انجام آزمون کوتاه وضعیت ذهنی (MMSE) در تشخیص دمانس در افراد بالای ۶۵ سال

اصطلاح «دمانس» (dementia) گروهی از مشکلات مغزی را پوشش می‌دهد که باعث بدتر شدن تدریجی عملکرد مغز، مهارت‌های تفکر و توانایی انجام کارهای روزمره (مانند شست‌وشو و لباس پوشیدن) می‌شود. افراد مبتلا به دمانس هم‌چنین ممکن است مشکلاتی را در سلامت روانی (خلق‌وخو و احساسات) و رفتاری داشته باشند که مدیریت یا مقابله با آن برای دیگر افراد دشوار است. فرآیندی که باعث بروز دمانس در مغز می‌شود، اغلب دژنراتیو (به دلیل آسیب مغزی در طول زمان) است. زیر‐شاخه‌های دمانس شامل دمانس بیماری آلزایمر، دمانس عروقی، دمانس با اجسام لویی (Lewy body dementia)، دمانس فرونتوتمپورال (frontotemporal) هستند.

هدف ما ارزیابی صحت آزمون کوتاه وضعیت ذهنی (Mini‐Mental State Examination; MMSE) بود، که معمولا به عنوان بخشی از فرآیند کار هنگام بررسی تشخیص دمانس، طبق تعریف ارائه شده در راهنمای تشخیص آماری اختلالات روانی (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders; DSM ) استفاده می‌شود. MMSE یک تست انجام شده روی کاغذ با حداکثر نمره ۳۰ است که نمرات پائین‌تر نشان دهنده مشکلات شناختی شدیدتر است. نقطه برش ایجاد شده برای MMSE، عملکرد شناختی «نرمال» را تعریف می‌کند و معمولا روی ۲۴ تنظیم می‌شود، اگرچه از نظر تئوری می‌تواند از ۱ تا ۳۰ باشد. طیف گسترده‌ای را از منابع جست‌وجو کرده و ۲۴,۳۱۰ استناد منحصربه‌فرد (hits) را یافتیم. متن کامل ۳۱۷ مقاله دانشگاهی را مرور کرده و در نهایت ۷۰ مقاله را با ارجاع به ۴۸ مطالعه در مرور خود گنجاندیم. مطالعات انجام شده را در سطح جامعه (منظور ما افرادی هستند که در جامعه زندگی می‌کنند) و مطالعات مراقبت‌های اولیه (منظور ما مطالعاتی است که تحت مراقبت اولیه در مطب با یک پزشک غیر متخصص ‐ که اغلب یک پزشک عمومی است ‐ قرار داشتند) را وارد کردیم.

دو مورد از مطالعات با توجه به روش‌های خود برای انتخاب شرکت‌کنندگان، سه مورد با توجه به کاربرد تست (MMSE) و نه مورد با توجه به جریان و زمان‌بندی، دارای ضعف‌های جدی در روش انجام خود بودند. ما توانستیم یک آنالیز آماری ترکیبی (متاآنالیز) روی ۲۸ مطالعه در محیط جامعه (۴۴ مقاله) و ۶ مطالعه در مراکز مراقبت‌های اولیه (۸ مقاله) انجام دهیم، اما نتوانستیم داده‌های قابل استفاده‌ای را برای ۱۴ مطالعه باقیمانده که در جامعه انجام شدند، استخراج کنیم. دو مورد از شش مطالعه در مراکز مراقبت‌های اولیه و روی افرادی انجام شدند که نشانه‌های احتمالی دمانس را داشتند. توانستیم صحت تشخیصی جمع‌بندی شده MMSE را در سه نقطه برش در مطالعات مبتنی بر جامعه محاسبه کنیم، اما داده‌های کافی را برای انجام این کار در مطالعات مراقبت‌های اولیه نداشتیم. یک تست کامل دارای حساسیت (sensitivity) (توانایی شناسایی افراد مبتلا به دمانس) معادل ۱,۰ (۱۰۰%) و ویژگی (specificity) (توانایی شناسایی افراد بدون دمانس) معادل ۱.۰ (۱۰۰%) خواهد بود. برای MMSE، صحت جمع‌بندی شده در نقطه برش ۲۵ (۱۰ مطالعه) دارای حساسیت ۰.۸۷ و ویژگی ۰.۸۲ بود. در هفت مطالعه‌ای که تخمین‌های صحت در آنها برای سطح تحصیلات تعدیل شدند، متوجه شدیم که تست دارای حساسیت ۰.۹۷ و ویژگی ۰.۷۰ بود. صحت جمع‌بندی شده در نقطه برش ۲۴ (۱۵ مطالعه) دارای حساسیت ۰.۸۵ و ویژگی ۰.۹۰ بود. بر اساس این نتایج، ما انتظار داریم که ۸۵% از افراد مبتلا به دمانس به درستی با MMSE شناسایی شوند، در حالی که ۱۵% به اشتباه فاقد دمانس طبقه‌بندی می‌شوند؛ ۹۰% از کسانی که تست شدند به درستی فاقد دمانس تشخیص داده می‌شوند، در حالی که ۱۰% از افراد تست مثبت کاذب داشتند و ممکن است برای انجام تست‌های بیشتر ارجاع داده شوند.

نتایج ما از استفاده از MMSE به عنوان بخشی از فرآیند تصمیم‌گیری در مورد اینکه فردی مبتلا به دمانس است یا خیر، پشتیبانی می‌کند، اما نتایج تست باید در زمینه وسیع‌تری از بیمار، مانند شخصیت، رفتار و نحوه مدیریت آنها در منزل و در زندگی روزمره، تفسیر شوند.