پرولاپس (prolapse) ارگان لگنی عبارت است از پائین آمدن یک یا چند اندام لگن (رحم، نوک واژن، مثانه یا روده) به داخل واژن. در سال‌های اخیر، جراحان به‌طور فزاینده‌ای از گرافت (graft) در ترمیم‌های ترانس‌واژینال استفاده می‌کنند. مواد گرافت می‌تواند مصنوعی یا بیولوژیکی باشد. هدف از این روش، کاهش عود پرولاپس و دستیابی به اثربخشی بهتر نسبت به روش مرسوم ترمیم بافت اصلی (کولپورافی (colporrhaphy)) برای درمان پرولاپس واژینال است. این یک نسخه به‌روز شده از مرور است؛ نسخه قبلی در سال ۲۰۱۶ منتشر شد.

تعیین بی‌خطری (safety) و اثربخشی استفاده از مش یا گرافت‌های بیولوژیکی ترانس‌واژینال در مقایسه با ترمیم بافت اصلی یا دیگر گرافت‌ها برای درمان پرولاپس واژینال از طریق جراحی.

در پایگاه ثبت تخصصی گروه بی‌اختیاری در کاکرین که دربرگیرنده کارآزمایی‌های شناسایی شده از پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE، و دو پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی بود، به جست‌وجو پرداختیم (مارچ ۲۰۲۲ ).

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) که به مقایسه انواع مختلف ترمیم‌های واژینال (مش، گرافت بیولوژیکی، یا بافت اصلی) پرداختند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را انتخاب کرده، به ارزیابی خطر سوگیری (bias) و استخراج داده‌ها پرداختند. پیامدهای اولیه شامل آگاهی از وجود پرولاپس، تکرار جراحی، و عود پرولاپس در معاینه بودند.

تعداد ۵۱ RCT (شامل ۷۸۴۶ زن) را وارد مرور کردیم. سطح قطعیت شواهد عمدتا متوسط بود (از بسیار پائین تا متوسط متغیر بود).

مش دائمی ترانس‌واژینال در برابر ترمیم بافت اصلی

آگاهی از وجود پرولاپس در شش ماه تا هفت سال پس از ترمیم مش، کمتر محتمل بود (خطر نسبی (RR): ۰,۸۳؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۷۳ تا ۰.۹۵؛ I ^۲ = ۳۴%؛ ۱۷ مطالعه، ۲۹۳۲ زن؛ شواهد با قطعیت متوسط). این یافته پیشنهاد می‌کند در صورتی که ۲۳% از زنان از بروز پرولاپس پس از ترمیم بافت اصلی آگاه باشند، آنگاه میان ۱۷% و ۲۲% از زنان نسبت به بروز پرولاپس پس از ترمیم مش دائمی آگاهی خواهند داشت.

نرخ تکرار جراحی برای پرولاپس در گروه تحت درمان با مش پائین‌تر بود (RR: ۰,۷۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۳ تا ۰.۹۵؛ I ^۲ = ۳۵%؛ ۱۷ مطالعه، ۲۴۸۵ زن؛ شواهد با قطعیت متوسط). هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت میان گروه‌ها در نرخ تکرار جراحی برای بی‌اختیاری وجود نداشت (RR: ۱,۰۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۷ تا ۱.۵۹؛ I ^۲ = ۰%؛ ۱۳ مطالعه، ۲۲۰۶ زن؛ شواهد با قطعیت متوسط). با این حال، تعداد بیشتری از زنان تحت درمان در گروه مش خواستار تکرار جراحی برای ترکیبی از پیامدهای پرولاپس، بی‌اختیاری استرسی، یا مواجهه با مش بودند (RR: ۱,۵۶؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۷ تا ۲.۲۶؛ I ^۲ = ۵۴%؛ ۲۷ مطالعه، ۳۹۱۶ زن، شواهد با قطعیت پائین). این یافته پیشنهاد می‌کند در صورتی که ۷,۱% از زنان خواستار تکرار جراحی پس از ترمیم بافت اصلی باشند، آنگاه میان ۷.۶% و ۱۶% از آنها پس از ترمیم با مش دائمی مایل به تکرار جراحی خواهند بود. در زنانی که تحت ترمیم با مش قرار داشتند، نرخ مواجهه با مش ۱۱.۸% و جراحی برای مواجهه با مش ۶.۱% بود.

عود پرولاپس در زمان معاینه پس از ترمیم مش کمتر محتمل بود (RR: ۰,۴۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۲ تا ۰.۵۵؛ I ^۲ = ۸۴%؛ ۲۵ مطالعه، ۳۶۸۰ زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین).

مش دائمی ترانس‌واژینال با نرخ‌های بالاتری از بی‌اختیاری استرسی جدید (de novo stress incontinence) (RR: ۱,۵۰؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۹ تا ۱.۸۸؛ I ^۲ = ۰%؛ ۱۷ مطالعه، ۲۰۰۱ زن؛ شواهد با قطعیت متوسط) و آسیب مثانه (RR: ۳,۶۷؛ ۹۵% CI؛ ۱.۶۳ تا ۸.۲۸؛ I ^۲ = ۰%؛ ۱۴ مطالعه، ۱۹۹۷ زن؛ شواهد با قطعیت متوسط) همراه بود. هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت میان گروه‌ها در نرخ دیسپارونی (dyspareunia) جدید وجود نداشت (RR: ۱,۲۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۳ تا ۱.۷۹؛ I ^۲ = ۲۷%؛ ۱۶ مطالعه، ۱۳۰۸ زن؛ شواهد با قطعیت متوسط).

هیچ شواهدی دال بر وجود تفاوت در پیامدهای کیفیت زندگی وجود نداشت؛ با این حال، ناهمگونی (heterogeneity) قابل توجهی در داده‌ها وجود داشت.

