جستجو در مقالات منتشر شده


۳ نتیجه برای Himanshi Aggarwal
مداخلات درمانی در مدیریت ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم (oro‐antral) و فیستول ناشی از انجام اقدامات دندانپزشکی
Salian Kiran Kumar Krishanappa، Eachempati Prashanti، Kumbargere N Sumanth، Shetty Naresh، Soe Moe، Himanshi Aggarwal، Rebecca J Mathew،
دوره ۲۰۱۵، شماره ۰ - ( ۶-۱۳۹۴ )
چکیده
پیشینه
ارتباط حفره دهانی‐آنتروم (oro‐antral) یک شکاف غیر‐طبیعی بین حفره دهان و سینوس ماگزیلاری (maxillary sinus) است. اگر این شکاف خود‌به‌خود بسته نشود، باز مانده و اپی‌تلیالیزه می‌شود تا فیستول حفره دهانی‐آنتروم تشکیل شود. برای درمان این وضعیت از روش‌های مختلف جراحی و غیر‐جراحی استفاده می‌شود. روش‌های جراحی شامل استفاده از فلپ‌ها، گرافت‌ها و دیگر روش‌ها مانند کاشت مجدد دندان‌های آسیاب (molar) سوم هستند. تکنیک‌های غیر‐جراحی عبارتند از استفاده از مواد آلوژنیک (allogenic material) و زنوگرافت‌ها (xenograft). این مطالعه به‌روزرسانی مروری است که نخستین‌بار در می ۲۰۱۶ منتشر شد.
اهداف

ارزیابی اثربخشی و ایمنی مداخلات مختلف برای درمان ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم و فیستول ناشی از انجام اقدامات دندانپزشکی.

روش های جستجو
متخصص اطلاعات گروه سلامت دهان در کاکرین بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کرد: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان و دندان کاکرین (تا ۲۳ می ۲۰۱۸)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل ‌شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین، شماره ۴؛ ۲۰۱۸)؛ MEDLINE Ovid (۱۹۴۶ تا ۲۳ می ۲۰۱۸)، و Embase Ovid (۱۹۸۰ تا ۲۳ می ۲۰۱۸). پایگاه ثبت کارآزمایی‌های مؤسسات ملی سلامت ایالات متحده (ClinicalTrials.gov) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت را برای یافتن کارآزمایی‌های در حال انجام جست‌وجو کردیم. هنگام جست‌وجو در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی، هیچ محدودیتی را برای زبان یا تاریخ انتشار قائل نشدیم. همچنین فهرست منابع کارآزمایی‌های وارد شده و خارج شده را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
RCTهایی را وارد کردیم که به ارزیابی هرگونه مداخله‌ای برای درمان ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم یا فیستول حفره دهانی‐آنتروم ناشی از انجام اقدامات دندانپزشکی پرداختند. شبه‐RCTها و کارآزمایی‏‌های متقاطع (cross‐over) را خارج کردیم. مطالعاتی را با حضور شرکت‏‌کنندگان مبتلا به ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم، فیستول یا هر دو در ارتباط با پروسیجر Caldwell‐Luc یا اکسیزیون جراحی تومورها حذف کردیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را انتخاب کردند. دو نویسنده مستقلا خطر سوگیری (bias) کارآزمایی را بررسی و داده‌ها را استخراج کردند. برای داده‌های دو‐حالتی، خطر نسبی (RR) را با ۹۵% فاصله اطمینان (CI) محاسبه کردیم. کیفیت کلی شواهد را با استفاده از رویکرد درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.
نتایج اصلی

فقط یک مطالعه را در این مرور وارد کردیم، که دو مداخله جراحی را با هم مقایسه کردند: pedicled buccal fat pad flap و buccal flap برای درمان ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم. این مطالعه شامل ۲۰ شرکت‌کننده بود. خطر سوگیری نامشخص در نظر گرفته شد. پیامد گزارش شده در این کارآزمایی بسته شدن موفقیت‌آمیز (کامل) ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم بود.

سطح کیفیت شواهد برای پیامد اولیه بسیار پائین گزارش شد. این مطالعه شواهدی را از تفاوت بین مداخلات برای بسته شدن موفقیت‌آمیز (کامل) ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم (RR: ۱,۰۰؛ ۹۵% Cl؛ ۰.۸۳ تا ۱.۲۰) یک ماه پس از جراحی پیدا نکرد. تمام ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم در هر دو گروه با موفقیت بسته شدند بنابراین هیچ موردی از عوارض جانبی ناشی از شکست درمان وجود نداشت.

