جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای David R Bearn
نقش مداخلات غیر‐جراحی جانبی برای تسریع حرکت دندان در بیماران تحت درمان ارتودنسی ثابت
Ahmed El-Angbawi، Grant T McIntyre، Padhraig S Fleming، David R Bearn،
دوره ۲۰۱۵، شماره ۰ - ( ۶-۱۳۹۴ )
چکیده
پیشینه
تسریع میزان حرکت دندان ممکن است به کاهش دوره درمان ارتودنسی و تاثیرات ناخواسته مرتبط، از جمله بازجذب ریشه و دمینرالیزاسیون مینای دندان (enamel demineralisation) کمک کند. روش‌های متعددی، از جمله درمان‌های جانبی جراحی و غیر‐جراحی، به تسریع میزان حرکت دندان کمک می‌کنند. روش‌های غیر‐جراحی شامل تابش لیزر با شدت کم، لرزش رزونانس، میدان‌های پالس الکترومغناطیسی، جریان الکتریکی و رویکردهای دارویی هستند.
اهداف
ارزیابی تاثیرات مداخلات جانبی غیر‐جراحی بر میزان حرکت ارتودنسی دندان و دوره کلی درمان.
روش های جستجو
ما بانک‌های اطلاعاتی زیر را در ۲۵ نوامبر ۲۰۱۴ جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (نوامبر ۲۰۱۴)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین، ۲۰۱۴، شماره ۱۰)؛ MEDLINE via OVID (از ۱۹۴۶ تا نوامبر ۲۰۱۴)؛ EMBASE via OVID (از ۱۹۸۰ تا نوامبر ۲۰۱۴)؛ LILACS via BIREME (از ۱۹۸۰ تا نوامبر ۲۰۱۴)؛ متارجیستری از کارآزمایی‌های کنترل شده (نوامبر ۲۰۱۴)، پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی مؤسسات ملی سلامت ایالات متحده (ClinicalTrials.gov؛ نوامبر ۲۰۱۴) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (نوامبر ۲۰۱۴). فهرست منابع همه کارآزمایی‌های شناسایی شده را برای یافتن مطالعات بیشتر بررسی کردیم. در جست‌وجوهای انجام شده در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی، هیچ محدودیتی از نظر زبان یا تاریخ انتشار اعمال نشد.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) از افرادی را که به منظور تسریع حرکت دندان، درمان ارتودنسی را با استفاده از لوازم ثابت همراه با مداخلات جانبی غیر‐جراحی دریافت کرده بودند، وارد کردیم. ما مطالعات با طراحی غیر‐موازی (مثلا، split‐mouth) را خارج کردیم، زیرا آنها را برای ارزیابی تاثیرات این نوع از مداخلات نامناسب تشخیص دادیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور مسئول انتخاب مطالعه، ارزیابی خطر سوگیری (bias) و استخراج داده‌ها بودند؛ آنها این کارها را به‌طور مستقل از هم انجام دادند. هر گونه عدم توافقی با بحث میان تیم مرور برای رسیدن به توافق نظر برطرف شد. نویسندگان این مرور با نویسندگان مسئول کارآزمایی‌ها تماس گرفتند تا اطلاعات و داده‌های ازدست‌رفته را به دست آورده و بتوانند تفاوت‌های میانگین (MD)، ۹۵% فواصل اطمینان (CI) یا خطرات نسبی (RR) را در زمانی که گزارش نشده بودند، محاسبه کنند.
نتایج اصلی

ما دو مطالعه را در این مرور وارد کردیم، که هر دو در معرض خطر بالای سوگیری قرار داشتند. این دو مطالعه، دربرگیرنده ۱۱۱ شرکت‌کننده بود که به مقایسه استفاده از Tooth Masseuse و OrthoAccel با درمان‌های مکانیکی متعارف، به ترتیب، در طول فازهای اصلاح ارتودنسی و عقب‌نشینی کانین پرداخته بودند. هر دو مطالعه به ارزیابی مقدار یا میزان حرکت دندانی بود، پرداخته بودند، اما نتوانستیم متاآنالیز این داده‌ها را انجام دهیم، زیرا آنها از اندازه‌گیری‌های متفاوت پیامدها در مراحل مختلف فرآیند درمان ارتودنسی استفاده کرده بودند. یک مطالعه ارزیابی ذهنی درد و ناراحتی بیماران نیز و مطالعه دیگر عوارض جانبی را اندازه‌گیری کردند. این مطالعات مستقیما طول دوره درمان ارتودنسی یا تعداد ویزیت‌ها را در طول درمان فعال گزارش نکردند.

