جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای Chad Andersen
مقایسه گلبول‌های قرمز شسته شده در برابر گلبول‌های شسته نشده برای ترانسفیوژن به منظور پیشگیری از مورتالیتی و موربیدیتی در نوزادان نارس
Amy K Keir، Dominic Wilkinson، Chad Andersen، Michael J Stark،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
نوزادانی که نارس به دنیا می‌آیند، حین بستری، چندین بار ترانسفیوژن (transfusion) گلبول قرمز خون (red blood cell; RBC) دریافت می‌کنند. اما می‌دانیم که ترانسفیوژن RBC در این جمعیت بیمار آسیب‌پذیر عوارض جانبی بالقوه‌ای دارد. اصلاح RBCها قبل از ترانسفیوژن، یعنی شستن با سالین ۰,۹%، می‌تواند این عوارض جانبی را کاهش داده، نرخ مورتالیتی و موربیدیتی را در نوزادان نارس کم کند و پیامدها را برای این گروه پُر‐خطر بهبود بخشد.
اهداف
تعیین اینکه شستن RBCها قبل از ترانسفیوژن، می‌تواند از مورتالیتی و موربیدیتی در نوزادان نارس پیشگیری کند یا خیر.
روش های جستجو
از استراتژی جست‌وجو استاندارد گروه مرور نوزادان در کاکرین (Cochrane Neonatal Review Group) به جهت جست‌وجوی پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره ۷، ۲۰۱۵)؛ MEDLINE از طریق PubMed (در ۳۱ جولای ۲۰۱۵)؛ EMBASE (در ۳۱ جولای ۲۰۱۵) و CINAHL (در ۳۱ جولای ۲۰۱۵) استفاده کردیم. هم‌چنین بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های بالینی، خلاصه مقالات کنفرانس‌ها، و فهرست منابع مقالات بازیابی شده را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده و کارآزمایی‌های شبه‐تصادفی‌سازی شده جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، خوشه‌ای تصادفی‌سازی شده و کارآزمایی‌های شبه‐تصادفی‌سازی و کنترل شده شامل نوزادان نارس (تولد زودتر از ۳۲ هفته بارداری) یا نوزادان بسیار کم‌‐وزن هنگام تولد (کمتر از ۱۵۰۰ گرم) یا هر دو که یک بار یا بیشتر ترانسفیوژن RBC شسته شده دریافت کردند را وارد مرور کردیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، واجد شرایط بودن کارآزمایی‌ها را بررسی کردند. در جست‌وجوی اولیه چهار مطالعه شناسایی کردیم. بعد از مرور بیشتر مطالعات با متن کامل، یک مطالعه که مناسب معیار انتخاب باشد، پیدا کردیم.
نتایج اصلی
تنها یک مطالعه با ۲۱ نوزاد برای آنالیز این مرور وارد کردیم و مورتالیتی به هر علتی حین بستری در بیمارستان، مدت اقامت در بخش مراقبت‌های ویژه (NICU) و مدت ونتیلاسیون مکانیکی (بر حسب روز) را گزارش کردیم. هیچ تفاوت چشم‌گیری در مورتالیتی بین RBCهای شسته شده در برابر شسته نشده برای گروه‌های ترانسفیوژن وجود نداشت (خطر نسبی (RR): ۱,۶۳؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۲۸ تا ۹.۳۶؛ تفاوت خطر (RD): ۰.۱۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۶‐ تا ۰.۴۵). هیچ تفاوت چشم‌گیری در مدت اقامت در NICU بین RBC شسته شده در برابر شسته نشده برای گروه‌های ترانسفیوژن (تفاوت میانگین (MD): ۲۵ روز؛ ۹۵% CI؛ ۲۱.۱۵‐ تا ۷۱.۱۵) یا مدت ونتیلاسیون مکانیکی بین RBC‌های شسته شده در برابر شسته نشده برای گروه‌های ترانسفیوژن وجود نداشت (MD: ۹.۶۰ روز؛ ۹۵% CI؛ ۱.۹۰‐ تا ۲۱.۱۰).
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
تنها یک مطالعه شناسایی کردیم. نتایج حاصل از این مطالعه، سطح بالایی از عدم‐قطعیت را نشان داد، به دلیل اینکه فواصل اطمینان با بهبود زیاد یا خطر جدی ایجاد شده با مداخله هم‌سو و سازگار بود. در نتیجه، شواهد کافی برای پشتیبانی یا رد استفاده از RBC‌های شسته شده برای پیشگیری از ایجاد مورتالیتی و موربیدیتی‌های مهم نوزادان وجود ندارد. انجام کارآزمایی‌های بالینی بیشتری برای بررسی تاثیرات بالقوه شستن قبل از ترانسفیوژن RBCها بر پیامدهای طولانی‐مدت و کوتاه‐مدت برای نوزادان نارس یا کم‌‐وزن هنگام تولد یا هر دو مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده

