افراد مبتلا به ترومبوسیتوپنی ناشی از نارسایی مغز استخوان در معرض خطر خونریزی قرار دارند. ترانسفیوژن‌های پلاکت در این شرایط اثربخشی محدودی دارند و نیاز به عوامل دیگری که بتوانند جایگزین آنها شوند، یا باعث کاهش ترانسفیوژن پلاکت شده، و در کاهش خونریزی موثر باشند، وجود دارد.

مقایسه اثربخشی نسبی مداخلات مختلف برای بیماران مبتلا به ترومبوسیتوپنی ناشی از نارسایی مزمن مغز استخوان و استخراج سلسله مراتب از روش‌های درمانی جایگزین بالقوه برای ترانسفیوژن پلاکت.

ما برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌ شده (RCTs) به جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (کتابخانه کاکرین، ۲۰۱۶، شماره ۳)، MEDLINE (از ۱۹۴۶)، EMBASE (از ۱۹۷۴)، CINAHL (از ۱۹۳۷)، the Transfusion Evidence Library (از ۱۹۸۰) و بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی تا ۲۷ اپریل ۲۰۱۶ پرداختیم.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده را با حضور افراد مبتلا به ترومبوسیتوپنی ناشی از نارسایی مزمن مغز استخوان وارد کردیم که به گروه جایگزین برای ترانسفیوژن پلاکت (جایگزینی با پلاکت مصنوعی، پلاسمای فاقد پلاکت، کنسانتره فیبرینوژن، فاکتور VII فعال شده نوترکیب (rFVIIa)، دسموپرسین (DDAVP)، فاکتور XIII نوترکیب (rFXIII)، اینترلوکین (rIL) ۶ یا ۱۱ (rIL۱۱) نوترکیب یا تقلید کننده‌های ترومبوپویتین (TPO)) یا یک مقایسه کننده (دارونما (placebo)، استاندارد مراقبت یا ترانسفیوژن پلاکت) اختصاص یافتند. ما افرادی را که تحت شیمی‌درمانی شدید یا پیوند سلول‌های بنیادی قرار داشتند، از مطالعه خارج کردیم.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم نتایج جست‌وجو را غربالگری، داده‌ها را استخراج و کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کردند. ما خلاصه خطرات نسبی (RRs) را برای پیامدهای دو حالتی تخمین زدیم. برای پیامدهای پیوسته برنامه‌ریزی کردیم که از تفاوت میانگین (MD) استفاده کنیم. کلیه خلاصه معیارها با ۹۵% فاصله اطمینان (CI) ارائه شد.

ما نتوانستیم متاآنالیز شبکه‌ای را انجام دهیم زیرا مطالعات وارد شده تفاوت‌های مهمی در شدت پایه بیماری شرکت‌کنندگان و در تعداد شرکت‌کنندگان تحت شیمی‌درمانی داشتند. این مساله نگرانی‌های مهمی را راجع به امکان‌پذیر بودن فرضیه انتقال در مجموعه داده‌های نهایی ایجاد کرد و به دلیل تعداد اندک کارآزمایی‌ها در هر مقایسه، نتوانستیم از نظر آماری میزان انتقال را ارزیابی کنیم. بنابراین، ما فقط توانستیم متاآنالیزهای جفتی مستقیم را از مداخلات وارد شده انجام دهیم.

ما از مدل اثرات تصادفی برای متاآنالیزها استفاده کردیم. ناهمگونی آماری را با استفاده از آماره I^۲ و ۹۵% CI آن ارزیابی کردیم. خطر سوگیری (bias) هر مطالعه وارد شده با استفاده از ابزار «خطر سوگیری» کاکرین ارزیابی شد. کیفیت شواهد با استفاده از روش‌های GRADE بررسی شد.

ما هفت کارآزمایی تکمیل شده (۴۷۲ شرکت‌کننده) و چهار کارآزمایی در حال انجام (در حال ورود ۸۳۷ شرکت‌کننده) را شناسایی کردیم که قرار است تا دسامبر ۲۰۲۰ به اتمام برسند. از هفت کارآزمایی تکمیل شده، پنج کارآزمایی (۴۵۶ شرکت‌کننده) یک تقلید کننده TPO را در مقابل دارونما (چهار کارآزمایی romiplostim، و یک کارآزمایی eltrombopag)، یک کارآزمایی (هشت شرکت‌کننده) DDAVP را با دارونما و یک کارآزمایی (هشت ‌شرکت‌کننده) ترانکسامیک اسید را با دارونما مقایسه کردند. در کارآزمایی DDAVP، تنها پیامد گزارش شده زمان خونریزی بود. در کارآزمایی ترانکسامیک اسید، نواقص روش‌شناسی وجود داشت و تعاریف خونریزی تحت سوگیری قابل توجهی قرار داشتند. در نتیجه، این کارآزمایی‌ها نتوانستند در سنتز کمّی (quantitative synthesis) ترکیب شوند. هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی شده‌ای در رابطه با بررسی جایگزینی با پلاکت مصنوعی، پلاسمای فاقد پلاکت، کنسانتره فیبرینوژن، rFVIIa؛ rFXIII؛ rIL۶ یا rIL۱۱، شناسایی نشد.

ما پنج کارآزمایی تقلید کننده‌های TPO را که در این مرور وارد شدند، با خطر بالای سوگیری ارزیابی کردیم، زیرا کارآزمایی‌ها توسط تولید کنندگان آنها حمایت مالی شده و نویسندگان دارای سهام مالی در کمپانی‌های حمایت کننده بودند.

کیفیت GRADE شواهد در طول پیامدهای متفاوت، بسیار پائین تا متوسط بود.

