جستجو در مقالات منتشر شده
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
۲۴ کارآزمایی را با ۷۸۹ شرکت‌کننده بزرگسال ۱۸ ساله یا بالاتر وارد مرور کردیم. بیست کارآزمایی مردان و زنان را ثبت‌نام کرد، سه کارآزمایی فقط زنان را و یک کارآزمایی فقط مردان را ثبت‌نام کرد. قضاوت ما بر این بود که هشت مطالعه، هم برای تولید توالی و هم برای پنهانسازی تخصیص، در معرض خطر پائین سوگیری بودند. با توجه به کورسازی کردن، ما ۱۷ مطالعه را دارای سوگیری عملکرد پُر‐خطر تشخیص دادیم، چرا که شرکت‌کنندگان و متخصصین پوست برای درمان‌های تجویز شده یا دریافت شده کورسازی نشد بودند؛ با این حال، ما ۲۴ کارآزمایی را برای ارزیابی پیامد، در معرض خطر پائین سوگیری تشخیص، ارزیابی کردیم. ما ۱۴ مقایسه مربوط به هفت مداخله و چهار ترکیب از مداخلات را ارزیابی کردیم. نه مطالعه هیچ داده قابل استفاده‌ای از پیامدهای ما را فراهم نکردند و در نتایج این مرور استفاده نشدند.
برای پیامد ما، «بهبود اسکار گزارش شده توسط شرکت‌کننده» در یک مطالعه، لیزر فراکشنال (fractional) در فرایند بهبود اسکار نسبت به لیزر غیر‐فراکشنال غیر‐تراشنده (non‐ablative) در هفته ۲۴ موثرتر بود (خطر نسبی (RR): ۴,۰۰؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۱.۲۵ تا ۱۲.۸۴؛ ۶۴ = n؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)؛ بهبود اسکار در روش لیزر فراکشنال یکسانی با امواج رادیوفرکوئنسی (radiofrequency) فراکشنال در یک مطالعه در هفته هشتم (RR: ۰.۷۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۶ تا ۱.۶۸؛ ۴۰ = n؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، و با لایه‌برداری شیمیائی ترکیبی با تزریق به پوست با سوزن در یک مطالعه متفاوت در هفته ۴۸ام (RR: ۱.۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۰ تا ۱.۶۷؛ ۲۶ = n؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) یکسان بود. در مطالعه دیگری، لایه‌برداری شیمیایی، بهبود اسکار قابل مقایسه‌ای را نسبت به لایه‌برداری شیمیایی ترکیبی با تزریق به پوست با سوزن در هفته ۳۲ام نشان داد (RR: ۱.۲۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۷ تا ۱.۷۵؛ ۲۰ = n؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). در یک مطالعه، لایه‌برداری شیمیایی بهبود اسکار قابل مقایسه‌ای را در تزریق به پوست با سوزن در هفته چهارم نشان داد (RR: ۱.۱۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۹ تا ۱.۸۳؛ ۲۷ = n؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). در مطالعه دیگری، فیلرهای تزریقی، بهبود اسکار بهتری را نسبت به گروه دارونما (placebo) در هفته ۲۴ ارائه کرد (RR: ۱.۸۴؛ ۹۵% CI؛ ۱.۳۱ تا ۲.۵۹؛ ۱۴۷ = n؛ شواهد با کیفیت متوسط)
برای پیامد «عوارض جانبی جدی» در یک مطالعه، لایه‌برداری شیمیایی در ۷/۴۳ (۱۶%) از شرکت‌کنندگان غیر‐قابل تحمل بود (RR: ۵,۴۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۳ تا ۹۰.۱۴؛ ۵۸ = n؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).
