بسیاری از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی به درمان رضایت‌بخش با درمان دارویی معمولی آنتی‌سایکوز پاسخی نشان نمی‌دهند. در این موارد، داروهای مختلف افزودنی استفاده می‌شود، و والپروات (valproate) یکی از این داروهاست.

بررسی اینکه:

۱. والپروات به تنهایی درمان موثری برای اسکیزوفرنی و سایکوز اسکیزوافکتیو است یا خیر؛ و

۲. تقویت والپروات با داروهای آنتی‌سایکوتیک، درمان موثری برای بیماری‌های یکسان است یا خیر.

ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌هایی مبتنی بر مطالعه گروه اسکیزوفرنی در کاکرین را جست‌وجو کردیم (جولای ۲۰۰۲؛ فوریه ۲۰۰۷، جولای ۲۰۱۲؛ ۰۴ مارچ ۲۰۱۶). ما هم‌چنین با شرکت‌های دارویی و نویسندگان مطالعات مرتبط به منظور شناسایی کارآزمایی‌های بیشتر تماس گرفتیم.

تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده که به مقایسه والپروات با داروهای آنتی‌سایکوتیک یا دارونما (placebo) (یا عدم مداخله)، چه به عنوان عامل به تنهایی یا به عنوان مکمل داروهای آنتی‌سایکوتیک برای درمان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی یا سایکوزهای شبه‐اسکیزوفرنی پرداخته بودند، وارد مرور کردیم.

ما به‌طور جداگانه استنادات و در جایی که امکان‌پذیر بود، خلاصه مقالات، مجموعه مقالات، بازبینی و ارزیابی کیفیت آنها را بازرسی کردیم. حداقل دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کردند. ما داده‌های دو‐حالتی را با استفاده از خطر نسبی (RR) و ۹۵% فواصل اطمینان (CI) آنها تجزیه‌و‌تحلیل کردیم. داده‌های پیوسته را با استفاده از تفاوت میانگین (MD) و ۹۵% CI آنها تجزیه‌و‌تحلیل کردیم. خطر سوگیری (bias) را برای مطالعات وارد شده ارزیابی و از رویکرد درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) برای تهیه جدول «خلاصه‌ای از یافته‌ها» استفاده کردیم.

جست‌وجوی به‌روز شده سال ۲۰۱۲ منجر به شناسایی ۱۹ مطالعه مرتبط بیشتر شد که بسیاری از آنها در چین انجام شدند. بنابراین در حال حاضر این مرور ۲۶ مطالعه را با مجموع ۲۱۸۴ شرکت‌کننده وارد کرده است. تمام کارآزمایی‌ها اثربخشی والپروات را به عنوان داروی کمکی آنتی‌سایکوتیک بررسی کردند. همه مطالعات، به غیر از دو مطالعه، کوچک بودند، شرکت‌کنندگان و کارکنان کورسازی نشده بودند (ارزیابی پیامد انجام نشده بود) و بسیاری از مطالعات، کوتاه‌‐مدت بودند و ناقص گزارش شدند.

برای این نسخه به‌روز، ما هفت پیامد اصلی مورد نظر را مشخص کردیم: پاسخ بالینی (پاسخ بالینی معنی‌دار، پرخاشگری/آشفتگی)، خروج زودتر از مطالعه (مقبولیت درمان، تحمل‌پذیری کلی)، حوادث جانبی (آرام‌سازی، افزایش وزن) و کیفیت زندگی.

اضافه کردن والپروات به درمان با آنتی‌سایکوتیک در مقایسه با اضافه کردن دارونما (placebo) به داروهای آنتی‌سایکوتیک، منجر به پاسخ‌های بالینی معنی‌دار بیشتری می‌شود (۱۴ RCT؛ ۱۰۴۹ = n؛ RR: ۱,۳۱؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۶ تا ۱.۴۷؛ I^۲ = ۱۲%؛ شواهد با کیفیت پائین). با این حال، این تاثیر پس از RCTهای باز در تجزیه‌و‌تحلیل‌های حساسیت حذف شد. از لحاظ مقبولیت درمان (اندازه‌گیری شده بر اساس تعداد شرکت‌کنندگانی که مطالعه را به هر دلیلی زودهنگام ترک کردند)، والپروات فقط به عنوان دارونما قابل قبول بود (۱۱ RCT؛ ۹۵۱ = n؛ RR: ۰,۷۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۷ تا ۱.۲۴؛ I^۲ = ۵۵%). هم‌چنین به‌طور کلی، میزان تحمل‌پذیری والپروات و دارونما مشابه بود (اندازه‌گیری شده بر اساس تعداد شرکت‌کنندگانی که به دلیل حوادث جانبی، مطالعه را زودهنگام ترک کردند) (۶ RCT؛ ۹۷۴ = n؛ RR: ۱,۳۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۰ تا ۱.۹۷؛ I^۲ = ۰).

بر اساس مقیاس پرخاشگری عمومی اصلاح شده، شرکت‌کنندگان در گروه والپروات نسبت به گروه کنترل، کمتر پرخاشگر بودند (۳ RCT؛ ۱۸۶ = n؛ MD: ‐۲,۵۵؛ ۹۵% CI؛ ۳.۹۲‐ تا ۱.۱۹‐؛ I^۲ = ۸۲%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). شرکت‌کنندگان دریافت کننده والپروات آرام‌سازی مکرر بیشتری را تجربه کردند (۸ RCT؛ ۷۷۰ = n؛ RR: ۱,۳۸؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۷ تا ۱.۷۹؛ I^۲ = ۰؛ شواهد با کیفیت پائین) اما نسبت به گروه دارونما، احتمال زیادی نداشت که افزایش وزن داشته باشند (۴ RCT؛ ۴۲۷ = n؛ RR: ۱,۱۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۶ تا ۱.۸۲؛ I^۲ = ۰؛ شواهد با کیفیت پائین) هیچ مطالعه‌ای پیامد مهمی درباره کیفیت زندگی گزارش نکرد.

شواهد محدودی بر اساس تعدادی از کارآزمایی‌ها وجود دارد که نشان می‌دهد افزایش داروهای آنتی‌سایکوتیک با والپروات ممکن است به طور کلی بر پاسخ بالینی و هم‌چنین بر نشانه‌های خاص، به ویژه در شرایط هیجان و خشم موثر باشد. با این حال، این شواهد به طور کامل بر اساس RCTهای باز بود. علاوه بر این، والپروات با تعدادی از حوادث جانبی از جمله آرام‌سازی و سرگیجه که به طور قابل توجهی بیشتر از گروه کنترل ظاهر شد، همراه بود. پیش از هر گونه توصیه روشنی که بتوان ارائه کرد، مطالعات تصادفی‌سازی شده بیشتری که کورسازی شوند، لازم هستند. در حالت ایده‌آل این مطالعات باید بر افراد مبتلا به اسکیزوفرنی و پرخاشگری، و افراد مبتلا به بیماری مقاوم به درمان و کسانی که اختلالات اسکیزوافکتیو دارند، تمرکز کنند.