استفاده از Tooth Masseuse با ۱۱۱ Hz در ۰,۰۶ Newtons (N) به مدت ۲۰ دقیقه، روزانه، منجر به کاهش بیشتری در نامنظمی در ناحیه دندان پیشین پائینی طی ۱۰ هفته می‌شود، این میزان با استفاده از Little's Irregularity Index (LII) با یک تفاوت میانگین (MD) برابر ۰.۶ میلی‌متر (۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۹۴‐ تا ۲.۳۴)، در مقایسه با گروه کنترل به دست آمد. درد و ناراحتی طی شش تا هشت ساعت پس از جایگذاری قوس سیم و پس از هفت روز، با تفاوت حداقلی بین گروه مداخله و کنترل افزایش یافت. هیچ تست آماری که برای متغیر و تفاوت‌های میان دو گروه فراهم آمد، از نظر بالینی مهم نبود.

استفاده از OrthoAccel با ۳۰ Hz در ۰,۲۵ N به مدت ۲۰ دقیقه روزانه، میزان بالاتری را از مشکل فک بالا در مقایسه با گروه کنترل در پی داشت (MD: ۰.۳۷ میلی‌متر/ماه؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۷‐ تا ۰.۸۱؛ P = ۰.۰۵). در حالی که این تفاوت پیشنهاد کرده ۵۰% حرکت سریع‌تر دندان با استفاده از ابزار لرزشی رخ می‌دهد، تفاوت‌های مطلق مرزی بوده و تلقی بالینی از آنها مهم نیست. سطوح مشابهی از عوارض جانبی غیر‐جدی در گروه‌های مداخله و کنترل با خطر نسبی (RR): ۰.۹۶ گزارش شد (۹۵% CI؛ ۰۳۲ تا ۲.۸۵).

در مجموع، کیفیت شواهد بسیار پائین بوده و بنابراین نمی‌توان به یافته‌ها اعتماد کرد.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
پژوهش‌های بالینی بسیار کمی در مورد اثربخشی مداخلات غیر‐جراحی برای تسریع درمان ارتودنسی وجود دارد. شواهد موجود کیفیت بسیار پائینی داشته و تعیین تاثیرات مثبت مداخلات جانبی غیر‐جراحی برای تسریع حرکت دندانی امکان‌پذیر نیست. هرچند ادعاهایی در مورد تاثیرات مثبت احتمالی نیروهای سبک لرزشی وجود دارد، نتایج مطالعات کنونی به اهمیت قابل توجه آماری یا بالینی نمی‌رسند. انجام کارآزمایی‌های دقیق و با طراحی خوب با دوره‌های پیگیری طولانی‌تر لازم است؛ تا تعیین شود که مداخلات غیر‐جراحی منجر به کاهش بالینی مهمی در دوره درمان ارتودنسی، بدون آنکه عوارض جانبی برجای گذارد، خواهند شد یا خیر.
خلاصه به زبان ساده

درمان‌های جانبی غیر‐جراحی برای تسریع حرکت دندان در بیمارانی که با بریس‌های ثابت درمان می‌شوند.

سوال مطالعه مروری
درمان‌های جانبی غیر‐جراحی چه تاثیری بر طول مدت مورد نیاز بر حرکت دندان، زمانی که با بریس‌های ثابت درمان می‌شوند، دارد و زمان کلی مورد نیاز برای درمان ارتودنسی چه اندازه است؟