کارآزمایی‌هایی را برای بررسی دیگر مداخلات در درمان ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم یا فیستول ناشی از اقدامات دندانپزشکی پیدا نکردیم.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهدی را با کیفیت بسیار پائین از یک مطالعه تکی کوچک به دست آوردیم که pedicled buccal fat pad flap و buccal flap را با هم مقایسه کرد. شواهد برای قضاوت در مورد این موضوع که تفاوتی در اثربخشی این مداخلات وجود دارد یا خیر، کافی نبودند زیرا همه ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم در مطالعه تا یک ماه پس از جراحی با موفقیت بسته شدند. انجام RCTهای بزرگ و با طراحی خوب برای بررسی مداخلات مختلف در مدیریت درمانی ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم و فیستول ناشی از انجام اقدامات دندانپزشکی به منظور آگاهی از روش بالینی مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده

درمان ارتباط‌های بین حفره دهان و سینوس فک بالا ناشی از انجام اقدامات دندانپزشکی

⁩سوال مطالعه مروری⁧⁩

چه شواهدی در مورد درمان ایمن و موثر سوراخ‌هایی ایجاد شده بین دهان و سینوس اصلی ناشی از انجام اقدامات دندانپزشکی موجود است؟

⁧⁩پیشینه⁧⁩

کف سینوس اصلی نزدیک بینی نازک است و مستقیما بالای ریشه دندان‌های پشت دهان قرار دارد. گاهی اوقات به دنبال عفونت یا درمان دندان‌پزشکی، این ساختار آسیب می‌بیند و سوراخ‌ها یا کانال‌هایی بین دهان و سینوس ایجاد می‌شوند. این ارتباط‌ها تحت عنوان ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم (oro‐antral communication; OAC) شناخته می‌شوند. اگر OAC باز بماند (که به آن فیستول حفره دهانی‐آنتروم (oro‐antral fistula; OAF) گفته می‌شود)، ممکن است دائمی شده، و به عفونت‌های سینوسی طولانی‌مدت بی‌انجامد. این وضعیت را می‌توان از طریق جراحی با استفاده از فلپ‌ها، گرافت‌ها و سایر روش‌ها؛ یا با استفاده از انواع روش‌ها و مواد غیر‐جراحی، درمان کرد. شواهد اندکی در مورد موثرترین و ایمن‌ترین روش‌های درمانی بستن OAC و OAF در دسترس است و پزشکانی که این وضعیت را درمان می‌کنند نیاز مبرمی به این شواهد دارند. این مطالعه به‌روزرسانی مروری است که نخستین‌بار در می ۲۰۱۶ منتشر شد.

⁧⁩ویژگی‌های مطالعه⁧⁩

تا ۲۳ می ۲۰۱۸ بانک‌های اطلاعاتی مختلف را جست‌وجو کردیم. فقط یک مطالعه، که در ایران انجام شد، در مرور ما گنجانده شد. این مطالعه به مدت دو سال طول کشیده و در آن ۲۰ بیمار مبتلا به OAC با طیف سنی بین ۲۵ و ۵۶ سال شرکت داشتند. شرکت‌کنندگان به دو گروه تقسیم شده و دو درمان جراحی برای درمان ارتباط‌های حفره دهانی‐آنتروم مقایسه شد؛ یک گروه با pedicled buccal fat pad flap (PBFPF) و گروه دیگر با buccal flap (BF) درمان شدند.

⁧⁩نتایج کلیدی و کیفیت شواهد⁧⁩

این مطالعه شواهدی را از تفاوت بین PBFPF و BF از نظر بسته شدن موفقیت‌آمیز (کامل) OAC پیدا نکرد. هر دو مداخله منجر به بسته شدن موفقیت‌آمیز تا یک ماه پس از جراحی شدند. بنابراین هیچگونه عوارض جانبی ناشی از شکست درمان گزارش نشد. ممکن است تعمیم این یافته‌ها امکان‌پذیر نباشد زیرا به دلیل نامشخص بودن خطر سوگیری و تعداد اندک شرکت‌کنندگان در کارآزمایی وارد شده، کیفیت شواهد بسیار پائین بود.

⁧⁩نتیجه‌گیری⁧⁩

در حال حاضر شواهد موجود برای نتیجه‌گیری قابل اعتماد در مورد اثرات مداخلات مورد استفاده برای درمان OAC یا فیستول ناشی از انجام اقدامات دندانپزشکی کافی نیست. انجام کارآزمایی‌های بیشتر با طراحی خوب و گزارش‌دهی خوب که به ارزیابی مداخلات مختلف بپردازند، مورد نیاز هستند تا شواهد قابل اعتمادی را برای آگاهی از تصمیمات بالینی فراهم آورند.


