داروهای مخدر (اپیوئید (opioid)) شامل هیدرومورفون (hydromorphone)، به‌طور شایعی در درمان درد نوروپاتیک مورد استفاده قرار گرفته، و به لحاظ اثربخشی مورد تایید برخی متخصصین هستند. اکثر مطالعات مروری به بررسی تمامی اوپیوئیدها با هم پرداخته‌اند. این مرور به‌طور خاص شواهد مربوط به هیدرومورفون را در هر دوز و با هر نوع روش مصرف، جست‌وجو کرد. اوپیوئیدهای دیگر در مرورهای جداگانه‌ای بررسی خواهند شد.

این مطالعه بخشی از به‌روزرسانی یک مرور قبلی است، هیدرومورفون برای درد حاد و مزمن که در سال ۲۰۱۳ لغو شد، زیرا نیاز به به‌روزرسانی و تقسیم شدن داشت تا برای شرایط مختلف درد، خاص‌تر باشد. این مرور فقط بر درد نوروپاتیک متمرکز است.

بررسی اثربخشی ضد دردی هیدرومورفون در تسکین درد نوروپاتیک مزمن در بزرگسالان، و عوارض جانبی که در اثر استفاده از ‌آ‌ن در کارآزمایی‌های بالینی رخ دادند.

پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) از طریق CRSO؛ MEDLINE از طریق Ovid؛ و EMBASE از طریق Ovid از آغاز تا ۱۷ نوامبر ۲۰۱۵، همراه با فهرست منابع مقالات و مرورهای بازیابی شده، و دو پایگاه ثبت آنلاین مطالعه، بررسی شدند.

مطالعات تصادفی‌سازی شده و دوسو کور (double‐blind) را با مدت زمان دو هفته یا طولانی‌تر وارد کردیم، که به مقایسه هیدرومورفون (با هر دوز، هر روش مصرف، یا هر فرمولاسیون) با دارونما (placebo) یا هر درمان فعال دیگر در مدیریت درد نوروپاتیک مزمن پرداختند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را جست‌وجو کرده، داده‌های مربوط به اثربخشی و عوارض جانبی را استخراج کرده، و مسائل مربوط به کیفیت مطالعه را ارزیابی کردند. هیچ گونه تجزیه‌و‌تحلیل تجمعی را انجام ندادیم. سطح کیفیت شواهد با استفاده از درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE) ارزیابی شد.

جست‌وجوها، هفت مقاله مربوط به چهار مطالعه را شناسایی کردند. ما سه مطالعه را حذف کردیم. یک تجزیه‌و‌تحلیل تعقیبی (post hoc) (ثانویه) از یک مطالعه منتشر شده در چهار گزارش، اثربخشی هیدرومورفون را در تسکین درد نوروپاتیک ارزیابی کرده، واجد شرایط معیارهای ورود بوده، و در مرور گنجانده شد. این تک مطالعه دارای طراحی خروج تصادفی‌سازی شده با ۹۴ شرکت‌کننده بود که با موفقیت از مورفین خوراکی به هیدرومورفون خوراکی با رهش طولانی‌مدت تغییر داده شدند (حدود ۶۰% از شرکت‌کنندگان). سپس این شرکت‌کنندگان به‌طور تصادفی به ادامه هیدرومورفون به مدت ۱۲ هفته یا کاهش دوز هیدرومورفون یا دارونما تقسیم شدند. کیفیت روش‌شناسی (methodology) مطالعه به‌طور کلی خوب بود، اما خطر سوگیری را برای داده‌های ناقص پیامد، نامشخص و برای حجم نمونه مطالعه در سطح بالا ارزیابی کردیم.

از آنجایی که فقط یک مطالعه را برای ورود شناسایی کردیم، نتوانستیم هیچ آنالیزی را انجام دهیم. مطالعه وارد شده هیچ یک از پیامدهای اولیه از پیش تعیین شده را گزارش نکرد، که عبارت بود از تعداد شرکت‌کنندگانی که به سطوح متوسط یا قابل‌توجهی از تسکین درد دست یافتند. افزایش کمی بیشتر در میانگین شدت درد برای دارونما در مرحله خروج تصادفی‌سازی شده نسبت به ادامه با هیدرومورفون گزارش شد. همچنین تعداد شرکت‌کنندگانی را گزارش کرد که به دلیل عدم کارآیی درمان در مرحله خروج تصادفی‌سازی شده، از مطالعه کناره‌گیری کردند، که ممکن است نشانگر اثربخشی آن باشد. با این حال، علاوه بر استفاده از یک مطالعه با طراحی خروج تصادفی‌سازی شده، انتخاب غیر معمولی از روش‌های انتساب برای خروج از مطالعه وجود داشت (حدود ۵۰% از شرکت‌کنندگان)؛ شواهد از کیفیت بسیار پائین و ناکافی برای قضاوت در مورد اثربخشی درمان برخوردار بودند. عوارض جانبی حدود نیمی از شرکت‌کنندگان درمان شده را با هیدرومورفون درگیر کرد که شایع‌ترین آنها یبوست و تهوع بود. نسبت مشابهی از شرکت‌کنندگان دچار عوارض جانبی با دارونما شدند که شایع‌ترین آنها سندرم ترک اوپیوئید بود (شواهد با کیفیت بسیار پائین). اغلب عوارض جانبی با شدت خفیف یا متوسط بودند. با وجود اینکه شرکت‌کنندگان اوپیوئید را به خوبی تحمل کردند، از هر هشت شرکت‌کننده، یک نفر حین دریافت هیدرومورفون در مرحله تبدیل و تیتراسیون، از مطالعه خارج شدند (شواهد با کیفیت بسیار پائین).

سطح کیفیت شواهد را به بسیار پائین تنزل دادیم، زیرا فقط یک مطالعه با تعداد کمی از شرکت‌کنندگان وجود داشت، پیامدهای کارآمدی مفید مداخله را از نظر بالینی گزارش نکردند، و یک آنالیز تعقیبی (post hoc) بود.

شواهد کافی برای حمایت یا رد این گفته وجود نداشت که هیدرومورفون در تسکین درد نوروپاتیک موثر است.

