جستجو در مقالات منتشر شده


۳ نتیجه برای Jirong Yue
درمان ترومبولیتیک برای آمبولی ریوی
Qiukui Hao، Bi Rong Dong، Jirong Yue، Taixiang Wu، Guan J Liu،
دوره ۲۰۱۵، شماره ۰ - ( ۶-۱۳۹۴ )
چکیده
پیشینه
درمان ترومبولیتیک (داروهای ضدانعقاد قدرتمند) معمولا برای بیماران مبتلا به آمبولی ریوی (PE) عمده و جدی از نظر بالینی، نگاه داشته می‌شود. شواهد نشان می‌دهد که داروهای ترومبولیتیک ممکن است لخته‌های خون را نسبت به هپارین با سرعت بیشتری حل کرده و میزان مرگ‌و‌میر مرتبط با PE را کاهش دهند. با این حال، هنوز هم نگرانی در مورد خطر احتمالی عوارض ناخواسته درمان ترومبولیتیک، مانند خونریزی عمده یا جزئی وجود دارد .این دومین به‌روز رسانی از یک مطالعه مروری کاکرین است که برای نخستین‌بار در سال ۲۰۰۶ منتشر شده است.
اهداف
بررسی اثرات درمان ترومبولیتیک در بیماران مبتلا به آمبولی حاد ریوی.
روش های جستجو
برای این به‌روزرسانی، گروه عروق در کاکرین، مرکز ثبت تخصصی خود (آخرین جست‌وجو سپتامبر ۲۰۱۴) و پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials ) در کتابخانه کاکرین (the Cochrane Library) (آخرین جست‌وجو شماره ۸؛ ۲۰۱۴) را جست‌وجو کرد. ما همچنین مجموعه کارآزمایی‌های فردی و پایگاه‌های اطلاعاتی خصوصی را همراه با فهرست منابع مقالات مرتبط جست‌وجو کردیم. مجلات پزشکی مرتبط را هم با روش دستی جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCT) که درمان ترومبولیتیک و به دنبال آن درمان با هپارین را با درمان با هپارین به تنهایی، هپارین و دارونما یا مداخله جراحی، در بیماران مبتلا به PE حاد مقایسه کردند. ما کارآزمایی‌هایی را که دو داروی ترومبولیتیک مختلف یا دوز‌های متفاوت یک داروی ترومبولیتیک را مقایسه کردند وارد مطالعه نکردیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده (BD و QH)، مناسب بودن و کیفیت کارآزمایی‌ها را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند.
نتایج اصلی
ما ۱۸ کارآزمایی را با مجموع ۲۱۹۷ شرکت کننده برای ورود به این مطالعه مروری شناسایی کردیم. نتوانستیم یکی از مطالعات را وارد متاآنالیز (meta-analysis) کنیم چون داده‌ای برای استخراج کردن نداشت. بیشتر مطالعات به علت خطر بالا یا مبهم ناشی از تصادفی‌سازی و کور‌سازی در معرض خطر بالای سوگیری (Bias) بودند. متاآنالیز نشان داد که، درمان با ترومبولیتیک‌ها به علاوه هپارین در مقایسه با درمان با هپارین به تنهایی یا هپارین و دارونما، می‌تواند احتمال مرگ (نسبت شانس (OR): ۰,۵۷؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰,۳۷ تا ۰,۸۷؛ ۰,۰۲ = P؛ شواهد با کیفیت پائین) و عود PE (OR: ۰,۵۱؛ CI ۹۵%: ۰,۲۹ تا ۰,۸۹؛ ۰,۰۲ = P؛ شواهد با کیفیت پایین) زا کاهش دهد. وقتی که چهار مطالعه با خطر بالای سوگیری را از آنالیز حذف کردیم اثرات مرگ ضعیف شد (OR: ۰,۶۶؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰,۴۲ تا ۱,۰۶؛ ۰,۰۸ = P). بروز حوادث خونریزی دهنده عمده و جزئی، در گروه ترومبولیتیک‌ها بالاتر از گروه کنترل بوده و این تفاوت از نظر آماری معنی‌دار بود (OR: ۲,۹۰؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱,۹۵ تا ۴,۳۱؛ ۰,۰۰۱ > P؛ شواهد با کیفیت پائین؛ به ترتیب). طول مدت اقامت در بیمارستان (میانگین تفاوت (MD): ۱,۳۵؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۴,۲۷ - تا ۱,۵۸) و کیفیت زندگی در دو گروه درمان مشابه بود. سکته مغزی در یک مطالعه گزارش شد و میزان رخداد آن در گروه ترومبولیتیک‌ها از گروه کنترل بیشتر بود، اگر چه فاصله اطمینان گسترده بود (OR: ۱۲,۱۰؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱,۵۷ تا ۹۳,۳۹). اطلاعات محدود از تعداد کمی از کارآزمایی‌ها نشان داد که ترومبولیتیک‌ها ممکن است پیامد‌های همودینامیک، اسکن پرفیوژن ریوی، ارزیابی آنژیوگرام ریوی، نوار قلب، افزایش فشار خون ریوی، پارامترهای انعقادی، پیامد‌های بالینی و مدت زمان بقا را نسبت به هپارین به تنهایی به میزان بیشتری بهبود ببخشد. با این حال، ناهمگونی مطالعات و تعداد کم شرکت کنندگانی که در این مطالعات مشارکت کرده بودند، رعایت احتیاط هنگام تفسیر نتایج را می‌طلبد. به‌طور مشابه، تعداد کمتر بیماران در گروه ترومبولیتیک‌ها نیازمند تشدید درمان است. هیچ یک از مطالعات سندرم پس از ترومبوز یا مقایسه هزینه‌های درمان‌های متفاوت را گزارش نکرد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهد با کیفیت پائینی وجود دارد که نشان می‌دهند ترومبولیتیک‌ها، وقوع مرگ پس از آمبولی حاد ریوی را در مقایسه با هپارین کاهش می‌دهند. علاوه بر این، درمان‌های ترومبولیتیکی که در این مطالعه مروری وارد شده بودند، ناهمگون بودند. درمان ترومبولیتیک ممکن است در کاهش عود آمبولی ریوی مفید باشد اما، ممکن است باعث وقایع خونریزی دهنده عمده و جزئی و سکته مغزی شود. RCTهای با کیفیت بالا و دو‌ سو کور بیشتری برای ارزیابی ایمنی و مقرون به صرفه بودن آن‌ها مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده
داروهایی که آمبولی ریوی (لخته خون در ریه‌ها) را حل می‌کنند
پیشینه
آمبولی ریوی یک لخته خون به طور بالقوه کشنده است که در شریان اصلی ریه جای‌گیری می‌کند، به سمت راست قلب فشار وارد می‌کند و بر گردش خون تاثیر می‌گذارد. بیماران همچنین در معرض خطر ایجاد یک آمبولی جدید (عود) هم هستند. در موارد آمبولی عمده ریوی، درمان فوری برای بازگرداندن جریان خون مورد نیاز است. هپارین خون را رقیق می‌کند، اما داروهای جدیدتر که به طور فعال لخته‌ها را می‌شکنند (ترومبولیتیک‌ها) ممکن است با سرعت بیشتری عمل کنند و مؤثرتر باشند. این داروهای جدید شامل استرپتوکیناز، اوروکیناز و پلاسمینوژن نوترکیب نوع بافتی هستند. عارضه مهم این درمان خونریزی است.