استفاده از مداخلاتی برای درمان خونریزی‌‌های پس از کشیدن دندان
Kumbargere N Sumanth، Eachempati Prashanti، Himanshi Aggarwal، Pradeep Kumar، Ashok Lingappa، Murugan S Muthu، Salian Kiran Kumar Krishanappa،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
خونریزی پس از کشیدن دندان (post‐extraction bleeding; PEB) یک عارضه شناخته شده است، که به صورت شایع در کار دندان‌پزشکی رخ می‌دهد، و به خونریزی‌ای اطلاق می‌شود که بیش از ۸ تا ۱۲ ساعت پس از کشیدن دندان رخ می‌دهد. احتمال بروز خونریزی پس از کشیدن دندان بین ۰% تا ۲۶% است. اگر خونریزی پس از کشیدن دندان درمان نشود، می‌تواند منجر به عوارضی هم‌چون هماتوموز (haematomas) بافت نرم، تا از دست دادن شدید خون شود. بافت نرم و خونریزی استخوان از عوامل موضعی خونریزی به شمار می‌آیند. عوامل سیستمیک عبارتند از: مشکلات پلاکتی، اختلالات کوآگولاسیون (coagulation disorders) یا فیبرینولیز (fibrinolysis) بیش از حد، و مشکلات ارثی یا اکتسابی (ناشی از داروها). طیف وسیعی از تکنیک‌های پیشنهاد شده برای درمان خونریزی پس از کشیدن دندان وجود دارد، که شامل مداخلات هدفمند برای هر دو عامل موضعی و سیستمیک است. این یک نسخه به‌روز از مرور منتشر شده در جون ۲۰۱۶ است.
اهداف
ارزیابی تاثیرات مداخلات برای درمان انواع مختلف خونریزی پس از کشیدن دندان.
روش های جستجو
متخصص اطلاعات گروه سلامت دهان در کاکرین بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کرد: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (تا ۲۴ ژانویه ۲۰۱۸)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین ۲۰۱۷، شماره ۱۲)؛ MEDLINE Ovid (از ۱۹۴۶ تا ۲۴ ژانویه ۲۰۱۸)؛ Embase Ovid (۱ می ۲۰۱۵ تا ۲۴ ژانویه ۲۰۱۸) و CINAHL EBSCO (از ۱۹۳۷ تا ۲۴ ژانویه ۲۰۱۸). پایگاه ثبت کارآزمایی‌های موسسات ملی سلامت ایالات متحده (ClinicalTrail.gov) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت برای شناسایی کارآزمایی‌های در حال انجام جست‌وجو شد. فهرست منابع مرورهای سیستماتیک مرتبط را نیز جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را مد نظر قرار دادیم که در آنها هر مداخله‌ای برای درمان PEB، با شرکت‌کنندگان زن و مرد در هر سنی، بدون در نظر گرفتن نوع دندان (جلویی یا عقبی، فک پائین یا فک بالا) بررسی شده بود. کارآزمایی‌ها می‌توانستند یک نوع مداخله را با نوع دیگر، با دارونما (placebo) یا عدم درمان مقایسه کنند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
سه جفت از نویسندگان مرور به‌طور مستقل از هم رکوردهای جست‌وجو را غربالگری کردند. ما مقالات کامل را برای کارآزمایی‌های بالقوه مرتبط به دست آوردیم. اگر داده‌ها استخراج شده بود، ما از روش‌های توصیف شده در کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات جهت انجام تجزیه‌و‌تحلیل آماری استفاده می‌کردیم.
نتایج اصلی
هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده مناسبی را برای گنجاندن در این مرور پیدا نکردیم.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
ما نتوانستیم هیچ گزارشی را از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده که تاثیرات مداخلات مختلف را برای درمان خونریزی پس از کشیدن دندان بررسی می‌کردند، به دست آوریم. با توجه به فقدان شواهد قابل اعتماد در این زمینه، متخصصان بالینی باید از تجربه بالینی خود برای تعیین مناسب‌ترین روش درمان این بیماری، با توجه به عوامل مربوط به بیمار استفاده کنند. انجام کارآزمایی‌های بالینی با طراحی خوب و روش انجام مناسب در مورد این موضوع که مطابق با بیانیه CONSORT باشد ( www.consort-statement.org/)، لازم است.
خلاصه به زبان ساده

مداخلاتی برای مدیریت خونریزی پس از کشیدن دندان

سوال مطالعه مروری

در این مرور مداخلات متفاوتی را برای درمان خونریزی بعد از کشیدن دندان مورد ارزیابی قرار دادیم.

