جستجو در مقالات منتشر شده
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
در این مرور، ۲۵ مطالعه را با مجموع ۲۱,۰۰۴ شرکت‌کننده وارد کردیم. تمامی آنها فونداپارینوکس را برای پیشگیری از VTE مورد بررسی قرار داده بودند؛ هیچ کدام از ایدراپارینوکس یا ایدرابیوتاپارینوکس را مورد بررسی قرار ندادند. مطالعات شامل شرکت‌کنندگانی بودند که تحت جراحی شکمی، جراحی قفسه سینه، جراحی باریاتریک یا جراحی بای‌پس عروق کرونر قرار گرفته بودند؛ بیماران بسیار بیمار بستری در بیمارستان؛ افرادی که نیازمند بی‌حرکت ماندن جدی یا نیمه جدی بودند؛ و کسانی که ترومبوز وریدی سطحی دارند. بیشتر مطالعات روی بیماران ارتوپدی تمرکز داشتند. کیفیت شواهد را به دلیل ناهمگونی بین مطالعات و تعداد کم حوادث که منجر به عدم دقت می‌شود، کاهش دادیم.
زمانی که فونداپارینوکس با دارونما مقایسه شد، تعداد VTE کل کم‌تر (خطر نسبی (RR): ۰,۲۴؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۱۵ تا ۰.۳۸؛ ۵۷۱۷ شرکت‌کننده؛ ۸ مطالعه؛ I۲= ۶۴%؛ P < ۰,۰۰۰۰۱)، تعداد VTE علامت‌دار کم‌تر (RR: ۰.۱۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۶ تا ۰.۳۶؛ ۶۵۰۳ شرکت‌کننده؛ ۸ مطالعه؛ I۲= ۰%؛ P < ۰,۰۰۰۱)، تعداد DVT کل کم‌تر (RR: ۰.۲۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۵ تا ۰.۴۰؛ ۵۷۱۵ شرکت‌کننده؛ ۸ مطالعه؛ I۲= ۶۷%؛ P < ۰,۰۰۰۰۱)؛ DVT پروگزیمال کم‌تر (RR: ۰.۱۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۴ تا ۰.۳۹؛ ۲۷۴۶ شرکت‌کننده؛ ۷ مطالعه؛ I۲= ۶۴%؛ ۰,۰۰۰۴ = P) و تعداد کل آمبولی ریوی کم‌تر (RR: ۰.۱۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۴ تا ۰.۶۲؛ ۶۴۱۲ شرکت‌کننده؛ ۸ مطالعه؛ I۲= ۰%؛ P = ۰,۰۰۸) در گروه فونداپارینوکس مشاهده کردیم. کیفیت شواهد برای VTE کل، DVT کل، DVT پروگزیمال متوسط و برای VTE علامت‌دار و PE کل بالا بودند.
زمانی که فونداپارینوکس با LMWH مقایسه شد، تجزیه‌وتحلیل‌ها نشان دادند که فونداپارینوکس می‌تواند VTE و DVT کل (RR: ۰,۵۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۲ تا ۰.۷۳؛ ۹۳۳۹ شرکت‌کننده؛ ۱۱ مطالعه؛ I۲= ۶۴%؛ P < ۰,۰۰۰۱؛ و RR: ۰.۵۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۰ تا ۰.۷۱؛ ۹۳۵۶ شرکت‌کننده؛ ۱۰ مطالعه؛ I۲= ۶۷%؛ P < ۰,۰۰۰۱؛ به ترتیب) را کاهش دهد و تمایلی را به سوی کاهش DVT پروگزیمال (RR: ۰.۵۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۳ تا ۱.۰۲؛ ۸۳۶۱ شرکت‌کننده؛ ۹ مطالعه؛ I۲= ۵۳%؛ P = ۰,۰۶) نشان داد. VTE علامت‌دار (RR: ۱.۰۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۵ تا ۱.۶۳؛ ۱۲۲۴۰ شرکت‌کننده؛ ۹ مطالعه؛ I۲ = ۳۵%؛ P = ۰,۹۰) و PE کل (RR: ۱.۲۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۵ تا ۲.۳۴؛ ۱۲۳۵۰ شرکت‌کننده؛ ۱۰ مطالعه؛ I۲ = ۰%؛ P = ۰,۵۱) تفاوتی را بین فونداپارینوکس و LMWH نشان ندادند. کیفیت شواهد برای VTE کل، VTE علامت‌دار، DVT کل و PE کل متوسط و برای DVT پروگزیمال بالا بودند.
ما نشان دادیم که فونداپارینوکس خونریزی عمده را در مقایسه با دارونما و LWMH افزایش می‌دهد (به ترتیب: RR: ۲,۵۶؛ ۹۵% CI؛ ۱.۴۸ تا ۴.۴۴؛ ۶۶۵۹ شرکت‌کننده؛ ۸ مطالعه؛ ; I۲ = ۰%؛ P = ۰,۰۰۰۸؛ شواهد با کیفیت متوسط؛ و RR: ۱.۳۸؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۹ تا ۱.۷۵؛ ۱۲۵۰۱ شرکت‌کننده؛ ۱۱ مطالعه؛ I۲ = ۲۴%؛ P = ۰,۰۰۸ شواهد با کیفیت بالا). مورتالیتی به هر علتی بین دو گروه فونداپارینوکس و دارونما یا LWMH تفاوتی نشان نداد (RR: ۰.۷۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۸ تا ۱.۲۲؛ ۶۶۷۴ شرکت‌کننده؛ ۸ مطالعه؛ I۲ = ۱۴%؛ P = ۰,۲۶؛ شواهد با کیفیت متوسط؛ و RR: ۰.۸۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۳ تا ۱.۲۲؛ ۱۲,۴۰۰ شرکت‌کننده؛ ۱۱ مطالعه؛ I۲ = ۰%؛ P = ۰,۴۴؛ شواهد با کیفیت متوسط، به ترتیب).
