جستجو در مقالات منتشر شده
دوره ۲۰۱۵، شماره ۰ - ( ۶-۱۳۹۴ )
کارآزمایی‌هایی که به بررسی تاثیر استفاده از دستکش، روپوش و ماسک، هنگام پیش‌بینی تماس با یک بیمار بستری در معرض یا آلوده به MRSA یا محیط اطراف بیماران پرداخته بودند، وارد مرور شدند. ما عوارض جانبی یا مسائل اقتصادی مرتبط با این مداخلات را ارزیابی نکردیم.
هر مقایسه کننده واجد شرایطی را در نظر گرفتیم. با توجه به طراحی مطالعه، فقط کارآزمایی‌های تصادفیسازی و کنترل شده (خوشه‌ای یا غیر‐خوشه‌ای)، و مطالعات تجربی غیر‐تصادفیسازی شده واجد شرایط بودند: کارآزمایی‌های شبه‐تصادفیسازی و کنترل شده (خوشه‌ای یا غیر‐خوشه‌ای)، کارآزمایی‌های غیر‐تصادفیسازی و کنترل شده (خوشه‌ای یا غیر‐خوشه‌ای)، مطالعات کنترل شده قبل‐و‐بعد، مطالعات کوهورت (همگروهی) کنترل شده قبل‐و‐بعد، مطالعات سری زمانی منقطع (کنترل شده یا نشده) و مطالعات معیارهای تکراری. هیچ مطالعه‌ای را بر اساس زبان یا وضعیت انتشار خارج نکردیم.
هیچ مطالعه واجد شرایطی را برای این مرور پیدا نکردیم، نه در مطالعات پایان یافته و نه در مطالعات در حال انجام.
استفاده از دستکش، روپوش یا ماسک، هنگام تماس با بیماران بستری مبتلا به استافیلوکوک اورئوس مقاوم به آنتی‌بیوتیک‌های شایع (MRSA)
MRSA چیست و چرا به یکی از مشکلات بیمارستانی تبدیل شده است؟
MRSA همان «استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متیسیلین (یا methicillin)» (meticillin‐ (or methicillin‐) resistant Staphylococcus aureus) است. این باکتری از انواع شایع باکتری (خانواده استافیلوکوک اورئوس) است که نسبت به آنتی‌بیوتیک متیسیلین («methicillin»، یک آنتی‌بیوتیک، نیز نامیده می‌شود) یا دیگر انواع آنتی‌بیوتیک‌ها که معمولا برای درمان عفونت به کار می‌روند، مقاوم شده و توسط آنها از بین نمی‌رود. MRSA می‌تواند بدون اینکه افراد را بیمار و نشانه‌ای ایجاد کند، در او وجود داشته باشد اما وقتی خطرناک می‌شود که بیماران را آلوده کند.
MRSA به سادگی در بیمارستان‌ها از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود و اینجاست که می‌تواند عامل عفونت شدید و حتی مرگ‌ومیر بیماران شود. این انتقال می‌تواند هنگام تماس دست‌ها و لباس‌های کارکنان بخش مراقبتهای سلامت یا تجهیزات آلوده به MRSA در طول ارائه مراقبت روتین به افراد مبتلا به آن نیز صورت گیرد. از طرفی تماس دست‌ها، لباس‌ها یا وسایل آلوده با بیماران دیگر، می‌تواند عامل سرایت بیماری به درون دیگر بخش‌های بیمارستان باشد.
چرا پوشیدن دستکش، روپوش یا ماسک ممکن است به پیشگیری از انتقال MRSA بین بیماران بستری در بیمارستان کمک کند؟
پیشگیری از انتقال MRSA با پوشیدن دستکش‌های غیر‐قابل نفوذ با یا بدون استفاده از روپوش‌های غیر‐قابل نفوذ یا قابل شست‌وشو امکان‌پذیر است زیرا این تجهیزات از آلوده شدن دست‌ها و لباس‌های کارکنان بخش مراقبتهای سلامت به عامل بیماری محافظت خواهند کرد. دستکش‌ها و روپوش‌ها باید بعد از معاینه هر بیمار عوض شوند و از دستکش و روپوش نو برای بیمار بعدی استفاده شود. استفاده از ماسک‌ها هم ممکن است از سرایت MRSA از طریق هوا پیشگیری کند.
مشخص نشده که استفاده از دستکش‌ها، ماسک‌ها یا روپوش‌ها می‌تواند سرایت MRSA را کاهش دهد یا خیر، یا اینکه استفاده از دو مورد از آنها یا هر سه مورد می‌تواند حفاظت بیشتری را ایجاد کند و نتایج بهتری داشته باشد.
هدف از این پژوهش چیست و پژوهشگران به چه نتایجی دست یافتند
پژوهشگران قصد داشتند که بفهمند استفاده از دستکش، روپوش یا ماسک توسط هر فردی در بیمارستان (مثلا پزشکان) که با بیماران مبتلا به MRSA سروکار دارند، می‌تواند از انتقال این عامل از بیمار به افراد دیگر پیشگیری کند یا خیر.
پژوهشگران یک جست‌وجوی گسترده را میان منابع علمی پزشکی تا جون ۲۰۱۵ انجام دادند اما هیچ مطالعه دقیقی که به این موضوع پرداخته باشد پیدا نکردند.
در حال حاضر شواهد مستدلی وجود ندارد که نشان دهد پوشیدن دستکش، روپوش یا ماسک توسط افرادی که با بیماران مبتلا به MRSA سروکار دارند، انتقال بیماری را به سایر افراد حاضر در بیمارستان کاهش می‌دهد. اما نباید تصور شود که پوشیدن دستکش‌ها، روپوش‌ها یا ماسک‌ها بی‌تاثیر هستند؛ بلکه بدان معنی است که پژوهشی که میزان این تاثیر را ‐ در صورت وجود ‐ اندازه‌گیری کند، هنوز انجام نشده و مورد نیاز است.