پیشینه
در کل دنیا، درمان ارتودنسی برای تصحیح موقعیت دندان‌های مشکل‌دار در نوجوانان و بزرگسالان استفاده می‌شود. بریس‌ها ابزار ارتودنسی هستند که از براکت‌هایی تشکیل شده و با چسب به دندان می‌چسبند و سپس با سیم‌هایی به هم وصل می‌شوند تا فشار بیشتری بر دندان‌ها وارد آمده و آنها را حرکت دهد و موقعیت آنها را بهبود بخشد. بر اساس مشکل موجود، مدت زمان مورد نیاز برای درمان از ماه‌ها تا سال‌ها ممکن است طول بکشد. به هر حال، اغلب درمان‌ها به طور میانگین حدود ۲۴ ماه طول می‌کشند. تسریع میزان حرکت دندان می‌تواند به کاهش طول زمان مورد نیاز برای یک دوره درمان کمک کند و شاید تاثیرات ناخواسته درمان ارتودنسی را که گاهی رخ می‌دهد، مانند پوسیدگی دندان و کوتاه شدن ریشه دندان، کاهش دهند. روش‌های مختلفی، از جمله درمان‌های جراحی و غیر‐جراحی، برای تسریع حرکت دندان در ارتودنسی پیشنهاد شده است. شواهد مربوط به پروسیجرهای غیر‐جراحی برای تسریع حرکت دندان در ارتودنسی در این مرور ارزیابی می‌شود.

ویژگی‌های مطالعه

نویسندگان گروه سلامت دهان در کاکرین این مرور را با استفاده از مطالعات موجود انجام دادند. شواهدی که در این مطالعه وارد شده‌اند، تا ۲۶ نوامبر ۲۰۱۴ به‌روز است.

ما دو مطالعه را با حضور ۱۱۱ شرکت‌کننده در این مرور وارد کردیم. یک متخصص ارتودنسی در کلینیک خصوصی در استرالیا یکی از این مطالعات را انجام داده، و مطالعه دیگر به وسیله رزیدنت‌های ارتودنسی روی بیماران در یک بیمارستان دانشگاهی در ایالات متحده انجام شده بود. در یک مطالعه، سن شرکت‌کنندگان ۱۱ تا ۱۵ سال بوده و در دومی، میانگین سن بیماران ۲۱ سال گزارش شد. این مطالعات استفاده جانبی را از دو ابزار که از نیروهای ارتعاشی نور بهره می‌بردند، Tooth Masseuse در افراد دریافت کننده درمان معمول دستگاه ثابت در طول مرحله هم‌تراز کردن دندان و OrthoAccel برای بیمارانی که تحت درمان معمول دستگاه ثابت برای مرحله نزدیک کردن فاصله‌ها قرار داشتند، در دستور کار خود قرار دادند. شرکت‌کنندگان درمان جانبی با وسایل، با افرادی مقایسه شدند که فقط درمان معمول را دریافت کرده بودند. این کارآزمایی‌ها جنبه‌های مختلف حرکت ارتودنسی دندان و عوارض جانبی آنها را بررسی کرده بودند.

نتایج کلیدی

این مطالعه سه پیامد را ارزیابی کرده بودند: میزان حرکت دندان؛ احساس درد و ناراحتی بیمار، و عوارض جانبی ناخواسته. تفاوت‌های قابل توجهی میان مطالعات وجود داشت و بدان معناست که ما نتوانستیم نتایج را ترکیب کنیم.

با توجه به شواهد محدود موجود، تعیین اینکه استفاده از نیروهای ارتعاشی حین درمان با ابزار ارتودنسی ثابت تاثیر مفید یا مضر قابل توجهی بر میزان حرکت دندان ارتودنسی شده یا طول مدت درمان خواهد داشت، امکان‌پذیر نیست.

کیفیت شواهد

سطح کیفیت شواهد بسیار پائین است.


