نشان داده شده که شیوه‌های نامناسب و رفتار غیر حرفه‌ای در تحقیقات بالینی منجر به هدر رفتن بخش قابل‌توجهی از بودجه مراقبت سلامت و آسیب رساندن به سلامت عمومی می‌شود.

هدف ما بررسی اثربخشی مداخلات آموزشی یا سیاستی در صداقت در پژوهش یا رفتار مسوولانه در پژوهش بر رفتار و نگرش پژوهشگران در سلامت و دیگر زمینه‌های تحقیقاتی بود.

بانک‌های اطلاعاتی کتاب‌شناختی (bibliographic) تحقیقات سلامت CENTRAL؛ MEDLINE؛ LILACS و CINAHL، هم‌چنین بانک‌های اطلاعاتی Academic Search Complete؛ AGRICOLA؛ GeoRef؛ PsycINFO؛ ERIC؛ SCOPUS و Web of Science را جست‌وجو کردیم. آخرین جست‌وجو را در ۱۵ اپریل ۲۰۱۵ انجام دادیم و جست‌وجوها منحصرا به مقالات منتشر شده میان سال‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۱۴ محدود بودند. هم‌چنین خلاصه مقالات کنفرانس‌ها و چکیده‌های مربوط به کنفرانس‌های صداقت در تحقیق و وب‌سایت‌های تخصصی را جست‌وجو کردیم. تعداد ۱۴ مجله را که به‌طور منظم تحقیقات مربوط به صداقت در پژوهش را منتشر می‌کنند، به صورت دستی جست‌وجو کردیم.

مطالعاتی را انتخاب کردیم که تاثیرات یک یا چند مداخله را اندازه‌گیری کردند، یعنی هرگونه روش مستقیم یا غیر مستقیم که ممکن است بر صداقت در تحقیق و رفتار مسوولانه تحقیقات در وسیع‌ترین معنای آن تاثیر داشته، و شرکت‌کنندگان آنها، ذی‌نفعان در فرآیندهای پژوهشی و انتشاراتی، از دانشجویان گرفته تا سیاست‌گذاران، بودند. کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و غیر تصادفی‌سازی و کنترل شده را مانند مطالعات کنترل شده قبل‐و‐بعد (before‐and‐after)، با مقایسه‌های پیامدها در گروه مداخله نسبت به گروه عدم مداخله یا پیش از مداخله در مقابل پس از مداخله انتخاب کردیم. مطالعات بدون گروه کنترل در این مطالعه مروری انتخاب نشدند.

از روش‌های استاندارد روش‌شناسی (methodology) مورد نظر کاکرین استفاده کردیم. برای ارزیابی خطر سوگیری (bias) در مطالعات غیر تصادفی‌سازی شده، از یک ابزار اصلاح شده کاکرین استفاده کردیم، که در آن چهار مورد از شش حوزه اصلی (کورسازی (blinding)، داده‌های ناقص پیامد، گزارش‌دهی پیامد انتخابی، دیگر منابع سوگیری) و دو حوزه دیگر (قابلیت مقایسه گروه‌ها و عوامل مخدوش‌گر (confounding)) را به کار بردیم. پیامدهای اولیه را به سطوح زیر طبقه‌بندی کردیم: ۱) تغییر سازمانی قابل انتساب به مداخله، ۲) تغییر رفتار، ۳) کسب دانش/مهارت‌ و ۴) اصلاح نگرش‌ها/برداشت‌ها. پیامد ثانویه، واکنش شرکت‌کنندگان به مداخله بود.