آیا شستن قبل از ترانسفیوژن گلبول‌های قرمز خون برای کودکان نارس، پیامدهای سلامت آنها را بهبود می‌بخشد یا خیر؟

پیشینه کودکان نارس یا کم‌‐وزن هنگام تولد، ممکن است به دلایلی ترانسفیوژن‌های خون دریافت کنند. برای مثال، گاهی نمی‌توانند به خوبی خون بسازند، این کودکان ممکن است برای کنترل وضعیت‌شان، نیاز به تست‌های خونی زیادی داشته باشند، یا اگر به طور وخیمی بیمار شوند، به تزریق خون اضافه‌ای نیاز پیدا می‌کنند.

مطالعات در مورد کودکان بزرگ‌تر و بزرگسالان نشان داده که فرایند شستن سلول‌های خونی پیش از ترانسفیوژن، پیامدهای طولانی‌‐مدت‌تر و کوتاه‐مدت را بهبود می‌بخشد. شستن خون تقریبا تمامی پروتئین‌های پلاسما و گلبول‌های سفید را از بین می‌برد، که ممکن است عوارض جانبی ترانسفیوژن خون را کاهش دهد. می‌خواهیم بدانیم که در کودکان نارس نیز این تاثیرات مثبت وجود دارد یا خیر.

سوال مطالعه مروری: می‌خواهیم بدانیم که شستن سلول‌های خونی پیش از ترانسفیوژن خون، شانس بیماری را که ممکن است در کودکان نارس رخ دهد، کاهش می‌دهد یا خیر. برخی از پیامدهایی که نگاهی به آنها انداختیم مشکلاتی بود که چشم‌ها (رتینوپاتی پره‌ماچوریتی)، ریه‌ها (بیماری مزمن ریه) و مغز (کیست‌ها یا هموراژی داخل بطنی) را درگیر می‌کند و مشکلات طولانی‐مدتی در رشد و تکامل به وجود می‌آورد. هم‌چنین می‌خواهیم پیامدهای دیگری مثل مدت اقامت در بیمارستان و واکنش‌های حاد ترانسفیوژنی را مورد توجه قرار دهیم.

نتایج کلیدی: در این مرور تنها یک مطالعه گردآوری شد که تاثیرات شستن سلول‌های خونی پیش از ترانسفیوژن را در کودکان نارس بررسی می‌کرد. این مطالعه شامل تعداد کمی کودک می‌شود. پیامدهای مطالعه گزارش شده که با مرور ما مرتبط بودند شامل مورتالیتی، مدت زمان ونتیلاسیون مکانیکی و طول دوره بستری اولیه بود. نتایج تمامی این پیامدها بسیار نامطمئن بود. شستن سلول‌های خونی ممکن است کمک کننده یا خطرناک باشد ولی نمی‌توانیم در حال حاضر این موضوع را مشخص کنیم.

کیفیت شواهد بر اساس شواهد موجود نمی‌توان در مورد اینکه شستن خون می‌تواند برای کودکان نارس مفید باشد یا خیر، نتیجه‌گیری کرد. در حال حاضر، هیچ شواهد قوی از اینکه شستن خون می‌تواند تفاوتی در پیامدهای کودکان نارس به وجود آورد یا خیر، وجود ندارد.


