جستجو در مقالات منتشر شده
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
برای این مرور ده مطالعه متناسب با معیارهای ورود بودند، و نه مطالعه، اطلاعاتی را در مورد یک یا چند پیامد برای مرور فراهم کردند. در کل ۱۰۱۴ شرکت‌کننده به طور تصادفی در گروه پروتکل پیشرفته ریکاوری (۴۹۹ شرکت‌کننده) یا در گروه مراقبت استاندارد (۵۱۵ شرکت‌کننده) در نه RCT قرار گرفتند. اکثر کارآزمایی‌ها، شرکت‌کنندگانی را در برگرفته بودند که خطر پائینی از لحاظ بیهوشی و وضعیت عملکردی بالا داشتند و متحمل جراحی‌های مختلف دستگاه گوارش فوقانی، کبد و پانکراس می‌شدند. هشت کارآزمایی بیش از یک عامل پروتکل پیشرفته احیا را در برگرفتند. تمامی کارآزمایی‌ها از نظر سوگیری (bias) پُر‐خطر بودند. کیفیت کلی شواهد پائین یا بسیار پائین بود.
هیچ یک از کارآزمایی‌ها مورتالیتی طولانی‐مدت، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت میان‐مدت (سه ماه تا یک سال)، زمان تا بازگشت به فعالیت عادی، یا زمان تا بازگشت به کار را گزارش نکردند. تفاوت بین پروتکل پیشرفته ریکاوری و مراقبت استاندارد برای موارد زیر غیر‐دقیق بود: مورتالیتی کوتاه‐مدت (پروتکل پیشرفته ریکاوری: ۴/۴۲۵ (نسبت تعدیل شده = ۰,۶%)؛ مراقبت استاندارد: ۱/۴۴۳ (معادل ۰.۲%)؛ هشت کارآزمایی؛ ۸۶۸ شرکت‌کننده؛ RR: ۲.۷۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۴ تا ۱۷.۷۳؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) نسبت افراد مبتلا به عوارض جانبی جدی (پروتکل پیشرفته ریکاوری: ۴/۱۵۷ (نسبت تعدیل شده = ۰.۶%)؛ مراقبت استاندارد: ۰/۱۸۴ (معادل ۰.۰%)؛ دو کارآزمایی؛ ۳۴۱ شرکت‌کننده؛ RR: ۵.۵۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۸ تا ۴۵.۸۹؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، تعداد عوارض جانبی جدی (پروتکل پیشرفته ریکاوری: ۳۴/۴۲۱ (۸ نفر از ۱۰۰ شرکت‌کننده)؛ مراقبت استاندارد: ۴۶/۴۳۸ (۱۱ نفر از ۱۰۰ شرکت‌کننده)؛ هفت کارآزمایی؛ ۸۵۹ شرکت‌کننده؛ نسبت میزان: ۰.۷۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۵ تا ۱.۱۳؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (چهار کارآزمایی؛ ۳۷۳ شرکت‌کننده؛ MD: ۰.۲۹؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۴‐ تا ۰.۶۲؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، پذیرش دوباره در بیمارستان (پروتکل پیشرفته احیا: ۱۴/۳۵۵ (نسبت تعدیل شده = ۳.۳%)؛ مراقبت استاندارد: ۹/۳۷۸ (معادل ۲.۴%)؛ هفت کارآزمایی؛ ۷۳۳ شرکت‌کننده؛ RR: ۱.۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۹ تا ۲.۸۷؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). در گروه پروتکل پیشرفته ریکاوری، نسبت به گروه مراقبت استاندارد، نسبت کمتری از افراد با عوارض جانبی ملایم (پروتکل پیشرفته ریکاوری: ۳۱/۲۵۴ (نسبت تعدیل شده = ۱۰.