سی و یک مطالعه شامل ۹۵۷۱ شرکت‌کننده، در ۳۳ مقاله، معیارهای ورود را به مطالعه داشتند. همه مطالعات به زبان انگلیسی منتشر شدند. پانزده مطالعه، کارآزمایی‌ تصادفی‌سازی و کنترل شده، نه مورد، مطالعات کنترل شده قبل‐و‐بعد، چهار مورد، مطالعات کنترل شده نامتعادل با یک کنترل تاریخی، یک مطالعه، کنترل شده نامتعادل با یک پس‐تست (post‐test) تنها، و دو مطالعه، کنترل شده نامتعادل با یافته‌های پیش و پس از تست برای گروه مداخله و پس از تست در گروه کنترل بودند. بیست یک مطالعه تاثیرات مداخلات مربوط به سرقت ادبی (plagiarism) و ۱۰ مطالعه مداخلات مربوط به صداقت/اخلاق در پژوهش را ارزیابی کردند. شرکت‌کنندگان شامل دانشجویان دوره کارشناسی، کارشناسی ارشد و دانشگاهیان از طیف وسیعی از رشته‌های تحقیقاتی و کشورها بودند، و مطالعات به ارزیابی انواع مختلف پیامدها پرداختند.

قضاوت ما بر این بود که بسیاری از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده دارای خطر بالای سوگیری در حداقل یکی از حوزه‌های ارزیابی بودند، و در مورد کارآزمایی‌های غیر تصادفی‌سازی شده، هیچ تلاشی برای کاهش سوگیری‌های بالقوه ذاتی در طراحی‌های غیر تصادفی‌سازی شده صورت نگرفت.

طیف وسیعی از مداخلات را با هدف کاهش سوء رفتار در پژوهش شناسایی کردیم. اغلب مداخلات نوعی از آموزش را در بر داشتند، اما روش‌ها و محتوای آنها تا حد زیادی متفاوت بوده و شامل سخنرانی‌های حضوری و آنلاین، ماژول‌های تعاملی آنلاین، گروه‌های بحث، تکالیف و تمرین‌های عملی بودند. اکثر مطالعات از معیارهای استاندارد یا معتبر پیامد استفاده نکردند و ترکیب یافته‌های حاصل از این مطالعات با چنین مداخلات، پیامدها و شرکت‌کنندگان گوناگون، غیر ممکن بود. به‌طور کلی، شواهدی با کیفیت بسیار پائین وجود دارد که نشان می‌دهد روش‌های مختلف آموزش در صداقت تحقیقات، بر نگرش شرکت‌کنندگان نسبت به مسائل اخلاقی تاثیرگذار است، اما حداقل (یا کوتاه‌مدت) تاثیرات را بر دانش آنها بر جای گذاشت. ارائه آموزش در مورد سرقت ادبی و بازنویسی، تاثیرات مختلفی بر نگرش شرکت‌کنندگان نسبت به سرقت ادبی و اعتماد آنان بر اجتناب از آن داشت، اما به نظر می‌رسید آموزش‌هایی که شامل تمرین‌های عملی بودند، اثربخشی بیشتری داشتند. آموزش درباره سرقت ادبی، تاثیرات متناقضی را بر دانش شرکت‌کنندگان در مورد آنها و توانایی تشخیص سرقت ادبی داشت. آموزش فعال، به ویژه اگر در تمرین‌های عملی به کار گرفته شده یا از نرم‌افزار تطبیق متن استفاده کنند، به‌طور کلی وقوع سرقت ادبی را کاهش می‌دهد، هرچند نتایج هم‌سو و سازگار نبودند. اگرچه نتایج با یکدیگر سازگار نیستند، طراحی فرم سهم نویسنده نشریه، بر صداقت اطلاعات عرضه شده در مورد سهم افراد و نسبت مشارکت ذکر شده که دارای معیارهای نویسندگی است، تاثیرگذار بود. هیچ مطالعه‌ای را شناسایی نکردیم که به بررسی مداخلات برای نتایج در سطح سازمانی پرداخته باشد. تعداد حوادث و بزرگی تاثیرات مداخله، به‌طور کلی کوچک بودند، به‌طوری که شواهد به احتمال زیاد دقیق نیستند. هیچ موردی از حوادث جانبی گزارش نشد.

