پیشینه
ساکشن اندوتراکئال (endotracheal suctioning)، به مکش مکانیکی ترشحات ریوی از طریق لوله تراشه (ETT؛ endotracheal tube) اطلاق میشود که برای پیشگیری از انسداد راههای هوایی انجام میگیرد. مناسبترین فراوانی برای انجام ساکشن اندوتراکئال هنوز مشخص نیست.
اهداف
تعیین تأثیر انجام ساکشن اندوتراکئال با فراوانی مشخص شده براساس دستور (طبق برنامه قبلی)، درمقابل انجام ساکشن اندوترکئال فقط در صورت وجود اندیکاسیون برای آن (طبق نیاز بیمار) و همچنین تعیین تأثیر انجام ساکشن اندوتراکئال با فراوانی زیاد در مقابل فراوانی کم بر ایجاد ناتوانیهای تنفسی در نوزادان.
روش های جستجو
ما از استراتژیهای جستوجو در گروه مطالعه مروری نوزادان در کاکرین (Cochrane Neonatal Review group)، برای جستوجو در منابع زیر استفاده کردیم: پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبتشده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials (شماره 10؛ 2015))، MEDLINE via PubMed (از 1966 تا 31 اکتبر 2015)، EMBASE (از 1980 تا 31 اکتبر 2015) و CINAHL (از 1982 تا 31 اکتبر 2015). ما همچنین فهرست منابع مقالات بازیابیشده را جستوجو کردیم و با مؤلفین مطالعات برای شناسایی مطالعات بیشتر تماس گرفتیم. ما همچنین پایگاههای اطلاعاتی مرتبط با کارآزماییهای بالینی، مجموعه مقالات کنفرانسها و فهرست منابع مقالات را، برای یافتن کارآزماییهای تصادفیسازی یا نیمهتصادفیسازی کنترلشده جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی، نیمهتصادفیسازی، یا تصادفیسازی خوشهای و کنترلشده که در آنها استراتژیهای مختلف پیرامون فراوانی انجام ساکشن اندوتراکئال در نوزادان تحت ونتیلاسیون مقایسه شده بودند، برای این مطالعه مروری انتخاب شدند.
گردآوری و تحلیل دادهها
ما از روشهای استاندارد گروه مطالعه مروری نوزادان در کاکرین برای این مطالعه مروری استفاده کردیم. دو نویسنده این مطالعه مروری بهطور مستقل، دادهها را استخراج کردند و به ارزیابی خطر سوگیری (bias) در کارآزماییها پرداختند. پیامد اولیه، دیسپلازی برونکوپولمونر (bronchopulmunary dysplasia)، شکلگیری ناقص ریه و مجاری و بیماری مزمن ریوی تعیین شدند.
نتایج اصلی
ما یک کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده را شناسایی کردیم که 97 شرکتکننده از نوزادان با وزن کم در هنگام تولد در آن شرکت داشتند، و دارای شرایط ورود به این مطالعه مروری بود. این مطالعه در انگلستان و در سالهای 1987 تا 1988 انجام گرفته بود. نوزادان در سه روز اول بعد از تولد، به طور تصادفی، هر 6 یا 12 ساعت یکبار ساکشن اندوتراکئال دریافت کردند. کیفیت گزارشها محدود بود و ما خطر سوگیری را در این مطالعه، بالا ارزیابی کردیم. بهعلاوه، این مطالعه از قدرت (power) کافی برخوردار نبود. تفاوت آماری قابلملاحظهای در هیچ یک از پیامدهای گزارش شده وجود نداشت: دیسپلازی برونکوپولمونر (تعریف شده به صورت نیاز به اکسیژن بعد از 30 روز، خطر نسبی (RR): 0.49؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.20 تا 1.20)، بروز پنوموتوراکس (pneumothorax)؛ (RR: 0.70؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.24 تا 2.05)، خونریزی داخل بطنی (RR: 1.12؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.44 تا 2.85)، مرگ نوزادی (RR: 1.40؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.58 تا 3.37) و مدت زمان دریافت ونتیلاسیون (میانه زمانی برابر با 39 ساعت در گروه 12 ساعته، و 28 ساعت در گروه 6 ساعته). به دلیل عدم گزارش میانگین و انحراف معیار، خطر تفاوت (RD) برای این پیامد محاسبه نشد). با توجه به آنکه فقط یک مطالعه در این مطالعه مروری بررسی شد، تستهای ارزیابی ناهمگونی (test for heterogeneity) عملی نبود.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد برای شناسایی ایدهآلترین فراوانی دریافت ساکشن اندوتراکئال در نوزادان تحت ونتیلاسیون کافی نبود. از آنجا که کودکان بسیار نارس، مستعدترین جمعیت برای ابتلا به آسیبهای مغز و ریه هستند، تحقیقات آینده بهتر است روی این گروه تمرکز کنند. بهتر است که ارزیابیها، موارد تحت ونتیلاسیون طولانیمدتتر، که تجمع ترشحات غلیظتر و بیشتری را دارند نیز شامل شوند. کارآزماییها میتوانند شامل مقایسه انجام ساکشن اندوتراکئال طبق برنامه قبلی، درمقابل انجام ساکشن طبق نیاز فعلی باشند یا آنکه موارد انجام ساکشن اندوتراکئال با فراوانی زیاد را با موارد دارای فراوانی کم مقایسه کنند.
