پیشینه
استرونژیلوئیدیازیس (Strongyloidiasis) یک عفونت رودهای با منشاء استرونگیلوئید استرکورالیس (Strongyloides stercoralis) است که در سراسر دنیا شایع است. عفونت مزمن معمولا باعث ایجاد بثورات پوستی، استفراغ، اسهال یا یبوست و مشکلات تنفسی شده و میتواند در افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی کشنده باشد. این عفونت ممکن است با ایورمکتین یا آلبندازول یا تیابندازول درمان شود.
اهداف
ارزیابی اثرات ایورمکتین در مقابل بنزیمیدازولس (benzimidazoles) (آلبندازول و تیابندازول) برای درمان عفونت استرونژیلوئیدس مزمن.
روش های جستجو
ما در مرکز ثبت تخصصی گروه بیماریهای عفونی در کاکرین (Cochrane Infectious Diseases Group Specialized Register) (در 24 آگوست 2015)؛ پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials)، که در کتابخانه کاکرین منتشر شدهاند؛ MEDLINE (ژانویه 1966 تا آگوست 2015)؛ EMBASE (ژانویه 1980 تا آگوست 2015)؛ LILACS (آگوست 2015)؛ و فهرست منابع مقالات به جستوجو پرداختیم. ما همچنین با استفاده از استراتژی جستوجوی «strongyloid*» در پایگاه ثبت کارآزماییهای کنترلشده metaRegister (یعنی mRCT)، و در فهرست منابع و مجموعه خلاصه مقالات کنفرانسها به جستوجو پرداختیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای کنترلشده تصادفی شده مربوط به ایورمکتین در مقابل آلبندازول یا تیابندازول برای درمان عفونت استرونژیلوئیدس مزمن.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده مطالعه مروری به صورت مستقل از هم نسبت به استخراج و ارزیابی خطر سوگیری (risk of bias) در کارآزماییهای وارد شده به جستوجو پرداختند. ما از خطر نسبی (RR) با 95% فواصل اطمینان (CI) و مدلهای اثر تصادفی یا ثابت استفاده کردیم. در صورتی که کارآزماییها به اندازه کافی در تعاریف ارائه داده شده از عارضه جانبی یکسان عمل کرده بودند، نسبت به تجمیع دادههای مربوط به عوارض جانبی اقدام کردیم.
نتایج اصلی
ما 7 کارآزمایی با 1147 شرکتکننده را که بین سالهای 2011-1994 در مکانهای مختلف (آفریقا، آسیای جنوب شرقی، آمریکا و اروپا) به اجرا درآمده بودند، وارد این مطالعه مروری کردیم.
در کارآزماییهایی که به مقایسه ایورمکتین با آلبندازول پرداخته بودند، درمان انگلشناسی با ایورمکتین بالاتر بود (RR: 1.79؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.55 تا 2.08؛ چهار کارآزمایی؛ 478 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت متوسط). هیچ تفاوت معناداری به لحاظ آماری میان عوارض جانبی این داروها وجود نداشت (RR: 0.80؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.59 تا 1.09؛ چهار کارآزمایی؛ 518 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پایین).
در کارآزماییهایی که به مقایسه ایورمکتین با تیابندازول پرداخته بودند، تفاوت بسیار کم یا هیچ تفاوتی در درمان انگلشناسی توسط این داروها وجود نداشت (RR: 1.07؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 1.20؛ سه کارآزمایی؛ 467 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پایین). با وجود این، عوارض جانبی بعد از استفاده از ایورمکتین کمتر شایع بود (RR: 0.31؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.20 تا 0.50؛ سه کارآزمایی؛ 507 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).
در کارآزماییهایی که به مقایسه دوزهای مختلف از ایورمکتین پرداخته بودند، مصرف دوز دوم به میزان 200μg⁄kg از ایورمکتین ارتباطی با درمان بالاتر در یک زیرگروه کوچک از شرکتکنندهها نداشت (RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان 95%: 0.94 تا 1.11؛ 2 کارآزمایی؛ 94 شرکتکننده).
سرگیجه، تهوع و اختلال در جهتیابی به طور معمول در تمامی گروههای دارویی گزارش شدند. هیچ گزارشی مبنی بر بروز عوارض جانبی جدی یا مرگ وجود نداشت.
نتیجهگیریهای نویسندگان
ایورمکتین نسبت به آلبندازول منجر به درمان تعداد بیشتری از افراد شد و همچنین حداقل توسط بدن آنها تحمل/پذیرفته شد. در کارآزماییهای مربوط به مقایسه ایورمکتین و تیابندازول، درمان انگلشناسی مشابه بودند اما عوارض جانبی مربوط به تیابندازول بیشتر بودند.
خلاصه به زبان ساده
ایورمکتین در مقابل بنزیمیدازولس برای درمان عفونت استرونگیلوئید استرکورالیس
عفونت استرونژیلوئیدس چیست و ایورمکتین چگونه ممکن است در درمان آن مؤثر واقع شود؟
استرونگیلوئید استرکورالیس (Strongyloides stercoralis) یک انگل است که در روده افراد مبتلا به عفونت زندگی میکند. این عفونت برای بیشتر افراد جدی نیست. اما میتواند برای افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی کشنده باشد. زمانی که افراد با خاک یا آب آلوده به کرمهای عفونی تماس پیدا میکنند، دچار عفونت میشوند. عفونت مزمن معمولا باعث ایجاد بثورات پوستی، استفراغ، اسهال و یبوست و مشکلات تنفسی مانند بیماری شبهآسم میشود. این بیماری ممکن است با ایورمکتین، آلبندازول یا تیابندازول درمان شود. ما میخواستیم بدانیم آیا ایورمکتین بهتر یا بدتر از سایر شیوههای درمان جایگزین است یا خیر.
نتایج این جستوجو چیست؟
ما شواهد مربوط به اثر ایورمکتین را در مقایسه با آلبندازول و تیابندازول مرور کردیم. بعد از جستوجوی کارآزماییهای مرتبط تا آگوست 2015، ما 7 کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شده را با حضور 1147 بزرگسال مبتلا به عفونت استرونژیلوئیدس مزمن که بین سالهای 2011-1994 و در مکانهای مختلف (آفریقا، آسیای جنوب شرقی، آمریکا و اروپا) انجام شده بودند، وارد مطالعه مروری کردیم. چهار کارآمایی به ارزیابی اثربخشی ایورمکتین در مقایسه با آلبندازول و سه کارآزمایی به ارزیابی اثربخشی ایورمکتین در مقایسه با تیابندازول پرداخته بودند.
مقایسه ایورمکتین در مقابل آلبندازول
درمان با ایورمکتین نسبت به آلبندازول، احتمالا تعداد بیشتری را از افراد درمان میکند (شواهد با کیفیت متوسط)، و ممکن است به یک نسبت یا بهتر تحمل/پذیرفته شود (شواهد با کیفیت پایین). کارآزماییهای وارد شده به مطالعه مروری هیچ نوع عوارض جانبی جدی یا مرگی را گزارش نکردند.
مقایسه ایورمکتین در مقابل تیابندازول
درمان با ایورمکتین و تیابندازول ممکن است تعداد یکسانی از افراد مبتلا به عفونت استرونژیلوئیدس (شواهد با کیفیت پایین) را درمان نمایند، اما ایورمکتین احتمالا بهتر تحمل/پذیرفته میشوند (شواهد با کیفیت متوسط). کارآزماییهای وارد شده به این مطالعه، هیچ نوع عوارض جانبی یا مرگی را گزارش نکردند.