جستجو در مقالات منتشر شده


۳ نتیجه برای KeHu Yang
نقش ازن‌درمانی برای درمان زخم پا در افراد مبتلا به دیابت
Jian Liu، Peng Zhang، Jing Tian، Lun Li، Jun Li، Jin Hui Tian، KeHu Yang،
دوره ۲۰۱۵، شماره ۰ - ( ۶-۱۳۹۴ )
چکیده
پیشینه
گزارش شده که ازن‌درمانی (ozone therapy) ممکن است در درمان زخم پا در افراد مبتلا به دیابت ملیتوس (diabetes mellitus; DM) مفید باشد.
اهداف

بررسی تاثیرات ازن‌درمانی بر درمان زخم پا در افراد مبتلا به DM.

روش های جستجو
جست‌وجوی خود را در مارچ سال ۲۰۱۵ در منابع زیر انجام دادیم: پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم‌ درکاکرین (Cochrane Wounds Group)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های بالینی کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین (The Cochrane Library))؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid MEDLINE (استنادات در حال انجام و استنادات نمایه نشده)؛ Ovid EMBASE؛ EBSCO CINAHL؛ Science Citation Index؛ بانک اطلاعاتی منابع زیست‌پزشکی چین (Chinese Biomedical Literature Database)؛ و پایگاه ثبت بالینی چین (Chinese Clinical Registry). هیچ محدودیتی از نظر زبان، تاریخ انتشار یا شرایط مطالعه وجود نداشت.
معیارهای انتخاب

صرف‌نظر از تاریخ یا زبان انتشار مطالعات، کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را انتخاب کردیم که به مقایسه ازن‌درمانی با ازن‌درمانی ساختگی یا هرگونه مداخله دیگر در درمان زخم پا در افراد مبتلا به DM پرداخته باشند.

گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو داور در این مرور به‌طور جداگانه، تمام استنادات بازیابی شده را غربالگری کرده، استنادات مرتبط را انتخاب و داده‌ها را استخراج کردند. هر گونه اختلاف‌نظری از طریق تبادل‌نظر با سومین نویسنده مرور حل‌و‌فصل شد. کیفیت روش‌شناسی مطالعات وارد شده و سطح شواهد مربوط به پیامدها به ترتیب با استفاده از ابزار خطر سوگیری (bias) کاکرین و GRADE (درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation)) بررسی شد. داده‌ها با استفاده از خطر نسبی (RR) برای پیامدهای دو‐حالتی و تفاوت میانگین (MD) برای پیامدهای پیوسته به همراه ۹۵% فاصله اطمینان (۹۵% CI) آنها بیان شد. نرم‌افزار Review Manager (RevMan) برای آنالیز داده‌ها استفاده شد.
نتایج اصلی

سه مطالعه (۲۱۲ شرکت‌کننده) در این مرور وارد شدند. خطر کلی سوگیری برای دو کارآزمایی بالا و برای یک کارآزمایی، نامشخص بود. یک کارآزمایی (۱۰۱ شرکت‌کننده) ازن‌درمانی را با آنتی بیوتیک‌ها برای زخم پا در افراد مبتلا به DM مقایسه کرده بود. دوره پیگیری در این مطالعه ۲۰ روز بود. این مطالعه نشان داد که درمان با استفاده از ازن نسبت به درمان با آنتی‌بیوتیک، موجب کاهش بیشتری در منطقه زخم از شروع تا پایان مطالعه می‌شود (MD؛ ۲۰,۵۴‐ cm۲؛ %۹۵ CI؛ ۲۰,۶۱‐ تا ۲۰.۴۷‐) و مدت زمان بستری کوتاه‌تر بود (MD: ‐۸.۰۰ روز؛ ۹۵% CI؛ ۱۴.۱۷‐ تا ۱.۸۳‐)، اما به نظر نمی‌رسد بر تعداد زخم‌های شفا یافته در مدت ۲۰ روز تاثیری داشته باشد (RR: ۱.۱۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۷ تا ۱.۴۰). عوارض جانبی در هیچ یک از دو گروه مشاهده نشد. در دو کارآزمایی دیگر (۱۱۱ شرکت‌کننده) درمان با ازن به همراه مراقبت معمول با درمان معمول برای زخم پا در افراد مبتلا به DM مقایسه شد. نتایج متاآنالیز شواهدی را مبنی بر تفاوت بین گروه‌ها از نظر پیامدهای کاهش مساحت زخم (MD؛ ۲.۱۱‐ cm۲؛ ۹۵% CI؛ ۵,۲۹‐ تا ۱.۰۷)، تعداد زخم شفا یافته (RR: ۱.۶۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۰ تا ۳.۱۷)، عوارض جانبی (RR: ۲.۲۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۸ تا ۱۰.۷۹)، یا نرخ آمپوتاسیون (RR: ۲.۷۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۲ تا ۶۴.۴۲) نشان نمی‌دهد.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان

