جستجو در مقالات منتشر شده
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
تعداد ۳۷ مطالعه را، شامل ۴۱۲۹ شرکت‌کننده، وارد کردیم. خطر سوگیری (bias) در مطالعات وارد شده متفاوت بود. سطح کیفیت درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE) شواهد را برای پیامدهای اولیه، بسیار پائین یا پائین ارزیابی کردیم.
اکثر شرکت‌کنندگان بیش از ۶۵ سال سن داشته و دارای کاهش شنوایی خفیف تا متوسط با شروع در بزرگسالی بودند. ترکیبی از بیماران جدید و افراد باتجربه در استفاده از سمعک حضور داشتند. در شش مطالعه (۲۸۷ شرکت‌کننده)، پیامدهای طولانی‌مدت ارزیابی شدند.
همه ۳۷ مطالعه مداخلاتی را بررسی کردند که قابل طبقه‌بندی با استفاده از CCM به صورت حمایت خود‐مدیریتی (راه‌هایی برای کمک به فرد به منظور مدیریت بهتر کاهش شنوایی و سمعک(ها) با ارائه اطلاعات، تمرین و تجربه در گوش دادن/برقراری ارتباط یا درخواست از آنها برای تمرین کارهای خود در منزل) و/یا مداخلات طراحی‌شده براساس شیوه انتقال (فقط تغییر در نحوه خدمات‌رسانی) بودند.
مداخلات حمایت خود‐مدیریتی
هیچ مطالعه‌ای را پیدا نکردیم که تاثیر این مداخلات را بر پایبندی به درمان، عوارض جانبی یا مزایای سمعک بررسی کرده باشد. دو مطالعه ساعات روزانه استفاده را از سمعک گزارش کردند، اما قادر به ترکیب آنها در یک متاآنالیز (meta‐analysis) نبودیم. هیچ شواهدی از تاثیر چشمگیر مداخلات از نظر آماری بر کیفیت زندگی در میان‌مدت وجود نداشت. حمایت خود‐مدیریتی، معلولیت شنوایی کوتاه‌مدت تا بلند‌مدت را کاهش داده (دو مطالعه؛ ۸۷ شرکت‌کننده؛ تفاوت میانگین (MD): ۱۲,۸۰‐؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۲۳.۱۱‐ تا ۲.۴۸‐ (مقیاس ۰ تا ۱۰۰)) و استفاده از استراتژی‌های ارتباط کلامی را در کوتاه‌مدت تا بلند‌مدت افزایش داد (یک مطالعه؛ ۵۲ شرکت‌کننده؛ MD: ۰.۷۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۱ تا ۱.۲۳ (مقیاس ۰ تا ۵)). معنا‌داری بالینی این یافته‌های آماری، نامطمئن است. احتمال دارد که این پیامدها برای برخی از نظر بالینی چشمگیر باشند، اما نه برای همه شرکت‌کنندگان. سطح اعتماد ما به کیفیت شواهد بسیار پائین بود. هیچ مطالعه حمایت از خود‐مدیریتی، پیامدهای بلند‌مدت را گزارش نکرد.
مداخلات طراحی شده بر اساس شیوه انتقال
این مداخلات تاثیر چشمگیر و معنی‌داری بر پایبندی به درمان یا ساعات روزانه استفاده از سمعک در کوتاه‌مدت تا میان‌مدت، یا بر عوارض جانبی در طولانی‌مدت نداشتند. هیچ مطالعه‌ای را نیافتیم که تاثیر این مداخلات را بر کیفیت زندگی سنجیده باشد. هیچ شواهدی از تاثیر چشمگیر مداخلات از لحاظ آماری یا بالینی بر معلولیت شنوایی، مزایای استفاده از سمعک یا استفاده از استراتژی‌های ارتباط کلامی در کوتاه‌مدت تا میان‌مدت دیده نشد. اعتماد ما به کیفیت شواهد پائین یا بسیار پائین بود. سنجش پیامدهای بلند‌مدت، به ندرت انجام شد.
