جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای Daniel J Tan
کورتیکواستروئیدهای استنشاقی با ترکیبی از آگونیست‌های‐بتا۲ طولانی‌اثر و آنتاگونیست‌های موسکارینی طولانی‌اثر برای بیماری مزمن انسدادی ریوی
Daniel J Tan، Clinton J White، Julia AE Walters، E. Haydn Walters،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
مدیریت بیماری مزمن انسداد ریه (COPD) اغلب شامل برونکودیلاتورهای طولانی‌اثر از جمله بتا‐آگونیست‌ها (LABA) و آنتاگونیست‌های موسکارینی (LAMA) است. در افراد مبتلا به علائم پایدار یا تشدید‌های مکرر حملات ریوی، از کورتیکواستروئیدهای استنشاقی (ICS) نیز استفاده می‌شود. برونکودیلاتورهای LABA و LAMA در حال حاضر در اسپری‌های استنشاقی ترکیبی تکی موجود هستند. با این‌حال، منافع و خطرات اضافه شدن ICS به اسپری‌های استنشاقی ترکیبی LAMA/LABA مشخص نیست.
اهداف
ارزیابی تأثیر اضافه کردن یک کورتیکواستروئید استنشاقی (ICS) به ترکیبی از اسپری‌های استنشاقی بتا۲‐آگونیست طولانی‌اثر (LABA)/آنتاگونیست موسکارینی طولانی‌اثر (LAMA) در درمان COPD پایدار.
روش های جستجو
ما جست‌وجوها را با استفاده از پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه راه‌های هوایی در کاکرین (جست‌وجو در ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۶)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ ۲۰۱۵، شماره ۱۲) در کتابخانه کاکرین (جست‌وجو در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۵) و MEDLINE (جست‌وجو در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۵) انجام دادیم. ما هم‌چنین ClinicalTrials.gov، پورتال کارآزمایی‌های سازمان جهانی بهداشت (WHO) و بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های بالینی شرکت‌های داروسازی را تا ۷ ژانویه ۲۰۱۶ جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و گروه موازی را با مدت زمان سه هفته یا بیش‌تر وارد کردیم که درمان COPD پایدار را با ICS علاوه‌ بر اسپری‌های استنشاقی ترکیبی LAMA/LABA در مقابل اسپری‌های استنشاقی ترکیبی LAMA/LABA به‌تنهایی، مقایسه کردند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها

ما از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم.

نتایج اصلی
ما در مجموع ۵۸۶ رکورد را در جست‌وجوی خود شناسایی کردیم. پس از حذف موارد تکراری، ۳۸۶ چکیده برای گنجاندن در مرور ارزیابی شدند. شش مطالعه به‌عنوان مطالعات بالقوه مرتبط شناسایی شدند؛ با این‌حال، در ارزیابی متن کامل مقاله یا پس از تماس با نویسنده مسوول برای روشن ساختن ویژگی‌های مطالعه، نتوانستند معیارهای ورود را به مطالعه برآورده سازند.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
در حال حاضر هیچ مطالعه منتشر نشده‌ای وجود ندارد که تاثیر ICS را در ترکیب با اسپری‌های استنشاقی ترکیبی LAMA/LABA برای درمان COPD پایدار ارزیابی کرده باشد. از آنجا‌ که اکنون اسپری‌های استنشاقی ترکیبی LAMA/LABA به‌طور گسترده‌ای در دسترس هستند، نیاز به انجام RCT‌هایی با طراحی مناسب وجود دارد تا مشخص شود ICS منافع درمانی دیگری را ارائه می‌دهد یا خیر.
خلاصه به زبان ساده

در COPD پایدار، آیا باید از کورتیکواستروئیدهای استنشاقی با ترکیبی از اسپری‌های استنشاقی بتا۲‐آگونیست‌ طولانی‌اثر/آنتاگونیست موسکارینی طولانی‌اثر استفاده شود؟

چرا این سؤال مهم است؟

بیماری مزمن انسداد ریه (COPD)، که شامل برونشیت مزمن و آمفیزم است، یک بیماری شایع طولانی‌مدت ریوی است که غالبا با سیگار کشیدن همراه است. بیماران مبتلا به COPD دچار علائم پایدار و مزمنی از جمله تنگی نفس، سرفه و تولید خلط می‌شوند. COPD معمولا با تعدادی از داروهای استنشاقی درمان می‌شود. این داروها شامل برونکودیلاتورهای طولانی‌اثر (LABA و LAMA) هستند که راه‌های هوایی را باز می‌کنند (گشاد می‌کنند)؛ و کورتیکواستروئیدهای استنشاقی (ICS)، داروهایی هستند که باعث مهار التهاب در مجاری هوایی می‌شوند. در برخی از افراد به ویژه مبتلا به علائم پایدار یا تشدیدهای مکرر علایم ریوی (اپیزودهایی که علائم بیماران بدتر می‌شود)، از هر سه کلاس این داروهای استنشاقی استفاده می‌شوند.

