یکشنبه 17 فروردین 1404
جستجو در مقالات منتشر شده
۱ نتیجه برای Maeve Kilrane
David H Saunders، Mark Sanderson، Sara Hayes، Maeve Kilrane، Carolyn A Greig، Miriam Brazzelli، Gillian E Mead،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
سطوح تناسب اندام پس از سکته مغزی پائین هستند. اینکه آیا بهبود تناسب اندام پس از سکته مغزی، ناتوانی را کاهش می‌دهد، معلوم نیست.
اهداف
تعیین اینکه آیا آموزش تناسب اندام پس از سکته مغزی، مرگ، وابستگی و ناتوانی را کاهش می‌دهد و ارزیابی اثرات آموزش با توجه به عوارض جانبی، عوامل خطر، تناسب اندام، تحرک، عملکرد فیزیکی، کیفیت زندگی، خلقوخو و عملکرد شناختی. مداخلات برای بهبود عملکرد شناختی، پس از آنکه به عنوان اولویت پژوهشی با بالاترین رتبه برای زندگی پس از سکته مغزی شناسایی شدند، توجه زیادی را به خود جلب کردند. بنابراین ما این میزان از پیامدها را برای این مطالعه مروری به‌روزرسانی شده اضافه کردیم.
روش های جستجو
ما ثبت کارآزمایی‌های گروه استروک در کاکرین (Cochrane Stroke Group Trials Register) (آخرین جست‌وجو فوریه ۲۰۱۵)، پایگاه کارآزمایی‌های بالینی ثبت‌شده کاکرین ((CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ شماره ۱؛ ۲۰۱۵؛ فوریه ۲۰۱۵)، MEDLINE (از ۱۹۶۶ تا فوریه ۲۰۱۵)، EMBASE (از ۱۹۸۰ تا فوریه ۲۰۱۵)، CINAHL (از ۱۹۸۲ تا فوریه ۲۰۱۵)، SPORTDiscus (از ۱۹۴۹ تا فوریه ۲۰۱۵) و پنج پایگاه اطلاعاتی دیگر را (فوریه ۲۰۱۵) جست‌وجو کردیم. ما همچنین ثبت کارآزمایی‌های در حال انجام را جست‌وجو کردیم، مجلات مربوط به آن‌ها و مجموعه مقالات کنفرانس‌ها را به صورت دستی بررسی کردیم، و فهرست منابع را غربالگری کردیم و با کارشناسان مربوط در این زمینه تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی برای مقایسه آموزش قلبی - تنفسی یا آموزش مقاومت، یا هر دو (آموزش مختلط)، با مراقبت معمول، عدم مداخله، یا یک مداخله غیرورزشی در بازماندگان سکته مغزی.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مطالعه مروری به طور جداگانه، کارآزمایی‌ها را انتخاب، کیفیت و خطر سوگیری (Bias) را ارزیابی، و داده‌ها را استخراج کردند. ما داده‌ها را با استفاده از اثرات تصادفی متاآنالیز (meta-analysis) کردیم. معیارهای پیامد مختلف، تجزیه و تحلیل‌های تعیین شده را محدود کرد.
نتایج اصلی
ما ۵۸ کارآزمایی را شامل ۲۷۹۷ شرکت‌کننده انتخاب کردیم که شامل مداخلات قلبی تنفسی (۲۸ کارآزمایی؛ ۱۴۰۸ شرکت‌کننده)، مداخلات مقاومتی (۱۳ کارآزمایی؛ ۴۳۲ شرکت‌کننده)، و مداخلات آموزش مختلط بودند (۱۷ کارآزمایی؛ ۹۵۷ شرکت‌کننده). سیزده مورد مرگ قبل از پایان مداخله و نه مورد مرگ دیگر قبل از پایان پیگیری رخ داد. هیچ داده وابسته‌ای گزارش نشد. معیارهای پیامد مختلف منحصر به آمیختن داده‌ها شد. شاخص‌های جهانی درباره ناتوانی، بهبود متوسطی را بعد از آموزش قلبی تنفسی (میانگین تفاوت استاندارد (SMD): ۰,۵۲؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰,۱۹ تا ۰,۸۴؛ ۰,۰۰۲ = P value) و مقدار کمی بهبود را بعد از آموزش مختلط (SMD: ۰,۲۶؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰,۰۴ تا ۰,۴۹؛ ۰,۰۲ = P value) نشان می‌دهند. مزایای آن در طول پیگیری (به عنوان مثال بعد از آنکه آموزش متوقف شده بود) نامشخص بود. برای ارزیابی اثرات تمرین مقاومتی، داده‌های خیلی کمی وجود داشت.