داروهای مخدر (اپیوئید) مثل فنتانیل (fentanyl) به طور معمول برای درمان درد نوروپاتیک به کار می‌روند و به نظر برخی متخصصان موثر واقع می‌شوند. بیشتر مرورها به بررسی تمامی اوپیوئیدها با هم پرداخته‌اند. این مرور به طور خاص شواهد را برای فنتانیل با هر دوزی و با هر مدیریتی گردآوری کرده است. اوپیوئیدهای دیگر در مرورهای جداگانه بررسی خواهند شد.

هدف این مرور، بررسی اثربخشی فنتانیل برای درمان درد نوروپاتیک مزمن در بزرگسالان و حوادث جانبی‌ای است که در اثر استفاده از ‌آ‌ن در کارآزمایی‌های بالینی ایجاد می‌شود.

پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ و Embase، را از آغاز تا جون ۲۰۱۶، هم‌چنین فهرست منابع مقالات بازیابی شده و دو پایگاه ثبت مطالعه آنلاین را جست‌وجو کردیم.

مطالعات تصادفی‌سازی شده و دوسو‐کور که حداقل دو هفته یا بیشتر به طول انجامیده و فنتانیل (با هر دوز و با هر مدیریت و با هر فرمولی) را با دارونما (placebo) یا درمان فعال دیگری در درد نوروپاتیک مزمن مقایسه کرده بودند، را وارد مرور کردیم.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به جست‌وجوی مطالعات پرداختند و داده‌های مربوط به اثربخشی و حوادث جانبی را استخراج و مطالعات را از نظر کیفیت و پتانسیل سوگیری (bias) ارزیابی کردند. هیچ گونه تجزیه‌و‌تحلیل تجمعی را انجام ندادیم. کیفیت شواهد را با استفاده از روش درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.

فقط یک مطالعه، معیارهای ورود ما را داشت. شرکت‌کنندگان مردان و زنانی بودند (با میانگین سنی ۶۷ سال) که به نورالژی پس از هرپس، سندرم درد پیچیده یا درد مزمن پس از جراحی مبتلا بودند. آنها از آنالژزیک‌های غیر‐اوپیوئیدی نتیجه کافی نگرفته و قبلا هرگز از اوپیوئیدها برای درد نوروپاتیک خود استفاده نکرده بودند. این مطالعه از یک طرح انصراف تصادفی‌سازی شده ثبت‌نام شده غنی شده استفاده کرده است. این مطالعه به اندازه کافی کور شده بود اما از نظر معیارهای دیگر دارای خطر نامشخص سوگیری بود.

فنتانیل ترانس‌درمال (پچ پوستی یک روزه فنتانیل) بیش از ۱۰ تا ۲۹ روز برای رسیدن به بیشترین تحمل و دوز موثر عیارسنجی شد (۱۲,۵ تا ۵۰ میکروگرم/ساعت). شرکت‌کنندگانی که به سطح مشخص خوبی از تسکین درد با دوز ثابت فنتانیل، بدون استفاده بیش از حد از داروی نجات یا حوادث جانبی غیر‐قابل تحمل رسیدند («پاسخ‌دهندگان»)، برای ادامه فنتانیل یا تغییر درمان به دارونما برای مدت ۱۲ هفته، تحت شرایط دوسو‐کور تصادفی‌سازی شدند. پیامدهای اولیه برای طراحی این مطالعه مناسب نبود، اما معیارها و اندازه‌گیری‌های گزارش شده حاکی از اندیکاسیون اثربخشی فنتانیل در این بیماری است.

در مرحله تیتراسیون، ۱ نفر از هر ۳ شرکت‌کننده مطالعه را به علت حوادث جانبی یا ناکافی بودن تسکین درد، ترک کرد و تقریبا ۹۰% دچار حوادث جانبی شدند. از ۲۵۸ شرکت‌کننده که تحت تیتراژ برچسب‐باز قرار داشتند، ۱۶۳ نفر «پاسخ دهنده» بودند و وارد فاز خروج تصادفی‌سازی شدند. تعداد شرکت‏‌کنندگانی که مطالعه را، بدون افزایش درد، به پایان رساندند، (و به همین دلیل درمان را ادامه دادند) بیش از ۱۵ از ۱۰۰؛ ۴۷ نفر از ۸۴ نفر (۵۶%) در گروه فنتانیل و ۲۸ از ۷۹ نفر (۳۵%) در گروه دارونما بود. اینکه فقط ۶۳% به اندازه کافی به ورود به فاز خروج تصادفی‌سازی شده پاسخ دادند، نشان می‌دهد که فقط حداکثر ۳۵% از شرکت‌کنندگان وارد شده به مطالعه تسکین درد مفید و تحمل‌پذیری فنتانیل ترانس‌درمال را در مقایسه با ۲۲% در گروه دارونما داشتند. تقریبا ۶۰% از شرکت‌کنندگان مصرف کننده فنتانیل از درمان در انتهای مطالعه، احساس «رضایت» یا «رضایت زیاد» کردند، در مقایسه با ۴۰% از شرکت‏‌کنندگان گروه دارونما. این پیامد به پیامد اولیه ما که مزیت متوسط با استفاده از مقیاس درک کلی بیمار از تغییر (Patient Global Impression of Change scale) بود، نزدیک است اما در گروهی که پاسخ دهندگان بودند و روش تجزیه‌و‌تحلیل شفاف نبود. بیشترین حوادث جانبی که گزارش شد، یبوست، تهوع، خواب‌آلودگی و سرگیجه بود.

هیچ اطلاعاتی در مورد انواع دیگر درد نوروپاتیک، مسیرهای دیگر تجویز یا مقایسه با دیگر درمان‌ها در دسترس نیست.

سطح کیفیت شواهد را به بسیار پائین کاهش دادیم چون فقط یک مطالعه با تعداد کم شرکت‌کننده داشتیم و اطلاعاتی درباره چگونگی تجزیه‌وتحلیل داده‌های افرادی که مطالعه را ترک کرده بودند، در اختیار نداشتیم.

شواهد کافی برای حمایت یا رد این توصیه که فنتانیل می‌تواند درد نوروپاتیک را کاهش دهد، وجود نداشت.

از آنالژزیک‌های موضعی در مدیریت درمانی انواع بیماری‌های دردناک استفاده می‌شود. بعضی از این دردها حاد هستند، معمولا شامل کشیدگی‌ها یا پیچ‌خوردگی‌ها (strains or sprains)، تاندینوپاتی (tendinopathy)، یا دردهای عضلانی. سایر دردها مزمن هستند، اغلب استئوآرتریت دست یا زانو (osteoarthritis of hand or knee)، یا درد نوروپاتیک.

