این یک نسخه به‌روز شده از مرور کاکرین است که آخرین بار در سال ۲۰۲۰ به‌روز شد.

صرع یک اختلال نورولوژیکی شایع است که ۰,۵% تا ۱% از جمعیت را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در نزدیک به ۳۰% موارد، صرع به داروهای موجود مقاومت نشان می‌دهد. درمان دارویی، نخستین گزینه برای کنترل صرع است. لاموتریژین (lamotrigine) یک داروی ضدتشنج نسل دوم است. هنگامی که لاموتریژین به‌ عنوان یک درمان کمکی (add‐on) (در ترکیب با دیگر داروهای ضدتشنج) استفاده می‌شود، می‌تواند تشنج‌ها را کاهش دهد، اما با عوارض جانبی همراه است.

ارزیابی مزایا و آسیب‌های مصرف لاموتریژین کمکی، در مقایسه با دارونمای (placebo) کمکی یا عدم درمان کمکی در افراد مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو.

برای این نسخه به‌روز شده، پایگاه ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web) و MEDLINE (Ovid) را در ۳ اکتبر ۲۰۲۲ بدون اعمال محدودیت زبانی جست‌وجو کردیم. CRS Web شامل کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه‐تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از PubMed؛ Embase؛ ClinicalTrials.gov؛ پلتفرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)، و پایگاه‌های ثبت تخصصی گروه‌های مروری کاکرین از جمله گروه صرع بود.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که لاموتریژین کمکی را در برابر دارونمای کمکی یا عدم درمان کمکی در افراد در هر سن که مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو بودند، بررسی کردند. از داده‌های حاصل از اولین دوره کارآزمایی‏‌های متقاطع (cross‐over) واجد شرایط استفاده کردیم.

برای این نسخه به‌روز شده، دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود انتخاب و داده‌ها را استخراج کردند. پیامد اولیه، ۵۰% کاهش یا بیشتر در تعداد دفعات تشنج بود. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از قطع درمان، عوارض جانبی، تاثیرات شناختی، و کیفیت زندگی. آنالیزهای اولیه با قصد درمان (intention‐to‐treat) انجام شد. آنالیزهای حساسیت (sensitivity) بهترین و بدترین مورد (best‐ and worse‐case) را به منظور بررسی داده‌های ازدست‌رفته پیامد انجام دادیم. برای پیامدهای دو حالتی (dichotomous outcome)، خطرات نسبی (RRs) تجمعی را با ۹۵% فواصل اطمینان (۹۵% CIs) محاسبه‌ کردیم.

هیچ مطالعه جدیدی را برای این نسخه به‌روز شده پیدا نکردیم، بنابراین، نتایج و نتیجه‌گیری‌های این مرور بدون تغییر باقی ماندند.

پنج مطالعه گروه موازی (parallel‐group) را شامل بزرگسالان یا کودکان، هشت مطالعه متقاطع را شامل بزرگسالان یا کودکان، و یک مطالعه موازی را با طراحی تقویت‌شده با پاسخ‌دهنده شامل نوزادان وارد کردیم. در مجموع، این ۱۴ مطالعه شامل ۱۸۰۶ شرکت‌کننده واجد شرایط بودند (۳۸ نوزاد، ۱۹۹ کودک، ۱۵۶۹ بزرگسال). مراحل پایه از چهار تا ۱۲ هفته و مراحل درمان از هشت تا ۳۶ هفته متغیر بودند. به‌طور کلی، ۱۱ مطالعه (۱۲۴۳ شرکت‌کننده) را در معرض خطر پائین سوگیری (bias)، و سه مطالعه (۶۹۷ شرکت‌کننده) را به دلیل عدم گزارش اطلاعات در مورد طراحی مطالعه، در معرض خطر نامشخص سوگیری ارزیابی کردیم. کورسازی (blinding) موثر در چهار مطالعه (۵۶۳ شرکت‌کننده) گزارش شد.

لاموتریژین در مقایسه با دارونما ممکن است احتمال دستیابی به کاهش ۵۰% یا بیشتر را در دفعات تشنج افزایش دهد (RR: ۱,۸۰؛ ۹۵% CI؛ ۱.۴۵ تا ۲.۲۳؛ ۱۲ کارآزمایی، ۱۳۲۲ شرکت‌کننده (بزرگسالان و کودکان)؛ شواهد با قطعیت متوسط). میان افرادی که تحت درمان با لاموتریژین قرار داشته، در برابر افرادی که با دارونما درمان شدند، احتمالا تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در خطر قطع درمان وجود دارد (RR: ۱.۱۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۱ تا ۱.۳۷؛ ۱۴ کارآزمایی؛ ۱۸۰۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط).

لاموتریژین در مقایسه با دارونما احتمالا با خطر بالای بروز آتاکسی (ataxia) (RR: ۳,۳۴؛ ۹۹% Cl؛ ۲.۰۱ تا ۵.۵۵؛ ۱۲ کارآزمایی؛ ۱۵۲۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)، سرگیجه (RR: ۱.۷۶؛ ۹۹% Cl؛ ۱.۲۸ تا ۲.۴۳؛ ۱۳ کارآزمایی؛ ۱۷۶۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)، تهوع (RR: ۱.۸۱؛ ۹۹% CI؛ ۱.۲۲ تا ۲.۶۸؛ ۱۲ مطالعه، ۱۴۸۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) و دوبینی (diplopia) (RR: ۳.۷۹؛ ۹۹% Cl؛ ۲.۱۵ تا ۶.۶۸؛ ۳ کارآزمایی، ۹۴۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) همراه است. احتمالا تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در خطر بروز خستگی میان لاموتریژین و دارونما وجود دارد (RR: ۰.۸۲؛ ۹۹% CI؛ ۰.۵۵ تا ۱.۲۲؛ ۱۲ مطالعه، ۱۵۵۲ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط).

