جستجو در مقالات منتشر شده


۳ نتیجه برای Lucila BF Prado
نقش اوپیوئیدها برای درمان سندرم پای بی‌قرار
César Osório de Oliveira، Luciane BC Carvalho، Karla Carlos، Cristiane Conti، Marcio M de Oliveira، Lucila BF Prado، Gilmar F Prado،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
سندرم پای بی‌قرار (restless legs syndrome; RLS) یک اختلال نورولوژیکی شایع و آزارنده است که نشانه‌های شدید و مکرر این بیماری ممکن است تاثیر زیادی بر کیفیت زندگی داشته باشد. بیماران از احساسات ناخوشایند در پاها در خواب یا پیش از خواب شکایت دارند، آنها احساس می‌کنند سریع باید پاهای خود را حرکت دهند، حرکاتی مانند پیاده‌روی باعث بهبودی می‌شود. نشانه‌ها در حالت استراحت ایجاد می‌شوند (در حالت نشسته یا دراز کشیده)، سپس در بعد از ظهر یا شب بدتر می‌شوند، با پیروی از یک الگوی سیرکادین (circadian pattern). مداخلات فارماکولوژیک بسیاری برای این سندرم موجود است؛ مانند داروهایی که در درمان این بیماری‌ها استفاده می‌شوند: پارکینسون (آگونیست‌های دوپامینرژیک و L‐Dopa)، صرع (ضد‌‐تشنج‌ها)، اضطراب (بنزودیازپین‌ها) و اوپیوئیدها برای درد. شایع‌ترین داروهای مورد استفاده در درمان RLS، دوپامینرژیک‌ها هستند، برخی از بیماران پاسخ موثری به این داروها نمی‌دهند و بنابراین نیازمند داروهای دیگری هستند. به نظر می‌رسد اوپیوئیدها که برای درد شدید استفاده می‌شوند، در درمان نشانه‌های RLS موثر باشند، این داروها برای بیماران با نشانه‌های شدید توصیه می‌شوند چون به نظر‌ می‌رسد RLS و درد در سیستم عصبی مرکزی مکانیسم‌ یکسانی دارند. همه داروهای موجود با برخی از عوارض جانبی همراه هستند و این می‌تواند مانعی برای درمان باشد. اوپیوئیدها با عوارضی مانند یبوست، تحمل‌پذیری و وابستگی همراه هستند. این نکته انجام یک مرور سیستماتیک را برای بررسی اثربخشی و ایمنی اوپیوئیدها در درمان RLS موجه می‌سازد.
اهداف
ارزیابی تاثیرات اوپیوئیدها در مقایسه با دارونما (placebo) در درمان سندرم پای بی‌قرار در بزرگسالان.
روش های جستجو
ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره ۴؛ ۲۰۱۶) و MEDLINE؛ EMBASE و LILACS را تا اپریل ۲۰۱۶ را جست‌وجو کردیم، این کار را با استفاده از یک راهبرد جست‌وجو انجام دادیم که توسط کاکرین برای شناسایی کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده اتخاذ شده است. فهرست منابع هر مطالعه را بررسی کردیم، هم‌چنین برای شناسایی هرگونه مطالعات بیشتر، با نویسندگان دیگری نیز ارتباط برقرار کردیم. مقالات منتشر شده به هر زبانی را مد نظر قرار دادیم.
معیارهای انتخاب
معیار انتخاب ما کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی و کنترل‌ شده (randomised controlled clinical trials; RCTs) بود که در آنها درمان با اوپیوئید برای RLS ایدیوپاتیک در بزرگسالان بررسی شده بود.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، مقالات را غربالگری کردند، هم‌چنین به‌طور مستقل داده‌ها را با یک فرم استاندارد استخراج و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. در صورت لزوم، اختلافات میان خود را با محقق سوم بحث کردند تا هرگونه شک و تردیدی از بین برود.
نتایج اصلی

یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده را وارد کردیم (N = ۳۰۴ مورد تصادفی‌سازی شده؛ ۲۰۴ مورد کامل شده؛ ۲۷۶ مورد تجزیه‌وتحلیل شده) که اوپیوئیدها (اکسی‌کودن/نالوکسان طولانی‌رهش) را در برابر دارونما (placebo) مقایسه کرده بود. بعد از ۱۲ هفته نشانه‌های RSL در گروه دارو بیشتر از گروه دارونما از بین رفته بود (با استفاده از IRLSSS؛ MD: ‐۷,۰؛ ۹۵% CI؛ ۹.۶۹‐ تا ۴.۳۱‐ و برای CGI؛ MD: ‐۱.۱۱؛ ۹۵% CI؛ ۱.۴۹‐ تا ۰.۷۳). بیماران بیشتری در گروه دارو نسبت به گروه دارونما به دارو پاسخ داده بودند (با استفاده از IRLSSS؛ RR: ۱.۸۲؛ ۹۵% CI؛ ۱.۳۷ تا ۲.۴۲؛ و CGI؛ RR: ۱.۹۲؛ ۹۵% CI؛ ۱.۴۹ تا ۲.۴۸). نسبت کاهش نشانه‌ها (remitters) در گروه دارو نسبت به گروه دارونما بیشتر بود (با استفاده از IRLSSS؛ RR: ۲.۱۴؛ ۹۵% CI؛ ۱.۴۵ تا ۳.۱۶). نمرات (scores) کیفیت زندگی در گروه دارو بیشتر از گروه دارونما بهبود پیدا کرده بود (MD: ‐۰.۷۳؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱‐ تا ۰.۳۶‐). هم‌چنین کیفیت خواب اندازه‌گیری شده با کفایت خواب (sleep adequacy)؛ (MD: ‐۰.۷۴؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۵‐ تا ۰.۳۳‐) و کمیت خواب (MD: ۰.۸۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۲ تا ۱.۲۶) در گروه دارو بیشتر از گروه دارونما بهبود یافته بود.

تفاوتی میان گروه‌ها در خواب‌آلودگی یا چرت زدن و تلاش برای بیدار ماندن در طول روز وجود نداشت. حوادث جانبی بیشتری در گروه دارو گزارش شده بود (RR: ۱,۲۲؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۷ تا ۱.۳۹). حوادث جانبی عمده عبارت بودند ‌از: مشکلات گوارشی، خستگی و سردرد.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
به نظر می‌رسد اوپیوئیدها برای درمان نشانه‌های RLS موثر باشند، با این حال داده‌های قطعی و معین درباره مسئله مهم ایمنی آنها وجود ندارد. این نتیجه‌گیری فقط بر یک مطالعه مبتنی است که نرخ خروج از آن بالا بود (شواهد با کیفیت پائین).
خلاصه به زبان ساده

اوپیوئیدها برای درمان سندرم پای بی‌قرار

پیشینه

سندرم پای بی‌قرار (restless legs syndrome; RLS) یک اختلال عصبی (نورولوژیک) بسیار شایع است، بیماران از نیاز شدید به حرکت در پاهایشان شکایت دارند؛ آنها احساسات ناخوشایندی را در پاهای خود حس می‌کنند، همه این نشانه‌ها در حالت استراحت و عمدتا در زمان خواب رخ می‌دهد. تعداد بیمارانی که از RLS شکایت دارند طبق نژاد، جنس، سن، کشور و وضعیت سلامتی متغیر است. حدود ۵% تا ۱۰% افراد به این بیماری مبتلا هستند، و ۲% تا ۵% آنها نیازمند درمان‌های دارویی مداوم هستند. وقتی که RLS به داروهای مورد استفاده در درمان پارکینسون و صرع پاسخ ندهد، پزشکان برای بیماران، اوپیوئید تجویز می‌کنند.

سوال مطالعه مروری

آیا اوپیوئیدها برای درمان افراد مبتلا به RLS موثر و ایمن هستند؟

روش‌های جست‌وجو

ما منابع علمی را برای یافتن مطالعات مربوط به بررسی اوپیوئیدها در درمان RLS، منتشر شده یا منتشر نشده، و به هر زبانی، جست‌وجو کردیم.