بررسی پروسیجرهای نگهداشت (retention) برای ثابت نگه داشتن دندان‌ها پس از درمان با بریس‌های (brace) ارتودنسی
Simon J Littlewood، Declan T Millett، Bridget Doubleday، David R Bearn، Helen V Worthington،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
نگهداشت (retention)، مرحله درمانی ارتودنسی است که باعث می‌شود دندان‌ها بعد از درمان با بریس‌های ارتودنسی در موقعیت درستشان باقی بمانند. بدون این مرحله، ممکن است دندان‌ها دوباره به وضعیت اولیه خود بازگردند (relapse). برای پیشگیری از عود، هر فردی که تحت درمان با سیم‌های ارتودنسی قرار می‌گیرد، نیازمند نوعی نگهداشت خواهد شد
اهداف
ارزیابی تاثیرات استراتژی‌های مختلف نگهداشت برای ثابت نگه داشتن دندان‌ها در موقعیت درستشان بعد از سیم‌های ارتودنسی.
روش های جستجو
در این مرور، بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (Cochrane Oral Health Group's Trials Register) (تا ۲۶ ژانویه ۲۰۱۶)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های بالینی کاکرین (CENTRAL) (شماره ۱۲، ۲۰۱۵)؛ MEDLINE via Ovid (از ۱۹۴۶ تا ۲۶ ژانویه ۲۰۱۶) و EMBASE via Ovid (از ۱۹۸۰ تا ۲۶ ژانویه ۲۰۱۶). برای شناسایی کارآزمایی‌های در حال انجام، پایگاه ثبت کارآزمایی‌های مؤسسه ملی سلامت ایالات متحده (US National Institutes of Health Trials Register) (در سایت ClinicalTrials.gov) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO) را جست‌وجو کردیم. در زمان جست‌وجو در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی، محدودیت زبانی یا تاریخی اعمال نشد. برای شناسایی کارآزمایی‌های منتشر نشده با نویسندگان کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
RCT‌هایی انتخاب شدند که در برگیرنده کودکان و بزرگسالانی بود که نگهدارنده داشته یا پروسیجرهای اضافی برای پیشگیری از عود به دنبال درمان ارتودنسی با سیم انجام داده بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، مطالعات واجد شرایط را غربالگری، خطر سوگیری (bias) در کارآزمایی‌ها را بررسی و داده‌ها را استخراج کردند. پیامدهای مورد نظر به صورت موارد زیر بود: کیفیت ثابت‌سازی دندان‌ها، نقص در نگهدارنده‌ها، عوارض جانبی در سلامت دهان و رضایت بیمار. تفاوت‌های میانگین (MD) را با ۹۵% فواصل اطمینان (CI) برای داده‌های پیوسته و خطرات نسبی (RR) را با ۹۵% CI برای پیامدهای دو‐حالتی محاسبه کردیم. زمانی که مطالعاتی با متدولوژی و پیامد مشابه وجود داشت، متاآنالیز (meta‐analysis) انجام دادیم. گزارش شاخص نامنظمی Little's Irregularity Index را برای اندازه‌گیری عود، اولویت‌بندی کردیم.
نتایج اصلی

در این مرور، ۱۵ مطالعه (با ۱۷۲۲ شرکت‌کننده) را وارد کردیم. هم‌چنین چهار مطالعه در حال انجام و چهار مطالعه در انتظار طبقه‌بندی شدن وجود داشت. این ۱۵ مطالعه وارد شده چهار مقایسه را ارزیابی کردند: نگهدارنده‌های متحرک در برابر نگهدارنده‌های ثابت (سه مطالعه)؛ انواع مختلف نگهدارنده‌های ثابت (چهار مطالعه)؛ انواع مختلف نگهدارنده‌های متحرک (هشت مطالعه) و یک مطالعه که، ترکیب ترموپلاستک فک بالا (upper thermoplastic) و متصل شونده به فک پائین (lower bonded) را در برابر ترومبوپلاستیک فک بالا با پروسیجرهای کمکی فک پائین (lower adjunctive) در برابر نگهدارنده مقایسه می‌کرد. چهار مطالعه، خطر پائین سوگیری و هفت مطالعه سوگیری پُر‐خطر و چهار مطالعه خطر سوگیری نامشخص داشتند.

نگهدارنده‌های متحرک در برابر نگهدارنده‌های ثابت

نگهدارنده‌های متحرک ترموپلاستیک در فک پائینی نسبت به نگهدارنده‌های ثابت چند رشته‌ای (multistrand) ثبات کمتری داشتند: MD (در Little's Irregularity Index؛ ۰ میلی‌متر ثابت است) معادل ۰,۶ میلی‌متر است (۹۵% CI؛ ۰.۱۷ تا ۱.۰۳). این نتیجه حاصل یک کارآزمایی با ۸۴ شرکت‌کننده است که خطر سوگیری بالا و شواهد با کیفیت پائین داشت. نتایج عدم کارایی نگهدارنده‌ها متناقض بود. شواهدی از خونریزی لثه‌ای کمتری با نگهدارنده‌های متحرک وجود داشت: RR: ۰.۵۳؛ (۹۵% CI؛ ۰.۳۱ تا ۰.۸۸؛ یک کارآزمایی؛ ۸۴ شرکت‌کننده؛ خطر سوگیری بالا؛ شواهد با کیفیت پائین)، اما شرکت‌کنندگان اذعان داشتند که گذاشتن نگهدارنده‌های ثابت، با تفاوت میانگین در یک مقیاس آنالوگ بصری (VAS؛ از ۰ تا ۱۰۰؛ ۱۰۰ یعنی بسیار رضایت‌مند) ۱۲.۸۴‐؛ (۹۵% CI؛ ۷.۰۹‐ تا ۱۸.۶۰‐) مقبول‌تر است.

