چندین راهکار برای کنترل مثانه تحریک‌پذیر (OAB)وجود دارد، از جمله تحریک الکتریکی (ES) با دستگاه‌های غیرکاشتنی، درمان‌های محافظه‌کارانه و داروها. تحریک الکتریکی با دستگاه‌های غیرکاشتنی به جلوگیری از انقباضات عضله دتروسور کمک می‌کند، که باعث کاهش تکرر ادرار و احساس فوریت دفع ادرار می‌شود.

تعیین اثربخشی تحریک الکتریکی با الکترودهای غیرکاشتنی در مقایسه با پلاسبو یا هر درمان فعال دیگر در درمان مثانه تحریک‌پذیر، تحریک الکتریکی با الکترودهای غیرکاشتنی همراه با یک مداخله دیگر در مقایسه با آن مداخله به تنهایی، شیوه‌های مختلف تحریک الکتریکی با الکترودهای غیرکاشتنی در مقایسه با یکدیگر.

ما ثبت تخصصی گروه بی‌اختیاری در کاکرین (Cochrane Incontinence Group Specialised Register) شامل کارآزمایی‌هایی شناسایی‌شده در پایگاه کارآزمایی‌های بالینی ثبت‌شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ MEDLINE؛ MEDLINE In-Process؛ ClinicalTrials.gov؛ WHO ICTRP و جست‌وجوی دستی مجلات و مجموعه مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کردیم (جست‌وجو تا 10 دسامبر 2014 ). فهرست منابع مقالات مرتبط را جست‌وجو کردیم و با متخصصان این زمینه تماس گرفتیم. ما محدودیت زبانی را در نظر نگرفتیم.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه‌تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را که در آن‌ها، تحریک الکتریکی با دستگاه‌های غیرکاشتنی در مقایسه با هر درمان دیگر برای OAB در بزرگسالان مقایسه شده بود، در این مطالعه مروری گنجاندیم. کارآزمایی‌های مناسب شامل بزرگسالان مبتلا به OAB با یا بدون بی‌اختیاری ادراری فوریتی (UUI) بود. کارآزمایی‌هایی که شرکت‌کنندگان بی‌اختیاری ادراری استرسی (SUI) را بررسی کرده بودند، از مطالعه حذف شدند.

دو نویسنده این مطالعه مروری به طور مستقل نتایج جست‌وجوها را کنکاش و داده‌ها را از کارآزمایی‌های متناسب استخراج کردند و خطر سوگیری (Bias) را با معیار سنجش خطر سوگیری همکاری کاکرین سنجیدند.

ما 51 کارآزمایی مناسب (با 3443 شرکت‌کننده به صورت تصادفی) را شناسایی کردیم. سی و سه کارآزمایی اهداف اولیه تغییر ذهنی را در علائم OAB گزارش نکرده بودند. اکثر کارآزمایی‌ها در معرض خطر پائین یا نامشخص سوگیری انتخاب و فرسایشی و خطر نامشخص سوگیری عملکرد و تشخیصی تلقی شدند. عدم وضوح در مورد خطر سوگیری تا حد زیادی ناشی از گزارش‌های ضعیف بود.
بیست و سه کارآزمایی (با 1654 شرکت‌کننده) تحریک الکتریکی را با عدم درمان فعال، پلاسبو یا درمان ساختگی (مداخله جراحی تقلبی) مقایسه کرده بودند. شواهد با کیفیت متوسط نشان دادند که علائم OAB احتمال بیشتری برای بهبود در افراد دریافت کننده ES در مقایسه با عدم درمان فعال، پلاسبو یا درمان ساختگی دارد (خطر نسبی (RR) برای عدم بهبود: 0.54؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.47 تا 0.63). شواهد با کیفیت متوسط نشان داد که تعداد مشابهی از افراد دریافت‌کننده ES و بدون درمان فعال، پلاسبو یا درمان ساختگی دچار عوارض جانبی شدند.
هشت کارآزمایی (با 542 شرکت‌کننده) ES را با درمان محافظه‌کارانه مقایسه کرده بودند. شواهد با کیفیت بسیار پائین پیشنهاد کردند که هیچ تفاوتی بین ES و PFMT و PFMT همره با بیوفیدبک در بهبود علائم OAB وجود ندارد (به ترتیب RR برای عدم بهبود: 0.79؛ 95% فاصله اطمینان (CI)0.51: تا 1.21 و RR: 0.97؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.60 تا 1.57). شواهدی در مورد تفاوت در بروز عوارض جانبی بین ES و درمان محافظه‌کارانه دیده نشد.
شانزده کارآزمایی (با 894 شرکت‌کننده) ES را با درمان دارویی (پروبانتین، تولترودین، اکسی‌بوتینین، پروپانتلین، سوکسینات سولیفناسین، ترودیلین، کلرید تروسپیوم) مقایسه کرده بودند. شواهد با کیفیت متوسط نشان داد که علائم OAB با ES بیشتر از درمان دارویی احتمال بهبود دارد (RR برای بهبود: 0.66؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.48 تا 0.90). شواهد با کیفیت پائین احتمال بروز عوارض جانبی بیشتری را با اکسی‌بوتینین (RR 1.26؛ 95% فاصله اطمینان (CI) 1.07 تا 1.49) و تولترودین (RR: 1.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.21 تا 1.89) نسبت به ES پیشنهاد می‌کردند. شواهد در مورد تفاوت ES و تروسپیوم هیدروکلراید ناکافی بودند (RR: 0.7؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.43 تا 1.25).
هشت کارآزمایی (با 252 شرکت‌کننده) ES همراه با درمان دیگری را با آن درمان به تنهایی مقایسه کرده بود، دو کارآزمایی (با 48 شرکت‌کننده) ES همراه با درمان نگهدارنده را با عدم درمان فعال، پلاسبو یا درمان ساختگی مقایسه کرده و شش کارآزمایی (با 361 شرکت‌کننده) انواع مختلف ES را با یکدیگر مقایسه کرده بودند. هیچ یک از این مقایسه‌ها شواهد کافی برای نشان دادن تفاوت بین گروه‌های درمانی از لحاظ OAB یا عوارض جانبی نداشتند.
شواهد با کیفیت متوسط پیشنهاد کرد که ES کیفیت زندگی مرتبط با OAB را در مقایسه با عدم درمان، پلاسبو و درمان ساختگی بهبود می‌بخشد. شواهد برای نشان دادن اختلاف بین ES و هر درمان دیگر در مورد کیفیت زندگی ناکافی بودند.
شواهد برای تعیین اینکه آیا مزایای ES پس از پایان دوره درمان فعال متوقف می‌شود، ناکافی بودند.

به نظر می‌رسد تحریک الکتریکی هم موثرتر از عدم درمان و هم درمان دارویی برای OAB است. شواهد برای تعیین اینکه آیا ES موثرتر از درمان محافظه‌کارانه است یا اینکه چه نوعی از ES موثرتر است، ناکافی بود. این مطالعه مروری تاکیدی است بر نیاز به انجام کارآزمایی‌های به خوبی طراحی شده در این زمینه که نتایج ذهنی و عوارض جانبی را اندازه گیری کند.