این مرور به‌روز شده شامل دو مطالعه بیشتر است (یعنی ۹۷۶ شرکت‌کننده اضافی)، در مجموع هفت گروه موازی از RCT‌ها با ۱۵۵۰ شرکت‌کننده وجود داشت که ۶۶% آنها مرد بودند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان، ۶۸ سال بود که میان مطالعات مشابه بود. انسداد جریان هوا در سه مطالعه نسبتا شدید و در چهار مطالعه شدید بود، میانگین حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (FEV_۱) بعد از استفاده از برونکودیلاتور، ۵۴% پیش‌بینی شده بود، ۲۷% از شرکت‌کنندگان در زمان انجام مرور سیگاری بودند. در چهار مطالعه برنامه‌های عملیاتی فردی مهیا شده بود، در یک مطالعه یک برنامه شفاهی و در دو مطالعه برنامه‌های عملیاتی نوشته شده استاندارد استفاده شده بود. همه مطالعات بخش آموزشی کوتاه را برای COPD فراهم کرده بودند و در دو مطالعه نیز حمایت مداوم برای استفاده از برنامه عملیاتی وجود داشت. در چهار مطالعه، پیگیری ۱۲ ماه و در سه مطالعه شش ماه بود.

یک برنامه عملیاتی با پیگیری تلفنی در مقایسه با مراقبت معمول، نرخ ترکیب بستری شدن و ویزیت اورژانس را برای COPD طی ۱۲ ماه در یک مطالعه با ۷۴۳ شرکت‌کننده به طور معناداری کاهش داد (نسبت میزان (RR): ۰,۵۹؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۴۴ تا ۰.۷۹؛ شواهد با کیفیت بالا)، اما نرخ بستری شدن به تنهایی در این مطالعه اهمیت آماری نداشت (RR: ۰.۶۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۷ تا ۱.۰۱؛ شواهد با کیفیت متوسط). برنامه عملیاتی، احتمال پذیرش بیمارستانی را طی ۱۲ ماه در مقایسه با مراقبت معمول به طور معناداری کاهش داد (نسبت شانس (OR): ۰.۶۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۹ تا ۰.۹۷؛ ۸۹۷ شرکت‌کننده؛ دو RCT؛ شواهد با کیفیت متوسط؛ تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مثبت بیشتر (number needed to treat for an additional beneficial outcome; NNTB): ۱۹ (۱۱ تا ۲۰۱)) و هم‌چنین برنامه عملیاتی، احتمال ویزیت اورژانس را در مقایسه با مراقبت معمول به طور معناداری کاهش داد (OR: ۰.۵۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۸ تا ۰.۷۸؛ ۸۹۷ = n؛ دو RCT؛ شواهد با کیفیت متوسط؛ NNTB طی ۱۲ ماه: ۱۲ (۹ تا ۲۶)).

نتایج نشان می‌دهد که هیچ تفاوت معناداری در مورتالیتی به هر علتی طی ۱۲ ماه وجود ندارد (OR: ۰,۸۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۹ تا ۱.۳۱؛ ۱۱۳۴ = n؛ چهار RCT؛ شواهد با کیفیت متوسط به دلیل فاصله اطمینان زیاد). استفاده از کورتیکواستروئیدهای خوراکی طی ۱۲ ماه در مقایسه با مراقبت معمول با برنامه عملیاتی افزایش یافته بود (تفاوت میانگین (MD): ۰.۷۴ دوره؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۲ تا ۱.۳۵؛ ۲۰۰ = n؛ دو RCT؛ شواهد با کیفیت متوسط)، هم‌چنین دوز پردنیزولون تجمعی (cumulative) در گروه برنامه عملیاتی به طور معناداری بالا بود (MD: ۷۷۹.۰ میلی‌گرم؛ ۹۵% CI؛ ۵۳۳.۲ تا ۱۰۲۴۸؛ ۷۴۳ = n؛ یک RCT؛ شواهد با کیفیت بالا). استفاده از آنتی‌بیوتیک در گروه مداخله نسبت به گروه مراقبت معمول طی ۱۲ ماه بالاتر بود (با پیگیری تلفنی به زیر‐گروه‌هایی تقسیم شده بودند) (MD؛ ۲.۳ دوره؛ ۹۵% CI؛ ۱.۸ تا ۲.۷؛ ۹۴۳ = n؛ سه RCT؛ شواهد با کیفیت متوسط).

تجزیه‌وتحلیل زیر‐گروه با حمایت مداوم برای برنامه عملیاتی محدود بود، نویسندگان مرور توجه کرده بودند که هیچ تفاوت زیر‐گروهی در احتمال بستری در بیمارستان، ویزیت اورژانس یا مورتالیتی به هر علتی طی ۱۲ ماه وجود ندارد. استفاده از آنتی‌بیوتیک طی ۱۲ ماه نشان داد که یک تفاوت معنادار بین زیر‐گروه‌ها در مطالعات وجود دارد چه حمایت مداوم وجود داشته باشد چه وجود نداشته باشد.

نمره کلی کیفیت زندگی بر اساس پرسش‌نامه تنفسی سنت‌جورج (St George’s Respiratory Questionnaire; SGRQ) نشان داد که یک بهبودی اندک با برنامه عملیاتی در مقایسه با مراقبت معمول طی ۱۲ ماه وجود دارد (MD: ‐۲,۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸‐ تا ۴.۸‐؛ ۱۰۰۹ = n؛ سه RCT؛ شواهد با کیفیت متوسط). شواهد با کیفیت پائین نشان می‌دهد که هیچ مزیتی برای موربیدیتی روانی اندازه‌گیری شده در مقیاس افسردگی و اضطراب در بیمارستان (Hospital Anxiety and Depression Scale; HADS) وجود ندارد.