کیست‌های ساده استخوان، که همچنین کیست‌های استخوانی unicameral یا کیست‌های استخوانی تکی نیز نامیده می‌شوند، شایع‌ترین ضایعه خوش‌خیم استخوانی در کودکان در حال رشد هستند. کیست‌ها می‌توانند باعث شکستگی‌های پاتولوژیک (شکستگی در مناطقی از استخوان که به دلیل فرایند یک بیماری، ضعیف شده‌است) متعددی شوند. معمولا، این شکستگی‌ها باعث بدجوش‌خوردگی (ma:union:) علامت‌دار ‌می‌شوند. اهداف اصلی این درمان، کاهش خطر شکستگی پاتولوژیک، افزایش بهبود کیست و کاهش درد است. با وجود روش‌های درمانی متعددی که برای کیست‌های ساده استخوانی در استخوان‌های دراز کودکان استفاده شده‌، هیچ توافقی در مورد بهترین روش وجود ندارد. این مطالعه مروری، به‌روزرسانی‌شده مطالعه کاکرین است که اولین‌بار در سال 2014 منتشر شده‌است.

بررسی اثرات (منفعت‌ها و ضررها) مداخلات برای درمان کیست‌های ساده استخوانی در استخوان‌های دراز کودکان، از جمله نوجوانان.
مقایسه‌های اصلی زیر را در نظر داشتیم: مداخلات تهاجمی (مثل تزریق، کورتاژ (curettage) تثبیت جراحی) در مقابل مداخلات غیرتهاجمی (مثل مراقبت، گچ گرفتن، فعالیت محدود)، فهرست مختلفی از مداخلات تهاجمی (مثل تزریق، کورتاژ، ایجاد سوراخ و کاهش فشار (decompression)، تثبیت جراحی و کاهش فشار متداوم)، انواع مختلف هر یک از مداخلات تهاجمی (مثل مواد تزریقی مختلف: مغز استخوان اتولوگ (autologous) در مقابل استروئید).

برای این مطالعه مروری، مرکز ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (Cochrane Bone, Joint and Muscle Trauma Group)؛ پایگاه کارآزمایی‌های بالینی ثبت شده کاکرین (Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ MEDLINE؛ Embase، پلت‌فرم زیرساخت‌های دانش ملی چین (China National Knowledge Infrastructure Platform)، مراکز ثبت کارآزمایی، خلاصه جلسات و فهرست منابع را جست‌وجو کردیم. تاریخ آخرین جست‌وجو: آپریل .2016

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و نیمه‌تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که روش‌های درمان کیست ساده استخوانی را در درازمدت در استخوان‌های دراز کودکان ارزیابی‌کرده‌اند.

دو نویسنده مطالعه مروری مستقلا نتایج جست‌وجو را غربالگری و مطالعات را انتخاب کردند. اختلاف‌نظر بین نویسندگان مطالعه مروری را با بحث و مشاوره با یک نویسنده سوم حل کردیم. دو نویسنده مطالعه مروری، مستقلا خطر سوگیری (Bias) را بررسی و داده‌ها را استخراج کردند. با استفاده از خطر نسبی (RR) یا میانگین تفاوت (MD) و 95% فاصله اطمینان (CI) داده‌ها را خلاصه کردیم. از رویکرد درجه‌بندی توصیه‌ها، ارزیابی، ارتقا و بررسی (GRADE ؛Grading of Recommendations Assessment, Development, and Evaluation) برای بررسی کیفیت کلی شواهد استفاده کردیم.