مش قابل جذب ترانس‌واژینال در برابر ترمیم بافت اصلی

هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت میان دو روش ترمیم در دو سال برای نرخ آگاهی از وجود پرولاپس (RR: ۱,۰۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۷ تا ۱.۴۴؛ ۱ مطالعه، ۵۴ زن)، نرخ تکرار جراحی برای پرولاپس (RR: ۰.۴۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۹ تا ۲.۴۰؛ ۱ مطالعه، ۶۶ زن) یا عود پرولاپس در معاینه (RR: ۰.۵۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۰ تا ۲.۷۰؛ ۱ مطالعه، ۶۶ زن) وجود نداشت.

تاثیر هر دو شکل ترمیم برای پیامدهای مرتبط با مثانه، دیسپارونی و کیفیت زندگی نامطمئن بود.

گرافت‌های بیولوژیکی ترانس‌واژینال در برابر ترمیم بافت اصلی

هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت میان گروه‌ها در مدت یک تا سه سال از نظر پیامد آگاهی از وجود پرولاپس (RR: ۱,۰۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۳ تا ۱.۵۶؛ I ^۲ = ۰%؛ ۸ مطالعه، ۱۳۷۴ زن؛ شواهد با قطعیت متوسط)، تکرار جراحی برای پرولاپس (RR: ۱,۱۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۵ تا ۱.۷۷؛ I ^۲ = ۰%؛ ۶ مطالعه، ۸۹۹ زن، شواهد با قطعیت متوسط)، و عود پرولاپس در معاینه (RR: ۰,۹۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۱ تا ۱.۲۹؛ I ^۲ = ۵۳%؛ ۹ مطالعه، ۱۲۷۸ زن؛ شواهد با قطعیت پائین) وجود نداشت.

هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت میان گروه‌ها به لحاظ دیسپارونی یا کیفیت زندگی به دست نیامد.

مش دائمی ترانس‌واژینال در برابر هر نوع مش دائمی دیگر یا ترمیم گرافت بیولوژیکی واژینال

گزارش‌های پراکنده از پیامدهای اولیه در هر دو مقایسه به‌طور قابل توجهی انجام هر آنالیز معنی‌داری را محدود کرد.

در حالی که رابطه‌ای میان مش دائمی ترانس‌واژینال و نرخ‌های پائین‌تر آگاهی از پرولاپس، تکرار جراحی برای پرولاپس و عود پرولاپس به هنگام معاینه، نسبت به ترمیم بافت اصلی وجود دارد، میان این نوع ترمیم و نرخ‌های بالاتر کلی تکرار جراحی (برای پرولاپس، بی‌اختیاری ادراری استرسی یا مواجهه با مش)، آسیب مثانه، و بروز موارد جدید بی‌اختیاری ادراری استرسی نیز رابطه‌ای دیده شد.

در حالی که جهت تاثیرات و اندازه تاثیرگذاری (effect size) مداخله نسبت به نسخه ۲۰۱۶ این مرور نسبتا بدون تغییر است، قطعیت و دقت (precision) یافته‌ها همگی با حجم نمونه بزرگ‌تر بهبود یافته‌اند. علاوه بر این، ارتباط بالینی این داده‌ها در ۱۰ کارآزمایی که پیامدهای ۳ تا ۱۰ سال را گزارش کردند، بهبود یافته است.

پروفایل خطر‐مزیت به این معناست که مش ترانس‌واژینال در جراحی اولیه سودمندی محدودی دارد. کیفیت داده‌های مربوط به مدیریت عود پرولاپس محدود است. با توجه به پروفایل خطر‐مزیت، توصیه می‌کنیم که هرگونه استفاده از مش دائمی ترانس‌واژینال باید تحت نظارت کمیته اخلاق محلی و مطابق با توصیه‌های نظارتی محلی انجام شود.

داده‌های موجود از استفاده از مش‌های قابل جذب یا گرافت‌های بیولوژیکی برای مدیریت پرولاپس ترانس‌واژینال حمایت نمی‌کنند.

متخصصان بالینی برای به حداقل رساندن نرخ عود پرولاپس (prolapse) بعد از ترمیم مرسوم بافت اصلی (کولپورافی قدامی (anterior colporrhaphy))، از انواع تکنیک‌های جراحی استفاده می‌کنند.

تعیین ایمنی و اثربخشی جراحی برای پرولاپس کمپارتمنت قدامی (anterior compartment prolapse).

ما پایگاه ثبت تخصصی گروه بی‌اختیاری در کاکرین، شامل پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ MEDLINE In Process (۲۳ آگوست ۲۰۱۶) را جست‌وجو کردیم، مجلات و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها (۱۵ فوریه ۲۰۱۶) را به صورت دستی جست‌وجو کردیم و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی را جست‌وجو کردیم (۱ آگوست ۲۰۱۶).

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) که اعمال جراحی برای را پرولاپس کمپارتمنت قدامی بررسی کرده بودند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را انتخاب، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. پیامدهای اولیه شامل آگاهی از پرولاپس، تکرار جراحی و عود پرولاپس در معاینه بودند.

۳۳ کارآزمایی (۳۳۳۲ زن) را برگزیدیم. کیفیت این شواهد از بسیار پائین تا متوسط متغیر بود. محدودیت‌های آن، خطر سوگیری و عدم‐دقت بودند. نتایج را برای مقایسه‌های اصلی خلاصه کردیم.

بافت اصلی در برابر پیوند بیولوژیک

آگاهی از پرولاپس: شواهد نشان دهنده تفاوتی اندک یا عدم تفاوت میان گروه‌ها بود (خطر نسبی (RR): ۰,۹۸؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۵۲ تا ۱.۸۲؛ پنج RCT؛ ۵۵۲ زن؛ I^۲ = ۳۹%؛ شواهد با کیفیت پائین) که حاکی از این است که اگر ۱۲% از زنان، پس از پیوند بیولوژیک از پرولاپس آگاه باشند، ۷% تا ۲۳% بعد از ترمیم بافت اصلی آگاه خواهند بود.

