جستجو در مقالات منتشر شده


۵ نتیجه برای Neil Johnson
استفاده از بیومارکرهای ادراری در تشخیص غیرتهاجمی اندومتریوز
Emily Liu، Vicki Nisenblat، Cindy Farquhar، Ian Fraser، Patrick MM Bossuyt، Neil Johnson، M Louise Hull،
دوره ۲۰۱۵، شماره ۰ - ( ۶-۱۳۹۴ )
چکیده
پیشینه
حدود ۱۰% از زنان در سنین باروری، از بیماری مزمن و پُرهزینه اندومتریوز (endometriosis) رنج می‌برند، که باعث ایجاد درد در ناحیه لگن و ناباروری می‌شود. لاپاروسکوپی، تست تشخیصی «استاندارد طلایی» برای اندومتریوز است، اما این روش پُرهزینه بوده و خطرات ناشی از جراحی را به همراه دارد. در حال حاضر، هیچ آزمایش ساده غیرتهاجمی یا با حداقل تهاجم در عملکرد بالینی وجود ندارد که به‌طور دقیق، اندومتریوز را تشخیص دهد.
اهداف

۱. ارائه برآوردهای جمع‌بندی‌شده از صحت (accuracy) تشخیصی بیومارکرهای ادراری برای تشخیص اندومتریوز لگن در مقایسه با تشخیص از راه جراحی به عنوان استاندارد مرجع.

۲. ارزیابی کاربرد تشخیصی بیومارکرها که می‌توانند اندومتریومای تخمدان را از دیگر توده‌های تخمدان متمایز کنند.

بیومارکرهای ادراری به عنوان آزمایش‌های جایگزین برای تشخیص از راه جراحی و به ‌عنوان آزمایش‌های تریاژ برای تصمیم‌گیری در مورد انجام جراحی برای اندومتریوز ارزیابی شدند.

روش های جستجو
جست‌وجوها را به طراحی‌های خاص مطالعات، زبان یا تاریخ‌های انتشار خاص محدود نکردیم. بانک‌های اطلاعاتی زیر را تا ۲۰ اپریل ‐ ۳۱ جولای ۲۰۱۵ جست‌وجو کردیم: CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL؛ PsycINFO؛ Web of Science؛ LILACS؛ OAIster؛ TRIP و ClinicalTrials.gov (پایگاه ثبت کارآزمایی). MEDION؛ DARE و PubMed نیز برای شناسایی مطالعات مروری و دستورالعمل‌های بالینی به عنوان منابع مرجع برای مطالعات بالقوه مرتبط جست‌وجو شدند. مقالات اخیرا منتشرشده که هنوز در بانک‌های اطلاعاتی اصلی نمایه نشدند نیز جست‌وجو شدند. روش‌های جست‌وجو عبارت بودند از کلمات ثبت شده در عناوین، چکیده‌ها، کلمات متن در سرتاسر مقالات و سرفصل‌های موضوعی پزشکی (medical subject headings; MeSH).
معیارهای انتخاب
مطالعات منتشرشده با داوری همتا (peer‐review)، تصادفی‌سازی و کنترل‌شده یا مطالعات مقطعی (cross‐sectional) را با هر حجم نمونه‌ای در نظر گرفتیم، از جمله نمونه‌های گردآوری شده به صورت آینده‌نگر از جمعیت‌های زنان در سنین باروری که به یک یا چند مورد از شرایط هدف زیر مبتلا بودند: اندومتریوز تخمدان، پریتونئال یا اندومتریوز با اینفیلتراسیون عمقی (deep infiltrating endometriosis; DIE). مطالعاتی را وارد مرور کردیم که در آنها به مقایسه صحت تست تشخیصی یک یا چند بیومارکر ادراری با یافته‌های حاصل از مشاهده ضایعات اندومتریوز در جراحی پرداخته شد.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم به گردآوری و ارزیابی کیفی داده‌های حاصل از هر مطالعه پرداختند. برای هر تست تشخیصی، داده‌ها به صورت مثبت یا منفی از تشخیص اندومتریوز در جراحی دسته‌بندی شده و برآوردهای حساسیت (sensitivity) و ویژگی (specificity) محاسبه شدند. در صورت ارزیابی دو یا چند تست در یک گروه کوهورت، هر کدام به عنوان مجموعه داده‌های جداگانه در نظر گرفته ‌شدند. در مواقعی که مجموعه داده‌های کافی در دسترس بودند، از مدل دو متغیره (bivariate model) برای به دست آوردن برآوردهای تجمعی از حساسیت و ویژگی استفاده شد. معیارهای از پیش تعیین شده برای یک تست ادراری مفید از نظر بالینی جهت جایگزینی با جراحی تشخیصی عبارت بودند از حساسیت ۹۴% و ویژگی ۷۹% برای تشخیص اندومتریوز. معیارهای تست‌های تریاژ روی حساسیت برابر یا بیشتر از ۹۵% و ویژگی برابر یا بیشتر از ۵۰% تعیین شدند، که در صورت منفی بودن، تشخیص (تست SnOUT) منتفی شده یا در حساسیت برابر یا بیشتر از ۵۰% با ویژگی برابر یا بیشتر از ۹۵% که در صورت نتیجه مثبت، تشخیص را (آزمون SpIN) تایید می‌کند.
نتایج اصلی
هشت مطالعه را با حضور ۶۴۶ شرکت‌کننده در نظر گرفتیم، که به لحاظ روش‌شناسی (methodology) مطالعات، کیفیت ضعیفی داشتند. بیومارکرهای ادراری در مرحله خاصی از چرخه قاعدگی یا بدون توجه به مرحله چرخه، بررسی شدند. پنج مطالعه عملکرد تشخیصی چهار بیومارکر ادراری را برای تشخیص اندومتریوز ارزیابی کردند، از جمله سه بیومارکر که زنان مبتلا به اندومتریوز و بدون اندومتریوز را متمایز می‌کنند (انولاز (enolase) ۱ (NNE)؛ پروتئین متصل شونده به ویتامین دی (vitamin D binding protein; VDBP)؛ و پروفایل پپتید ادراری (urinary peptide profiling))؛ و یک بیومارکر (سیتوکراتین (cytokeratin) ۱۹ (CK ۱۹)) که تفاوت معنی‌داری را بین دو گروه نشان نمی‌دهند. همه این بیومارکرها در مطالعات مجزای کوچک مورد ارزیابی قرار گرفتند و نمی‌توان آنها را به روشی معنی‌دار از نظر آماری ارزیابی کرد. هیچ یک از بیومارکرها معیارهای آزمایش جایگزین یا آزمایش تریاژ را نداشتند. سه مطالعه، سه بیومارکر را ارزیابی کردند، که در زنان مبتلا به اندومتریوز و زنان بدون بیماری در گروه کنترل تفاوتی نداشتند.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهد کافی برای توصیه به استفاده از هر بیومارکر ادراری به عنوان جایگزین یا تست تریاژ در عملکرد بالینی برای تشخیص اندومتریوز وجود نداشت. چندین بیومارکر ادراری ممکن است پتانسیل تشخیصی داشته باشند، اما پیش از استفاده در عملکرد بالینی معمول، نیاز به ارزیابی بیشتری دارند. لاپاروسکوپی، استاندارد طلایی برای تشخیص اندومتریوز است، و تشخیص اندومتریوز با استفاده از بیومارکرهای ادراری فقط باید در یک محیط تحقیقاتی انجام شود.
خلاصه به زبان ساده

استفاده از بیومارکرهای ادراری در تشخیص غیرتهاجمی اندومتریوز

سوال مطالعه مروری

آزمایش ادرار در تشخیص اندومتریوز تا چه اندازه دقیق است؟ آیا هر آزمایش ادراری می‌تواند به اندازه کافی دقیق باشد که جایگزین یا کاهش‌دهنده نیاز به جراحی در تشخیص اندومتریوز شود؟

پیشینه

زنان مبتلا به اندومتریوز دارای بافت اندومتر (بافتی که دیواره رحم را پوشانده و در طول دوره قاعدگی فرو می‌ریزد) هستند که خارج از رحم، درون حفره لگنی، رشد می‌کند. این بافت به هورمون‌های باروری پاسخ می‌دهد که این امر، سبب پریودهای دردناک، درد مزمن در ناحیه پائینی شکم و ناباروری می‌شود. در حال حاضر، تنها شیوه موثق برای تشخیص اندومتریوز، انجام جراحی لاپاروسکوپی (laparoscopic surgery) و به تصویر کشیدن ضایعات اندومتر داخل شکم است. از آنجایی که جراحی، پرخطر و پُرهزینه است، توانایی آزمایش‌های ادراری برای تشخیص غیرتهاجمی اندومتریوز ارزیابی شده‌اند. یک آزمایش دقیق ادرار می‌تواند بدون نیاز به جراحی، منجر به تشخیص اندومتریوز شود؛ یا می‌تواند نیاز به انجام جراحی تشخیصی را کاهش دهد، بنابراین فقط زنانی به آن نیاز خواهند داشت که احتمال ابتلا به اندومتریوز را دارند. دیگر روش‌های غیرتهاجمی تشخیص اندومتریوز با استفاده از آزمایش‌های خون، تصویربرداری، اندومتر و ترکیبی از تست‌ها در مرورهای جداگانه کاکرین از این مجموعه، ارزیابی می‌شوند.