شواهد موجود شامل سه RCT در مقیاس کوچک با متدولوژی نامشخص بود، بنابراین ما قادر به اتخاذ نتیجه‌گیری‌های قطعی در رابطه با اثربخشی ازن‌درمانی در زخم پا در افراد مبتلا به DM نیستیم.

خلاصه به زبان ساده

ازن‌تراپی به عنوان درمانی برای زخم پا در افراد مبتلا به دیابت

دیابت و زخم پا چه هستند؟

دیابت ملیتوس (diabetes mellitus; DM) یک بیماری شایع است که منجر به غلظت بالای قند در خون می‌شود. افرادی که برای یک مدت طولانی مبتلا به دیابت بوده‌اند، اغلب از زخم‌های پای رنج می‌برند. نزدیک به ۳۵% از تمام موارد بستری در بیمارستان‌ها از کلینیک‌های دیابت به دلیل این زخم‌هاست، نزدیک به ۸۰% از تمام موارد آمپوتاسیون غیر‐تروماتیک در ناحیه پا هستند.

ازن‌درمانی (ozone therapy) چیست؟

ازن یک نوع گاز است و می‌تواند به عنوان یک درمان برای زخم در افراد مبتلا به دیابت به کار رود و با استفاده از روغن‌های ازن (به عنوان مثال روغن آفتابگردان یا زیتون ازنه شده)، یا ترکیبی از اکسیژن و ازن، به طور مستقیم برای زخم استفاده شود، یا از طریق دمیدن به درون رکتال (به بخش نهایی روده از طریق مقعد دمیده می‌شود) به کار برده شود.

هدف از انجام این مرور چیست

این مرور، سعی در پی بردن به این موضوع دارد که برای درمان زخم پا در افراد مبتلا به DM، استفاده از ازن‌تراپی به تنهایی موثر است یا وقتی به عنوان بخشی از یک بسته مراقبت به کار برده می‌شود.

یافته‌های این مرور

نویسندگان این مرور، منابع علمی پزشکی را تا ۳ مارچ ۲۰۱۵ جست‌وجو و سه کارآزمایی بالینی مرتبط (۲۱۲ شرکت‌کننده) را شناسایی کردند که ازن‌تراپی را برای درمان زخم پا در افراد مبتلا به دیابت ارزیابی کرده بودند. کیفیت شواهد موجود در سطح پائین بود.

یک کارآزمایی، با ۱۰۱ شرکت‌کننده، درمان ازن را با آنتی‌بیوتیک‌ها مقایسه و به مدت ۲۰ روز افراد را پیگیری کرده بود. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که در گروه تحت درمان با ازن، کاهش بیشتری در اندازه زخم وجود داشت و طول مدت بستری نیز کوتاه‌تر بود، اما هیچ مزیت آشکاری از نظر تعداد زخم پای شفا یافته وجود نداشت. عوارض جانبی (تاثیرات یا آسیب‌های جانبی) در هیچ گروه درمانی مشاهده نشد.