نتایج اصلی
نویسندگان این مطالعه مروری منابع را جست‌وجو و ۱۸ مطالعه را در این به‌روزرسانی گنجاندند (شواهد موجود تا سپتامبر ۲۰۱۴ گردآوری شده است). این کارآزمایی‌ها دارای ۲۱۹۷ شرکت کننده بزرگسال مبتلا به آمبولی ریوی بودند، که به طور تصادفی در گروه تحت درمان با یک ماده ترومبولیتیک و به دنبال آن درمان با هپارین یا گروه‌های درمان با هپارین به تنهایی یا هپارین و دارونما یا عمل جراحی قرار گرفته و با هم مقایسه شدند. ما توانستیم داده‌های حاصل از ۱۷ کارآزمایی بالینی را با مجموع ۲۱۶۷ شرکت کننده ترکیب کنیم. به نظر می‌رسد داروهای ترومبولیتیک نسبت به هپارین احتمال مرگ یا عود لخته شدن خون را بیشتر کاهش می‌دهند. با این حال، پس از حذف چهار مطالعه با کیفیت خیلی پائین، این برتری ناپدید شد. از سوی دیگر، ترومبولیتیک‌ها نسبت به هپارین عوارض جانبی بیشتری ایجاد می‌کنند، از جمله وقایع خونریزی عمده و جزئی (وقایع خونریزی دهنده) و سکته مغزی. اطلاعات محدود از پنج کارآزمایی نشان داد که ترومبولیتیک‌ها در بهبود جریان خون در ریه‌ها عملکرد بهتری دارند. هفت مورد از مطالعات وارد شده به این مطالعه مروری نشان داد که آنها می‌توانند عملکرد قلب را بهبود ببخشند.