۹%)؛ مراقبت استاندارد: ۵۱/۲۷۱ (۱۸.۸%)؛ چهار کارآزمایی؛ ۵۲۵ شرکت‌کننده؛ RR: ۰.۵۸؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۹ تا ۰.۸۵؛ شواهد با کیفیت پائین)، تعداد کمتری از عوارض جانبی (پروتکل پیشرفته ریکاوری: ۶۹/۴۹۹ (۱۳ نفر به ازای هر ۱۰۰ شرکت‌کننده)؛ مراقبت استاندارد: ۱۲۸/۵۱۵ (۲۵ شرکت‌کننده از ۱۰۰ شرکت‌کننده)؛ نه کارآزمایی؛ ۱۰۱۴ شرکت‌کننده؛ نسبت میزان: ۰.۵۲؛ ۹۵% CI؛ ۰.۳۹ تا ۰.۷۰؛ شواهد با کیفیت پائین)، مدت کمتر بستری در بیمارستان (نه کارآزمایی؛ ۱۰۱۴ شرکت‌کننده؛ MD: ‐۲.۱۹ روز؛ ۹۵% CI؛ ۲.۵۳‐ تا ۱.۸۵‐؛ شواهد با کیفیت پائین) و هزینه‌های کمتر (چهار کارآزمایی؛ ۲۸۲ شرکت‌کننده؛ USD MD: ‐۶۳۰۰؛ ۹۵% CI؛ ۸۴۰۰‐ تا ۴۲۰۰‐؛ شواهد با کیفیت پائین) داشت.
پروتکل‌های پیشرفته ریکاوری در افراد تحت جراحی‌های ماژور مری (oesophagus)، معده، کبد و پانکراس
سوال مطالعه مروری
آیا پروتکل‌های پیشرفته ریکاوری نسبت به جراحی استاندارد، برای افرادی که تحت جراحی ماژور مری (oesophagus)، معده، کبد و پانکراس قرار می‌گیرند، مفید است یا مضر؟
پیشینه
"جراحی سریع" یا "پروتکل بهبودی پیشرفته" یا "توانبخشی سریع" شامل یک یا چند مؤلفه زیر است: آموزش بیمار پیش از جراحی، کاهش درد بیمار حین و بعد از جراحی، حرکت زودهنگام پس از جراحی، مکمل‌های غذایی و تغذیه از راه دهان یا از طریق لوله کارگذاری شده از راه بینی یا از راه دیواره شکم به جای چکاندن غذا به شکل قطره میکروست (drip) به داخل معده، به جهت تسریع ریکاوری بعد از جراحی. مزایا و ضررهای استفاده از پروتکل پیشرفته ریکاوری در افرادی که تحت جراحی‌های ماژور مری، معده، کبد و پانکراس قرار می‌گیرند، هنور مشخص نشده است. برای حل این مشکل مطالعات موجود را در این زمینه مورد جست‌وجو کردیم. تمامی مطالعاتی را که تا ۲۶ مارچ ۲۰۱۵ منتشر شده بودند، وارد کردیم.
ویژگی‌های مطالعه
ده مطالعه این مرور با معیارهای ورود متناسب بودند و از نه مطالعه، داده‌هایی برای این مرور به دست آمد. ۱۰۱۴ شرکت‌کننده در نه کارآزمایی، تحت پروتکل پیشرفته ریکاوری (با ۴۹۹ شرکت‌کننده) یا مراقبت استاندارد (۵۱۵ شرکت‌کننده) قرار گرفتند. تصمیم در مورد اینکه شرکت‌کنندگان در کدام گروه قرار گیرند، برای اطمینان از اینکه اعضای دو گروه مشابه باشند، با روشی مثل شیر یا خط صورت گرفت. یک کارآزمایی دیگر نیز (با ۳۳ شرکت‌کننده) همین مقایسه را انجام داد، اما برای این مرور هیچ اطلاعاتی ارائه نداد. اکثر کارآزمایی‌ها افرادی را در برگرفتند که به جز مورد نیاز به جراحی از لحاظ‌های دیگر سالم بودند. هشت کارآزمایی بیش از یک مولفه پروتکل پیشرفته ریکاوری را بررسی کردند.
