جستجو در مقالات منتشر شده
دوره ۲۰۱۷، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۶ )
تعداد ۶۵ کارآزمایی کامل‌شده (۳۸۷۴ شرکت‌کننده) و چهار کارآزمایی در حال انجام را شناسایی کردیم. از ۶۵ کارآزمایی تکمیل‌شده، ۳۹ مورد بر جراحی قلب بزرگسالان، سه مورد بر جراحی قلب کودکان، ۱۲ مورد بر جراحی ارتوپدی، دو مورد بر جراحی پلاستیک، و دو مورد بر جراحی عروق تمرکز داشتند؛ هفت مطالعه بر انجام جراحی برای دیگر بیماری‌ها انجام شدند. کارآزمایی‌ها بین سال‌های ۱۹۸۶ و ۲۰۱۶ انجام شده، و ۱۱ مورد توسط شرکت‌های داروسازی یا قسمتی از آن توسط بخشی با منافع تجاری درباره پیامد کارآزمایی، تامین مالی شدند.
سطح کیفیت شواهد با استفاده از رویکرد درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) برای همه پیامدها بسیار پائین تا متوسط بود. هیچ یک از کارآزمایی‌ها کیفیت زندگی را گزارش نکردند.
DDAVP در مقایسه با دارونما یا عدم‐درمان
به علت تفاوت‌های زیاد در میزان خونریزی اولیه، نتایج کارآزمایی‌ها ناهماهنگی قابل‌توجهی را بین شرایط جراحی برای حجم کلی گلبول‌های قرمز انتقال‌یافته (شواهد با کیفیت پائین ) و برای کل خون از دست رفته (شواهد با کیفیت بسیار پائین) نشان دادند. در نتیجه، این پیامدها ادغام نشده و در زیر‐گروه‌ها گزارش شدند.
DDAVP در مقایسه با دارونما می‌تواند حجم کلی سلول‌های قرمز منتقل‌شده را در جراحی قلب بزرگسالان کاهش دهد (تفاوت میانگین (MD): ۰,۵۲‐ واحد؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۶‐ تا ۰.۰۸‐ واحد؛ ۱۴ کارآزمایی، ۹۵۷ شرکت‌کننده)، اما ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت را در جراحی ارتوپدی (MD؛ ۰.۰۲‐ واحد؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۷‐ تا ۰.۶۴ واحد؛ ۶ کارآزمایی، ۳۰۳ شرکت‌کننده)، جراحی عروق (MD؛ ۰.۰۶ واحد؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۰‐ تا ۰.۷۳ واحد؛ ۲ کارآزمایی، ۱۳۵ شرکت‌کننده) یا جراحی کبدی (MD؛ ۰.۴۷‐ واحد؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲۷‐ تا ۰.۳۳ واحد؛ ۱ کارآزمایی، ۵۹ شرکت‌کننده) ایجاد کند.
DDAVP احتمالا منجر به تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در تعداد کل شرکت‌کنندگان نیازمند انتقال خون می‌شود (خطر نسبی (RR): ۰,۹۶ واحد؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۶ تا ۱.۰۶؛ ۲۵ کارآزمایی، ۱۸۰۶ شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت متوسط).
مشخص نیست DDAVP کل خون از دست رفته را در جراحی قلب بزرگسالان (MD؛ ۱۳۵,۲۴‐ میلی‌لیتر؛ ۹۵% CI؛ ۲۱۰.۸۰‐ تا ۵۹.۶۸‐ میلی‌لیتر؛ ۲۲ کارآزمایی، ۱۳۵۸ شرکت‌کننده)، جراحی ارتوپدی (MD؛ ۲۸۵.۷۶‐ میلی‌لیتر؛ ۹۵% CI؛ ۵۱۴.۹۹‐ تا ۵۶.۵۳‐ میلی‌لیتر؛ ۵ کارآزمایی، ۲۴۱ شرکت‌کننده)، یا جراحی عروق (MD؛ ۵۸۲.۰۰‐ میلی‌لیتر؛ ۹۵% CI؛ ۱۲۶۴.۰۷‐ تا ۱۰۰.۰۷ میلی‌لیتر؛ ۱ کارآزمایی، ۴۴ شرکت‌کننده) کاهش می‌دهد یا خیر، زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین است.