دو کارآزمایی دیگر (با ۱۱۱ شرکت‌کننده) درمان با استفاده از ازن را به همراه مراقبت معمول با مراقبت معمول مقایسه کرده بودند. نتایج این دو مطالعه نشان داد که تفاوت آشکاری بین دو گروه در کاهش اندازه زخم، تعداد زخم پای شفا یافته، یا وقوع عوارض جانبی و نرخ آمپوتاسیون مشاهده نشد.

کیفیت زندگی بیماران در هیچ یک از کارآزمایی‌ها گزارش نشده بود.

نتیجه‌گیری

با توجه به داده‌های محدود و با کیفیت ضعیف، نویسندگان این مرور قادر به نتیجه‌گیری کردن درباره اثربخشی ازن‌درمانی بر درمان زخم‌های پا در افراد مبتلا به DM نبودند.


استفاده از روش‌های مبتنی بر اکسید نیتروژن در مقایسه با روش‌های بدون استفاده از اکسید نیتروژن برای بی‌هوشی عمومی
Rao Sun، Wen Qin Jia، Peng Zhang، KeHu Yang، Jin Hui Tian، Bin Ma، Yali Liu، Run H Jia، Xiao F Luo، Akira Kuriyama،
دوره ۲۰۱۵، شماره ۰ - ( ۶-۱۳۹۴ )
چکیده
پیشینه
بیش از ۱۶۰ سال است که از گاز اکسید نیتروژن برای القا و تداوم بی‌هوشی عمومی استفاده می‌شود. این گاز به‌مثابه یک عامل دارویی تکی کاربرد دارد، اما اغلب اوقات بخشی از روشی است که همراه با دیگر گازهای بی‌هوشی، عوامل داخل وریدی، یا هر دو، استفاده می‌شود. حلالیت کم آن در بافت (و در نتیجه کینتیک سریع)، هزینه ناچیز، و نرخ پائین عوارض قلبی‌تنفسی، اکسید نیتروژن را به رایج‌ترین داروی بی‌هوشی عمومی تبدیل کرده است. شواهد روزافزون از اثرات نامطلوب تجویز اکسید نیتروژن، بسیاری از متخصصان بی‌هوشی را بر آن داشته که استفاده روتین مداوم از آن را در انواع شرایط اتاق عمل زیر سوال ببرند. عوارض جانبی ممکن است از اثرات بیولوژیکی اکسید نیتروژن و این واقعیت ناشی شود که برای رساندن یک دوز موثر، اکسید نیتروژن، که یک عامل بی‌هوشی نسبتا ضعیف است، باید در غلظت‌های بالا تجویز شود که این امر اکسیژن‌رسانی را محدود می‌کند (به عنوان مثال، مخلوط ۳۰% اکسیژن با ۷۰% اکسید نیتروژن). علاوه بر خطر سطوح پائین اکسیژن خون، نگرانی‌هایی نیز در مورد خطر بروز اختلال در سیستم ایمنی، اختلال در شناخت، عوارض قلبی‌عروقی پس از جراحی، انسداد روده به دلیل اتساع، و اختلالات تنفسی احتمالی مطرح شده است.
اهداف
تعیین اینکه استفاده از بی‌هوشی مبتنی بر اکسید نیتروژن منجر به پیامدهای مشابه با بی‌هوشی بدون استفاده از اکسید نیتروژن در بزرگسالان تحت جراحی می‌شود یا خیر.
روش های جستجو
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ ۲۰۱۴ شماره ۱۰)؛ MEDLINE (۱۹۶۶ تا ۱۷ اکتبر ۲۰۱۴)؛ EMBASE (۱۹۷۴ تا ۱۷ اکتبر ۲۰۱۴)؛ و ISI Web of Science (۱۹۷۴ تا ۱۷ اکتبر ۲۰۱۴) را جست‌وجو کردیم. همچنین فهرست منابع مقالات مرتبط، خلاصه مقالات کنفرانس‌ها، و کارآزمایی‌های در حال انجام را تا ۱۷ اکتبر ۲۰۱۴ در وب‌سایت‌های تخصصی (http://clinicaltrials.gov؛ http://controlled-trials.com؛ و http://www.centerwatch.com) جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که بی‌هوشی عمومی را که در آن اکسید نیتروژن بخشی از تکنیک بیهوشی مورد استفاده برای القا یا حفظ بی‌هوشی عمومی (یا هر دو) بود، با هر نوع بی‌هوشی عمومی با استفاده از بی‌هوشی فرّار یا حفظ بی‌هوشی با پروپوفول اما بدون اکسید نیتروژن، برای بزرگسالان تحت جراحی، مقایسه کردند. پیامد اولیه نرخ مرگ‌ومیر در بیمارستان بود. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از عوارض و طول مدت بستری در بیمارستان.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به ارزیابی کیفیت کارآزمایی‌ها و استخراج داده‌های مربوط به پیامدها پرداختند. برای سنتز داده‌ها از متاآنالیز استفاده کردیم. ناهمگونی با تست Chi² و با محاسبه آماره I² بررسی شد. اگر مقدار ناهمگونی برای همه مقایسه‌ها پائین بود (I² < ۵۰%)، از یک مدل اثر‐ثابت استفاده کردیم؛ در غیر این صورت از یک مدل اثرات‐تصادفی برای معیارهایی با ناهمگونی بالا استفاده شد. آنالیزهای زیر‐گروه را برای بررسی ناهمگونی و آنالیزهای حساسیت را برای ارزیابی قدرت آماری نتایج انجام دادیم. کیفیت شواهد مربوط به پیامدهای اصلی را با استفاده از روش درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.
نتایج اصلی
تعداد ۳۵ کارآزمایی را با حضور ۱۳,۸۷۲ شرکت‌کننده بزرگسال وارد کردیم. هفت مطالعه خطر سوگیری (bias) پائینی داشتند. هشت مطالعه را در انتظار طبقه‌بندی قرار دادیم، زیرا نتوانستیم متون کامل آن‌ها را به دست آوریم، و اطلاعات کافی برای وارد کردن یا حذف آن‌ها نداشتیم. داده‌های ۲۴ کارآزمایی را برای سنتز کمّی (quantitative synthesis) وارد کردیم. نتایج متاآنالیز نشان داد که روش‌های مبتنی بر اکسید نیتروژن بروز آتلکتازی ریه را افزایش می‌دهند (نسبت شانس (OR): ۱,۵۷؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱.۱۸ تا ۲.۱۰؛ ۰.۰۰۲ = P)، اما هیچ تاثیری بر نرخ مرگ‌ومیر در بیمارستان، بروز پنومونی، انفارکتوس میوکارد، سکته مغزی، تهوع و استفراغ شدید، ترومبوآمبولی وریدی، عفونت زخم، یا طول مدت بستری در بیمارستان نداشتند. یافته‌های آنالیز حساسیت نشان دادند که نتایج حاصل از متاآنالیزها همگی قوی بودند، به جز پیامدهای پنومونی، و تهوع و استفراغ شدید. دو کارآزمایی طول مدت بستری بیمار را در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) گزارش کردند، اما داده‌ها دارای چولگی (skewed) بودند، بنابراین ادغام نشدند. هر دو کارآزمایی گزارش کردند که تکنیک‌های مبتنی بر اکسید نیتروژن هیچ تاثیری بر طول مدت بستری در ICU نداشتند. سطح کیفیت شواهد مربوط به دو پیامد (آتلکتازی ریه و انفارکتوس میوکارد) را در حد بالا، چهار پیامد (نرخ مرگ‌ومیر بیمار در بیمارستان، سکته مغزی، ترومبوآمبولی وریدی، و طول مدت بستری در بیمارستان) را در حد متوسط، و سه پیامد (پنومونی، تهوع و استفراغ شدید، و نرخ عفونت زخم) را در حد پائین رتبه‌بندی کردیم.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
با توجه به شواهد به دست آمده از این مرور کاکرین، عدم استفاده از اکسید نیتروژن در شرکت‌کنندگان دچار عملکرد ضعیف ریوی از قبل موجود، یا در معرض خطر بالای بروز تهوع و استفراغ پس از جراحی، معقول و منطقی به نظر می‌رسد. از آن‌جا که هشت مطالعه در انتظار طبقه‌بندی به سر می‌برند، ممکن است سوگیری انتخاب در این مرور سیستماتیک وجود داشته باشد.
خلاصه به زبان ساده

روش‌های مبتنی بر اکسید نیتروژن (گاز خنده‌آور) در مقایسه با روش‌های بدون استفاده از آن برای انجام بی‌هوشی عمومی

سوال مطالعه مروری

شواهد مربوط به تاثیرات مضر اکسید نیتروژن را بر افراد تحت بی‌هوشی عمومی مرور کردیم.