ویژگی‌‌های مطالعه

شواهد ارائه‌شده در این مرور تا جولای ۲۰۱۵ به‌روز است. هشت مطالعه را شامل ۶۴۶ شرکت‌کننده وارد کردیم. همه مطالعات به ارزیابی زنان در سنین باروری پرداختند که تحت جراحی تشخیصی قرار گرفتند تا به این وسیله نشانه‌های اندومتریوز یا دیگر اندیکاسیون‌ها بررسی شوند. پنج مطالعه صحت (accuracy) تشخیصی چهار بیومارکر ادراری را ارزیابی کردند، از جمله چهار بیومارکر که در زنان با و بدون اندومتریوز به‌طور متفاوت بیان شدند، و دیگری که تفاوتی را بین دو گروه نشان نداد. سه مطالعه دیگر فقط سه بیومارکر را شناسایی کردند که این دو گروه را متمایز نکردند.

نتایج کلیدی

هیچ یک از بیومارکرهای ارزیابی‌شده، از جمله سیتوکراتین ۱۹ (CK ۱۹)، انولاز ۱ (NNE)، پروتئین اتصال‌شونده به ویتامین دی (VDBP) و پروفایل پپتید ادراری، توسط مطالعات کافی برای ارائه یک ارزیابی معنی‌دار از صحت آزمایش، ارزیابی نشده‌اند. هیچ کدام از این تست‌ها برای جایگزین شدن به جای جراحی تشخیصی، به اندازه کافی دقیق نبودند. در چند مطالعه، بیومارکرهایی شناسایی شدند که ممکن است ارزش تشخیص اندومتریوز را داشته باشند، اما گزارش‌های بسیار اندکی در خصوص اطمینان از مزیت تشخیصی آنها وجود داشت. شواهد کافی برای توصیه به استفاده از هر بیومارکر ادراری جهت استفاده در عملکرد بالینی به منظور تشخیص اندومتریوز وجود ندارد.

کیفیت شواهد

به‌طور کلی، گزارش‌ها از کیفیت روش‌شناسی (methodology) پائینی برخوردار بودند و آزمایش‌های ادراری فقط در مطالعات مجزای کوچک ارزیابی شدند.

پژوهش‌های آتی

برای ارزیابی دقیق پتانسیل تشخیصی بیومارکرهای ادراری شناسایی‌شده در تعداد کمی از مطالعات به عنوان داشتن ارزش در تشخیص اندومتریوز، انجام کارآزمایی‌ها تحقیقاتی بیشتری با کیفیت بالا مورد نیاز است.


استفاده از روش‌های تصویربرداری برای تشخیص غیر تهاجمی اندومتریوز
Vicki Nisenblat، Patrick MM Bossuyt، Cindy Farquhar، Neil Johnson، M Louise Hull،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
حدود ۱۰% از زنان در سنین باروری از اندومتریوز (endometriosis) رنج می‌برند. اندومتریوز یک بیماری مزمن و پُرهزینه است که باعث درد لگن و قدرت پائین باروری می‌شود. لاپاروسکوپی (laparoscopy) یک تست تشخیصی استاندارد طلایی برای اندومتریوز است، اما گران بوده و با خطرات جراحی همراه است. در حال حاضر، هیچ گونه تست غیر تهاجمی وجود ندارد که بتوان آن را در قالب عملکرد بالینی برای تشخیص دقیق اندومتریوز مورد استفاده قرار داد. این، نخستین مرور از صحت (accuracy) تست تشخیصی تست‌های تصویربرداری برای اندومتریوز است که در آن با استفاده از روش‌های کاکرین، متون علمی به سرعت در حال گسترش در این زمینه به‌روز می‌شود.
اهداف

• ارائه تخمین‌هایی از صحت تشخیصی روش‌های تصویربرداری برای تشخیص اندومتریوز لگن، اندومتریوز تخمدان و اندومتریوز با انفیلتراسیون عمیق (deeply infiltrating endometriosis; DIE) در برابر تشخیص جراحی به عنوان استاندارد مرجع.

• توصیف عملکرد تست‌های تصویربرداری برای نقشه‌برداری از ضایعات عمیق اندومتریوتیک در لگن در نواحی آناتومیک خاص.

تست‌های تصویربرداری به عنوان تست‌های جایگزین برای جراحی تشخیصی و به عنوان تست‌های تریاژ که به تصمیم‌گیری در مورد جراحی تشخیصی اندومتریوز کمک می‌کنند، ارزیابی شدند.

روش های جستجو
بانک‌های اطلاعاتی زیر را تا ۲۰ اپریل ۲۰۱۵ جست‌وجو کردیم: MEDLINE؛ CENTRAL؛ EMBASE؛ CINAHL؛ PsycINFO؛ Web of Science؛ LILACS؛ OAIster؛ TRIP؛ ClinicalTrials.gov؛ MEDION؛ DARE و PubMed. جست‌وجوها به طراحی‌های خاص مطالعات، زبان یا تاریخ‌های انتشار خاص محدود نشدند. راهبرد جست‌وجو واژه‌ها را در عناوین، چکیده‌ها، کلمات متن در تمام مقالات رکورد شده و سرفصل‌های موضوعی پزشکی (medical subject headings; MeSH) وارد کرد.
معیارهای انتخاب
مطالعات مقطعی (cross‐sectional) منتشر شده، با داوری همتا (peer‐review) و کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده را با هر حجم نمونه‌ای، شامل نمونه‌های گردآوری شده با رویکرد آینده‌نگر از زنان در سنین باروری که مشکوک به ابتلا به یک یا تعداد بیشتری از شرایط هدف زیر بودند، در نظر گرفتیم: اندومتریوما (endometrioma)، اندومتریوز لگن، DIE یا ضایعات اندومتریوتیک (endometriotic lesions) در نواحی آناتومیک خاص داخل لگنی. مطالعاتی را وارد کردیم که صحت تست تشخیصی یک یا چند روش تصویربرداری را در برابر یافته‌های حاصل از مشاهده مبتنی بر جراحی ضایعات اندومتریوتیک مقایسه کردند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به گردآوری و ارزیابی کیفی داده‌های حاصل از هر مطالعه پرداختند. برای هر تست تصویربرداری، داده‌ها به صورت مثبت یا منفی برای تشخیص اندومتریوز در جراحی، طبقه‌بندی شده و تخمین‌های حساسیت (sensitivity) و ویژگی (specificity) محاسبه شدند. در صورت ارزیابی دو یا چند تست در یک گروه کوهورت، هر کدام به عنوان مجموعه داده‌های جداگانه در نظر گرفته ‌شدند. در صورت وجود داده‌های کافی، از مدل دو متغیره (bivariate model) برای دستیابی به تخمین‌های تجمعی از مولفه‌های حساسیت و ویژگی استفاده کردیم. معیارهای از پیش تعیین شده برای یک تست تصویربرداری مفید بالینی برای جایگزینی جراحی تشخیصی شامل حساسیت ≥ ۹۴% و ویژگی ≥ ۷۹% بود. معیارهای مربوط به تست‌های تریاژ را به صورت حساسیت ≥ ۹۵% و ویژگی ≥ ۵۰%، مبنی بر رد تشخیص در صورت نتیجه منفی (تست SnNout ‐ اگر حساسیت بالا باشد، منتفی دانستن تشخیص در تست منفی پاتولوژی) یا به صورت حساسیت ≥ ۵۰% و ویژگی ≥ ۹۵%، مبنی بر پذیرش تشخیص در صورت نتیجه مثبت (تست SpPin ‐ اگر ویژگی بالا باشد، پذیرش تشخیص در تست مثبت پاتولوژی) در نظر گرفتیم.
نتایج اصلی

تعداد ۴۹ مطالعه را، با مشارکت ۴۸۰۷ زن، وارد مرور کردیم: ۱۳ مطالعه اندومتریوز لگن، ۱۰ مطالعه اندومتریوما و ۱۵ مطالعه DIE را ارزیابی کردند، ۳۳ مطالعه به بررسی اندومتریوز در نواحی آناتومیک خاص پرداختند. اکثر مطالعات از کیفیت روش‌شناسی (methodology) ضعیفی برخوردار بودند. بیشترین روش‌های مورد مطالعه، اولتراسوند ترانس‌واژینال (transvaginal ultrasound; TVUS) و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (magnetic resonance imaging; MRI)، با معیارهای پیامد بود که معمولا تنوع در تخمین‌های تشخیصی را نشان دادند؛ با این حال، منابع ناهمگونی به‌طور قابل اعتمادی قابل تعیین نبودند. هیچ تست تصویربرداری با معیارهای تست جایگزینی یا تریاژ برای تشخیص اندومتریوز لگن مطابقت نداشت، اگرچه TVUS به معیارهای تست تریاژ SpPin نزدیک شد. برای اندومتریوما، TVUS (هشت مطالعه، ۷۶۵ شرکت‌کننده؛ حساسیت ۰,۹۳ (۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۸۷؛ ۰.۹۹)، ویژگی ۰.۹۶ (۹۵% CI؛ ۰.۹۲، ۰.۹۹)) به عنوان تست تریاژ SpPin واجد شرایط بود و به معیارهای جایگزینی و تست تریاژ SnNout نزدیک شد، در حالی که MRI (سه مطالعه، ۱۷۹ شرکت‌کننده؛ حساسیت ۰.۹۵ (۹۵% CI؛ ۰.۹۰، ۱.۰۰)، ویژگی ۰.۹۱ (۹۵% CI؛ ۰.۸۶، ۰.۹۷)) معیارهای جایگزینی و تست تریاژ SnNout را داشت و به معیارهای تست SpPin نزدیک شد. برای DIE، روش TVUS (نه مطالعه، ۱۲ مجموعه داده، ۹۳۴ شرکت‌کننده؛ حساسیت ۰.۷۹ (۹۵% CI؛ ۰.۶۹، ۰.۸۹) و ویژگی ۰.۹۴ (۹۵% CI؛ ۰.۸۸، ۱.۰۰)) به معیارهای تست تریاژ SpPin نزدیک شد، و MRI (شش مطالعه، هفت مجموعه داده، ۲۶۶ شرکت‌کننده؛ حساسیت ۰.۹۴ (۹۵% CI؛ ۰.۹۰، ۰.۹۷)، ویژگی ۰.۷۷ (۹۵% CI؛ ۰.۴۴، ۱.۰۰)) به معیارهای تست جایگزین و تریاژ SnNout نزدیک شد. دیگر تست‌های تصویربرداری ارزیابی شده در مطالعات منفرد کوچک نتوانستند از نظر آماری ارزیابی شوند.