DDAVP احتمالا منجر به تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در مورتالیتی به هر علتی (نسبت شانس پتو (pOR): ۱,۰۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۱ تا ۲.۳۴؛ ۲۲ کارآزمایی؛ ۱۶۳۱ شرکت‌کننده) یا در حوادث ترومبوتیک (pOR: ۱.۳۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۵ تا ۲.۱۶؛ ۲۹ کارآزمایی، ۱۹۸۴ شرکت‌کننده) می‌شود (برای هر دو شواهد با کیفیت پائین).
DDAVP در مقایسه با دارونما یا عدم‐درمان برای افراد مبتلا به اختلال عملکرد پلاکت
DDAVP در مقایسه با دارونما ممکن است منجر به کاهش در کل حجم سلول‌های قرمز خون منتقل‌شده (MD؛ ۰,۶۵‐ واحد؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۶‐ تا ۰.۱۳‐ واحد؛ ۶ کارآزمایی، ۳۸۸ شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین ) و در کل خون از دست رفته (MD؛ ۲۵۳,۹۳‐ میلی‌لیتر؛ ۹۵% CI؛ ۴۰۸.۰۱‐ تا ۹۹.۸۵‐ میلی‌لیتر؛ ۷ کارآزمایی، ۴۲۲ شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین) شود.
DDAVP احتمالا منجر به تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در تعداد کل شرکت‌کنندگان دریافت‌کننده گلبول قرمز (RR: ۰,۸۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۶ تا ۱.۰۴؛ ۵ کارآزمایی، ۲۵۸ شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت متوسط) می‌شود.
مشخص نیست DDAVP منجر به تفاوتی در مورتالیتی به هر علتی (pOR: ۰,۷۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۲ تا ۴.۲۲؛ ۷ کارآزمایی، ۴۲۲ شرکت‌کننده) یا حوادث ترومبوتیک (pOR: ۱.۵۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۰ تا ۱۷.۴؛ ۷ کارآزمایی، ۴۲۲ شرکت‌کننده) می‌شود یا خیر، زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین است.
DDAVP در مقابل ترانکسامیک اسید
DDAVP در مقایسه با ترانکسامیک اسید، ممکن است حجم ترانسفیوژن خون (MD؛ ۰,۶ واحد؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۹ تا ۱۱.۱ واحد؛ ۱ کارآزمایی، ۴۰ شرکت‌کننده) و کل حجم خون از دست رفته (MD؛ ۱۴۲.۸۱؛ ۹۵% CI؛ ۷۹.۷۸ میلی‌لیتر تا ۲۰۵.۸۴ میلی‌لیتر؛ ۲ کارآزمایی؛ ۱۱۵ شرکت‌کننده) (هر دو دارای شواهدی با کیفیت پائین) را افزایش دهد.
مشخص نیست DDAVP موجب افزایش تعداد کل شرکت‌کنندگان نیازمند ترانسفیوژن می‌شود یا کاهش، زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین است (RR: ۲,۴۲؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۴ تا ۵.۶۴؛ ۳ کارآزمایی، ۱۳۵ شرکت‌کننده).
هیچ یک از کارآزمایی‌ها مورتالیتی به هر علتی را گزارش نکردند.
مشخص نیست DDAVP منجر به ایجاد تفاوتی در بروز حوادث ترومبوتیک می‌شود یا خیر، زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین است (pOR: ۹۲,۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۲ تا ۲۶.۸۳؛ ۲ کارآزمایی؛ ۱۱۵ شرکت‌کننده).
DDAVP در برابر آپروتینین
DDAVP در مقایسه با آپروتینین احتمالا تعداد کل شرکت‌کنندگان نیازمند ترانسفیوژن را افزایش می‌دهد (RR: ۲,۴۱؛ ۹۵% CI؛ ۱.۴۵ تا ۴.۰۲؛ ۱ کارآزمایی؛ ۹۹ شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت متوسط).
در هیچ یک از کارآزمایی‌ها حجم خون ترانسفیوژن شده یا حجم کلی خون از دست رفته گزارش نشدند و در تنها کارآزمایی‌ای که مورتالیتی را به عنوان یک پیامد گزارش کرد، هیچ موردی از آن مشاهده نشد.
مشخص نیست DDAVP منجر به ایجاد تفاوتی در حوادث ترومبوتیک می‌شود یا خیر، زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین است (pOR: ۰,۹۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۶ تا ۱۵.۸۹؛ ۲ کارآزمایی، ۱۵۲ شرکت‌کننده).