شواهد کافی برای تشخیص تفاوت در تعداد شرکت‌کنندگان مبتلا به حداقل یک اپیزود خونریزی، بین تقلید کننده‌های TPO و دارونما وجود نداشت (RR: ۰,۸۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۶ تا ۱.۳۱، چهار کارآزمایی، ۲۰۶ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت پائین).

شواهد کافی برای یافتن تفاوت در خطر خونریزی تهدید کننده زندگی بین افراد تحت درمان با یک تقلید کننده TPO و دارونما دیده نشد (RR: ۰,۳۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۴ تا ۲.۲۶، یک کارآزمایی، ۳۹ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت پائین).

شواهد کافی برای تشخیص تفاوت در خطر مورتالیتی به هر علتی بین افراد تحت درمان با یک تقلید کننده TPO و دارونما وجود نداشت (RR: ۰,۷۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۲ تا ۱.۰۵، پنج کارآزمایی، ۴۵۶ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت بسیار پائین).

کاهش معنی‌داری در تعداد شرکت‌کنندگان دریافت کننده ترانسفیوژن پلاکت بین افراد تحت درمان با تقلید کننده‌های TPO و دارونما به دست آمد (RR: ۰,۷۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۱ تا ۰.۹۵، چهار کارآزمایی، ۲۰۶ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت متوسط).

هیچ شواهدی از تفاوت در بروز واکنش‌های ترانسفیوژن بین افراد تحت درمان با تقلید کننده‌های TPO و دارونما مشاهده نشد (pOR: ۰,۰۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۰ تا ۳.۴۴، یک کارآزمایی، ۹۸ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت بسیار پائین).

هیچ شواهدی از تفاوت در حوادث ترومبوآمبولی بین تقلید کننده‌های TPO و دارونما وجود نداشت (RR: ۱,۴۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۹ تا ۵.۰۱، پنج کارآزمایی، ۴۵۶ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت بسیار پائین).

هیچ شواهدی از تفاوت در واکنش‌های دارویی بین تقلید کننده‌های TPO و دارونما به دست نیامد (RR: ۱,۱۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۳ تا ۱.۵۱، پنج کارآزمایی، ۴۵۵ شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت پائین).

هیچ کارآزمایی‌ای تعداد روزهای خونریزی به ازای هر شرکت‌کننده، اپیزودهای ترانسفیوژن پلاکت، میانگین ترانسفیوژن گلبول‌های قرمز خون به ازای هر شرکت‌کننده، اپیزودهای ترانسفیوژن گلبول‌های قرمز خون، عفونت‌های منتقل شده از ترانسفیوژن، تشکیل آنتی‌بادی‌های ضد‐پلاکت یا مقاومت پلاکتی را گزارش نکرد.

برای نشان دادن کاهش در وقایع خونریزی از ۲۶ مورد در هر ۱۰۰ نفر به ۱۶ مورد در هر ۱۰۰ شرکت‌کننده، یک مطالعه نیاز به جذب ۵۱۴ شرکت‌کننده (قدرت ۸۰%، اهمیت ۵%) دارد.

در حال حاضر شواهد کافی برای تقلید کننده‌های ترومبوپویتین (TPO) به منظور پیشگیری از خونریزی در مبتلایان به ترومبوسیتوپنی ناشی از نارسایی مزمن مغز استخوان وجود ندارد. هیچ شواهدی از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده برای جایگزینی با پلاکت مصنوعی، پلاسمای فاقد پلاکت، کنسانتره فیبرینوژن، rFVIIa؛ rFXIII یا rIL۶ یا rIL۱۱، آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها یا DDAVP در این شرایط وجود ندارد.

از اواسط دهه ۲۰۰۰ میلادی، حوزه کارسینومای متاستاتیک سلول کلیوی (metastatic renal cell carcinoma; mRCC) با یک تغییر الگو (paradigm shift) از درمان غیر‐اختصاصی با سیتوکین‌ها با گستره فعالیت بالا (non‐specific therapy with broad‐acting cytokines) به رژیم‌های اختصاصی (specific regimens) که به طور مستقیم سرطان، میکرومحیط تومور (tumour microenvironment)، یا هر دو را هدف‌گذاری می‌کند، مواجه شده است.

دستورالعمل‌های کنونی رو‌ش‌های درمانی هدف‌مند را با عواملی از جمله سانیتینیب (sunitinib)، پازوپانیب (pazopanib) یا تمسیرولیموس (temsirolimus) (برای افراد با پیش‌آگهی (prognosis) ضعیف) به عنوان استاندارد درمانی برای درمان خط اول افراد مبتلا به mRCC توصیه کرده و به سیتوکین‌های غیر‐اختصاصی به عنوان گزینه درمانی جایگزین برای بیماران انتخاب شده اشاره می‌کنند.

در نوامبر ۲۰۱۵، نیولاماب (nivolumab)، مهار کننده چک‌پوینت (checkpoint inhibitor) برای مقابله مستقیم با مرگ‌ومیر برنامه‌ریزی شده‐۱ (PD‐۱)، به عنوان اولین عامل اختصاصی ایمنی‌درمانی (specific immunotherapeutic agent) و درمان خط دوم (second‐line therapy) در بیماران مبتلا به mRCC که پیش‌تر درمان شده بودند، مورد تایید قرار گرفت.

ارزیابی تاثیرات ایمونوتراپی به تنهایی یا به صورت ترکیبی با درمان‌های استاندارد هدفمند برای درمان کارسینومای متاستاتیک سلول کلیوی و درجه اثربخشی آنها در حداکثرسازی مزایای به دست آمده برای بیمار.

در نوامبر ۲۰۱۶، ما کتابخانه کاکرین, MEDLINE (Ovid)؛ ISI Web of Science و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های بالینی در حال انجام، را بدون اعمال هیچ گونه محدودیت زبانی، جست‌وجو کردیم. فهرست منابع را بررسی کرده و برای کسب اطلاعات بیشتر با کارشناس‌های حوزه مربوطه تماس گرفتیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و شبه‐RCTها را با یا بدون کورسازی شامل افراد مبتلا به mRCC وارد مرور کردیم.

