افراد مسن با شکستگی‌های مفصل ران اغلب در زمان شکستگی، در معرض سوء‌تغذیه قرار دارند و پس از آن غذای کم‌تری مصرف می‌کنند. این یک نسخه به‌روز از یک مرور کاکرین است که ابتدا در سال ۲۰۰۰ منتشر و در سال ۲۰۱۰ به‌روز شد.

مرور تاثیرات (مزایا و معایب) مداخلات تغذیه‌ای در افراد سالمند که در حال بهبود از شکستگی مفصل ران هستند.

ما پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان؛ مفصل و عضله در کاکرین؛ CENTRAL؛ MEDLINE؛ MEDLINE In‐Process و دیگر استنادات نمایه نشده؛ Embase؛ CAB Abstracts؛ CINAHL؛ پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌ها و فهرست منابع را جست‌وجو کردیم. آخرین جست‌وجو در نوامبر ۲۰۱۵ انجام شد.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه‌‐تصادفی‌سازی و کنترل شده از مداخلات تغذیه‌ای برای افراد بالای ۶۵ سال با شکستگی مفصل ران که در آن مداخلات درون اولین ماه پس از شکستگی مفصل ران شروع می‌شود.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را انتخاب، داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. در جایی که امکان‌پذیر بود، داده‌هایی را برای پیامدهای اولیه تجمیع کردیم، این پیامدها عبارت بودند از: مورتالیتی به هر علتی؛ موربیدیتی؛ عوارض پس از جراحی (مثلا عفونت زخم، زخم‌های فشاری، ترومبوزهای وریدهای عمقی، عفونت‌های تنفسی و ادراری، حوادث قلبی‌عروقی)؛ و «پیامدهای نامطلوب» که به صورت تعداد شرکت‌کنندگان فوت شده همراه با تعداد افراد زنده مانده با عوارض تعریف شده است. هم‌چنین داده‌هایی را برای حوادث جانبی مانند اسهال تجمیع کردیم.

۴۱ کارآزمایی را شامل ۳۸۸۱ شرکت‌کننده وارد کردیم. داده‌های پیامد محدود شده بود و ارزیابی خطر سوگیری (bias) نشان داد که کارآزمایی‌ها اغلب از لحاظ روش‌شناسی ناقص بوده و کم‌تر از نیمی از کارآزمایی‌ها در معرض خطر پائین سوگیری برای پنهان‌سازی تخصیص، داده‌های ناقص پیامد یا گزارش‌دهی انتخابی قرار داشتند. شواهد موجود با کیفیت پائین یا بسیار پائین نشان می‌دهند که ما در مورد تخمین‌ها نامطمئن یا بسیار نامطمئن هستیم.

هجده کارآزمایی غذاهای خوراکی مولتی‌نوترینت را ارزیابی کردند که انرژی غیر‐پروتئینی، پروتئین و ویتامین‌ها و مینرال‌ها فراهم می‌آوردند. شواهدی با کیفیت پائین وجود داشت که نشان می‌داد غذاهای خوراکی تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر مرگ‌ومیر داشتند (۲۴/۴۸۶ در برابر ۳۱/۴۸۱، خطر نسبی (RR): ۰,۸۱ به نفع مکمل‌یاری؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۴۹ تا ۱.۳۲؛ ۱۵ کارآزمایی). سیزده کارآزمایی تاثیر غذاهای مولتی‌نوترینت‌ خوراکی را بر عوارض ارزیابی کردند (مثلا، زخم فشاری، عفونت، ترومبوز وریدی، آمبولی ریوی، گیجی). شواهدی با کیفیت پائین وجود داشت که نشان می‌داد تعداد شرکت‌کنندگان مبتلا به عوارض ممکن است با غذاهای مولتی‌نوترینت‌ خوراکی کاهش یابد (۱۲۳/۳۷۰ در برابر ۱۵۷/۳۶۷؛ RR: ۰.۷۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۹ تا ۰.۸۶؛ ۱۱ کارآزمایی). بر اساس شواهدی با کیفیت بسیار پائین از شش مطالعه (۳۳۴ شرکت‌کننده)، مکمل‌های خوراکی ممکن است باعث کاهش تعداد افراد مبتلا به «پیامدهای نامطلوب» شوند (مرگ‌ومیر یا عوارض): RR: ۰.۶۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۱ تا ۰.۸۹. شواهدی با کیفیت بسیار پائین از شش مطالعه (۴۴۲ شرکت‌کننده) نشان داد که مکمل‌یاری خوراکی منجر به افزایش بروز استفراغ و اسهال نمی‌شوند (RR: ۰.۹۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۷ تا ۲.۰۵)

فقط شواهد با کیفیت بسیار پائین از چهار کارآزمایی موجود بودند که تغذیه نازوگاستریک مولتی‌نوترینت‌ها را ارزیابی کرده بودند. داده‌های تجمعی از سه کارآزمایی ناهمگون شواهدی را از تاثیر مکمل‌یاری بر مرگ‌ومیر نشان ندادند (۱۴/۱۴۲ در برابر ۱۴/۱۳۸؛ RR: ۰,۹۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۰ تا ۱.۹۷). یک کارآزمایی (۱۸ شرکت‌کننده) هیچ تفاوتی را در عوارض نیافت. هیچ گزارشی از پیامدهای نامطلوب منتشر نشد. غذا دادن از راه نازوگاستریک به سختی تحمل شد. یک مطالعه هیچ موردی را از پنومونی آسپیراسیون گزارش نداد.