نقش کانولای بینی با جریان بالا برای حمایت تنفسی در نوزادان نارس
Dominic Wilkinson، Chad Andersen، Colm PF O'Donnell، Antonio G De Paoli، Brett J Manley،
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
پیشینه
کانولای بینی با جریان بالا (high flow nasal cannula; HFNC) لوله‌ای کوچک و مخروطی‌شکل و باریک است، که برای رساندن اکسیژن یا مخلوط هوا و اکسیژن با جریان بالاتر از ۱ لیتر در دقیقه، در دو سمت بینی قرار داده می‌شود. با گذشت زمان HFNC به عنوان یک روش غیر‐تهاجمی حمایت تنفسی در نوزادان نارس کاربرد بیشتری پیدا کرده است.
اهداف
مقایسه بی‌خطری (safety) و اثربخشی HFNC با دیگر روش‌های غیر‐تهاجمی حمایت تنفسی در نوزادان نارس.
روش های جستجو
از استراتژی استاندارد جست‌وجوی گروه مرور نوزادان در کاکرین برای جست‌وجو در پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ ۲۰۱۶، شماره ۱)، MEDLINE از طریق PubMed (۱۹۶۶ تا ۱ ژانویه ۲۰۱۶)، EMBASE (۱۹۸۰ تا ۱ ژانویه ۲۰۱۶) و CINAHL (۱۹۸۲ تا ۱ ژانویه ۲۰۱۶) استفاده کردیم. هم‌چنین بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های بالینی، خلاصه مقالات کنفرانس‌ها، و فهرست منابع مقالات بازیابی شده را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و کارآزمایی‌های شبه‐تصادفی‌سازی شده جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده یا شبه‐تصادفی‌سازی شده که به مقایسه HFNC با دیگر روش‌های غیر‐تهاجمی حمایت تنفسی در نوزادان نارس، بلافاصله پس از تولد یا پس از خارج کردن لوله تراشه (extubation) پرداختند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
نویسندگان، داده‌ها را استخراج و آنالیز کرده، و خطر نسبی (RR)، تفاوت خطر (RD) و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان برای حصول یک پیامد مفید بیشتر را برای آن‌ها محاسبه کردند.
نتایج اصلی
تعداد ۱۵ مطالعه برای ورود در این مطالعه مروری شناسایی شدند. مطالعات از نظر نوع مداخله تحت مقایسه متفاوت بودند (فشار مثبت مداوم راه هوایی (continuous positive airway pressure; CPAP) از راه بینی، تهویه با فشار مثبت متناوب از راه بینی (nasal intermittent positive pressure ventilation; NIPPV)، HNFC بدون رطوبت، مدل‌های ارائه HFNC)، جریان گاز مورد استفاده و اندیکاسیون دریافت حمایت تنفسی (حمایت اولیه بلافاصله پس از تولد، حمایت تنفسی پس از خارج کردن لوله تراشه، پس از جدا شدن از CPAP). هنگامی که HFNC به عنوان حمایت اولیه تنفسی پس از تولد در مقایسه با CPAP (۴ مطالعه، ۴۳۹ نوزاد) استفاده شد، هیچ تفاوتی در پیامدهای اولیه مرگ‌ومیر (خطر نسبی (RR) معمول (typical): ۰,۳۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۱ تا ۸.۷۳؛ ۴ مطالعه، ۴۳۹ نوزاد ) یا بیماری مزمن ریوی (chronic lung disease; CLD) (RR معمول: ۲.۰۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۴ تا ۶.۶۴؛ ۴ مطالعه، ۴۳۹ نوزاد) وجود نداشت. استفاده از HFNC منجر به زمان طولانی‌تر دریافت حمایت تنفسی شد اما تفاوتی بین دیگر پیامدهای ثانویه دیده نشد. در یک مطالعه (۷۵ نوزاد) تفاوتی بین HNFC با NIPPV به عنوان حمایت اولیه تنفسی به دست نیامد. به دنبال خارج کردن لوله تراشه (۶ مطالعه؛ ۹۳۴ نوزاد)، تفاوتی بین HNFC و CPAP در پیامدهای اولیه مرگ‌ومیر (RR معمول: ۰.۷۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۳ تا ۱.۳۶؛ ۵ مطالعه؛ ۸۹۶ نوزاد) یا CLD (RR معمول: ۰.۹۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۸ تا ۱.۱۸؛ ۵ مطالعه؛ ۸۹۳ نوزاد) دیده نشد. هم‌چنین تفاوتی در نرخ شکست درمان (RR معمول: ۱.۲۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۵ تا ۱.۵۵؛ ۵ مطالعه؛ ۷۸۶ نوزاد) و نیاز به لوله‌گذاری مجدد (RR معمول: ۰.۹۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۸ تا ۱.۲۰؛ ۶ مطالعه؛ ۹۳۴ نوزاد) مشاهده نشد. ترومای وارد شده به بینی در نوزادان گروه HFNC کمتر بود (RR معمول: ۰.۶۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۱ تا ۰.۷۹؛ تفاوت خطر معمول (RD): ۰.۱۴‐؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۰‐ تا ۰.۰۸‐؛ ۴ مطالعه؛ ۶۴۵ نوزاد). نرخ پنوموتوراکس (pneumothorax) نیز در این گروه از نوزادان کاهش اندکی را نشان داد (RR معمول: ۰.۳۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۱ تا ۱.۰۶؛ RD: ‐۰.۰۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۳‐ تا ۰.۰۰‐؛ ۵ مطالعه؛ ۸۹۶ نوزاد). تجزیه‌وتحلیل زیر‐گروه تفاوتی را در نرخ پیامدهای اولیه بین HFNC و CPAP در نوزادان نارس در زیر‐گروه‌های مختلف سن بارداری پیدا نکرد، اگرچه فقط تعداد کمی از نوزادان بسیار نارس و دیررس وجود داشت. یک کارآزمایی (۲۸ نوزاد) نرخ‌های مشابهی را از لوله‌گذاری مجدد برای HFNC مرطوب‌شده و غیر‐مرطوب‌شده نشان داد، و دو کارآزمایی دیگر (۱۰۰ نوزاد) تفاوتی را بین مدل‌های مختلف تجهیزات مورد استفاده برای ارائه HFNC مرطوب‌شده مشاهده نکردند. برای نوزادانی که از حمایت تنفسی غیر‐تهاجمی (CPAP) گرفته شده بودند، دو مطالعه (۱۴۹ نوزاد) نشان دادند که نوزادان نارس در گروه HFNC در مقایسه با نوزادانی که در گروه CPAP باقی ماندند، مدت زمان کمتری را در بیمارستان سپری کردند.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
HFNC نرخ اثربخشی مشابهی با دیگر اشکال حمایت تنفسی غیر‐تهاجمی در نوزادان نارس برای پیشگیری از شکست درمان، مرگ و CLD دارد. بیشتر شواهد برای استفاده از HFNC به عنوان پشتیبانی پس از خارج‌سازی لوله داخل تراشه در دسترس قرار دارند. پس از خروج لوله، HFNC در مقایسه با CPAP بینی با ترومای کمتر بینی همراه بوده، و ممکن است با کاهش پنوموتوراکس همراه باشد. کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌ شده بیشتری با قدرت کافی باید در نوزادان نارس انجام شوند که HFNC را با دیگر اشکال حمایت غیر‐تهاجمی اولیه پس از تولد و برای جدا کردن نوزاد از حمایت غیر‐تهاجمی مقایسه کنند. هم‌چنین شواهد بیشتری برای ارزیابی بی‌خطری و اثربخشی HFNC در زیر‐گروه‌های بسیار نارس و نارس خفیف، و برای مقایسه دستگاه‌های مختلف HFNC مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده

استفاده از کانولای بینی برای حمایت تنفسی در نوزادان نارس

سوال مطالعه مروری: آیا استفاده از کانولای بینی با جریان بالا (HFNC) در نوزادان نارس، به اندازه دیگر روش‌های غیر‐تهاجمی حمایت تنفسی، در پیشگیری از مرگ‌ومیر و آسیب مزمن ریوی موثر است؟

پیشینه: روش‌های متنوعی برای ارائه حمایت تنفسی غیر‐تهاجمی به نوزادان نارس مبتلا به تنفس نامنظم (apnea) یا بیماری ریوی وجود دارند. این روش‌ها شامل اکسیژن کمکی است که به داخل انکوباتور، از طریق جعبه سر یا از طریق کانولای بینی داده می شود؛ فشار مثبت مداوم راه هوایی (continuous positive airway pressure; CPAP) که از طریق پرونگ‌های بینی یا ماسک داده می‌شود؛ و تهویه با فشار مثبت متناوب از راه بینی (nasal intermittent positive pressure ventilation; NIPPV) که در آن، علاوه بر CPAP، توده‌های فشار بالاتر به‌طور متناوب داده می شود. کانولای بینی با جریان بالا (HFNC)،اکسیژن یا مخلوطی از اکسیژن و هوا را از طریق لوله‌های کوچک و نازکی که درست داخل سوراخ‌های بینی قرار می‌گیرند، به نوزاد می‌رسانند. HFNC اخیرا به عنوان شکل بالقوه دیگری از پشتیبانی غیر‐تهاجمی معرفی شده است.