بر اساس پروتکل منتشر شده به گردآوری و تجزیه‌وتحلیل مطالعات پرداختیم. آمارهای خلاصه برای نقاط پایانی اولیه عبارت بودند از: خطرات نسبی (RRs) و تفاوت‌های میانگین (MD) با ۹۵% فواصل اطمینان (CIs). کیفیت شواهد را با استفاده از متدولوژی درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزش‌گذاری کرده و کیفیت و اندازه تاثیرات قطعی (absolute) و نسبی (relative) هر یک از پیامدهای اولیه را در جداول «خلاصه‌ای از یافته‌ها» خلاصه کردیم.

هشت مطالعه شامل ۴۷۳۲ شرکت‌کننده واجد شرایط و ۱۳ مطالعه در حال انجام دیگر را شناسایی کردیم. مطالعات را به صورت مقایسه‌های به عمل آمده با روش درمانی استاندارد بر این اساس به عنوان درمان خط اول (پنج مقایسه) یا درمان خط دوم (یک مقایسه) برای mRCC دسته‌بندی کردیم.

تک‐درمانی با اینترفرون آلفا (interferon (IFN)‐α monotherapy) احتمالا در مقایسه با روش‌های درمانی استاندارد هدفمند با تمسیرولیموس یا سانیتینیب، مورتالیتی کلی یک سال را افزایش داده (RR: ۱,۳۰؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۳ تا ۱.۵۱؛ ۲ مطالعه؛ ۱۱۶۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، ممکن است کیفیت زندگی (QoL) مشابهی را به همراه داشته (برای مثال، MD: ‐۵.۵۸ درجه؛ ۹۵% CI؛ ۷.۲۵‐ تا ۳.۹۱‐ برای ارزیابی عملکردی درمان عمومی سرطان (Functional Assessment of Cancer ‐ General; FACT‐G)؛ ۱ مطالعه؛ ۷۳۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و ممکن است به صورت جزئی بروز حوادث جانبی (AEها) درجه ۳ یا بالاتر را افزایش دهد (RR: ۱.۱۷؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۳ تا ۱.۳۲؛ ۱ مطالعه؛ ۴۰۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).

احتمالا هیچ تفاوتی بین IFN‐α به علاوه تمسیرولیموس و تمسیرولیموس به تنهایی از لحاظ مورتالیتی کلی یک سال وجود ندارد (RR: ۱,۱۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۵ تا ۱.۳۴؛ ۱ مطالعه؛ ۴۱۹ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، اما بروز AEهای درجه ۳ یا بالاتر ممکن است افزایش یابد (RR: ۱.۳۰؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۷ تا ۱.۴۵؛ ۱ مطالعه؛ ۴۱۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچ اطلاعاتی درباره QoL وجود نداشت.

IFN‐α به تنهایی ممکن است به صورت جزئی مورتالیتی کلی یک سال را در مقایسه با IFN‐α به علاوه بواسیزوماب (bevacizumab) افزایش دهد (RR: ۱,۱۷؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۰ تا ۱.۳۶؛ ۲ مطالعه؛ ۱۳۸۱ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). این تاثیر احتمالا با بروز AEهای درجه ۳ یا بالاتر کمتری همراه است (RR: ۰.۷۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۱ تا ۰.۸۴؛ ۲ مطالعه؛ ۱۳۵۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط). امکان محاسبه QoL به دلیل ناکافی بودن داده‌ها وجود نداشت.

درمان با IFN‐α به علاوه بواسیزوماب یا درمان استاندارد هدفمند (سانیتینیب) ممکن است منجر به مورتالیتی کلی یک سال (RR: ۰,۳۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۳ تا ۱.۰۸؛ ۱ مطالعه؛ ۸۳ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و AEهای درجه ۳ یا بالاتر (RR: ۱.۱۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۵ تا ۱.۶۲؛ ۱ مطالعه؛ ۸۲ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) مشابهی شود. امکان محاسبه QoL به دلیل ناکافی بودن داده‌ها وجود نداشت.

درمان با واکسن‌ها (برای مثال MVA‐۵T۴ یا IMA۹۰۱) یا درمان استاندارد ممکن است منجر به مورتالیتی کلی یک سال (RR: ۱,۱۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۱ تا ۱.۳۲؛ شواهد با کیفیت پائین) و AEهای درجه ۳ یا بالاتر (RR: ۱.۱۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۷ تا ۱.۳۹؛ ۲ مطالعه؛ ۱۰۶۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) مشابهی شود. امکان محاسبه QoL به دلیل ناکافی بودن داده‌ها وجود نداشت.

ایمونوتراپی هدفمند (نیولاماب (nivolumab)) در بیمارانی که پیش‌تر درمان شده بودند، احتمالا در مقایسه با درمان استاندارد هدفمند با اورولیموس (everolimus) مورتالیتی کلی یک سال را کاهش داده (RR: ۰,۷۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۶ تا ۰.۸۷؛ ۱ مطالعه؛ ۸۲۱ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، احتمالا QoL را بهبود بخشیده (برای مثال RR: ۱.۵۱؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲۸ تا ۱.۷۸ برای بهبود نشانه‌های مربوط به بیماری ایندکس نشانه کلیوی‐FACT؛ (FACT‐Kidney Symptom Index Disease Related Symptoms; FKSI‐DRS) مرتبط به لحاظ بالینی؛ ۱ مطالعه؛ ۷۰۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) و احتمالا بروز AEهای درجه ۳ یا بالاتر را کاهش می‌دهد (RR: ۰.۵۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۰ تا ۰.۶۵؛ ۱ مطالعه؛ ۸۰۳ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).