مصرف لاموتریژین در نقش یک درمان کمکی در مدیریت بالینی تشنج‌های کانونی مقاوم به دارو احتمالا برای کاهش دفعات تشنج موثر است. احتمال بروز برخی عوارض جانبی خاص (آتاکسی، سرگیجه، دوبینی و تهوع) با لاموتریژین در مقایسه با دارونما بیشتر است. احتمالا تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در تعداد افرادی که از درمان با لاموتریژین کنار می‌کشند، در برابر دارونما وجود دارد.

این کارآزمایی‌ها دارای مدت زمان نسبتا کوتاهی بودند و هیچ شواهدی را در مورد تاثیر طولانی‌مدت دارو ارائه نکردند. علاوه بر این، برخی کارآزمایی‌ها شرکت‌کنندگان کمی داشتند.

انجام کارآزمایی‌های بیشتری برای ارزیابی تاثیرات طولانی‌مدت لاموتریژین و مقایسه آن با دیگر داروهای کمکی مورد نیاز است.

این یک نسخه به‌روز شده از مرور اصلی کاکرین است که در کتابخانه کاکرین، شماره ۵، سال ۲۰۱۵ منتشر شد.

یوگا ممکن است باعث آرام‌سازی و کاهش استرس شود و بر الکتروانسفالوگرام (electroencephalogram) و سیستم عصبی اتونومی تاثیر بگذارد و در نتیجه تشنج‌ها را کنترل کند. اگر یوگا موثر واقع شود، یک گزینه درمانی جذاب برای صرع خواهد بود.

ارزیابی اینکه افراد مبتلا به صرع که با یوگا درمان می‌شوند:

(الف) شانس بیشتری برای رهایی از تشنج دارند یا خیر؛
(ب) با کاهش قابل‌توجهی در دفعات یا مدت زمان هر تشنج، یا هر دو، روبه‌رو می‌شوند یا خیر؛ و
(ج) کیفیت زندگی بهتری دارند یا خیر.

برای این نسخه به‌روز شده، پایگاه ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین (۳ ژانویه ۲۰۱۷)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ ۲۰۱۶، شماره ۱۲) در کتابخانه کاکرین (جست‌وجو شده در ۳ ژانویه ۲۰۱۷)؛ MEDLINE (Ovid، از ۱۹۴۶ تا ۳ ژانویه ۲۰۱۷)؛ SCOPUS (از ۱۸۲۳ تا ۳ ژانویه ۲۰۱۷)؛ ClinicalTrials.gov (جست‌وجو شده در ۳ ژانویه ۲۰۱۷)؛ پلتفرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت (WHO) (جست‌وجو شده در ۳ ژانویه ۲۰۱۷)، و هم‌چنین پایگاه‌های ثبت Yoga Biomedical Trust و Research Council for Complementary Medicine را جست‌وجو کردیم. علاوه بر این، فهرست منابع همه مطالعات شناسایی ‌شده را بررسی کردیم. هیچ نوع محدودیتی از نظر زبان نگارش مقاله اعمال نشد.

طراحی‌های مطالعه زیر برای ورود واجد شرایط بودند: کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) درباره درمان صرع با یوگا. مطالعات می‌توانستند دوسو کور، یک‌سو کور، یا بدون کورسازی باشند. شرکت‌کنندگان واجد شرایط، بزرگسالان مبتلا به صرع کنترل نشده بودند که در آنها، یوگا با عدم درمان یا درمان‌های رفتاری متفاوت مقایسه شدند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. پیامدهای زیر ارزیابی شدند: (الف) درصدی از افراد که دیگر تشنج نداشتند؛ ب) دفعات و مدت زمان هر تشنج؛ ج) کیفیت زندگی. تمامی آنالیزها به قصد درمان (intention‐to‐treat) انجام گرفتند. نسبت شانس (OR) با ۹۵% فواصل اطمینان (۹۵% Cls) برای پیامدها تخمین زده شد.

هیچ مطالعه جدیدی را برای این نسخه به‌روز شده پیدا نکردیم، بنابراین، نتیجه‌گیری‌ها بدون تغییر باقی می‌مانند.

برای نسخه قبلی مرور، نویسندگان دو کارآزمایی کورسازی نشده را در افراد مبتلا به صرع مقاوم پیدا کردند. این دو مطالعه در مجموع شامل ۵۰ نفر بودند (۱۸ نفر تحت درمان با یوگا و ۳۲ نفر برای مداخلات کنترل). مصرف داروهای ضد صرع در تمامی شرکت‌کنندگان ادامه پیدا کرد. فاز پایه در هر دو مطالعه سه ماه و فاز درمان در دو کارآزمایی از پنج هفته تا شش ماه به طول انجامید. تصادفی‌سازی در یک مطالعه با استفاده از روش roll of a die و در مطالعه دیگر با استفاده از جدول تصادفی‌سازی رایانه‌ای انجام شد، اما هیچ یک از مطالعات جزئیات پنهان‌سازی تخصیص را ذکر نکردند و در معرض خطر نامشخص سوگیری (bias) قرار داشتند. به‌طور کلی، دو مطالعه با خطر پائین سوگیری مواجه بودند (تمامی شرکت‌کنندگان وارد آنالیز شدند؛ همه پیامدهای پیش‌بینی شده و پیش از انتظار گزارش شدند؛ منبع دیگری از سوگیری وجود نداشت).