TVUS معیارهای تست تریاژ SpPin را در نقشه‌برداری DIE برای رباط‌های رحمی‐خاجی (uterosacral ligaments)، سپتوم رکتوواژینال (rectovaginal septum)، دیواره واژینال، کیسه داگلاس (pouch of Douglas; POD) و رکتوسیگموئید (rectosigmoid) داشت. MRI معیارهای تست تریاژ SpPin را برای POD و اندومتریوز واژینال و رکتوسیگموئید داشت. اولتراسونوگرافی ترانس‌رکتال (transrectal ultrasonography; TRUS) ممکن است به عنوان یک تست تریاژ SpPin برای بررسی درگیری رکتوسیگموئید واجد شرایط باشد، اما نمی‌تواند به اندازه کافی دیگر سایر نواحی آناتومیک ارزیابی شود زیرا داده‌های ناهمگون اندکی وجود داشت. انمای توموگرافی کامپیوتری مولتی‐دتکتور (multi‐detector computerised tomography enema; MDCT‐e) بالاترین عملکرد تشخیصی را برای رکتوسیگموئید و دیگر اندومتریوزهای روده نشان داد و معیارهای هر دو تست تریاژ SpPin و SnNout را داشت، اما مطالعات برای ارائه نتایج معنی‌دار بسیار کم بودند.

صحت تشخیصی برای TVUS با آماده‌سازی روده (TVUS‐BP) و کنتراست آب رکتال (RWC‐TVS) و برای ۳,۰TMRI بیشتر از روش‌های متداول بود، اگرچه کمبود مطالعات مانع از ارزیابی آماری شد.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
هیچ یک از روش‌های تصویربرداری ارزیابی شده قادر به تشخیص اندومتریوز کلی لگن با صحت کافی نبودند تا بتوانند جایگزین جراحی شوند. به‌طور خاص برای اندومتریوما، TVUS به عنوان یک تست تریاژ SpPin واجد شرایط است. صحت MRI به اندازه‌ای بود که نشان دهد به عنوان یک تست جایگزین مفید قابل استفاده است، اما داده‌ها برای اتخاذ نتیجه‌گیری‌های معنی‌دار بسیار ناچیز بودند. TVUS می‌تواند از نظر بالینی برای شناسایی نواحی آناتومیک بیشتر DIE در مقایسه با MRI استفاده شود، بنابراین برنامه‌ریزی پیش از جراحی را تسهیل می‌کند. اندومتریوز رکتوسیگموئید تنها ناحیه‌ای بود که می‌توانست با استفاده از TVUS؛ TRUS؛ MRI یا MDCT‐e به دقت نقشه‌برداری شود. مطالعاتی که پیشرفت‌های اخیر را در روش‌های تصویربرداری مانند TVUS‐BP؛ RWC‐TVS؛ ۳,۰TMRI و MDCT‐e ارزیابی می‌کنند، صحت تشخیصی بالایی دارند، اما برای ارزیابی محتاطانه نقش تشخیصی آنها بسیار اندک بودند. با در نظر گرفتن کیفیت پائین بیشتر مطالعات وارد شده، یافته‌های این مرور باید با احتیاط تفسیر شوند. برای مقایسه تست‌های تصویربرداری برای صحت تست تشخیصی و هزینه‌ها، انجام مطالعات تشخیصی آتی که به خوبی طراحی شده باشند توصیه می‌شود.
خلاصه به زبان ساده

استفاده از تست‌های تصویربرداری برای تشخیص غیر تهاجمی اندومتریوز

سوال مطالعه مروری

تست‌های تصویربرداری در تشخیص اندومتریوز (endometriosis) تا چه حد دقیق هستند؟ آیا هر تست تصویربرداری می‌تواند به اندازه کافی برای جایگزینی یا کاهش نیاز به جراحی در تشخیص اندومتریوز دقیق باشد؟

پیشینه

زنان مبتلا به اندومتریوز دارای بافت اندومتر (بافتی که دیواره رحم را پوشانده و در طول دوره قاعدگی فرو می‌ریزد) هستند که خارج از رحم درون حفره لگنی رشد می‌کند و باعث درد مزمن شکمی و مشکل در بارداری می‌شود. در حال حاضر، تنها شیوه موثق برای تشخیص اندومتریوز، انجام جراحی لاپاروسکوپی (laparoscopic surgery) و به تصویر کشیدن ضایعات اندومتر داخل شکم است. به دلیل آنکه جراحی مذکور گران بوده و با خطر همراه است، تست‌های تصویربرداری برای تعیین توانایی آنها در تشخیص اندومتریوز به صورت غیر تهاجمی مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند. یک تست تصویربرداری دقیق می‌تواند منجر به تشخیص اندومتریوز بدون نیاز به جراحی شده، یا نیاز به انجام جراحی را کاهش دهد، بنابراین فقط زنانی که به احتمال زیاد مبتلا به اندومتریوز هستند، به این شیوه تشخیصی نیاز خواهند داشت. علاوه بر این، اگر تست‌های تصویربرداری بتوانند به‌طور دقیق محل ضایعات اندومتریوتیک را پیش‌بینی کنند، جراحان اطلاعات مورد نیاز را برای برنامه‌ریزی و بهبود رویکرد جراحی خود خواهند داشت. دیگر روش‌های غیر تهاجمی تشخیص اندومتریوز با استفاده از ادرار، خون و تست‌های اندومتر و ترکیبی از تست‌ها در مرورهای جداگانه کاکرین از این مجموعه بررسی شده‌اند.

ویژگی‌های مطالعه

شواهد وارد شده به این مرور تا اپریل ۲۰۱۵ به‌روز است. تعداد ۴۹ مطالعه را با حضور ۴۸۰۷ شرکت‌کننده وارد کردیم. سیزده مطالعه اندومتریوز لگن، ۱۰ مطالعه اندومتریومای تخمدان، ۱۵ مطالعه اندومتریوز عمیق (اندومتریوز عمیقا در بافت‌های لگن قرار دارد) و ۳۳ مطالعه اندومتریوز را در نواحی خاص درون حفره لگن مورد بررسی قرار دادند. همه مطالعات شامل زنان در سنین باروری بودند که تحت جراحی تشخیصی قرار ‌گرفتند زیرا نشانه‌های اندومتریوز را داشتند.

‌نتایج کلیدی

هیچ یک از روش‌های تصویربرداری برای ارائه این اطلاعات در مورد اندومتریوز کلی لگن دقیق نبود. اولتراسوند ترانس‌واژینال، اندومتریوز تخمدان را با صحت (accuracy) کافی شناسایی کرد تا به جراحان در تشخیص نیاز به جراحی کمک کنند و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (magnetic resonance imaging; MRI) به اندازه کافی دقیق بود تا در تشخیص اندومتریوما جایگزین جراحی شود، اما فقط در تعداد کمی از مطالعات مورد ارزیابی قرار گرفت. دیگر تست‌های تصویربرداری در مطالعات منفرد کوچک مورد ارزیابی قرار گرفتند و نمی‌توان آنها را به روشی معنی‌دار ارزیابی کرد. اولتراسوند ترانس‌واژینال در مقایسه با MRI می‌تواند برای تعیین نواحی آناتومیک اندومتریوز عمیق استفاده شود و به جراحان کمک می‌کند تا انجام پروسیجر جراحی را بهتر برنامه‌ریزی کنند. به نظر می‌رسد که اندومتریوز در قسمت تحتانی روده با اولتراسوند ترانس‌واژینال و ترانس‌رکتال، MRI و انمای توموگرافی کامپیوتری مولتی‐دتکتور به‌طور نسبتا دقیقی شناسایی می‌شود. انواع جدید اولتراسوند و MRI در تشخیص اندومتریوز بسیار امیدوارکننده است، اما تعداد مطالعات بسیار کمتر از آن است که ارزش تشخیصی آنها را به وضوح نشان دهد.

کیفیت شواهد

به‌طور کلی مطالعات از کیفیت روش‌شناسی (methodology) پائینی برخوردار بودند و بیشتر تکنیک‌های تصویربرداری فقط توسط تعداد کمی از مطالعات ارزیابی شدند. تفاوت میان مطالعات شامل نحوه اجرا، گروه‌های زنان مورد مطالعه، روش‌های انجام تست‌های تصویربرداری و نحوه انجام جراحی بود.

پژوهش‌های آینده

برای ارزیابی دقیق پتانسیل تشخیصی تست‌های تصویربرداری غیر تهاجمی در اندومتریوز، انجام پژوهش‌های بیشتر و با کیفیت بالا مورد نیاز است.