شواهد با کیفیت متوسط نشان می‌دهد که تک‐درمانی با IFN‐α در مقایسه با روش‌های درمانی استاندارد هدفمند به تنهایی، مورتالیتی را افزایش می‌دهد، در حالی که در صورت ترکیب IFN‐α با روش‌های درمانی استاندارد هدف‌مند هیچ تفاوتی وجود ندارد. شواهد با کیفیت پائین نشان می‌دهد که QoL در صورت درمان با IFN به تنهایی بدتر شده و بروز AEهای جدی در صورت استفاده از IFN به تنهایی یا به صورت ترکیبی افزایش می‌یابد. شواهد با کیفیت پائینی وجود دارد مبنی بر اینکه IFN‐α به تنهایی مورتالیتی را افزایش می‌دهد اما شواهد با کیفیت متوسطی نیز وجود دارد که نشان می‌دهد استفاده از IFN‐α به تنهایی در مقایسه با IFN‐α به صورت ترکیب شده با بواسیزوماب، AE را کاهش می‌دهد. شواهد با کیفیت پائین نشان می‌دهد که هیچ تفاوتی بین IFN‐α به صورت ترکیب شده با بواسیزوماب در مقایسه با سانیتینیب به لحاظ مورتالیتی و بروز AEهای جدی وجود ندارد. شواهد با کیفیت پائین نشان می‌دهد که هیچ تفاوتی بین درمان با استفاده از واکسن در مقایسه با روش‌های درمان استاندارد هدفمند به لحاظ مورتالیتی و AEهای جدی وجود ندارد، در حالی که شواهد با کیفیت متوسط نشان می‌دهد که ایمونوتراپی‌های هدفمند مورتالیتی و AEها را کاهش داده و QoL را بهبود می‌بخشند.

پیش‌آگهی افراد مبتلا به ملانوم متاستاتیک پوستی (metastatic cutaneous melanoma)، نوعی از سرطان پوست، عموما ضعیف است. اخیرا، کلاس‌های جدیدی از داروها (مانند مهار کننده‌های چک‌پوینت سیستم ایمنی (immune checkpoint inhibitors) و داروهای هدفمند مولکول‐کوچک (small‐molecule targeted drug)) پیش‌آگهی بیمار را به‌طور قابل توجهی بهبود بخشیده، که این موضوع چشم‌انداز مدیریت درمانی ملانوم را به‌ شدت تغییر داده است. این یک به‌روزرسانی از یک مرور کاکرین است که در سال ۲۰۰۰ منتشر شد.

ارزیابی اثرات مفید و مضر درمان‌های سیستمیک در مدیریت ملانوم متاستاتیک پوستی.

پایگاه‌های اطلاعاتی زیر را تا اکتبر ۲۰۱۷ جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت تخصصی گروه پوست در کاکرین؛ CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase و LILACS. همچنین پنج پایگاه ثبت کارآزمایی و بانک اطلاعاتی ASCO را در فوریه ۲۰۱۷ جست‌وجو کرده، و فهرست منابع مطالعات وارد شده را برای یافتن منابع بیشتر از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) مرتبط با موضوع بررسی کردیم.

RCTهای مربوط به درمان‌های سیستمیک را برای افراد مبتلا به متاستاز غدد لنفاوی غیر‐قابل برداشت (unresectable lymph node metastasis) و ملانوم متاستاتیک پوستی دوردست در نظر گرفتیم که به مقایسه آن‌ها با هر نوع درمان دیگری پرداختند. فهرست منابع مقالات انتخاب شده را برای شناسایی منابع بیشتر از کارآزمایی‌های مرتبط کنترل کردیم.

دو نویسنده مرور داده‌ها را استخراج کرده، و نویسنده سوم مرور مستقلا داده‌های استخراج شده را بازبینی کرد. رویکرد متاآنالیز شبکه‌ای (network meta‐analysis) را برای انجام مقایسه‌های غیر‐مستقیم و رتبه‌بندی درمان‌ها با توجه به اثربخشی (اندازه‌گیری شده بر اساس تاثیر درمان بر بقای بیمار) و آسیب (اندازه‌گیری شده بر اساس بروز مسمومیت دارویی با درجه بالا) آن‌ها اجرا کردیم. همان دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم خطر سوگیری (bias) مطالعات واجد شرایط را با توجه به استانداردهای کاکرین ارزیابی کرده و به بررسی کیفیت شواهد براساس معیارهای درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) پرداختند.

ما ۱۲۲ RCT (۲۸,۵۶۱ شرکت‌کننده) را وارد کردیم. از این تعداد، ۸۳ RCT، شامل ۲۱ مقایسه متفاوت، برای متاآنالیزها انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان وارد شده مردان و زنانی با میانگین سنی ۵۷,۵ سال بودند که در شرایط بیمارستانی به کار گرفته شدند. بیست‌ونه مطالعه افرادی را وارد کردند که سرطان به مغز آن‌ها گسترش یافته بود. مداخلات به پنج گروه تقسیم شدند: شیمی‌درمانی مرسوم (شامل تک‌‐دارویی و چند‐دارویی)، بیوشیمی‌درمانی (ترکیبی از شیمی‌درمانی با سیتوکین‌ها (cytokine) مانند اینترلوکین‐۲ (interleukin‐۲) و اینترفرون‐آلفا (interferon‐alpha))، مهار کننده‌های چک‌پوینت سیستم ایمنی (مانند آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐CTLA۴ و anti‐PD۱)، داروهای هدفمند مولکول‐کوچک تجویز شده برای ملانوم با تغییرات خاص ژنی (مانند مهار کننده‌های BRAF و مهار کننده‌های MEK)، و سایر عوامل (مانند داروهای آنتی‌‐آنژیوژنیک (anti‐angiogenic)). اغلب مداخلات با شیمی‌درمانی مقایسه شدند. در بسیاری از موارد، کارآزمایی‌ها توسط شرکت‌های داروسازی تولید کننده داروهای آزمایش شده مورد حمایت قرار گرفتند: این امر به ویژه در مورد کلاس‌های جدید داروها، مانند مهار کننده‌های چک‌پوینت سیستم ایمنی و داروهای هدفمند مولکول‐کوچک، صادق بود.