ارائه یک بررسی اجمالی از اثربخشی آنالژزیک‌ها و عوارض جانبی مرتبط با مصرف آنالژزیک‌های موضعی (عمدتا داروی غیر‐استروئیدی ضد‐التهابی، سالیسیلات روبفاسنت (rubefacients)، کپسایسین (capsaicin)، و لیدوکائین (lidocaine)) که روی پوست سالم برای درمان درد حاد و مزمن در بزرگسالان استعمال می‌شوند.

مرورهای سیستماتیک را در زمینه مدیریت درد حاد و مزمن که تا فوریه ۲۰۱۷ در بانک اطلاعاتی مرورهای سیستماتیک کاکرین (کتابخانه کاکرین) منتشر شدند، شناسایی کردیم. پیامد اولیه، تسکین حداقل ۵۰% از میزان درد (گزارش شده توسط شرکت‌کننده) در مدت زمان مناسب بود. اطلاعات مرتبط با تعداد افراد مورد نیاز برای درمان تا حصول یک پیامد مفید بیشتر (NNT) را برای پیامدهای اثربخشی برای هر نوعی از آنالژزیک‌ها یا فرمولاسیون موضعی، و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان تا حصول یک پیامد مضر بیشتر (NNH) را برای عوارض جانبی استخراج کردیم. هم‌چنین اطلاعات مربوط به خروج بیماران از مطالعه به دلیل فقدان اثربخشی یا عوارض جانبی، عوارض جانبی سیستمیک و موضعی، و عوارض جانبی جدی استخراج شدند. به اطلاعات به دست آمده از حداقل ۲۰۰ شرکت‌کننده، از حداقل دو مطالعه نیاز داشتیم. اگر چهار مطالعه بیشتر با حجم نمونه معمول (۴۰۰ شرکت‌کننده) با تاثیر صفر باعث افزایش NNT در مقایسه با دارونما (placebo) تا ۱۰ (حداقل سود بالینی) می‌شد، احتمال بالقوه سوگیری (bias) انتشار وجود داشت. داده‌های ارزیابی درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) را از مقالات اصلی استخراج کرده، و ارزیابی GRADE خودمان را انجام دادیم.

سیزده مرور کاکرین (۲۰۶ مطالعه با حدود ۳۰,۷۰۰ شرکت‌کننده) اثربخشی و آسیب‌های طیف وسیعی را از آنالژزیک‌های موضعی استعمال شده روی پوست سالم، در تعدادی از بیماری‌های دردناک حاد و مزمن ارزیابی کردند. مرورها تحت نظارت چندین گروه مطالعه مروری (Review Group) بودند، و بر شواهد مربوط به مقایسه آنالژزیک‌های موضعی با دارونمای موضعی متمرکز شدند؛ مقایسه آنالژزیک‌های موضعی و خوراکی نادر بودند.

برای تسکین حداقل ۵۰% در درد، کیفیت شواهد مربوط به چندین روش درمانی را، براساس کیفیت زمینه‌ای مطالعات و حساسیت به سوگیری انتشار، در سطح متوسط یا بالا در نظر گرفتیم.

درمان‌های درد حاد عضلانی‌اسکلتی (کشیدگی‌ها و پیچ‌خوردگی‌ها) با ارزیابی در حدود هفت روز، عبارت بودند از دیکلوفناک امول‌ژل (diclofenac Emulgel)؛ (۷۸% امول‌ژل؛ ۲۰% دارونما؛ ۲ مطالعه، ۳۱۴ شرکت‌کننده، NNT؛ ۱,۸ (۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱.۵ تا ۲.۱))، ژل کتوپروفن (ketoprofen gel)؛ (۷۲% کتوپروفن؛ ۳۳% دارونما؛ ۵ مطالعه، ۳۴۸ شرکت‌کننده، NNT؛ ۲.۵ (۲.۰ تا ۳.۴))، ژل پیروکسیکام (piroxicam gel)؛ (۷۰% پیروکسیکام؛ ۴۷% دارونما؛ ۳ مطالعه، ۵۲۲ شرکت‌کننده، NNT؛ ۴.۴ (۳.۲ تا ۶.۹))، پلاستر دیکلوفناک فلکتور (diclofenac Flector plaster)؛ (۶۳% فلکتور؛ ۴۱% دارونما؛ ۴ مطالعه، ۱۰۳۰ شرکت‌کننده، NNT؛ ۴.۷ (۳.۷ تا ۶.۵))، و سایر پلاستر دیکلوفناک (۸۸% دیکلوفناک پلاستر؛ ۵۷% دارونما؛ ۳ مطالعه، ۴۷۴ شرکت‌کننده، NNT: ۳.۲ (۲.۶ تا ۴.۲)).

درمان‌ها در درد عضلانی‌اسکلتی مزمن (عمدتا استئوآرتریت دست و زانو) شامل محصولات دیکلوفناک موضعی به مدت کمتر از شش هفته (۴۳% دیکلوفناک؛ ۲۳% دارونما؛ ۵ مطالعه، ۷۳۲ شرکت‌کننده، NNT؛ ۵,۰ (۳.۷ تا ۷.۴))، کتوپروفن بیش از ۶ تا ۱۲ هفته (۶۳% کتوپروفن؛ ۴۸% دارونما؛ ۴ مطالعه، ۲۵۷۳ شرکت‌کننده، NNT؛ ۶.۹ (۵.۴ تا ۹.۳))، و محصولات دیکلوفناک موضعی بیش از ۶ تا ۱۲ هفته (۶۰% دیکلوفناک؛ ۵۰% دارونما؛ ۴ مطالعه، ۲۳۴۳ شرکت‌کننده، NNT؛ ۹.۸ (۷.۱ تا ۱۶))، بودند. در نورالژی پس از هرپس (postherpetic neuralgia)، کپسایسین موضعی با غلظت بالا شواهدی را با کیفیت متوسط از اثربخشی محدود آن نشان داد (۳۳% کپسایسین؛ ۲۴% دارونما؛ ۲ مطالعه، ۵۷۱ شرکت‌کننده، NNT؛ ۱۱ (۶.۱ تا ۶۲)).