یک مطالعه فونداپارینوکس با دوزهای متغیر و ثابت (۱ میلی‌گرم در روز) وارفارین پس از جراحی تعویض مفصل ران یا زانوی الکتیو مقایسه کرده و نشان داد تفاوتی در پیامدهای اولیه و ثانویه بین فونداپارینوکس و دوزهای متغیر و ثابت وارفارین وجود نداشت. کیفیت شواهد بسیار پائین بود. یک مطالعه کوچک، فونداپارینوکس و ادوکسابان (edoxaban) را در بیماران مبتلا به اختلال شدید کلیوی تحت جراحی ارتوپدی اندام تحتانی مقایسه کرد و هیچ رویداد ترومبوآمبولی، حوادث خونریزی یا مرگ‌و‌میر را در هر دو گروه گزارش نکرد. کیفیت شواهد بسیار پائین بود. یک مطالعه کوچک، فونداپارینوکس را با ترومبوپروفیلاکسی مکانیکی مقایسه کرد. نتایج نشان داد که در VTE کل و DVT کل بین فونداپارینوکس و ترومبوپروفیلاکسی مکانیکی تفاوت وجود ندارد. این مطالعه هیچ موردی راجع به پیامدهای دیگر این مرور گزارش نکرده است. کیفیت شواهد پائین بود.
مطالعات کافی برای نتیجه‌گیری‌های معنی‌دار در مورد زیر‐گروه‌های وضعیت‌های بالینی به غیر از جراحی ارتوپدی وجود نداشت.
پنتاساکاریدها برای پیشگیری از لخته‌های خونی وریدی
پیشینه
ترومبوآمبولی وریدی (venous thromboembolism; VTE) وضعیتی است که در آن افراد لخته‌های خون در وریدهایشان تولید می‌شوند. این وضعیت شامل ترومبوز ورید عمقی (deep vein thrombosis; DVT) و آمبولی ریوی (pulmonary embolism; PE) بالقوه کشنده است. VTE در بیش از ۱۰% بیماران در بیمارستان رخ می‌دهد و سومین علت مرگ‌و‌میر میان آنها است. بنابراین، پیشگیری موثر برای افرادی که در معرض خطر ابتلا به VTE هستند، ضروری است. روش استاندارد پیشگیری شامل استفاده از یک آنتی‌کوآگولانت، به عنوان مثال، هپارین با وزن مولکولی پائین (low molecular weight heparin; LMWH) یا وارفارین (warfarin)، میان بیماران ارتوپدی است. در سال‌های اخیر نوع دیگری از آنتی‌کوآگولانت، پنتاساکارید (pentasaccharide)، تاثیر آنتی‌کوآگولاتیو خوبی در کارآزمایی‌های بالینی نشان داده‌اند. سه نوع پنتاساکارید در دسترس هستند، یعنی فونداپارینوکس (fondaparinux) کوتاه‐اثر، ایدراپارینوکس (idraparinux) و ایدرابیوتاپارینوکس (idrabiotaparinux) طولانی‐اثر.
نتایج کلیدی
مرور سیستماتیک ما شامل ۲۵ مطالعه با حضور ۲۱,۰۰۴ شرکت‌کننده (اکنون تا مارچ ۲۰۱۶) بود. ما هیچ مطالعه‌ای را در مورد ایدراپارینوکس طولانی‐اثر و ایدرابیوتاپارینوکس برای پیشگیری از VTE نیافتیم. بنابراین، فقط مطالعات انجام شده در مورد فونداپارینوکس کوتاه‐اثر برای پیشگیری از VTE را وارد مرور کردیم.
شواهدی با کیفیت متوسط تا بالا نشان می‌دهد که فونداپارینوکس برای پیشگیری کوتاه‐مدت از VTE در مقایسه با دارونما (placebo) موثر است. این می‌تواند VTE کل؛ DVT؛ PE کل و VTE علامت‌دار را کاهش دهد و در مقایسه با دارونما، تفاوتی در تعداد موارد مرگ‌و‌میر نشان نمی‌دهد. شواهد با کیفیت پائین تا متوسط نشان می‌دهد که فونداپارینوکس برای پیشگیری کوتاه‐مدت از VTE در مقایسه با LMWH موثر است. این می‌تواند VTE کل و DVT کل را کاهش دهد و در مقایسه با LMWH، تفاوتی در تعداد مرگ‌و‌میرها ایجاد نمی‌کند. در عین حال، در مقایسه با دارونما و LMWH، فونداپارینوکس خونریزی عمده را افزایش می‌دهد. بنابراین، هنگامی که فونداپارینوکس برای پیشگیری از VTE انتخاب شود، توجه به خطر خونریزی فرد باید مد نظر باشد. بیشتر اطلاعات از بیماران تحت جراحی ارتوپدی به دست آمده است. بنابراین، نتیجه‌گیری به‌طور عمده مربوط به این بیماران می‌شود. داده‌های مربوط به فونداپارینوکس برای سایر شرایط پزشکی مانند جراحی داخلی، پزشکی و شکم اندک است.
کیفیت شواهد
سطح کیفیت شواهد را کاهش دادیم زیرا تعداد کم حوادث منجر به شکل‌گیری عدم دقت و تفاوت‌ها و ناهمگونی بین مطالعات شد. برای تایید اثربخشی و ایمنی فونداپارینوکس نیاز به کارآزمایی بالینی با کیفیت بالایی وجود دارد.
| صفحه ۱ از ۱ |