ORهای کلی با ۹۵% CI به شرح زیر بودند: (الف) رهایی از تشنج برای شش ماه – OR برای یوگا در برابر یوگای ساختگی ۱۴,۵۴؛ (۹۵% CI؛ ۰.۶۷ تا ۳۱۶.۶۹) و برای یوگا در برابر گروه «عدم درمان» ۱۷.۳۱ (۹۵% CI؛ ۰.۸۰ تا ۳۷۳.۴۵) بود؛ OR برای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (Acceptance and Commitment Therapy; ACT) در برابر یوگا معادل ۱.۰۰ (۹۵% CI؛ ۰.۱۶ تا ۶.۴۲) گزارش شد؛ (ب) کاهش در فراوانی تشنج – تفاوت میانگین (MD) میان یوگا در برابر گروه یوگای ساختگی معادل ۲.۱۰‐ (۹۵% CI؛ ۳.۱۵‐ تا ۱.۰۵‐) و برای یوگا در برابر گروه «عدم درمان» برابر با ۱.۱۰‐ (۹۵% CI؛ ۱.۸۰‐ تا ۰.۴۰‐) بود؛ (ج) بیش از ۵۰% کاهش در فراوانی تشنج – OR برای یوگا در برابر گروه یوگای ساختگی ۸۱.۰۰ (۹۵% CI؛ ۴.۳۶ تا ۱۵۰۴.۴۶) و برای یوگا در برابر گروه «عدم درمان» ۱۵۸.۳۳ (۹۵% CI؛ ۵.۷۸ تا ۴۳۳۵.۶۳) بود؛ OR برای ACT در برابر یوگا ۰.۷۸ بود (۹۵% CI؛ ۰.۰۴ تا ۱۴.۷۵)؛ (ج) بیش از ۵۰% کاهش در طول مدت تشنج ‐ OR برای یوگا در برابر گروه یوگای ساختگی ۴۵.۰۰ (۹۵% CI؛ ۲.۰۱ تا ۱۰۰۶.۷۵) و برای یوگا در برابر گروه «عدم درمان» ۵۳.۵۷ (۹۵% CI؛ ۲.۴۲ تا ۱۱۸۷.۲۶) بود؛ OR برای ACT در برابر یوگا ۰.۶۷ گزارش شد (۹۵% CI؛ ۰.۱۰ تا ۴.۳۵).

علاوه بر این، در Panjwani ۱۹۹۶، نویسندگان گزارش کردند که آنالیز واریانس یک طرفه هیچ تفاوتی را که دارای اهمیت آماری باشد، میان سه گروه نشان نداد. انجام تست P‐Lambda با در نظر گرفتن مقدار P میان سه گروه نیز نشان داد که طول مدت صرع در سه گروه قابل مقایسه نبود. هیچ داده‌ای برای کیفیت زندگی وجود نداشت. در Lundgren ۲۰۰۸، نویسندگان گزارش کردند که تفاوت معنی‌داری میان گروه‌های یوگا و ACT در نرخ رهایی از تشنج، کاهش ۵۰% یا بیشتر در دفعات تشنج، یا مدت زمان تشنج در پیگیری یک ساله وجود نداشت. گروه یوگا بهبود قابل‌توجهی را در کیفیت زندگی خود بر اساس مقیاس رضایت از زندگی (Satisfaction With Life Scale; SWLS) نشان دادند (P < ۰,۰۵)، در حالی که گروه ACT بهبود قابل‌توجهی را در مقیاس کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت‐BREF (یا به اختصار WHOQOL‐BREF) داشتند (P < ۰.۰۱).

به‌طور کلی، سطح کیفیت شواهد را پائین ارزیابی کردیم؛ در حال حاضر نمی‌توان در مورد اثربخشی یوگا به عنوان درمان صرع به نتیجه‌گیری‌های مطمئنی دست یافت.

مطالعه‌ای با ۵۰ فرد مبتلا به صرع از دو کارآزمایی نشان دهنده یک تاثیر مفید احتمالی یوگا در کنترل تشنج‌ها است. نتایج حاصل از آنالیز کلی اثربخشی نشان می‌دهد که درمان یوگا در مقایسه با عدم مداخله یا مداخلاتی غیر از یوگا (تمرینات وضعیتی که از یوگا تقلید می‌کنند) بهتر است. تفاوتی میان یوگا و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد وجود ندارد. با این حال، با توجه به نواقص روش‌شناسی (methodology) مانند تعداد محدود مطالعات، تعداد محدود شرکت‌کنندگانی که به صورت تصادفی به گروه یوگا تعلق گرفتند، عدم کورسازی و محدودیت داده در مورد پیامد کیفیت زندگی نمی‌توان به نتیجه‌گیری‌های‌ قابل اعتمادی در مورد اثربخشی یوگا به عنوان درمان برای صرع کنترل نشده دست یافت. کورسازی پزشک به‌طور طبیعی در مقابل کسی بود که وارد گروه مداخله می‌شد، در حالی که ما فکر می‌کنیم «پزشک»، در واقع، ارزیاب پیامد است (که می‌تواند کور شود)، بنابراین کاهش در سوگیری تشخیص (detection bias) خواهد بود به جای سوگیری عملکرد (performance bias). علاوه بر این، شواهد برای پیامدهای اطلاع‌رسانی محدود و با کیفیت پائین است. برای ارزیابی اثربخشی یوگا در درمان صرع مقاوم به درمان، نیاز به انجام پژوهش‌هایی با کیفیت بالاتر است.

از آنجا که هیچ مطالعه جدیدی را شناسایی نکردیم، نتیجه‌گیری‌ها بدون تغییر باقی می‌مانند.

صرع نوعی اختلال سیستم عصبی مرکزی (اختلال نورولوژیکی) است. حملات صرعی، نتیجه فعالیت الکتریکی بیش از حد و غیرطبیعی سلول‌های عصبی کورتیکال در مغز است. با وجود تولید بیش از ۱۰ داروی ضدصرع (antiepileptic drug; AED) جدید از اوایل دهه ۲۰۰۰، تقریبا یک‐سوم افراد مبتلا به صرع در برابر دارودرمانی مقاومت نشان می‌دهند، و اغلب نیاز به درمان با ترکیبی از AEDها دارند. در این مرور، شواهد موجود را در مورد روفینامید (rufinamide)، یک داروی ضد‐تشنج جدید، خلاصه کردیم، که، به عنوان یک مشتق تریازول (triazole)، از نظر ساختاری هیچ ارتباطی با داروهای ضد‐تشنجی ندارد که در حال حاضر به عنوان درمان کمکی برای صرع مقاوم به دارو استفاده می‌شوند. در ژانویه ۲۰۰۹، روفینامید توسط اداره غذا و داروی ایالات متحده برای درمان کودکان چهار سال به بالا و مبتلا به سندرم لنوکس‐گستو (Lennox‐Gastaut) مورد تأیید قرار گرفت. همچنین به عنوان یک درمان کمکی برای بزرگسالان و نوجوانان مبتلا به تشنج‌های کانونی تأیید شده است.