کیفیت شواهد
کیفیت شواهد به دلیل محدودیت‌های مهم و متعدد طراحی، تاثیر بالقوه شرکت‌های دارویی و کوچک بودن اندازه‌های نمونه‌ها پائین است. ما به کارآزمایی‌های بزرگ‌تر و دقیق‌تری برای درک اینکه آیا درمان ترومبولیتیک واقعا برای آمبولی ریه مفید است یا خیر، احتیاج داریم.

لینزولید در مقابل وانکومایسین در درمان عفونت‌های پوست و بافت نرم
Jirong Yue، Bi Rong Dong، Ming Yang، Xiaomei Chen، Taixiang Wu، Guan J Liu،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
موربیدیتی و هزینه‌های درمان مرتبط با عفونت‌های پوست و بافت نرم (skin and soft tissue infections; SSTIs) بالا است. لینزولید (linezolid) و وانکومایسین (vancomycin) آنتی‌بیوتیک‌هایی هستند که معمولا در درمان عفونت‌های پوست و بافت نرم، به ویژه عفونت‌های ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین ( methicillin‐resistant Staphylococcus aureus; MRSA) استفاده می‌شوند.
اهداف
مقایسه تاثیرات و بی‌خطری (safety) استفاده از لینزولید و وانکومایسین در درمان افراد مبتلا به SSTI.
روش های جستجو
برای نخستین به‌روزرسانی این مرور، جست‌وجوهایی را در بانک‌های اطلاعاتی زیر انجام دادیم: پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم‌ها در کاکرین (جست‌وجو در ۲۴ مارچ ۲۰۱۵؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین )؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid MEDLINE (In‐Process & Other Non‐Indexed Citations)؛ Ovid EMBASE؛ و EBSCO CINAHL. همچنین برای دریافت جزئیات کارآزمایی‌های منتشر نشده و در حال انجام، با تولید کنندگان تماس گرفتیم. استنادها را در تمام کارآزمایی‌های به دست آمده و مقالات مرور اصلی بررسی کردیم تا کارآزمایی‌های بیشتری را شناسایی کنیم.
معیارهای انتخاب
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که لینزولید را با وانکومایسین در درمان SSTI مقایسه کردند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را انتخاب کرده، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. پیامدهای اولیه عبارت بودند از درمان بالینی، درمان میکروبیولوژیکی، و مورتالیتی مرتبط با SSTI و مرتبط با درمان. آنالیزهای زیر گروه را با توجه به سن، و اینکه عفونت ناشی از MRSA بود یا خیر، انجام دادیم.
نتایج اصلی
هیچ کارآزمایی جدیدی برای نخستین نسخه به‌روز شده این مرور شناسایی نشد. نه مورد RCT (۳۱۴۴ شرکت‌کننده) را وارد کردیم. لینزولید با نرخ درمان بالینی (RR: ۱,۰۹؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۳ تا ۱.۱۶) و نرخ درمان میکروبیولوژیکی (RR: ۱.۰۸؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۱ تا ۱.۱۶) بهتری در بزرگسالان همراه بود. برای آن دسته از عفونت‌های ناشی از MRSA، لینزولید در نرخ درمان بالینی (RR: ۱.۰۹؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۳ تا ۱.۱۷) و نرخ درمان میکروبیولوژیکی (RR: ۱.۱۷؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۴ تا ۱.۳۲) به‌طور قابل‌توجهی موثرتر از وانکومایسین ظاهر شد. هیچ RCTای، مورتالیتی مرتبط با SSTI و درمان را گزارش نکرد. تفاوت معنی‌داری در مورتالیتی به هر علتی (all‐cause mortality) میان لینزولید و وانکومایسین وجود نداشت (RR: ۱.۴۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۵ تا ۲.۸۰). موارد کمتری از سندرم مرد قرمز (red man syndrome) (RR: ۰.۰۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۱ تا ۰.۲۹)، خارش (RR: ۰.۳۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۷ تا ۰.۷۵) و بثورات (RR: ۰.۲۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۲ تا ۰.۵۸) در گروه لینزولید در مقایسه با وانکومایسین مشاهده شد، با این حال افراد بیشتری هنگام درمان با لینزولید، ترومبوسیتوپنی (RR: ۱۳.۰۶؛ ۹۵% CI؛ ۱.۷۲ تا ۹۹.۲۲) و حالت تهوع (RR: ۲.۴۵؛ ۹۵% CI؛ ۱.۵۲ تا ۳.۹۴) را گزارش کردند. با توجه به داده‌های موجود، به نظر می‌رسد که مدت بستری در بیمارستان برای افرادی که در گروه لینزولید بودند نسبت به گروه وانکومایسین کوتاه‌تر بود. هزینه روزانه درمان سرپایی با لینزولید خوراکی کمتر از وانکومایسین داخل وریدی بود. اگرچه هزینه درمان بیماران بستری با لینزولید بیشتر از درمان بستری با وانکومایسین به ازای هر روز است، میانه (median) طول مدت بستری در بیمارستان با لینزولید سه روز کمتر بود. بنابراین، هزینه کل بیمارستان به ازای هر بیمار با درمان لینزولید کمتر از درمان با وانکومایسین تمام شد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
به نظر می‌رسد لینزولید برای درمان افراد مبتلا به SSTI، از جمله SSTI‌های ناشی از MRSA، موثرتر از وانکومایسین باشد. شواهد موجود در معرض خطر سوگیری بالا قرار دارد و بر اساس مطالعاتی است که توسط شرکت داروسازی سازنده لینزولید پشتیبانی شدند. برای تایید شواهد موجود، انجام RCTهایی که به خوبی طراحی شده و به طور مستقل تامین مالی شوند، مورد نیاز است.

