سکته مغزی علت اصلی ناتوانی‌های طولانی‌مدت در بزرگسالان است. چندین مرور سیستماتیک نشان‌ داده‌اند که آموزش‌های بسیار شدید می‌تواند موجب بهتر شدن پیامدهای کارکردی بعد از سکته مغزی شود. در حال حاضر منابع برای وضعیت‌های بستری همیشه کافی نیستند و روش‌های خلاقانه برای انجام این توصیه‌ها بدون افزایش هزینه‌های مراقبت سلامت ضروری است. یک روش کارآمد، افزایش قوت و شدت آموزش با استفاده از مراقبین سلامت در آموزش تمرینات است. برنامه تمرینی تحت نظر مراقب، بالقوه باعث بهبود پیامدها از طریق عملکرد بدن، فعالیت‌ها و مشارکت در افراد مبتلا به سکته مغزی می‌شود. علاوه بر این، مراقبین به طور فعال درگیر فرآیند توانبخشی هستند و این نکته ممکن است احساس توانمندسازی را، همراه با کاهش بار (burden) مراقبین افزایش دهد و باعث انتقال محل بازتوانی از بیمارستان، مرکز توانبخشی یا خانه پرستاری به منزل شود. در نتیجه، مدت اقامت در بیمارستان کاهش یافته و ترخیص سریع افزایش می‌یابد.

تعیین اینکه تمرینات تحت نظر مراقب سلامت، توانایی کارکردی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت را در افراد مبتلا به سکته مغزی بهبود می‌بخشد یا خیر و هم‌چنین تعیین اینکه این تمرینات تاثیری بر بار (burden) مراقب دارد یا خیر.

ما به جست‌وجو در این پایگاه‌ها پرداختیم: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه استروک در کاکرین (Cochrane Stroke Group)؛ (اکتبر ۲۰۱۵)، CENTRAL (کتابخانه کاکرین؛ شماره ۱۰؛ ۲۰۱۵)، MEDLINE (از ۱۹۴۶ تا اکتبر ۲۰۱۵)، Embase (از ۱۹۸۰ تا دسامبر ۲۰۱۵)، CINAHL (از ۱۹۸۲ تا دسامبر ۲۰۱۵)، SPORTDiscus (از ۱۹۸۵ تا دسامبر ۲۰۱۵)، سه بانک اطلاعاتی دیگر (دو پایگاه در اکتبر ۲۰۱۵، یک پایگاه در دسامبر ۲۰۱۵) و شش پایگاه ثبت کارآزمایی دیگر (اکتبر ۲۰۱۵). هم‌چنین فهرست منابع مقالات منتشر شده مرتبط را جست‌وجو و با نویسندگان این حوزه تماس گرفتیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را انتخاب کردیم که در آنها CME با مراقبت معمول، عدم مداخله، یا مداخلات دیگری که تحت نظر مراقب سلامت نبودند، مقایسه شده بود؛ هدف این کارآزمایی‌ها بهبود عملکرد حرکتی در افراد مبتلا به سکته مغزی بود.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را انتخاب کردند. یک نویسنده مرور داده‌ها را استخراج کرد و کیفیت و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کرد، نویسنده دوم مرور این داده‌ها را به صورت کراس چک بررسی و کیفیت آنها را ارزیابی کرد. کیفیت شواهد را با استفاده از سیستم درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) تعیین کردیم. کم بودن تعداد مطالعات وارد شده، تجزیه‌و‌تحلیل از پیش برنامه‌ریزی شده را محدود کرده بودند.

ما نه کارآزمایی را درباره CME انتخاب کردیم، شش مورد از این نه کارآزمایی، با ۳۳۳ جفت بیمار‐مراقب برای متاآنالیز (meta‐analysis) انتخاب شدند. تعداد اندک مطالعات، شرکت‌کنندگان و انواع معیارهای پیامد، خلاصه‌سازی و ترکیب داده‌ها در متاآنالیز را دشوار می‌سازد. علاوه بر این در برخی مطالعات، CME تنها مداخله (CME‐core) بود در حالی که در مطالعات دیگر، مراقبین مداخلات دیگری مانند حرکت درمانی ناشی از محدودیت (constraint‐induced movement) را ارائه کردند. در کارآزمایی‌هایی با این نوع از مراقبین، جدا کردن تاثیرات CME از تاثیرات مداخلات دیگر مشکل بود.