این یک نسخه به‌روز‌شده از مرور اصلی کاکرین است که در سال ۲۰۱۸ منتشر شد.

بررسی اثربخشی و تحمل‌پذیری روفینامید، هنگام استفاده از آن به‌عنوان درمان کمکی، در مدیریت افراد مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو.

ما هیچ‌گونه محدودیتی را از نظر زبان مطالعه اعمال نکردیم. همچنین برای یافتن مطالعات منتشر نشده مرتبط با موضوع، با تولید کنندگان روفینامید و نویسندگان در این حوزه تماس گرفتیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، دوسو‐کور، با کنترل دارونما (placebo)، از روفینامید کمکی، که افراد (از هر سن و جنس) مبتلا به صرع مقاوم به دارو را وارد کردند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، کارآزمایی‌ها را برای ورود انتخاب و داده‌های مرتبط را استخراج کردند. ما پیامدهای زیر را ارزیابی کردیم: کاهش ۵۰% یا بیشتر در فراوانی تشنج (پیامدهای اولیه)؛ دستیابی به وضعیت عدم تشنج؛ خروج از درمان؛ و عوارض جانبی (پیامدهای ثانویه). تجزیه‌وتحلیل‌های اولیه، عبارت بودند از قصد درمان (intention‐to‐treat; ITT)، و خلاصه‌ای را از خطرات نسبی (RRs) با ۹۵% فاصله اطمینان (۹۵% CIs) ارائه کردیم. ما دوز‐پاسخ را در مدل‌های رگرسیون ارزیابی کردیم. ارزیابی «خطر سوگیری (bias)» را برای هر مطالعه وارد شده با استفاده از ابزار «خطر سوگیری» کاکرین انجام دادیم و قطعیت کلی شواهد با استفاده از رویکرد GRADE ارزیابی شدند.

این مرور شش کارآزمایی را وارد کرد، که ۱۷۵۹ شرکت‌کننده را به کار گرفتند. چهار کارآزمایی (۱۵۶۳ شرکت‌کننده) شامل بیماران مبتلا به تشنج کانونی کنترل نشده بودند. دو کارآزمایی (۱۹۶ شرکت‌کننده) افراد مبتلا به سندرم لنوکس‐گستو را بررسی کردند. به‌طور کلی، سن بزرگسالان از ۱۸ تا ۸۰ سال و سن کودکان از ۴ تا ۱۶ سال بود. فازهای خط پایه بین ۲۸ تا ۵۶ روز و مراحل دوسو‐کور بین ۸۴ تا ۹۶ روز متغیر بودند. پنج مورد از شش کارآزمایی‌ وارد شده، روش‌های کافی را برای پنهان‌سازی تصادفی سازی توصیف کردند، و فقط سه کارآزمایی، کورسازی کافی را شرح دادند. تمام آنالیزها توسط ITT انجام شدند. به‌طور کلی، پنج مطالعه در معرض خطر پائین سوگیری قرار داشته، و یک مطالعه، به دلیل عدم وجود اطلاعات در مورد طراحی مطالعه، خطر نامشخص سوگیری داشتند. همه کارآزمایی‌ها توسط تولید کننده روفینامید حمایت مالی شدند و بنابراین در معرض خطر بالایی از سوگیری مالی (funding) قرار داشتند.

RR کلی برای کاهش ۵۰% یا بیشتر در فراوانی تشنج، معادل ۱,۷۹ (۹۵% CI؛ ۱.۴۴ تا ۲.۲۲؛ ۶ کارآزمایی‌ تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs)، ۱۷۵۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) بود، که نشان می‌دهد روفینامید (به علاوه AED معمول)، زمانی که به درمان با AEDهای معمول در افراد مبتلا به صرع فوکال مقاوم به دارو افزوده می‌شود، اثربخشی بسیار بیشتری نسبت به دارونما (به علاوه AED معمول) در کاهش فراوانی تشنج تا حداقل به میزان ۵۰% دارد. داده‌های به دست آمده از فقط یک مطالعه (۷۳ شرکت‌کننده) وضعیت عاری از تشنج را گزارش کردند: RR:۱.۳۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۶ تا ۴.۸۶؛ یک RCT؛ ۷۳ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط. RR کلی برای خروج از گروه درمان (به هر دلیلی و به دلیل AED) معادل ۱.۸۳ (۹۵% CI؛ ۱.۴۵ تا ۲.۳۱؛ ۶ RCT؛ ۱۷۵۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) گزارش شد، که نشان می‌دهد بیماران دریافت کننده روفینامید به‌طور قابل توجهی بیشتر از بیماران تحت درمان با دارونما از گروه درمانی خود خارج می‌شوند. بیشتر عوارض جانبی با احتمال بیشتری در گروه تحت درمان با روفینامید رخ دادند. عوارض جانبی که بیشتر با روفینامید همراه بودند، سردرد، سرگیجه، خواب‌آلودگی، استفراغ، حالت تهوع، خستگی، و دوبینی هستند. RRها برای این عوارض جانبی به شرح زیر گزارش شدند: سردرد ۱.۳۶ (۹۵% Cl؛ ۱.۰۸ تا ۱.۶۹؛ ۳ RCT؛ ۱۲۲۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بالا)؛ سرگیجه ۲.۵۲ (۹۵% Cl؛ ۱.۹۰ تا ۳.۳۴؛ ۳ RCT؛ ۱۲۹۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)؛ خواب‌آلودگی ۱.۹۴ (۹۵% Cl؛ ۱.۴۴ تا ۲.۶۱؛ ۶ RCT؛ ۱۷۵۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)؛ استفراغ ۲.۹۵ (۹۵% Cl؛ ۱.۸۰ تا ۴.۸۲؛ ۴ RCT؛ ۷۷۷ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)؛ حالت تهوع ۱.۸۷ (۹۵% Cl؛ ۱.۳۳ تا ۲.۶۴؛ ۳ RCT؛ ۱۲۹۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)؛ خستگی ۱.۴۶ (۹۵% Cl؛ ۱.۰۸ تا ۱.۹۷؛ ۳ RCT؛ ۱۲۹۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)؛ و دوبینی ۴.۶۰ (۹۵% Cl؛ ۲.۵۳ تا ۸.۳۸؛ ۳ RCT؛ ۱۲۹۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). هیچ ناهمگونی مهمی میان مطالعات برای هیچ یک از پیامدها یافت نشد. به‌طور کلی، به دلیل CIهای گسترده و احتمال بالقوه سوگیری موجود در برخی مطالعات که در تجزیه‌و‌تحلیل شرکت داده شدند، شواهد را با قطعیت متوسط تا پائین ارزیابی کردیم.