نتایج کلیدی
هیچ یک از کارآزمایی‌ها مرگ‌ومیر طولانی‐مدت، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت میان‐مدت (سه ماه تا یک سال)، زمان تا بازگشت به فعالیت عادی، یا زمان تا بازگشت به کار را گزارش نکردند. تفاوت بین پروتکل پیشرفته ریکاوری و مراقبت استاندارد در مورد مرگ‌ومیر در کوتاه‐مدت، درصد افراد مبتلا به عوارض شدید، تعداد کلی عوارض شدید، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و پذیرش مجدد در بیمارستان غیر‐دقیق بود. پروتکل پیشرفته ریکاوری نسبت به مراقبت استاندارد، درصد پائین‌تری از افراد مبتلا به عوارض مینور، عوارض مینور کمتر، زمان کمتر بستری در بیمارستان (تقریبا دو روز کمتر به ازای هر فرد) و هزینه کمتر (صرفه‌جویی تقریبا ۶۳۰۰ دلار آمریکا به ازای هر فرد) داشت. به دلیل اینکه این کارآزمایی‌ها کیفیت پائینی داشتند و نتیجه نهایی مهمی از لحاظ بالینی نداشتند، باید مطالعات با کیفیت بالاتری در آینده صورت گیرد.
کیفیت شواهد
سطح کیفیت شواهد، پائین یا بسیار پائین بود. بنابراین درباره این نتایج عدم‐قطعیت زیادی وجود دارد.
دوره ۲۰۱۶، شماره ۰ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
تعداد هشت RCT را با ۳۱۱ شرکت‌کننده وارد این مرور کردیم. پس از حذف پنج شرکت‌کننده، ۳۰۶ شرکت‌کننده را در یک یا چند پیامد وارد کردیم. پنج کارآزمایی (۲۴۰ شرکت‌کننده) سه درمان اصلی را بررسی کردند: نکروسکتومی باز (۱۲۱ شرکت‌کننده)، رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم (۸۰ شرکت‌کننده)، و لاواژ صفاقی (۳۹ شرکت‌کننده) و در متاآنالیز شبکه گنجانده شدند. سه کارآزمایی (۶۶ شرکت‌کننده) تغییرات را در درمان‌های اصلی بررسی کردند: نکروسکتومی باز زودهنگام (۲۵ شرکت‌کننده)، نکروسکتومی باز دیرهنگام (۱۱ شرکت‌کننده)، رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم با کمک ویدئو (۱۲ شرکت‌کننده)، رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم با کمک اندوسکوپ (۱۰ شرکت‌کننده)، رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم (جراحی برنامه‌ریزی شده) (چهار شرکت‌کننده)، و رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم (درناژ مداوم از راه پوست) (چهار شرکت‌کننده). کارآزمایی‌ها شامل پانکراتیت نکروزان عفونی یا استریل با اتیولوژی مختلف بودند.