آموزش قلبی و تنفسی شامل راه رفتن، در پایان مداخله، حداکثر سرعت راه رفتن (میانگین تفاوت (MD): ۶,۷۱ متر در دقیقه؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۲,۷۳ تا ۱۰,۶۹)، سرعت راه رفتن ترجیحی (MD: ۴,۲۸ متر در دقیقه؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱,۷۱ تا ۶,۸۴)، و ظرفیت راه رفتن (MD: ۳۰,۲۹ متر در شش دقیقه؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱۶,۱۹ تا ۴۴,۳۹) را بهبود بخشید. آموزش مختلط شامل راه رفتن، سرعت راه رفتن ترجیحی (MD: ۴,۵۴ متر در دقیقه؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰,۹۵ تا ۸,۱۴)، و ظرفیت راه رفتن (MD: ۴۱,۶۰ متر در شش دقیقه؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۲۵,۲۵ تا ۵۷,۹۵) را افزایش داد. نمرات تعادل کمی بعد از آموزش مختلط بهبود یافت (SMD: ۰,۲۷؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰,۰۷ تا ۰,۴۷). همچنین برخی از مزایای حرکتی در پایان پیگیری ادامه داشت.
تنوع، کیفیت کارآزمایی‌های انتخاب شده، و نبود داده از نتیجه‌گیری در مورد سایر پیامدها جلوگیری می‌کند و قابلیت تعمیم‌پذیری نتایج قابل مشاهده را محدود می‌کند.
آموزش قلبی و تنفسی شامل راه رفتن، در پایان مداخله، حداکثر سرعت راه رفتن (میانگین تفاوت (MD): ۶,۷۱ متر در دقیقه؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۲,۷۳ تا ۱۰,۶۹)، سرعت راه رفتن ترجیحی (MD: ۴,۲۸ متر در دقیقه؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱,۷۱ تا ۶,۸۴)، و ظرفیت راه رفتن (MD: ۳۰,۲۹ متر در شش دقیقه؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱۶,۱۹ تا ۴۴,۳۹) را بهبود بخشید. آموزش مختلط شامل راه رفتن، سرعت راه رفتن ترجیحی (MD: ۴,۵۴ متر در دقیقه؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰,۹۵ تا ۸,۱۴)، و ظرفیت راه رفتن (MD: ۴۱,۶۰ متر در شش دقیقه؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۲۵,۲۵ تا ۵۷,۹۵) را افزایش داد. نمرات تعادل کمی بعد از آموزش مختلط بهبود یافت (SMD: ۰,۲۷؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰,۰۷ تا ۰,۴۷). همچنین برخی از مزایای حرکتی در پایان پیگیری ادامه داشت.
تنوع، کیفیت کارآزمایی‌های انتخاب شده، و نبود داده از نتیجه‌گیری در مورد سایر پیامدها جلوگیری می‌کند و قابلیت تعمیم‌پذیری نتایج قابل مشاهده را محدود می‌کند.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
آموزش قلبی و تنفسی و به میزان کمتر، آموزش مختلط در طول یا پس از مراقبت معمول سکته مغزی، ناتوانی را کاهش می‌دهد. این کار می‌توانست با بهبود تحرک و تعادل رخ دهد. شواهد کافی برای ترکیب آموزش قلبی و تنفسی و مختلط، شامل راه رفتن، به منظور بهبود سرعت و تحمل راه رفتن در برنامه‌های توانبخشی بعد از سکته مغزی وجود دارد. برخی از درجات بهبود در تعادل نیز می‌تواند اتفاق بیفتد. شواهد کافی برای حمایت از استفاده از آموزش استقامت وجود دارد. اثرات آموزش بر مرگ و وابستگی پس از سکته مغزی هنوز نامشخص است اما این پیامدها به ندرت در کارآزمایی‌های آموزش تناسب اندام مشاهده شده است. عملکرد شناختی علی‌رغم اینکه یک پیامد کلیدی برای بیماران به شمار می‌آید، در حال بررسی است. کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی بیشتری با طراحی خوب برای تعیین ورزش مطلوب و شناسایی منافع طولانی‌مدت مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده
آموزش تناسب اندام برای بیماران دچار سکته مغزی
سوال مطالعه مروری
ما شواهدی را مرور کردیم که به بررسی مزایای آموزش تناسب اندام بر طیفی از پیامدهای سلامت و عملکرد در افراد مبتلا به استروک پرداخته بودند.
