ما ۱۲ RCT برای ورود به این مرور شناسایی کردیم؛ مجموع شرکت‏‌کنندگان ۷۳۳ نفر بود. مداخلات شامل SIT در کودکان و بزرگسالان دارای آلرژی به مایت‌های گرد و غبار خانگی (۱۰ کارآزمایی)، گرده گیاهان، یا دیگر آلرژن‌های تنفسی (دو کارآزمایی) بود. این مواد به صورت زیر‐پوستی (شش کارآزمایی)، زیر‐زبانی (چهار کارآزمایی)، دهانی یا داخل‌درم (دو کارآزمایی) تجویز شده بودند. در مجموع، خطر سوگیری متوسط بود، از دست دادن نمونه‌ها در پیگیری بالا بود و نبود کورسازی مطالعات به عنوان نگرانی اصلی روش‌شناسی مطرح شد.

پیامدهای اولیه شامل «گزارش شرکت‌کننده یا والدین وی از بیان وخامت کلی بیماری در پایان درمان»، «گزارش شرکت‌کننده یا والدین وی از نشانه‌های خاص اگزما، با معیارهای ذهنی» و «عوارض جانبی، نظیر اپیزودهای حاد آسم یا آنافیلاکسی» بودند. SCORing Atopic Dermatitis (SCORAD) وسیله‌ای برای اندازه‌گیری تاثیر درماتیت آتوپیک به وسیله سطح (A)، شدت (B)، و معیارهای ذهنی (C) نظیر خارش و بی‌خوابی است.

در «گزارش شرکت‌کننده یا والدین وی از بیان وخامت کلی بیماری در پایان درمان» یک کارآزمایی (۲۰ شرکت‌کننده) بهبود را در ۷ نفر از ۹ نفر (۷۸%) تحت درمان با SIT در مقایسه با ۳ نفر از۱۱ نفر تحت درمان با دارونما (۲۷%) نشان داده بود (خطر نسبی (RR): ۲,۸۵؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱.۰۲ تا ۷.۹۶؛ ۰.۰۴ = P). مطالعه دیگر (۲۴ شرکت‌کننده) تفاوتی نیافت: شدت کلی بیماری در ۸ نفر از ۱۳ نفر درمان شده با SIT (معادل ۶۲%) و ۹ نفر از ۱۱ نفر درمان شده با دارونما (۸۱%) بهبود یافته بود (RR: ۰.۷۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۵ تا ۱.۲۶؛ ۰.۳۸ = P). متاآنالیز را به دلیل ناهمگونی زیاد بین این دو مطالعه انجام ندادیم. سطح کیفیت شواهد پائین بود.

در «گزارش شرکت‌کننده یا والدین وی از یک علامت خاص اگزما، با معیارهای ذهنی» دو کارآزمایی (۱۸۴ شرکت‌کننده) هیچ پیشرفتی را با استفاده از SIT در قسمت C از SCORAD (تفاوت میانگین (MD): ۰,۷۴‐؛ ۹۵% CI؛ ۱.۹۸‐ تا ۰.۵۰) یا اختلالات خواب (MD: ‐۰.۴۹؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۳‐ تا ۰.۰۶) در مقایسه با دارونما نشان نداده بودند. برای قسمت شدت خارش در قسمت C از SCORAD این دو کارآزمایی (۱۸۴ شرکت‌کننده) هیچ بهبودی را در خارش با SIT نشان نداده بودند (MD: ‐۰.۲۴؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۰‐ تا ۰.۵۲). یک مطالعه کور نشده دیگر (۶۰ شرکت‌کننده) نشان داد که SIT خارش را در مقایسه با عدم درمان کاهش می‌دهد (MD: ‐۴.۲۰؛ ۹۵% CI؛ ۳.۶۹‐ تا ۴.۷۱‐) و نشانه‌های کلی شرکت‌کنندگان را کاهش می‌دهد (P < ۰.۰۱)، اما می‌توانیم به دلیل ناهمگونی بالا، این سه مطالعه را با هم تجمیع نکنیم. سطح کیفیت شواهد بسیار پائین بود.

هفت کارآزمایی واکنش‏‌های جانبی سیستمیک را گزارش کرده بودند: ۱۸ نفر از ۲۸۲ نفر (۶,۴%) درمان شده با SIT و ۱۵ نفر از ۲۱۰ نفر با عدم درمان (۷.۱%) واکنش‌های سیستمیک داشتند (RR: ۰.۷۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۱ تا ۱.۴۹؛ کیفیت شواهد متوسط بود). همین هفت کارآزمایی واکنش‏‌های جانبی موضعی را گزارش کرده بودند: ۹۰ نفر از ۲۸۰ نفر شرکت‌کننده (۳۲.۱%) درمان شده با SIT در مقایسه با ۴۴ نفر از ۲۰۴ نفر با عدم درمان (۲۱.۶%) واکنش موضعی را نشان دادند (RR: ۱.۲۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۹ تا ۱.۸۱). از آنجایی که این مطالعات هم همان محدودیت‌ها را داشتند، تلقی ما از کیفیت شواهد هم‌چنان متوسط بود.

از پیامدهای ثانویه ما، بهبود قابل ملاحظه در «ارزیابی کلی وخامت بیماری در پایان درمان توسط پژوهشگر یا پزشک» بود (RR: ۱,۴۸؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۶ تا ۱.۸۸؛ شش کارآزمایی؛ ۲۶۲ شرکت‌کننده). هیچ کدام از مطالعات پیامدهای ثانویه ما «نمره دادن به وخامت اگزما بر اساس یک مقیاس منتشر شده توسط شرکت‌کننده یا والدین او» را گزارش نکرده بودند، اما دو مطالعه (۱۸۴ شرکت‌کننده) که در بالا به آنها اشاره شد، از قسمت C سیستم SCORAD استفاده کرده بودند که ما در پیامد اولیه خود در «گزارش نشانه‌های خاص اگزما با معیارهای شخصی توسط شرکت‌کننده یا والدین او» گنجانده بودیم.

یافته‌های ما عموما به دلیل کم بودن تعداد مطالعات قطعی نبود. از طریق آنالیزهای زیر‐گروه نتوانستیم نوعی خاصی از آلرژن یا سنی خاص یا حدی از وخامت بیماری را که در آن ایمونوتراپی با آلرژن موفق‌تر باشد، تعیین کنیم. همین‌طور نتوانستیم مشخص کنیم که ایمونوتراپی زیر‐زبانی در مقایسه با ایمونوتراپی زیر‐جلدی با واکنش‏‌های جانبی موضعی بیشتری همراه است.