ما ۲۲ مطالعه واجد شرایط را پیدا کردیم که ۱۱,۴۵۰ شرکت‌کننده زن را در برمی‌گرفتند. با ۶ NRS که به این به‌روزرسانی اضافه شد، مرور شامل ۱۷ NRS و ۵ RCT شد. بر اساس روش پیشگیری از بارداری، این مرور ۱۶ مطالعه مدروکسی‌پروژسترون استات (DMPA)، ۴ مطالعه پیشگیری از بارداری داخل رحمی آزاد کننده لوونورژسترل (LNG‐IUC)، ۵ مطالعه ایمپلنت، و ۲ مطالعه قرص‌های پروژستین تنها دارد.

گروه‌های مقایسه برای تغییر وزن یا دیگر معیارهای ترکیب بدن در ۱۵ مطالعه تفاوت معنی‌داری نداشتند. پنج مطالعه با شواهدی با کیفیت متوسط یا پائین تفاوت‌هایی را بین بازوهای مطالعه نشان دادند. دو مطالعه از ایمپلنت شش‐میله‌ای نیز برخی تفاوت‌ها را نشان دادند، اما شواهد با کیفیت پائین بودند.

سه مطالعه تفاوت‌هایی را برای کاربران DMPA در مقایسه با زنانی که از روش هورمونی استفاده نکردند، نشان داد. در یک مطالعه گذشته‌نگر، افزایش وزن (کیلوگرم) در گروه DMPA در مقابل IUC مسی در سال اول (MD: ۲,۲۸؛ ۹۵% CI؛ ۱.۷۹ تا ۲.۷۷)، سال دوم (MD: ۲.۷۱؛ ۹۵% CI؛ ۱۲.۲ تا ۳.۳۰)، و سوم (MD: ۳.۱۷؛ ۹۵% CI؛ ۲.۵۱ تا ۳.۸۳) بیشتر بود. یک مطالعه آینده‌نگر نشان داد نوجوانانی که از DMPA استفاده کردند، در مقایسه با گروهی که از هورمون‌ها استفاده نکردند، افزایش بیشتری را در چربی بدن (%) پیدا کردند (MD: ۱۱.۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۲.۶۴ تا ۱۹.۳۶). در گروه DMPA همچنین کاهش بیشتری در توده بدون چربی بدن (%) دیده شد (MD: ‐۴.۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۶.۹۳‐ تا ۱.۰۷‐). یک مطالعه گذشته‌نگر اخیر افزایش بیشتری را در میانگین وزن بدن (کیلوگرم) با استفاده از DMPA در مقابل IUC مسی در سال ۱ (۱.۳ در مقابل ۰.۲)، ۴ (۳.۵ در مقابل ۱.۹)، و ۱۰ (۶.۶ در مقابل ۴.۹) گزارش کرد.

دو مطالعه افزایش بیشتری را در میانگین توده چربی بدن (%) برای کاربران POC در مقایسه با زنانی که از روش هورمونی استفاده نمی‌کنند، گزارش کردند. روش در دو مطالعه عبارت بود از LNG‐IUC (میانگین گزارش شده ۲,۵ در مقابل ۱.۳‐؛ P = ۰.۰۲۹) (MD: ۱.۶۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۵ تا ۲.۷۵). یک مطالعه قرص حاوی desogestrel را نیز مطالعه کرد (MD: ۳.۳۰؛ ۹۵% CI؛ ۲.۰۸ تا ۴.۵۲). هر دو مطالعه کاهش بیشتری را در توده بدون چربی بدن میان استفاده‌کنندگان از POC نشان دادند.

کیفیت کلی شواهد را در سطح پائین برآورد کردیم؛ بیش از نیمی از مطالعات دارای شواهد با کیفیت پائین بودند. دلایل اصلی این میزان کاهش، تصادفی نبودن (NRS) و از دست‌رفتن زیاد شرکت‌کنندگان در دوره پیگیری یا قطع درمان در مراحل اولیه بودند.

این ۲۲ مطالعه شواهد محدودی را از تغییرات وزن یا ترکیب بدن، در اثر استفاده از POCها ارائه کردند. میانگین افزایش وزن در ۶ تا ۱۲ ماه کمتر از ۲ کیلوگرم (۴,۴ پوند) در اغلب مطالعات بود. مطالعات با داده‌های چند ساله نشان دادند که میانگین تغییر وزن تقریبا در دو تا چهار سال پیگیری، دو برابر بیشتر از یک سال بود، اما گروه‌های مطالعه عموما تفاوت قابل‌ توجهی با هم نداشتند. مشاوره مناسب در مورد افزایش وزن معمول ممکن است به کاهش عدم ادامه مصرف داروهای ضد‐بارداری به دلیل افزایش وزن کمک کند.