سطح کیفیت شواهد را از اثربخشی درمان‌های دیگر، پائین یا بسیار پائین قضاوت کردیم. شواهد محدود شده‌ای از اثربخشی درمان برای محصولات موضعی کرم‌ها و ژل‌های ایبوپروفن، فرمولاسیون‌های نامشخص دیکلوفناک و ژل دیکلوفناک به جای امول‌ژل، ایندومتاسین (indomethacin)، و پلاستر کتوپروفن در مدیریت شرایط درد حاد، و برای سالیسیلات روبفاسنت در مدیریت شرایط درد مزمن به دست آمدند، که در معرض سوگیری انتشار قرار داشت. سطح کیفیت شواهد برای مداخلات دیگر (سایر NSAIDهای موضعی، سالیسیلات موضعی در شرایط درد حاد، کپسایسین با غلظت پائین، لیدوکائین، کلونیدین (clonidine) برای درد نوروپاتیک، و داروهای گیاهی برای هر وضعیتی) بسیار پائین بوده و عموما محدود به مطالعات تکی یا مقایسه‌هایی با داده‌های پراکنده می‌شدند.

به دلیل تعداد کم حوادث، کیفیت شواهد مربوط به خروج از مطالعه را در سطح متوسط یا بسیار پائین ارزیابی کردیم. در شرایط درد مزمن، فقدان اثربخشی درمان که منجر به خروج بیمار از مطالعه شود، با دیکلوفناک موضعی (۶%) پائین‌تر از دارونما (۹%) (۱۱ مطالعه؛ ۳۴۵۵ شرکت‌کننده؛ تعداد افراد مورد نیاز برای درمان تا پیشگیری (number needed to treat to prevent; NNTp): ۲۶؛ شواهد با کیفیت متوسط)، و سالیسیلات موضعی (۲% در برابر ۷% برای دارونما) (۵ مطالعه؛ ۵۰۱ شرکت‌کننده؛ NNTp؛ ۲۱؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، گزارش شد. میزان خروج بیمار از مطالعه به دلیل بروز عوارض جانبی با کپسایسین موضعی در غلظت پائین آن (۱۵%) نسبت به دارونما (۳%) (۴ مطالعه؛ ۴۷۷ شرکت‌کننده؛ NNH؛ ۸؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، سالیسیلات موضعی (۵% در برابر ۱% برای دارونما) (۷ مطالعه؛ ۷۳۵ شرکت‌کننده: NNH؛ ۲۶؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، و دیکلوفناک موضعی (۵% در برابر ۴% برای دارونما) (۱۲ مطالعه؛ ۳۵۵۲ شرکت‌کننده؛ NNH؛ ۵۱؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، بالاتر بود.

در موارد درد حاد، نرخ عوارض جانبی سیستمیک یا موضعی با NSAIDهای موضعی (۴,۳%) بیشتر از دارونمای موضعی (۴.۶%) نبود (۴۲ مطالعه؛ ۶۷۴۰ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت بالا). در شرایط درد مزمن، عوارض جانبی با غلظت پائین کپسایسین موضعی (۶۳%) بیشتر از دارونمای موضعی گزارش شد (۵ مطالعه؛ ۵۵۷ شرکت‌کننده؛ تعداد افراد مورد نیاز برای درمان برای حصول آسیب (NNH): ۲.۶؛ شواهد با کیفیت بالا). شواهدی با کیفیت متوسط نشان داد عوارض جانبی موضعی بیشتری با دیکلوفناک موضعی (NNH: ۱۶) و درد موضعی با کپسایسین موضعی در غلظت بالا (NNH: ۱۶)، نسبت به دارونما، در شرایط درد مزمن رخ دادند. شواهدی با کیفیت متوسط حاکی از آن بود که کتوپروفن موضعی نسبت به دارونمای موضعی در مدیریت درد مزمن، عوارض جانبی موضعی بیشتری ایجاد نمی‌کند. بروز عوارض جانبی جدی نادر بودند (شواهد با کیفیت بسیار پائین).

به دلیل تعداد اندک شرکت‌کنندگان و حوادث، طیف ارزیابی‌های GRADE از کیفیت متوسط یا پائین تا بسیار پائین در برخی از مرورها در نظر گرفته شدند.

شواهد خوبی وجود دارد که برخی از فرمولاسیون‌های دیکلوفناک و کتوپروفن موضعی در شرایط درد حاد مانند کشیدگی‌ها یا پیچ‌خوردگی‌ها، با مقادیر پائین (خوب) NNT، مفید هستند. پیام قوی این مطالعه حاکی از آن است که فرمولاسیون دقیق استفاده شده در شرایط حاد بسیار مهم است، و ممکن است در سایر شرایط درد نیز مورد استفاده قرار گیرند. در بیماری‌های مزمن عضلانی‌اسکلتی با ارزیابی‌های بیش از ۶ تا ۱۲ هفته، دیکلوفناک و کتوپروفن موضعی اثربخشی محدودی را در استئوآرتریت دست و زانو نشان دادند، همانند کپسایسین موضعی با غلظت بالا در نورالژی پس از هرپس. اگرچه NNTها بالاتر بودند، هنوز نشان می‌دهد که درصد کوچکی از افراد به تسکین خوبی در درد رسیدند.

استفاده از GRADE در مرورهای کاکرین با تعداد کمی از شرکت‌کنندگان و حوادث، نیاز به توجه و بررسی بیشتر دارد.

درد نوروپاتیک، ناشی از یک ضایعه یا یک بیماری است که بر سیستم سوماتوسنسوری (somatosensory system) اثر می‌گذارد، ممکن است این درد در اندام مرکزی یا محیطی باشد. درد نوروپاتیک اغلب شامل نشانه‌هایی مانند احساس سوزش یا تیر کشیدن، حساسیت غیر‐طبیعی به محرک‌های بدون درد و افزایش حساسیت به محرک‌های دردناک معمول است. درد نوروپاتیک علامت شایع در بسیاری از بیماری‌های سیستم عصبی است. داروهای مخدر (اپیوئید)، از جمله مورفین (morphine)، معمولا برای درمان درد نوروپاتیک استفاده می‌شوند. اکثر مرورها تمام اوپیوئیدها را با هم بررسی کردند. این مرور به دنبال شواهد به ویژه مربوط به مورفین بود، سایر اوپیوئیدها در مرورهای جداگانه در نظر گرفته شدند.