تکرار جراحی برای پرولاپس: نتایج بیانگر عدم تفاوت‌های احتمالی بین گروه‌ها بود (RR: ۱,۰۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۳ تا ۱.۹۷؛ هفت RCT؛ ۶۵۰ زن؛ I^۲ = ۰%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که حاکی از این است که اگر ۴% از زنان، بعد از پیوند بیولوژیک نیازمند تکرار جراحی باشند، ۲% تا ۹% پس از ترمیم بافت اصلی این‌گونه خواهند بود.

عود پرولاپس کمپارتمنت قدامی: ترمیم بافت اصلی احتمالا خطر عود را افزایش می‌دهد (RR: ۱,۳۲؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۶ تا ۱.۶۵؛ هشت RCT؛ ۷۰۱ زن؛ I^۲ = ۲۶%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که نشان دهنده این است که اگر ۲۶% از زنان، بعد از پیوند بیولوژیک دچار عود پرولاپس شوند، ۲۷% تا ۴۲% پس از ترمیم بافت اصلی دچار عود خواهند شد.

بی‌اختیاری استرسی ادرار (stress urinary incontinence; SUI): نتایج بیانگر عدم تفاوت‌های احتمالی بین گروه‌ها بود (RR: ۱,۴۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۹ تا ۲.۶۴؛ دو RCT؛ ۲۱۸ زن؛ I^۲ = ۰%؛ شواهد با کیفیت متوسط).

دیسپارونی (dyspareunia): شواهد نشان دهنده تفاوتی اندک یا عدم تفاوت میان گروه‌ها بود (RR: ۰,۸۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۹ تا ۱.۹۳؛ نه RCT؛ ۱۵۱ زن؛ I^۲ = ۰%؛ شواهد با کیفیت پائین).

بافت اصلی در برابر مش پلی‌پروپیلن

آگاهی از پرولاپس: این موضوع بعد از ترمیم بافت اصلی محتمل‌تر بود (RR: ۱,۷۷؛ ۹۵% CI؛ ۱.۳۷ تا ۲.۲۸؛ نه RCT؛ ۱۱۳۳ زن؛ I^۲ = ۰%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که حاکی از این است که اگر ۱۳% از زنان، پس از ترمیم با مش از پرولاپس آگاه باشند؛ ۱۸% تا ۳۰% بعد از ترمیم بافت اصلی آگاه خواهند بود.

تکرار جراحی برای پرولاپس: این موضوع پس از ترمیم بافت اصلی، محتمل‌تر بود (RR: ۲,۰۳؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۵ تا ۳.۵۸؛ ۱۲ RCT؛ ۱۶۲۹ زن؛ I^۲ = ۳۹%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که بیانگر این است که اگر ۲% از زنان، پس از ترمیم با مش نیازمند جراحی باشند؛ ۲% تا ۷% بعد از ترمیم بافت اصلی این‌گونه خواهند بود.

عود پرولاپس کمپارتمنت قدامی: این موضوع بعد از ترمیم بافت اصلی، محتمل‌تر بود (RR: ۳,۰۱؛ ۹۵% CI؛ ۲.۵۲ تا ۳.۶۰؛ ۱۶ RCT؛ ۱۹۷۶ زن؛ I^۲ = ۳۹%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که بیانگر این است که اگر عود پرولاپس در ۱۳% از زنان، پس از ترمیم با مش رخ دهد؛ ۳۲% تا ۴۵% پس از ترمیم بافت اصلی دچار عود خواهند شد.

تکرار جراحی برای پرولاپس، بی‌اختیاری استرسی ادرار یا مواجهه با مش (پیامد ترکیبی): احتمال این امر بعد از ترمیم بافت اصلی، کمتر بود (RR: ۰,۵۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۱ تا ۰.۸۳؛ ۱۲ RCT؛ ۱۵۲۷ زن؛ I^۲ = ۴۵%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که نشان دهنده این است که اگر ۱۰% از زنان پس از ترمیم با مش پلی‌پروپیلن، محتاج تکرار جراحی باشند، ۴% تا ۸% بعد از ترمیم بافت اصلی این‌گونه خواهند بود.

de novo SUI: شواهد بیانگر تفاوتی اندک یا عدم تفاوت میان گروه‌ها بود (RR: ۰,۶۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۴ تا ۱.۰۱؛ شش RCT؛ ۹۵۷ زن؛ I^۲ = ۲۶%؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچ شواهدی حاکی از تفاوت در نرخ تکرار جراحی برای SUI وجود نداشت.

دیسپارونی (de novo): شواهد نشان دهنده تفاوتی اندک یا عدم تفاوت میان گروه‌ها بود (RR: ۰,۵۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۷ تا ۱.۰۶، هشت RCT؛ n = ۵۸۳؛ I^۲ = ۰%؛ شواهد با کیفیت پائین).

بافت اصلی در برابر مش قابل جذب

آگاهی از پرولاپس: مشخص نیست که نتایج نشان دهنده هرگونه تفاوت بین گروه‌ها هستند یا خیر (RR: ۰,۹۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۰ تا ۱.۳۱؛ یک RCT؛ n = ۵۴؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

تکرار جراحی برای پرولاپس: مشخص نیست که نتایج بیانگر هرگونه تفاوت بین گروه‌ها هستند یا خیر (RR: ۲,۱۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۲ تا ۱۰.۸۲؛ یک RCT؛ n = ۶۶؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

عود پرولاپس کمپارتمنت قدامی: این موضوع پس از ترمیم بافت اصلی، محتمل‌تر بود (RR: ۱,۵۰؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۹ تا ۲.۰۶؛ سه RCT؛ n = ۲۶۸؛ I^۲ = ۰%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که حاکی از این است که اگر ۲۷% از زنان دچار عود پرولاپس بعد از ترمیم با مش شوند، ۲۹% تا ۵۵% بعد از ترمیم بافت اصلی دچار عود خواهند شد.

SUI: مشخص نیست که نتایج نشان دهنده هرگونه تفاوت بین گروه‌ها هستند یا خیر (RR: ۰,۷۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۰ تا ۱.۰۵؛ یک RCT؛ n = ۴۹؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

دیسپارونی (dyspareunia): داده‌ای گزارش نشده بود.

ترمیم با پیوند بیولوژیک یا مش قابل جذب، مزیت کمی در قیاس با ترمیم بافت اصلی دارد.