استفاده از بیومارکرهای خون برای تشخیص غیر‐تهاجمی اندومتریوز
Vicki Nisenblat، Patrick MM Bossuyt، Rabia Shaikh، Cindy Farquhar، Vanessa Jordan، Carola S Scheffers، Ben Willem J Mol، Neil Johnson، M Louise Hull،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
در حدود ۱۰% از زنان واقع در سنین باروری، از بیماری مزمن و پُر‐هزینه اندومتریوز رنج می‌برند؛ این بیماری باعث ایجاد درد در ناحیه لگن و هم‌چنین قدرت پائین باروری می‌شود. لاپاروسکوپی، تست تشخیصی استاندارد طلایی برای اندومتریوز است، اما این روش گران است و خطرات ناشی از جراحی را به همراه دارد. در حال حاضر هیچ گونه تست غیر‐تهاجمی یا با حداقل تهاجم وجود ندارد که بتوان از آن در عمل بالینی برای تشخیص دقیق اندومتریوز استفاده کرد. با اینکه در مرورهای دیگر، توانایی تست‌های خون برای تشخیص اندومتریوز مورد ارزیابی قرار گرفته، این نخستین مروری است که در آن با استفاده از روش‌های کاکرین، منابع علمی به سرعت در حال گسترش در این زمینه به‌روز می‌شود.
اهداف

ارزیابی بیومارکرهای خون به مثابه تست‌های جایگزین برای جراحی تشخیصی و به منزله تست‌های تریاژ برای آگاهی یافتن در خصوص تصمیم‌گیری جهت جراحی اندومتریوز. اهداف خاص عبارتند از:

۱. ارائه تخمین‌های خلاصه از دقت تشخیصی بیومارکرهای خون برای تشخیص اندومتریوز پریتونئال، اندومتریوز تخمدان و اندومتریوز با اینفیلتراسیون عمقی لگن، در مقایسه با تشخیص جراحی به مثابه یک استاندارد مرجع.

۲. ارزیابی ابزار تشخیصی بیومارکرها که می‌تواند اندومتریومای تخمدان را از دیگر توده‌های تخمدان متمایز کند.

روش های جستجو
ما جست‌وجوها را به طرح‌های مطالعاتی خاص، زبان یا تاریخ انتشار خاص محدود نکردیم. به جست‌وجوی CENTRAL تا جولای ۲۰۱۵؛ MEDLINE و EMBASE تا می ۲۰۱۵ و این بانک‌های اطلاعاتی تا ۲۰ اپریل ۲۰۱۵ پرداختیم: CINAHL؛ PsycINFO؛ Web of Science؛ LILACS؛ OAIster؛ TRIP؛ ClinicalTrials.gov؛ DARE و PubMed.
معیارهای انتخاب
مطالعات منتشر شده، داوری همتا (peer‐review) و تصادفی‌سازی و کنترل شده یا مقطعی در هر اندازه را در نظر گرفتیم، از جمله نمونه‌های آینده‌نگر گردآوری شده از کل جمعیت‌های زنان در سنین باروری که به یک یا چند مورد از شرایط هدف زیر مبتلا هستند: اندومتریوز تخمدان، اندومتریوز پریتونئال یا اندومتریوز با اینفیلتراسیون عمقی (deep infiltrating endometriosis; DIE). مطالعاتی را وارد مرور کردیم که در آنها به مقایسه دقت تست تشخیصی یک یا چند بیومارکر خون با یافته‌های حاصل از مشاهده مبتنی بر جراحی ضایعات اندومتریوتیک پرداخته شده بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم به گردآوری و ارزیابی کیفی داده‌های حاصل از هر مطالعه پرداختند. برای هر تست تشخیصی، داده‌ها را در قالب مثبت یا منفی برای تشخیص اندومتریوز بر اساس جراحی طبقه‌بندی کرده و تخمین‌هایی از حساسیت و ویژگی را محاسبه کردیم. با استفاده از مدل دو‐متغیره (bivariate model)، تخمین‌های تجمعی از حساسیت و ویژگی را در هر زمان که مجموعه داده‌ها به اندازه کافی در دسترس بود، به دست آوردیم. معیارهای از پیش تعیین شده برای تست خونی که به لحاظ بالینی مفید باشد برای جایگزین جراحی تشخیصی و ردیابی اندومتریوز عبارت بودند از حساسیت ۰,۹۴ و ویژگی ۰.۷۹. معیارها را برای تست‌های تریاژ با میزان حساسیت ≥ ۰.۹۵ و ویژگی ≥ ۰.۵۰ تعیین کردیم که اگر نتیجه تست (رد تشخیص با دقت بالا در صورت منفی شدن نتیجه آزمون (SnOUT test)) منفی باشد یا میزان حساسیت ≥ ۰.۵۰ و ویژگی ≥ ۰.۹۵ باشد، تشخیص با دقت بالا را «منتفی می‌داند» و اگر نتیجه تست (پذیرش تشخیص با دقت بالا در صورت مثبت بودن نتیجه آزمون (SpIN test)) مثبت باشد، تشخیص با دقت بالا را «می‌پذیرد».
نتایج اصلی

ما ۱۴۱ مطالعه را با حضور ۱۵,۱۴۱ شرکت‌کننده در نظر گرفته و به ارزیابی ۱۲۲ بیومارکر خون پرداختیم. به لحاظ روش‌شناسی، تمام مطالعات، کیفیت ضعیفی داشتند. در این مطالعات، به ارزیابی بیومارکرهای خون در یک مرحله خاص از سیکل قاعدگی یا بدون توجه به مرحله سیکل پرداخته شده بود و در سرم، پلاسما یا کل خون این بیومارکرها تست شده بودند. زنان مورد بررسی شامل جمعیتی منتخب با فراوانی بالای اندومتریوز (۱۰% تا ۸۵%) بودند که در این جمعیت، جراحی برای درمان بیماری اندومتریوز، بهبود ناباروری یا توده تخمدان ارائه شده بود. در هفتاد مطالعه به ارزیابی عملکرد تشخیصی ۴۷ بیومارکر خون برای بیماری اندومتریوز (۴۴ تست تک‌نشانگر و ۳۰ تست ترکیبی از دو تا شش بیومارکر خون) پرداخته شد. اینها شامل عوامل آنژیوژنز/رشد، مارکرهای آپوپتوز، مولکول‌های چسبندگی سلول، مارکرهای پرتوان (high‐throughput)، مارکرهای هورمونی، مارکرهای سیستم ایمنی بدن/التهابی، مارکرهای استرس اکسیداتیو، میکرو‐RNAها، مارکرهای تومور و سایر پروتئین‌های دیگر بودند. بیشتر این بیومارکرها اغلب با استفاده از آستانه‎‌های برش (cut‐off) گوناگون، در مطالعات مجزای کوچک بررسی شدند و ما فقط توانستیم روی مجموعه داده‌های مربوط به آنتی‌بادی‌های آنتی‌اندومتر، اینترلوکین‐ ۶ (یا IL‐۶)، آنتی‌ژن‐۱۹,۹ سرطان (CA‐۱۹.۹) و CA‐۱۲۵ متاآنالیز (meta‐analysis) انجام دهیم. تخمین‌های تشخیصی به طور چشمگیری بین مطالعات برای هر یک از این بیومارکرها متفاوت بودند و CA‐۱۲۵ تنها نشانگر با داده‌های کافی و قابل اعتماد برای ارزیابی منابع ناهمگونی شمرده می‌شد.

میانگین میزان حساسیت و ویژگی آنتی‌بادی‌های آنتی‌اندومتر (۴ مطالعه، ۷۵۹ زن) به ترتیب برابر ۰,۸۱؛ (۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۷۶ تا ۰.۸۷) و ۰.۷۵؛ (۹۵% CI؛ ۰.۴۶ تا ۱.۰۰) بود. برای IL‐۶، با مقدار (اندازه) نقطه برش > ۱.۹۰ تا ۲.۰۰ پیکوگرم/میلی‌لیتر؛ (۳ مطالعه، ۳۰۹ زن)، میزان حساسیت برابر ۰.۶۳؛ (۹۵% CI؛ ۰.۵۲ تا ۰.۷۵) و میزان ویژگی برابر ۰.۶۹؛ (۹۵% CI؛ ۰.۵۷ تا ۰.۸۲) بود. برای CA‐۱۹.۹ با مقدار (اندازه) نقطه برش > ۳۷.۰ واحد بین‌المللی/میلی‌لیتر؛ (۳ مطالعه، ۳۳۰ زن)، میزان حساسیت برابر ۰.۳۶؛ (۹۵% CI؛ ۰.۲۶ تا ۰.۴۵) و میزان ویژگی برابر ۰.۸۷؛ (۹۵% CI؛ ۰.۷۵ تا ۰.۹۹) بود.

در مطالعاتی که به ارزیابی CA‐۱۲۵ در آستانه‌های مختلف اختصاص داشت، به ترتیب، میانگین مقادیر حساسیت و ویژگی به این شرح به نمایش درآمد: برای نقطه برش > ۱۰,۰ تا ۱۴.۷ واحد/میلی‌لیتر: ۰.۷۰؛ (۹۵% CI؛ ۰.۶۳ تا ۰.۷۷) و ۰.۶۴؛ (۹۵% CI؛ ۰.۴۷ تا ۰.۸۲)؛ برای نقطه برش > ۱۶.۰ تا ۱۷.۶ واحد/میلی‌لیتر: ۰.۵۶؛ (۹۵% CI؛ ۰.۲۴ تا ۰.۸۸) و ۰.۹۱؛ (۹۵% CI؛ ۰.۷۵ تا ۱.۰۰)؛ برای نقطه برش > ۲۰.۰ واحد/میلی‌لیتر: ۰.۶۷؛ (۹۵% CI؛ ۰.۵۰ تا ۰.۸۵) و ۰.۶۹؛ (۹۵% CI؛ ۰.۵۸ تا ۰.۸۰)؛ برای نقطه برش > ۲۵.۰ تا ۲۶.۰ واحد/میلی‌لیتر: ۰.۷۳؛ (۹۵% CI؛ ۰.۶۷ تا ۰.۷۹) و ۰.۷۰؛ (۹۵% CI؛ ۰.۶۳ تا ۰.۷۷)؛ برای نقطه برش > ۳۰.۰ تا ۳۳.۰ واحد/میلی‌لیتر: ۰.۶۲؛ (۹۵% CI؛ ۰.۴۵ تا ۰.۷۹) و ۰.۷۶؛ (۹۵% CI؛ ۰.۵۳ تا ۱.۰۰)؛ و برای نقطه برش > ۳۵.۰ تا ۳۶.۰ واحد/میلی‌لیتر: ۰.۴۰؛ (۹۵% CI؛ ۰.۳۲ تا ۰.۴۹) و ۰.۹۱؛ (۹۵% CI؛ ۰.۸۸ تا ۰.۹۴).