شواهد با کیفیت بسیار پائین از یک کارآزمایی (۵۷ شرکت‌کننده؛ عمدتا مردان) وجود داشت که هیچ شواهدی را برای تاثیربخشی غذا دادن از راه لوله و به دنبال آن، مکمل‌یاری خوراکی بر مرگ‌ومیر یا عوارض نشان نداد. تغذیه با لوله، با این حال، ضعیف تحمل شد.

شواهد با کیفیت بسیار پائین از یک کارآزمایی (۸۰ شرکت‌کننده) نشان داد که ترکیبی از تغذیه داخل وریدی و مکمل‌های خوراکی ممکن است بر مرگ‌و‌میر تاثیر نگذارد اما می‌تواند عوارض را کاهش دهد. با این حال، این مداخلات گران‌قیمت معمولا برای افرادی در نظر گرفته می‌شوند که دستگاه گوارش غیر‐فعال دارند، که در این کارآزمایی بعید است.

چهار کارآزمایی افزایش دریافت پروتئین را از غذاهای خوراکی تست کردند. این کارآزمایی‌ها شواهدی را با کیفیت پائین حاکی از عدم تاثیر واضح از افزایش دریافت پروتئین بر مرگ‌ومیر (۳۰/۱۸۱ در برابر ۲۱/۱۸۰؛ RR: ۱,۴۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۵ تا ۲.۳۷؛ ۴ کارآزمایی) یا تعداد شرکت‌کنندگان مبتلا به عوارض فراهم آوردند، اما شواهد با کیفیت بسیار پائین و متناقض از کاهش پیامدهای نامطلوب حکایت دارند (۶۶/۱۱۳ در برابر ۸۲/۱۱۰؛ RR: ۰.۷۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۵ تا ۰.۹۵؛ ۲ کارآزمایی). شواهدی از تاثیر بر حوادث جانبی مانند اسهال دیده نشد.

کارآزمایی‌هایی که ویتامین B۱ داخل وریدی و سایر ویتامین‌های محلول در آب، ویتامین‌های ۱‐آلفا‐هیدروکسی‌کوله‌کلسیفرول خوراکی (ویتامین D)، دوزهای بالای تزریقی ویتامین D، دوزهای مختلف خوراکی یا منابع ویتامین D، آهن داخل وریدی یا خوراکی، اورنیتین آلفا کتوگلوتارات را در برابر مکمل پپتید ایزونیتروژن، تائورین را در برابر دارونما و یک مکمل با ویتامین‌ها، مواد معدنی و اسیدهای آمینه تست کردند، شواهد با کیفیت پائین یا بسیار پائین ارائه دادند که هیچ تاثیری بر مرگ‌و‌میر یا عوارض ناشی از آن را گزارش نکردند.

بر اساس شواهد با کیفیت پائین، یک کارآزمایی به ارزیابی استفاده از دستیارهای رژیمی پرداخت که به غذا خوردن کمک می‌کردند و نشان دادند که این مداخله می‌تواند مورتالیتی را کم کند (۱۹/۱۴۵ در برابر ۳۶/۱۵۷؛ RR: ۰,۵۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۴ تا ۰.۹۵)، اما تعداد شرکت‌کنندگان مبتلا به عوارض را کم نمی‌کند (۷۹/۱۳۰ در برابر ۸۴/۱۲۵).

شواهد با کیفیت پائین وجود دارد حاکی از اینکه مکمل‌های خوراکی مولتی‌نوترینت پیش یا بلافاصله پس از جراحی ممکن است درون ۱۲ ماه اول پس از شکستگی مفصل ران، از بروز عوارض پیشگیری کنند، اما تاثیر واضحی بر مرگ‌و‌میر ندارند. شواهد با کیفیت بسیار پائین وجود دارد حاکی از اینکه مکمل‌های خوراکی ممکن است پیامدهای نامطلوب (مرگ‌ومیر یا عوارض) را کاهش دهند و باعث افزایش بروز استفراغ و اسهال نشوند. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده با حجم نمونه کافی و متدولوژی قوی مورد نیاز است. به طور خاص، نقش کمک‌های رژیم غذایی و تغذیه وریدی محیطی یا تغذیه نازوگاستریک در افراد مبتلا به سوء‌تغذیه شدید مستلزم ارزیابی بیشتر است.