پیشینه
تناسب اندام به افراد امکان می‌دهد تا فعالیت‌های روزانه خود را، مانند راه رفتن و بالارفتن از پله‌ها انجام دهند. تناسب اندام میان افراد مختلف، متفاوت است. به‌طور مثال، تناسب در مردان کمی بیشتر از زنان است و تناسب هر فرد با افزایش سن و با کمتر شدن فعالیت فیزیکی، کاهش می‌یابد. تناسب فیزیکی اغلب در بازماندگان استروک کاهش می‌یابد. استروک می‌تواند توانایی آن‌ها را برای انجام فعالیت‌های روزانه کاهش دهد و همچنین ناتوانی‌های مرتبط با استروک را بدتر کند. به همین دلیل، آموزش برای متناسب بودن، به عنوان یک رویکرد سودمند برای بیماران مبتلا به استروک در نظر گرفته می‌شود. با این حال، شرکت در برنامه‌های آموزش تناسب اندام می‌تواند طیفی از دیگر مزایایی داشته باشد که برای بیماران مبتلا به استروک مهم است، مانند بهبود عملکرد شناختی (مهارت‌های تفکر)، بهبود خلقوخو، و ارتقای کیفیت زندگی و و کاهش شانس وقوع استروک دیگر.
ویژگی‌های مطالعه
تا فوریه ۲۰۱۵، ما ۵۸ کارآزمایی را برای ورود به این مرور شناسایی کردیم. کارآزمایی‌ها دربرگیرنده ۲۷۹۷ شرکت‌کننده در همه مراحل مراقبت در بیمارستان یا بازگشت به منزل بودند. اغلب بیماران که در این مطالعات شرکت کردند، قادر به حرکت کردن بودند. کارآزمایی‌ها فرم‌های مختلف آموزش تناسب را آزمایش کرده بودند؛ این اشکال عبارت بودند از ۱) تمرین‌های قلبی‌تنفسی یا استقامتی، ۲) تمرین‌های مقاومتی یا قدرتی، یا ۳) تمرین‌های مختلط، که ترکیبی است از تمرین‌های قلبی‌تنفسی به‌علاوه مقاومتی.
نتایج کلیدی
ما دریافتیم که تمرین‌های تناسب قلبی‌عروقی، خصوصا اگر دربرگیرنده راه رفتن هم باشد، می‌تواند توانایی ورزش و راه‌رفتن را پس از استروک بهبود بخشند. تمرین‌های ترکیبی توانایی راه رفتن و تعادل را ارتقا می‌دهند. با این حال، اطلاعات کافی وجود ندارند که بتوان از آن‌ها نتایج قابل اعتمادی در مورد تاثیر تمرین‌های تناسبی بر دیگر حوزه‌ها مانند کیفیت زندگی، خلقوخو، یا عملکرد شناختی استخراج کرد. عملکرد شناختی، با وجود آنکه یک پیامد کلیدی مورد علاقه برای بازماندگان استروک است، همچنان تحت بررسی قرار دارد. شواهدی در دست نیست که هیچ یک از انواع مختلف تمرین‌های تناسب منجر به رساندن صدمه یا دیگر مشکلات سلامت می‌شوند؛ به نظر می‌رسد ورزش یک مداخله ایمن است. ما نیاز داریم تا مطالعات بیشتری را به منظور بررسی مزایایی که برای بازماندگان استروک اهمیت دارند، انجام دهیم، به ویژه برای کسانی که مبتلا به استروک شدید بوده و نمی‌توانند راه بروند.
کیفیت شواهد
انجام مطالعات تمرین‌های تناسب می‌توانند مشکل باشند. این، بدین معناست که اغلب مطالعات کوچک بوده و کیفیت متوسطی دارند. با این حال، برخی از یافته‌های همسو با هم، با مطالعات مختلف ظهور کردند و تمام تلاش‌ها برای نشان دادن یک اثر مشابه بود.