ترمیم بافت اصلی با افزایش آگاهی از پرولاپس و افزایش خطر تکرار جراحی برای پرولاپس و عود پرولاپس کمپارتمنت قدامی در مقایسه با ترمیم با مش پلی‌پروپیلن همراه بود. با این حال، ترمیم بافت اصلی با کاهش خطر de novo SUI، کاهش آسیب مثانه و کاهش نرخ تکرار جراحی برای پرولاپس، بی‌اختیاری استرسی ادرار و مواجهه با مش (پیامد ترکیبی) مرتبط بود.

شواهد کنونی با توجه به افزایش موربیدیتی، از به کارگیری ترمیم با مش در قیاس با ترمیم بافت اصلی برای پرولاپس کمپارتمنت قدامی، حمایت نمی‌کند.

بسیاری از مش‌های پلی‌پروپیلن ترانس‌واژینال، به طور داوطلبانه از بازار جمع‌آوری شده‌اند و مش‌های جدید‌تر ترانس‌واژینال با وزن سبک که در دسترس هستند، توسط RCT‌ها ارزیابی نشده‌اند. متخصصان بالینی و زنان باید هنگام استفاده از این محصولات، احتیاط کنند؛ زیرا ایمنی و اثربخشی آنها ثابت نشده است.

تعیین اثر روی کارکرد مثانه پس از جراحی برای POP علامت‌دار با یا بدون پروسیجرهای اختیاری دو مرحله‌ای هم‌زمان یا تاخیری برای درمان یا پیشگیری از بی‌اختیاری استرسی ادراری.

در پایگاه ثبت تخصصی گروه بی‌اختیاری در کاکرین، که دربرگیرنده کارآزمایی‌های شناسایی شده از پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ MEDLINE‐In‐Process؛ ClinicalTrials.gov و WHO ICTRP است، جست‌وجو کردیم و ژورنال‌ها و مجموعه مقالات کنفرانس (جست‌وجو شده در ۱۱ نوامبر ۲۰۱۷) و فهرست منابع مقالات مرتبط را به صورت دستی جست‌وجو کردیم. ما هم‌چنین با پژوهشگران این حوزه تماس گرفتیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) شامل اعمال جراحی برای POP با یا بدون پروسیجرهای اختیاری در زنان دارای اختیار (continent) یا بی‌اختیاری ادراری. پیامد اولیه ما، SUI ذهنی پس از جراحی بود. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از عود POP در بررسی‌ها، نشانه‌های مثانه بیش فعال (overactive bladder; OAB) و اختلال در عمل ادرار کردن (voiding dysfunction).

از پروسیجرهای استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم.

ما ۱۹ RCT (شامل ۲۷۱۷ زن) را وارد مرور کردیم. کیفیت شواهد از پائین تا متوسط متغیر بود. محدودیت‌های اصلی عبارت بودند از خطر سوگیری (bias) (به ویژه کورسازی ارزیابان پیامدها)، غیر‐مستقیم بودن (indirectness) و عدم دقت ناشی از نرخ‌های پائین بروز رویداد و کوچک بودن حجم نمونه‌ها.

جراحی POP در زنان مبتلا به SUI

ترمیم واژن با در برابر بدون عمل اسلینگ مید اورترال (mid‐urethral sling; MUS) هم‌زمان

MUS هم‌زمان احتمالا نرخ‌های SUI ذهنی را پس از جراحی، از آنجایی که اثر بالینی ارزیابی شده بزرگ به نظر می‌رسد، بهبود می‌دهد (خطر نسبی (RR): ۰,۳۰؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۱۹ تا ۰.۴۸؛ ۳۱۹ شرکت‌کننده؛ دو مطالعه؛ I² = ۲۸%؛ شواهد با کیفیت متوسط)، و احتمالا نیاز به جراحی اختیار را کاهش می‌دهد (RR: ۰.۰۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۰ تا ۰.۷۴؛ ۱۳۴ شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط). این یافته پیشنهاد می‌کند در صورتی که خطر SUI با جراحی POP به تنهایی ۳۹% باشد، آنگاه همین خطر با MUS بین ۸% و ۱۹% متغیر است.

نرخ‌های عود POP در بررسی‌ها، OAB، و اختلال ادرار کردن گزارش نشده بودند.

ترمیم واژن با MUS هم‌زمان در برابر تاخیری

شواهد نشان دهنده تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بین گروه‌ها در گزارش‌دهی SUI پس از جراحی بودند (RR: ۰,۴۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۲ تا ۱.۳۷؛ ۱۴۰ شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط).

نرخ‌های عود POP در بررسی‌ها، OAB، اختلال ادرار کردن، و نیاز به جراحی‌های بعدی گزارش نشده بودند.

ساکروکولپوپکسی شکمی (abdominal sacrocolpopexy) با در برابر بدون کولپوساسپنشن برچ (Burch colposuspension)

استفاده از کولپوساسپنشن برچ اضافی تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر SUI پس از جراحی در مدت یک سال (RR: ۱,۳۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۴ تا ۲.۶۰؛ ۴۷ شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط)، نشانه‌های OAB؛ (RR: ۰.۸۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۱ تا ۱.۱۸؛ ۳۳ شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط)، یا اختلال ادرار کردن (RR: ۰.۹۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۶ تا ۱۴.۴۳؛ ۴۷ شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط) دارد. نرخ‌های عود POP و نیاز به جراحی بعدی گزارش نشده بودند.