نتایج

ما فقط یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده را انتخاب کردیم، خطر سوگیری (bias) در این کارآزمایی متوسط بود، در این کارآزمایی ترکیب اکسی‌کودون و نالوکسان با کپسول‌های دارونما (placebo) مقایسه شده بود؛ داروها دو بار در روز به شرکت‌کنندگانی داده می‌شد که به داروهای معمول پاسخ نداده بودند. محققین از مقیاس شدت بین‌المللی RLS استفاده کردند تا دریابند بیماران بعد از ۱۲ هفته درمان بهبود یافته‌اند یا خیر. شرکت‌کنندگانی که ترکیب اکسی‌کودون و نالوکسان را دریافت کرده بودند، بهبودی در نشانه‌های RLS، کیفیت زندگی و کیفیت خواب را گزارش کردند، ۴۲% افراد در گروه دارو بدون نشانه بودند.

بحث

این مطاله طراحی خوبی داشت، اما خطر سوگیری بالا بود؛ چون درصد زیادی از شرکت‌کنندگان درمان را قطع کردند (سوگیری ریزش نمونه (attrition bias)). حوادث جانبی در هشتادوچهار درصد افراد در گروه دارو دیده شد؛ این عوارض عمدتا گوارشی، خستگی، سردرد و خواب‌آلودگی (somnolence) بود؛ ۹,۸% افراد، مطالعه را به دلیل حوادث جانبی ترک کردند.

نتیجه‌گیری

استفاده از اوپیوئیدها در درمان RLS در بیماران مقاوم به درمان‌های مرسوم، با شواهد با کیفیت پائین حمایت می‌شود. تجویز این داروها به‌ دلیل سوءاستفاده بالقوه، وابستگی و حوادث جانبی باید با احتیاط و مبتنی بر تجربه بالینی باشد. هیچ یک از بیماران از بدتر شدن نشانه‌های بیماری هنگام درمان با اوپیوئیدها شکایتی نداشت.


استفاده از ابزار دهانی و لوازم ارتوپدی کاربردی برای درمان آپنه انسدادی خواب در کودکان
Fernando R Carvalho، Débora A Lentini-Oliveira، Lucila BF Prado، Gilmar F Prado، Luciane BC Carvalho،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
آپنه، یک اختلال تنفسی است که مشخصه آن وقفه تنفسی یا قطع جریان هوا در بینی یا دهان است. در کودکان، عوامل خطر عبارتند از: هیپرتروفی آدنوتونسیلار (adenotonsillar hypertrophy)، چاقی، اختلالات عصبی و عضلانی و ناهنجاری‌های کرانیوفاشیال (craniofacial anomalies) (سر و صورت). شایع‌ترین درمان برای سندرم آپنه انسدادی خواب (obstructive sleep apnoea syndrome; OSAS) در دوران کودکی، جراحی آدنوتونسیلکتومی (adeno‐tonsillectomy) است. این روش به دلیل خطرات جراحی آن، عمدتا در کودکان مبتلا به انواع کوموربیدیتی (بیماری‎های همراه با بیماری اصلی) و در برخی بیماران به دلیل عود بیماری که می‌تواند با مشکلات کرانیوفاشیال همراه باشد، با محدودیت مواجه است. از ابزار دهانی و لوازم ارتوپدی کاربردی برای درمان بیماران مبتلا به آپنه خواب و ناهنجاری‌های کرانیوفاشیال استفاده می‌شود، زیرا این لوازم فک پائین (ماندیبل) را به سمت جلو نگه می‌دارند که این امر، بالقوه باعث تعریض مسیر تنفسی فوقانی و افزایش فضای تنفسی فوقانی و در نهایت بهبود عملکرد تنفسی می‌شود.
اهداف

بررسی تاثیرات لوازم دهانی یا لوازم ارتوپدی کاربردی برای درمان آپنه انسدادی خواب در کودکان.

