داروهای ضد‐صرع برای پیشگیری اولیه و ثانویه از وقوع تشنج‌ها در آنسفالیت ویروسی

پیشینه
آنسفالیت ویروسی با التهاب و ادم مغز ناشی از عفونت ویروسی مشخص می‌شود. تشنج می‌تواند حین بروز آنسفالیت ویروسی و پس از آن (به عنوان عارضه بعدی) به دنبال رفع عفونت رخ دهد. احتمال مرگ یا ناتوانی در بیمارانی که طی آنسفالیت دچار تشنج می‌شوند، بیشتر است؛ برخی نیز ممکن است دچار تشنج‌های طولانی یا مکرر شوند که درمان آن می‌تواند بسیار دشوار باشد. از آنجایی که همه بیماران دچار تشنج نخواهند شد، روشن نیست که استفاده از داروهای ضد‐صرع در بیماران مبتلا به آنسفالیت ویروسی پیش از آنکه مبتلا به تشنج شوند، می‌تواند از وقوع تشنج‌های بیشتر جلوگیری کرده و پیامد آنان را بهبود بخشد یا خیر. همچنین مشخص نیست که مصرف این داروها پس از بروز نخستین تشنج می‌تواند از بروز تشنج‌های بیشتر و صرع طولانی‐مدت پیشگیری کند یا خیر.

نتایج
هیچ کارآزمایی بالینی و با کیفیت بالایی را پیدا نکردیم که ارزیابی کند استفاده از داروهای ضد‐صرع در بیماران بدون تشنج یا یک تشنج موثرتر از دارونما در پیشگیری از وقوع تشنج و بهبود پیامد آنسفالیت ویروسی است یا خیر.

نتیجه‌گیری‌ها
انجام پژوهش‌های بیشتری برای تعیین اثربخشی و تحمل‌پذیری داروهای ضد‐صرع در پیشگیری اولیه یا ثانویه از وقوع تشنج‌ها مورد نیاز است.

شواهد تا اپریل 2016 موجود است.