تمام کارآزمایی‌ها در معرض خطر بالا یا نامشخص سوگیری (bias) بودند، و کیفیت کلی شواهد برای تمامی پیامدها در سطح پائین یا بسیار پائین قرار داشت. به‌طور کلی، نرخ مورتالیتی کوتاهمدت ۳۰% و نرخ عوارض جانبی جدی ۱۳۹ مورد عارضه جانبی جدی در هر ۱۰۰ شرکت‌کننده بود. تفاوت در مورتالیتی کوتاهمدت و نسبتی از افراد که دچار عوارض جانبی جدی شدند، در همه مقایسه‌ها غیر دقیق بود. تعداد عوارض جانبی جدی و عوارض جانبی در رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم در مقایسه با نکروسکتومی باز کمتر بود (عوارض جانبی جدی: نسبت نرخ (rate ratio): ۰,۴۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۵ تا ۰.۶۸؛ ۸۸ شرکت‌کننده؛ ۱ مطالعه؛ عوارض جانبی: نسبت نرخ (rate ratio): ۰.۴۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۵ تا ۰.۶۸؛ ۸۸ شرکت‌کننده؛ ۱ مطالعه). نسبت افراد مبتلا به نارسایی ارگان‌ها و میانگین هزینه‌ها در رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم در مقایسه با نکروسکتومی باز کمتر بود (نارسایی اندام: OR: ۰.۲۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۷ تا ۰.۶۰؛ ۸۸ شرکت‌کننده؛ ۱ مطالعه؛ تفاوت میانگین (MD) در هزینه‌ها: USD ‐۱۱,۹۲۲؛ P value < ۰.۰۵؛ ۸۸ شرکت‌کننده؛ ۱ مطالعه). عوارض جانبی بیشتری در گروه رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم با کمک ویدئو در مقایسه با گروه رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم با کمک اندوسکوپ رخ داد (نسبت نرخ (rate ratio): ۱۱.۷۰؛ ۹۵% CI؛ ۱.۵۲ تا ۸۹.۸۷؛ ۲۲ شرکت‌کننده، ۱ مطالعه)، اما تعداد مداخلات به ازای هر شرکت‌کننده با رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم با کمک ویدئو در مقایسه با گروه رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم با کمک اندوسکوپ کمتر بود (تفاوت در میانه‌ها (median): ۲ پروسیجر؛ P value < ۰.۰۵؛ ۲۰ شرکت‌کننده؛ ۱ مطالعه). تفاوت در هر یک از مقایسه‌های دیگر برای تعداد عوارض جانبی جدی، نسبت افراد مبتلا به نارسایی اندام، تعداد عوارض جانبی، طول مدت بستری در بیمارستان، و بستری در واحد درمان فشرده، یا غیر دقیق بوده یا هم‌سو و سازگار نبودند. هیچ یک از کارآزمایی‌ها مورتالیتی طولانی‌مدت، نکروز پانکراس عفونی (کارآزمایی‌هایی که شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به نکروز استریل بودند)، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در هر بازه زمانی، نسبتی از افراد دچار عوارض جانبی، نیاز به مداخله تهاجمی بیشتر، زمان سپری شده تا بازگشت به فعالیت عادی و زمان سپری شده تا بازگشت به کار را گزارش نکردند.
روش‌های درمانی برای افراد مبتلا به پانکراتیت نکروزان (تخریب پانکراس به دلیل التهاب پانکراس)
سوال مطالعه مروری
افراد مبتلا به پانکراتیت نکروزان (necrotising pancreatitis) چگونه باید درمان شوند؟
پیشینه
پانکراس یکی از اندام‌های شکمی (tummy) است که آنزیم‌های گوارشی (موادی که واکنش‌های شیمیایی را در بدن فعال کرده و به آنها سرعت می‌بخشند) مختلفی را به سیستم مجاری پانکراس، پیش از اینکه به روده کوچک تخلیه شوند، ترشح می‌کند. پانکراس هم‌چنین شامل جزایر لانگرهانس است که هورمون‌های متعددی را از جمله انسولین (که به تنظیم قند خون کمک می‌کند) ترشح می‌کند. پانکراتیت حاد (acute pancreatitis)، التهاب ناگهانی پانکراس است که می‌تواند منجر به تخریب پانکراس شود (نکروز پانکراس (pancreatic necrosis)). نکروز پانکراس می‌تواند عفونی یا غیر عفونی (استریل) باشد. هم‌چنین می‌تواند منجر به نارسایی دیگر اندام‌ها مانند ریه‌ها و کلیه‌ها شده و یک بیماری تهدید کننده زندگی است. درمان‌های اصلی برای نکروز پانکراس شامل برداشتن بافت مرده (دبریدمان یا نکروسکتومی)، لاواژ صفاقی (شست‌وشوی بافت مرده از شکم، درناژ (قرار دادن یک لوله یا «درن» برای تخلیه مایع اطراف پانکراس)، یا درناژ اولیه به دنبال نکروسکتومی در صورت لزوم (به نام رویکرد «مرحله‌ای» با حداقل تهاجم) است. رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم را می‌توان به روش‌های مختلفی انجام داد. برای مثال، در رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم با کمک ویدئو، نکروسکتومی پس از یک دوره درناژ از طریق جراحی سوراخ کلید انجام می‌شود؛ در رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم با کمک اندوسکوپ، نکروسکتومی با کمک اندوسکوپ (وسیله‌ای که برای مشاهده و بررسی داخل شکم مورد استفاده قرار می‌گیرد) صورت می‌گیرد.