ما نتوانستیم به لحاظ آماری سایر بیومارکرها را مانند آن دسته از بیومارکرهایی که به دلیل توانایی‌شان در افتراق اندومتریوما از کیست‌های خوش‌خیم تخمدان مورد بررسی قرار گرفتند، به شکلی معنادار ارزیابی کنیم.

طی هشتادودو مطالعه، تعداد ۹۷ بیومارکر مورد ارزیابی قرار گرفت، این بیومارکر بین زنان مبتلا به اندومتریوز و زنان بدون بیماری در گروه کنترل تمایز قائل نشدند. از این تعداد، ۲۲ بیومارکر، نتایج متناقضی را از خود بروز دادند، برخی از مطالعات نشان دهنده افتراق و تفاوت بودند و برخی دیگر هیچ شواهدی حاکی از تفاوت بین گروه‌های اندومتریوز و کنترل نشان ندادند.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
هیچ کدام از بیومارکرهایی که مورد متاآنالیز قرار گرفتند، معیارهای جایگزینی یا تست تشخیصی تریاژ را به طور هم‌سو و سازگار نداشتند. ثابت‌ شده که زیر‐مجموعه‌ای از بیومارکرهای خون، هم می‌تواند برای تشخیص اندومتریوز لگنی و هم برای افتراق اندومتریومای تخمدان از دیگر توده‌های خوش‌خیم تخمدان سودمند باشد، اما شواهد کافی برای نتیجه‌گیری‌های معنادار وجود ندارد. به طور کلی، هیچ یک از بیومارکرها از این نظر که به لحاظ بالینی خارج از یک محیط پژوهشی مورد استفاده قرار گیرد، دقت کافی را نداشت. ما هم‌چنین بیومارکرهای خون را شناسایی کردیم که هیچ ارزش تشخیصی در اندومتریوز نداشتند، توصیه ما این است که بر منابع پژوهشی در خصوص ارزیابی سایر بیومارکرهای بالینی مفیدتر تمرکز شود.
خلاصه به زبان ساده

استفاده از بیومارکرهای خون برای تشخیص غیر‐تهاجمی اندومتریوز

سوال مطالعه مروری

تست‌های خون در تشخیص اندومتریوز تا چه حد دقیق هستند؟ آیا هر تست خون می‌تواند به اندازه کافی برای جایگزینی یا کاهش نیاز به جراحی در تشخیص اندومتریوز دقیق باشد؟

پیشینه

زنان مبتلا به اندومتریوز، دارای بافت اندومتر هستند (بافت اندومتر بافتی است که محدوده رحم را مشخص می‌کند و در طول قاعدگی فرو می‌ریزد) که در خارج از رحم درون حفره لگن رشد می‌کند. این بافت به هورمون‌های باروری پاسخ می‌دهد که این امر، پریودهای دردناک، درد مزمن در ناحیه پائینی شکم و دشواری را در باروری سبب می‌شود. در حال حاضر، تنها راه قابل اطمینان برای تشخیص اندومتریوز، انجام جراحی سوراخ کلید (keyhole) و مشاهده رسوبات اندومتر داخل شکم است. از آنجا که جراحی خطرناک و گران است، ما به ارزیابی این موضوع پرداختیم که نتایج تست خون (بیومارکرهای خون) می‌تواند به تشخیص اندومتریوز به صورت غیر‐تهاجمی کمک کند یا خیر. تست دقیق خون می‌تواند به تشخیص اندومتریوز بدون نیاز به جراحی منجر شود، یا می‌تواند نیاز به جراحی تشخیصی برای گروهی از زنان را که به احتمال زیاد به اندومتریوز مبتلا هستند، کاهش دهد. مرورهای جداگانه کاکرین از این مجموعه‌ها، راه را برای ارزیابی دیگر روش‌های غیر‐تهاجمی تشخیص اندومتریوز با استفاده از تست ادرار، تصویربرداری، اندومتر و تست‌های ترکیبی هموار می‌سازد.

ویژگی‌های مطالعه

شواهد ارائه شده در این مرور تا جولای ۲۰۱۵ به‌روز است. ما ۱۴۱ مطالعه را با حضور ۱۵,۱۴۱ شرکت‌کننده وارد مرور کردیم. در همه مطالعات به ارزیابی زنان در سن باروری که تحت جراحی تشخیصی قرار گرفته بودند پرداخته شده بود، علت جراحی، مشکوک بودن ابتلای آنان به یک یا چند مورد از شرایط هدف زیر بود: اندومتریوز تخمدان، اندومتریوز پریتونئال یا اندومتریوز با اینفیلتراسیون عمقی (deep infiltrating endometriosis; DIE). شایع‌ترین بیومارکر بررسی شده، آنتی‌ژن‐۱۲۵ سرطان (CA‐۱۲۵) بود. طی هفتاد مطالعه به ارزیابی ۴۷ بیومارکر خون پرداخته شد که به شکلی متفاوت در زنان با و بدون اندومتریوز بیان شده بودند، در ۸۲ مطالعه تعداد ۹۷ بیومارکر که بین دو گروه تفاوتی قائل نبودند، شناسایی شدند. تعداد بیست‌ودو بیومارکر در هر دو طبقه‌بندی قرار داشتند.

نتایج کلیدی

فقط درباره چهار مورد از بیومارکرهای ارزیابی شده (آنتی‌اندومتر Abs (اتوآنتی‌بادی‌های آنتی‌اندومتر)، اینترلوکین‐۶ (IL‐۶)؛ CA‐۱۹,۹ و CA‐۱۲۵) مطالعات به تعداد کافی برای ارائه ارزیابی معنادار از دقت تست صورت گرفته بود. هیچ کدام از این تست‌ها برای جایگزین کردن جراحی تشخیصی به اندازه کافی دقیق نبودند. در چند مطالعه، بیومارکرهایی شناسایی شدند که ممکن است ارزش تشخیص اندومتریوز را داشته باشند، اما گزارش‌های بسیار اندکی در خصوص اطمینان از مزیت تشخیصی آنها وجود داشت. به طور کلی، به منظور توصیه به تست هر بیومارکر خون در عمل بالینی برای تشخیص اندومتریوز شواهد کافی وجود ندارد.

کیفیت شواهد

به طور کلی، گزارش‌ها به لحاظ روش‌شناسی، کیفیت پائینی داشتند و بیشتر تست‌های خون فقط در یک یا چند مطالعه اندک مورد بررسی قرار گرفته بودند. هرگاه یک بیومارکر مورد مطالعه قرار می‌گرفت، تفاوت‌های معناداری در نحوه انجام مطالعات، گروه زنان مورد مطالعه و برش‌های (cut‐offs) مورد استفاده برای تعیین نتیجه مثبت مشاهده می‌شد.

پژوهش‌های آتی

به منظور ارزیابی دقیق پتانسیل تشخیصی بیومارکرهای خاص خون که ارزش تشخیصی آنها را برای بیماری اندومتریوز تعداد محدودی از مطالعات نشان دادند، انجام کارآزمایی‌های پژوهشی با کیفیت بالاتر و به تعداد بیشتر لازم است.


استفاده از بیومارکرهای اندومتریال برای تشخیص غیر‐تهاجمی اندومتریوز
Devashana Gupta، M Louise Hull، Ian Fraser، Laura Miller، Patrick MM Bossuyt، Neil Johnson، Vicki Nisenblat،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه

در حدود ۱۰% از زنان واقع در سنین باروری، از بیماری مزمن و پُر‐هزینه اندومتریوز رنج می‌برند، این بیماری باعث ایجاد درد در ناحیه لگن و هم‌چنین قدرت پائین باروری می‌شود. لاپاروسکوپی، تست تشخیصی استاندارد طلایی برای اندومتریوز است، اما این روش پُر‐هزینه است و خطرات ناشی از جراحی را به همراه دارد. در حال حاضر، هیچ گونه تست غیر‐تهاجمی وجود ندارد که بتوان آن را در قالب روش بالینی برای تشخیص دقیق اندومتریوز مورد استفاده قرار داد. این نخستین مرور دقت تست تشخیصی درباره بیومارکرهای اندومتر برای درمان اندومتریوز است که در آن با استفاده از روش‌شناسی‌های مورد نظر کاکرین، منابع علمی به سرعت در حال گسترش در این زمینه به‌روز می‌شود.

اهداف

تعیین دقت تشخیصی بیومارکرهای اندومتر برای درمان اندومتریوز لگنی، با استفاده از تشخیص مبتنی بر جراحی به منزله استاندارد مرجع. این تست‌ها را به مثابه تست‌های جایگزین برای جراحی تشخیصی و به منزله تست‌های تریاژ برای آگاهی در خصوص تصمیم‌گیری درباره انجام جراحی اندومتریوز ارزیابی کردیم.