ترکیب مداخلات حمایت خود‐مدیریتی/طراحی شده بر اساس شیوه انتقال
یک مطالعه با ترکیب مداخلات، نشان‌دهنده شواهدی از تاثیر چشمگیر آنها از نظر آماری بر استفاده مداوم از سمعک در کوتاه‌مدت داشت (یک مطالعه؛ ۱۶۷ شرکت‌کننده؛ خطر نسبی (RR): ۱,۰۶؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۰ تا ۱.۱۲). با این وجود، هیچ شواهدی از تاثیر چشمگیر آماری یا بالینی بر ساعات روزانه استفاده از سمعک در طولانی‌مدت، یا کوتاه‌مدت تا میان‌مدت وجود نداشت. هیچ مطالعه‌ای این نوع عوارض جانبی را بررسی نکرد. شواهدی از تاثیر مداخله بر کیفیت زندگی در طولانی‌مدت یا کوتاه‌مدت تا میان‌مدت دیده نشد. این مداخلات ترکیبی، معلولیت شنوایی را در کوتاه‌مدت تا میان‌مدت کاهش دادند (۱۴ مطالعه؛ ۶۸۱ شرکت‌کننده؛ تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): ۰.۲۶‐؛ ۹۵% CI؛ ۰۵۰‐ تا ۰.۰۲‐). این نتایج حاکی از اندازه تاثیرگذاری (effect size) پائین تا متوسط مداخلات است، اما شواهدی از تاثیر قابل‌توجه مداخلات از نظر آماری در بلند‌مدت وجود نداشت. شواهدی از تاثیر چشمگیر آماری اما نه بالینی بر مزایای بلند‌مدت استفاده از سمعک به دست آمد (دو مطالعه؛ ۶۹ شرکت‌کننده؛ MD: ۰.۳۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۲ تا ۰.۵۸ (مقیاس ۱ تا ۵))؛ ولی شواهدی از تاثیر آنها در کوتاه‌مدت تا میان‌مدت وجود نداشت. شواهدی از تاثیر چشمگیر از نظر آماری اما نه بالینی مداخلات بر استفاده از استراتژی‌های ارتباط کلامی در کوتاه‌مدت وجود داشت (چهار مطالعه؛ ۲۲۳ شرکت‌کننده؛ MD: ۰.۴۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۵ تا ۰.۷۴ (مقیاس ۰ تا ۵))؛ اما در بلند‌مدت دیده نشد. اعتماد ما به کیفیت شواهد پائین یا بسیار پائین بود.
هیچ مطالعه‌ای را نیافتیم که تاثیر دیگر مداخلات CCM (پشتیبانی از تصمیم‌گیری، سیستم اطلاعات بالینی، منابع جامعه یا تغییرات نظام سلامت) را ارزیابی کرده باشد.
مداخلات برای بهبود استفاده از سمعک در توان‌بخشی شنوایی در بزرگسالان
سوال مطالعه مروری
ما می‌خواستیم بدانیم آیا مداخله‌ای وجود دارد که به افراد کمک کند تا بیشتر از سمعک خود استفاده کنند. تاثیرات مداخلات را طی دوره‌های کوتاه‌مدت (کمتر از ۱۲ هفته)، میان‌مدت (از ۱۲ تا ۵۲ هفته) و طولانی‌مدت (بیش از یک سال) سنجیدیم. این مطالعه یک به‌روزرسانی از مروری است که برای نخستین‌بار در سال ۲۰۱۴ در کتابخانه کاکرین منتشر شد.
پیشینه
کمشنوایی وضعیتی است بسیار شایع. به کسانی که در بزرگسالی مبتلا به کاهش شنوایی می‌شوند، اغلب استفاده از سمعک پیشنهاد می‌شود. با این حال، تا ۴۰% از افرادی که مجهز به سمعک هستند، از آن استفاده نمی‌کنند.
