معاینات پیگیری معمولا پس از درمان اولیه برای زنان مبتلا به سرطان پستان انجام می‌شود. این معاینات برای تشخیص عود در مراحل اولیه (بدون نشانه) استفاده می‌شوند. این یک نسخه به‌روز از مرور کاکرین است که اولین بار در سال ۲۰۰۰ منتشر شد.

ارزیابی اثربخشی شیوه‌های مختلف پیگیری برای متاستازهای دوردست روی مورتالیتی، موربیدیتی و کیفیت زندگی در زنانی که تحت درمان برای مراحل I؛ II؛ یا III سرطان پستان قرار داشته‌اند.

برای این نسخه به‌روز شده سال ۲۰۱۴ مرور، پایگاه ثبت تخصصی گروه سرطان پستان در کاکرین (Cochrane Breast Cancer Group)؛ (۴ جولای ۲۰۱۴)؛ MEDLINE؛ (۴ جولای ۲۰۱۴)، Embase؛ (۴ جولای ۲۰۱۴)؛ CENTRAL؛ (شماره ۳؛ ۲۰۱۴)، پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO) (۴ جولای ۲۰۱۴) و ClinicalTrials.gov؛ (۴ جولای ۲۰۱۴) را جست‌وجو کردیم. منابع حاصل از مقالات بازیابی شده هم بررسی شدند.

تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) که اثربخشی شیوه‌های مختلف پیگیری را پس از درمان اولیه بررسی کرده بودند، برای گنجانده شدن مرور شدند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را از نظر واجد شرایط بودن برای ورود به مرور و خطر سوگیری (bias) ارزیابی کردند. داده‌ها در یک متاآنالیز (meta‐analysis) داده‌های مستقل بیمار که از دو RCT به دست آمد، برای تست اثربخشی دو شیوه متفاوت پیگیری تجمیع شد. تجزیه‌وتحلیل زیر‐گروه از نظر سن، اندازه تومور و وضعیت غدد لنفاوی انجام شد.

از سال ۲۰۰۰، یک کارآزمایی جدید منتشر شده بود، مرور به‌روز شده در حال حاضر شامل پنج RCT با حضور ۴۰۲۳ زن مبتلا به سرطان پستان (مرحله بالینی I؛ II یا III) است.

دو کارآزمایی شامل ۲۵۶۳ زن، پیگیری بر اساس ویزیت بالینی و ماموگرافی با برنامه تهاجمی‌تر از جمله تست‌های رادیولوژی و آزمایشگاهی را مقایسه کرده بودند. پس از تجمیع داده‌ها، تفاوت معنی‌داری در بقای کلی (نسبت خطر (HR)؛ ۰,۹۸؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۸۴ تا ۱.۱۵؛ دو مطالعه؛ ۲۵۶۳ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا )، یا بقای عاری از بیماری (HR: ۰,۸۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۱ تا ۱.۰۰؛ دو مطالعه؛ ۲۵۶۳ شرکت‌‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین ) دیده نشد. تفاوتی در بقای کلی و بقای عاری از بیماری در تجزیه‌وتحلیل زیر‐گروه با توجه به سن بیمار، اندازه تومور و وضعیت غدد لنفاوی پیش از درمان اولیه پدید نیامد. در سال ۱۹۹۹، داده‌های پیگیری ۱۰ ساله برای یکی از این کارآزمایی‌ها در دسترس قرار گرفت، و تفاوت قابل توجهی در بقای کلی به دست نیامد. تفاوتی در معیارهای کیفیت زندگی مورد اشاره قرار نگرفت (یک مطالعه، ۶۳۹ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت بالا).

در کارآزمایی جدید وارد شده، همراه با یک کارآزمایی که پیشتر گنجانده شده بود، ۱۲۶۴ زن در آن درگیر بودند؛ پیگیری انجام شده توسط یک متخصص بالینی بیمارستانی انجام شده در برابر پیگیری انجام شده توسط یک پزشک عمومی مقایسه کرده بود. تفاوت معنی‌داری در بقای کلی (HR: ۱,۰۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۴ تا ۱.۷۸؛ یک مطالعه؛ ۹۶۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط )، زمان سپری شده تا تشخیص عود بیماری (HR: ۱,۰۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۶ تا ۱.۴۷؛ دو مطالعه؛ ۱۲۶۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط )، و کیفیت زندگی (یک مطالعه، ۳۵۶ شرکت‌کننده،شواهد با کیفیت بالا) دیده نشد. رضایت بیمار میان بیمارانی که توسط پزشکان عمومی درمان می‌شدند، بیشتر بود. در یک RCT شامل ۱۹۶ زن، پیگیری برنامه‌ریزی شده منظم در برابر پیگیری جلسات کمتر محدود شده به زمان ماموگرافی مقایسه شده بود. تفاوت معناداری در استفاده موقت از تلفن و فراوانی مشاوره با پزشکان عمومی پدید نیامد.

این مرور به‌روز شده از RCTهایی که تقریبا ۲۰ سال پیش انجام شده بودند، نشان می‌دهد که برنامه‌های پیگیری بر اساس معاینات بدنی منظم و ماموگرافی سالانه به تنهایی به اندازه شیوه‌های سخت‌گیرانه‌تر بنا شده بر اساس تست‌های آزمایشگاهی و ابزاری از نظر به موقع بودن تشخیص عود، بقای کلی و کیفیت زندگی موثر هستند.

در دو RCT، پیگیری مراقبت انجام شده توسط پزشکان عمومی آموزش دیده و آموزش ندیده مشغول به کار در یک محیط سازمان یافته در مقایسه با پیگیری ارائه شده توسط متخصصان از نظر بقای کلی، تشخیص عود، و کیفیت زندگی تاثیر قابل مقایسه‌ای داشت.