استفاده از دسموپرسین برای کاهش نیاز به ترانسفیوژن خون در افراد تحت جراحی
سوال مطالعه مروری
آیا مصرف دسموپرسین (desmopressin) (داروی تجویز شده برای پیشگیری از خونریزی) می‌تواند موجب کاهش نیاز به ترانسفیوژن خون در جراحی شود؟
پیشینه
از دست رفتن خون حین عمل جراحی سنگین شایع است. ترانسفیوژن خون می‌تواند خون از دست رفته را جایگزین کند. خطرات مرتبط با ترانسفیوژن خون عبارتند از واکنش‌ها به خون و عفونت، و ‐ به ویژه در کشورهایی با سطح درآمد پائین و متوسط
دسموپرسین دارویی است که معمولا با نام DDAVP (مخففی از نام شیمیایی آن: ۱‐deamino‐۸‐D‐arginine vasopressin)، شناخته می‌شود. این دارو برای افراد متولد شده با مشکلاتی که آنها را در معرض خطر خونریزی قرار می‌دهد، تجویز شده، و ممکن است به افرادی که مبتلا به اختلالات خونریزی‌دهنده نیستند نیز کمک کند. DDAVP ممکن است عوارض جانبی داشته باشد؛ به عنوان مثال، ممکن است خطر ابتلا را به حمله قلبی یا سکته مغزی افزایش دهد، یا باعث کاهش فشار خون حین مصرف آن شود.
ویژگی‌های مطالعه
ما بررسی کردیم که تجویز DDAVP نیاز بیمار را به ترانسفیوژن خون در افراد تحت جراحی کاهش می‌دهد یا خیر.
در تاریخ ۳ اپریل ۲۰۱۷، منابع علمی پزشکی را جست‌وجو کردیم. تعداد ۶۵ کارآزمایی مرتبط را با ۳۸۷۴ شرکت‌کننده (بزرگسال و کودک) شناسایی کردیم. در تمام کارآزمایی‌ها اثرات تجویز DDAVP قبل، حین، یا بلافاصله پس از جراحی یا پروسیجرهای مینور مانند بیوپسی‌ها بررسی شد. اکثر کارآزمایی‌ها روی جراحی قلب بزرگسالان، یا جراحی استخوان و مفصل تمرکز داشتند. کارآزمایی‌های کمتری بر جراحی قلب برای کودکان، جراحی پلاستیک، جراحی روی رگ‌های خونی، یا عمل جراحی کبد متمرکز بودند. کارآزمایی‌ها بین سال‌های ۱۹۸۶ و ۲۰۱۶ انجام شدند. یازده کارآزمایی از شرکت‌های داروسازی حمایت مالی دریافت کردند یا قسمتی از آن توسط گروهی با منافع تجاری از پیامد کارآزمایی، تامین شد.
نتایج کلیدی
DDAVP در مقایسه با دارونما (placebo) (یک ماده غیر‐فعال که به نظر می‌رسد همان ماده‌ای است که مورد آزمایش قرار می‌گیرد، یعنی DDAVP) یا عدم‐درمان، ممکن است مقدار خون ترانسفیوژن شده را در جراحی قلب بزرگسالان کاهش دهد. DDAVP ممکن است منجر به تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در میزان ترانسفیوژن خون در عمل جراحی قلب کودکان، عمل جراحی استخوان و جراحی مفصل، جراحی عروق خونی اصلی، یا عمل جراحی کبد شود. DDAVP احتمالا منجر به تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در تعداد کل افرادی می‌شود که خون دریافت می‌کنند. مشخص نیست DDAVP حجم کل خونریزی را افزایش می‌دهد یا کاهش، زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین است. DDAVP ممکن است منجر به تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در خطر مرگ‌ومیر، حمله قلبی یا سکته مغزی شود.
برای افرادی که به دلیل استفاده از داروهای ضد‐پلاکتی برای جلوگیری از لخته شدن خون، نسبت به خونریزی بیشتر آسیب‌پذیرند، DDAVP ممکن است منجر به کاهش در کل حجم سلول‌های قرمز منتقل شده و در کل خون از دست رفته شود. احتمالا این موضوع منجر به تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در تعداد افرادی می‌شود که گلبول قرمز دریافت می‌کنند. مشخص نیست DDAVP خطر مرگ‌ومیر، حمله قلبی یا سکته را افزایش می‌دهد یا کاهش، زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین است.
