یووئیت (uveitis) اصطلاحی است که برای توصیف یک گروه ناهمگون از بیماری‌های التهابی داخل چشم قدامی، میانی و دستگاه خلفی عنبیه (عنبیه، جسم مژگانی، مشیمیه) استفاده می‌شود. یووئیت پنجمین علت شایع از دست دادن بینایی در کشورهای با سطح درآمد بالا به شمار می‌آید، حدود ۵% تا ۲۰% از نابینایی قانونی را شامل می‌شود، بالاترین بروز این بیماری در جمعیت در سن اشتغال است.

کورتیکواستروئیدها اصلی‌ترین درمان حاد برای همه زیر‐گروه‌های آناتومیک مربوط به یووئیت غیر‐عفونی هستند و می‌توانند به صورت خوراکی، قطره یا پماد موضعی پری‌آکولار (periocular) (دور تا دور چشم)، یا تزریق اینتراویترال (intravitreal) (داخل چشم)، یا به وسیله جراحی ایمپلنت استفاده شوند.

تعیین اثربخشی و بی‌خطری ایمپلنت استروئید در افراد مبتلا به یووئیت خلفی غیر‐عفونی مزمن، یووئیت میانی، و پان‌یووئیت (panuveitis).

در CENTRAL (شامل پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه چشم و بینایی در کاکرین (Cochrane Eyes and Vision Trials Register)) (شماره ۱۰؛ ۲۰۱۵)؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid MEDLINE در استنادات نمایه نشده و در حال انجام دیگر؛ Ovid MEDLINE Daily؛ Ovid OLDMEDLINE (از ژانویه ۱۹۴۶ تا نوامبر ۲۰۱۵)؛ EMBASE (از ژانویه ۱۹۸۰ تا نوامبر ۲۰۱۵)؛ PubMed (از ۱۹۴۸ تا نوامبر ۲۰۱۵)؛ بانک اطلاعاتی منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (LILACS) (از ۱۹۸۲ تا نوامبر ۲۰۱۵)؛ متا رجیستری از کارآزمایی‌های کنترل شده (mRCT)؛ (www.controlled-trials.com) (آخرین جست‌وجو در ۱۵ اپریل ۲۰۱۳)؛ ClinicalTrials.gov؛ (www.clinicaltrials.gov) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت (WHO) (www.who.int/ictrp/search/en) به جست‌وجو پرداختیم. در جست‌وجوی الکترونیکی برای یافتن مطالعات، هیچ محدودیتی را از نظر تاریخ یا زبان مطالعه اعمال نکردیم. آخرین جست‌وجوی ما در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی به تاریخ ۶ نوامبر ۲۰۱۵ برمی‌گردد.

هم‌چنین فهرست منابع مطالعه وارد شده، بانک‌های اطلاعاتی استنادی، چکیده‌ها و سخنرانی‌های مطالعه بالینی مربوط به جلسات حرفه‌ای را جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که به مقایسه فلوسینولون استوناید (fluocinolone acetonide; FA) یا ایمپلنت‌های اینتراویترال دگزامتازون (dexamethasone) با استاندارد‌های مراقبت درمانی، به مدت حداقل شش ماه پیگیری پس از درمان پرداخته بودند. مطالعاتی را وارد کردیم که در آنها شرکت‌کنندگانی از تمام سنین ثبت‌نام شده بودند که مبتلا به یووئیت غیر‐‌عفونی مزمن خلفی، یووئیت متوسط و یا پان‌یووئیت با قدرت دید بهتر از حرکت دست بودند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را برای ورود مرور کردند. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را برای هر مطالعه ارزیابی کردند.

داده‌های به دست آمده از دو مطالعه (۶۱۹ چشم از ۴۰۱ شرکت‌کننده) را وارد کردیم که به مقایسه ایمپلنت‌های FA با مراقبت درمانی استاندارد پرداخته بودند. هر دو مطالعه از روش مراقبت درمانی استاندارد مشابه استفاده کرده بودند که شامل استفاده از پردنیزولون (prednisolone) و در صورت نیاز، عوامل سرکوب کننده سیستم ایمنی (immunosuppressive agents) بودند. این مطالعات شامل شرکت‌کنندگانی از استرالیا، فرانسه، آلمان، اسرائیل، ایتالیا، پرتغال، عربستان سعودی، اسپانیا، سوئیس، ترکیه، انگلستان، و ایالات متحده بودند. هر دو مطالعه را در معرض سوگیری عملکرد و تشخیص پُر‐خطر، ارزیابی کرده‌ایم.

تنها یک مطالعه، پیامد اولیه ما را درباره عود یووئیت در هر مرحله از مطالعه طی ۲۴ ماه گزارش کرد. شواهد، دارای کیفیت متوسط بود و نشان داد که ایمپلنت FA در مقایسه با شیوه‌های مراقبت درمانی استاندارد، احتمالا از عود یووئیت پیشگیری می‌کند (خطر نسبی (RR): ۰,۲۹؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI): ۰.۱۴ تا ۰.۵۹؛ ۱۳۲ چشم). هر دو مطالعه پیامد‌های بی‌خطری را گزارش کردند و شواهدی با کیفیت متوسط، نشان دهنده افزایش خطر نیاز به جراحی آب مروارید (RR: ۲.۹۸؛ ۹۵% CI؛ ۲.۳۳ تا ۳.۷۹؛ ۳۷۱ چشم) و جراحی برای کاهش فشار داخل چشم (RR: ۷.۴۸؛ ۹۵% CI؛ ۳.۹۴ تا ۱۴.۱۹؛ ۵۹۹ چشم) در گروه ایمپلنت در مقایسه با مراقبت درمانی استاندارد طی دو سال پیگیری بود. هیچ مطالعه‌ای ایمپلنت دگزامتازون را با روش‌های مراقبت درمانی استاندارد مقایسه نکرده بود.

با در نظر گرفتن مزایا و مضرات گزارش شده از هر دو مطالعه که در آنها ایمپلنت کورتیکواستروئیدها با روش‌های مراقبت درمانی استاندارد مقایسه شده بود، قادر به نتیجه‌گیری درباره برتری استفاده از ایمپلنت در برابر درمان سیستمیک مرسوم برای درمان یووئیت غیر‐عفونی نیستیم. این مطالعات، دارای ناهمگونی در طراحی و پیامدهایی بودند که اثربخشی را اندازه‌گیری می‌کنند. یافته‌های تجمعی در رابطه با پیامد‌های بی‌خطری، افزایش خطر ناشی از جراحی پس از ایمپلنت را برای آب مروارید و فشار داخل چشم بالا را در مقایسه با مراقبت درمانی استاندارد نشان می‌دهند.