جستجو در مقالات منتشر شده
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
شش کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده بیشتر (۳۳۲۶ شرکت‌کننده) را در این به‌روزرسانی شناسایی کردیم، که در مجموع ۳۲ کارآزمایی وارد شدند (۱۵۶۷۸ شرکت‌کننده)، همگی مداخلات دارویی را بررسی کرده و عمدتا روی افراد مبتلا به سرطان پیشرفته موضعی یا متاستاتیک انجام شدند. سطح قطعیت شواهد در طول پیامدها و مقایسه‌های مختلف از بالا تا بسیار پائین متغیر بود. فاکتورهای اصلی محدود کننده عبارت بودند از عدم دقت و خطر سوگیری.
ترومبوپروفیلاکسی همراه با آنتی‌کوآگولانت‌های مستقیم خوراکی (مهار کننده‌های مستقیم فاکتور Xa اپیکسابان (apixaban) و ریواروکسابان (rivaroxaban)) ممکن است بروز VTE علامت‌دار را کاهش دهد (خطر نسبی (RR): ۰,۴۳؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۱۸ تا ۱.۰۶؛ ۳ مطالعه، ۱۵۲۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)؛ و احتمالا خطر خونریزی عمده را در مقایسه با دارونما بیشتر می‌کند (RR: ۱.۷۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۲ تا ۳.۶۸؛ ۳ مطالعه، ۱۴۹۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط).
در مقایسه با عدم ترومبوپروفیلاکسی، هپارین با وزن مولکولی پائین (low‐molecular‐weight heparin; LMWH) میزان بروز VTE علامت‌دار را کاهش داده (RR: ۰,۶۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۶ تا ۰.۸۳؛ ۱۱ مطالعه، ۳۹۳۱ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بالا)؛ و احتمالا خطر حوادث مربوط به خونریزی عمده را افزایش داد (RR: ۱.۶۳؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۲ تا ۲.۳۵؛ ۱۵ مطالعه، ۷۲۸۲ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط).
در شرکت‌کنندگان مبتلا به مالتیپل میلوما، LMWH منجر به کاهش VTE علامت‌دار در مقایسه با آنتاگونیست ویتامین K وارفارین شد (RR: ۰,۳۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۴ تا ۰.۸۳؛ ۱ مطالعه، ۴۳۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بالا)، درحالی که LMWH احتمالا VTE علامت‌دار را بیشتر از آسپیرین کاهش می‌دهد (RR: ۰.۵۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۲ تا ۱.۱۷؛ ۲ مطالعه، ۷۸۱ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). خونریزی عمده در هیچ یک از شرکت‌کنندگان مبتلا به مالتیپل میلوما که با LMWH یا وارفارین درمان شدند و در کمتر از ۱% از بیماران تحت درمان با آسپرین مشاهده شد.
فقط یک مطالعه، هپارین تجزیه نشده را در برابر عدم ترومبوپروفیلاکسی مورد بررسی قرار داد، اما VTE یا خونریزی عمده را گزارش نکرد.
وارفارین در مقایسه با دارونما یا عدم ترومبوپروفیلاکسی، ممکن است VTE علامت‌دار را به‌طور قابل توجهی کاهش دهد (RR: ۰,۱۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۲ تا ۱.۲۰؛ ۱ مطالعه، ۳۱۱ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) و می‌تواند منجر به افزایش بیشتری در بروز خونریزی عمده شود (RR: ۳.۸۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۷ تا ۱۵.۰۴؛ ۴ مطالعه، ۹۹۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین).
یک مطالعه استفاده از آنتی‌ترومبین را در برابر عدم استفاده از آن در کودکان ارزیابی کرد. این مطالعه VTE علامت‌دار را گزارش نکرد اما هرگونه VTE (VTE علامت‌دار و اتفاقی) را گزارش کرد. تاثیر آنتی‌ترومبین روی هر نوعی از VTE و خونریزی عمده نامطمئن است (VTE: RR: ۰,۸۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۱ تا ۱.۷۳؛ خونریزی عمده: RR: ۰.۷۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۳ تا ۱۸.۵۷؛ ۱ مطالعه؛ ۸۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین).
پیشگیری از تشکیل لخته‌های خونی در بیماران سرطانی غیر‐بستری که شیمی‌درمانی دریافت می‌کنند
پیشینه
بیماران مبتلا به سرطان در مقایسه با افراد بدون سرطان، بیشتر در معرض ابتلا به ترومبوآمبولی وریدی (تشکیل لخته‌های خونی در ورید‌ها) قرار دارند. شیمی‌درمانی ممکن است روند انعقاد خون (لخته شدن خون) را فعال کرده و این خطر را بیشتر کند. آنتی‌کوآگولانت‌ها داروهایی هستند که برای پیشگیری و درمان لخته‌های خونی استفاده می‌شوند. آنها گاهی اوقات به عنوان رقیق کننده‌های خونی شناخته می‌شوند. این مرور سیستماتیک با هدف بررسی اثربخشی و ایمنی استفاده از آنتی‌کوآگولانت‌ها و مداخلات مکانیکی در پیشگیری از تشکیل لخته‌های خونی در بیماران سرطانی دریافت‌کننده شیمی‌درمانی انجام شد.