وقتی تمام داده‌های بعد از مداخله در کارآزمایی‌ها را تجمیع کردیم، هیچ تاثیر معناداری از CME بر ADL پایه (۴ مطاالعه؛ تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): ۰,۲۱؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۰۲‐ تا ۰.۴۴؛ ۰.۰۷ = P؛ شواهد با کیفیت متوسط)، یا در پیگیری (۲ مطالعه؛ تفاوت میانگین (MD): ۲.۶۹؛ ۹۵% CI؛ ۱۳.۵۵ تا ۸.۱۸‐؛ ۰.۶۳ = P؛ شواهد با کیفیت پائین) نیافتیم. علاوه بر این ما تاثیرات معناداری از CME بر ADL بسط یافته بعد از مداخله (دو مطالعه؛ SMD: ۰.۰۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۵ تا ۰.۲۱‐؛ ۰.۶۴ = P؛ شواهد با کیفیت پائین) یا در پیگیری (۲ مطالعه؛ SMD: ۰.۱۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۹ تا ۰.۱۷‐؛ ۰.۴۵ = P؛ شواهد با کیفیت پائین) نیافتیم.

بار (burden) مراقبین در پایان مداخله (۲ مطالعه؛ SMD: ‐۰,۰۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۷ تا ۰.۴۵‐؛ ۰.۸۶ = P؛ شواهد با کیفیت متوسط) یا در پیگیری (۱ مطالعه؛ MD: ۰.۶۰؛ ۹۵% CI؛ ۱.۹۱ تا ۰.۷۱‐؛ ۰.۳۷ = P؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) افزایش پیدا نکرد.

در پایان مداخله، CME به طور معناداری پیامدهای ثانویه، تعادل فرد در حالت ایستادن (۳ مطالعه؛ SMD: ۰,۵۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۷ تا ۰.۱۹؛ ۰.۰۰۲ = P؛ شواهد با کیفیت پائین) و کیفیت زندگی (۱ مطالعه؛ عملکرد جسمانی: MD: ۱۲.۴۰؛ ۹۵% CI؛ ۲۳.۱۳ تا ۱.۶۷؛ ۰.۰۲ = P؛ موربیدیتی: MD: ۱۸.۲۰؛ ۹۵% CI؛ ۲۸.۸۶ تا ۷.۵۴؛ ۰.۰۰۰۸ = P؛ بهبود کلی: MD: ۱۵.۱۰؛ ۹۵% CI؛ ۲۱.۷۶ تا ۸.۴۴؛ ۰.۰۰۰۰۱ > P؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) را بهبود بخشیده بود. در پیگیری، ما تاثیر معناداری به نفع CME برای طی مسافت در تست پیاده‌روی در شش دقیقه (Six‐Minute Walking Test) پیدا کردیم (۱ مطالعه؛ MD؛ ۱۰۹.۵۰ متر، ۹۵% CI؛ ۲۰۱.۸۸ تا ۱۷.۱۲؛ ۰.۰۲ = P؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). هم‌چنین تاثیر معناداری به نفع گروه کنترل در پایان مداخله بدون توجه به زمان اجرا بر اساس تست عملکرد حرکتی ولف (Wolf Motor Function test پیدا کردیم (۲ مطالعه؛ MD: ‐۱.۷۲؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲۱‐ تا ۲.۲۳‐؛ ۰.۰۰۰۰۱ > P؛ شواهد با کیفیت پائین). تاثیرات معناداری به نفع پیامدهای ثانویه دیگر (یعنی پیامدهای مربوط به بیمار: اختلال حرکتی، عملکرد اندام فوقانی، خلق‌وخو، خستگی، طول مدت بستری و عوارض جانبی؛ پیامدهای مربوط به مراقب: خلق‌وخو و کیفیت زندگی) نیافتیم.

تجزیه‌و‌تحلیل حساسیت از CME‐core در تقابل با تجزیه‌و‌تحلیل اولیه، تاثیر معناداری را از CME بر ADL پایه بعد از مداخله نشان داد (۲ مطالعه؛MD: ۹,۴۵؛ ۹۵% CI؛ ۱۶.۷۸ تا ۲.۱۱؛ ۰.۰۱ = P؛ شواهد با کیفیت متوسط).

کیفیت روش‌شناسی کارآزمایی‌های وارد شده و تنوع در مداخلات (مانند محتوا، زمان‌بندی و مدت)، اعتبار و تعمیم‌پذیری نتایج مشاهده شده را تحت تاثیر قرار داده است.

شواهد با کیفیت متوسط تا بسیار پائینی وجود دارد که نشان می‌دهد CME ممکن است مداخله ارزشمندی برای تقویت گزینه‌های درمانی در توانبخشی سکته مغزی باشد. مطالعات وارد شده کوچک و ناهمگون بودند، برخی کارآزمایی‌ها سوگیری نامشخص یا پُر‐خطر داشتند. پژوهش‌های آتی با کیفیت بالا برای تعیین (هزینه‐)اثربخشی مداخلات CME لازم است.