هنگامی که ترکیبی از چندین عامل شیمی‌درمانی (پلی‌‐شیمی‌درمانی (polychemotherapy)) با شیمی‌درمانی تک‌‐دارویی مقایسه شد، منجر به بقای بهتر بیمار که معنی‌دار و قابل توجه باشد، نشد (بقای کلی: HR: ۰,۹۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۵ تا ۱.۱۶؛ ۶ مطالعه؛ ۵۹۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا؛ بقای بدون پیشرفت بیماری: HR: ۱.۰۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۹۱ تا ۱.۲۵؛ ۵ مطالعه؛ ۳۹۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا). بیمارانی که درمان ترکیبی را دریافت کردند احتمالا با نرخ بالاتری از سمیّت دارویی (toxicity) روبه‌رو شدند (RR: ۱.۹۷؛ ۹۵% CI؛ ۱.۴۴ تا ۲.۷۱؛ ۳ مطالعه؛ ۳۹۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) (سمیّت دارویی را بر اساس مقیاس سازمان جهانی بهداشت به صورت وقوع عوارض جانبی درجه ۳ (G۳) یا بالاتر تعریف کردیم).

در مقایسه با شیمی‌درمانی، بیوشیمی‌درمانی (شیمی‌درمانی همراه با اینترفرون‐آلفا و اینترلوکین‐۲) بقای بدون پیشرفت بیماری را بهبود بخشید (HR: ۰,۹۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۳ تا ۰.۹۹؛ ۶ مطالعه؛ ۹۶۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا)، اما منجر به بهبود قابل توجه در بقای کلی بیمار نشد (HR: ۰.۹۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۴ تا ۱.۰۶؛ ۷ مطالعه؛ ۱۳۱۷ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا). بیوشیمی‌درمانی میزان بالاتری را از سمیّت دارویی ایجاد کرد (RR: ۱.۳۵؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۴ تا ۱.۶۱؛ ۲ مطالعه؛ ۶۳۱ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا).

با در نظر گرفتن مهار کننده‌های چک‌پوینت سیستم ایمنی، آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐CTLA۴ به همراه شیمی‌درمانی ممکن است شانس بقای بدون پیشرفت بیماری را در مقایسه با شیمی‌درمانی تنها افزایش دهند (HR: ۰,۷۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۳ تا ۰.۹۲؛ ۱ مطالعه؛ ۵۰۲ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، اما شاید بقای کلی را به‌طور معنی‌داری بهبود نبخشند (HR: ۰.۸۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۵ تا ۱.۰۱؛ ۲ مطالعه؛ ۱۱۵۷ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐CTLA۴ در مقایسه با شیمی‌درمانی تنها، احتمال دارد که با نرخ بالاتری از سمیّت دارویی همراه باشند (RR: ۱.۶۹؛ ۹۵% CI؛ ۱.۱۹ تا ۲.۴۲؛ ۲ مطالعه؛ ۱۱۴۲ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐PD۱ (مهار کننده‌های چک‌پوینت سیستم ایمنی) در مقایسه با شیمی‌درمانی، بقای کلی بیماران را بهبود بخشیده (HR: ۰,۴۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۷ تا ۰.۴۸؛ ۱ مطالعه؛ ۴۱۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا) و احتمالا منجر به بهبود بقای بدون پیشرفت بیماری نیز شدند (HR: ۰.۴۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۹ تا ۰.۶۱؛ ۲ مطالعه؛ ۹۵۷ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط). آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐PD۱ همچنین ممکن است منجر به بروز سمیّت دارویی کمتری نسبت به شیمی‌درمانی شوند (RR: ۰.۵۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۱ تا ۰.۹۷؛ ۳ مطالعه؛ ۱۳۶۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐PD۱ عملکرد بهتری از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐CTLA۴ از نظر بقای کلی (HR: ۰,۶۳؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۰ تا ۰.۶۶؛ ۱ مطالعه؛ ۷۶۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا) و بقای بدون پیشرفت بیماری (HR: ۰.۵۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۰ تا ۰.۶۰؛ ۲ مطالعه؛ ۱۴۶۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا) داشتند. آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐PD۱ نسبت به آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐CTLA۴ ممکن است به پیامدهای سمیّت دارویی بهتری منجر شوند (RR: ۰.۷۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۴ تا ۰.۹۱؛ ۲ مطالعه؛ ۱۴۶۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).

ترکیب آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐CTLA۴ با anti‐PD۱ در مقایسه با آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐CTLA۴ تنها، با بقای بدون پیشرفت بیماری بهتری همراه بودند (HR: ۰,۴۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۵ تا ۰.۴۶؛ ۲ مطالعه؛ ۷۳۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا). ممکن است تفاوت معنی‌داری در پیامدهای سمیّت دارویی وجود نداشته باشد (RR: ۱.۵۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۵ تا ۲.۹۲؛ ۲ مطالعه؛ ۷۶۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) (هیچ داده‌ای برای بقای کلی بیمار در دسترس نبود).

کلاس داروهای هدفمند مولکول‐کوچک، مهار کننده‌های BRAF (که منحصرا در برابر ملانوم با جهش BRAF فعال هستند)، از نظر بقای کلی بهتر از شیمی‌درمانی عمل می‌کنند (HR: ۰,۴۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۸ تا ۰.۵۷؛ ۲ مطالعه؛ ۹۲۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا) و بقای بدون پیشرفت بیماری (HR: ۰.۲۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۱ تا ۰.۳۴؛ ۲ مطالعه؛ ۹۲۵ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا)، و ممکن است تفاوت معنی‌داری در سمیّت دارویی وجود نداشته باشد (RR: ۱.۲۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۸ تا ۳.۳۳؛ ۲ مطالعه؛ ۴۰۸ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).