جراحی POP در زنان مبتلا به SUI مخفی

ترمیم واژن با در برابر بدون MUS هم‌زمان

MUS احتمالا نرخ‌های SUI ذهنی پس از جراحی را بهبود می‌دهد (RR: ۰,۳۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۶ تا ۰.۵۵؛ ۳۶۹ شرکت‌کننده؛ پنج مطالعه؛ I² = ۴۴%؛ شواهد با کیفیت متوسط). این یافته پیشنهاد می‌کند در صورتی که خطر با جراحی به تنهایی ۳۴% باشد، آن‌گاه خطر با MUS هم‌زمان بین ۱۰% و ۲۲% متغیر است. شواهد نشان دهنده تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بین گروه‌ها از نظر نرخ‌های عود POP؛ (RR: ۰.۸۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۴ تا ۲.۱۹؛ ۵۰ شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط)، نشانه‌های OAB؛ (RR: ۰.۷۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۲ تا ۱.۰۷؛ ۴۳ شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین)، یا اختلال ادرار کردن (RR: ۱.۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۵ تا ۶.۵۵؛ ۵۰ شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین) است. نیاز به جراحی بعدی گزارش نشده بود.

جراحی POP در زنان دارای اختیار

ترمیم واژن با در برابر بدون MUS هم‌زمان

پژوهشگران هیچ گونه شواهد قطعی مبنی بر وجود تفاوت بین گروه‌ها از نظر نرخ‌های SUI ذهنی پس از جراحی ارائه نکردند (RR: ۰,۶۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۷ تا ۱.۰۰؛ ۲۲۰ شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط). این یافته پیشنهاد می‌کند در صورتی که خطر با جراحی به تنهایی ۴۰% باشد، آن‌گاه خطر با MUS هم‌زمان بین ۱۹% و ۴۰% متغیر است. نرخ‌های عود POP؛ OAB و اختلال ادراری و نیاز به جراحی بعدی گزارش نشده بودند.

ساکروکولپوپکسی شکمی (abdominal sacrocolpopexy) با در برابر بدون کولپوساسپنشن برچ (Burch colposuspension)

ما مطمئن نیستیم که بین گروه‌ها از نظر نرخ‌های SUI ذهنی پس از عمل تفاوتی وجود دارد یا خیر (RR: ۱,۳۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۹ تا ۹.۰۱؛ ۳۷۹ شرکت‌کننده؛ دو مطالعه؛ I² = ۹۰%؛ شواهد با کیفیت پائین)، زیرا RCTها نتایج را با جهت‌گیری‌های مختلف و با فاصله اطمینان بسیار گسترده‌ای تولید کرده بودند. ما هم‌چنین مطمئن نیستیم که بین گروه‌ها از نظر نرخ‌های اختلال ادرار کردن (RR: ۸.۴۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۸ تا ۱۵۱.۵۹؛ ۶۶ شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین) یا عود POP؛ (RR: ۰.۹۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۴ تا ۱.۳۰؛ ۲۵۰ شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط) تفاوتی وجود دارد یا خیر. هیچ مطالعه‌ای نشانه‌های OAB و نیاز به جراحی بعدی را گزارش نکرده بود.

ترمیم واژن با مش ترمیم کننده واژن قدامی (armed anterior vaginal mesh repair) در برابر بافت اصلی قدامی (anterior native tissue)

مش ترمیمی قدامی، ممکن است به میزان اندکی SUI ساده را پس از جراحی افزایش دهد (RR: ۱,۵۸؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۵ تا ۲.۳۷؛ ۹۰۵ شرکت‌کننده؛ هفت مطالعه؛ I² = ۰%؛ شواهد با کیفیت پائین) اما ممکن است عود POP را کاهش دهد (RR: ۰.۲۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۲ تا ۰.۳۸؛ ۸۴۸ شرکت‌کننده؛ پنج مطالعه؛ I² = ۰%؛ شواهد با کیفیت پائین). ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت از نظر نرخ‌های اختلال ادرار کردن وجود داشته باشد (RR: ۱.۶۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۲ تا ۱۲.۱۰؛ ۱۲۵ شرکت‌کننده؛ دو مطالعه؛ I² = ۰%؛ شواهد با کیفیت پائین). نرخ‌های OAB و نیاز به جراحی بعدی گزارش نشده بودند.

حوادث جانبی در تمامی مطالعات به ندرت گزارش شده بودند؛ هزینه در هیچ کارآزمایی مطالعه نشده بود.

در زنان مبتلا به POP و SUI (علامت‌دار یا پنهان)، MUS هم‌زمان (concurrent) احتمالا SUI پس از جراحی را کاهش می‌دهد و بهتر است در مشاوره‌ها مورد بحث قرار گیرد. به تاخیر انداختن MUS و اجرای پروسیجر اختیاری (دو مرحله‌ای) تاخیری، در صورت نیاز، ممکن است امکان‌پذیر باشد.

اگرچه پروسیجر اختیاری شکمی (کولپوساسپنشن برچ) حین جراحی POP شکمی در زنان دارای اختیار، نرخ‌های SUI ساده را در یک کارآزمایی با قدرت کم کاهش داده بود، RCT دیگری نتایج متناقضی را گزارش کرده بود. افزودن MUS در طول ترمیم POP واژن ممکن است توسعه SUI را پس از جراحی کاهش دهد.

ترمیم بافت اصلی قدامی ممکن است نسبت به استفاده از مش ترانس‌اوبتراتور (transobturator) در پیشگیری از SUI پس از جراحی بهتر باشد؛ با وجود این، عود پرولاپس در ترمیم بافت اصلی شایع‌تر است.

پرولاپس اندام لگنی (pelvic organ prolapse; POP) تا ۵۰% از زنان زایمان کرده را تحت تأثیر قرار می‌دهد، و ۱۴% تا ۱۹% از زنان تحت جراحی ترمیمی قرار می‌گیرند. اگرچه انجام جراحی برای درمان POP شایع است، در مورد مداخلات قبل و پس از جراحی مربوط به این روش‌ها اطلاعات حمایتی محدودی در منابع علمی یافت می‌شوند. هدف اصلی مداخلات حول‌وحوش جراحی کاهش نرخ عوارض جانبی و در عین حال بهبود پیامدهای زنان پس از مداخله جراحی برای پرولاپس است. طیف گسترده‌ای از مداخلات حول‌وحوش جراحی در دسترس هستند، و اگرچه مزایای مداخلاتی مانند تجویز آنتی‌بیوتیک‌های پروفیلاکتیک پیش از جراحی شکمی کاملا مشخص شده، موارد دیگر فقط مختص زنان تحت عمل جراحی POP بوده و به همین دلیل لازم است جداگانه بررسی شوند.