روش های جستجو

ما بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر را جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (Cochrane Oral Health's Trials Register)؛ (تا ۷ اپریل ۲۰۱۶)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره ۳؛ ۲۰۱۶) در کتابخانه کاکرین (Cochrane Library)؛ (جست‌وجو شده در ۷ اپریل ۲۰۱۶)؛ MEDLINE Ovid (از ۱۹۴۶ تا ۷ اپریل ۲۰۱۶)؛ Embase Ovid (از ۱۹۸۰ تا ۷ اپریل ۲۰۱۶)؛ LILACS BIREME (از ۱۹۸۲ تا ۷ اپریل ۲۰۱۶)؛ BBO BIREME (از ۱۹۸۶ تا ۷ اپریل ۲۰۱۶) و SciELO Web of Science (از ۱۹۹۷ تا ۷ اپریل ۲۰۱۶). ClinicalTrials.gov و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت را برای یافتن کارآزمایی‌های در حال انجام تا ۷ اپریل ۲۰۱۶ جست‌وجو کردیم. در جست‌وجوی بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی، هیچ محدودیتی برای زبان یا تاریخ انتشار قائل نشدیم.

معیارهای انتخاب
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه‌‐تصادفی‌سازی و کنترل شده که در آنها به مقایسه تمام انواع لوازم ارتوپدی دهانی و کاربردی با دارونما (placebo) یا عدم درمان، در کودکان ۱۵ سال یا کمتر پرداخته شده بود. پیامد اولیه: کاهش آپنه به کمتر از یک اپیزود در هر ساعت. پیامدهای ثانویه: رابطه دندانی و اسکلتی، بهبود پارامترهای خواب، عملکرد شناختی و phonoaudiological، مشکلات رفتاری، کیفیت زندگی، عوارض جانبی (تحمل‌پذیری) و ارزیابی اقتصادی.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به غربالگری مطالعات و استخراج داده‌ها پرداختند. برای کسب اطلاعات بیشتر با نویسندگان مطالعات تماس گرفته شد. برای پیامدهای دو‐حالتی مهم، خطرات نسبی را با ۹۵% فواصل اطمینان محاسبه‌ کردیم. کیفیت شواهد مطالعات وارد شده را با استفاده از نرم‌افزار GRADEpro ارزیابی کردیم.
نتایج اصلی
جست‌وجوی اولیه، به شناسایی ۶۸۶ کارآزمایی ختم شد. فقط یک کارآزمایی برای گنجاندن در این مرور مناسب تشخیص داده شد که در آن به ارائه گزارشی از نتایج به دست آمده از مجموع ۲۳ کودک و مقایسه بین یک دستگاه دهانی با عدم درمان پرداخته شده بود. این کارآزمایی به ارزیابی آپنه‐هیپوپنه، نشانه‌های ظاهر شده در روز (خواب‌آلودگی، تحریک‌پذیری، خستگی، مشکلات رفتاری در مدرسه، سردرد صبحگاهی، تشنگی در صبحگاه، تنفس از دهان و گرفتگی بینی) و نشانه‌های شب‌هنگام (خرخر همیشگی، خواب بی‌قرار و کابوس که از طریق پرسشنامه اندازه‌گیری شده بود) اختصاص داشت. نتایج حاصله در کل معیارهای پیامدها و نقاط زمانی متناقض بودند. کیفیت شواهد در حد بسیار پائین در نظر گرفته شد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهد کافی برای حمایت یا رد اثربخشی دستگاه‌های دهانی و دستگاه‌های ارتوپدی کاربردی برای درمان آپنه انسدادی خواب در کودکان وجود ندارد. لوازم دهانی یا لوازم ارتوپدی کاربردی ممکن است در موارد مشخص به مثابه لوازم کمکی در درمان کودکان مبتلا به ناهنجاری‌های کرانیوفاشیال که عوامل خطر آپنه هستند، در نظر گرفته شوند.
خلاصه به زبان ساده