ویژگی‌های مطالعه
شواهد تا جون ۲۰۱۶ به‌روز است. تعداد ۳۷ مطالعه را، شامل ۴۱۲۹ نفر، پیدا کردیم. اکثر افراد در این مطالعات بالای ۶۵ سال داشتند. ترکیبی از بیماران جدید و افراد باتجربه در استفاده از سمعک حضور داشتند. هفت مطالعه که توسط انجمن کهنه سربازان ایالات متحده تامین مالی شدند، اغلب شواهد را فراهم کردند. تعداد ۱۲۹۷ نفر در این مطالعات در ارتش خدمت می‌کردند یا کهنه سرباز بودند. در همه مطالعات به جز دو مورد، کمتر از ۱۰۰ نفر در هر مطالعه شرکت کردند.
نتایج
سی و سه مورد از ۳۷ مطالعه، راه‌هایی را برای کمک به بهبود مدیریت کاهش شنوایی و سمعک توسط افراد با ارائه اطلاعات، تمرین و تجربه در گوش دادن/برقراری ارتباط یا درخواست از آنها برای تمرین تکالیف خود در منزل بررسی کردند. آنها، انواعی از حمایت خود‐مدیریتی هستند. هم‌چنین اغلب این مطالعات چگونگی ارائه حمایت خود‐مدیریتی را تغییر دادند، برای مثال، تعداد جلسات ملاقات یا پیگیری را با استفاده از تلفن یا ایمیل تغییر دادند.
شش مطالعه، تاثیر فقط تغییر نحوه خدمت‌رسانی را بررسی کردند. هیچ مطالعه‌ای تاثیر استفاده از گایدلاین‌ها یا استاندارد‌ها، سیستم‌های رایانه‌ای ثبت سوابق پزشکی، منابع جامعه یا تغییر نظام سلامت را ارزیابی نکرد.
هیچ شواهدی را مبنی بر کمک مداخلات به اشخاص در استفاده از سمعک طی ساعات بیشتری از روز در کوتاه‌مدت، میان‌مدت یا بلند‌مدت پیدا نکردیم. یک مطالعه که از فیلم‌های تعاملی برای ارائه اطلاعات پس از نصب سمعک بهره برد، افراد بیشتری را به استفاده از سمعک تشویق کرد.
شواهدی را از بروز عوارض جانبی در هیچ یک از مداخلات پیدا نکردیم، اما بررسی عوارض جانبی توسط مطالعات به ندرت انجام شد.
ارائه حمایت خود‐مدیریتی سبب شد افراد در کوتاه‌مدت، کمتر معلولیت شنوایی داشته و بیشتر ارتباط کلامی با دیگران برقرار کنند. هم‌چنین زمانی که این مداخله با تغییر در نحوه خدمت‌رسانی ترکیب شد، مزایای سمعک اندکی بیشتر در بلند‌مدت گزارش شد.
فقط شش مطالعه (۲۸۷ نفر) وضعیت افراد را در یک سال یا بیشتر بررسی کردند.
نتیجه‌گیری‌ها
مداخلات پیچیده‌ای که روش‌های مختلف حمایت خود‐مدیریتی را ارائه می‌کنند، برخی پیامدها را در بعضی از افراد مبتلا به کاهش شنوایی که از سمعک استفاده می‌کردند، بهبود بخشیدند. هیچ مداخله‌ای را نیافتیم که ساعات گزارش شده را توسط بیمار در مورد استفاده از سمعک در روز افزایش دهد. تعداد کمی از مطالعات تعداد افرادی را که از سمعک استفاده می‌کنند، در مقایسه با تعداد افرادی که دائما از آن استفاده می‌کنند (پایبندی به درمان) بررسی کردند. بسیاری از شیوه‌هایی که ممکن است ساعات روزانه استفاده از سمعک را افزایش دهند یا افراد بیشتری را تشویق به نصب سمعک کنند، ارزیابی نشدند. ترکیب داده‌ها از مطالعات مختلف دشوار بود زیرا بسیاری از معیارهای پیامد استفاده شده و نتایج همیشه به‌طور کامل گزارش نشدند. این نتایج در آینده مفید خواهند بود، اگر محققان:
‐ از دستورالعمل‌های بالینی موجود برای ارائه نتایج خود استفاده کنند؛
‐ مجموعه‌ای را از معیارهای پیامد برای استفاده در این نوع مطالعه به کار گیرند؛ و
‐ بر پیامدهای طولانی‌مدتی تمرکز کنند که در آنها افراد برای حداقل یک سال پیگیری شوند.
