گاهی اوقات لازم است زایمان را به دلیل نگرانی در مورد وضعیت مادر یا نوزاد، به صورت مصنوعی القا کرد. این مرور یکی از مجموعه مرورهایی است که بر روش‌های القای زایمان با استفاده از یک پروتکل استاندارد انجام شده است.

تعیین تاثیرات دهنده NO (ایزوسورباید مونونیترات (isosorbide mononitrate; ISMN)، ایزوسورباید دی‌نیترات (isosorbide dinitrate; ISDN)، نیتروگلیسرین (nitroglycerin) و نیتروپروساید سدیم (sodium nitroprusside))، در سه ماهه سوم بارداری برای آماده‌سازی دهانه رحم یا القای زایمان، در مقایسه با دارونما (placebo) یا عدم درمان یا درمان‌های دیگر از سلسله مراتب‌های از پیش تعریف شده.

پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (Cochrane Pregnancy and Childbirth's Trials Register)؛ (۱۵ آگوست ۲۰۱۶) و فهرست منابع گزارشات کارآزمایی را جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های بالینی که دهنده NO را برای آماده‌سازی دهانه رحم یا القای زایمان با روش‌های دیگر ذکر شده در بالا، در یک لیست از پیش تعریف شده برای روش‌های القای زایمان مقایسه کردند. مداخلات عبارت بودند از دهنده NO (ایزوسورباید مونونیترات، ایزوسورباید دی‌نیترات، نیتروگلیسرین و نیتروپروساید سدیم) در مقایسه با روش‌های دیگر ذکر شده در بالا در یک لیست از پیش تعریف شده برای روش‌های القای زایمان.

این مرور بخشی از یک مجموعه مرورهای متمرکز بر روش‌های القای زایمان، بر اساس یک پروتکل ژنریک است. سه نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود به مرور ارزیابی کردند، خطر سوگیری (bias) را محاسبه و داده‌ها را استخراج کردند. در این نسخه به‌روز، کیفیت شواهد برای مقایسه اصلی با استفاده از روش درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) انجام شد.

۲۳ کارآزمایی (شامل مجموع ۴۷۷۷ زن) را در مرور گنجاندیم. مطالعات وارد شده، دهنده NO را با دارونما، پروستاگلاندین E۲ واژینال (vaginal prostaglandin E۲; PGE۲)؛ PGE۲ اینتراسرویکال، میزوپروستول واژینال و سوند فولی اینتراسرویکال مقایسه کرده بودند. اکثر مطالعات وارد شده در معرض خطر پائین سوگیری ارزیابی شدند.

نیتریک اکسید در برابر دارونما

شواهدی حاکی از تفاوت در تجزیه‌وتحلیل هر یک از پیامدهای اولیه وجود نداشت: عدم رخداد زایمان واژینال در ۲۴ ساعت (خطر نسبی (RR): ۰,۹۷؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۸۳ تا ۱.۱۵؛ یک کارآزمایی، ۲۳۸ زن؛ شواهد با کیفیت پائین )، تحریک بیش از حد رحم با تغییرات ضربان قلب جنین (fetal heart rate; FHR)؛ (RR: ۰,۰۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۱ تا ۱.۶۲؛ دو کارآزمایی؛ ۳۰۰ زن؛ شواهد با کیفیت پائین )، زایمان سزارین (RR: ۰,۹۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۸ تا ۱.۱۱؛ نه کارآزمایی؛ ۲۶۲۴ زن؛ شواهد با کیفیت متوسط ) یا موربیدیتی جدی نوزادی/مرگ‌ومیر پری‌ناتال (میانگین RR: ۱,۶۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۸ تا ۳۳.۲۶؛ دو کارآزمایی؛ ۱۷۱۲ زن؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچ موردی از موربیدیتی جدی یا مرگ‌ومیر مادر وجود نداشت (یک مطالعه این پیامد را گزارش کرده بود).

میزان کاهش در وضعیت گردن رحم نامطلوب در ۱۲ تا ۲۴ ساعت در زنان درمان شده با دهنده NO (میانگین RR: ۰,۷۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۷ تا ۰.۹۰؛ چهار کارآزمایی؛ ۷۶۲ زن) وجود داشت، و این تفاوت در هر دو زیر‐گروه هم با انتشار استاندارد و هم با انتشار آهسته مشاهده شد. زنانی که دهنده NO دریافت کرده بودند، کمتر احتمال داشت تحریک بیش از حد رحم را بدون تغییرات FHR تجربه کنند (RR: ۰.۰۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۰ تا ۰.۸۰؛ یک کارآزمایی؛ ۲۰۰ زن)، و به احتمال بیشتری دچار عوارض جانبی، از جمله تهوع، سردرد و استفراغ می‌شدند.