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
حدود ۲% جمعیت جهان، مبتلا به عفونت ویروس هپاتیت C هستند (hepatitis C virus; HCV)، این عفونت می‌تواند موجب عفونت مزمن کبد و سکل‌های دائمی و طولانی‌مدت مانند سیروز و سرطان کبد شود.
شیوع عفونت HCV میان افراد همودیالیزی (haemodialysis) غالبا بالاتر از جمعیت عمومی است. این ویروس به آسانی از طریق تزریق وریدی انتقال می‌یابد، ترانسفیوژن‌های خون قبلا نقش مهمی در انتقال این ویروس داشتند؛ اما درمان با اریتروپوئیتین (erythropoietin) نیاز به ترانسفیوژن‌ها را کاهش داده، این نکته همراه با بهبود غربالگری اهدا کنندگان خون، به طور معناداری انتقال را از طریق ترانسفیوژن کاهش داده است. اگر چه کنترل عفونت‌های اکتسابی از بیمارستان با اقدامات و معیارهای ایمنی‌زیستی (biosafety) بهبود یافته، توقف انتقال HCV در واحدهای همودیالیز به صورت یک چالش باقی مانده است.
ایزوله کردن افراد مبتلا به عفونت HCV شامل جداسازی فیزیکال از دیگران با محدودیت انتقال مستقیم یا غیر‐مستقیم و شامل تعدادی از استراتژی‌های حین دیالیز است. به دلیل برخی ناسازگاری‌ها، شواهد برای ایزوله کردن افراد مبتلا به عفونت هپاتیت C طی همودیالیز اندک هستند.
ارزیابی مزایا و مضرات ایزوله کردن بیماران آلوده به HCV حین همودیالیز در انتقال این ویروس به بیماران دیگر.
مطالعه گزارش کرده بود که بروز عفونت HCV طی همودیالیز در اولین دوره پیگیری (۹ ماهه) ۱,۶% در گروه تخصیص داده شده و ۴.۷% در گروه اختصاص داده نشده بود (۴۴۶ بیمار از ۵۹۳ بیمار تصادفیسازی شده تجزیه‌وتحلیل شد؛ RR: ۰.۳۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۱ تا ۱.۰۷). طی پیگیری دوم (۱۸ ماه) بروز ۱.۳% در گروه اختصاص داده شده و ۵.۸% در گروه کنترل بود (۲۸۱ بیمار از ۵۹۳ بیمار تصادفیسازی شده تجزیه‌وتحلیل شد: RR: ۰.۲۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۵ تا ۱.۰۲). بنابراین تفاوتی در تعداد شرکت‌کنندگانی که مبتلا به عفونت HCV شده بودند در مقایسه گروه اختصاص داده شده با مراقبتهای معمول دیده نشد. در هر حال شواهد، کیفیت بسیار پائینی داشتند و این بدان معنا است که ما اطمینان کمی به تخمین اثرگذاری داریم.
ایزوله کردن به مثابه یک استراتژی برای کنترل انتقال عفونت ویروس هپاتیت C (یا (HCV) در واحدهای همودیالیز
موضوع چیست؟
ویروس هپاتیت C؛ (hepatitis C virus; HCV) به آسانی از طریق داخل وریدی مانند ترانسفیوژن‌های خون و استفاده از همودیالیز (haemodialysis) انتقال می‌یابد. این ویروس می‌تواند موجب عفونت پایدار و بیماری مزمن کبدی شود. فراوانی HCV میان افرادی که همودیالیز می‌شوند در مقایسه با جمعیت عمومی بالاتر بوده و با افزایش خطر مرگ‌ومیر ناشی از بیماری قلبی و کبدی همراه است. ما می‌خواستیم بدانیم که ایزوله کردن افراد مبتلا به HCV طی همودیالیز (با استفاده از اتاق مجزا، ماشین یا پرسنل اختصاص داده شده و اعمال تغییرات خاص) در محدود کردن انتقال مستقیم و غیر‐مستقیم ویروس به بیمارانی که به این ویروس آلوده نشده‌اند، موثر است یا خیر؟
ما چه کاری را انجام دادیم؟
یک جست‌وجوی گسترده در منابع علمی مربوطه تا ۲۶ نوامبر ۲۰۱۵ انجام دادیم اما فقط یک مطالعه یافتیم که ایزوله کردن را به مثابه یک استراتژی برای کنترل انتقال عفونت HCV بررسی کرده بود.
ما به چه نتایجی رسیدیم؟
این مطالعه شامل ۱۲ مرکز (۵۹۳ بیمار) بود. در چهار مرکز برای بیماران مبتلا به عفونت HCV همودیالیز مجزا در نظر گرفته شده بود ولی در هشت مطالعه این‌گونه نبود (یعنی مبتلایان به HCV از همودیالیزهای عمومی استفاده می‌کردند). در این مطالعه کاهش بروز HCV در بیماران همودیالیزی با استفاده از همودیالیزهای اختصاص داده شده گزارش شد؛ اما تعیین مزایا و مضرات ایزوله کردن، قیمت و هزینه یا مورتالیتی بیماری امکان‌پذیر نبود.
نتیجه‌گیری‌ها
شواهد ناکافی هستند، بنابراین مطالعات بیشتر برای روشن کردن نقش ایزوله سازی در کاهش انتقال HCV در بیماران همودیالیزی مفید خواهد بود.
| صفحه ۱ از ۱ |