کیفیت شواهد
سطح کیفیت شواهد را بسیار پائین یا پائین در نظر گرفتیم. خطر سوگیری (bias) در نحوه انجام یا چگونگی گزارش‌دهی نتایج مطالعات وجود داشت. بزرگترین مطالعات فقط شامل کهنه سربازان ارتش بودند. ما نمی‌دانیم که انجام مطالعات در جمعیت‌های متفاوت‌تر نیز به نتایج مشابهی دست خواهند یافت یا خیر. بسیاری از دیگر مطالعات حجم نمونه کوچکی داشتند. مطالعات بسیار کمی، پیامدهای طولانی‌مدت را بررسی کردند.
دوره ۲۰۱۷، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۶ )
پنج مورد RCT را با مجموع ۸۲۵ شرکت‌کننده وارد کردیم. مطالعات در آمریکا و اروپا انجام، و بین سال‌های ۱۹۸۷ و ۲۰۱۷ منتشر شدند. خطر سوگیری (bias) در مطالعات متفاوت بود. به دلیل عدم وجود یا ناکافی بودن کورسازی، بیشتر مطالعات خطر پائین سوگیری انتخاب، گزارش‌دهی و ریزش نمونه و هم‌چنین خطر بالای سوگیری عملکرد و تشخیص داشتند.
تمام شرکت‌کنندگان مبتلا به کمشنوایی خفیف تا متوسط بودند. میانگین سنی در تمام پنج مطالعه بین ۶۹ تا ۸۳ سال بود. طول مدت مطالعات بین شش هفته تا شش ماه متغیر بود.
سمعک تاثیر مثبت بزرگی بر کیفیت زندگی مرتبط با سلامت خاص شنوایی داشت که با مشارکت در زندگی روزانه به عنوان واحد اندازه‌گیری و با استفاده از پرسش‌نامه Hearing Handica برای سالمندان (HHLE، طیف نمره از ۱ تا ۱۰۰) در مقایسه با وضعیت بدون کمک/درمان دارونما (placebo) مورد ارزیابی‌قرار گرفت (تفاوت میانگین (MD): ۲۶,۴۷‐؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۴۲.۱۶‐ تا ۱۰.۷۷‐؛ ۷۲۲ شرکت‌کننده؛ سه مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط).
سمعک تاثیر مثبت کوچکی بر کیفیت زندگی مرتبط با سلامت عمومی داشت (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): ۰,۳۸‐؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۵‐ تا ۰.۲۱‐؛ ۵۶۸ شرکت‌کننده؛ دو مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط ). سمعک تاثیر مثبت بزرگی بر توانایی شنیدن داشت (SMD: ‐۱,۸۸؛ ۹۵% CI؛ ۳.۲۴‐ تا ۰.۵۲‐؛ ۵۳۴ شرکت‌کننده؛ دو مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط).
عوارض جانبی فقط در یک مطالعه (۴۸ شرکت‌کننده) اندازه‌گیری شده و هیچ کدام گزارش نشدند (شواهد یا کیفیت بسیار پائین).
استفاده از سمعکها برای کمشنوایی خفیف تا متوسط در بزرگسالان
سوال مطالعه مروری
ما شواهد مربوط به تاثیراتی را که سمعکها بر زندگی روزمره در بزرگسالان مبتلا به کمشنوایی خفیف تا متوسط دارند، مرور کردیم. به موارد زیر توجه کردیم: (۱) توانایی فرد برای مشارکت در موقعیت‌های روزمره، (۲) کیفیت زندگی مرتبط با سلامت عمومی، (۳) توانایی گوش دادن به دیگران، و (۴) تاثیرات منفی مانند، درد یا مواجهه بیش از حد با صدا.
