میزان بقای کلی برای زنان مبتلا به مراحل اولیه سرطان پستان با پیش‌آگهی ضعیف، ناامید کننده است. پیوند اتولوگ مغز استخوان یا سلو‌ل‌های بنیادی محیطی (که در آن یک زن هم دهنده و هم گیرنده است) به عنوان روش‌های امیدوار کننده در نظر گرفته شده‌اند چون امکان استفاده از دوزهای بسیار بالاتر را از شیمی درمانی می‌دهند.

مقایسه اثربخشی و ایمنی دوز بالای شیمی‌درمانی و اتوگرافت (یا مغز استخوان اتولوگ یا پیوند سلول‌های بنیادی) با شیمی‌درمانی معمول برای زنان مبتلا به مراحل اولیه سرطان پستان با پیش‌آگهی ضعیف.

ما ثبت تخصصی گروه سرطان پستان در کاکرین (Cochrane Breast Cancer Group)، MEDLINE (از 1966 تا اکتبر 2015 )، EMBASE (از 1980 تا اکتبر 2015)، پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (World Health Organization's International Clinical Trials Registry Search Platform) و ClinicalTrials.gov را تا 21 اکتبر 2015 جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCT) که شیمی‌درمانی را با دوز بالا و اتوگرافت (پیوند مغز استخوان یا سلول‌های بنیادی) در مقابل شیمی‌درمانی بدون اتوگرافت برای زنان در مراحل اولیه سرطان پستان با پیش‌آگهی ضعیف، مقایسه کرده بودند.

دو نویسنده مطالعه مروری RCTها را انتخاب، به طور مستقل اطلاعات را استخراج و خطر سوگیری (Bias) را ارزیابی کردند. ما داده‌ها را با استفاده از مدل تاثیرات ثابت منتل هنزل تجمیع کردیم تا خطر نسبی تجمیعی (RR) و %95 فاصله اطمینان (CI) را محاسبه کنیم. ما کیفیت شواهد را با استفاده از روش GRADE ارزیابی کردیم. نتایج شامل میزان بقا، توکسیسیتی و کیفیت زندگی بود.

ما 14 RCT را از 5600 زن در این مطالعه مروری گنجاندیم که به‌طور تصادفی شیمی‌درمانی با دوز بالا و اتوگرافت (پیوند مغز استخوان اتولوگ یا سلول‌های بنیادی) را در مقابل شیمی‌درمانی بدون اتوگرافت در مراحل اولیه سرطان پستان با پیش‌آگهی ضعیف سنجیده بودند. مطالعات در اغلب حیطه‌ها در خطر کم سوگیری قرار داشتند.
شواهد با کیفیت بالا نشان می‌داد که شیمی‌درمانی با دوز بالا به نظر نمی‌رسد بر بقای کلی در هیچ یک از مقاطع پیگیری تاثیر بگذارد (در سه سال: RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.95 تا 1.10؛ 3 RCT؛ 795 زن؛ I² = 56% ؛ در پنج سال: RR: 1.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 1.04؛ 9 RCT؛ 3948 زن؛ I² = %0؛ در شش سال: RR: 0.94؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.81 تا 1.08؛ 1 RCT؛ 511 زن؛ در هشت سال: RR: 1.17؛؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.95 تا 1.43؛ 1 RCT؛ 343 زن؛ در دوازده سال: RR: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.99 تا 1.42؛ 1 RCT؛ 382 زن).
شواهد با کیفیت بالایی در دسترس است که نشان می‌دهند دوز بالای شیمی‌درمانی احتمال بقای بدون ابتلا به بیماری را طی سه سال بالا می‌برد. (RR: 1.19؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.06 تا 1.34؛ 3 RCT؛ 795 زن؛ I² = %56) اما این تاثیر در فواصل طولانی‌تر پیگیری مشهود نبود (در پنج سال: RR: 1.04؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.99 تا 1.09؛ 9 RCT؛ 3948 زن؛ I² = %14؛ در شش سال: RR: 1.04؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.87 تا 1.24؛ 1 RCT؛ 511 زن؛ در هشت سال: RR: 1.27؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.99 تا 1.64؛ 1 RCT؛ 344 زن؛ در دوازده سال : RR: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.95 تا 1.45؛ 1 RCT؛ 382 زن).
مرگ‌و‌میر ناشی از درمان در شاخه با دوز بالا بسیار بیشتر ( RR: 7.97؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.99 تا 15.92؛ 14 RCT؛ 5600 زن؛ I²= %12؛ کیفیت شواهد بالا) و عوارض غیرکشنده نیز دراین گروه شایع‌تر و شدیدتر بود. تفاوت دو گروه در بروز سرطان ثانویه در فاصله متوسط پیگیری چهار تا نه سال ناچیز بود یا وجود نداشت ( RR: 1.25؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.90 تا 1.73؛ 7 RCT؛ 3423 زن؛ I² = %0). زنان گروه با دوز بالا نمره کیفیت زندگی بسیار پایین‌تری بلافاصله پس از درمان گزارش کرده بودند، اما بعد از یک سال فقط در معدودی تفاوت معناداری بین دو گروه دیده می‌شد.
مطالعات اولیه در معرض خطر کم سوگیری در بسیاری از زمینه‌ها بودند، و شواهد با استفاده از روش GRADE مورد بررسی قرار گرفت و برای تمام مقایسه‌ها دارای کیفیت بالا ارزیابی شد.

شواهد با کیفیت بالا نشانگر افزایش مرگ‌ومیر و هیچ تغییر یا تغییر ناچیزی در افزایش بقاء با استفاده از شیمی‌درمانی با دوز بالا با اتوگرافت برای زنان مبتلا به سرطان پستان در مراحل اولیه سرطان پستان با پیش‌آگهی ضعیف بودند.