خلاصه به زبان ساده
فراوانی انجام ساکشن از طریق لوله استفاده شده در تهویه در نوزادان
سوال مطالعه مروری
ما شواهد را درباره تأثیرات استراتژیهای مختلف در فرارانی انجام ساکشن در نوزادان تحت ونتیلاسیون بررسی کردیم. توجه اصلی ما معطوف به پیشگیری از آسیبهای ریه بود.
پیشینه
با توجه به آنکه ریه نوزادان هنوز در حال تکامل است، ممکن است برای تنفس به کمک احتیاج داشته باشند. در نوزادانی که خود توانایی نفس کشیدن ندارند، یک لوله (catheter) در دهان یا بینی آنها قرار داده میشود، تا راه هوایی آنها را باز نگاه دارد. این عمل را لوله گذاری تراشه (endotracheal intubation) مینامند. ساکشن اندوتراکئال برای پاک کردن ترشحات، باز نگه داشتن مجرای لوله و در نهایت اطمینان خاطر از اینکه نوزادِ تحت ونتیلاسیون، اکسیژن کافی دریافت میکند یا خیر، ضروری است. هدف نهایی این عمل، باید تمیز کردن مجرا از ترشحات موجود تا بیشترین میزان ممکن، ضمن ایجاد کمترین عارضه جانبی باشد. با این وجود، انجام ساکشن، باعث استرس، درد و التهاب در نای این نوزادان میشود. بهترین فراوانی برای انجام ساکشن هنوز مشخص نشده است. انجام ساکشن درون لوله، ممکن است طبق برنامه قبلی تعیین شده توسط متخصص، یا طبق نیاز بیمار انجام گیرد. به علاوه فراوانی انجام ساکشن در روش اول (طبق برنامه قبلی)، ممکن است کم یا زیاد باشد. ما به دنبال یافتن شواهد موجود تا اکتبر 2015 در حمایت از هریک از برنامههای مطرح شده، کاوش کردیم.
ویژگیهای مطالعه
ما پایگاههای اطلاعاتی پزشکی را برای یافتن مطالعات بالینی که استراتژیهای مختلف را با توجه به فراوانی انجام ساکشن اندوتراکئال در نوزادان تحت ونتیلاسیون مقایسه کرده باشند، جستوجو کردیم. ما فقط یک مطالعه را یافتیم که 97 نوزاد با وزن زیر 2.5 کیلوگرم در زمان تولد (low birth weight infants) در آن شرکت کرده بودند. برای نوزادان در سه روز اول بعد از تولد، هر 12 یا هر 6 ساعت، ساکشن انجام شده بود.
نتایج کلیدی
بین نوزادان دو گروه، تفاوت مهمی در طول مدت زمانی که نوزادان تحت ونتیلاسیون بودند، وقوع پنوموتوراکس (pneumothorax، خوابیدن ریهها روی هم به واسطه وجود هوا در فضای اطراف آنها)، نیاز به اکسیژن یا ونتیلاسیون بعد از 30 روز، خونریزی در مغز و مرگ در ماه اول بعد از تولد وجود نداشت.
کیفیت شواهد
ما فقط یک مطالعه یافتیم که در سالهای 1987 تا 1988 انجام گرفته بود و کمبود های زیادی داشت. از این رو ما برای پزشکان و والدین این نوزادان، توصیهای پیرامون فراوانی مناسب برای انجام ساکشن در نوزادانِ تحت ونتیلاسیون نداریم.