ارزیابی اثربخشی ضد‐درد و حوادث جانبی مورفین برای درد نوروپاتیک مزمن در بزرگسالان.

پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE، و Embase را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده از آغاز تا فوریه ۲۰۱۷ جست‌وجو کردیم. هم‌چنین فهرست منابع مطالعات بازیابی شده و مرورها و پایگاه‌های ثبت آنلاین کارآزمایی بالینی را جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، دوسو‐کور را با طول مدت دو هفته یا بیشتر، برای مقایسه مورفین (با هر روش تجویز) با دارونما (placebo) یا درمان فعال دیگر برای درد نوروپاتیک، با ارزیابی درد گزارش شده توسط شرکت‌کننده، وارد کردیم.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و کیفیت کارآزمایی و سوگیری (bias) بالقوه را ارزیابی کردند. پیامدهای اولیه شرکت‌کنندگانی با تسکین قابل ملاحظه درد (حداقل ۵۰% تسکین درد بیشتر از خط پایه یا بهبود بسیار زیاد در مقیاس درک کلی بیمار از تغییر (Patient Global Impression of Change; PGIC)، یا تسکین درد متوسط بودند (حداقل ۳۰% تسکین درد بیشتر از خط پایه یا بهبود زیاد یا بسیار زیاد در مقیاس PGIC). در جایی که تجزیه‌وتحلیل تجمعی امکان‌پذیر بود، از داده‌های دو‐حالتی برای محاسبه خطر نسبی (RR) و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان جهت حصول یک پیامد مفید (NNT) یا یک پیامد مضر (NNH) بیشتر استفاده کردیم. کیفیت شواهد را با استفاده از سیستم درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کرده و جداول «خلاصه یافته‌ها» را ایجاد کردیم.

پنج مطالعه تصادفی‌سازی شده، دوسو‐کور، متقاطع را با دوره‌های درمان چهارتا هفت هفته شناسایی کردیم، شامل ۲۳۶ شرکت‌کننده بودند که به طور مناسب دارای درد نوروپاتیک تشخیص داده شدند؛ ۱۵۲ شرکت‌کننده (۶۴%) تمام دوره‌های درمان را کامل کردند. مورفین خوراکی با حداکثر دوز روزانه از ۹۰ میلی‌گرم تا ۱۸۰ میلی‌گرم یا با حداکثر دوز قابل تحمل عیارسنجی شد، و سپس این دوز برای بقیه مطالعه ادامه یافت. شرکت‌کنندگان به مدت حداقل سه ماه درد نوروپاتیک متوسط یا شدید را تجربه کردند. مطالعات وارد شده شامل افراد مبتلا به نوروپاتی دیابتی دردناک، نوروپاتی محیطی ناشی از شیمی‌درمانی، معیارهای نورالژی پس از هرپس، درد در اندام فانتوم (phantom limb) یا درد پس از آمپوتاسیون (postamputation)، و رادیکولوپاتی کمر (lumbar radiculopathy) بود. موارد حذف شده به طور معمول افرادی با سایر اختلالات قابل توجه یا درد ناشی از علل دیگر بودند.

به طور کلی، مطالعات را در معرض خطر پائین سوگیری قضاوت کردیم، اما نگرانی در مورد حجم نمونه بسیار کوچک مطالعه و روش محاسبه استفاده شده برای شرکت‌کنندگانی که از مطالعه خارج شدند، هر دو می‌توانستند منجر به تخمین بیش از حد مزایای درمان و دست کم گرفتن آسیب آن شوند.

برای پیامدهای اولیه مورد نظر برای اثربخشی یا آسیب شواهد ناکافی وجود داشت یا شواهدی وجود نداشت. چهار مطالعه، بهبود تقریبی متوسط درد (هر پیامد مرتبط با درد نشان دهنده بخشی از بهبود)، را در مقایسه مورفین با دارونما در انواع مختلف درد نوروپاتیک گزارش کردند. این داده‌ها را در یک تجزیه‌وتحلیل اکتشافی تجمیع کردیم. بهبودی متوسط در ۶۳% (۸۷/۱۳۸) از شرکت‌کنندگان با مورفین و ۳۶% (۴۵/۱۲۵) با دارونما تجربه شد؛ تفاوت خطر (RD): ۰,۲۷؛ (۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۱۶ تا ۰.۳۸، تجزیه‌وتحلیل اثر‐ثابت) و NNT برابر ۳.۷ بود (۲.۶ تا ۶.۵). کیفیت شواهد را به دلیل تعداد کم عوارض بسیار پائین ارزیابی کردیم؛ اطلاعات موجود اندیکاسیون قابل اطمینانی از تاثیر احتمالی را ارائه نکرد و این احتمال وجود دارد که تفاوت این تاثیر به طور قابل ملاحظه‌ای بسیار زیاد باشد. یک تجزیه‌وتحلیل اکتشافی مشابه برای تسکین درد پایدار در سه مطالعه (۱۷۷ شرکت‌کننده)، تفاوتی بین مورفین و دارونما نشان نداد.

خروج به هر دلیلی در چهار مطالعه در ۱۶% (۲۴/۱۵۲) از شرکت‌کنندگان با مورفین و ۱۲% (۱۶/۱۳۷) با دارونما اتفاق افتاد. RD برابر با ۰,۰۴ بود (۰.۰۴‐ تا ۰.۱۲؛ تجزیه‌وتحلیل اثرات‐تصادفی). حوادث جانبی که متناقض گزارش شده بودند، با مورفین شایع‌تر از دارونما، و اوپیوئیدهای عمومی بود. دو حادثه جانبی جدی وجود داشت: یک حادثه با مورفین و یک حادثه با ترکیبی از مورفین و نورتریپتیلین (nortriptyline). مرگ‌ومیرها گزارش نشده بود. کیفیت این پیامدها به دلیل تعداد محدود شرکت‌کنندگان و عوارض، بسیار پائین ارزیابی شده بود.

شواهد کافی برای حمایت یا رد این گفته که مورفین در هر شرایط درد نوروپاتیک اثربخشی دارد، وجود نداشت.