پیشینه

اکسید نیتروژن گاز مخصوص بی‌هوشی است که به مدت بیش از ۱۶۰ سال است برای القای بی‌هوشی و تداوم آن در بیماران در طول انجام جراحی استفاده می‌شود. آن را تحت عنوان «گاز خنده‌آور» نیز می‌شناسند. این گاز، بی‌رنگ و غیر‐قابل اشتعال است و بوی دلپذیر و طعم شیرین ملایمی دارد. هزینه و سمیّت پائین اکسید نیتروژن، آن را به پرکاربردترین داوری بی‌هوشی عمومی مبدل ساخته است. با این حال، در برخی از مطالعات گزارش شده که افزودن اکسید نیتروژن ممکن است تاثیرات مضری را در پی داشته باشد. این امر باعث شده تا بسیاری از متخصصان بی‌هوشی نسبت به ادامه استفاده معمول از آن در محیط‌های مخصوص عمل جراحی ابراز تردید کنند.

قصد ما آن بود که بدانیم استفاده از اکسید نیتروژن در بی‌هوشی عمومی در مقایسه با استفاده نکردن از آن بهتر است یا بدتر.

ویژگی‌های مطالعه

شواهد موجود را تا ۱۷ اکتبر سال ۲۰۱۴ مرور کردیم. تعداد ۳۵ کارآزمایی را با حضور ۱۳,۸۷۲ شرکت‌کننده بزرگسال در نظر گرفتیم که همه آن‌ها به صورت تصادفی تحت یکی از دو روش استفاده یا عدم استفاده از اکسید نیتروژن قرار گرفتند. کارآزمایی‌ها موقعیت‌های مختلفی را در طول بی‌هوشی عمومی پوشش دادند.

نتایج کلیدی

ما دریافتیم که بی‌هوشی عمومی با اکسید نیتروژن خطر آتلکتازی ریه (یعنی ناتوانی ریه‌ها در انبساط کامل) را افزایش داد. وقتی نتایج را فقط به مطالعاتی با بالاترین کیفیت محدود کردیم، شواهدی را یافتیم که اکسید نیتروژن ممکن است به‌طور بالقوه خطر ابتلا به پنومونی و حالت تهوع و استفراغ شدید را افزایش دهد. با این حال، اکسید نیتروژن هیچ تاثیری بر بقای بیماران، بروز حمله قلبی، سکته مغزی، عفونت زخم، وقوع لخته شدن خون در وریدها، طول مدت بستری در بیمارستان، یا در بخش مراقبت‌های ویژه نداشت.

کیفیت شواهد

شواهد مربوط به بقای شرکت‌کنندگان از کیفیت متوسطی برخوردار بود، زیرا داده‌های کافی را در اختیار نداشتیم. شواهد مربوط به برخی اثرات مضر، مانند عدم انبساط کامل ریه‌ها و حمله قلبی، کیفیت بالایی داشتند، در حالی که برای دیگر اثرات مضر مانند سکته مغزی و بروز لخته خون در وریدها، شواهد با کیفیت متوسط بودند. در خصوص دیگر تاثیرات، مانند پنومونی، تهوع و استفراغ شدید، و عفونت زخم، شواهد کیفیت پائینی داشتند. کیفیت شواهد مربوط به طول دوره بستری در بیمارستان در سطح متوسط بود.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان

ممکن است عدم استفاده از اکسید نیتروژن در شرکت‌کنندگانی که از قبل عملکرد ضعیف ریوی داشته یا در معرض خطر بالای تهوع و استفراغ پس از جراحی هستند، منطقی باشد.