روش های جستجو
جست‌وجوها را به طرح‌های مطالعاتی خاص، زبان یا تاریخ انتشار خاص محدود نکردیم. به منظور شناسایی کارآزمایی‌ها، بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کردیم: CENTRAL (جولای ۲۰۱۵)؛ MEDLINE (از ابتدا تا می ۲۰۱۵)، EMBASE (از ابتدا تا می ۲۰۱۵)، CINAHL (از ابتدا تا اپریل ۲۰۱۵)، PsycINFO (از ابتدا تا اپریل ۲۰۱۵)؛ Web of Science (از ابتدا تا اپریل ۲۰۱۵)؛ LILACS (از ابتدا تا اپریل ۲۰۱۵)؛ OAIster (از ابتدا تا اپریل ۲۰۱۵)؛ TRIP (از ابتدا تا اپریل ۲۰۱۵) و سایت ClinicalTrials.gov (از ابتدا تا اپریل ۲۰۱۵). بانک‌های اطلاعاتی DARE و PubMed را تا اپریل ۲۰۱۵ جست‌وجو کردیم تا مرورها و دستورالعمل‌ها را به مثابه مآخذ منبع در مطالعات بالقوه مرتبط شناسایی کنیم. هم‌چنین، مقالاتی را که به تازگی منتشر شده و هنوز برای آنها در بانک‌های اطلاعاتی اصلی نمایه تعیین نشده بود، جست‌وجو کردیم. راهبردهای جست‌وجو عبارت بودند از واژه‌های ثبت شده در عناوین، چکیده‌ها، کلمات متن در تمام مقالات رکورد شده و سرعنوان‌های موضوعی پزشکی (medical subject headings; MeSH).
معیارهای انتخاب

مطالعات منتشر شده، با داوری همتا (peer‐review) و تصادفی‌سازی و کنترل شده یا مطالعات مقطعی را در هر اندازه در نظر گرفتیم از جمله نمونه‌های آینده‌نگر گردآوری شده از کل جمعیت‌های زنان در سنین باروری که به یک یا چند مورد از شرایط هدف زیر مبتلا هستند: اندومتریوز تخمدان، اندومتریوز پریتونئال یا اندومتریوز با اینفیلتراسیون عمقی لگن (deep infiltrating endometriosis; DIE).

گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم به استخراج داده‌های حاصل از هر مطالعه و ارزیابی کیفیت آنها پرداختند. برای هر تست تشخیصی اندومتر، داده‌ها را در قالب مثبت یا منفی برای تشخیص مبتنی بر جراحی اندومتریوز طبقه‌بندی و میزان حساسیت و ویژگی تخمینی را محاسبه کردیم. دو یا چند تست را در یک گروه به عنوان مجموعه داده‌های جداگانه ارزیابی کردیم. با استفاده از مدل دو‐متغیره (bivariate model)، تخمین‌های تجمعی و به دست آمده از مولفه‌های حساسیت و ویژگی را، هر زمان که مجموعه داده‎‌ها به اندازه کافی در دسترس بود، به دست آوردیم. معیارهای از پیش تعیین شده برای تست خونی که به لحاظ بالینی مفید باشد برای جایگزین جراحی تشخیصی و ردیابی اندومتریوز عبارت بودند از مولفه حساسیت، به میزان ۹۴% و مولفه ویژگی، به اندازه ۷۹%. معیارها را برای تست‌های تریاژ با میزان حساسیت ≥ ۹۵% و میزان ویژگی ≥ ۵۰% تعیین کردیم که اگر نتیجه تست (رد تشخیص با دقت بالا در صورت منفی شدن نتیجه آزمون (SnOUT test)) منفی باشد یا میزان حساسیت ≥ ۵۰% و میزان ویژگی ≥ ۹۵% باشد، تشخیص با دقت بالا را «منتفی می‌داند» و اگر نتیجه تست (پذیرش تشخیص با دقت بالا در صورت مثبت بودن نتیجه آزمون (SpIN test)) مثبت باشد، تشخیص با دقت بالا را «می‌پذیرد.
نتایج اصلی
۵۴ مطالعه را با حضور ۲۷۲۹ شرکت‌کننده در نظر گرفتیم که به لحاظ روش‌شناسی مطالعات، کیفیت ضعیفی داشتند. در این مطالعات، به ارزیابی بیومارکرهای اندومتر در مراحل خاصی از سیکل قاعدگی یا خارج از آن پرداخته شد و بیومارکرها هم در مایع مربوط به قاعدگی، در کل بافت اندومتر و هم در بخش‌های مجزای اندومتر تست شدند. در بیست‌وهفت مطالعه، عملکرد تشخیصی ۲۲ بیومارکر اندومتر برای اندومتریوز ارزیابی شد. این موارد عبارت بودند از: فاکتور رشد و آنژیوژنز (PROK‐۱)، مولکول‌های چسبندگی سلول (اینتگرین‌های α۳β۱؛ α۴β۱؛ β۱ و α۶)، مولکول‌های بازسازی DNA؛ (hTERT)، پروتئوم میتوکندریال و اندومتریال، نشانگرهای هورمونی (CYP۱۹؛ ۱۷βHSD۲؛ ER‐α؛ ER‐β)، شاخص‌های التهابی (IL‐۱R۲)، نشانگرهای میوژنیک (کالدسمون، CALD‐۱)، نشانگرهای عصبی (PGP ۹,۵؛ VIP؛ CGRP؛ SP؛ NPY؛ NF) و نشانگرهای تومور (CA‐۱۲۵). بیشتر این بیومارکرها در مطالعات جداگانه ارزیابی شدند، حال آنکه صرفا داده‌های مربوط به PGP ۹.۵ و CYP۱۹ برای متاآنالیز (meta‐analysis) در دسترس بودند. این دو بیومارکر زیستی، از تنوع قابل توجه برای تخمین‌های تشخیصی بین مطالعات حکایت داشتند، با این حال، این داده‌ها برای تعیین قابل اعتماد منابع ناهمگونی، بسیار محدود بودند. میانگین مولفه‌های «حساسیت» و «ویژگی» مربوط به PGP ۹.۵؛ (۷ مطالعه، ۳۶۱ زن) پس از حذف یک مطالعه نامربوط، به ترتیب برابر بود با ۰.۹۶ (۹۵% CI؛ ۰.۹۱ تا ۱.۰۰) و ۰.۸۶ (۹۵% CI؛ ۰.۷۰ تا ۱.۰۰)، و برای CYP۱۹ (۸ مطالعه، ۴۴۴ زن)، این مولفه‌ها به ترتیب برابر بودند با ۰.۷۷ (۹۵% CI؛ ۰.۷۰ تا ۰.۸۵) و ۰.۷۴ (۹۵% CI؛ ۰.۶۵ تا ۸۴). ما نتوانستیم به لحاظ آماری، دیگر بیومارکرها را به شکلی معنادار ارزیابی کنیم. در ۳۱ مطالعه دیگر، تعداد ۷۷ بیومارکر زیستی ارزیابی شدند که هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت در سطوح تظاهر بین گروه زنان با و بدون اندومتریوز نشان داده نشد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
ما نتوانستیم به لحاظ آماری بیشتر بیومارکرها را در این مرور به شکلی معنادار ارزیابی کنیم. با در نظر گرفتن کیفیت پائین بیشتر مطالعات وارد شده، یافته‌های این مرور باید با احتیاط تفسیر شوند. با اینکه PGP ۹,۵ معیارهای یک تست جایگزینی را داشت، به شکل قابل توجهی نشان دهنده ناهمگونی درون مطالعه در تخمین‌های تشخیصی بود، منبع آنها نمی‌توانست تعیین شود. چند بیومارکر زیستی اندومتر، مانند پروتئوم اندومتر، ۱۷βHSD۲؛ IL‐۱R۲، کالدسمون و دیگر شاخص‌های مربوط به عصب (VIP؛ CGRP؛ SP؛ NPY و ترکیبی از VIP؛ PGP ۹.۵ و SP) از شواهد تشخیصی در آینده خبر می‌دادند، اما برای هرگونه توصیه بالینی، شواهد یا کافی نبودند یا کیفیت پائینی داشتند. استاندارد طلایی برای تشخیص اندومتریوز، هم‌چنان لاپاروسکوپی است و با استفاده از هر تست غیر‐تهاجمی تنها باید در یک زمینه پژوهشی انجام شود. هم‌چنین تعدادی از بیومارکرها را شناسایی کردیم که هیچ ارزش تشخیصی برای بیماری اندومتریوز نداشتند. ما توصیه می‌کنیم که محققان در مطالعات آینده به سمت بیومارکرها با پتانسیل تشخیصی بالا در مطالعات تشخیصی با کیفیت خوب گام بردارند.
خلاصه به زبان ساده

استفاده از بیومارکرهای اندومتریال برای تشخیص غیر‐تهاجمی اندومتریوز

سوال مطالعه مروری

آیا پزشکان می‌توانند با استفاده از بیومارکرها (مولکول‌های متمایز، ژن‌ها یا دیگر ویژگی‌هایی که در شرایط خاص ظاهر می‌شوند) نیاز به تشخیص جراحی اندومتریوز را کاهش دهند؟

پیشینه

اندومتر به بافتی اشاره دارد که محدوده رحم را مشخص می‌کند و در طول قاعدگی فرو می‌ریزد. زنان مبتلا به اندومتریوز، دارای بافت اندومتر هستند که در خارج از رحم درون حفره لگن رشد می‌کند. این بافت به هورمون‌های باروری پاسخ می‌دهد که این امر، سبب پریودهای دردناک، درد مزمن در ناحیه پائینی شکم و دشواری در باروری می‌شود. در حال حاضر، تنها راه قابل اطمینان برای تشخیص اندومتریوز، انجام جراحی با استفاده از تکنیک «سوراخ کلید» و مشاهده رسوبات اندومتر در داخل شکم است. از آنجا که جراحی خطرناک و هزینه‌بر است، تست‌های مختلف در اندومتر بررسی شده‌اند، این تست‌ها را می‌توان در طول یک پروسیجر نمونه‌گیری از رحم به دست آورد، توانایی آنها به منظور شناسایی اندومتریوز غیر‐تهاجمی یا با حداقل تهاجم ارزیابی شده است. یک تست دقیق خون می‌تواند به تشخیص اندومتریوز بدون نیاز به جراحی منجر شود، یا می‌تواند نیاز به جراحی تشخیصی را برای گروهی از زنان که به احتمال زیاد به اندومتریوز مبتلا هستند، کاهش دهد. هم‌چنین گروه‌های مرور با استفاده از تست خون، ادرار، تصویربرداری و ترکیبی از چند روش تست در مرورهای کاکرین جداگانه درون این مجموعه‌ها، به ارزیابی سایر روش‌های غیر‐تهاجمی تشخیص اندومتریوز پرداخته‌اند.