این مرور یک نسخه به‌روز از مرور مربوط به نقش ترامادول (tramadol) برای درد نوروپاتیک است که در سال ۲۰۰۶ منتشر شده است؛ هدف از به‌روز کردن آن، رساندن مرور به استانداردهای کنونی بود. درد نوروپاتیک می‌تواند به علت ضایعه یا بیماری‌ای ایجاد شود که دستگاه حسی‌جسمی را متاثر می‌کند، و ممکن است منشا مرکزی یا محیطی داشته باشد. درد نوروپاتیک محیطی اغلب شامل نشانه‌هایی است، مانند احساس سوزش، حساسیت غیر‐طبیعی به محرک‌هایی که به‌طور طبیعی بدون ‌درد هستند، یا افزایش حساسیت به محرک‌هایی که به‌طور طبیعی بدون ‌درد هستند. درد نوروپاتیک یک نشانه شایع در بسیاری از بیماری‌های دستگاه عصبی‌محیطی است.

بررسی اثربخشی ضد‐دردی ترامادول در مقایسه با دارونما (placebo) یا دیگر مداخلات فعال در درمان درد نوروپاتیک مزمن در بزرگسالان، و حوادث جانبی همراه با استفاده از آن در کارآزمایی‌های بالینی.

برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده از ابتدا تا تاریخ ژانویه ۲۰۱۷، به جست‌وجو در CENTRAL؛ MEDLINE، و Embase پرداختیم. هم‌چنین، فهرست منابع مطالعات بازیابی شده و مرورها و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های بالینی آنلاین را جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده و دوسو‐کور را با مدت زمان دو هفته یا بیشتر وارد کردیم؛ این کارآزمایی‌ها ترامادول (با هر روش تجویز) را با دارونما یا دیگر درمان‌های فعال در درمان درد نوروپایتک، با بررسی غیر‐عینی توسط شرکت‌کنندگان مقایسه می‌کنند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داد‌ه‌ها را استخراج و کیفیت کارآزمایی و سوگیری (bias) بالقوه آنها را بررسی کردند. پیامدهای اولیه شرکت‌کنندگانی با کاهش درد چشم‌گیر (حداقل کاهش ۵۰% درد از خط پایه یا بهبود بسیار زیاد در مقیاس برداشت کلی بیمار از تغییر (Patient Global Impression of Change; PGIC)) یا کاهش متوسط درد (کاهش حداقل ۳۰% از خط پایه یا بهبود زیاد یا بسیار زیاد در PGIC) بودند. در جایی که تجزیه‌و‌تحلیل تجمعی امکان‌پذیر بود، از داده‌های دو‐حالتی برای محاسبه خطر نسبی (RR) و از تعداد افراد مورد نیاز برای درمان جهت حصول یک پیامد مفید اضافی (NNT) یا پیامد مضر اضافی (NNH)، با استفاده از روش‌های استاندارد استفاده کردیم. با استفاده از سیستم درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) کیفیت شواهد را بررسی و جداول «خلاصه یافته‌ها» را درست کردیم.

شش مطالعه تصادفی‌سازی شده و دوسو‐کور را شامل ۴۳۸ شرکت‌کننده با درد نوروپاتیک تعریف شده شناسایی کردیم. در هر مطالعه، ترامادول تقریبا با دوز ۱۰۰ میلی‌گرم در روز شروع و طی یک یا دو هفته به حداکثر دوز ۴۰۰ میلی‌گرم در روز یا حداکثر دوز قابل تحمل افزایش داده و سپس برای ادامه مطالعه حفظ شد. شرکت‌کنندگان حداقل سه ماه به دلیل سرطان، درمان سرطان، نورالژی پس از هرپس، نوروپاتی محیطی دیابتی، آسیب عصبی نخاع، یا پلی‌نوروپاتی دچار درد نوروپاتیک متوسط یا شدیدی شده بودند. میانگین سن بیماران ۵۰ تا ۶۷ سال با تعداد برابر زن و مرد بود. کسانی که از مطالعه کنار گذاشته شدند، شامل افرادی بودند که کوموربیدیتی یا درد به علت‌های دیگر داشتند. مدت مطالعه برای درمان‌ها چهار تا شش هفته بود، و دو مطالعه طراحی متقاطع داشتند.

همه مطالعات تمامی پیامدهای مورد نظر را گزارش نکردند، و داده‌های محدودی برای پیامدهای درد وجود داشت. کاهش حداقل ۵۰% شدت درد در سه مطالعه گزارش شده بود (۲۶۵ شرکت‌کننده؛ ۱۱۰ رخداد). با استفاده از تجزیه‌و‌تحلیل تاثیرات تصادفی، ۷۰/۱۳۲ (۵۳%) شرکت‌کننده کاهش حداقل ۵۰% درد با ترامادول، و ۴۰/۱۳۳ (۳۰%) با دارونما داشتند؛ خطر نسبی (RR) معادل ۲,۲ بود (۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱.۰۲ تا ۴.۶). NNT محاسبه شده با این داده‌ها ۴.۴ بود (۹۵% CI؛ ۲.۹ تا ۸.۸). کیفیت شواهد برای این پیامد را پائین در نظر گرفتیم، به دلیل حجم نمونه کوچک مطالعات و مجموعه داده‌های تجمعی؛ به دلیل اینکه فقط ۱۱۰ رخداد وجود داشت، تجزیه‌و‌تحلیل شامل انواع مختلف درد نوروپاتیک بود، همه مطالعات حداقل یک خطر بالای سوگیری بالقوه داشتند، و مدت مطالعات کوتاه بود.

شرکت‌کنندگانی که ترامادول دریافت کردند نسبت به گروه دارونما حوادث جانبی بیشتری داشتند. گزارش هر گونه حادثه جانبی با ترامادول (۵۸%) نسبت به دارونما (۳۴%) بیشتر بود (۴ مطالعه؛ ۲۶۶ شرکت‌کننده؛ ۱۲۳ رخداد؛ RR: ۱,۶؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲ تا ۲.۱؛ NNH: ۴.۲؛ ۹۵% CI؛ ۲.۸ تا ۸.۳). حادثه جانبی ترک مرور، با ترامادول (۱۶%) نسبت به دارونما (۳%) بیشتر بود (۶ مطالعه؛ ۴۸۵ شرکت‌کننده؛ ۴۵ رخداد؛ RR: ۴.۱؛ ۹۵% CI؛ ۲.۰ تا ۸.۴؛ NNH: ۸.۲؛ ۹۵% CI؛ ۵.۸ تا ۱۴). فقط چهار مورد حادثه جانبی جدی گزارش شد که به‌طور واضحی هیچ ارتباطی با درمان نداشتند، و هیچ مرگ‌ومیری گزارش نشد. به دلیل حجم نمونه کوچک مطالعه، تعداد رخدادهای پائین، و مدت زمان محدود مطالعات، کیفیت شواهد این پیامد را تا دو یا سه سطح به پائین یا بسیار پائین کاهش دادیم.