برای پیامد ثانویه «عوارض جانبی کوتاه‐مدت گزارش شده توسط شرکت‌کننده»، همه شرکت‌کنندگان درد را در مطالعات زیر گزارش کردند: در یک مطالعه، لیزر فراکشنال با لیزر غیر‐فراکشنال غیر‐تراشنده مقایسه شد (RR: ۱,۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۴ تا ۱.۰۶؛ ۶۴ = n؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)؛ در مطالعه دیگری لیزر فراکشنال با ترکیب لایه‌برداری با تزریق به پوست به وسیله سوزن مقایسه شد (RR: ۱.۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۶ تا ۱.۱۶؛ ۲۵ = n؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)؛ در یک مطالعه لایه‌برداری شیمیایی به همراه تزریق به پوست با سوزن با لایه‌برداری شیمیایی مقایسه شد (RR: ۱.۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۳ تا ۱.۲۰؛ ۲۰ = n؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)؛ در یک مطالعه لایه‌برداری شیمیایی با تزریق به پوست به وسیله سوزن مقایسه شد (RR: ۱.۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۷ تا ۱.۱۵؛ ۲۷ = n؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)؛ هم‌چنین در یک مطالعه فیلر تزریقی و دارونما مقایسه شد (RR: ۱.۰۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۰ تا ۱۱.۱۰؛ ۱۴۷ = n؛ شواهد با کیفیت پائین).
برای پیامد «عوارض جانبی کوتاه‐مدت با ارزیابی محقق»، در یک مطالعه، لیزر فراکشنال (۶/۳۲) نسبت به لیزر غیر‐تراشنده غیر‐فراکشنال (۱۰/۳۲) با کاهش خطر هیپرپیگمنتاسیون (hyperpigmentation) همراه بود (RR: ۰,۶۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۵ تا ۱.۴۵؛ ۶۴ = n؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)؛ در یک مطالعه، لایه‌برداری شیمیایی در مقایسه با تزریق به پوست با سوزن (۰/۱۵)، با افزایش خطر هیپرپیگمنتاسیون (۶/۱۲) همراه بود (RR: ۱۶.۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۹ تا ۲۵۸.۳۶؛ ۲۷= n؛ شواهد با کیفیت پائین). تفاوتی در عوارض جانبی گزارش شده درباره فیلر تزریقی (۱۷/۹۷) در مقایسه با دارونما (۱۳/۵۰) وجود نداشت (RR: ۰.۶۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۶ تا ۱.۲۷؛ ۱۴۷ = n؛ شواهد با کیفیت پائین).
به دلیل متدولوژی ضعیف، مطالعات با توان آزمون ضعیف، فقدان ارزیابی بهبود استاندارد و متغیرهای مختلف در خط پایه، شواهد با کیفیت بالا در مورد تاثیرات مداخلات مختلف برای درمان اسکار آکنه وجود ندارد.
شواهدی با کیفیت متوسط وجود دارد که نشان می‌دهد فیلر تزریقی ممکن است برای درمان اسکار آکنه آتروفیک موثر باشد؛ با این حال، هیچ کدام از مطالعات تاثیرات طولانی‐مدت را ارزیابی نکرد، طولانی‌ترین پیگیری، فقط در یک مطالعه ۴۸ هفته‌ای بود. مطالعات دیگر، گروههای مقایسه فعال را وارد کردند، اما در صورت عدم وجود مطالعاتی که اثربخشی را نسبت به گروه دارونما یا مداخلات ساختگی تایید کنند، نیافتن شواهدی مبنی بر اینکه تفاوت بین دو درمان فعال احتمالا به این معنی است که این رویکردها عمل نمی‌کنند، امکان‌پذیر است. نتایج حاصل از این مرور از استفاده از هرگونه مداخله به عنوان خط اول در درمان اسکار آکنه حمایت نمی‌کند.
اگر چه هدف ما شناسایی شکاف‌های مهم برای پژوهش اولیه بیشتر بود، با این حال ممکن است کارآزمایی‌هایی با استفاده از دارونما یا درمان ساختگی مورد نیاز باشد تا تعیین کند چگونه انواع درمان‌های فعال، مزایایی قابل توجهی را در طولانی‐مدت برای بیمار به همراه دارد.
درمان برای اسکارهای آکنه
سوال مطالعه مروری
کدام درمان‌ها برای اسکار آکنه موثر هستند؟
پیشینه
اسکار آکنه ممکن است تاثیر مخربی بر بهزیستی (well‐being) جسمی، روانی، و اجتماعی فرد مبتلا داشته باشد. اگر چه طیف گسترده‌ای از درمان‌ها استفاده می‌شوند، شواهدی با کیفیت بالا درباره اینکه کدام یک برای درمان اسکارهای آکنه بیشتر موثر هستند، وجود ندارد.