بنای شواهد مربوط به مداخلات، به منظور بهبود صداقت در تحقیقات، ناقص بوده و مطالعاتی که انجام شده‌اند برای متاآنالیز (meta‐analysis) ناهمگون و نامناسب هستند و کاربرد آنها در دیگر شرایط و جمعیت‌ها نامشخص است. به این دلیل که انتخاب طراحی مطالعه و مداخلات اغلب ناکافی گزارش شدند، بسیاری از مطالعات دارای خطر بالای سوگیری بودند. حتی زمانی که طراحی‌های تصادفی‌سازی استفاده شدند، تعمیم یافته‌ها دشوار بود. با توجه به کیفیت بسیار پائین شواهد، تاثیرات آموزش در رفتار مسوولانه تحقیق در کاهش سوء رفتار در پژوهش نامشخص است. شواهدی با کیفیت پائین نشان می‌دهد که ارائه آموزش در مورد سرقت ادبی، به خصوص اگر شامل تمرین‌های عملی و استفاده از نرم‌افزار تطبیق متن باشد، ممکن است وقوع سرقت ادبی را کاهش دهد.

استئوآرتریت (osteoarthritis; OA) شایع‌ترین نوع آرتریت است و به علت انحطاط غضروف مفصلی و رشد استخوان جدید، غضروف و بافت همبند ایجاد می‌شود. OA اغلب با ناتوانی عمده و کیفیت پائین زندگی همراه است. در حال حاضر هیچ توافقی در مورد بهترین درمان برای بهبود نشانه‌های OA وجود ندارد. سلکوکسیب (celecoxib)، یک داروی غیر‐استروئیدی ضد‐التهابی (non‐steroidal anti‐inflammatory drug; NSAID) انتخابی است.

ارزیابی منافع بالینی (درد، عملکرد، کیفیت زندگی) و ایمنی (خروج از مطالعه به دلیل اثرات جانبی، عوارض جانبی جدی، نرخ کلی قطع درمان) سلکوکسیب در استئوآرتریت (OA).

ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ Embase و پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی را تا ۱۱ اپریل ۲۰۱۷، هم‌چنین فهرست منابع و استنادات مطالعات وارد شده را جست‌وجو کردیم. با شرکت‌های داروسازی و نویسندگان مقالات منتشر شده تماس گرفته شد.

مطالعات منتشر شده (گزارش‌های کامل در یک مجله داوری همتا شده) را از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) آینده‌نگر وارد کردیم که سلکوکسیب خوراکی را در برابر عدم مداخله، دارونما یا NSAID معمول دیگر (traditional NSAID; tNSAID)، در شرکت‌کنندگانی با تشخیص OA اولیه بالینی یا تشخیص رادیولوژیکی زانو یا مفصل ران، یا هر دو مقایسه کردند.

دو نویسنده به‌طور مستقل از هم استخراج داده و ارزیابی کیفیت را انجام داده و نتایج را مقایسه کردند. تجزیه‌و‌تحلیل اولیه برای پیامدهای گزارش شده توسط بیمار از درد و عملکرد فیزیکی روی مطالعات با خطر سوگیری (bias) پائین برای تولید توالی، پنهان‏‌سازی تخصیص و کورسازی شرکت‌کنندگان و پرسنل انجام شد.