مهار کننده‌های MEK (که منحصرا در برابر ملانوم با جهش BRAF فعال هستند) در مقایسه با شیمی‌درمانی، ممکن است بقای کلی بیمار را به‌طور معنی‌داری بهبود نبخشند (HR: ۰,۸۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۸ تا ۱.۲۵؛ ۳ مطالعه؛ ۴۹۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، اما احتمالا منجر به بهبود بیشتری در بقای بدون پیشرفت بیماری می‌شوند (HR: ۰.۵۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۲ تا ۰.۸۰؛ ۳ مطالعه؛ ۴۹۶ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط). با این حال، مهار کننده‌های MEK احتمالا دارای نرخ بالاتری از سمیّت دارویی هستند (RR: ۱.۶۱؛ ۹۵% CI؛ ۱.۰۸ تا ۲.۴۱؛ ۱ مطالعه؛ ۹۱ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).

ترکیبی از مهار کننده‌های BRAF و MEK در مقایسه با مهار کننده‌های BRAF، با بقای کلی بهتری همراه بودند (HR: ۰,۷۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۹ تا ۰.۸۲؛ ۴ مطالعه؛ ۱۷۸۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا). مهار کننده‌های BRAF و MEK همچنین ممکن است از لحاظ بقای بدون پیشرفت بیماری بهتر باشند (HR: ۰.۵۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۴ تا ۰.۷۱؛ ۴ مطالعه؛ ۱۷۸۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، و احتمالا به نظر می‌رسد که تفاوت معناداری در سمیّت دارویی ناشی از آن‌ها وجود ندارد (RR: ۱.۰۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۵ تا ۱.۲۰؛ ۴ مطالعه؛ ۱۷۷۴ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).

ترکیب شیمی‌درمانی با داروهای آنتی‌آنژیوژنیک در مقایسه با شیمی‌درمانی، احتمالا با بقای کلی (HR: ۰,۶۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۵ تا ۰.۸۱؛ شواهد با کیفیت متوسط) و بقای بدون پیشرفت (HR: ۰.۶۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۵۲ تا ۰.۹۲، شواهد با کیفیت متوسط) بهتری همراه بود. احتمالا در رابطه با سمیّت دارویی تفاوتی وجود نداشته باشد (RR: ۰.۶۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۹ تا ۵.۳۲؛ شواهد با کیفیت پائین). تمام نتایج برای این مقایسه بر اساس ۳۲۴ شرکت‌کننده از ۲ مطالعه به دست آمد.

متاآنالیز شبکه‌ای بر شیمی‌درمانی به عنوان یک مقایسه کننده معمول متمرکز بود و در حال حاضر درمان‌هایی تائید شدند که برای اثربخشی آن‌ها شواهدی با کیفیت بالا تا متوسط (به صورت تاثیر درمان بر بقای بدون پیشرفت بیماری نشان داده شد) وجود داشت (بر اساس نتایج فوق): بیوشیمی‌درمانی (هم اینترفرون آلفا و هم اینترلوکین‐۲)؛ آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐CTLA۴؛ آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐PD۱؛ آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐CTLA۴ همراه با anti‐PD۱؛ مهار کننده‌های BRAF؛ مهار کننده‌های MEK؛ مهار کننده‌های BRAF به همراه MEK. تجزیه‌و‌تحلیل (که در آن ۱۹ RCT و ۷۶۳۲ شرکت‌کننده وارد شد) ۲۱ مقایسه غیر‐مستقیم را ایجاد کرد.

بهترین شواهد (شواهد با کیفیت متوسط) برای بقای بدون پیشرفت بیماری برای مقایسه‌های غیر‐مستقیم زیر یافت شد:
• هم ترکیب مهار کننده‌های چک‌پوینت سیستم ایمنی (HR: ۰,۳۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۷ تا ۰.۵۱) و هم داروهای هدفمند مولکول‐کوچک (HR: ۰.۱۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۱ تا ۰.۲۶) ممکن است بقای بدون پیشرفت بیماری را نسبت به شیمی‌درمانی بهبود بخشند؛
• هم مهار کننده‌های BRAF (HR: ۰,۴۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۳ تا ۰.۶۸) و هم ترکیبی از داروهای هدفمند مولکول‐کوچک (HR: ۰.۲۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۲ تا ۰.۳۹) احتمالا با بقای بدون پیشرفت بیماری بهتری در مقایسه با آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐CTLA۴ همراه بودند؛
• بیوشیمی‌درمانی (HR: ۲,۸۱؛ ۹۵% CI؛ ۱.۷۶ تا ۴.۵۱) ممکن است منجر به بقای بدون پیشرفت بیماری بدتری نسبت به مهار کننده‌های BRAF شود؛
• ترکیب داروهای هدفمند مولکول‐کوچک احتمالا بقای بدون پیشرفت بیماری (HR: ۰,۳۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۱ تا ۰.۶۸) را در مقایسه با آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐PD۱ بهبود بخشید؛
• هم بیوشیمی‌درمانی (HR: ۵,۰۵؛ ۹۵% CI؛ ۳.۰۱ تا ۸.۴۵) و هم مهار کننده‌های MEK (HR: ۳.۱۶؛ ۹۵% CI؛ ۱.۷۷ تا ۵.۶۵) احتمالا با بقای بدون پیشرفت بیماری بدتری در مقایسه با ترکیب داروهای هدفمند مولکول‐کوچک همراه بودند؛ و
• احتمالا بیوشیمی‌درمانی با بقای بدون پیشرفت بیماری بدتری (HR: ۲,۸۱؛ ۹۵% CI؛ ۱.۵۴ تا ۵.۱۱) در مقایسه با ترکیب مهار کننده‌های چک‌پوینت سیستم ایمنی همراه بود.