دهنده نیتریک اکسید در برابر پروستاگلاندین واژینال

شواهدی حاکی از تفاوت بین گرو‌ه‌ها در تحریک بیش از حد رحم با تغییرات FHR یا زایمان سزارین وجود نداشت (RR: ۰,۹۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۸ تا ۱.۲۱؛ سه کارآزمایی؛ ۵۷۱ زن). موربیدیتی جدی نوزادی و موربیدیتی جدی مادر گزارش نشده بود. زنان کمتری در گروه دهنده NO بودند که نتوانستند زایمان واژینال درون ۲۴ ساعت داشته باشند (RR: ۰.۶۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۷ تا ۰.۸۶؛ یک کارآزمایی؛ ۴۰۰ زن در اولین بارداری).

دهنده نیتریک اکسید در برابر پروستاگلاندین اینتراسرویکال

یک مطالعه کاهش تعداد زنانی را که نمی‌توانستند درون ۲۴ ساعت با دهنده NO زایمان واژینال داشته باشند، گزارش کرده بود (RR: ۰,۶۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۷ تا ۰.۸۶؛ یک کارآزمایی؛ ۴۰۰ زن). این نتیجه باید با احتیاط تفسیر شود چرا که اطلاعات فقط از یک خلاصه استخراج شده بود و منتظر گزارش کامل مطالعه هستیم. تفاوتی بین گروه‌ها در تحریک بیش از حد رحم با تغییرات FHR (RR: ۰.۳۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۱ تا ۷.۷۴؛ یک کارآزمایی؛ ۴۲ زن) یا موربیدیتی جدی نوزادی/مرگ‌ومیر پری‌ناتال (RR: ۰.۳۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۱ تا ۷.۷۴؛ یک کارآزمایی؛ ۴۲ زن) مشاهده نشد. زنان کمتری در گروه‌های دهنده NO در مقایسه با زنانی که پروستاگلاندین اینتراسرویکال دریافت کرده بودند، زایمان سزارین داشتند (RR: ۰.۶۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۴ تا ۰.۹۰؛ دو کارآزمایی؛ ۴۴۲ زن). هیچ مطالعه‌ای گزارشی در مورد پیامد مربوط به موربیدیتی جدی مادران یا مرگ‌ومیر ارائه نکرد.

دهنده نیتریک اکسید در برابر میزوپروستول واژینال

نرخ تحریک بیش از حد رحم با تغییرات FHR در دهنده NO کاهش یافت (RR: ۰,۰۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۱ تا ۰.۳۷؛ سه کارآزمایی؛ ۲۸۱ زن). هیچ تفاوتی در نرخ زایمان سزارین وجود نداشت (RR: ۱.۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۲ تا ۱.۲۱؛ شش کارآزمایی؛ ۷۶۱ زن)، هیچ موردی از موربیدیتی جدی نئوناتال/مرگ‌ومیر پری‌ناتال گزارش نشده بود. یک مطالعه نشان داد که زنان در گروه دهنده NO به احتمال بیشتری ممکن است درون ۲۴ ساعت زایمان نداشته باشند (RR: ۵.۳۳؛ ۹۵% CI؛ ۱.۶۲ تا ۱۷.۵۵؛ یک کارآزمایی؛ ۱۵۰ زن). موربیدیتی جدی مادران یا مرگ‌ومیر گزارش نشده است.

از نظر پیامدهای ثانویه، میزان دهانه رحم بدون تغییر/نامطلوب با NO؛ (RR: ۳,۴۳؛ ۹۵% CI؛ ۲.۰۷ تا ۵.۶۶؛ دو کارآزمایی؛ ۱۵۱ زن) و میزان نیاز به تقویت اکسی‌توسین با NO القایی (RR: ۲.۶۷؛ ۹۵% CI؛ ۱.۳۱ تا ۵.۴۵؛ ۷ کارآزمایی؛ ۷۶۷ زن) افزایش یافت، اگرچه شواهدی حاکی از ناهمگونی قابل توجه وجود داشت که نمی‌توان به طور کامل توضیح داد. تحریک بیش از حد رحم بدون FHR در گروه NO پائین‌تر بود، همین طور رنگ مکونیوم شرابی، آپگار نوزاد کمتر از هفت در پنج دقیقه و نیاز به آنالژزی.

دهنده نیتریک اکسید در برابر کاتتر اینتراسرویکال

شواهدی برای هرگونه تفاوت بین تاثیرات NO و استفاده از سوند فولی برای القای زایمان در زایمان سزارین وجود ندارد (RR: ۱,۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۹ تا ۲.۵۹؛ یک کارآزمایی؛ ۸۰ زن). هیچ یک از پیامدهای اولیه دیگر گزارش نشده بود. یک مطالعه با ۷۵ شرکت‌کننده هیچ داده‌ای به مرور اضافه نکرد.

برای تمام مقایسه‌ها، زنانی که دهنده NO دریافت کرده بودند، بیشتر احتمال داشت تا عوارض جانبی مانند سردرد، تهوع یا استفراغ را تجربه کنند.

داده‌های موجود پیشنهاد می‌کند که دهنده NO می‌توانند یک ابزار مفید در روند القای زایمان باشند که باعث می‌شوند گردن رحم انعطاف بیشتری در مقایسه با دارونما داشته باشد. با این حال، داده‌های اضافی برای ارزیابی تاثیرات واقعی دهنده NO در تمام مراحل زایمان و پیامدهای زایمان مورد نیاز است.