هدف از این مرور، مقایسه ایمنی و اثربخشی طیف وسیعی از مداخلات حول‌وحوش جراحی در مقایسه با سایر مداخلات یا عدم مداخله (گروه کنترل) در زمان جراحی برای پرولاپس اندام لگنی است.

در پایگاه ثبت تخصصی گروه بی‌اختیاری در کاکرین، که دربرگیرنده کارآزمایی‌های شناسایی شده از پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ MEDLINE‐In‐Process؛ ClinicalTrials.gov و WHO ICTRP است، جست‌وجو کرده، و مجلات و مجموعه مقالات کنفرانس‌ها (جست‌وجو در ۳۰ نوامبر ۲۰۱۷)، و فهرست منابع مقالات مرتبط را نیز به صورت دستی بررسی کردیم. هم‌چنین با پژوهشگران این حوزه تماس گرفتیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را از زنان تحت درمان جراحی برای پرولاپس علامت‌دار اندام لگنی وارد مرور کردیم که به مقایسه یک مداخله حول‌وحوش جراحی مرتبط با جراحی پرولاپس اندام لگنی در مقابل عدم درمان یا سایر مداخلات پرداختند.

از پروسیجرهای روش‌شناسی استاندارد توصیه شده توسط کاکرین استفاده کردیم. پیامدهای اولیه ما عبارت بودند از نارسایی عینی در هر ناحیه جراحی و نشانه‌های ذهنی پرولاپس پس از عمل جراحی. ما هم‌چنین عوارض جانبی را، با تمرکز بر میزان خون از دست رفته و ترانسفیوژن خون حین عمل جراحی، آسیب حالب حین انجام جراحی، و عفونت مجرای ادراری پس از جراحی، اندازه‌گیری کردیم.

ما ۱۵ RCT را وارد کردیم که به مقایسه هشت مداخله مختلف در مقابل عدم درمان در ۱۹۹۲ زن در پنج کشور پرداختند. اکثر مداخلات فقط در یک RCT و آن هم با شواهدی از کیفیت بسیار پائین تا متوسط ارزیابی شدند. محدودیت اصلی عبارت بود از عدم دقت، همراه با حجم نمونه کوچک و نرخ پائین حوادث.

مداخله حول‌وحوش زمان جراحی ‐ تمرین عضلات کف لگن (PFMT) در مقایسه با عدم درمان (سه RCT)

اجرای ساده‌ترین برنامه‌های تمرین عضلات کف لگن (pelvic floor muscle training; PFMT) مستلزم آن بود که زنان در شش جلسه مشاوره حول‌وحوش جراحی پرولاپس به مدت سه ماه شرکت کنند. نتایج کارآزمایی‌ها هیچ شواهد شفافی را مبنی بر وجود اختلاف بین گروه‌ها از نظر نارسایی عینی در هر ناحیه در ۱۲ تا ۲۴ ماه پس از جراحی (نسبت شانس (OR): ۰,۹۳؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۵۶ تا ۱.۵۴؛ دو RCT؛ ۳۲۷ زن؛ شواهد با کیفیت متوسط) ارائه نکردند. یافته‌ها از نظر آگاهی نسبت به پرولاپس ناسازگار بودند. یک RCT هیچ شواهدی را از وجود اختلاف بین گروه‌ها در ماه ۲۴ (OR: ۱.۰۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۱ تا ۱.۸۷؛ یک RCT؛ ۳۰۵ زن؛ شواهد با کیفیت پائین) ارائه نکرد، و دومین RCT کوچک، کاهش را در نشانه بیماری بر اساس پرسشنامه نشانه پرولاپس اندام لگنی (Pelvic Organ Prolapse Symptom Questionnaire) که توسط گروه مداخله در ماه ۱۲ تکمیل شد، نشان داد (تفاوت میانگین (MD): ۳.۹۰‐؛ ۹۵% CI؛ ۶.۱۱‐ تا ۱.۶۹‐؛ یک RCT؛ ۲۷ زن؛ شواهد با کیفیت پائین). پژوهشگران دریافتند که هیچ اختلاف شفافی بین گروه‌ها از نظر نرخ‌های جراحی مجدد (یا pessary) برای پرولاپس در پیگیری ماه ۲۴ وجود نداشت (OR: ۱.۹۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۴ تا ۵.۰۲؛ یک RCT؛ ۳۱۶ زن؛ شواهد با کیفیت پائین).

مداخلات دیگر

RCTهای تکی این مداخلات را ارزیابی کردند: انجام تصویر سازی پیش از عمل جراحی برای هدایت جراح (N = ۴۴)؛ تزریق عامل منقبض کننده عروق در شروع جراحی پرولاپس واژینال (N = ۷۶)؛ جاگذاری استنت حالب حین قطع لیگامان یوتروساکرال (uterosacral ligament suspension) (N = ۹۱)؛ پک واژینال (vaginal pack) (N = ۱۱۶)؛ استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های پروفیلاکتیک برای زنانی که پس از عمل جراحی نیازمند کاتتریزاسیون ادراری هستند (N = ۱۵۹)؛ و استفاده از دیلاتورهای واژینال پس از عمل جراحی (N = ۶۰).

دو RCT آماده‌سازی روده (N = ۲۹۸)، و چهار RCT روش و زمان‌بندی کاتتریزاسیون ادراری را پس از عمل جراحی (N = ۵۱۴) ارزیابی کردند ‐ همگی در مقایسه‌های مختلف.