خلاصه به زبان ساده

داروهای آنتی‌بیوتیک در درمان عفونت‌های پوست و بافت نرم

عفونت‌های پوست و بافت نرم مانند زرد زخم، آبسه‌ها، زخم‌ها، و عفونت‌های محل جراحی از عفونت‌های شایع پوستی هستند. برای عفونت‌های جدی پوست و بافت نرم که بافت‌های عمیق تر را درگیر می‌کنند، نرخ مرگ‌ومیر و هزینه‌های درمان بالا است. لینزولید (linezolid) و وانکومایسین (vancomycin) آنتی‌بیوتیک‌هایی هستند که در درمان عفونت‌های پوست و بافت نرم، به ویژه عفونت‌های ناشی از باکتری‌هایی که به برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها مقاومت نشان می‌دهند، موثر هستند. این مرور نه RCT را با مجموع ۳۱۴۴ شرکت‌کننده شناسایی کرد، و به مقایسه درمان با لینزولید در برابر درمان با وانکومایسین برای عفونت‌های پوست و بافت نرم پرداخت. هیچ کارآزمایی جدیدی برای نخستین نسخه به‌روز شده این مرور شناسایی نشد. لینزولید برای درمان این عفونت‌ها موثرتر از وانکومایسین بود. در گروهی از بیماران که با لینزولید درمان شدند، عوارض پوستی کمتری مشاهده شد. هیچ تفاوتی میان دو گروه در تعداد مرگ‌های گزارش شده وجود نداشت، و افرادی که با لینزولید درمان شدند، طول مدت بستری کوتاه‌تری در بیمارستان نسبت به افرادی داشتند که با وانکومایسین درمان شدند. هزینه روزانه درمان سرپایی با لینزولید خوراکی کمتر از وانکومایسین داخل وریدی بود، اگرچه برای درمان بیماران بستری، لینزولید گران‌تر از وانکومایسین تمام شد. در آینده برای تایید این نتایج به انجام کارآزمایی‌هایی با طراحی خوب نیاز خواهد بود، زیرا کارآزمایی‌هایی که از آنها این نتیجه‌گیری‌ها گرفته شد، کیفیت روش‌شناسی (methodology) ضعیفی داشتند، در معرض خطر بالای سوگیری بودند و توسط شرکت داروسازی سازنده لینزولید تامین مالی شدند.