نگهدارنده‌های ثابت در برابر نگهدارنده‌های ثابت

این مطالعات هیچ داده‌هایی را از ثبات، عوارض جانبی یا رضایت‌مندی شرکت‌کنندگان گزارش نکردند. تجمیع داده‌های مربوط به عدم کارایی نگهدارنده‌ها از سه کارآزمایی که نگهدارنده پلی‌اتیلنی نواری (polyethylene ribbon bonded retainer) را در برابر نگهدارنده چند‐رشته‌ای در قوس پائینی مقایسه می‌کرد، امکان‌پذیر بود (RR: ۱,۱۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۷ تا ۱.۵۷؛ ناهمگونی متوسط؛ سه کارآزمایی؛ ۲۲۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچ شواهدی از تفاوت در نرخ‌های ناکارآمدی وجود نداشت. هم‌چنین از دو کارآزمایی، داده‌هایی در مورد مقایسه انواع نگهدارنده‌های ثابت بالایی به دست آوردیم که یافته‌های مشابهی داشت: RR: ۱.۲۵؛ (۹۵% CI؛ ۰.۸۷ تا ۱.۷۸؛ ناهمگونی کم؛ دو کارآزمایی؛ ۱۷۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).

نگهدارنده‌های متحرک در برابر نگهدارنده‌های متحرک

در مطالعه‌ای با خطر پائین سوگیری که نگهدارنده ترموپلاستیک تمام‌وقت را در برابر نگهدارنده ترموپلاستیک نیمه‌وقت بالایی و پائینی مقایسه می‌کرد، هیچ شواهدی از تفاوت در عود وجود نداشت (شواهد با کیفیت متوسط درجه‌بندی شد). مطالعه دیگری، که نگهدارنده Hawley تمام‌وقت و نیمه‌وقت پائینی را مقایسه می‌کرد، هیچ شواهدی از تفاوت در عود مشاهده نکرد (شواهد با کیفیت پائین). دو مطالعه با خطر سوگیری بالا نشان دادند که ثبات در قوس پائینی برای نگهدارنده‌های ترموپلاستیک در برابر Hawley، و برای ترموپلاستیک تمام‌وقت در برابر Begg (تمام‌وقت) بهتر است (هر دو مطالعه شواهدی با کیفیت پائین داشتند).

یک مطالعه نشان داد شرکت‌کنندگانی که از نگهدارنده‌های Howley استفاده می‌کنند، نسبت به کسانی که از نگهدارنده‌های ترموپلاستیک استفاده می کردند، بیشتر خجالت می کشیدند. RR: ۲,۴۲؛ (۹۵% CI؛ ۱.۳۰ تا ۴.۴۹؛ یک کارآزمایی؛ ۳۴۸ شرکت‌کننده؛ خطر سوگیری بالا؛ شواهد با کیفیت پائین). این مطالعه هم‌چنین نشان داد گذاشتن نگهدارنده‌های Hawley مشکل‌تر است. شواهد متناقضی درباره نرخ بقا در نگهدارنده‌های ترموپلاستیک و Hawley وجود داشت.