برای افراد مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو، روفینامید هنگامی که به عنوان یک درمان کمکی استفاده می‌شود، در کاهش فراوانی تشنج موثر است. با این حال، کارآزمایی‌های مرور شده مدت زمان نسبتا کوتاهی داشته و هیچ شواهدی را در مورد استفاده طولانی‌مدت از روفینامید ارائه نکردند. در کوتاه‌مدت، روفینامید به عنوان یک درمان کمکی با چندین عارضه جانبی همراه بود. این مرور بر استفاده از روفینامید در صرع کانونی مقاوم به دارو متمرکز بود، و نمی‌توان نتایج آن را به درمان کمکی برای صرع جنرالیزه تعمیم داد. به همین ترتیب، نمی‌توان هیچ استنباطی را در مورد اثرات روفینامید هنگام تجویز آن به صورت مونوتراپی انجام داد.

این یک نسخه به‌روزشده از مرور کاکرین است که پیش از این در سال ۲۰۱۸ منتشر شد.

صرع (epilepsy) یک اختلال نورولوژیکی شایع است که با تشنج‌های مکرر شناخته می‌شود. اکثر افراد مبتلا به صرع پیش‌آگهی خوبی دارند و تشنج آنها به خوبی با فقط یک داروی ضد‐صرع کنترل می‌شود، اما تا ۳۰% از افراد مبتلا به صرع مقاوم به دارو هستند، به ویژه افرادی که تشنج‌های کانونی دارند. در این مرور، شواهد به دست آمده را از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) در مورد گاباپنتین (gabapentin)، زمانی ‌که به عنوان یک درمان کمکی برای مدیریت صرع کانونی مقاوم به دارو تجویز می‌شود، خلاصه کردیم.

ارزیابی اثربخشی و تحمل‌پذیری گاباپنتین در صورت استفاده به عنوان یک درمان کمکی برای افراد مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو.

برای آخرین به‌روزرسانی، پایگاه ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web) و MEDLINE Ovid را در ۱۱ آگوست ۲۰۲۰ جست‌وجو کردیم. CRS Web شامل کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه‌‐تصادفی‌سازی و کنترل شده از PubMed؛ Embase؛ ClinicalTrials.gov؛ پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL)، و پایگاه‌های ثبت تخصصی گروه‌های مرور کاکرین شامل صرع (Epilepsy) بود. هیچ‌گونه محدودیت زبانی را در جست‌وجو اعمال نکردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، کنترل شده با دارونما (placebo)، دوسو‐کور، با محوریت تجویز درمان کمکی گاباپنتین در افراد مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو. هم‌چنین کارآزمایی‌هایی را وارد کردیم که از یک گروه کنترل با داروی فعال استفاده کردند یا به مقایسه دوزهای مختلف گاباپنتین پرداختند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود انتخاب کرده و داده‌های مرتبط را استخراج کردند. پیامدهای زیر را ارزیابی کردیم: فراوانی تشنج، رهایی از تشنج، خروج از درمان (به هر علتی) و عوارض جانبی. تجزیه‌و‌تحلیل اولیه با قصد درمان (intention‐to‐treat) بود. هم‌چنین تجزیه‌و‌تحلیل‌های حساسیت بهترین و بدترین حالت را انجام دادیم. خلاصه‌ای را از خطر نسبی (RR) برای هر پیامد برآورد کرده و دوز‐پاسخ را در مدل‌های رگرسیون بررسی کردیم.

هیچ مطالعه جدیدی را برای این به‌روزرسانی پیدا نکردیم، بنابراین، نتایج و نتیجه‌گیری‌ها بدون تغییر باقی ماندند.