استفاده از ابزار دهانی و لوازم ارتوپدی کاربردی برای درمان آپنه انسدادی خواب در کودکان

سوال مطالعه مروری

آیا لوازم دهانی و لوازم ارتوپدی کاربردی برای درمان کودکان مبتلا به سندرم آپنه انسدادی خواب (obstructive sleep apnoea syndrome)، اثربخش و ایمن هستند؟

پیشینه

آپنه انسدادی خواب (obstructive sleep apnoea) در کودکان یک اختلال تنفسی است که با اپیزودهایی از انسداد جزئی یا کامل راه هوایی فوقانی که در طول خواب رخ می‌دهد، مشخص می‌شود. عوامل خطر متعددی وجود دارد که با نشانه‌های بیماری در روز و شب همراه هستند؛ نشانه‌هایی مانند: خواب‌آلودگی، تحریک‌پذیری، خستگی، سردرد صبحگاهی، گرفتگی بینی، خرخر همیشگی، کابوس و غیره. درمان شایع برای آپنه انسدادی خواب در دوران کودکی عبارت است از جراحی آدنوتونسیلکتومی (adeno‐tonsillectomy) یا برداشتن آدنوئیدها و لوزه‌ها. این روش با عودی که ممکن است با مشکلات کرانیوفاشیال همراه باشد، دچار محدودیت می‌شود. برای درمان بیماران مبتلا به آپنه انسدادی خواب و ناهنجاری‌های کرانیوفاشیال از لوازم ارتوپدی دهانی یا کاربردی استفاده شده است، زیرا به کمک این لوازم فک پائین (ماندیبل) به سمت جلو نگه داشته می‌شود که این امر، بالقوه باعث تعریض مسیر تنفسی فوقانی و افزایش فضای تنفسی فوقانی و در نتیجه بهبود عملکرد تنفسی می‌شود.

ویژگی‌های مطالعه

شواهدی که این مرور بر اساس آنها انجام شده بود، تا ۷ اپریل ۲۰۱۶ به‌روز است. این مرور فقط شامل یک مطالعه بود که در آن ۳۲ کودک برای دریافت یک دستگاه دهانی یا عدم درمان تصادفی‌سازی شده بودند. تعداد بیست‌وسه شرکت‌کننده توانستند مطالعه را به پایان برسانند.

نتایج کلیدی

به نظر می‌رسد که درمان سندرم آپنه انسدادی خواب در کودکان به کمک لوازم ارتوپدی دهانی یا لوازم ارتوپدی کاربردی امکان‌پذیر باشد. با این حال، این امر فقط بر داده‌های برگرفته از یک مطالعه کوچک استوار است.

کیفیت شواهد

این مطالعه با تعداد کمی از شرکت‌کنندگان صورت گرفت و کیفیت شواهد برای پیامدهای مختلف در حد بسیار پائین ارزیابی شد. در حال حاضر، شواهد کافی برای نتیجه‌گیری در این خصوص وجود ندارد که لوازم ارتوپدی دهانی یا کاربردی در درمان آپنه انسدادی خواب در کودکان موثر است یا خیر.