ویژگی‌های مطالعه

شواهد در این مرور تا اپریل ۲۰۱۵ به‌روز است. ۵۴ مطالعه را با حضور ۲۷۲۹ شرکت‌کننده وارد مرور کردیم. در همه مطالعات به ارزیابی زنان در سن باروری پرداخته شده بود که تحت جراحی تشخیصی قرار گرفته بودند تا به این وسیله نشانه‌های اندومتریوز یا دیگر اندیکاسیون‌ها بررسی شوند. طی بیست‌وشش مطالعه به ارزیابی ۲۲ بیومارکر متفاوت برای تشخیص اندومتریوز پرداخته شد و در ۳۱ مطالعه تعداد ۷۷ بیومارکر دیگر که هیچ ارزشی برای تفاوت قائل شدن بین زنان با و بدون بیماری نداشتند، شناسایی شدند.

نتایج کلیدی و کیفیت شواهد

فقط درباره دو بیومارکر زیستی ارزیابی شده، بیومارکرهای رشته عصب PGP ۹,۵ و بیومارکرهای هورمونی CYP۱۹، مطالعات به اندازه کافی برای ارائه نتایج معنادار صورت گرفته بود. PGP ۹.۵ با دقت کافی برای جایگزینی تشخیص مبتنی بر جراحی، اندومتریوز را شناسایی کرد. چند بیومارکر دیگر (پروتئوم اندومتر، ۱۷βHSD۲؛ IL‐۱R۲، کالدسمون و سایر شاخص‌های مربوط به عصب) تشخیص اندومتریوز را نشان می‌دهند، اما برای حصول اطمینان از ارزش تشخیصی آنها مطالعات چندانی صورت نگرفته است. نحوه انجام مطالعات در خصوص اینکه کدام گروه از زنان مورد مطالعه قرار گرفتند و جراحی چگونه انجام شد، متفاوت از هم بود. کیفیت گزارش‌ها از کیفیت روش‌شناسی، در سطح پائین بود، به همین دلیل است که خوانندگان نمی‌توانند این نتایج را قابل اعتماد بدانند؛ مگر اینکه نتایج، با مطالعات بزرگ و با کیفیت بالا تایید شوند. به طور کلی، به منظور توصیه هر تست اندومتری برای استفاده در روش بالینی برای تشخیص اندومتریوز، شواهد کافی وجود ندارد.

پژوهش‌های آینده

به منظور ارزیابی دقیق پتانسیل تشخیصی بیومارکرهای اندومتر برای تشخیص بیماری اندومتریوز، پژوهش بیشتر و با کیفیت بهتری نیاز است.


ترکیب تست‌‌های غیر‐تهاجمی در تشخیص اندومتریوز
Vicki Nisenblat، Lucy Prentice، Patrick MM Bossuyt، Cindy Farquhar، M Louise Hull، Neil Johnson،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
حدود ۱۰% از زنانی که در سن باروری قرار دارند، از اندومتریوز (endometriosis) که یک بیماری مزمن و پُر‐هزینه بوده و با درد لگن و نازایی همراه است، رنج می‌برند. لاپاروسکوپی (Laparoscopy) یک تست تشخیصی استاندارد طلایی برای اندومتریوز است، اما گران بوده و با خطرات جراحی همراه است. در حال حاضر، هیچ گونه تست غیر‐تهاجمی وجود ندارد که بتوان آن را در قالب عملکرد بالینی برای تشخیص دقیق اندومتریوز مورد استفاده قرار داد. این مطالعه مروری دقت تشخیصی ترکیبی را از تست‌های غیر‐تهاجمی مختلف برای اندومتریوز ارزیابی کرده و خلاصه‌ای را از تمامی مجموعه مرورهای صورت گرفته در رابطه با تست‌های غیر‐تهاجمی برای اندومتریوز ارائه داد.
اهداف
برآورد دقت تشخیصی ترکیب‌های مختلفی از‌ تست‌های غیر‐تهاجمی برای تشخیص اندومتریوز لگنی (اینفیلتراسیون صفاقی و/یا تخمدان یا عمیق (peritoneal and/or ovarian or deep infiltrating)) در مقایسه با تشخیص بر پایه عمل جراحی به عنوان یک استاندارد مرجع. تست‌های ترکیبی به عنوان تست‌های جایگزین برای عمل جراحی تشخیصی و تست‌های تریاژ برای کمک به تصمیم‌گیری در انجام عمل جراحی تشخیصی جهت اندومتریوز مورد ارزیابی قرار گرفتند.
روش های جستجو
جست‌وجوها را به طرح‌های خاص مطالعات، زبان یا تاریخ‌های انتشار خاص محدود نکردیم. تا جولای ۲۰۱۵ در CENTRAL، تا می ۲۰۱۵ در MEDLINE و EMBASE و همچنین تا اپریل ۲۰۱۵ در تعدادی از بانک‌های اطلاعاتی زیر به جست‌وجو پرداختیم: CINAHL؛ PsycINFO؛ Web of Science؛ LILACS؛ OAIster؛ TRIP؛ ClinialTrials.gov؛ DARE و PubMed.
معیارهای انتخاب
مطالعات منتشر شده داوری همتا شده (peer‐review)، تصادفی‌سازی و کنترل شده یا مقطعی را با هر حجم نمونه‌ای، شامل نمونه‌های گردآوری‌شده با رویکرد آینده‌نگر از هر گروه جمعیتی از زنان در سنین باروری که مشکوک به ابتلا به یک یا تعداد بیشتری از وضعیت‌های هدف زیر بودند، مورد بررسی قرار دادیم: اندومتریوز تخمدان، اندومتریوز صفاقی یا اندومتریوز اینفیلتره شده عمیق (DIE ؛deep infiltrating endometriosis). مطالعاتی را وارد کردیم که به مقایسه دقت تست تشخیصی ترکیبی از چندین روش‌ تست با یافته‌های به دست آمده از تصویربرداری ضایعات اندومتریوتیک (endometriotic lesions) در جراحی پرداختند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
سه نویسنده مطالعه مروری به صورت مستقل از هم به گردآوری داده‌ها و ارزیابی کیفیت داده‌های مربوط به هر مطالعه با استفاده از ابزار QUADAS‐۲ پرداختند. برای هر تست، داده‌ها به صورت مثبت یا منفی تشخیص اندومتریوز در عمل جراحی دسته‌بندی شده و برآوردهای حساسیت (sensitivity) و ویژگی (specificity) محاسبه شدند. در مواقعی که داده‌های کافی در دسترس بودند، از مدل دو‐متغیره (bivariate model) برای به دست آوردن برآوردهای تجمعی از حساسیت و ویژگی استفاده شد. معیارهای از پیش تعیین شده برای یک تست بالینی مفید جهت جایگزینی با جراحی تشخیصی عبارت بودند از حساسیت ۰,۹۴ و ویژگی ۰.۷۹ برای تشخیص اندومتریوز. معیارهای مربوط به تست‌های تریاژ را به صورت حساسیت ۰.۹۵ و بالاتر و ویژگی ۰.۵۰ و بالاتر، مبنی بر «رد (rule out)» تشخیص با دقت بالا در صورت منفی شدن نتیجه تست (رد تشخیص با دقت بالا در صورت منفی شدن نتیجه تست یا SnOUT test)، یا به صورت حساسیت ۰.۵۰ و بالاتر و ویژگی ۰.۹۵ و بالاتر مبنی بر پذیرش تشخیص با دقت بالا در صورت مثبت بودن نتیجه تست (پذیرش تشخیص با دقت بالا در صورت مثبت بودن نتیجه تست یا SpIN test) در نظر گرفتیم.
نتایج اصلی

یازده مطالعه واجد شرایط شامل ۱۳۳۹ شرکت‌کننده وارد مطالعه مروری شدند. تمام مطالعات به لحاظ کیفیت روش‌شناسی ضعیف بودند. هفت مطالعه به ارزیابی اندومتریوز لگنی، یک مطالعه به بررسی DIE و/یا اندومتریومای تخمدان (ovarian endometrioma)، دو مطالعه به تمایز دادن اندومتریوما از دیگر کیست‌های تخمدان و یک مطالعه به بررسی نقشه‌برداری DIE در نواحی آناتومیک خاص پرداختند. پانزده ترکیب تشخیصی مختلف شامل نشانگرهای زیستی (biomarkers) خونی، ادراری یا اندومتر، سونوگرافی ترانس واژینال (transvaginal ultrasound; TVUS) و پیشینه یا معاینه بالینی بررسی شدند. از آنجایی که هر مطالعه ترکیبات مستقلی را از تست‌های غیر‐تهاجمی آنالیز کرد، برآوردهای حساسیت و ویژگی را تجمیع نکردیم.