در به‌روزرسانی قبلی این مرور، داده‌های شش کارآزمایی را در متاآنالیز ۱۲۰۶ شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده ترکیب کردیم. خطر نسبی (RR) کلی برای کاهش ۵۰% یا بیش‌تر در فراوانی تشنج در مقایسه با دارونما ۱,۸۹ (۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱.۴۰ تا ۲.۵۵؛ ۶ کارآزمایی؛ ۱۲۰۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) گزارش شد. تجزیه‌و‌تحلیل رگرسیون دوز (dose regression) (برای کارآزمایی‌های مربوط به بزرگسالان) نشان داد که با افزایش دوز دارو اثربخشی آن هم افزایش یافت، به طوری ‌که ۲۵.۳% (۹۵% CI؛ ۱۹.۳ تا ۳۲.۳) از افراد به گاباپنتین ۱۸۰۰ میلی‌گرم در مقایسه با ۹.۷% به دارونما پاسخ دادند، یعنی ۱۵.۵% افزایش در نرخ پاسخ (۹۵% CI؛ ۸.۵ تا ۲۲.۵). RR برای خروج از درمان در مقایسه با دارونما معادل ۱.۰۵ (۹۵% CI؛ ۰.۷۴ تا ۱.۴۹؛ ۶ کارآزمایی؛ ۱۲۰۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) بود. عوارض جانبی به‌طور قابل توجهی با گاباپنتین در مقایسه با دارونما ارتباط داشتند. مقادیر RR به ترتیب عبارت بودند از: آتاکسی (ataxia): ۲.۰۱؛ (۹۹% CI؛ ۰.۹۸ تا ۴.۱۱؛ ۳ مطالعه؛ ۷۸۷ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)، سرگیجه (dizziness): ۲.۴۳؛ (۹۹% CI؛ ۱.۴۴ تا ۴.۱۲؛ ۶ مطالعه؛ ۱۲۰۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)، خستگی (fatigue): ۱.۹۵؛ (۹۹% CI؛ ۰.۹۹ تا ۳.۸۲؛ ۵ مطالعه؛ ۱۱۶۱ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) و خواب‌آلودگی (somnolence): ۱.۹۳؛ (۹۹% CI؛ ۱.۲۲ تا ۳.۰۶؛ ۶ مطالعه؛ ۱۲۰۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). تفاوت معنی‌داری از لحاظ عوارض جانبی سردرد (RR: ۰.۷۹؛ ۹۹% CI؛ ۰.۴۶ تا ۱.۳۵؛ ۶ مطالعه؛ ۱۲۰۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) یا حالت تهوع (RR: ۰.۹۵؛ ۹۹% CI؛ ۰.۵۲ تا ۱.۷۳؛ ۴ کارآزمایی؛ ۱۰۳۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) وجود نداشت. به‌طور کلی، این مطالعات در معرض خطر پائین تا نامشخص سوگیری ارزیابی شدند زیرا اطلاعات مربوط به خطر سوگیری (bias) در هر حوزه در دسترس نبود. قطعیت کلی شواهد (با استفاده از رویکرد درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE)) را به دلیل وجود سوگیری بالقوه ریزش نمونه (attrition bias) ناشی از داده‌های گم‌شده پیامد و عدم دقت نتایج با فواصل اطمینان گسترده، در سطح پائین تا متوسط قضاوت کردیم.

گاباپنتین به عنوان یک درمان کمکی در افراد مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو دارای اثربخشی است، و به نظر می‌رسد که نسبتا قابل تحمل باشد. با این حال، کارآزمایی‌های بررسی شده، دارای دوره نسبتا کوتاهی بودند و هیچ شواهدی را برای اثربخشی طولانی‐‌مدت گاباپنتین طی یک دوره سه ماهه ارائه نکردند. این نتایج را نمی‌توان به مونوتراپی یا به افراد مبتلا به دیگر انواع صرع تعمیم داد. انجام کارآزمایی‌های بیش‌تری برای ارزیابی اثرات طولانی‐‌مدت گاباپنتین و مقایسه آن با سایر داروهای کمکی مورد نیاز است.

صرع یکی از شایع‌ترین اختلالات نورولوژیکی است. تخمین زده می‌شود که بیش از ۳۰% از بیماران مبتلا به صرع، علیرغم درمان با یک داروی ضد‐صرع، هم‌چنان دچار تشنج‌های صرعی می‌شوند. این بیماران تحت عنوان مقاوم به دارو طبقه‌بندی می‌شوند و نیاز به درمان با ترکیبی از داروهای چند‐گانه ضد‐صرع دارند. بریواراستام (brivaracetam) یکی از داروهای ضد‐صرع نسل سوم است که یک لیگاند با قدرت اتصال بالا برای پروتئین وزیکولی ۲A سیناپسی است. این مرور، استفاده از بریواراستام را به‌عنوان درمان کمکی برای صرع بررسی می‌کند.

ارزیابی اثربخشی و تحمل‌پذیری بریواراستام هنگامی که به‌صورت درمان کمکی برای افراد مبتلا به صرع مقاوم به دارو استفاده می‌شود.

بانک‌های اطلاعاتی زیر را در ۹ اکتبر ۲۰۱۸ جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web)، که شامل ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین و پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL)؛ Medline (Ovid) از ۱۹۴۶ تا ۸ اکتبر ۲۰۱۸؛ClinicalTrials.gov;و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت بود. در اصل ما SCOPUS را نیز به‌عنوان جایگزینی برای Embase جست‌وجو کردیم اما این جست‌وجو چندان ضروری نبود، زیرا کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه‌‐تصادفی‌سازی و کنترل شده در Embase در حال حاضر در CENTRAL وارد شده‌اند.

ما به دنبال کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده با طراحی گروه‐موازی بودیم، که افراد مبتلا به صرع مقاوم به دارو را در هر سنی به کار گرفتند. مطالعات را با هر سطحی از کورسازی (دوسو‐کور، یک‌سو‐کور یا بدون کورسازی) پذیرفتیم.

مطابق با روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار مرکز همکاری‌های کاکرین، دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، پیش از ارزیابی کیفیت کارآزمایی و استخراج داده‌های مرتبط، به بررسی کارآزمایی‌ها برای ورود پرداختند. پیامد اولیه که باید ارزیابی شده باشد، کاهش ۵۰% یا بیشتر در فراوانی تشنج بود. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از: رهایی از تشنج، خروج (انصراف) از درمان به هر علتی، خروج از درمان به علت حوادث جانبی، نسبت شرکت‌کنندگانی که دچار هرگونه حادثه جانبی شدند، و تداخلات دارویی. از جمعیت قصد درمان (intention‐to‐treat; ITT) برای همه تجزیه‌وتحلیل‌های اولیه استفاده کردیم، و نتایج را به صورت خطرات نسبی (RRs) با %۹۵ فواصل اطمینان (CIs) ارائه کردیم.