ترومبولیتیک درمانی در مدیریت بالینی آمبولی ریوی
Qiukui Hao، Bi Rong Dong، Jirong Yue، Taixiang Wu، Guan J Liu،
دوره ۲۰۱۸، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۷ )
چکیده
پیشینه
ترومبولیتیک درمانی (thrombolytic therapy) معمولا برای بیماران مبتلا به آمبولی ریوی (pulmonary embolism; PE) حجیم یا جدی از نظر بالینی، در نظر گرفته می‌شود. شواهد نشان می‌دهد که عوامل ترومبولیتیک نسبت به هپارین ممکن است لخته‌های خون را با سرعت بیشتری حل کرده و نرخ مرگ‌و‌میر مرتبط با PE را کاهش دهند. با این حال، هنوز هم نگرانی‌هایی در مورد خطر احتمالی عوارض جانبی ترومبولیتیک درمانی، مانند خونریزی عمده یا خفیف وجود دارد. این چهارمین به‌روزرسانی از مرور کاکرین است که نخستین‌بار در سال ۲۰۰۶ منتشر شد.
اهداف
ارزیابی تاثیرات ترومبولیتیک درمانی در بیماران مبتلا به آمبولی ریوی حاد.
روش های جستجو
متخصص اطلاعات گروه عروق در کاکرین، پایگاه ثبت تخصصی گروه عروق در کاکرین و بانک‌های اطلاعاتی CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase و CINAHL و پلتفرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت و پایگاه ثبت کارآزمایی‌های ClinicalTrials.gov را تا ۱۷ آگوست ۲۰۲۰ جست‌وجو کرد. بررسی منابع را برای شناسایی مطالعات بیشتر انجام دادیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) که ترومبولیتیک درمانی و به دنبال آن درمان با هپارین را با درمان با هپارین به‌تنهایی، هپارین و دارونما (placebo)، یا مداخله جراحی، در بیماران مبتلا به PE حاد (حجیم/کمتر از حجیم) مقایسه کردند. کارآزمایی‌هایی را وارد نکردیم که دو داروی ترومبولیتیک مختلف یا دوز‌های متفاوت یک داروی ترومبولیتیک را مقایسه کردند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مطالعه مروری (ZZ؛ QH) واجد شرایط بودن و خطر سوگیری (bias) کارآزمایی‌ها را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. با استفاده از نسبت شانس (odds ratio; OR) و ۹۵% فاصله اطمینان (CI) یا تفاوت میانگین (MD) با ۹۵% CI، تخمین اثرگذاری مداخله تخمین زده شدند. پیامدهای اولیه مورد نظر عبارت بودند از مرگ‌ومیر، عود PE و وقوع حوادث خونریزی دهنده. قطعیت شواهد با استفاده از معیار درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE) ارزیابی شد.
نتایج اصلی

هیچ مطالعه‌ جدیدی را برای ورود به این نسخه به‌روز شده شناسایی نکردیم. در این مرور ۲۱ کارآزمایی را با مجموع ۲۴۰۱ شرکت‌کننده وارد کردیم. هیچ مطالعه‌ای ترومبولیتیک‌ها را با مداخله جراحی مقایسه نکرد. ما نتوانستیم یکی از مطالعات را وارد متاآنالیز (meta‐analysis) کنیم چون داده‌ای برای استخراج کردن نداشت. بیشتر مطالعات به علت خطر بالای عدم شفافیت مربوط به تصادفی‌سازی و کور‌سازی، در معرض خطر بالا یا نامشخص سوگیری قرار داشتند.