DDAVP در مقایسه با ترانکسامیک اسید (دارویی که برای درمان یا پیشگیری از بروز خونریزی بیش از حد استفاده می‌شود) ممکن است در کاهش حجم خون منتقل شده و کل خون از دست رفته کمتر موثر باشد. مشخص نیست DDAVP تعداد افراد نیازمند ترانسفیوژن خون یا خطر مرگ‌ومیر، حمله قلبی یا سکته مغزی را افزایش می‌دهد یا کاهش، چرا که کیفیت شواهد بسیار پائین است.
در مقایسه با آپروتینین (داروی دیگری که برای کاهش خونریزی استفاده می‌شود)، DDAVP احتمالا تعداد افرادی را که نیازمند ترانسفیوژن خون هستند، افزایش می‌دهد. مشخص نیست این دارو خطر ابتلا را به حمله قلبی یا سکته مغزی افزایش می‌دهد یا کاهش، زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین است. هیچ یک از کارآزمایی‌های مقایسه‌کننده DDAVP در مقابل آپروتینین، حجم خون انتقال داده شده، کل خون از دست رفته، یا خطر مرگ‌ومیر را گزارش نکردند.
هیچ کدام از ۶۵ کارآزمایی، کیفیت زندگی را ارزیابی نکردند.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد را برای پیامدهای بالا، در سطح بسیار پائین تا متوسط ارزیابی کردیم. بسیاری از کارآزمایی‌ها را در معرض خطر بالای سوگیری و ناهمگونی و عدم‐دقت در نتایج گزارش شده ارزیابی کردیم.
نتیجه‌گیری
به‌طور کلی، تفاوت‌ها در ترانسفیوژن و از دست دادن خون، زمانی که افراد با DDAVP یا دارونما درمان شدند، کوچک بوده و بعید است از نظر بالینی مهم باشند. ممکن است افرادی که نسبت به خونریزی بیشتر آسیب‌پذیرند، مانند بیمارانی که از داروهای ضد‐انعقاد استفاده می‌کنند، از DDAVP بیشتر بهره‌مند شوند. تعداد کمی از کارآزمایی‌ها DDAVP را نسبت به ترانکسامیک اسید یا آپروتینین مقایسه کردند؛ در نتیجه، مطمئن نیستیم که DDAVP بهتر از این داروها است یا بدتر.
دوره ۲۰۱۷، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۶ )
ما برنامه‌ریزی کردیم تا RCTها؛ غیر‐RCTها و CBAهایی را وارد کنیم که شامل انجام ترانسفیوژن‌های پلاسما برای پیشگیری از خونریزی در افراد با هر سنی که مبتلا به یک اختلال کوآگولوپاتی (coagulopathy) نیازمند به جاگذاری یک سوزن پونکسیون کمری یا کاتتر اپیدورال بودند. اگر این مطالعات شناسایی می‌شدند، می‌توانستیم مطالعات کنترل نشده، مطالعات مقطعی و مطالعات مورد‐شاهدی را از مرور خارج کنیم. ما فقط RCTهای خوشه‌ای، کارآزمایی‌های خوشه‌ای غیر‐تصادفی‌سازی و CBAهایی را با حداقل دو مکان مداخله و دو محل کنترل وارد کردیم. در مطالعات با فقط یک مداخله یا یک محل کنترل، مداخله (یا مقایسه) کاملا توسط محل مطالعه مخدوش شده و تشخیص هر گونه تفاوت مشاهده شده در مداخله نسبت به سایر متغیرهای مختص مکان دشوار بود.
ما برنامه‌ریزی کردیم که افراد مبتلا به هموفیلی را از مطالعه خارج کنیم، زیرا آنها باید با غلظت فاکتور مناسب درمان شوند. هم‌چنین برنامه‌ریزی کردیم تا افراد تحت درمان با وارفارین (warfarin) را خارج کنیم، زیرا دستورالعمل‌ها، استفاده از غلظت پیچیده پروترومبین (prothrombin) را برای بازگشت اورژانسی وارفارین توصیه کردند.