برونکودیلاتورهای LABA و LAMA در حال حاضر در اسپری‌های استنشاقی ترکیبی تکی موجود هستند. این اسپری‌های استنشاقی ترکیبی باعث بهبود پایبندی به درمان و پیامدهای بیمار می‌شوند. در حال حاضر، مشخص نیست که استفاده از ICS علاوه‌ بر این ‌اسپری‌های استنشاقی ترکیبی LAMA/LABA جدید، منافع درمانی یا خطر عوارض جانبی بیشتر را در پی دارد یا خیر.

ما چطور به این سوال پاسخ دادیم؟

ما در جست‌وجوی مطالعاتی بودیم که درمان COPD پایدار را با ICS، علاوه‌ بر اسپری‌های استنشاقی ترکیبی LABA /LAMA در مقابل اسپری‌های استنشاقی ترکیبی LAMA/LABA به‌تنهایی مقایسه کردند. این فرآیند شامل یک جست‌وجوی دقیق در چندین بانک اطلاعاتی الکترونیکی برای کارآزمایی‌ها تا ۹ دسامبر ۲۰۱۵ بود.

ما چه‌ چیزی را یافتیم؟

مطالعه مروری ما هیچ مطالعه‌ای را شناسایی نکرد که به ارزیابی منافع و خطرات نسبی این دو استراتژی درمانی پرداخته باشد.

نتیجه‌گیری

هیچ کارآزمایی مرتبطی تا به امروز منتشر نشده است. ما نمی‌توانیم در این مطالعه مروری هیچ منفعتی را از اضافه کردن ICS به یک اسپری استنشاقی ترکیبی LAMA/LABA برای درمان COPD پایدار، تایید کنیم.