نتایج کلیدی
ما ۳۲ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (مطالعات بالینی که در آنها افراد به‌صورت تصادفی در یکی از دو یا چند گروه درمانی قرار داده می‌شوند) را شامل ۱۵,۶۷۸ شرکت‌کننده وارد کردیم (جست‌وجو تا آگوست ۲۰۲۰ به‌روز است). همه مطالعات آنتی‌کوآگولانت‌ها را ارزیابی کرده و عمدتا روی افراد مبتلا به سرطان موضعی پیشرفته (بعید به نظر می‌رسد که به‌طور قطعی درمان شوند) یا متاستاتیک (که سرطان از قسمتی از بدن که شروع شده، گسترش می‌یابد) انجام شدند. آنتی‌کوآگولانت‌های خوراکی مستقیم (آنتی‌کوآگولانت‌هایی که با اتصال مستقیم به فاکتورهای کوآگولاسیون اختصاصی و مهار آنها ‐ ترومبین یا عامل فعال شده X، عمل می‌کنند) ممکن است تشکیل لخته‌های خونی را کاهش داده و احتمال خطر خونریزی عمده را در افراد مبتلا به سرطان افزایش دهند. هپارین با وزن مولکولی پائین (آنتی‌کوآگولانت‌هایی که فعالیت آنتی‌کوآگولانتی آنتی‌ترومبین طبیعی را افزایش می‌دهند) با کاهش لخته‌های خونی علامت‌دار همراه بود، اما خطر خونریزی ماژور (عمده) را افزایش داد. هپارین با وزن مولکولی پائین در مقایسه با آنتاگونیست ویتامین K وارفارین تعداد لخته‌های خونی علامت‌دار را در افراد مبتلا به سرطان مرتبط با خون، مالتیپل میلوما، کاهش داد، در حالی که تفاوت با آسپیرین مشخص نبود؛ هیچ موردی از خونریزی عمده با هپارین با وزن مولکولی پائین یا وارفارین گزارش نشد، و در شرکت‌کنندگان درمان شده با آسپرین میزان آن کمتر از ۱% بود. یک مطالعه هپارین تجزیه نشده را ارزیابی کرد و گزارشی را از لخته‌های خونی یا خونریزی عمده ارائه نکرد. داده‌های مربوط به وارفارین در مقایسه با دارونما (placebo) (درمان ساختگی) برای حمایت از تجویز وارفارین در پیشگیری از لخته‌های خونی علامت‌دار در بیماران سرطانی بسیار محدود بودند. یک مطالعه آنتی‌ترومبین را روی کودکان بررسی کرد، که در مقایسه با عدم استفاده از آنتی‌ترومبین هیچ تاثیر معنی‌داری بر انواع لخته‌های خونی یا خونریزی عمده نداشت.
کیفیت شواهد
کیفیت روش‌شناسی مطالعات وارد شده از پائین تا بالا متغیر بود، از این رو، مطالعات آینده ممکن است اطمینان ما را به نتایج، به ویژه از نظر ایمنی آنتی‌کوآگولانت‌ها، تغییر دهند. قابلیت اطمینان یافته‌ها در طول پیامدها و مقایسه‌های مختلف از سطح بالا تا بسیار پائین متغیر بود. عوامل محدود کننده اصلی، که سبب کاهش قابلیت اطمینان در بعضی از پیامدها شد، عدم دقت و وجود خطر سوگیری (bias) بودند. تعداد نسبتا اندک مطالعات، شرکت‌کنندگان، و حوادث بالینی مانع از ارائه نتیجه‌گیری‌های قطعی در مورد خطر خونریزی مرتبط با مصرف آنتی‌کوآگولانت‌ها شد. در هیچ یک از مطالعات، استفاده از فشرده‌سازی متناوب پنوماتیک (یک دستگاه مکانیکی که از یک پمپ هوا و لگینگ‌های بادی برای اعمال فشار پالسی استفاده می‌کند تا خون را از درون ورید‌ها عبور دهد) یا جوراب‌های الاستیک درجه‌بندی شده (جوراب‌های مخصوص که جریان خون را در ورید‌های پا بهبود بخشیده و از تجمع خون در پاها پیشگیری می‌کنند) برای پیشگیری از ترومبوآمبولی وریدی مورد آزمایش قرار نگرفت.
| صفحه ۱ از ۱ |