متاآنالیز نشان داد که، درمان با ترومبولیتیک‌ها به علاوه هپارین در مقایسه با درمان با کنترل (هپارین به تنهایی یا هپارین به علاوه دارونما)، احتمالا شانس مرگ‌ومیر (OR: ۰,۵۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۸ تا ۰.۸۸؛ ۱۹ مطالعه؛ ۲۳۱۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)، و عود PE (OR: ۰.۵۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۲ تا ۰.۹۱؛ ۱۲ مطالعه؛ ۲۰۵۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) را کاهش دهد. هنگامی که شش مطالعه در معرض خطر بالای سوگیری از تجزیه‌و‌تحلیل حذف شدند (OR: ۰.۷۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۵ تا ۱.۱۳؛ ۱۳ مطالعه، ۲۰۴۶ شرکت‌کننده) و در آنالیز داده‌های مربوط به شرکت‌کنندگان مبتلا به PE کمتر از حجیم (OR: ۰.۶۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۷ تا ۱.۰۲؛ ۱۹۹۳ شرکت‌کننده)، تاثیر مداخله بر مورتالیتی ضعیف شد. تاثیرات مداخله بر عود PE نیز پس از حذف یک مطالعه که در معرض خطر بالای سوگیری برای آنالیز حساسیت (sensitivity) قرار داشت، ضعیف شد (OR: ۰.۶۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۵ تا ۱.۰۴؛ ۱۱ مطالعه، ۱۹۴۹ شرکت‌کننده). سطح قطعیت شواهد را به دلیل وجود نگرانی‌های مربوط به «خطر سوگیری» کاهش دادیم.

بروز حوادث خونریزی دهنده عمده (OR: ۲,۸۴؛ ۹۵% CI؛ ۱.۹۲ تا ۴.۲۰؛ ۱۵ مطالعه، ۲۱۰۱ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)، هم‌چنین حوادث خونریزی دهنده خفیف (OR: ۲.۹۷؛ ۹۵% CI؛ ۱.۶۶ تا ۵.۳۰؛ ۱۳ مطالعه، ۱۷۵۷ شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) احتمالا در گروه ترومبولیتیک بیشتر از گروه کنترل بود. سطح قطعیت شواهد را به دلیل نگرانی‌های مربوط به «خطر سوگیری» و ناهمگونی، به متوسط یا پائین کاهش دادیم. سکته مغزی هموراژیک ممکن است در گروه ترومبولیتیک بیشتر از گروه کنترل رخ دهد (OR: ۷.۵۹؛ ۹۵% CI؛ ۱.۳۸ تا ۴۱.۷۲؛ ۲ مطالعه، ۱۰۹۱ شرکت‌کننده).

داده‌های محدود نشان داد که ترومبولیتیک‌ها نسبت به هپارین تنها ممکن است برای پیامدهای همودینامیک، اسکن پرفیوژن ریه، ارزیابی آنژیوگرافی ریه، اکوکاردیوگرام، هیپرتانسیون ریوی، پارامترهای انعقادی، ترکیب پیامدهای بالینی، نیاز به تشدید درمان و میزان بقا، به میزان بیشتری مفید باشند. با این حال، ناهمگونی مطالعات و تعداد کم شرکت‏‌کنندگانی که در این مطالعات شرکت کردند، رعایت احتیاط را هنگام تفسیر نتایج می‌طلبد.

طول مدت بستری در بیمارستان در گروه ترومبولیتیک نسبت به گروه کنترل کوتاه‌تر بود (تفاوت میانگین (MD): ۱,۴۰‐ روز، ۹۵% CI؛ ۲.۶۹‐ تا ۰.۱۱‐؛ ۵ مطالعه، ۳۶۸ شرکت‌کننده). جبران همودینامیک ممکن است در گروه ترومبولیتیک کمتر از گروه کنترل رخ دهد (OR: ۰.۳۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۰ تا ۰.۶۶؛ ۳ مطالعه، ۱۱۵۷ شرکت‌کننده). کیفیت زندگی بین دو گروه درمانی مشابه بود.