ترانسفیوژن‌های پلاسما پیش از جاسازی سوزن‌های پونکسیون کمری برای افراد مبتلا به کوآگولاسیون غیر‐طبیعی
سوال مطالعه مروری
ما شواهد را در مورد اینکه افراد مبتلا به کوآگولاسیون غیر‐طبیعی (لخته شدن ضعیف خون) پیش از جاسازی سوزن پونکسیون کمری یا کاتتر اپیدورال نیاز به ترانسفیوژن پلاسما دارند یا خیر ارزیابی کردیم، و اگر چنین باشد، میزان کوآگولاسیون غیر‐طبیعی که در آن نیاز به ترانسفیوژن پلاسما است، چقدر باید باشد.
پیشینه
افراد مبتلا به کوآگولاسیون غیر‐طبیعی ممکن است نیاز به یک پونکسیون کمری یا بی‌حسی اپیدورال داشته باشند. پونکسیون کمری معمولا با قرارگیری یک سوزن بین استخوان‌های (مهره‌ها) ستون فقرات در لگن داخل مایع اطراف نخاع (دسته اعصابی که پائین ستون فقرات حرکت می‌کند و مغز را به بدن متصل می‌کند) انجام می‌شود. پونکسیون کمری هم برای به دست آوردن یک نمونه از این مایع و هم برای اعمال درمان به داخل مایع (شیمی‌درمانی یا یک بی‌حس کردن) انجام می‌شود. سوزن آن بلافاصله پس از گرفته شدن هر نمونه مایع یا پس از اینکه درمان انجام شد، برداشته می‌شود. یک اپیدورال شامل قرارگیری یک سوزن، با قطر بزرگ‌تر از سوزن پونکسیون کمری است. سوزن اپیدورال از طریق بافت‌های مشابه همانند سوزن پونکسیون کمری عبور می‌کند اما از نفوذ کیسه مایع اطراف نخاعی پیشگیری می‌کند. در عوض، هر درمان به داخل فضای خارج از کیسه سیال تزریق می‌شود (به نام فضای اپیدورال). یک لوله کوچک (یک کاتتر اپیدورال) اغلب از طریق سوزن اپیدورال عبور می‌کند و در موقعیت قرار می‌گیرد تا داروهای بی‌حسی موضعی اضافی وارد آنها شود. روش معمول در بسیاری از کشورها انجام ترانسفیوژن‌های پلاسما به منظور پیشگیری از خونریزی جدی ناشی از پروسیجر است، البته در صورتی که تست‌های خون، وضعیت لخته شدن خون را غیر‐طبیعی ارزیابی کنند. اگرچه خطر خونریزی بسیار کم رخ می‌دهد، در صورت بروز می‌تواند بسیار جدی باشد. اصلاح ناهنجاری‌های لخته شدن خون با یک ترانسفیوژن پلاسما به‌خودی‌خود بدون خطر نیست و مشخص نیست که این عمل مفید است یا مضر. افراد ممکن است در معرض خطرات ترانسفیوژن پلاسما بدون هیچ گونه مزیت بالینی قرار گیرند. خطر اینکه یک ترانسفیوژن پلاسما می‌تواند باعث آسیب جدی، مانند انتقال عفونت یا مشکلات تنفسی حاد شود، بسیار پائین است.
ویژگی‌های مطالعه
ما بانک‌های اطلاعاتی علمی را برای یافتن مطالعات بالینی (کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده و مطالعات غیر‐تصادفی‌سازی شده با طراحی خوب) از افراد در هر سنی با کوآگولاسیون غیر‐طبیعی که به یک پونکسیون کمری یا بی‌حسی اپیدورال نیاز داشتند جست‌وجو کردیم. شواهد تا ۹ ژانویه ۲۰۱۷ به‌روز است. در این مرور، هیچ مطالعه مرتبطی را پیدا نکردیم.
نتایج کلیدی
از آنجایی که ما هیچ مطالعه مرتبطی را پیدا نکردیم، هیچ نتایجی موجود نیست. خطر خونریزی پس از پونکسیون کمری یا اپیدورال بسیار پائین است و مطالعات بسیار زیادی (با تقریبا ۵۰,۰۰۰ نفر) برای فهمیدن اینکه انجام ترانسفیوژن‌های پلاسما پیش از این پروسیجرها مفید است یا خیر، مورد نیاز است.
کیفیت شواهد
از آنجایی که هیچ مطالعه وارد شده‌ای وجود نداشت، کیفیت شواهد را ارزیابی نکردیم.
| صفحه ۱ از ۱ |