بهترین شواهد (شواهد با کیفیت متوسط) برای سمیّت دارویی برای مقایسه‌های غیر‐مستقیم زیر یافت شد:
• ترکیبی از مهار کننده‌های چک‌پوینت سیستم ایمنی (RR: ۳,۴۹؛ ۹۵% CI؛ ۲.۱۲ تا ۵.۷۷) احتمالا سمیّت دارویی را در مقایسه با شیمی‌درمانی افزایش دادند؛
• ترکیبی از مهار کننده‌های چک‌پوینت سیستم ایمنی احتمالا سمیّت دارویی (RR: ۲,۵۰؛ ۹۵% CI؛ ۱.۲۰ تا ۵.۲۰) را در مقایسه با مهار کننده‌های BRAF بیشتر کردند؛
• ترکیبی از مهار کننده‌های چک‌پوینت سیستم ایمنی احتمالا سمیّت دارویی (RR: ۳,۸۳؛ ۹۵% CI؛ ۲.۵۹ تا ۵.۶۸) را در مقایسه با آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐PD۱ افزایش می‌دهند؛ و
• بیوشیمی‌درمانی احتمالا با سمیّت دارویی کمتری (RR: ۰,۴۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۴ تا۰.۷۱) نسبت به ترکیبی از مهار کننده‌های چک‌پوینت سیستم ایمنی همراه بود.

رتبه‌بندی بر مبنای متاآنالیز شبکه‌ای نشان داد که ترکیب مهار کننده‌های BRAF با MEK موثرترین استراتژی از نظر بقای بدون پیشرفت بیماری است، در حالی که آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐PD۱با کمترین سمیّت دارویی مرتبط بودند.

به‌طور کلی، خطر سوگیری کارآزمایی‌های وارد شده ممکن است محدود در نظر گرفته شود. با توجه به ۱۲۲ کارآزمایی وارد شده در این مطالعه مروری و هفت نوع سوگیری که بررسی شدند، ۸۵۴ مورد ارزیابی را انجام دادیم که فقط هفت مورد از آن‌ها (< ۱%) در شش کارآزمایی خطر بالایی را به خود اختصاص دادند.

شواهدی را با کیفیت بالا یافتیم که بسیاری از درمان‌ها اثربخشی بهتری نسبت به شیمی‌درمانی دارند، مخصوصا درمان‌های اعمال شده اخیر، مانند داروهای هدفمند مولکول‐کوچک، که برای درمان ملانوم با جهش‌های ژنی خاص مورد استفاده قرار می‌گیرند. در مقایسه با شیمی‌درمانی، بیوشیمی‌درمانی (در این مورد، شیمی‌درمانی هم در ترکیب با اینترفرون‐آلفا و هم با اینترلوکین‐۲) و مهار کننده‌های BRAF بقای بدون پیشرفت بیماری را بهبود بخشید؛ مهار کننده‌های BRAF (برای ملانوم با جهش BRAF) و آنتی‌بادی‌های مونوکلونال PD۱، بقای کلی را بهبود بخشیدند. با این حال، تفاوتی بین پلی‌‐شیمی‌درمانی (polychemotherapy) و مونو‐شیمی‌درمانی (monochemotherapy) از لحاظ دستیابی به بقای بدون پیشرفت بیماری و بقای کلی وجود نداشت. بیوشیمی‌درمانی بقای کلی را به‌طور معنی‌داری بهبود نبخشید و نرخ بالاتری را از سمیّت دارویی در مقایسه با شیمی‌درمانی ایجاد کرد.

شواهدی وجود داشت که درمان‌های ترکیبی کارآیی بهتری از تک‌‐درمان‌ها داشتند: آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐PD۱، به‌تنهایی یا با anti‐CTLA۴، بقای بدون پیشرفت بیماری را در مقایسه با فقط آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐CTLA۴ بهبود بخشیدند. آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐PD۱ از لحاظ بقای کلی بهتر از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال anti‐CTLA۴ عمل کردند، و ترکیب مهار کننده‌های BRAF با MEK در مقایسه با مهار کننده‌های BRAF به‌تنهایی، با بقای کلی بهتری برای ملانوم با جهش BRAF همراه بودند.

به‌نظر می‌رسید که ترکیب مهار کننده‌های BRAF با MEK (که می‌تواند فقط برای افراد مبتلا به ملانوم با جهش BRAF تجویز شود) موثرترین درمان باشند (بر اساس نتایج برای بقای بدون پیشرفت بیماری)، در حالی که به‌ نظر می‌رسید آنتی‌بادی های مونوکلونال anti‐PD۱ درمانی باشند با حداقل سمیّت دارویی، و بیشترین مقبولیت.

به دلیل عدم‐دقت، ناهمگونی بین مطالعات، و گزارش‌‌دهی نامطمئن از کارآزمایی‌ها، سطح کیفیت شواهد کاهش یافت. تحقیقات آینده باید اطمینان حاصل کنند که این عوامل کاهش سطح کیفیت شواهد مورد بررسی قرار می‌گیرند. زمینه‌های بالینی تحقیقات آینده باید تاثیر طولانی‌‐مدت عوامل درمانی جدید (یعنی مهار کننده‌های چک‌پوینت سیستم ایمنی و درمان‌های هدفمند) را بر بقای کلی، همچنین ترکیبی را از داروهای استفاده شده در درمان ملانوم وارد کنند؛ این تحقیق همچنین باید به ارزیابی تاثیر بالقوه بیومارکرها نیز بپردازد.