هدف این مرور اطلاع بهتر بیماران و ارائه دهندگان مراقبت سلامت درباره موثرترین و ایمن‌ترین روش‌ها برای مدیریت این مشکل است. درمان‌های اسکارهای آتروفیک (atrophic) (فرورفتگی در سطح پوست) و اسکارهای هیپرتروفیک (hypertrophic) (اسکارهای ناصاف که در سطح پوست ایجاد شده‌اند) آکنه را بررسی کرده‌ایم اما بر اسکار آتروفیک صورت متمرکز شده‌ایم. پیامدهای اصلی ما درباره بهبود اسکار گزارش شده توسط شرکت‌کنندگان و هرگونه عوارض جانبی جدی که دلیل کافی برای انصراف شرکت‌کنندگان از مطالعه باشد، بود.
ویژگی‌های مطالعه
۲۴ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را با ۷۸۹ فرد مبتلا به اسکار آکنه انتخاب کردیم (جست‌وجوها تا نوامبر ۲۰۱۵). بیست‌ویک RCT؛ (۷۰۶ نفر) هم زنان و هم مردان را ثبت‌نام کرد، سه RCT (۷۵ نفر) فقط زنان را و یک RCT (هشت نفر) فقط مردان را ثبت‌نام کرد. بسیاری از مطالعاتی را که ما وارد کردیم (۲۱ RCT؛ ۷۴۴ نفر) افراد مبتلا به اسکارهای آکنه آتروفیک را ثبت‌نام کرد. یک RCT؛ ۲۰ فرد مبتلا به آتروفیک مخلوط و اسکارهای آکنه هیپرتروفیک را ثبت‌نام کرد.
نتایج کلیدی
شواهد کافی از کارآزمایی‌ها در حمایت از لیزر فراکشنال برای درمان آکنه وجود ندارد. با این حال، این رویکرد مدیریت توسط برخی از اعمال بالینی برای درمان اسکار آکنه به‌روز شد.
برای پیامد ما «بهبود اسکار گزارش شده توسط شرکت‌کننده»، لیزر فراکشنال در ایجاد تغییر بهبود اسکار نسبت به لیزر غیر‐تراشنده غیر‐فراکشنال موثرتر بود. امواج رادیوفرکوئنسی فراکشنال نسبت به لیزر فراکشنال، بهبود مشابهی در اسکار نشان داد. لایه‌برداری شیمیایی، بهبود اسکار مشابهی را هم در لیزر فراکشنال و هم در تزریق به پوست به وسیله سوزن نشان داد. ترکیب لایه‌برداری شیمیائی با تزریق به پوست با سوزن، بهبود اسکار مشابهی را در لیزر فراکشنال و لایه‌برداری شیمیایی عمیق نشان داد. فیلرهای تزریقی، بهبود اسکار بهتری نسبت به گروه دارونما ارائه کرد.
پیامد «عوارض جانبی جدی» در یک مطالعه گزارش شد، که نشان داد لایه‌برداری شیمیایی در ۱۶% از کسانی که از آن استفاده کرده بودند، قابل تحمل نبود. پیامدهای دیگر، عوارض جانبی «با ارزیابی محقق» و «گزارش شده توسط شرکت‌کننده» را در کوتاه‐مدت (کمتر از ۲۴ هفته)، توسط کسانی که بخشی از آن را دریافت کرده بودند و توسط محققان، بیشتر یا کمتر قابل قبول بود و تفاوت بزرگی بین مداخلات مورد مطالعه آشکار نشد.
چهار مورد از شش مقایسه، کاملا بی‌نتیجه و دارای شواهد با کیفیت بسیار پائین بود. فقدان مطالعاتی که اثربخشی درمان‌ها را نسبت به گروه دارونما یا مداخلات ساختگی فراهم کند، وجود دارد و پیدا نکردن شواهدی حاکی از تفاوت بین دو درمان فعال می‌توانست به این معنی باشد که این کار بسیار مفید نیست، امکان‌پذیر است.
هیچ کارآزمایی را که درمان اسکار آکنه را روی پشت بررسی کند، شناسایی نکردیم.