مقایسه‌های دیگر نگهدارنده‌ها

مطالعه دیگری با خطر پائین سوگیری، سه رویکرد مختلف به نگهداشت را برای افراد مبتلا به نامرتبی دندان (crowding) اما با ارتباط طبیعی فک بررسی کرد. این مطالعه نشان داد که هیچ شواهدی از تفاوت در عود بین ترکیب نگهدارنده ترموپلاستیک فک بالا و نگهدارنده کانین تا کانین فک پائین و ترکیب نگهدارنده ترموپلاستیک فک بالا و ساییدن اینترپروگزیمال (interproximal stripping) بدون نگهدارنده فک پائین وجود ندارد. هر دوی این روش‌ها بهتر از استفاده از موقعیت‌یاب به عنوان نگهدارنده هستند.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان

هیچ شواهدی نیافتیم که نشان دهد گذاشتن نگهدارنده‌های ترموپلاستیک تمام‌وقت، ثبات بیشتری نسبت به نیمه‌وقت گذاشتن نگهدارنده‌ها ایجاد می‌کند، اما این مورد تنها در تعداد معدودی از شرکت‌کنندگان بررسی شد.

به طور کلی، شواهد با کیفیت بالایی برای نظر دادن در مورد پروسیجرهای نگهداشت برای نگهداشت موقعیت دندان بعد از درمان با بریس‌های ارتودنسی وجود ندارد. به RCTهای بیشتر و با کیفیت بالاتری نیاز است.

خلاصه به زبان ساده

بهترین روش برای نگهداشت موقعیت درست دندان‌ها بعد از درمان ارتودنسی چه روشی است؟

سوال مطالعه مروری

موثرترین رویکرد برای نگهداشت دندان در موقعیت جدیدش بعد از پایان درمان با بریس‌های ارتودنسی چیست؟

پیشینه

وقتی که دندان‌ها با استفاده از بریس‌های ارتودنسی مرتب می‌شوند، دندان‌ها تمایل دارند که دوباره کج شوند. متخصصان ارتودنسی با استفاده از پروسیجرهای مختلف نگهداشت از این برگشت پیشگیری می‌کنند. پروسیجرهای نگهداشت شامل گذاشتن نگهدارنده، که رو یا دور دندان قرار می‌گیرد، یا چسباندن آن به پشت دندان‌ها، یا استفاده از روشی به نام «پروسیجرهای کمکی» می‌شود. پروسیجرهای کمکی یا شکل ارتباطات دندان‌ها را تغییر می‌دهد یا شامل پروسیجرهای محدودی است که ارتباط بین لثه و گردن دندان را قطع می‌کند.

ویژگی‌های مطالعه

بانک‌های اطلاعاتی علمی را برای یافتن شواهد جدید تا ۲۶ ژانویه ۲۰۱۶ جست‌وجو کردیم. این مرور، نسخه قبلی منتشر شده در سال ۲۰۰۶ را به‌روز می‌کند. ۱۵ مطالعه را که انواع مختلف نگهدارنده‌های ثابت و متحرک و مدت‌های زمانی مختلف گذاشتن نگهدارنده را بررسی می‌کرد، وارد کردیم. ۱۷۲۲ شرکت‌کننده وجود داشت که شامل کودکان و بزرگسالان می‌شد. نه مطالعه در بیمارستان یا در مراکز داشنگاهی، پنج مطالعه در مطب متخصص و یک مطالعه در کلینیک خدمات سلامت ملی انجام شد.

این مطالعات چهار مقایسه را بررسی کردند: نگهدارنده‌های ثابت در برابر نگهدارنده‌های متحرک (سه مطالعه)، انواع مختلف نگهدارنده‌های ثابت (چهار نگهدارنده)، انواع مختلف نگهدارنده‌های متحرک (هشت مطالعه) و مطالعه‌ای که ترکیب نگهدارنده‌های ثابت و متحرک را با استفاده از یک پروسیجر کمکی و یک موقعیت دهنده (positioner) مقایسه می‌کرد.

هم‌چینن چهار مطالعه در حال انجام و چهار مطالعه در انتظار طبقه‌بندی یافتیم.

نتایج کلیدی

اکثر شواهد کیفیت پائینی داشتند. یک مطالعه کوچک اما خوب، که گذاشتن نگهدارنده‌های ترموپلاستیک تمام‌وقت و نیمه‌وقت را بررسی کرد، هیچ شواهدی از تفاوت در ثبات نشان نداد (شواهد با کیفیت متوسط).

کیفیت شواهد

شواهد با کیفیت بالا برای نظر دادن در مورد هر رویکرد به نگهداشت وجود نداشت. به مطالعات بیشتر و با کیفیت بالاتری نیاز است.


صفحه ۱ از ۱