در این به‌روزرسانی سال 2017، هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT ؛Randomised Controlled Trials) جدید برای انتخاب پیدا نکردیم. یک کارآزمایی در حال انجام پیدا کردیم که احتمالا در به‌روزرسانی آتی آن را وارد مطالعه خواهیم کرد. بر این اساس، نتایجمان تغییر نکرده‌است. تنها کارآزمایی گردآوری‌شده، یک RCT چندمرکز است که در 24 نقطه در آمریکای شمالی و هند انجام شده و تزریق مغز استخوان را با تزریق استروئید (متیل‌پردنیزولون استات (methylprednisolone acetate)) برای درمان کیست‌های ساده استخوانی مقایسه کرده ‌است. در هر گروه، تا 3 تزریق برای شرکت‌کننده‌ها درنظر گرفته‌شده ‌بود. این کارآزمایی شامل 90 کودک (با سن متوسط 9.5 سال) می‌شد و نتایج‌اش را برای 77 کودک در پیگیری 2 ساله ارائه داد. اگرچه این کارآزمایی دارای پنهان‌سازی تخصیصی امنیتی (secure allocation concealment) بود، خطر سوگیری اجرایی آن بالا است و در ویژگی‌های اصلی ناهماهنگی‌های بزرگی دارد. با در نظر گرفتن محدودیت‌های مطالعه، کیفیت شواهد را برای اکثر نتایج به اندازه 2 سطح تا سطح «پائین» کاهش دادیم، که به این معنی است که در مورد تخمین‌های اثر مطمئن نیستیم. برای نتایجی که عدم‌دقت شدید داشتند، کیفیت شواهد را یک سطح دیگر پائین‌تر درنظر گرفتیم، یعنی «بسیار پائین».
این کارآزمایی شواهد با کیفیت بسیار پائینی را ارائه کرد که نشان داد در گروه تزریق مغز استخوان نسبت به گروه تزریق استروئید، کودکان کمتری از نظر رادیولوژی، کیست‌های استخوانی‌شان بهتر شده‌بود (9/39 در مقابل 16/38؛ RR: 0.55 به نفع تزریق استروئید، 95% فاصله اطمینان (CI): 0.28 تا 1.09). اما، این نتیجه قطعی نبود و ممکن است با عدم‌ اختلاف یا منفعت کم به نفع تزریق مغز استخوان سازگار باشد. بر اساس نرخ موفقیت واضح 421 کودک بهبودیافته از 1000 کودک درمان‌شده با استروئید، این میزان برابر با 189 کودک بهبودیافته کمتر (95% فاصله اطمینان (CI) برای 303 شرکت‌کننده کمتر تا 38 شرکت‌کننده بیشتر) در 1000 کودک درمان‌شده با تزریق مغز استخوان است. شواهد با کیفیت پائینی در مورد عدم‌ اختلاف در نتیجه عملکردی بین دو مداخله در 2 سال وجود داشت که بر اساس معیار فعالیت برای امتیاز عملکرد کودکان (0 تا 100؛ امتیاز بیشتر معادل نتیجه بهتر است: MD: 0.90 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.26 - تا 2.46) یا معیار درد بر اساس امتیاز درد Oucher بود. شواهد با کیفیت بسیار پائینی از عدم‌ اختلاف بین 2 مداخله برای عوارض جانبی وجود داشت: شکستگی پاتولوژیک بعدی (9/39 در مقابل 11/38؛ RR: 0.80؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.37 تا 1.70) یا عفونت سحطی (2 مورد در گروه مغز استخوان). عود کیست استخوانی، بدجوش‌خوردگی غیرقابل‌قبول، برگشت به فعالیت‌های عادی، و رضایت شرکت‌کننده گزارش نشده‌است.

شواهد حال حاضر برای مشخص‌کردن اثرات نسبی تزریق‌های مغز استخوان در مقابل تزریق‌های استروئید کافی نیست، اگرچه تزریق‌های مغز استخوان تهاجمی‌تر است. شایان توجه است که بهبود با بررسی رادیولوژی کیست استخوانی در 2 سال برای هر دو مداخله زیر 50% بود. به طور کلی، برای مشخص‌کردن بهترین روش برای درمان کیست‌های ساده استخوانی در استخوان‌های دراز کودکان شواهد کافی وجود ندارد. به RCTهای با اندازه کافی و کیفیت خوبی برای رهنمایی کار بالینی نیاز است.