بهترین روش برای درمان افراد مبتلا به پانکراتیت نکروزان مشخص نیست. با جست‌وجوی مطالعات موجود درباره این موضوع، به دنبال حل این مساله بودیم. تمامی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (مطالعات بالینی که افراد در آنها به‌طور تصادفی در یکی از دو یا چند گروه درمانی قرار داده می‌شوند) را وارد کردیم که نتایج آنها تا ۷ اپریل ۲۰۱۵ گزارش شدند.
ویژگی‌های مطالعه
هشت کارآزمایی شامل ۳۱۱ شرکت‌کننده، معیارهای ورود به مرور را داشتند، که ۳۰۶ شرکت‌کننده در مقایسه‌های مختلف وارد شدند. درمان‌های مقایسه شده در پنج کارآزمایی شامل نکروسکتومی، لاواژ صفاقی و رویکرد مرحله‌ای بود. سه کارآزمایی دیگر تغییرات را در زمان‌بندی نکروسکتومی و روش‌های رویکرد مرحله‌ای مقایسه کردند. شرکت‌کنندگان کارآزمایی‌ها نکروز پانکراس عفونی یا استریل ناشی از علل مختلف داشتند.
نتایج کلیدی
به‌طور کلی، نرخ مرگ‌ومیر کوتاهمدت (مورتالیتی در یک دوره کوتاه) ۳۰% و نرخ عوارض جانبی جدی (عوارض جانبی یا عوارض) ۱۳۹ مورد در هر ۱۰۰ شرکت‌کننده بود. تفاوت‌ها در مورتالیتی کوتاهمدت و درصدی از افراد دچار عوارض جانبی جدی در همه مقایسه‌ها غیر دقیق بودند. تعداد عوارض جانبی جدی و عوارض جانبی در رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم در مقایسه با نکروسکتومی باز کمتر بود. عوارض ناشی از بیماری و درمان عبارت بودند از نارسایی قلبی (قلب با فشار صحیح خون کافی را به اطراف بدن پمپاژ نمی‌کند)، نارسایی ریه (ریه‌ها مواد زائد را از خون دفع نمی‌کنند)، نارسایی کلیه (کلیه‌ها مواد زائد را از خون دفع نمی‌کنند) و مسمومیت خونی (blood poisoning) (وجود میکروارگانیسم‌ها و سموم آنها در خون). درصد افراد مبتلا به نارسایی اندام‌ها و میانگین هزینه‌ها در رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم در مقایسه با نکروسکتومی باز کمتر بود. تعداد عوارض جانبی با رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم با کمک ویدئو در مقایسه با رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم با کمک اندوسکوپ بیشتر بود، اما تعداد کل پروسیجرهای انجام شده با رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم با کمک ویدئو در مقایسه با رویکرد مرحله‌ای با حداقل تهاجم با کمک اندوسکوپ کمتر بود. تفاوت در هر یک از مقایسه‌های دیگر برای تعداد عوارض جانبی جدی، نسبتی از افراد مبتلا به نارسایی اندام، تعداد عوارض جانبی، طول مدت بستری در بیمارستان، و بستری در واحد درمان فشرده، یا غیر دقیق بوده یا هم‌سو و سازگار نبودند. هیچ یک از کارآزمایی‌ها مورتالیتی طولانی‌مدت، نکروز عفونی شده پانکراس (در کارآزمایی‌هایی که شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به نکروز استریل بودند)، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (که عملکرد فیزیکی، ذهنی، عاطفی و اجتماعی را اندازه‌گیری می‌کند)، نسبتی از افراد دچار عوارض جانبی، نیاز به مداخله تهاجمی بیشتر، زمان سپری شده تا بازگشت به فعالیت عادی و زمان سپری شده تا بازگشت به کار را گزارش نکردند.