هیچ ‌یک از این مطالعات پیامدهای اولیه مرور ما را گزارش نکردند. یک مطالعه که از دست رفتن خون را حین عمل جراحی گزارش کرد، پیشنهاد داد که تزریق واژینال منقبض کننده‌های عروقی در شروع جراحی ممکن است میزان خون از دست رفته را تا میانگین حدود ۳۰ میلی‌لیتر کاهش دهد. مطالعه دیگر آسیب حالب را حین جراحی گزارش کرد و هیچ شواهد شفافی را مبنی بر کاهش آسیب آن با کمک جاگذاری استنت حالب به دست نیاورد. سه RCT عفونت مجرای ادراری را پس از جراحی گزارش کرده و هیچ شواهد قطعی‌ را مبنی بر تاثیر استفاده از پک واژینال، آنتی‌بیوتیک‌های پروفیلاکتیک یا دیلاتورهای واژینال بر نرخ‌های عفونت مجرای ادراری نشان ندادند. دیگر مطالعات این پیامدها را گزارش نکردند.

داده‌ها درباره مداخلات پیش از عمل جراحی در جراحی پرولاپس اندام لگنی کافی نبودند. یک برنامه ساختار یافته از تمرین ماهیچه کف لگن قبل و پس از جراحی پرولاپس به‌طور سازگاری نشان‌دهنده هیچ‌گونه مزیتی برای این مداخله نبودند؛ با وجود این، این یافته بر مبنای نتایج به دست آمده از دو مطالعه کوچک بودند. از نظر سایر مداخلات (آماده‌سازی روده پیش از عمل جراحی و تزریق عامل منقبض کننده عروق، جاگذاری استنت حالب حین قطع لیگامان یوتروساکرال، قرار دادن پک واژینال، استفاده از دیلاتور واژینال، تجویز آنتی‌بیوتیک‌های پروفیلاکتیک برای مراقبت از کاتتر پس از عمل جراحی)، هیچ شواهدی را از نظر نرخ‌های عود پرولاپس و نیز هیچ شواهد شفافی را مبنی بر اینکه ارتباطی میان این مداخلات و کاهش معنی‌دار از نظر بالینی در عوارض جانبی، از جمله ترانسفیوژن خون حین یا پس از عمل جراحی، آسیب اورترال حین انجام جراحی، یا عفونت مجرای ادراری پس از جراحی، وجود دارد یا خیر، نیافتیم.

پرولاپس دیواره خلفی واژینال (posterior vaginal wall prolapse) (که با عنوان «پرولاپس کمپارتمنت خلفی» (posterior compartment prolapse) نیز شناخته می‌شود) می‌تواند منجر به ایجاد احساس توده در واژن همراه با نشانه‌های مربوط به مدفوع مسدود شده (obstructed defecation) و نقص عملکرد جنسی (sexual dysfunction) شود. مداخلات برای پیشگیری و مدیریت محافظه‌کارانه (conservative management) عبارتند از معیارهای مرتبط با سبک زندگی، تمرین عضله کف لگن (pelvic floor muscle training) و استفاده از پساری (pessary). برای ارزیابی مدیریت جراحی پرولاپس دیواره خلفی واژینال این مرور را انجام دادیم.

ارزیابی ایمنی و اثربخشی هر نوع مداخله جراحی در مقایسه با مداخله جراحی دیگر برای مدیریت پرولاپس دیواره خلفی واژینال.

ما پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های کنترل شده گروه بی‌اختیاری در کاکرین که دربرگیرنده کارآزمایی‌های شناسایی شده از پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ ClinicalTrials.gov و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO ICTRP) (جست‌وجو شده در اپریل ۲۰۱۷) است را جست‌وجو کردیم. هم‌چنین فهرست منابع مقالات مرتبط را جست‌وجو کرده و با پژوهشگران این حوزه تماس گرفتیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را وارد مرور کردیم که به مقایسه انواع مختلفی از جراحی برای پرولاپس دیواره خلفی واژینال پرداخته بودند.

از روش‌های کاکرین استفاده کردیم. پیامدهای اولیه ما عبارت بودند از آگاهی ذهنی (subjective awareness) از پرولاپس، تکرار جراحی برای هر نوع پرولاپس و عود پرولاپس دیواره خلفی که به صورت عینی تعیین شود.

ما ۱۰ RCT را شناسایی کردیم که به ارزیابی ۱۰۹۹ زن پرداخته بودند. کیفیت شواهد از بسیار پائین تا متوسط متغیر بود. محدودیت‌های اصلی مربوط به کیفیت شواهد عبارت بودند از خطر سوگیری (bias) (عمدتا مربوط به سوگیری‌های عملکرد، تشخیص و ریزش نمونه (attrition bias)) و عدم دقت (imprecision) (مربوط به حجم نمونه کلی کوچک و نرخ پائین رویدادها).

ترمیم ترانس‌آنال (transanal) در برابر ترمیم ترانس‌واژینال (transvaginal) (چهار RCT؛ n = ۱۹۱؛ شش ماه تا چهار سال پیگیری)

آگاهی از پرولاپساحتمالا پس از رویکرد ترانس‌آنال شایع‌تر است (خطر نسبی (RR): ۲,۷۸؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱.۰۰ تا ۷.۷۰؛ ۲ RCT؛ n = ۸۷؛ I^۲ = ۰%؛ شواهد با کیفیت پائین). در صورتی که ۱۰% از زنان پس از ترمیم ترانس‌واژینال نسبت به پرولاپس آگاهی داشته باشند، آن‌گاه بین ۱۰% تا ۷۹% از زنان احتمالا پس از ترمیم ترانس‌آنال نسبت به پرولاپس آگاهی خواهند داشت.

تکرار جراحی برای هر نوع پرولاپس: شواهد برای نشان دادن اینکه بین گروه‌ها تفاوتی وجود دارد یا خیر، کافی نیست (RR: ۲,۴۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۵ تا ۷.۸۸؛ ۱ RCT؛ n = ۵۷؛ شواهد با کیفیت پائین).

افتادگی دیواره واژینال خلفی مکرر احتمالا پس از ترمیم ترانس‌آنال بیشتر است (RR: ۴,۱۲؛ ۹۵% CI؛ ۱.۵۶ تا ۱۰.۸۸؛ ۲ RCT؛ n = ۸۷؛ I^۲ = ۳۵%؛ شواهد با کیفیت متوسط). در صورتی که پس از ترمیم ترانس‌واژینال عود پرولاپس در ۱۰% از زنان تشخیص داده شود، آن‌گاه بین ۱۶% و ۱۰۰% از زنان احتمالا پس از ترمیم ترانس‌آنال دارای عود پرولاپس خواهند بود.

