جستجو در مقالات منتشر شده
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
نه کارآزمایی، شامل ۱۳۳۷ شرکت‌کننده (با ۴۶۹ مورد مرگ‌ومیر) معیارهای ورود را داشتند.
در پیگیری سه تا ۱۸ ماه، استروئیدها میزان مرگ‌ومیر را تا حدود یک چهارم کاهش داده بود (RR: ۰,۷۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۵ تا ۰.۸۷؛ نه کارآزمایی، ۱۳۳۷ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت بالا ). مشکلات ناتوان کننده نورولوژیک در بازماندگان شایع نبود و استروئیدها در این پیامد، تاثیری اندک یا عدم تاثیر داشتند (RR: ۰,۹۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۱ تا ۱.۲۰؛ هشت کارآزمایی، ۱۳۱۴ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت پائین). تفاوتی بین گروه‌ها در مورد بروز عوارض جانبی، که شامل خونریزی گوارشی، عفونت باکتریایی تهاجمی، هیپرگلیسمی و اختلالات کبدی بودند، وجود نداشت.
یک کارآزمایی شرکت‌کنندگان را به مدت پنج سال پیگیری کرده بود. در این مقطع زمانی تاثیر بر میزان مرگ‌ومیر دیگر شاخص نبود (RR: ۰,۹۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۸ تا ۱.۱۲؛ یک کارآزمایی، ۵۴۵ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت متوسط)، و تفاوتی هم در مورد عوارض ناتوان کننده نورولوژیکی تشخیص داده شده، وجود نداشت (RR: ۰,۹۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۹ تا ۱.۶۹؛ یک کارآزمایی، ۵۴۵ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت پائین).
یک کارآزمایی شامل افراد دارای ویروس اختلال ایمنی انسانی (human immunodeficiency virus; HIV) مثبت بود. تجزیه‌وتحلیل طبقه‌بندی شده براساس مرحله HIV در این کارآزمایی، ناهمگونی را نشان نداد، و نمره تخمینی برای مرگ‌ومیر (RR: ۰,۹۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۷ تا ۱.۲۰؛ یک کارآزمایی، ۹۸ شرکت‌کننده) و از کار افتادگی (RR: ۱.۲۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۸ تا ۱۹.۰۷؛ یک کارآزمایی، ۹۸ شرکت‌کننده) مشابه شرکت‌کنندگان با HIV منفی در همان کارآزمایی بود.
کورتیکواستروئیدها میزان مورتالیتی ناشی از مننژیت سلی را، حداقل در کوتاه‐مدت، کاهش می‌دهند.
کورتیکواستروئیدها ممکن است هیچ تاثیری بر تعداد افرادی که از مننژیت سلی جان سالم به در برده‌اند، اما دچار اختلالات نورولوژیک ناتوان کننده شده‌اند، نداشته باشد، اما این پیامد کمتر از مرگ‌ومیر شایع است، و فاصله اطمینان (CI) برای تاثیر نسبی شامل آسیب احتمالی است. اما، این آسیب کوچک احتمالی بعید است در مقایسه با کاهش مورتالیتی از لحاظ آماری مهم باشد.
تعداد افراد با HIV مثبت وارد شده در این مرور کم بودند، بنابراین ما مطمئن نیستیم که مزایای مداخله از نظر کاهش مورتالیتی در این گروه از بیماران هم قابل اعتماد باشد.
کورتیکواستروئیدها برای مدیریت افراد مبتلا به مننژیت سلی
مننژیت سلی چیست و چگونه ممکن است کورتیکواستروئیدها در درمان آن عمل کنند؟
مننژیت سلی شکل وخیمی از سل است که مننژ، لایه پوشاننده مغز و نخاع، را درگیر کرده و باعث سردرد، کما و مرگ‌ومیر می‌شود. پیامد بالینی آن اغلب ضعیف است، حتی زمانی که افراد مبتلا به مننژیت سلی با داروهای ضد‐سل هم درمان می‌شوند.
کورتیکواستروئیدها معمولا همراه با داروهای ضد‐سل برای درمان افراد مبتلا به این بیماری استفاده می‌شوند. این داروها به کاهش التهاب سطح مغز و عروق خونی همراه کمک می‌کنند، تصور می‌شود که باعث کاهش فشار داخل مغز، و در نتیجه کاهش خطر مرگ‌ومیر می‌شوند. برخی از پزشکان نگران این هستند که کورتیکواستروئیدها ممکن است بقا را افزایش دهند، اما منجر به بازماندگان به شدت ناتوان شود.
شواهد چه چیزی را نشان می‌دهند؟
ما شواهد منتشر شده تا ۱۸ مارچ ۲۰۱۶ را بررسی کرده و نه کارآزمایی را با ۱۳۳۷ شرکت‌کننده وارد کردیم که دگزامتازون (dexamethasone)، متیل پردنیزولون (methylprednisolone) یا پردنیزولون (prednisolone) علاوه بر داروهای ضد‐سل تجویز شده را ارزیابی کرده بودند؛ یک کارآزمایی کیفیت بالایی داشت، در حالی که کارآزمایی‌های دیگر با توجه به گزارش‌های ناقص، عدم‐قطعیت‌هایی در کیفیت مطالعه داشتند.
تجزیه‌وتحلیل‌ها نشان می‌دهد که کورتیکواستروئیدها خطر مرگ‌ومیر را در دو ماه تا دو سال پس از شروع درمان تا حدود یک چهارم کاهش می‌دهند (شواهد با کیفیت بالا ). این داروها تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در افرادی که از مننژیت TB زنده مانده‌اند اما ابتلا به آسیب مغزی باعث ناتوانی آنها شده، ایجاد می‌کنند (شواهد با کیفیت پائین)؛ از آنجایی که این حالت چندان شایع نیست، حتی بدبینانه‌ترین تخمین‌های ناشی از تجزیه‌وتحلیل، احتمال افزایش مختصر خطر با کورتیکواستروئیدها را از لحاظ آماری در مقایسه با کاهش مرگ‌ومیر نشان می‌دهد.
یک کارآزمایی، شرکت‌کنندگان را به مدت پنج سال پیگیری کرده بود، که در آن زمان هیچ تفاوتی در تاثیر بر مرگ‌ومیر بین دو گروه وجود نداشت، اگر چه دلیل این تغییر در طول زمان ناشناخته است.
فقط یک کارآزمایی تاثیرات کورتیکواستروئیدها را در افراد دارای ویروس نقص سیستم ایمنی انسانی ( human immunodeficiency virus; HIV) مثبت ارزیابی کرده بود اما حجم نمونه آن هم کم بود، بنابراین ما مطمئن نیستیم که مزایای درمان از نظر مرگ‌ومیرهای کمتر در این گروه از بیماران هم حفظ شود.
| صفحه ۱ از ۱ |