کیفیت شواهد
کیفیت کلی شواهد برای همه اندازه‌گیری‌ها پائین یا بسیار پائین بود، زیرا کارآزمایی‌ها با خطر بالای سوگیری (bias) مواجه بودند (مثلا پیش‌داوری افرادی که کارآزمایی را انجام دادند و شرکت‌کنندگان کارآزمایی که یک درمان را بر دیگری ترجیح دادند) و حجم نمونه کوچکی داشتند. در نتیجه، انجام مطالعات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.
دوره ۲۰۱۷، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۶ )
تعداد ۸۴ RCT را با ۸۲۳۴ شرکت‌کننده وارد این مرور کردیم. شش کارآزمایی (N = ۶۵۸) هیچ یک از پیامدهای مورد نظر این مرور را گزارش نکردند. تعداد ۷۸ کارآزمایی باقیمانده، ۲۱۰ شرکت‌کننده را پس از تصادفی‌سازی حذف کردند. بنابراین، در مجموع ۷۳۶۶ شرکت‌کننده در ۷۸ کارآزمایی به بررسی یک یا چند پیامد کمک کردند. درمان‌های ارزیابی شده در این ۷۸ کارآزمایی شامل آنتی‌بیوتیک‌ها، آنتی‌اکسیدان‌ها، آپروتینین (aprotinin)، آتروپین (atropine)، کلسی‌تونین (calcitonin)، سایمتیدین (cimetidine)، EDTA (اتیل‌آنتی‌آمین تتراستاتیک اسید (ethylenediaminetetraacetic acid))، گابکسات (gabexate)، گلوکاگون (glucagon)، اینیپرول (iniprol)، لکسی‌پافانت (lexipafant)، NSAIDها (داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (non‐steroidal anti‐inflammatory))، اکترئوتاید (octreotide)، اکسی‌فنونیوم (oxyphenonium)، پروبیوتیک‌ها (probiotics)، پروتئین C فعال، سوماتواستاتین (somatostatin)، سوماتواستاتین همراه با امپرازول (omeprazole)، سوماتواستاتین همراه با یولین‌استاتین (ulinastatin)، تایموزین (thymosin)، یولین‌استاتین، و کنترل غیر فعال، بودند. جدا از مقایسه آنتی‌بیوتیک‌ها در برابر یک گروه کنترل، که شامل بخش بزرگی از شرکت‌کنندگان مبتلا به پانکراتیت نکروزان بود، مقایسه‌های باقیمانده فقط نسبت کمی را از بیماران مبتلا به این بیماری در بر گرفتند. اکثر کارآزمایی‌ها فقط شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به پانکراتیت شدید حاد یا شامل ترکیبی از شرکت‌کنندگان مبتلا به پانکراتیت خفیف حاد و پانکراتیت شدید حاد (۷۵ کارآزمایی) بودند. به‌طور کلی، خطر سوگیری (bias) در کارآزمایی‌ها، به جز یکی از آنها، نامشخص یا بالا بود.
منبع تامین مالی : هفت کارآزمایی حمایت مالی دریافت نکردند یا توسط آژانس‌هایی تامین شدند که منافعی در نتایج نداشتند. شرکت‌های دارویی تقریبا یا به‌طور کامل ۲۱ کارآزمایی را از نظر مالی تامین کردند. منبع بودجه کارآزمایی‌های باقیمانده مشخص نبود.