این مرور، شش کارآزمایی را شامل ۲۴۱۱ شرکت‌کننده وارد کرد. فقط یک مطالعه شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به هر دو نوع تشنج کانونی و جنرالیزه ‌بود؛ پنج کارآزمایی دیگر فقط شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به تشنج با شروع کانونی بودند. هر شش مطالعه شامل شرکت‌کنندگان بزرگسال بین ۱۶ تا ۸۰ سال، و دوره‌های درمان بین ۷ تا ۱۶ هفته بودند. ما دو مطالعه را در معرض خطر پائین سوگیری (bias) و چهار مطالعه را در معرض خطر نامشخص سوگیری قضاوت کردیم. یک مطالعه موفق به ارائه جزئیات در مورد روش مورد استفاده برای پنهان‌سازی تخصیص نشد و یک مطالعه تمام پیامدهای از پیش تعیین شده را در پروتکل کارآزمایی گزارش نکرد. یک مطالعه مشخص نکرد که کورسازی چگونه حفظ شد، و مطالعه دیگر اختلافاتی را در گزارش‌دهی ذکر کرد.

شرکت‌کنندگان دریافت کننده بریواراستام کمکی نسبت به شرکت‌کنندگان دریافت کننده دارونما، به‌طور معنی‌داری بیشتر احتمال داشت که با کاهش ۵۰% یا بیشتر در فراوانی تشنج روبه‌رو شوند (RR: ۱,۸۱؛ ۹۵% CI؛ ۱.۵۳ تا ۲.۱۴؛ ۶ مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط). شرکت‌کنندگان دریافت کننده بریواراستام هم‌چنین به‌طور معنی‌داری بیش‌تر احتمال داشت که دچار تشنج نشوند (RR: ۵.۸۹؛ ۹۵% CI؛ ۲.۳۰ تا ۱۵.۱۳؛ ۶ مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط). بروز خروج از درمان به هر علتی (RR: ۱.۲۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۴ تا ۱.۷۴؛ ۶ مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین)، هم‌چنین خطر تجریه یک یا چند حادثه جانبی در شرکت‌کنندگان (RR: ۱.۰۸؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۰ تا ۱.۱۷؛ ۵ مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط)، پس از درمان با بریواراستام در مقایسه با دارونما تفاوت معنی‌داری نداشت. با این حال، به‌نظر می‌رسد که شرکت‌کنندگان دریافت کننده بریواراستام نسبت به شرکت‌کنندگان دریافت کننده دارونما، به‌ویژه به علت حوادث جانبی، بیش‌تر احتمال داشت که از درمان خارج شوند (RR: ۱.۵۴؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۲ تا ۲.۳۳؛ ۶ مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین).

بریواراستام، هنگامی که به صورت درمان کمکی برای بیماران مبتلا به صرع مقاوم به دارو استفاده شود، در کاهش فراوانی تشنج موثر است و می‌تواند در دستیابی به رهایی از تشنج، به بیماران کمک کند. با این حال، درمان کمکی بریواراستام در مقایسه با دارونما، به علت حوادث جانبی، با نسبت بالایی از خروج از درمان همراه است. ذکر این نکته مهم است که فقط یکی از مطالعات واجد شرایط، شرکت‌کنندگان مبتلا به صرع جنرالیزه را وارد کرد. هیچ کدام از این مطالعات شرکت‌کنندگان زیر ۱۶ سال را وارد نکرد، و تمام مطالعات کوتاه‌مدت بودند. در نتیجه، این یافته‌ها عمدتا برای بیماران بزرگسال مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو کاربرد دارند. بنابراین پژوهش آینده باید بر بررسی تحمل‌پذیری و اثربخشی بریواراستام در طول دوره پیگیری طولانی‌مدت تمرکز کنند و هم‌چنین باید اثربخشی و تحمل‌پذیری افزودنی بریواراستام را در مدیریت انواع دیگر تشنج‌ها و استفاده از آن را در سایر گروه‌های سنی ارزیابی کنند.

صرع یک بیماری عصبی شایع است که تقریبا ۱% از جمعیت انگلستان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. تقریبا یک سوم این افراد با وجود درمان دارویی هم‌چنان دچار تشنج می‌شوند. پرگابالین (pregabalin) یکی از داروهای ضد‐صرع جدید است که برای بهبود پیامدها توسعه یافته است.

این یک نسخه به‌روز‌شده از مطالعه مروری کاکرین است که در شماره ۳، سال ۲۰۱۴ منتشر شد و شامل سه مطالعه جدید اس

تعیین اثربخشی و تحمل‌پذیری پرگابالین هنگام استفاده به عنوان یک درمان کمکی (add‐on treatment) برای صرع کانونی مقاوم به دارو

برای آخرین به‌روزرسانی، ما مرکز ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web) را جست‌جو کردیم، که شامل مرکز ثبت تخصصی گروه صرع کاکرین و پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)، در ۵ جولای ۲۰۱۸؛ MEDLINE (Ovid؛ ۱۹۴۶ تا ۵ جولای ۲۰۱۸)؛ ClinicalTrials.gov (۵ جولای ۲۰۱۸) و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP؛ ۵ جولای ۲۰۱۸) بود و با Pfizer Ltd، تولید‌کننده پرگابالین تماس گرفتیم تا کارآزمایی‌های منتشرشده، منتشرنشده و در حال انجام را شناسایی کنیم.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ایی را انتخاب کردیم که به مقایسه پرگابالین با دارونما (placebo) یا یک داروی ضد‐‌صرع جایگزین به عنوان یک درمان افزودنی برای افراد با هر سنی و مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو پرداختند. کارآزمایی‌های دوسو‐کور و یک‌سو‐‌کور برای ورود به مطالعه واجد شرایط بودند. پیامد اصلی، کاهش ۵۰% یا بیش‌تر در فراوانی تشنج بود؛ پیامدهای ثانویه عبارت بودند از رهایی از تشنج، ترک درمان به هر دلیلی، ترک درمان به دلیل عوارض جانبی و نسبت افرادی که دچار عوارض جانبی شدند.

دو نویسنده مروری به‌طور مستقل از هم، کارآزمایی‌ها را برای واجد شرایط بودن انتخاب و ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. تجزیه‌وتحلیل‌ها براساس قصد درمان (intention‐to‐treat) انجام شدند. نتایج را به صورت خطرهای نسبی (RR) و نسبت‌های شانس (OR) با ۹۵% فاصله اطمینان (CI) ارائه کردیم. دو نویسنده مرور مطالعات انتخاب شده را برای خطر سوگیری (bias) با استفاده از ابزار «خطر سوگیری» کاکرین ارزیابی کردند.