رویکرد رتروپریتونئال در مقابل ترانس‌پریتونئال برای ترمیم انتخابی آنوریسم آئورت شکمی با جراحی باز
Bin Ma، Ya-nan Wang، Kuang-yang Chen، Yulong Zhang، Hui Pan، KeHu Yang،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
در منابع علمی جراحی بحث گسترده‌ای در مورد بهترین رویکرد دسترسی جراحی به آئورت شکمی اینفرارنال (infrarenal) حین جراحی برای ترمیم آنوریسم آئورت شکمی وجود داشته است. کارآزمایی‌های منتشر شده در زمینه مقایسه جراحی آئورت رتروپریتونئال (retroperitoneal; RP) و ترانس‌پریتونئال (transperitoneal; TP) نتایج متناقضی را نشان می‌دهند. این یک به‌روزرسانی از یک مطالعه مروری است که نخستین‌بار در سال ۲۰۱۶ منتشر شد.
اهداف
ارزیابی اثربخشی و ایمنی رویکرد رتروپریتونئال در مقابل ترانس‌پریتونئال برای ترمیم انتخابی آنوریسم آئورت شکمی با جراحی باز بر پیامدهای مرگ‌ومیر، عوارض، بستری شدن در بیمارستان و از دست دادن خون.
روش های جستجو
متخصص اطلاعات گروه عروق در کاکرین در پایگاه ثبت تخصصی گروه عروق کاکرین؛ بانک‌های اطلاعاتی CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase و CINAHL؛ و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های بالینی ClinicalTrials.gov تا ۳۰ نوامبر ۲۰۲۰ جست‌وجو کرد. نویسندگان مرور Chinese Biomedical Literature Database و فهرست منابع مقالات مرتبط را به صورت دستی جست‌وجو کردند تا کارآزمایی‌های بیشتری را شناسایی کنند.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که روش RP را در مقابل رویکرد TP برای ترمیم انتخابی آنوریسم آئورت شکمی (abdominal aortic aneurysm; AAA) با جراحی باز ارزیابی کردند. هیچ محدودیتی در مورد زبان یا وضعیت انتشار مطالعات اعمال نشد.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را از کارآزمایی‌های وارد شده استخراج کردند. اختلاف‌نظرها را از طریق بحث با نویسنده سوم مرور حل کردیم. دو نویسنده به‌طور جداگانه خطر سوگیری (bias) را در کارآزمایی‌های وارد شده با استفاده از ابزار خطر سوگیری کاکرین ارزیابی کردند. برای پیامدهای دو‐حالتی، نسبت شانس (odds ratio; OR) و ۹۵% فاصله اطمینان (CI) متناظر آن را محاسبه کردیم. برای داده‌های پیوسته، با محاسبه تفاوت میانگین (MD) و انحراف معیار (standard deviation; SD) با ۹۵% CI مربوطه، برآورد تجمعی را از اثر درمان به دست آوردیم. داده‌ها را با متاآنالیز اثر ثابت تجمیع کردیم، به استثنای جایی که نا‌همگونی وجود داشت، که در این حالت از یک مدل اثرات تصادفی استفاده شد. برای ارزیابی قطعیت کلی شواهد از معیار درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) استفاده کردیم. پیامدهای مرگ‌ومیر، عوارض، بستری در بخش مراقبت‌های ویژه (intensive care unit; ICU)، بستری در بیمارستان، از دست دادن خون، زمان cross‐clamp آئورت و طول مدت جراحی را ارزیابی کردیم.
نتایج اصلی

هیچ مطالعه جدیدی را از جست‌وجوهای به‌روز شده شناسایی نکردیم. پس از ارزیابی مجدد، یک مطالعه را که قبلا خارج شده بود، وارد کردیم. پنج RCT با مجموع ۱۵۲ شرکت‌کننده وارد شدند. سطح قطعیت کلی شواهد از پائین تا بسیار پائین بود، که دلیل آن بازمی‌گشت به کیفیت پائین روش‌شناسی کارآزمایی‌های وارد شده (روش نامشخص تولید تصادفی توالی و پنهان‌سازی تخصیص، و عدم کورسازی ارزیابی‌کنندگان پیامد)، حجم نمونه کوچک، تعداد اندک وقایع، ناهمگونی بالا و ناسازگاری بین کارآزمایی‌های وارد شده، عدم محاسبه توان و دوره پیگیری نسبتا کوتاه.