مدفوع مسدود شده پس از جراحیاحتمالا در ترمیم ترانس‌آنال شایع‌تر است (RR: ۱,۶۷؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۰ تا ۲.۷۹؛ ۳ RCT؛ n = ۱۱۳؛ I^۲ = ۱۰%؛ شواهد با کیفیت پائین).

دیسپارونی (dyspareunia) پس از جراحی: شواهد برای نشان دادن اینکه بین گروه‌ها تفاوتی وجود دارد یا خیر، کافی نیست (RR: ۰,۳۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۹ تا ۱.۱۵؛ ۲ RCT؛ n = ۸۰؛ I^۲ = ۵%؛ شواهد با کیفیت متوسط).

عوارض پس از جراحی: کارآزمایی‌ها هیچ گونه شواهد قطعی را مبنی بر وجود هر گونه تفاوت بین گروه‌ها ارائه نکرده بودند (RR: ۳,۵۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۴ تا ۱۳.۵۴؛ ۳ RCT؛ n = ۱۳۵؛ I^۲ = ۳۷%؛ شواهد با کیفیت پائین). در صورتی که ۲% از زنان پس از ترمیم ترانس‌واژینال دچار عوارض شوند، آن‌گاه بین ۲% و ۲۱% از زنان احتمالا پس از ترمیم ترانس‌آنال دچار عوارض خواهند شد.

شواهد هیچ تفاوت شفافی را بین گروه‌ها از نظرزمان صرف شده برای جراحی(به دقیقه) نشان نمی‌دهد (تفاوت میانگین (MD): ۱,۴۹؛ ۹۵% CI؛ ۱۱.۸۳‐ تا ۸.۸۴؛ ۳ RCT؛ n = ۱۳۷؛ I^۲ = ۹۰%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

گرافت‌های بیولوژیکال (biological graft) در برابر ترمیم بافت اصلی

شواهد برای نشان دادن اینکه بین گروه‌ها از نظر نرخ‌های آگاهی از پرولاپس (RR: ۱,۰۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۵ تا ۲.۶۲؛ ۲ RCT؛ n = ۱۸۱؛ I^۲ = ۱۳%؛ شواهد با کیفیت متوسط) یا تکرار جراحی برای هر نوع پرولاپس (RR: ۰,۶۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۸ تا ۱.۹۷؛ ۲ RCT؛ n = ۲۷۱؛ I^۲ = ۰%؛ شواهد با کیفیت متوسط) تفاوتی وجود دارد یا خیر، کافی نیست. کارآزمایی‌ها هیچ گونه شواهد قطعی مبنی بر وجود تفاوت بین گروه‌ها از نظر نرخ‌های عود پرولاپس دیواره خلفی واژینال (RR: ۰,۵۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۰ تا ۱.۰۱؛ ۳ RCT؛ n = ۳۷۷؛ I^۲ = ۶%؛ شواهد با کیفیت متوسط) ارائه نکرده‌اند؛ در صورتی که پس از ترمیم بافت اصلی عود پرولاپس در ۱۳% از زنان تشخیص داده شود، آنگاه بین ۴% و ۱۳% از زنان احتمالا پس از گرافت‌های بیولوژیکال دارای عود پرولاپس خواهند بود. شواهد برای نشان دادن اینکه بین گروه‌ها از نظر نرخ‌هایمدفوع مسدود شده پس از جراحی(RR: ۰,۹۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۰ تا ۱.۸۶؛ ۲ RCT؛ n = ۱۷۲؛ I^۲ = ۴۲%؛ شواهد با کیفیت متوسط) یا دیسپارونی پس از جراحی(RR: ۱,۲۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۶ تا ۶.۲۵؛ ۲ RCT؛ n = ۱۵۲؛ I^۲ = ۷۴%؛ شواهد با کیفیت پائین) تفاوتی وجود دارد یا خیر، کافی نیست عوارض پس از جراحیدر ترمیم بیولوژیکال شایع‌تر بودند (RR: ۱,۸۲؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲۲ تا ۲.۷۲؛ ۳ RCT؛ n = ۴۴۸؛ I^۲ = ۰%؛ شواهد با کیفیت پائین).

مقایسه‌های دیگر

RCTهای تکی به مقایسه ترمیم واژینال یک ناحیه مشخص (site‐specific) در برابر چین فاسیال میانی (midline fascial plication) (n = ۷۴)، گرافت‌های قابل جذب در برابر ترمیم بافت اصلی (n = ۱۳۲)، گرافت‌ مصنوعی (synthetic) در برابر ترمیم بافت اصلی (n = ۱۹۱) و چین لواتور آتی (levator ani plication) در برابر چین فاسیال میانی (n = ۵۲) پرداخته بودند. داده‌ها اندک بودند و شواهد برای نشان دادن هر نوع نتیجه‌گیری درباره اثربخشی نسبی یا ایمنی هر نوع از این مداخلات کافی نبود. نرخ مواجهه با مش (mesh exposure rate) در گروه مصنوعی در مقایسه با گروه بافت اصلی ۷% بود.

ترمیم ترانس‌واژینال ممکن است نسبت به ترمیم ترانس‌آنال برای پرولاپس دیوار خلفی واژینال در پیشگیری از عود پرولاپس، از نظر هر دو معیار ذهنی و عینی، اثربخش‌تر باشد. با وجود این، داده‌های مربوط به عوارض جانبی اندک بودند. شواهد برای اتخاذ هر گونه نتیجه‌گیری درباره اثربخشی یا ایمنی نسبی سایر انواع جراحی‌ها کافی نبود. شواهد از استفاده از هر نوع مش یا گرافت در زمان ترمیم دیواره خلفی واژینال حمایت نمی‌کند. جمع‌آوری برخی از کیت‌های مش تجاری ترانس‌واژینال از سطح بازار ممکن است قابلیت تعمیم‌پذیری یافته‌های ما را محدود کند.