اطلاعات کمی درباره استفاده از ترامادول در درد نوروپاتیک وجود دارد که حاصل مطالعات کوچک با خطر سوگیری بالقوه است. این سوگیری طبیعتا مزایای ظاهری ترامادول را افزایش می‌دهد. شواهد حاکی از مزیت ترامادول کیفیت پائین یا بسیار پائینی داشت، و بدان معنی است که نمی‌توان اندیکاسیون معتبری از تاثیر این دارو ارائه کرد و احتمال اینکه این تاثیر از تخمین این مرور سیستماتیک بسیار متفاوت باشد، بسیار زیاد است.

این مرور، بخشی از یک مرور کاکرین قبلی را با عنوان «پرگابالین برای دردهای شدید و مزمن در بزرگسالان» به‌روز می‌کند و فقط درد نوروپاتیک (درد ناشی از آسیب به بافت عصبی) را در نظر می‌گیرد. مدت زمانی است که داروهای ضد‐صرع برای مدیریت درد به کار می‌روند. پرگابالین (pregabalin) یک داروی ضد‐صرع است که در مدیریت وضعیت‌های درد مزمن مورد استفاده قرار می‌گیرد.

ارزیابی اثربخشی ضد‐دردی و عوارض جانبی پرگابالین برای درد مزمن نوروپاتیک در بزرگسالان.

ما CENTRAL؛ MEDLINE و Embase را برای کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌ شده از ژانویه ۲۰۰۹ تا اپریل ۲۰۱۸، پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های بالینی آنلاین و فهرست منابع را جست‌وجو کردیم.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و دوسو‐کور را با مدت زمان دو هفته یا طولانی‌تر وارد کردیم که به مقایسه پرگابالین (با هر روش مصرف) با دارونما (placebo) یا درمان فعال دیگر برای درد نوروپاتیک، با ارزیابی درد گزارش‌ شده توسط شرکت‌کنندگان، پرداختند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و کیفیت کارآزمایی و سوگیری‌ها (bias) را ارزیابی کردند. پیامدهای اولیه عبارت بودند از: حداقل ۳۰ درصد کاهش شدت درد نسبت به سطح پایه؛ بهبود زیاد یا بسیار زیاد در مقیاس Patient Global Impression of Change یا PGIC (منفعت متوسط)؛ حداقل ۵۰ درصد کاهش شدت درد؛ یا بهبود بسیار زیاد در PGIC (منفعت قابل توجه). ما خطر نسبی (RR) و تعداد مورد نیاز برای درمان تا حصول یک پیامد سودمند (number needed to treat for an additional beneficial; NNTB) یا یک پیامد مضر (number needed to treat for an additional harmful; NNTH) را محاسبه کردیم. کیفیت شواهد را با استفاده از سیستم درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.

ما ۴۵ مطالعه را با طول مدت ۲ تا ۱۶ وارد کردیم، با ۱۱,۹۰۶ شرکت‌کننده، ۶۸% از ۳۱ مطالعه جدید. پرگابالین خوراکی با دوزهای ۱۵۰ میلی‌گرم، ۳۰۰ میلی‌گرم و ۶۰۰ میلی‌گرم روزانه با دارونما مقایسه شدند. نورالژی پس از هرپس، نوروپاتی دردناک دیابتیک، و درد ترکیبی نوروپاتیک غالب بودند (۸۵% از شرکت‌کنندگان). خطر بالای سوگیری عمدتا ناشی از حجم نمونه کوچک مطالعه (نه مطالعه) بود، اما بسیاری از مطالعات، دارای خطر نامشخص سوگیری، به‌طور عمده به دلیل داده‌های ناقص پیامد، حجم نمونه، و پنهان‏‌سازی تخصیص بودند.

نورالژی پس از هرپس: اغلب شرکت‌کنندگان کاهش حداقل ۳۰% را در شدت درد با پرگابالین ۳۰۰ میلی‌گرمی در مقایسه با دارونما نشان دادند (۵۰% در مقابل ۲۵%؛ RR: ۲,۱؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱.۶ تا ۲.۶؛ NNTB؛ ۳.۹ (۳.۰ تا ۵.۶)؛ ۳ مطالعه؛ ۵۸۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، و اغلب با کاهش حداقل ۵۰% در شدت درد مواجه شدند (۳۲% در مقابل ۱۳%؛ RR: ۲.۵؛ %۹۵ CI؛ ۱.۹ تا ۳.۴؛ NNTB؛ ۵.۳ (۳.۹ تا ۸.۱)؛ ۴ مطالعه، ۷۱۳ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت متوسط). اغلب شرکت‌کنندگان کاهش حداقل ۳۰% را در شدت درد با پرگابالین ۶۰۰ میلی‌گرمی در مقایسه با دارونما به نمایش گذاشتند (۶۲% در مقابل ۲۴%؛ RR: ۲.۵؛ ۹۵% CI؛ ۲.۰ تا ۳.۲؛ NNTB؛ ۲.۷ (۲.۲ تا ۳.۷)؛ ۳ مطالعه؛ ۵۳۷ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) و اغلب با کاهش حداقل ۵۰% در شدت درد (۴۱% در مقابل ۱۵%؛ RR: ۲.۷؛ ۹۵% CI؛ ۲.۰ تا ۳.۵؛ NNTB؛ ۳.۹ (۳.۱ تا ۵.۵)؛ ۴ مطالعه؛ ۷۳۲ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) مواجه شدند. بی‌خوابی و سرگیجه با پرگابالین شایع‌تر از دارونما بود (شواهد با کیفیت متوسط): بی‌خوابی ۳۰۰ میلی‌گرم ۱۶% در مقابل ۵.۵%، ۶۰۰ میلی‌گرم ۲۵% در مقابل ۵.۸%، سرگیجه ۳۰۰ میلی‌گرم ۲۹% در مقابل ۸.۱%، ۶۰۰ میلی‌گرم ۳۵% در مقابل ۸.۸%.