پیشینه

پس از کشیدن دندان، طبیعی است که ناحیه خونریزی کرده و سپس، به طور کلی درون چند دقیقه، لخته شود. ادامه خونریزی بدون ایجاد لخته، یا طول کشیدن خونریزی به مدت ۸ تا ۱۲ ساعت که به نام خونریزی پس از کشیدن دندان (post‐extraction bleeding; PEB) شناخته می‌شود، غیر‐طبیعی است. چنین حوادث خونریزی می‌تواند باعث ایجاد دیسترس و ناراحتی برای بیماران شود، ممکن است این بیماران نیاز به مشاوره و اقدامات اورژانس دندانپزشکی داشته باشند. دلایل PEB می تواند موضعی، بیماری سیستمیک یا دارویی باشد. برای کنترل این خونریزی‌ها، روش های موضعی و سیستمیک بسیاری بر اساس تخصص یک متخصص بالینی انجام شده است. برای آگاهی متخصصان بالینی درباره بهترین درمان، شواهد حاصل از مطالعاتی مورد نیاز است که در آنها افراد به طور تصادفی حداقل به دو گروه مختلف اختصاص داده شوند، دریافت درمان‌های مختلف یا عدم درمان (یعنی «کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده» یا RCT).

ویژگی‌های مطالعه

نویسندگان همکار با گروه سلامت دهان کاکرین، در این مرور RCTهایی را مطالعه کردند که در آنها مداخلات برای درمان خونریزی پس از کشیدن دندان مورد بررسی قرار می‌گرفت. این مرور اصیل ابتدا در جون ۲۰۱۶ منتشر شد. برای این نسخه، منابع علمی پزشکی و دندانپزشکی را تا ۲۴ ژانویه ۲۰۱۸ جست‌وجو کردیم. هیچ RCT نیافتیم که معیارهای ورود به این مرور را داشته باشد.

نتایج کلیدی و کیفیت شواهد

این مرور نشان داد که هیچ RCT برای اثربخشی مداخلات موجود در درمان خونریزی پس از کشیدن دندان وجود ندارد. RCTهای با کیفیت بالا برای کمک به متخصصان بالینی و بیماران در انتخاب آگاهانه در مورد گزینه های درمانی مورد نیاز است.


استفاده از مداخلاتی برای درمان خونریزی‌‌های پس از کشیدن دندان
Sumanth Kumbargere Nagraj، Eachempati Prashanti، Himanshi Aggarwal، Ashok Lingappa، Murugan S Muthu، Salian Kiran Kumar Krishanappa، Haszelini Hassan،
دوره ۲۰۱۸، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۷ )
چکیده
پیشینه
خونریزی پس از کشیدن دندان (post‐extraction bleeding; PEB) یک عارضه شناخته شده است، که به صورت شایع در کار دندان‌پزشکی رخ می‌دهد، و به خونریزی‌ای اطلاق می‌شود که بیش از ۸ تا ۱۲ ساعت پس از کشیدن دندان رخ می‌دهد. احتمال بروز خونریزی پس از کشیدن دندان بین ۰% تا ۲۶% است. اگر خونریزی پس از کشیدن دندان درمان نشود، می‌تواند منجر به عوارضی هم‌چون هماتوموز (haematomas) بافت نرم، تا از دست دادن شدید خون شود. بافت نرم و خونریزی استخوان از عوامل موضعی خونریزی به شمار می‌آیند. عوامل سیستمیک عبارتند از: مشکلات پلاکتی، اختلالات کوآگولاسیون (coagulation disorders) یا فیبرینولیز (fibrinolysis) بیش از حد، و مشکلات ارثی یا اکتسابی (ناشی از داروها). طیف وسیعی از تکنیک‌های پیشنهاد شده برای درمان خونریزی پس از کشیدن دندان وجود دارد، که شامل مداخلات هدفمند برای هر دو عامل موضعی و سیستمیک است. این یک نسخه به‌روز از مرور منتشر شده در جون ۲۰۱۶ است.
اهداف
ارزیابی تاثیرات مداخلات برای درمان انواع مختلف خونریزی پس از کشیدن دندان.
روش های جستجو
متخصص اطلاعات گروه سلامت دهان در کاکرین بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کرد: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (تا ۲۴ ژانویه ۲۰۱۸)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین ۲۰۱۷، شماره ۱۲)؛ MEDLINE Ovid (از ۱۹۴۶ تا ۲۴ ژانویه ۲۰۱۸)؛ Embase Ovid (۱ می ۲۰۱۵ تا ۲۴ ژانویه ۲۰۱۸) و CINAHL EBSCO (از ۱۹۳۷ تا ۲۴ ژانویه ۲۰۱۸). پایگاه ثبت کارآزمایی‌های موسسات ملی سلامت ایالات متحده (ClinicalTrail.gov) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت برای شناسایی کارآزمایی‌های در حال انجام جست‌وجو شد. فهرست منابع مرورهای سیستماتیک مرتبط را نیز جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را مد نظر قرار دادیم که در آنها هر مداخله‌ای برای درمان PEB، با شرکت‌کنندگان زن و مرد در هر سنی، بدون در نظر گرفتن نوع دندان (جلویی یا عقبی، فک پائین یا فک بالا) بررسی شده بود. کارآزمایی‌ها می‌توانستند یک نوع مداخله را با نوع دیگر، با دارونما (placebo) یا عدم درمان مقایسه کنند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
سه جفت از نویسندگان مرور به‌طور مستقل از هم رکوردهای جست‌وجو را غربالگری کردند. ما مقالات کامل را برای کارآزمایی‌های بالقوه مرتبط به دست آوردیم. اگر داده‌ها استخراج شده بود، ما از روش‌های توصیف شده در کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات جهت انجام تجزیه‌و‌تحلیل آماری استفاده می‌کردیم.
نتایج اصلی
هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده مناسبی را برای گنجاندن در این مرور پیدا نکردیم.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
ما نتوانستیم هیچ گزارشی را از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده که تاثیرات مداخلات مختلف را برای درمان خونریزی پس از کشیدن دندان بررسی می‌کردند، به دست آوریم. با توجه به فقدان شواهد قابل اعتماد در این زمینه، متخصصان بالینی باید از تجربه بالینی خود برای تعیین مناسب‌ترین روش درمان این بیماری، با توجه به عوامل مربوط به بیمار استفاده کنند. انجام کارآزمایی‌های بالینی با طراحی خوب و روش انجام مناسب در مورد این موضوع که مطابق با بیانیه CONSORT باشد ( www.consort-statement.org/)، لازم است.
خلاصه به زبان ساده