تست‌های واجد شرایط برای تست جایگزین عبارت بودند از: ترکیبی از IL‐۶ سرم (نقطه برش (cut‐off) >۱۵,۴ پیکوگرم/میلی‌لیتر) و PGP اندومتر معادل ۹.۵ برای اندومتریوز لگنی (حساسیت: ۱.۰۰ (۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۹۱ تا ۱.۰۰)، ویژگی: ۰.۹۳ (۹۵% CI؛ ۰.۸۰ تا ۰.۹۸))، و ترکیبی از معاینه واژینال و سونوگرافی ترانس‌واژینال برای اندومتریوز رکتال (حساسیت: ۰.۹۶ (۹۵% CI؛ ۰.۸۶ تا ۰.۹۹)، ویژگی: ۰.۹۸ (۹۵% CI؛ ۰.۹۴ تا ۱.۰۰)). تست‌هایی که معیارهای تست‌های تریاژ SpIN را برای اندومتریوز لگن برآورده کردند: ۱. ضرب پروتئین متصل‌شونده به ویتامین D ادرار (urine vitamin‐D‐binding protein; VDBP) و CA‐۱۲۵ سرم (نقطه برش >۲۷۵۵) (حساسیت: ۰.۷۴ (۹۵% CI؛ ۰.۶۰ تا ۰.۸۴)، ویژگی: ۰.۹۷ (۹۵% CI؛ ۰.۸۶ تا ۱.۰۰)) و ۲. ترکیب تاریخچه قبلی (طول قاعدگی)، CA‐۱۲۵ سرم (نقطه برش >۳۵ واحد/میلی‌لیتر (U/ml)) و لوکوسیت‌های اندومتر (حساسیت: ۰.۶۱ (۹۵% CI؛ ۰.۵۴ تا ۰.۶۹)، ویژگی: ۰.۹۵ (۹۵% CI؛ ۰.۹۱ تا ۰.۹۸)). برای اندومتریوما، ترکیب‌های زیر به عنوان تست SpIN مورد تائید قرار گرفتند: ۱. TVUS و هر یک از موارد CA‐۱۲۵ سرم‌ (نقطه برش ≥۲۵ واحد/میلی‌لیتر) یا CA ۱۹.۹ (نقطه برش ≥۱۲ واحد/میلی‌لیتر) (حساسیت: ۰.۷۹ (۹۵% CI؛ ۰.۹۱ تا ۰.۶۴)، ویژگی: ۰.۹۷ (۹۵% CI؛ ۱.۰۰ تا ۰.۹۱))؛ ۲. TVUS و CA ۱۹.۹ سرم (نقطه برش ≥۱۲ واحد/میلی‌لیتر) (حساسیت: ۰.۵۴ (۹۵% CI؛ ۰.۳۷ تا ۰.۷۰)، ویژگی: ۰.۹۷ (۹۵% CI؛ ۰.۹۱ تا ۱.۰)؛ ۳‐۴). TVUS و CA‐۱۲۵ سرم (نقطه برش ≥۲۰ واحد/میلی‌لیتر یا نقطه برش ≥۲۵ واحد/میلی‌لیتر) (حساسیت: ۰.۶۹ (۹۵% CI؛ ۰.۴۹ تا ۰.۸۵)، ویژگی: ۰.۹۶ (۹۵% CI؛ ۰.۸۸ تا ۰.۹۹))؛ ۵. TVUS و CA‐۱۲۵ سرم (نقطه برش ≥۳۵ واحد/میلی‌لیتر) (حساسیت: ۰.۵۲ (۹۵% CI؛ ۰.۳۳ تا ۰.۷۱)، ویژگی: ۰.۹۷ (۹۵% CI؛ ۰.۹۰ تا ۱.۰۰)). ترکیبی از معاینه واژینال و TVUS به حد آستانه SpIN test برای کیسه داگلاس از بین رفته (obliterated pouch of Douglas) (حساسیت: ۰.۸۷ (۹۵% CI؛ ۰.۶۹ تا ۰.۹۶)، ویژگی: ۰.۹۸ (۹۵% CI؛ ۰.۹۵ تا ۱.۰۰))، اندومتریوز دیواره واژینال (حساسیت: ۰.۸۲ (۹۵% CI؛ ۰.۶۰ تا ۰.۹۵)، ویژگی: ۰.۹۹ (۹۵% CI؛ ۰.۹۷ تا ۱.۰)) و اندومتریوز سپتوم رکتوواژینال (rectovaginal septum) (حساسیت: ۰.۸۸ (۹۵% CI؛ ۰.۴۷ تا ۱.۰۰)، ویژگی: ۰.۹۹ (۹۵% CI؛ ۰.۹۶ تا ۱.۰۰)) رسید.

تمامی تست‌ها در مطالعات منفرد مورد ارزیابی قرار گرفته و فواصل اطمینان گسترده را نشان دادند. به دلیل ناهمگونی و خطر بالای سوگیری (bias) مطالعات وارد شده، کاربرد بالینی ترکیب تست‌های تشخیصی مطالعه شده برای اندومتریوز غیر‐شفاف باقی می‌ماند.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
هیچ یک از نشانگرهای زیستی ارزیابی‌شده در این مطالعه مروری نتوانستند به شیوه معناداری مورد ارزیابی قرار بگیرند و شواهد ناکافی یا با کیفیت پائین وجود داشت. لاپاروسکوپی به عنوان استاندارد طلایی برای تشخیص اندومتریوز باقی می‌ماند و استفاده از هر یک از انواع تست‌های غیر‐تهاجمی بهتر است فقط در یک محیط پژوهشی صورت پذیرد.
خلاصه به زبان ساده

ترکیب انواع مختلف تست‌ها برای تشخیص غیر‐تهاجمی اندومتریوز

سوال مطالعه مروری

آیا ترکیبی از تست‌های غیر‐تهاجمی وجود دارند که بتوانند به اندازه کافی برای جایگزینی یا کاهش نیاز به عمل جراحی در تشخیص اندومتریوز (endometriosis) دقیق باشند؟

پیشینه

زنان مبتلا به اندومتریوز دارای بافت اندومتر (بافتی که دیواره رحم را پوشانده و در طول دوره قاعدگی فرو می‌ریزد) هستند که خارج از رحم درون حفره لگنی رشد می‌کند. این بافت در واکنش به هورمون‌های جنسی، باعث قاعدگی دردناک، درد مزمن ناحیه پائین شکمی و دشواری در بارداری می‌شود. در حال حاضر، تنها شیوه موثق برای تشخیص اندومتریوز، انجام جراحی سوراخ کلید (keyhole surgery) و به تصویر کشیدن ضایعات اندومتر داخل شکم است. به دلیل آنکه جراحی مذکور گران بوده و با خطر همراه است، ترکیب‌های متنوعی از تست‌ها برای تعیین توانایی آن‌ها در تشخیص اندومتریوز به صورت غیر‐تهاجمی مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند. یک تست دقیق می‌تواند منجر به تشخیص اندومتریوز بدون نیاز به عمل جراحی شده یا نیاز به انجام عمل جراحی تشخیصی را کاهش دهد، بنابراین فقط زنانی که به احتمال زیاد مبتلا به اندومتریوز هستند، به این شیوه تشخیصی نیاز خواهند داشت.

ویژگی‌های مطالعه

شواهد وارد شده به این مطالعه مروری تا اپریل ۲۰۱۵ به‌روز است. تعداد ۱۱ مطالعه را شامل ۱۳۳۹ شرکت‌کننده در مورد ترکیبی از چندین روش‌های آزمایشی وارد مطالعه مروری کردیم. تمامی مطالعات زنانی را ارزیابی کردند که در سنین باروری قرار داشته و تحت عمل جراحی تشخیصی برای بررسی نشانه‌های اندومتریوز یا برای دیگر اندیکاسیون‌ها قرار گرفتند. پانزده ترکیب از نشانگرهای زیستی خونی، اندومتر و ادراری، همراه با سونوگرافی، سابقه قبلی و معاینه بالینی بررسی شدند. هر ترکیبی از تست‌ها در مطالعات منفرد کوچک ارزیابی شدند.

نتایج کلیدی و کیفیت شواهد

مطالعات متعدد، ترکیبی را از تست‌ها شناسایی کردند که ممکن بود در تشخیص اندومتریوز ارزشمند باشند، اما گزارش‌های بسیار کمی برای اطمینان از مزایای تشخیصی آن‌ها وجود دارند.

گزارش‌ها دارای کیفیت روش‌شناسی پائینی بودند، که این عامل عدم‐قابلیت اعتماد این نتایج را توجیه می‌کند، مگر آنکه نتایج مذکور در مطالعات بزرگ با کیفیت بالا مورد تائید قرار گیرند. به‌طور کلی، شواهد کافی برای نشان دادن مزایای هر ترکیبی از تست‌های غیر‐تهاجمی جهت استفاده در بالین برای تشخیص اندومتریوز نسبت به «استاندارد طلایی» فعلی که لاپاروسکوپی تشخیصی است، وجود ندارد.

تحقیقات آینده

برای ارزیابی دقیق پتانسیل تشخیصی هر نوعی از تست‌های غیر‐تهاجمی یا ترکیبی از آنها که فقط در چند مطالعه مشخص شدند که احتمالا در تشخیص اندومتریوز دارای ارزش هستند، انجام مطالعات تحقیقاتی با کیفیت بالا مورد نیاز است.


صفحه ۱ از ۱