ما شواهدی را مرور کردیم که به بررسی مزایای آموزش تناسب اندام بر طیفی از پیامدهای سلامت و عملکرد در افراد مبتلا به استروک پرداخته بودند.
پیشینه
تناسب اندام به افراد امکان می‌دهد تا فعالیت‌های روزانه خود را، مانند راه رفتن و بالارفتن از پله‌ها انجام دهند. تناسب اندام میان افراد مختلف، متفاوت است. به‌طور مثال، تناسب در مردان کمی بیشتر از زنان است و تناسب هر فرد با افزایش سن و با کمتر شدن فعالیت فیزیکی، کاهش می‌یابد. تناسب فیزیکی اغلب در بازماندگان استروک کاهش می‌یابد. استروک می‌تواند توانایی آن‌ها را برای انجام فعالیت‌های روزانه کاهش دهد و همچنین ناتوانی‌های مرتبط با استروک را بدتر کند. به همین دلیل، آموزش برای متناسب بودن، به عنوان یک رویکرد سودمند برای بیماران مبتلا به استروک در نظر گرفته می‌شود. با این حال، شرکت در برنامه‌های آموزش تناسب اندام می‌تواند طیفی از دیگر مزایایی داشته باشد که برای بیماران مبتلا به استروک مهم است، مانند بهبود عملکرد شناختی (مهارت‌های تفکر)، بهبود خلقوخو، و ارتقای کیفیت زندگی و و کاهش شانس وقوع استروک دیگر.
ویژگی‌های مطالعه
تا فوریه ۲۰۱۵، ما ۵۸ کارآزمایی را برای ورود به این مرور شناسایی کردیم. کارآزمایی‌ها دربرگیرنده ۲۷۹۷ شرکت‌کننده در همه مراحل مراقبت در بیمارستان یا بازگشت به منزل بودند. اغلب بیماران که در این مطالعات شرکت کردند، قادر به حرکت کردن بودند. کارآزمایی‌ها فرم‌های مختلف آموزش تناسب را آزمایش کرده بودند؛ این اشکال عبارت بودند از ۱) تمرین‌های قلبی‌تنفسی یا استقامتی، ۲) تمرین‌های مقاومتی یا قدرتی، یا ۳) تمرین‌های مختلط، که ترکیبی است از تمرین‌های قلبی‌تنفسی به‌علاوه مقاومتی.
نتایج کلیدی
ما دریافتیم که تمرین‌های تناسب قلبی‌عروقی، خصوصا اگر دربرگیرنده راه رفتن هم باشد، می‌تواند توانایی ورزش و راه‌رفتن را پس از استروک بهبود بخشند. تمرین‌های ترکیبی توانایی راه رفتن و تعادل را ارتقا می‌دهند. با این حال، اطلاعات کافی وجود ندارند که بتوان از آن‌ها نتایج قابل اعتمادی در مورد تاثیر تمرین‌های تناسبی بر دیگر حوزه‌ها مانند کیفیت زندگی، خلقوخو، یا عملکرد شناختی استخراج کرد. عملکرد شناختی، با وجود آنکه یک پیامد کلیدی مورد علاقه برای بازماندگان استروک است، همچنان تحت بررسی قرار دارد. شواهدی در دست نیست که هیچ یک از انواع مختلف تمرین‌های تناسب منجر به رساندن صدمه یا دیگر مشکلات سلامت می‌شوند؛ به نظر می‌رسد ورزش یک مداخله ایمن است. ما نیاز داریم تا مطالعات بیشتری را به منظور بررسی مزایایی که برای بازماندگان استروک اهمیت دارند، انجام دهیم، به ویژه برای کسانی که مبتلا به استروک شدید بوده و نمی‌توانند راه بروند.
کیفیت شواهد
انجام مطالعات تمرین‌های تناسب می‌توانند مشکل باشند. این، بدین معناست که اغلب مطالعات کوچک بوده و کیفیت متوسطی دارند. با این حال، برخی از یافته‌های همسو با هم، با مطالعات مختلف ظهور کردند و تمام تلاش‌ها برای نشان دادن یک اثر مشابه بود.
| صفحه ۱ از ۱ |
