جستجو در مقالات منتشر شده
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
هفت کارآزمایی را با ۱۱۴۷ شرکت‌کننده وارد این مطالعه مروری کردیم که بین سال‌های ۱۹۹۴ و ۲۰۱۱ در مکان‌های مختلف (آفریقا، آسیای جنوب‐شرقی، آمریکا و اروپا) به اجرا درآمدند.
در کارآزمایی‌هایی که به مقایسه ایورمکتین با آلبندازول پرداختند، درمان انگلی با ایورمکتین بالاتر بود (RR: ۱,۷۹؛ ۹۵% CI؛ ۱.۵۵ تا ۲.۰۸؛ چهار کارآزمایی؛ ۴۷۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط ). هیچ تفاوت آماری معناداری میان عوارض جانبی این داروها وجود نداشت (RR: ۰,۸۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۹ تا ۱.۰۹؛ چهار کارآزمایی؛ ۵۱۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
در کارآزمایی‌هایی که به مقایسه ایورمکتین با تیابندازول پرداختند، تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در درمان انگلی توسط این داروها دیده شد (RR: ۱,۰۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۶ تا ۱.۲۰؛ سه کارآزمایی؛ ۴۶۷ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین ). با وجود این، عوارض جانبی پس از استفاده از ایورمکتین کمتر شایع بود (RR: ۰,۳۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۰ تا ۰.۵۰؛ سه کارآزمایی؛ ۵۰۷ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).
در کارآزمایی‌هایی که به مقایسه دوزهای مختلف از ایورمکتین پرداختند، مصرف دوز دوم به میزان ۲۰۰ میکروگرم/کیلوگرم از ایورمکتین ارتباطی با بهبودی بیشتر در یک زیر‐گروه کوچک از شرکت‌کننده‌ها نداشت (RR: ۱,۰۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۴ تا ۱.۱۱؛ دو کارآزمایی؛ ۹۴ شرکت‌کننده).
سرگیجه، تهوع و اختلال در جهت‌یابی به‌طور شایعی در تمامی گروه‌های دارویی گزارش شدند. هیچ گزارشی مبنی بر بروز عوارض جانبی جدی یا مرگ‌ومیر وجود نداشت.
ایورمکتین در مقابل بنزیمیدازول‌ها در درمان عفونت استرونژیلوئید استرکورالیس
عفونت استرونژیلوئیدس چیست و ایورمکتین چگونه ممکن است در درمان آن موثر واقع شود؟
استرونژیلوئید استرکورالیس Strongyloides stercoralis نوعی انگل است که در روده افراد مبتلا به آن زندگی می‌کند. این عفونت برای بیشتر افراد جدی نیست، اما می‌تواند برای افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی کشنده باشد. زمانی که افراد با خاک یا آب آلوده به کرم‌های عفونی تماس پیدا می‌کنند، دچار عفونت می‌شوند. عفونت مزمن معمولا باعث ایجاد بثورات پوستی، استفراغ، اسهال و یبوست و مشکلات تنفسی مانند بیماری شبه‌آسم می‌شود. این بیماری ممکن است با ایورمکتین یا آلبندازول یا تیابندازول درمان شود. ما می‌خواستیم بدانیم ایورمکتین بهتر از دیگر درمان‌های جایگزین بود یا بدتر.
نتایج این جست‌وجو چیست؟
شواهد مربوط به تاثیر ایورمکتین را در مقایسه با آلبندازول و تیابندازول مرور کردیم. پس از جست‌وجوی کارآزمایی‌های مرتبط تا آگوست ۲۰۱۵، هفت کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را با حضور ۱۱۴۷ بزرگسال مبتلا به عفونت استرونژیلوئیدس مزمن وارد مطالعه مروری کردیم که بین سال‌های ۱۹۹۴ و ۲۰۱۱ در مکان‌های مختلف (آفریقا، آسیای جنوب‐شرقی، آمریکا و اروپا) انجام شدند. چهار کارآزمایی به ارزیابی اثربخشی ایورمکتین در مقایسه با آلبندازول و سه کارآزمایی به ارزیابی اثربخشی ایورمکتین در مقایسه با تیابندازول پرداختند.
مقایسه ایورمکتین در مقابل آلبندازول
درمان با ایورمکتین نسبت به آلبندازول، احتمالا تعداد بیشتری را از افراد درمان می‌کند (شواهد با کیفیت متوسط )، و ممکن است به یک نسبت یا بهتر تحمل شود (شواهد با کیفیت پائین). کارآزمایی‌های وارد شده، عوارض جانبی جدی یا مرگ‌ومیر را گزارش نکردند.
مقایسه ایورمکتین در مقابل تیابندازول
درمان با ایورمکتین و تیابندازول ممکن است تعداد یکسانی را از افراد مبتلا به عفونت استرونژیلوئیدس درمان کنند (شواهد با کیفیت پائین )، اما ایورمکتین احتمالا بهتر تحمل می‌شود (شواهد با کیفیت متوسط). کارآزمایی‌های وارد شده، عوارض جانبی جدی یا مرگ‌ومیر را گزارش نکردند.
| صفحه ۱ از ۱ |