نوروپاتی دردناک دیابتیک: اغلب شرکت‌کنندگان کاهش حداقل ۳۰% را در شدت درد با پرگابالین ۳۰۰ میلی‌گرمی در مقایسه با دارونما نشان دادند (۴۷% در مقابل ۴۲%؛ RR: ۱,۱؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۱ تا ۱.۲؛ NNTB؛ ۲۲ (۱۲ تا ۲۰۰)؛ ۸ مطالعه؛ ۲۳۲۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) و اغلب با کاهش حداقل ۵۰% در شدت درد (۳۱% در مقابل ۲۴%؛ RR: ۱.۳؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲ تا ۱.۵؛ NNTB؛ ۲۲ (۱۲ تا ۲۰۰)؛ ۱۱ مطالعه؛ ۲۹۳۱ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) مواجه شدند و بیش‌تر آن‌ها PGIC بسیار یا بسیار بهبود یافته داشتند (۵۱% در مقابل ۳۰%؛ RR: ۱.۸؛ ۹۵% CI؛ ۱.۵ تا ۲.۰؛ NNTB؛ ۴.۹ (۳.۸ تا ۶.۹)؛ ۵ مطالعه؛ ۱۰۵۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط). بیشتر شرکت‌کنندگان با کاهش حداقل ۳۰% در شدت درد با پرگابالین ۶۰۰ میلی‌گرمی در مقایسه با دارونما روبه‌رو شدند (۶۳% در مقابل ۵۲%؛ RR: ۱.۲؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۴ تا ۱.۴؛ NNTB؛ ۹.۶ (۵.۵ تا ۴۱)؛ ۲ مطالعه؛ ۶۱۱ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و اغلب با کاهش حداقل ۵۰% در شدت درد مواجه شدند (۴۱% در مقابل ۲۸%؛ RR: ۱.۴؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲ تا ۱.۷؛ NNTB؛ ۷.۸ (۵.۴ تا ۱۴)؛ ۵ مطالعه؛ ۱۰۱۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). بی‌خوابی و سرگیجه با پرگابالین بیشتر از دارونما شایع بود (شواهد با کیفیت متوسط): بی‌خوابی ۳۰۰ میلی‌گرم ۱۱% در مقابل ۳.۱%، ۶۰۰ میلی‌گرم ۱۵% در مقابل ۴.۵%، سرگیجه ۳۰۰ میلی‌گرم ۱۳% در مقابل ۳.۸%، ۶۰۰ میلی‌گرم ۲۲% در مقابل ۴.۴%.

درد نوروپاتیک ترکیبی یا طبقه‌بندی نشده پس از تروما: اکثر شرکت‌کنندگان کاهش حداقل ۳۰% را در شدت درد با پرگابالین ۶۰۰ میلی‌گرمی در مقایسه با دارونما داشتند (۴۸% در مقابل ۳۶%؛ RR: ۱,۲؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱ تا ۱.۴؛ NNTB؛ ۸.۲ (۵.۷ تا ۱۵)؛ ۴ مطالعه، ۱۳۶۷ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت پائین) و اغلب با کاهش حداقل ۵۰% در شدت درد مواجه شدند (۳۴% در مقابل ۲۰%؛ RR: ۱.۵؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲ تا ۱.۹)؛ NNTB؛ ۷.۲ (۵.۴ تا ۱۱)؛ ۴ مطالعه؛ ۱۳۶۷ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط). بی‌خوابی (۱۲% در مقابل ۳.۹%) و سرگیجه (۲۳% در مقابل ۶.۲%) با پرگابالین شایع‌تر بود.

درد نوروپاتیک مرکزی: بیشتر شرکت‌کنندگان کاهش حداقل ۳۰% را در شدت درد با پرگابالین ۶۰۰ میلی‌گرمی نسبت به دارونما (۴۴% در مقابل ۲۸%؛ RR: ۱,۶؛ ۹۵% CI؛ ۱.۳ تا ۲.۰؛ NNTB؛ ۵.۹ (۴.۱ تا ۱۱)؛ ۳ مطالعه؛ ۵۶۲ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و کاهش حداقل ۵۰% کاهش شدت درد (۲۶% در مقابل ۱۵%؛ RR: ۱.۷؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲ تا ۲.۳؛ NNTB؛ ۹.۸ (۶.۰ تا ۲۸)؛ ۳ مطالعه؛ ۵۶۲ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) را گزارش کردند. خواب‌آلودگی (۳۲% در مقابل ۱۱%) و سرگیجه (۲۳% در مقابل ۸.۶%) با پرگابالین بیشتر بود.

دیگر وضعیت‌های درد نوروپاتیک: مطالعات شواهدی را از منفعت پرگابالین ۶۰۰ میلی‌گرمی در نوروپاتی HIV پیدا نکردند (۲ مطالعه، ۶۷۴ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت متوسط) و شواهد محدودی از منفعت پرگابالین در درد نوروپاتیک کمر یا سیاتیکا، درد نوروپاتیک سرطان، یا پلی‌نوروپاتی دیده ‌شد.

عوارض جانبی جدی، همه وضعیت‌ها: عوارض جانبی جدی با دارونما شایع‌تر از پرگابالین ۳۰۰ میلی‌گرمی (۳,۱% در مقابل ۲.۶%؛ RR: ۱.۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸ تا ۱.۷)؛ ۱۷ مطالعه؛ ۴۱۱۲ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا) یا پرگابالین ۶۰۰ میلی‌گرمی (۳.۴% در مقابل ۳.۴%؛ RR: ۱.۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸ تا ۱.۵؛ ۱۶ مطالعه؛ ۳۹۹۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا) نبود.

شواهد حاکی از اثربخشی پرگابالین در نورالژی پس از هرپس، نورالژی دردناک دیابتیک، و درد نوروپاتیک ترکیبی یا طبقه‌بندی نشده پس از تروما و نبود اثربخشی در نوروپاتی HIV، بود؛ شواهد اثربخشی پرگابالین در درد مرکزی نوروپاتیک ناکافی است. برخی افراد مزایای قابل‌ توجهی را با پرگابالین به دست خواهند آورد؛ افراد بیش‌تری با سود متوسطی روبه‌رو خواهند شد، اما برای بسیاری از آن‌ها سودی نخواهد بود یا درمان را قطع خواهند کرد. از زمان مرور سال ۲۰۰۹، تغییرات اساسی حاصل نشده است.