اختلالات مغز استخوان شامل گروهی از بیماری‌هایی است که با کاهش تولید سلول‌های قرمز، سلول‌های سفید و پلاکت‌ها، یا نقص در عملکرد آنها، یا هر دو مشخص می‌شود. شایع‌ترین اختلال مغز استخوان، سندرم میلودیسپلاستیک (myelodysplastic syndrome) است. ترومبوسیتوپنی (Thrombocytopenia)، تعداد پلاکت کم، معمولا در افراد مبتلا به نارسایی مغز استخوان رخ می‌دهد. ترانسفیوژن‌های پلاکت همواره در افراد مبتلا به ترومبوسیتوپنی ثانویه با اختلالات نارسایی مغز استخوان برای درمان یا پیشگیری از خونریزی استفاده می‌شود. در حال حاضر سندرم میلودیسپلاستیک در بعضی کشورهای غربی شایع‌ترین علت برای دریافت ترانسفیوژن پلاکت است.

تعیین این که سیاست ترانسفیوژن پلاکت تنها به صورت درمانی (ترانسفیوژن در صورت خونریزی بیمار) به اندازه رویکرد ترانسفیوژن پروفیلاکتیک پلاکت (ترانسفیوژن برای پیشگیری از خونریزی بر اساس آستانه پلاکت از پیش تعیین شده) در افرادی که به طور مادرزادی یا اکتسابی مبتلا به اختلالات نارسایی مغز استخوان هستند، موثر و ایمن هستند یا خیر.

برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs)، غیر‐RCTها و مطالعات کنترل شده قبل‐و‐بعد (CBAs) در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین ۲۰۱۷، شماره ۹)؛ Ovid MEDLINE (از ۱۹۴۶)؛ Ovid Embase (از ۱۹۷۴)؛ PubMed (فقط انتشارات الکترونیکی)؛ The Transfusion Evidence (از ۱۹۵۰) و بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های در حال انجام تا ۱۲ اکتبر ۲۰۱۷ به جست‌وجو پرداختیم.

RCTها، غیر‐RCTها و CBAهایی را وارد کردیم که شامل ترانسفیوژن کنسانتره‌های پلاکتی (تهیه شده از واحدهای خاص فردی کل خون یا توسط آفرزیس هر دوز، فراوانی، یا محرک (تریگر) ترانسفیوژن) بودند و برای درمان یا پیشگیری میان افراد مبتلا به اختلالات مادرزادی یا اکتسابی نارسایی مغز استخوان تجویز شدند.

مطالعات کنترل نشده، مطالعات مقطعی و مطالعات مورد‐شاهدی را از مرور خارج کردیم. RCTهای خوشه‌ای، کارآزمایی‌های خوشه‌ای غیر‐تصادفی‌سازی شده و CBAهای با کمتر از دو مکان مداخله و دو مکان کنترل را به دلیل خطر مخدوش‌شدگی از مرور خارج کردیم. همه افراد مبتلا به اختلالات طولانی‌مدت نارسایی مغز استخوان را که نیاز به ترانسفیوژن پلاکت داشتند، از جمله نوزادان، وارد کردیم. مطالعاتی را که در مورد جایگزین‌های ترانسفیوژن پلاکت بودند یا مطالعات مربوط به افرادی را که شیمی‌درمانی فشرده یا پیوند سلول بنیادی دریافت کرده‌اند، خارج کردیم.

از پروسیجرهای استاندارد روش‌شناسی طراحی شده توسط کاکرین استفاده کردیم. با توجه به فقدان شواهد، نتوانستیم در مورد هیچ یک از پیامدهای مرور گزارشی ارائه دهیم.

یک RCT را شناسایی کردیم که با معیارهای ورود برای این مرور مطابقت داشت. این مطالعه فقط نه بزرگسال مبتلا به MDS را طی یک دوره مطالعه سه ساله به کار گرفت. کارآزمایی به علت کم بودن تعداد افراد به کار گرفته شده (برنامه‌ریزی شده بود که ۶۰ شرکت‌کننده طی دو سال وارد شوند) متوقف شد. ارزیابی خطر سوگیری (bias) برای همه حوزه‌ها امکان‌پذیر نبود. این مطالعه یک کارآزمایی تک‐مرکزی، یک‌سو‐کور بود. ویژگی‌های بالینی و جمعیتی شرکت‌کنندگان هرگز افشا نشد. پیامدهای کارآزمایی مرتبط با این مرور، تشخیص خونریزی، مورتالیتی، کیفیت زندگی و طول مدت اقامت در بیمارستان بودند اما هیچ گزارشی در مورد هر یک از این پیامدها وجود نداشت.

ما غیر‐RCTها یا CBAهای تکمیل شده را شناسایی نکردیم.

RCTهای در حال انجام، غیر‐RCTها یا CBAها را شناسایی نکردیم.

هیچ شواهدی را برای تعیین ایمنی و اثربخشی ترانسفیوژن‌های درمانی پلاکت در مقایسه با ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک پلاکت برای افراد مبتلا به اختلالات طولانی‌مدت نارسایی مغز استخوان نیافتیم. این مرور بر ضرورت اولویت‌بندی پژوهش در این زمینه تاکید دارد. افراد مبتلا به نارسایی مغز استخوان به حمایت با ترانسفیوژن‌های پلاکت طولانی‌مدت وابسته هستند اما تنها کارآزمایی‌ای که به ارزیابی استراتژی درمانی پرداخت، متوقف شد. نیاز به مطالعات با کیفیت خوب جهت مقایسه یک استراتژی ترانسفیوژن‌های درمانی پلاکت با یک استراتژی ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک پلاکت وجود دارد؛ چنین کارآزمایی‌هایی باید شامل پیامدهایی باشند که برای بیماران مهم هستند، از قبیل کیفیت زندگی، طول‌مدت پذیرش در بیمارستان و خطر خونریزی.