هیچ یک از مطالعات وارد شده اطلاعاتی را در مورد سندرم پس از ترومبوتیک یا مقایسه هزینه‌ها ارائه نکرد.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهدی با قطعیت پائین نشان می‌دهد که ترومبولیتیک‌ها در مقایسه با هپارین ممکن است وقوع مرگ‌ومیر را به دنبال آمبولی ریوی حاد کاهش دهند (اثربخشی عمدتا از یک کارآزمایی با PE حجیم به دست آمد). ترومبولیتیک درمانی می‌تواند در کاهش عود آمبولی ریوی مفید باشد، اما باعث وقوع بیشتر حوادث خونریزی دهنده عمده و خفیف، از جمله سکته مغزی هموراژیک می‌شود. برای ارزیابی بی‌خطری و مقرون‌به‌صرفه بودن درمان ترومبولیتیک در افراد مبتلا به آمبولی ریه، انجام مطالعات بیشتری با کیفیت بالای روش‌شناسی (methodology) مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده

تاثیر داروها در برطرف کردن آمبولی ریوی (لخته خونی در ریه‌ها)

پیشینه

آمبولی ریوی یک لخته خونی بالقوه کشنده است که در شریان اصلی ریه جای می‌گیرد، به سمت راست قلب فشار وارد می‌کند و بر گردش خون تاثیر می‌گذارد. افراد مبتلا به این وضعیت در معرض خطر تشکیل آمبولی جدید (عود) هستند. در موارد آمبولی حجیم ریوی، درمان فوری برای بازگرداندن جریان خون مورد نیاز است. هپارین خون را رقیق می‌کند، اما داروهای جدیدتر که فعالانه لخته‌ها را می‌شکنند (ترومبولیتیک‌ها) ممکن است با سرعت بیشتری عمل کنند و موثرتر باشند. این داروهای جدید شامل استرپتوکیناز (streptokinase)، اوروکیناز (urokinase) و فعال کننده پلاسمینوژن (plasminogen) نوترکیب نوع بافتی هستند. عارضه مهم این درمان خونریزی است.

نتایج کلیدی

متون علمی را جست‌وجو کرده و ۲۱ مطالعه را در این به‌روزرسانی گنجاندیم (شواهد تا ۱۷ آگوست ۲۰۲۰). این کارآزمایی‌ها ۲۴۰۱ بزرگسال مبتلا به آمبولی ریوی را وارد کردند، که به‌طور تصادفی در گروه درمان با یک عامل ترومبولیتیک و به دنبال آن هپارین یا هپارین به تنهایی یا هپارین و دارونما قرار گرفتند. هیچ مطالعه‌ای ترومبولیتیک‌ها را با مداخله جراحی مقایسه نکرد. ما توانستیم داده‌های حاصل از ۲۰ کارآزمایی بالینی را با مجموع ۲۳۷۱ شرکت‌کننده استفاده کنیم. ترومبولیتیک‌ها در مقایسه با هپارین ممکن است احتمال مرگ و عود تشکیل لخته‌های خونی را کاهش دهند. از سوی دیگر، ترومبولیتیک‌ها نسبت به هپارین تنها عوارض جانبی بیشتری ایجاد کردند، از جمله حوادث خونریزی دهنده عمده و خفیف (حوادث هموراژیک) و سکته مغزی هموراژیک. اطلاعاتی محدود از تعدادی کارآزمایی مجزا نشان می‌دهد که ترومبولیتیک‌ها ممکن است در بهبود جریان خون از طریق ریه‌ها، عملکرد قلب، کاهش نیاز به درمان بیشتر و زمان صرف شده در بیمارستان، بهتر باشند. هیچ یک از مطالعات سندرم پس از ترومبوز یا مقایسه هزینه‌های درمان‌های متفاوت را گزارش نکردند.

قطعیت شواهد

به دلیل محدودیت‌های موجود در طراحی مطالعه (خطر سوگیری) و حجم نمونه کوچک، سطح قطعیت شواهد پائین یا متوسط است. به انجام کارآزمایی‌های بزرگتر و با طراحی خوب بیشتری نیاز داریم تا اطمینان خود را نسبت به مزایای درمان ترومبولیتیک برای آمبولی ریه افزایش دهیم.


صفحه ۱ از ۱