با ۸ مطالعه افزوده‌شده در این به‌روزرسانی، ۱۷ مطالعه با مجموع ۶۳,۸۱۳ زن معیارهای ورود را داشتند. بر ۱۲ مطالعه تمرکز کردیم که شواهدی را با کیفیت بالا، متوسط یا پائین ارائه کردند. اغلب آن‌ها، نشان‌دهنده خطر بالاتر بارداری بین زنان دارای اضافه‐‌وزن یا چاق نبودند. از پنج مطالعه COC، دو مورد حاکی از ارتباط BMI با بارداری اما از جهات گوناگون بود. با OC حاوی نورتیندرون استات و اتینیل استرادیول (EE)، خطر بارداری برای زنان دارای اضافه‐وزن، یعنی BMI ≥ ۲۵ در مقابل زنانی با BMI < ۲۵ بیشتر بود (نسبت خطر (relative risk) گزارش شده: ۲,۴۹، ۹۵% CI؛ ۱.۰۱ تا ۶.۱۳). در مقابل، یک کارآزمایی که از OC با لوونورژسترول و EE استفاده کرد، حاکی از شاخص پرل (Pearl Index) ۰ (صفر) برای زنان چاق (BMI ≥ ۳۰) در برابر ۵.۵۹ برای زنان غیر‐چاق (BMI < ۳۰) بود. کارآزمایی مشابهی، پچ ترانس‌درمال حاوی لوونورژسترول و EE را آزمایش کرد. در گروه پچ، زنان چاق در زیر‐گروه «مطابق با درمان» شاخص پرل گزارش شده بالاتری نسبت به زنان غیر‐چاق داشتند (۴.۶۳ در مقابل ۲.۱۵). از پنج مطالعه ایمپلنت، دو مورد که ایمپلنت شش‐کپسولی لوونورژسترول را بررسی کردند، بیانگر تفاوت‌هایی در بارداری بر اساس وزن زنان بودند. یک مطالعه نشان داد وزن بالاتر با نرخ بارداری بیشتر در ترکیب سال‌های ۶ و ۷ مرتبط است (P گزارش‌شده < ۰.۰۵). در مطالعه دیگر، نرخ بارداری در سال ۵ فقط در گروه‌های با وزن کمتر تفاوت داشت (P گزارش‌شده < ۰.۰۱) و دربرگیرنده زنان با وزن ۷۰ کیلوگرم یا بیشتر نبود.

آنالیز داده‌های حاصل از دیگر روش‌های پیشگیری از بارداری، حاکی از عدم‐ارتباط بارداری با اضافه‐‌وزن یا چاقی بود. آن‌ها شامل دپو مدروکسی پروژسترون استات (زیر‐جلدی)، لوونورژسترول IUC، ایمپلنت لوونورژسترول دو‐میله‌ای (two‐rod)، و ایمپلنت اتونوژسترل بودند.

به‌طور کلی این شواهد نشان‌دهنده رابطه میان BMI یا وزن بیشتر و اثربخشی ضد‐بارداری‌های هورمونی نبود. با این حال، مطالعات اندکی را برای اکثر شیوه‌های پیشگیری از بارداری یافتیم. مطالعاتی که از BMI، به‌جای وزن تنها استفاده کردند، اطلاعاتی را درباره ارتباط ترکیب بدن با کارایی ضد‐بارداری‌ها فراهم آوردند. روش‌های ضد‐بارداری که در این مطالعه بررسی شدند، طبق رژیم‌های توصیه‌شده در میان موثرترین‌ها قرار داشتند.

کیفیت کلی این شواهد را برای اهداف این مرور، در سطح پائین در نظر گرفتیم. گزارش‌های جدیدتر، شواهدی را با کیفیت متفاوت ارائه کردند، در شرایطی که کیفیت مطالعات قدیمی‌تر، عمدتا پائین بود. برای بسیاری از کارآزمایی‌ها، کیفیت برای هدف اصلی‌شان بالاتر از مقایسه‌های غیر‐تصادفی‌سازی‌شده در اینجا است. محققان باید انجام تعدیل را برای مخدوش‌شدگی احتمالی مرتبط با BMI یا اثربخشی ضد‐بارداری در نظر داشته باشند. مطالعات جدید‌تر، شامل نسبت بزرگتری از زنان دارای اضافه‐‌وزن یا چاق بودند، که به ارزیابی اثربخشی و عوارض جانبی ضد‐بارداری‌های هورمونی در این گروه‌ها کمک می‌کنند.