پیشینه
کمشنوایی بسیار شایع است و به بزرگسالان مبتلا به کمشنوایی ممکن است سمعکها پیشنهاد شوند. این دستگاه‌ها بلندی صدا را افزایش می‌دهند و ممکن است وضوح صداها را بهبود بخشند تا راحت‌تر شنیده شوند. هدف اصلی سمعکها کاهش تاثیر کمشنوایی و بهبود توانایی فرد برای مشارکت در زندگی روزمره است. اگرچه سمعکها شایع‌ترین تکنولوژی برای بزرگسالان مبتلا به کمشنوایی هستند و به‌طور گسترده استفاده می‌شوند، مشخص نسیت که چقدر سودمند هستند.
ویژگی‌های مطالعه
شواهد تا ۲۳ مارچ ۲۰۱۷ به‌روز است. ما پنج مطالعه بالینی را شامل ۸۲۵ بزرگسال مبتلا به کمشنوایی خفیف تا متوسط که به صورت تصادفی در گروه‌هایی که به آنها سمعک داده شد، به آنها سمعک داده نشد یا سمعک‌های دارونما (placebo) داده شد، قرار گرفتند پیدا کردیم. مطالعات شامل بزرگسالان پیر با میانگین سنی بین ۶۹ تا ۸۳ سال بودند. طول مدت مطالعات بین شش هفته تا شش ماه بود.
نتایج کلیدی
ما شواهدی را در سه مطالعه یافتیم که نشان می‌داد سمعکها تاثیر مثبت بزرگی در بهبود توانایی بزرگسالان مبتلا به کمشنوایی خفیف تا متوسط برای مشارکت در موقعیت‌های روزمره دارند. سمعکها تاثیر مثبت کوچکی در بهبود کیفیت زندگی مرتبط با سلامت عمومی، مانند بهزیستی (well‐being) روحی، عاطفی، اجتماعی و فیزیکی و تاثیر بزرگی در بهبود توانایی گوش دادن به افراد دیگر دارند.
فقط یک مطالعه برای اندازه‌گیری آسیب‌های ناشی از سمعکها تلاش کرد. با این وجود هیچ کدام گزارش نشده‌اند.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهدی که نشان می‌دهد سمعکها توانایی مشارکت را در موقعیت‌های روزمره، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت عمومی و توانایی شنیداری بهبود می‌بخشند، متوسط در نظر گرفتیم. این بدان معنی است در حالی که به اندازه کافی اطمینان داریم مزایای گزارش شده برای سمعک واقعی است، این احتمال وجود دارد که اگر مطالعات بیشتری انجام شود، میزان این مزایا ممکن است متفاوت باشد. کیفیت شواهد برای آسیب‌ها را بسیار پائین درنظر گرفتیم ، زیرا فقط در یک مطالعه کوچک اندازه‌گیری شده بودند.
نتیجه‌گیری‌ها
ما دریافتیم که سمعکها توانایی بزرگسالان مبتلا به کمشنوایی خفیف تا متوسط را برای مشارکت در زندگی روزمره، کیفیت زندگی کلی آنها و توانایی آنها را برای گوش دادن به افراد دیگر بهبود می‌بخشند. اگر یک فرد بزرگسال مبتلا به کمشنوایی خفیف تا متوسط به دنبال کمک برای مشکلات شنوایی خود باشد، سمعکها یک گزینه بالینی موثر هستند. این مهم است که مطالعات آینده مزایا را به‌طور هم‌سو و سازگار اندازه‌گیری کنند و آنها را به‌طور جداگانه برای گروه‌های مختلف سنی و جنسیتی، سطوح افت شنوایی و انواع سمعکها گزارش دهند.
| صفحه ۱ از ۱ |
