کوله‌لیتیازیس (cholelithiasis) به وجود سنگ صفراوی اشاره دارد، این سنگ‌ها، سفت‌شدگی‌هایی در مجاری صفراوی هستند، و معمولا در کیسه صفرا قرار می‌گیرند. کوله‌لیتیازیس در سراسر دنیا یکی از شایع‌ترین مشکلات جراحی بوده و به طور ویژه‌ای در کشورهای غربی شایع است.

کولیک صفراوی (biliary colic) اصطلاحی است برای درد کیسه صفرا که بیمار مبتلا به سنگ صفراوی بدون عفونت دور کیسه صفرا دچار آن می‌شود. این درد شایع‌ترین تظاهر کوله‌لیتیازیس است که در بیش از یک‌سوم افراد مبتلا به سنگ کیسه صفرا در مدت ۱۰ سال یا بیشتر مشاهده می‌شود. داروهای غیر‐استروئیدی ضد‐التهابی (non‐steroid anti‐inflammatory drugs; NSAIDs) به طور گسترده‌ای برای کاهش درد کولیک صفراوی استفاده می‌شوند، اما نقش آنها باید بیشتر مشخص شود. این داروها ممکن است فراوانی عوارض کوتاه‐مدت، مثل حالت خفیف کوله‌لیتیازیس حاد، زردی، کلانژیت (cholangitis)، و پاکراتیت حاد را کاهش دهند، اما هم‌چنین ممکن است وقوع عوارض تهدید کننده حیات و عوارض شدیدتر مثل خونریزی معده‌ای ـ ‌روده‌ای، اختلال عملکرد کلیه، رخدادهای قلبی‌عروقی، یا رخدادهای خفیف‌تر مثل درد شکمی، خواب‌آلودگی، سردرد، گیجی، یا تظاهرات پوستی را افزایش دهند.

بررسی مزایا و مضرات NSAIDها در افراد مبتلا به کولیک صفراوی.

برای این مرور، پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده گروه هپاتوبیلیاری در کاکرین (Cochrane Hepato‐Biliary Controlled Trials Register)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL) در کتابخانه کاکرین؛ (MEDLINE (Ovid SP؛ (Embase (Ovid SP؛ Science Citation Index Expanded (Web of Science)؛ و ClinicalTrails.gov را تا جولای ۲۰۱۶ جست‌وجو کردیم. هیچ محدودیت زبانی اعمال نکردیم.

کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده دارای شرکت‌کنندگانی با تظاهر کولیک صفراوی که NSAIDها را در برابر عدم مداخله، دارونما (placebo)، یا دیگر داروها مقایسه کرده‌اند.

دو نویسنده مرور (MF و AC) به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌هایی را برای ورود شناسایی کردند. برای بیان تخمین‌های اثرگذاری مداخله از خطر نسبی (RR) استفاده کردیم، و داده‌ها را بسته به میزان ناهمگونی با متاآنالیزهای (meta‐analysis) مدل اثرات‐تصادفی و مدل اثر‐ثابت تجزیه‌وتحلیل کردیم. خطاهای تصادفی را با استفاده از انجام تجزیه‌و‌تحلیل مرحله‌ای کارآزمایی (trial sequential analysis) کنترل کردیم. با استفاده از معیارهای درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) کیفیت روش‌شناسی شواهد را بررسی کردیم.