نتایج حاصل از این مرور، از استفاده از هرگونه مداخله خط اول درمان اسکار آکنه حمایت نمی‌کند، و هیچ کدام از مطالعات شواهدی برای تایید اینکه هریک از مزایای کوتاه‐مدت به تاثیرات طولانی‐مدت تبدیل خواهد شد، فراهم نکرد.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد را برای چندین پیامد، بسیار پائین تا متوسط رتبه‌بندی کردیم. شواهد با کیفیت پائین‌تر برای درمان‌ها، عمدتا به دلیل وجود تعداد کم افراد در مطالعات و فقدان کورسازی (افراد می‌دانستند که درمان دریافت می‌کنند) بود، که سبب دقت کمتر نتایج شد.
مطالعات آینده باید پیامدهای گزارش شده را توسط بیمار به عنوان معیار اولیه بررسی کنند. باید مجموعه‌ای از معیارهای پیامد اصلی وجود داشته باشد که در همه RCTها برای درمان اسکار آکنه گزارش شده باشد و باید پیامدها تا چندین ماه بعد از درمان ارزیابی شوند. فقدان گزارش عوارض جانبی جدی یکی از شکاف‌های پژوهشی موجود در این مرور بود.
دوره ۲۰۱۷، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۶ )
توانبخشی شغلی برای کمک به کارگران برای بازگشت به کار پس از آسیب‌هایی که به انگشتان، دست یا بازوی آنها وارد می‌شود
هدف از این مطالعه مروری چیست؟
ما می‌خواستیم دریابیم که توانبخشی شغلی می‌تواند به کارگران برای بازگشت به کار پس از آسیب‌هایی که به انگشتان، دست یا بازوی آنها وارد می‌شود، کمک کند یا خیر.
پیام‌های کلیدی
شواهدی از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) وجود ندارد که بتوان گفت توانبخشی شغلی می‌تواند به کارگرانی که آسیب‌های اندام فوقانی دیده‌اند، برای بازگشت به کار کمک کند یا خیر. این مطالعات مورد نیاز هستند و باید بر اساس استانداردهای مورد توافق برای پژوهش با کیفیت بالا، انجام و گزارش شود. آنها باید محتوای توانبخشی شغلی را به تفصیل توصیف کنند. هم‌چنین باید تعداد کارگران را که در انتهای پیگیری به کار بازگشته‌اند یا زمان بازگشت به کار را گزارش دهند.
چه موضوعی در این مطالعه مروری مورد بررسی قرار گرفته است؟
کارگران که انگشتان دست، دست یا بازوی خود را زخمی می‌کنند، اغلب نمی‌توانند به‌طور طبیعی به کار خود ادامه دهند. در بسیاری از کشورها، قانون کارفرمایان را متعهد می‌کند تا به کارکنان کمک کنند، زمانی که آسیب‌ها بر توانایی کارشان اثر می‌گذارد. این کمک اغلب به عنوان توانبخشی شغلی نامیده می‌شود. توانبخشی شغلی به راه‌هایی برای کمک به کارگران معلول برای بازگشت به کار یا یافتن شغل جدید اشاره دارد. بازگشت به کار می‌تواند با کمک کارگر مجروح برای تطابق بهتر، تغییرات محل کار یا تمرینات فیزیکی پشتیبانی شود. اگرچه تمام این استراتژی‌ها در عمل استفاده می‌شوند، هنوز مشخص نیست که کدام رویکرد و در چه شرایطی بهترین است. این به‌روزرسانی یک مرور کاکرین است که قبلا در سال ۲۰۱۳ منتشر شده است.
نتایج اصلی این مطالعه مروری چه هستند؟
تمام پژوهش‌های منتشر شده را تا تاریخ ۳۰ آگوست ۲۰۱۷ مورد بررسی قرار دادیم. می‌خواستیم فقط مطالعاتی را وارد کنیم که شرکت‌کنندگان به‌طور تصادفی برای دریافت توانبخشی حرفه‌ای یا برخی از درمان‌های دیگر اختصاص داده شدند. این روش انجام پژوهش، که معمولا به عنوان RCT شناخته می‌شود، بهترین راه برای اطمینان از این است که هر اندازه‌گیری بهبودی واقعا ناشی از درمان است. هیچ RCT را پیدا نکردیم که بررسی کرده باشد توانبخشی شغلی می‌تواند به کارگران با آسیب‌های اندام فوقانی برای بازگشت به کار کمک کند یا خیر.
این مطالعه مروری تا چه زمانی به‌روز است؟
ما مطالعات را تا ۳۰ آگوست ۲۰۱۷ جست‌وجو کردیم.
| صفحه ۱ از ۱ |