تاثیر بنزودیازپین‌ها در درمان سندرم پاهای بی‌قرار
Karla Carlos، Gilmar F Prado، Camila DM Teixeira، Cristiane Conti، Marcio M de Oliveira، Lucila BF Prado، Luciane BC Carvalho،
دوره ۲۰۱۷، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۶ )
چکیده
پیشینه
سندرم پاهای بی‌قرار (restless legs syndrome; RLS) یک بیماری شایع است که حدود ۵% تا ۱۵% از جمعیت را تحت تاثیر قرار می‌دهد. نشانه‌های RLS در تعداد اندکی از مبتلایان می‌توانند شدید بوده و تاثیرات مهمی بر خواب، اغلب هنگام شروع خواب، و نیز کیفیت زندگی داشته باشند. بنزودیازپین‌ها داروهایی هستند که می‌توانند باعث به خواب رفتن و تداوم در خواب ماندن شوند، از این‌رو، تصور می‌شود که برای افراد مبتلا به RLS سودمند هستند. اگرچه بنزودیازپین‌ها، به‌خصوص کلونازپام، برای درمان نشانه‌های RLS مورد استفاده قرار می‌گیرند، یک مرور سیستماتیک انجام شده توسط آکادمی پزشکی خواب آمریکا (American Academy of Sleep Medicine) نشان داد که بنزودیازپین‌ها نباید به عنوان درمان خط اول استفاده شوند، اگرچه می‌توانند به عنوان درمان کمک‌کننده تجویز شوند.
اهداف
ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری (safety) بنزودیازپین‌ها در مقایسه با دارونما (placebo) یا سایر درمان‌ها برای RLS ایدیوپاتیک، شامل کارآزمایی‌های مخدوش‌نشده مقایسه‌کننده بنزودیازپین‌ها در مقابل کنترل باز.
روش های جستجو
در مارچ ۲۰۱۶، به جست‌وجو در CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase و LILACSپرداخته و منابع مربوط به هر مطالعه را بررسی کرده و با نویسندگان مطالعات برای یافتن مطالعات بیشتر تماس گرفتیم. مطالعات منتشرشده را به هر زبانی در نظر گرفتیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده از درمان بنزودیازپین در RLS ایدیوپاتیک.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
از آن‌جا که نتوانستیم هیچ مطالعه‌ای را در این مرور بگنجانیم، هیچ آنالیزی را انجام ندادیم.
نتایج اصلی
هیچ مطالعه‌ای را نیافتیم که معیارهای ورود را به این مرور داشته باشد. دو مطالعه متقاطع (cross‐over) در انتظار طبقه‌بندی هستند، زیرا کارآزمایی‌های متقاطع در انتهای اولین دوره تقاطع، اطلاعاتی را ارائه نمی‌دهند.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
اثربخشی بنزودیازپین‌ها برای درمان RLS در حال حاضر نامشخص است.
خلاصه به زبان ساده

تاثیر بنزودیازپین‌ها در درمان سندرم پاهای بی‌قرار

پیشینه

سندرم پاهای بی‌قرار (RLS) یک بیماری شایع و ناراحت‌کننده است که بر ۵% تا ۱۵% از جمعیت تاثیر می‌گذارد. بسیاری از پزشکان هنوز از این بیماری مطلع نیستند و نشانه‌های آن را تشخیص نمی‌دهند. این بیماری می‌تواند به‌طور قابل‌‌ملاحظه‌ای بر خواب اثر گذاشته و باعث کاهش کیفیت زندگی شود. نیاز به درمانی بی‌خطر و موثر برای RLS وجود دارد. درمان‌های فعلی شامل آگونیست‌های دوپامین، ضد‐تشنج‌ها و اوپیوئیدها هستند.

سوال

آیا بنزودیازپین‌ها در افراد مبتلا به RLS موثر و بی‌خطر هستند؟

روش‌های انجام

منابع را برای یافتن مطالعاتی به هر زبانی، منتشرشده یا نشده، جست‌وجو کردیم که بنزودیازپین‌ها را به عنوان درمان RLS در نظر گرفتند.

نتایج

هیچ مطالعه‌ای در این مرور گنجانده نشد.

بحث

بنزودیازپین‌ها مدت زمان طولانی است که در درمان افراد مبتلا به RLS استفاده می‌شوند، زیرا به شروع و تداوم یافتن خواب کمک می‌کنند. از آن‌جای که هیچ مرور سیستماتیک درستی در رابطه با اثربخشی بنزودیازپین‌ها انجام نشده، یک مورد را در این زمینه انجام دادیم.

نتیجه‌گیری

این مرور سیستماتیک نشان می‌دهد که اطلاعات مناسبی برای حمایت یا رد استفاده از بنزودیازپین‌ها در درمان نشانه‌های RLS وجود ندارد.


صفحه ۱ از ۱