برای تجزیه‌وتحلیل، دوازده کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده (randomised clinical trials; RCTs)، مناسب معیارهای انتخاب مرور بود که از قبل مشخص شده بودند. فقط یک کارآزمایی پیدا کردیم که خطر پائین سوگیری (bias) داشت و بقیه کارآزمایی‌ها خطر سوگیری بالایی داشتند. به دلیل گزارش‌دهی ضعیف، خطر سوگیری انتخاب در نه مطالعه نامشخص بود و این عامل باعث عدم‐قطعیت در تخمین‌های اثرگذاری تجمعی می‌شود. پنج کارآزمایی NSAIDها را در برابر دارونما، چهار کارآزمایی NSAID را در برابر اوپیوئیدها، و چهار کارآزمایی NSIAD را در برابر داروهای اسپاسمولیتیک (spasmolytic) مقایسه کردند (یکی از این ۱۲ کارآزمایی، یک مطالعه سه بازویی بود که NSAIDها را در برابر داروهای اسپاسمولیتیک و اوپیوئیدها مقایسه کرده است). ۸۲۸ شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده (حداقل ۳۰ و حداکثر ۳۲۴ شرکت‌کننده در هر کارآزمایی) وجود دارو، از این تعداد، ۴۱۶ شرکت‌کننده NSAIDها و ۴۱۲ شرکت‌کننده دارونما، داروهای اسپاسمولیتیک یا اوپیوئیدها را دریافت کردند. بیست‌وچهار درصد از شرکت‏‌کنندگان مرد بودند. سن شرکت‏‌کنندگان در کارآزمایی‌ها بین ۱۸ تا ۸۶ سال متغیر بود. همه افراد به دلیل درد حاد صفراوی در بخش‌های اورژانس بستری شده بودند. هیچ موردی از مورتالیتی مشاهده نشد. در مقایسه با دارونما، گروه NSAIDها به طور چشم‌گیری نسبت کمتری از شرکت‏‌کنندگان بدون تسکین کامل درد داشت (RR: ۰,۲۷؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۱۹ تا ۰.۴۰؛ I^۲ = ۰%؛ ۵ کارآزمایی؛ شواهد با کیفیت متوسط) و این نتیجه با تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی تایید شد، اما در رابطه با شرکت‏‌کنندگان مبتلا به عوارض چنین چیزی مشاهده نشد (RR: ۰,۶۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۸ تا ۱.۱۵؛ I^۲ = ۲۶%؛ ۳ کارآزمایی؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). NSAIDها نسبت به داروهای اسپاسمولیتیک کنترل درد بهتری داشتند ولی این نتیجه با تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی تایید نشد (RR: ۰,۵۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۷ تا ۰.۷۱؛ I^۲ = ۰%؛ ۴ کارآزمایی؛ شواهد با کیفیت پائین) و نیز NSAIDها به طور چشم‌گیری نسبت کمتری از شرکت‏‌کنندگان مبتلا به عوارض را نشان دادند و این نتیجه نیز با تجزیه‌وتحلیل مرحله‌ای کارآزمایی تایید نشد (RR: ۰,۲۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۲ تا ۰.۵۷؛ I^۲ = ۰%؛ ۲ کارآزمایی؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچ تفاوتی در نسبت‌های شرکت‏‌کنندگان بدون تسکین کامل درد با مقایسه بین NSAIDها در برابر اوپیوئیدها یافت نشد (RR: ۰,۹۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۷ تا ۲.۰۷؛ I^۲ = ۵۲%)، که نشان دهنده ناهمگونی متوسط بین کارآزمایی‌ها است (۴ کارآزمایی؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). فقط یک کارآزمایی که NSAIDها را در برابر اوپیوئیدها مقایسه کرده بود، نتایج عوارض را گزارش کرد و هیچ تفاوت مهمی بین این درمان‌ها پیدا نکرد. هیچ کدام از کارآزمایی‌های وارد شده، عوارض جانبی شدید را گزارش نکردند. هفت مورد از ۱۲ کارآزمایی، عوارض غیر‐شدید را بررسی کردند: در دو مورد از این هفت کارآزمایی، عوارض جانبی مشاهده نشد، و در پنج کارآزمایی باقی‌مانده رخدادهای کوچک گزارش شدند.

به علاوه، یک RCT در حال انجام پیدا کردیم که اثربخشی آنالژزیک ایبوپروفن داخل وریدی را در کولیک صفراوی بررسی می‌کرد.

NSAIDها برای کولیک صفراوی با توجه به شایع بودن وقوع آن، در کارآزمایی‌های نسبتا کم و با شرکت‏‌کنندگانی محدود بررسی شده‌اند. فقط یک کارآزمایی با خطر پائین سوگیری پیدا کردیم. هیچ موردی از مورتالیتی مشاهده نشد. هیچ کدام از کارآزمایی‌های وارد شده، کیفیت زندگی را گزارش نکردند. تعمیم‌پذیری این مرور پائین است، به دلیل اینکه اکثر RCTها، نه افراد مسن و نه شرکت‏‌کنندگان مبتلا به موربیدیتی را، که نسبت به دیگر افراد مبتلا به کولیک صفراوی بیشتر مستعد عوارض‌اند، دربر نمی‌گرفتند.

وقتی از تجزیه‌وتحلیل مرحله‌ای کارآزمایی استفاده کردیم، تاثیر مفید NSAIDها در مقایسه با دارونما در تسکین درد تایید شد.

کیفیت شواهد بر اساس معیارهای GRADE برای مقایسه بین NSAIDها در برابر دارونما با توجه به نبود پیامد تسکین درد، در سطح متوسط، و برای پیامدها و مقایسه‌های دیگر پائین یا بسیار پائین بود.

با توجه به حیطه‌های «خطر سوگیری» از پیش مشخص شده، فقط یک کارآزمایی با خطر پائین سوگیری پیدا کردیم. خطر سوگیری انتخاب در نه مطالعه را به دلیل گزارش‌دهی ضعیف، نامشخص در نظر گرفتیم، که باعث عدم‐قطعیت در تخمین‌های اثرگذاری تجمعی می‌شود.