هیچ شواهدی از تفاوت بین دو رویکرد RP و TP در مورد مورتالیتی وجود نداشت (نسبت شانس (OR): ۰,۳۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۱ تا ۸.۲۵؛ ۳ مطالعه، ۱۱۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). به‌طور مشابه، هیچ شواهدی از تفاوت در عوارضی مانند هماتوم (OR: ۰.۹۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۳ تا ۶.۴۸؛ ۲ مطالعه، ۷۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)، فتق دیواره شکمی (OR: ۱۰.۷۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۵ تا ۲۱۱.۷۸؛ ۱ مطالعه، ۴۸ شرکت کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)، یا درد مزمن زخم (OR: ۲.۲۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۶ تا ۱۳.۳۴؛ ۱ مطالعه، ۴۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) بین رویکردهای RP و TP در شرکت‌کنندگان تحت ترمیم انتخابی AAA با جراحی باز دیده نشد. رویکرد RP ممکن است طول مدت بستری را در ICU (تفاوت میانگین (MD): ۱۹.۰۲‐ ساعت؛ ۹۵% CI؛ ۳۰.۸۳‐ تا ۷.۲۱‐؛ ۳ مطالعه، ۱۰۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)؛ طول مدت بستری در بیمارستان (MD؛ ۳.۳۰‐ روز؛ ۹۵% CI؛ ۴.۸۵‐ تا ۱.۷۵‐؛ ۵ مطالعه، ۱۵۲ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)؛ و از دست دادن خون (MD؛ ۵۰۴.۸۷‐ میلی‌لیتر؛ ۹۵% CI؛ ۷۷۹.۱۹‐ تا ۲۳۰.۵۶‐؛ ۴ مطالعه، ۱۲۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) کاهش دهد. هیچ شواهدی از تفاوت بین روش RP و TP در مورد زمان cross‐clamp آئورت (MD؛ ۰.۶۹ دقیقه؛ ۹۵% CI؛ ۷.۲۳‐ تا ۸.۶۰؛ ۴ مطالعه، ۱۲۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) یا کل زمان جراحی (MD؛ ۱۵.۹۴‐ دقیقه؛ ۹۵% CI؛ ۳۴.۷۶‐ تا ۲.۸۸؛ ۴ مطالعه، ۱۲۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) وجود نداشت.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهدی با قطعیت بسیار پائین از پنج RCT کوچک هیچ شواهد واضحی را از تفاوت بین روش RP و TP برای ترمیم انتخابی AAA با جراحی باز از نظر مرگ‌ومیر، یا برای نرخ عوارض از جمله هماتوم (شواهد با قطعیت بسیار پائین)، فتق دیواره شکمی (شواهد با قطعیت بسیار پائین)، یا درد مزمن زخم (شواهد با قطعیت بسیار پائین) نشان نداد. با این حال، طول مدت کوتاه‌تر بستری در بخش مراقبت ویژه و مدت کوتاه‌تر بستری در بیمارستان به دنبال روش RP در مقایسه با رویکرد TP (هر دو شواهد با قطعیت پائین) احتمالا دیده می‌شود. کاهش احتمالی در میزان خون از دست رفته نیز پس از رویکرد RP (شواهد با قطعیت بسیار پائین) نشان داده شد. تفاوت روشنی بین دو رویکرد RP و TP در زمان cross‐clamp آئورت یا طول مدت جراحی وجود ندارد. انجام RCTهای بیشتری با مقیاس بزرگ و طراحی خوب، برای ارزیابی رویکرد RP در مقابل رویکرد TP در ترمیم انتخابی AAA با جراحی باز مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده

رویکردهای مختلف جراحی برای دستیابی به آئورت شکمی اینفرارنال حین جراحی برای ترمیم آنوریسم آئورت شکمی

⁩پیشینه⁧⁩

در منابع علمی جراحی بحث‌های زیادی پیرامون بهترین روش جراحی دستیابی به آئورت شکمی اینفرارنال حین جراحی برای ترمیم آنوریسم آئورت شکمی (abdominal aortic aneurysm; AAA: بالونی شدن شریان (رگ خونی) که در شریان اصلی شکم (آئورت) رخ می‌دهد) وجود دارد. بدین منظور، اغلب از دو رویکرد استفاده می‌شود: رویکرد رتروپریتونئال (retroperitoneal; RP) و ترانس‌پریتونئال (transperitoneal; TP). به نظر می‌رسد هر دو رویکرد مزایا و معایبی دارند. بسیاری از کارآزمایی‌های مقایسه کننده جراحی آئورت با رویکردهای RP و TP با نتایج متناقضی منتشر شده‌اند. هدف از این مرور کاکرین ارزیابی اثربخشی و ایمنی رویکرد RP در مقابل TP برای ترمیم برنامه‌ریزی شده AAA با جراحی باز، از نظر مرگ‌ومیر، عوارض، بستری در بیمارستان و از دست دادن خون است. این یک به‌روز‌رسانی از مروری است که ابتدا در سال ۲۰۱۶ منتشر شد.

⁧⁩نتایج کلیدی⁧⁩

هیچ مطالعه جدیدی را از جست‌وجوهای به‌روز شده پیدا نکردیم. پس از ارزیابی مجدد، یک مطالعه را که قبلا خارج شده بود، وارد کردیم. بنابراین، مرور شامل پنج کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs)، شامل ۱۵۲ شرکت‌کننده است. شواهد ارائه شده در این مرور کاکرین، تا ۳۰ نوامبر ۲۰۲۰ به‌روز است. هیچ تفاوت واضحی بین RP و TP برای پیامد مرگ‌ومیر وجود نداشت. به همین ترتیب، هیچ شواهد روشنی به دست نیامد که RP در مقایسه با TP ممکن است عوارضی را مانند هماتوم (تورم خون لخته شده)، درد مزمن زخم و فتق دیواره شکمی افزایش دهد، اما تفاوت‌هایی بین کارآزمایی‌های وارد شده وجود داشت. ما دریافتیم که RP در مقایسه با TP ممکن است منجر به بستری کوتاه‌‐مدت‌تر در بیمارستان و بخش مراقبت‌های ویژه (intensive care unit; ICU) و از دست دادن خون کمتر شود. هیچ تفاوت واضحی بین دو رویکرد از نظر طول مدت جراحی و زمان cross‐clamp (مدت زمانی که یک ابزار جراحی، مورد استفاده برای بستن آئورت و جدا کردن گردش خون از جریان قلب، به کار می‌رود) وجود نداشت.

⁧⁩قابلیت اطمینان شواهد⁧⁩

چهار مورد از این پنج کارآزمایی وارد شده ضعف‌های روش‌شناسی ‐ مانند روش‌های نامشخص تصادفی‌سازی، و عدم گزارش‌دهی از کورسازی افراد ارزیابی کننده پیامد ‐ داشتند که ارزش نتایج آنها را به خطر انداخت. علاوه بر این، کارآزمایی‌های وارد شده فقط تعداد اندکی را از افراد وارد کرد، پیامدهای کمی گزارش شدند، شرکت‌کنندگان برای مدت زمان نسبتا کوتاهی پیگیری شدند، و ناهمگونی بین کارآزمایی‌های وارد شده وجود داشت، در نتیجه سطح قطعیت شواهد بسیار پائین تا پائین بود. انجام RCTهای بزرگ‌تری از مقایسه رویکرد RP در مقابل رویکرد TP برای ترمیم برنامه‌ریزی شده AAA با جراحی باز مورد نیاز است.


صفحه ۱ از ۱