از آنجایی که مورتالیتی کوتاهمدت را به عنوان مهم‌ترین پیامد در نظر گرفتیم، در قسمت چکیده فقط اطلاعات مربوط به این نتایج را با جزئیات ارائه کردیم. شصت و هفت مطالعه با ۶۶۳۸ شرکت‌کننده، مورتالیتی کوتاهمدت را گزارش کردند. هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت در میزان مورتالیتی کوتاهمدت در هیچ یک از مقایسه‌ها وجود نداشت (شواهد با کیفیت بسیار پائین). با توجه به دیگر پیامدهای اولیه، عوارض جانبی جدی (تعداد) در شرکت‌کنندگانی که لکسی‌پافان (نسبت نرخ (rate ratio): ۰,۶۷؛ ۹۵% CI؛ ۰.۴۶ تا ۰.۹۶؛ N = ۲۹۰؛ ۱ مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، اکترئوتاید (نسبت نرخ (rate ratio): ۰.۷۴؛ ۹۵% CI؛ ۰.۶۰ تا ۰.۸۹؛ N = ۷۷۰؛ ۵ مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، سوماتواستاتین به همراه امپرازول (نسبت نرخ (rate ratio): ۰.۳۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۹ تا ۰.۷۰؛ N = ۱۴۰؛ ۱ مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین)، و سوماتواستاتین به همراه یولین‌استاتین (نسبت نرخ (rate ratio): ۰.۳۰؛ ۹۵% CI؛ ۰.۱۵ تا ۰.۶۰؛ N = ۱۲۲؛ ۱ مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین) مصرف کردند، کمتر از گروه کنترل بود. نسبت افراد مبتلا به نارسایی ارگان در گروهی که اکترئوتاید مصرف کردند، کمتر از گروه کنترل بود (OR: ۰.۵۱؛ ۹۵% CI؛ ۰.۲۷ تا ۰.۹۷؛ N = ۴۳۰؛ ۳ مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). نسبت افراد مبتلا به سپسیس در گروه لکسی‌پافان نسبت به کنترل کمتر بود (OR: ۰.۲۶؛ ۹۵% CI؛ ۰.۰۸ تا ۰.۸۳؛ N = ۲۹۰؛ ۱ مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). هیچ شواهدی دال بر تفاوت در هر یک از مقایسه‌های باقیمانده در رابطه با این پیامدها یا دیگر پیامدهای اولیه باقیمانده (نسبت شرکت‌کنندگانی که دچار حداقل یک عارضه جانبی جدی شدند و وقوع نکروز پانکراس عفونی) وجود نداشت. هیچ یک از کارآزمایی‌ها، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت را گزارش نکردند.
درمان طبی در مدیریت بالینی افراد مبتلا به پانکراتیت حاد (التهاب ناگهانی پانکراس)
پیشینه
پانکراس یکی از اندام‌های شکمی (tummy) است که آنزیم‌های گوارشی (موادی که واکنش‌های شیمیایی را در بدن فعال کرده و به آنها سرعت می‌بخشند) مختلفی را به سیستم مجاری پانکراس، پیش از اینکه به روده کوچک تخلیه شوند، ترشح می‌کند. پانکراس هم‌چنین دارای جزایر لانگرهانس است که هورمون‌های متعددی را از جمله انسولین (که به تنظیم قند خون کمک می‌کند) ترشح می‌کند. پانکراتیت حاد یک بیماری تهدید کننده زندگی است که مشخصه آن التهاب ناگهانی پانکراس بوده و می‌تواند منجر به نارسایی دیگر ارگان‌های بدن مانند ریه‌ها و کلیه‌ها شود. پژوهش‌های زیادی در زمینه درمان‌های دارویی مختلف برای درمان پانکراتیت حاد وجود دارد، اما مشخص نیست که هر درمانی چه مزایایی دارد، یا در واقع درمان طبی جدا از درمان حمایتی هم سودمند است یا خیر. این مراقبت‌ها شامل هیدراته کردن بدن و درمان مراقبت‌های ویژه برای افراد مبتلا به نارسایی ارگان (برای حمایت از ارگان‌های دچار نارسایی) است. با جست‌وجوی مطالعات موجود درباره این موضوع، به دنبال حل این مساله بودیم. تمامی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (مطالعات بالینی که در آنها افراد به صورت تصادفی در دو یا چند گروه درمانی قرار داده می‌شوند) را در این مرور گنجاندیم که نتایج‌شان تا ۷ اکتبر ۲۰۱۶ گزارش شد.