ما ۳۶ کارآزمایی را وارد کردیم که داده‌هایی را برای ۱۷,۲۰۶ بزرگسال ارائه کردند: ۹۴۰۲ شرکت‌کننده ۲۰۰ میلی‌گرم در روز، سلکوکسیب دریافت کردند و ۷۸۰۴ نفر معین شدند تا tNSAID‌ها (N = ۱۸۶۹) یا دارونما (N = ۵۹۳۵) را دریافت کنند. سلکوکسیب با دارونما (placebo) (۳۲ کارآزمایی)، ناپروکسن (۶ کارآزمایی) و دیکلوفناک (۳ کارآزمایی) مقایسه شد. مطالعات بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۴ منتشر شدند. مطالعات شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به OA زانو، مفصل ران یا هر دو بودند؛ میانگین مدت ابتلا به OA، معادل ۷,۹ سال گزارش شد. بیشتر مطالعات عمدتا شامل شرکت‌کنندگان سفیدپوست بودند که میانگین سنی آن‌ها ۶۲ (± ۱۰) سال بود؛ اکثر شرکت‌کنندگان زن بودند. هیچ نگرانی در مورد خطر سوگیری برای سوگیری عملکرد و تشخیص وجود نداشت، اما در اغلب کارآزمایی‌ها سوگیری انتخاب ضعیف گزارش شده بود. اکثر کارآزمایی‌ها سوگیری فرسایشی (attrition bias) بالایی داشتند و شواهدی از گزارش انتخابی در یک‌‐سوم از مطالعات وجود داشت.

سلکوکسیب در برابر دارونما

در مقایسه با دارونما، سلکوکسیب درد را در مقیاس ۵۰۰ نقطه‌ای درد «شاخص آرتریت دانشگاه‌های اونتاریو غربی و مک‌مستر (Western Ontario and McMaster Universities Arthritis Index; WOMAC)» اندکی کاهش داد، ۳% بهبودی مطلق (۹۵% CI؛ ۲% تا ۵% بهبود) یا ۱۲% بهبودی نسبی (۹۵% CI؛ ۷% تا ۱۸% بهبود) (۴ مطالعه؛ ۱۶۲۲ شرکت‌کننده). این میزان بهبودی ممکن است از نظر بالینی معنی‌دار نباشد (شواهد با کیفیت بالا).

در مقایسه با دارونما، سلکوکسیب عملکرد فیزیکی را در مقیاس ۱۷۰۰ نقطه‌ای WOMAC اندکی بهبود داد، محاسبه بهبودی مطلق: ۴%؛ (۹۵% CI؛ ۲% تا ۶% بهبودی)، بهبودی نسبی: ۱۲%؛ (۹۵% CI؛ ۵% تا ۱۹% بهبودی) (۴ مطالعه؛ ۱۶۲۲ شرکت‌کننده). این میزان بهبودی ممکن است از نظر بالینی معنی‌دار نباشد (شواهد با کیفیت بالا).

شواهدی از یک تفاوت مهم برای خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی وجود نداشت (Peto OR: ۰,۹۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۸۵ تا ۱.۱۵) (شواهد کیفیت متوسط به دلیل محدودیت‌های مطالعه).

نتایج به‌ دست‌ آمده برای تعداد شرکت‌کنندگانی که دچار هرگونه عوارض جانبی جدی (SAEs) (Peto OR: ۰,۹۵؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۶ تا ۱.۳۶)، عوارض گوارشی (Peto OR: ۱.۹۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۴ تا ۱۴.۹۰) و حوادث قلبی‌عروقی (Peto OR: ۳.۴۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۳ تا ۱۵.۸۸) شدند، غیر‐قطعی بودند (شواهد با کیفیت بسیار پائین به دلیل عدم دقت جدی و محدودیت‌های مطالعه). با این ‌حال، آژانس‌های نظارتی درباره افزایش عوارض قلبی‌عروقی ناشی از سلکوکسیب هشدار داده‌اند.

سلکوکسیب در برابر tNSAIDها

یافته‌ها در مورد اثر درد بین سلکوکسیب و tNSAID‌ها در یک مقیاس آنالوگ بصری (VAS)‐۱۰۰ نقطه‌ای، غیر‐قطعی بودند، و ۵% بهبودی مطلق (۹۵% CI؛ ۱۱% بهبودی تا ۲% بدتر شدن)، ۱۱% بهبودی نسبی (۹۵% CI؛ ۲۶% بهبودی تا ۴% بدتر شدن) (۲ مطالعه؛ ۱۱۸۰ شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط به دلیل سوگیری انتشار).