مداخلاتی برای مدیریت خونریزی پس از کشیدن دندان

سوال مطالعه مروری

در این مرور مداخلات متفاوتی را برای درمان خونریزی بعد از کشیدن دندان مورد ارزیابی قرار دادیم.

پیشینه

پس از کشیدن دندان، طبیعی است که ناحیه خونریزی کرده و سپس، به طور کلی درون چند دقیقه، لخته شود. ادامه خونریزی بدون ایجاد لخته، یا طول کشیدن خونریزی به مدت ۸ تا ۱۲ ساعت که به نام خونریزی پس از کشیدن دندان (post‐extraction bleeding; PEB) شناخته می‌شود، غیر‐طبیعی است. چنین حوادث خونریزی می‌تواند باعث ایجاد دیسترس و ناراحتی برای بیماران شود، ممکن است این بیماران نیاز به مشاوره و اقدامات اورژانس دندانپزشکی داشته باشند. دلایل PEB می تواند موضعی، بیماری سیستمیک یا دارویی باشد. برای کنترل این خونریزی‌ها، روش های موضعی و سیستمیک بسیاری بر اساس تخصص یک متخصص بالینی انجام شده است. برای آگاهی متخصصان بالینی درباره بهترین درمان، شواهد حاصل از مطالعاتی مورد نیاز است که در آنها افراد به طور تصادفی حداقل به دو گروه مختلف اختصاص داده شوند، دریافت درمان‌های مختلف یا عدم درمان (یعنی «کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده» یا RCT).

ویژگی‌های مطالعه

نویسندگان همکار با گروه سلامت دهان کاکرین، در این مرور RCTهایی را مطالعه کردند که در آنها مداخلات برای درمان خونریزی پس از کشیدن دندان مورد بررسی قرار می‌گرفت. این مرور اصیل ابتدا در جون ۲۰۱۶ منتشر شد. برای این نسخه، منابع علمی پزشکی و دندانپزشکی را تا ۲۴ ژانویه ۲۰۱۸ جست‌وجو کردیم. هیچ RCT نیافتیم که معیارهای ورود به این مرور را داشته باشد.

نتایج کلیدی و کیفیت شواهد

این مرور نشان داد که هیچ RCT برای اثربخشی مداخلات موجود در درمان خونریزی پس از کشیدن دندان وجود ندارد. RCTهای با کیفیت بالا برای کمک به متخصصان بالینی و بیماران در انتخاب آگاهانه در مورد گزینه های درمانی مورد نیاز است.


صفحه ۱ از ۱