ویژگی‌های مطالعه: این مطالعه مروری، ۱۵ مطالعه تصادفی‌سازی شده را یافت که در آن‌ها HNFC با دیگر روش‌های غیر‐تهاجمی حمایت تنفسی نوزادان مقایسه شدند. این مطالعات از منظر نوع مداخله تحت بررسی، جریان هوا و دلیل دریافت حمایت تنفسی تفاوت داشتند.

نتایج: هنگامی که HFNC به عنوان پشتیبان تنفسی خط‐اول پس از تولد در مقایسه با CPAP (۴ مطالعه، ۴۳۹ نوزاد) استفاده شد، هیچ تفاوتی در میزان مرگ‌ومیر یا بیماری مزمن ریوی (CLD) وجود نداشت. استفاده از HFNC منجر به مدت طولانی‌تر استفاده از حمایت تنفسی شد، اما هیچ تفاوتی در دیگر پیامدها دیده نشد. یک مطالعه (۷۵ نوزاد) هیچ تفاوتی را بین HFNC و NIPPV به عنوان پشتیبانی تنفسی پس از تولد نشان نداد. هنگامی که HFNC پس از یک دوره ونتیلاسیون مکانیکی استفاده شد (در مجموع ۶ مطالعه، ۹۳۴ نوزاد)، هیچ تفاوتی بین HFNC و CPAP در نرخ مرگ‌ومیر یا CLD وجود نداشت. تفاوتی در نرخ شکست درمان یا لوله‌گذاری مجدد مشاهده نشد. در کودکانی که به شیوه تصادفی‌سازی شده تحت HNFC قرار گرفتند، ترومای وارد شده به بینی کمتر بود. کاهش اندکی در نرخ پنوموتوراکس در نوزادان تحت درمان با HFNC دیده شد. تفاوتی را بین تاثیر HFNC در مقایسه با CPAP در نوزادان نارس در زیر‐گروه‌های مختلف سن بارداری پیدا نکردیم، اگرچه فقط تعداد کمی از نوزادان بسیار نارس و دیررس وجود داشت. یک کارآزمایی (۲۸ نوزاد) نرخ‌های مشابهی را از لوله‌گذاری مجدد برای HFNC مرطوب‌شده و غیر‐مرطوب‌شده نشان داد، و دو کارآزمایی دیگر (۱۰۰ نوزاد) تفاوتی را بین مدل‌های مختلف تجهیزات مورد استفاده برای ارائه HFNC مرطوب‌شده مشاهده نکردند. برای نوزادانی که از حمایت تنفسی غیر‐تهاجمی (CPAP) گرفته شده بودند، دو مطالعه (۱۴۹ نوزاد) نشان دادند که نوزادان نارس در گروه HFNC در مقایسه با نوزادانی که در گروه CPAP باقی ماندند، مدت زمان کمتری را در بیمارستان سپری کردند.

نتیجه‌گیری‌ها: استفاده از HFNC نسبت به دیگر اشکال حمایت تنفسی غیر‐تهاجمی در نوزادان نارس برای پیشگیری از شکست درمان، مرگ‌ومیر و CLD، کارایی مشابهی دارد. بیشتر شواهد برای استفاده از HFNC به عنوان پشتیبانی پس از خارج‌سازی لوله داخل تراشه در دسترس قرار دارند. پس از خروج لوله، استفاده از HFNC در مقایسه با CPAP بینی با ترومای کمتر بینی همراه بوده، و ممکن است با کاهش پنوموتوراکس همراه باشد. کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌ شده بیشتری با قدرت کافی باید در نوزادان نارس انجام شوند که HFNC را با دیگر اشکال حمایت غیر‐تهاجمی اولیه پس از تولد و برای جدا کردن نوزاد از حمایت غیر‐تهاجمی مقایسه کنند. هم‌چنین شواهد بیشتری برای ارزیابی بی‌خطری و اثربخشی HFNC در زیر‐گروه‌های بسیار نارس و نارس خفیف، و برای مقایسه دستگاه‌های مختلف HFNC مورد نیاز است.


صفحه ۱ از ۱