در مقایسه با tNSAID، سلکوکسیب عملکرد فیزیکی را در مقیاس WOMAC با ۱۰۰ امتیاز اندکی بهبود بخشید، نشان‌دهنده ۶% بهبودی مطلق (۹۵% CI؛ ۶% تا ۱۱% بهبودی) و ۱۶% بهبودی نسبی (۹۵% CI؛ ۲% تا ۳۰% بهبودی). این میزان بهبودی ممکن است از لحاظ بالینی معنی‌دار نباشد (شواهد با کیفیت پائین به دلیل فقدان اطلاعات و تعداد کم شرکت‌کنندگان) (۱ مطالعه؛ ۲۶۴ شرکت‌کننده).

بر اساس شواهدی با کیفیت پائین یا بسیار پائین (کاهش به علت داده‌های ازدست‌رفته، خطر سوگیری بالا، تعدادی عوارض و فواصل اطمینان وسیع) نتایج برای خروج بیماران از مطالعه به دلیل عوارض جانبی (Peto OR: ۰,۹۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۷۴ تا ۱.۲۷)، تعداد شرکت‌کنندگانی که دچار عوارض جانبی جدی شدند (Peto OR: ۰.۹۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۶ تا ۱.۲۸)، عوارض گوارشی (Peto OR: ۰.۶۱؛ ۰.۱۵ تا ۲.۴۳) و حوادث قلبی‌عروقی (Peto OR: ۰.۴۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۷ تا ۱.۲۵) غیر‐قطعی بودند.

در مقایسه سلکوکسیب و دارونما تفاوت‌هایی در تجزیه‌وتحلیل جامع بین تجزیه‌وتحلیل اصلی ما با خطر سوگیری پائین و تمام مطالعات مناسب وجود نداشتند. در مقایسه سلکوکسیب و tNSAID‌ها، فقط یک پیامد تفاوتی را بین مطالعات با خطر سوگیری پائین و تمام مطالعات واجد شرایط نشان دادند: عملکرد فیزیکی (۶% بهبودی مطلق در خطر سوگیری پائین، عدم وجود تفاوت در تمام مطالعات واجد شرایط).

هیچ مطالعه‌ای در مقایسه‌های اصلی، کیفیت زندگی را اندازه‌گیری نکرد. از ۳۶ مطالعه، ۳۴ مورد تأمین بودجه را توسط داروسازان گزارش کرده و در ۳۴ مطالعه یک یا چند نویسنده جزو کارکنان حامی مالی بودند.

به دلیل دخالت صنعت دارویی و داده‌های محدود، در مورد نتایج به‌شدت محتاط هستیم. ما نتوانستیم داده‌ها را از سه مطالعه به دست بیاوریم که شامل ۱۵,۵۳۹ شرکت‌کننده بوده و در انتظار ارزیابی طبقه‌بندی‌ شده بودند. شواهد کنونی نشان می‌دهد که سلکوکسیب در کاهش درد و بهبود عملکرد فیزیکی کمی بهتر از دارونما و برخی از tNSAID‌ها است. به دلیل خطر سوگیری، شواهد با کیفیت پائین برای بسیاری از نتایج و اینکه برخی نویسندگان مطالعه و Pfizer فراهم کردن داده را از مطالعات تکمیل‌شده با تعداد زیادی شرکت‌کننده نپذیرفتند، در مورد اینکه آسیب‌ها بین سلکوکسیب و دارونما یا tNSAID‌ها متفاوت باشند، مطمئن نیستیم. برای پر کردن شکاف شواهد، نیاز به دسترسی به داده‌های موجود و جدید، کارآزمایی‌های مستقل بالینی برای بررسی مزایا و مضرات سلکوکسیب در برابر tNSAID‌ها برای افراد مبتلا به استئوآرتریت با پیگیری طولانی‌تر و مقایسه‌های مستقیم سر‐به‐‌سر (head‐to‐head) با دیگر tNSAID‌ها داریم.