ما در این مطالعه مروری ۹ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل ‌شده (۳۳۲۷ شرکت‌کننده) را وارد کردیم که تحت حمایت مالی از جانب صنعت بودند. هفت کارآزمایی، پرگابالین را با دارونما مقایسه کردند. برای پیامد اولیه، شرکت‌کنندگانی که به‌طور تصادفی برای پرگابالین انتخاب شدند، در مقایسه با دارونما، به‌طور معنی‌داری بیشتر احتمال داشت که کاهش ۵۰% یا بیش‌تر در فراوانی تشنج نشان دادند (RR: ۲,۲۸؛ ۹۵% CI؛ ۱.۵۲ تا ۳.۴۲؛ ۷ کارآزمایی؛ ۲۱۹۳ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). با افزایش دوز دارو از ۳۰۰ میلی‌گرم در روز به ۶۰۰ میلی‌گرم در روز، شانس پاسخ به درمان دو برابر شد (OR: ۱.۹۹؛ ۹۵% CI؛ ۱.۷۴ تا ۲.۲۸)، که نشان دهنده ارتباط دوز‐پاسخ است. پرگابالین به‌طور معنی‌داری با رهایی از تشنج مرتبط بود (RR: ۳.۹۴؛ ۹۵% CI؛ ۱.۵۰ تا ۱۰.۳۷؛ ۴ کارآزمایی؛ ۱۱۲۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). شرکت‌کنندگان دریافت کننده پرگابالین در مقایسه با دارونما، به‌طور قابل‌توجهی بیشتر احتمال داشت که به هر دلیلی (RR: ۱.۳۵؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۱ تا ۱.۶۵؛ ۷ کارآزمایی؛ ۲۱۹۳ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) و به دلیل عوارض جانبی (RR: ۲.۶۵؛ ۹۵% CI؛ ۱.۸۸ تا ۳.۷۴؛ ۷ کارآزمایی؛ ۲۱۹۳ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) از درمان کناره‌گیری کنند.

سه کارآزمایی، پرگابالین را با سه داروی کنترل فعال مقایسه کرد: لاموتریژین (lamotrigine)، لوتیراستام (levetiracetam)، و گاباپنتین (gabapentin). شرکت‌کنندگانی که به پرگابالین اختصاص داده شدند، نسبت به کسانی که به لاموتریژین اختصاص داده شده بودند، به‌طور معنی‌داری بیش‌تر احتمال داشت کاهش ۵۰% یا بیش‌تر را در فراوانی تشنج داشته باشند (RR: ۱,۴۷؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۳ تا ۲.۱۲؛ ۱ کارآزمایی؛ ۲۹۳ شرکت‌کننده) اما در مورد کسانی که به لوتیراستام (RR: ۰.۹۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۰ تا ۱.۱۱؛ ۱ کارآزمایی؛ ۵۰۹ شرکت‌کننده) یا به گاباپنتین (RR: ۰.۹۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۲ تا ۱.۱۲؛ ۱ کارآزمایی؛ ۴۸۴ شرکت‌کننده) اختصاص داده شده بودند، این‌طور نبود. ما تفاوت‌های معنی‌داری را بین پرگابالین و لاموتریژین برای رهایی از تشنج پیدا نکردیم (RR: ۱.۳۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۰ تا ۴.۸۳)، بااین‌حال، به‌طور معنی‌داری شرکت‌کنندگان کم‌تری با پرگابالین افزوده شده در مقایسه با لوتیراستام، از تشنج خلاص شده بودند (RR: ۰.۵۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۰ تا ۰.۸۵). هیچ داده‌ای برای این پیامد برای پرگابالین در مقابل گاباپنتین گزارش نشده بود. ما تفاوت‌های معنی‌داری را بین پرگابالین و لاموتریژین (RR: ۱.۰۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۷ تا ۱.۵۲)، لوتیراستام (RR: ۱.۰۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۱ تا ۱.۴۹)، یا گاباپنتین (RR: ۰.۷۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۷ تا ۱.۰۷) برای ترک درمان به هر دلیلی یا به دلیل عوارض جانبی (پرگابالین در مقابل لاموتریژین: RR: ۰.۸۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۳ تا ۱.۴۸؛ در مقابل لوتیراستام: RR: ۱.۲۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۶ تا ۲.۵۴؛ در مقابل گاباپنتین: RR: ۱.۰۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۴ تا ۲.۱۱) پیدا نکردیم. آتاکسی، سرگیجه، خواب‌آلودگی، افزایش وزن و خستگی به‌طور معنی‌داری با پرگابالین ارتباط داشتند.

خطر کلی سوگیری را در مطالعات وارد شده به دلیل احتمال سوگیری انتشار و نبود جزئیات روش‌شناختی ارائه شده، در سطح پائین یا نامشخص رتبه‌بندی کردیم. قطعیت شواهد را با استفاده از رویکرد درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) در سطح بسیار پائین تا متوسط رتبه‌بندی کردیم.

پرگابالین، هنگامی که به عنوان یک داروی افزودنی برای درمان صرع مقاوم به درمان استفاده می‌شود، به‌طور معنی‌داری در کاهش ۵۰% یا بیشتر در کاهش تشنج و رهایی از تشنج نسبت به دارونما موثرتر عمل می‌کند. نتایج، اثربخشی را برای دوزها از ۱۵۰ میلی‌گرم در روز به ۶۰۰ میلی‌گرم در روز، با افزایش اثربخشی در دوزهای ۶۰۰ میلی‌گرم نشان داد، با این حال مشکلاتی در رابطه با تحمل‌پذیری در دوزهای بالاتر مشاهده شد. کارآزمایی‌های وارد شده در این مطالعه مروری کوتاه‌مدت بودند و برای آگاهی از تصمیم‌گیری بالینی، انجام کارآزمایی‌های بلند‌مدت‌ لازم است.