ویژگی‌های مطالعه
تعداد ۸۴ RCT را با ۸۲۳۴ شرکت‌کننده وارد این مرور کردیم. شش کارآزمایی (۶۵۸ شرکت‌کننده) هیچ یک از پیامدهای مورد نظر این مرور را گزارش نکردند. تعداد ۷۸ کارآزمایی باقیمانده، ۲۱۰ شرکت‌کننده را پس از تصادفی‌سازی حذف کردند. بنابراین، در مجموع ۷۳۶۶ شرکت‌کننده در ۷۸ کارآزمایی به بررسی یک یا چند پیامد کمک کردند. به غیر از مقایسه‌ای که به بررسی این موضوع پرداخت که آنتی‌بیوتیک‌ها باید استفاده شوند، مقایسه‌های دیگر فقط شامل درصد کمی از افراد مبتلا به نکروز پانکراس (فرم بسیار شدید پانکراتیت، که منجر به تخریب پانکراس می‌شود) بودند. اکثر کارآزمایی‌ها فقط شامل نوع شدید پانکراتیت حاد یا شامل هر دو فرم خفیف و شدید پانکراتیت بودند.
منبع تامین مالی: هفت کارآزمایی حمایت مالی دریافت نکردند یا توسط آژانس‌هایی تامین شدند که منافعی در نتایج نداشتند. بیست و یک کارآزمایی تا حدودی یا به‌طور کامل توسط شرکت‌های داروسازی تامین مالی شدند. منبع بودجه کارآزمایی‌های باقیمانده مشخص نبود.
کیفیت شواهد
کیفیت کلی شواهد برای تمام معیارها در سطح پائین بود زیرا کارآزمایی‌ها در معرض خطر نامشخص یا بالای سوگیری (یک خطای سیستماتیک یا انحراف از حقیقت که نتایج را به نفع یک درمان تحت تاثیر قرار می‌دهد) قرار داشتند، هم‌چنین با حجم نمونه کوچک بودند. در نتیجه، انجام مطالعات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.
نتایج کلیدی
شصت و هفت مطالعه با ۶۶۳۸ شرکت‌کننده، مرگ‌و‌میرهای کوتاهمدت را گزارش کردند. در کل، به‌طور میانگین ۱۲% از افرادی که فقط مراقبت‌های حمایتی دریافت کردند، فوت کردند. شواهد نشان ندادند که درمان‌ها می‌توانند مرگ‌و‌میرهای کوتاهمدت را کاهش دهند. شواهدی وجود داشت که نشان می‌داد درمان‌های مختلف ممکن است در تعدادی از پیامدها مفید باشند؛ با این حال، این نتایج هم‌سو و سازگار نبودند و نمی‌توانیم نتیجه‌گیری کنیم که کدام درمان‌ها مفید هستند. هیچ یک از کارآزمایی‌ها، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت را گزارش نکردند.
به عنوان نتیجه‌گیری می‌توان گفت که بر اساس شواهدی با کیفیت پائین، شواهدی وجود ندارد که نشان دهد درمان دارویی افزوده شده به مراقبت‌های حمایتی، می‌تواند موجب کاهش مرگ‌و‌میرهای کوتاهمدت شود. کارآزمایی‌هایی که در آینده روی شرکت‌کنندگان مبتلا به پانکراتیت حاد انجام می‌شوند باید کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، هزینه‌ها، و بازگشت به محل کار را به عنوان پیامد در نظر بگیرند، و بیماران را به مدت حداقل سه ماه پیگیری کنند (ترجیحا برای حداقل یک سال).
| صفحه ۱ از ۱ |
