آنتی‌بادی‌های سرمی مونوکلونال ضد‐گلیکوپروتئین موجود در میلین (anti‐myelin‐associated glycoprotein; anti‐MAG) ممکن است در برخی افراد مبتلا به نوروپاتی دمیلینه کننده و پاراپروتئین (paraprotein) ایمونوگلوبولین M (یا به اختصار immunoglobulin M; IgM) علت بیماری باشد. ایمونوتراپی با هدف کاهش سطح این آنتی‌بادی‌ها به نظر می‌آید که مفید باشد. این یک نسخه به‌روز شده از مروری است که اولین بار در سال ۲۰۰۳ منتشر و قبلا در سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۱۲ به‌روز شده بود.

بررسی تاثیرات ایمونوتراپی برای نوروپاتی محیطی دمیلینه کننده (demyelinating peripheral neuropathy) حاصل از پاراپروتئین IgM آنتی‐MAG.

در ۱ فوریه ۲۰۱۶، پایگاه ثبت تخصصی گروه عصبی‌عضلانی در کاکرین، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE و Embase را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) جست‌وجو کردیم. هم‌چنین، پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌ها و کتاب‌شناختی‌ها را بررسی کرده و با نویسندگان و متخصصان این حیطه تماس گرفتیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) یا شبه‐RCTهایی را وارد کردیم که شامل شرکت‌کنندگانی با این شرایط می‌شدند: شرکت‌کنندگان با هر سنی که برای نوروپاتی محیطی دمیلینه کننده حاصل از آنتی‌بادی آنتی‐MAG (با گاموپاتی مونوکلونال بدون مشخص کردن اهمیت یا شدت) با هر نوع ایمونوتراپی درمان شده‌اند.

معیارهای پیامد اولیه ما تعداد شرکت‏‌کنندگان با بهبود ناتوانی بود و با مقیاس اختلال نوروپاتی (Neuropathy Impairment Scale; NIS) یا با مقیاس اصلاح شده Rankin؛ (modified Rankin Scale; mRS) بعد از شش ماه از تصادفی‌سازی بررسی شد. معیارهای پیامد ثانویه به صورت زیر بود: میانگین بهبود ناتوانی که با NIS یا mRS؛ ۱۲ ماه بعد از تصادفی‌سازی بررسی شد)؛ تغییر در اختلال که با بهبود در زمان راه رفتن ۱۰ متری ارزیابی‌ می‌شد، تغییر در یک معیار خطی معتبر ناتوانی مثل مقیاس ناتوانی کلی Rasch‐built؛ (Rasch‐built Overall Disability Scale; R‐ODS) در شش و ۱۲ ماه بعد از تصادفی‌سازی، تغییر در امتیازات بالینی فردی و مولفه‌های الکتروفیزیولوژیکی در شش و ۱۲ ماه بعد از تصادفی‌سازی؛ تغییر در غلظت سرمی پاراپروتئین IgM و تیتر آنتی‌بادی آنتی‐MAG در شش ماه بعد از تصادفی‌سازی؛ و عوارض جانبی درمان‌ها.

از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد نظر کاکرین پیروی کردیم.

هشت کارآزمایی واجد شرایط (با ۲۳۶ شرکت‌کننده) را شناسایی کردیم که موارد زیر را تست کردند: ایمونوگلوبولین داخل وریدی (intravenous immunoglobulin; IVIg)، اینترفرون آلفا‐۲a، تعویض پلاسما (plasma exchange)، سیکلوفسمامید (cyclophosphamide) و استروئیدها (steroids)، و ریتوکسیماب (rituximab). دو کارآزمایی IVIg (با ۲۲ و ۱۱ شرکت‌کننده، شامل ۲۰ شرکت‌کننده با آنتی‌بادی ضد‐MAG)، مداخلات و پیامدهای قابل مقایسه‌ای داشتند، اما هر دو کارآزمایی کوتاه‌‐مدت بودند. هم‌چنین، دو کارآزمایی ریتوکسیماب (rituximab) را با پیامدها و مداخلات قابل مقایسه گردآوری کردیم.

مزایایی بسیار اندک با اهمیت آماری یا بالینی از درمان‌های استفاده شده بر پیامدهای از پیش مشخص شده این مرور وجود داشت، اما همه پیامدهای از پیش مشخص شده در هر کارآزمایی وارد شده استفاده نشد و پیامدهای مورد توجه بیشتری به وجود آمد. یک کارآزمایی خوب انجام شده در مورد IVIg، که خطر پائین سوگیری (bias) داشت، مزیت آماری از لحاظ بهبود mRS در دو هفته و بهبود زمان راه رفتن ۱۰ متری در چهار هفته را نشان داد، اما این پیامدهای کوتاه‌‐مدت، اهمیت بالینی سوال‌برانگیزی دارند. سیکلوفسفوماید هیچ مزیتی برای پیامد اولیه و واحد این کارآزمایی نشان نداد، و برای پیامد اولیه اختصاصی این مرور مزیت نسبتا قابل توجهی را نشان داد، اما برخی از عوارض جانبی سمّی شناسایی شدند.

دو کارآزمایی درباره ریتوکسیماب (با ۸۰ شرکت‌کننده) منتشرشده است، یکی از آنها (با ۲۶ شرکت‌کننده) خطر سوگیری بالایی داشت. در متاآنالیز (meta‐analysis)، گرچه داده‌ها کیفیت پائینی دارند، ریتوکسیماب مقیاس‌های ناتوانی (علت و درمان نوروپاتی التهابی (Inflammatory Neuropathy Cause and Treatment; INCAT) را در هشت تا ۱۲ ماه بهبود می‌بخشد (خطر نسبی (RR): ۳,۵۱؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱.۳۰ تا ۹.۴۵؛ ۷۳ شرکت‌کننده) و نمره برداشت کلی از تغییر را در شرکت‏‌کنندگان بسیار زیادی بهبود می‌دهد (RR: ۱.۸۶؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲۷ تا ۲.۷۱؛ ۷۰ شرکت‌کننده). دیگر معیارها زیاد بهبودی نداشتند، اما CIهای گسترده، برخی از تاثیرات را رد نمی‌کنند. عوارض جانبی گزارش شده در مورد ریتوکسیماب بسیار کم و اکثرا جزئی بودند.

در دیگر کارآزمایی‌ها عوارض جانبی جدی، بسیار کم بود.

شواهد معتبر کمی از کارآزمایی‌های ایمونوتراپی در نوروپاتی پاراپروتئینامیک (paraproteinaemic)؛ آنتی‐MAG برای ایجاد پایه شواهد به جهت پشتیبانی از هر ایمونوتراپی خاص وجود دارد. IVIg در کوتاه‌‐مدت از لحاظ آماری، نه از لحاظ بالینی، مزیت قابل توجهی دارد. اما، متاآنالیز دو کارآزمایی ریتوکسیماب، شواهد با کیفیت پائینی را در مورد مزیت این عامل ارائه می‌دهد. نتیجه‌گیری‌های این متاآنالیز باید تایید شود، به دلیل اینکه یکی از این دو مطالعات وارد شده کیفیت بسیار پائینی دارد. به کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده بزرگ و با طراحی خوب با مدت زمان حداقل ۱۲ ماه به جهت بررسی درمان‌های کنونی و جدید، با ارجحیت به کارگیری معیارهای پیامد معتبر، هم‌سو و سازگار، قابل توجه و متحد، نیاز است.