بررسی دوره‌های مختلف درمان کورتیکواستروئیدی در مدیریت تشدید بیماری مزمن انسدادی ریه
Julia AE Walters، Daniel J Tan، Clinton J White، Richard Wood-Baker،
دوره ۲۰۱۸، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۷ )
چکیده
پیشینه
دستورالعمل‌های کنونی توصیه می‌کنند که بیماران مبتلا به تشدیدهای حاد بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD) باید به مدت هفت تا ۱۴ روز با کورتیکواستروئیدهای سیستمیک درمان شوند. استفاده متناوب از کورتیکواستروئید سیستمیک به‌طور کلی با عوارض جانبی مثل استئوپوروز، هیپرگلیسمی و ضعف همراه است. درمان‌های کوتاه‌مدت‌تر می‌توانند عوارض جانبی را کاهش دهند.
اهداف
مقایسه اثربخشی درمانی کورتیکواستروئید سیستمیک کوتاه‌مدت (هفت روز یا کمتر) و درمان طولانی‌تر (طولانی‌تر از هفت روز)، در مدیریت درمانی تشدیدهای حاد COPD.
روش های جستجو
جست‌وجوها با استفاده از پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه راه‌های هوایی در کاکرین، MEDLINE و CENTRAL (پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین) و پایگاه ثبت کارآزمایی‌های در حال انجام تا مارچ ۲۰۱۷ انجام شد.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده که دوره‌های مختلف کورتیکواستروئید سیستمیک تعریف شده به‌صورت کوتاه‌مدت (یعنی هفت روز یا کمتر) یا طولانی‌تر (یعنی طولانی‌تر از هفت روز) را با هم مقایسه کرده بودند. مداخلات دیگر ‐ برونکودیلاتورها (bronchodilators) و آنتی‌بیوتیک‌ها ‐ استاندارد سازی شدند. مطالعات انجام شده‌ای که شرکت‌کنندگان نیاز به ونتیلاسیون کمکی داشتند، از این مرور خارج شدند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
از پروسیجرهای استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار مرکز همکاری‌های کاکرین (The Cochrane Collaboration) استفاده کردیم.
نتایج اصلی
هشت مطالعه با ۵۸۲ شرکت‌کننده، معیارهای ورود را داشتند، که پنج مطالعه انجام شده در بیمارستان‌ها با ۵۱۹ شرکت‌کننده (محدوده ۲۸ تا ۲۹۶) در متاآنالیزها شرکت داده شدند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان مطالعه ۶۵ تا ۷۳ سال بود، نسبت شرکت‌کنندگان مرد متفاوت بود (۵۸% تا ۸۴%) و COPD تحت عنوان‌های شدید یا بسیار شدید طبقه‌بندی شد. درمان کورتیکواستروئید در دوزهای معادل روزانه برای سه تا هفت روز در درمان کوتاه‌مدت و برای ۱۰ تا ۱۵ روز در درمان طولانی‌مدت تجویز شد. پنج مطالعه، درمان را با پردنیزولون (prednisolone) خوراکی (۳۰ میلی‌گرم در چهار مطالعه؛ کاهش تدریجی در یک مطالعه) و دو مطالعه، درمان کورتیکواستروئید داخل وریدی را انجام داده بودند. مطالعاتی که در متاآنالیز وارد شده بودند، در معرض خطر پائین سوگیری انتخاب، عملکرد، تشخیص و ریزش نمونه (attrition bias) قرار داشتند. در چهار مطالعه، تفاوتی را در خطر شکست درمان بین درمان کورتیکواستروئید سیستمیک کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت (۴۵۷ = n؛ نسبت شانس (OR): ۰,۷۲؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۳۶ تا ۱.۴۶)، که معادل ۲۲ مورد کمتر در هر ۱۰۰۰ مورد برای درمان کوتاه‌مدت بود (۹۵% CI؛ ۵۱ مورد کمتر تا ۳۴ مورد بیشتر) مشاهده نکردیم. هیچ تفاوتی در خطر عود بیماری (رویداد جدید) بین درمان‌های کورتیکواستروئید سیستمیک کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت (۴۵۷ نفر؛ OR: ۱.۰۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۰ تا ۱.۵۶) مشاهده نشد، که معادل نه مورد کمتر در هر ۱۰۰۰ مورد برای درمان کوتاه‌مدت بود (۹۵% CI؛ ۶۸ مورد کمتر تا ۱۰۰ مورد بیشتر). یک مطالعه بزرگ که قدرت کافی برای تشخیص non‐inferiority داشت و درمان کورتیکواستروئید سیستمیک پنج روزه را در برابر ۱۴ روزه مقایسه کرده بود (۳۱۱ = n؛ OR: ۰.۹۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۶ تا ۱.۳۷)، در زمان سپری شده تا بروز تشدید بعدی COPD تفاوتی نشان نداد. در پنج مطالعه هیچ تفاوتی در احتمال یک حادثه جانبی بین درمان کورتیکواستروئید سیستمیک کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت مشاهده نشد (۵۰۳ = n؛ OR: ۰.۸۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۶ تا ۱.۶۹؛ یا نه کمتر در هر ۱۰۰۰ مورد (۹۵% CI؛ ۴۴ مورد کمتر تا ۵۱ مورد بیشتر). طول مدت بستری در بیمارستان (n = ۴۲۱؛ تفاوت میانگین (MD): ۰.۶۱‐ روز؛ ۹۵% CI؛ ۱.۵۱‐ تا ۰.۲۸) و عملکرد ریه در زمان انتهای درمان (n = ۱۸۵؛ MD FEV۱: ‐۰.۰۴ L؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۹‐ تا ۰.۱۰) در درمان کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت تفاوتی نداشت.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
اطلاعات به‌دست آمده از یک مطالعه بزرگ جدید باعث افزایش اطمینان ما شد که پنج روز مصرف کورتیکواستروئیدهای خوراکی برای درمان بزرگسالان با تشدید حاد COPD کافی است و این مرور نشان می‌دهد احتمال اینکه دوره‌های کوتاه‌تر کورتیکواستروئیدهای سیستمیک (حدود پنج روز) منجر به پیامدهای بدتری نسبت به دوره‌های طولانی‌تر (۱۰ تا ۱۴روز) شود، پائین است. ما اکثر شواهد موجود را با توجه به عدم دقت، دارای کیفیت متوسط ارزیابی کردیم، پژوهش‌های بیشتر ممکن است تاثیرات مهمی در اطمینان ما نسبت به تخمین‌های اثرگذاری داشته باشد یا تخمین‌ها را تغییر دهد. مطالعات انجام شده در این مرور شامل افراد مبتلا به COPD خفیف یا متوسط نبود؛ انجام مطالعات بیشتری برای مقایسه کورتیکواستروئید سیستمیک کوتاه‌مدت در برابر کورتیکواستروئید سیستمیک طولانی‌مدت‌تر برای درمان بزرگسالان با تشدید حاد COPD مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده

آیا دوره‌های کوتاه‌مدت‌تر استروئیدهای سیستمیک به اندازه دوره‌های طولانی‌مدت معمول در درمان بیماران مبتلا به شعله‌وری COPD موثر هستند؟

چرا این سوال مهم است؟

بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD) که شامل آمفیزم و برونشیت مزمن است، یک بیماری ریوی طولانی‌مدت است که اغلب با سیگار کشیدن همراه است. بیماران مبتلا به COPD ممکن است دچار دوره‌های شعله‌وری (تشدید) بیماری شوند که اغلب با عفونت ایجاد شده و نشانه‌هایی مانند تنگی نفس، سرفه و خلط که به‌طور قابل توجهی بدتر می‌شود و درمان اضافی یا بستری را در بیمارستان را الزامی می‌سازد.

کورتیکواستروئیدهای سیستمیک (یعنی غیر‐استنشاقی)، مانند پردنیزولون (prednisolone)، پردنیزون (prednisone) و کورتیزون (cortisone)، به‌طور گسترده در درمان بیماران مبتلا به این شعله‌وری‌ها (تشدیدها) مورد استفاده قرار می‌گیرند. ما می‌خواستیم بررسی کنیم که یک دوره کوتاه‌تر (هفت روز یا کمتر) از این درمان به اندازه طول دوره معمول (طولانی‌تر از هفت روز) مناسب است و موجب بروز عوارض جانبی کمتری می‌شود یا خیر.

ما چگونه به این سوال پاسخ دادیم؟

به جست‌وجوی تمام مطالعات انجام شده‌ای پرداختیم که درمان کورتیکواستروئید خوراکی یا تزریقی را برای مدت هفت روز یا کمتر در برابر درمان برای مدت بیش از هفت روز در افراد مبتلا به تشدید حاد COPD مقایسه کرده بودند.

ما چه چیزی یافتیم؟

هشت مطالعه را که شامل ۵۸۲ فرد مبتلا به COPD بود یافتیم که در معرض یک شعله‌وری بوده و نیاز به درمان اضافی در بیمارستان داشتند. این مطالعات، درمان خوراکی یا تزریقی کورتیکواستروئید را برای مدت هفت روز یا کمتر در برابر درمان به مدت بیش از هفت روز مقایسه کرده بودند. اکثر افراد در این مطالعات در اواخر دهه شصت عمر خود بودند و نشانه‌های شدید یا بسیار شدید COPD داشتند، و مردان بیشتر از زنان شرکت کرده بودند. آخرین جست‌وجو برای گنجاندن مطالعات در این مرور در مارچ ۲۰۱۷ انجام شد.

تفاوتی بین دوره‌های کوتاه‌تر و طولانی‌تر درمان مشاهده نشد. افرادی که به مدت هفت روز یا کمتر درمان شده بودند، نرخ بالاتری از شکست درمان یا زمان طولانی‌تری را برای تشدید بعدی خود نداشتند؛ تعداد افرادی که از درمان اجتناب کردند، از ۵۱ نفر کمتر تا ۳۴ نفر بیشتر در هر ۱۰۰۰ نفر درمان شده متغیر بود (میانگین ۲۲ نفر کمتر از هر ۱۰۰۰ نفر). زمان بستری در بیمارستان و عملکرد ریه (تست‌های تنفسی) در پایان درمان تفاوتی نداشت. به هیچ تفاوتی در عوارض جانبی یا مرگ‌ومیر بین درمان‌ها اشاره نشده بود. اطلاعات مربوط به کیفیت زندگی، که پیامد مهمی برای افراد مبتلا به COPD بوده محدود است، زیرا فقط یک مطالعه آن را اندازه‌گیری کرد.

هشت مطالعه وارد شده در این مرور به‌طور کلی به خوبی طراحی شده بودند و کیفیت شواهد به دلیل عدم دقت در نتایج، متوسط ارزیابی شد؛ انجام پژوهش‌های بیشتر، مخصوصا شامل افراد مبتلا به COPD با شدت کمتر، مورد نیاز است.


صفحه ۱ از ۱