جلد 2019 -                   جلد 2019 - صفحات 0-0 | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 10.1002/14651858.CD012680.pub2

XML Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Antonina Mikocka‐Walus, Stephanie L Prady, Justyna Pollok, Adrian J Esterman, Andrea L Gordon, Simon Knowles et al . Adjuvant therapy with antidepressants for the management of inflammatory bowel disease. 3 2019; 2019
URL: http://cochrane.ir/article-1-2570-fa.html
درمان کمکی با داروهای ضد‐افسردگی برای مدیریت بیماری التهابی روده
Antonina Mikocka‐Walus* , Stephanie L Prady , Justyna Pollok , Adrian J Esterman , Andrea L Gordon , Simon Knowles , Jane M Andrews
پیشینه
وجود نشانه‌های اضطراب و افسردگی در بیماری‌ التهابی روده (inflammatory bowel disease; IBD) شایع هستند. داروهای ضد‐افسردگی حدودا توسط 30% از افراد مبتلا به IBD مصرف می‌شوند. با این حال، هیچ دستورالعمل فعلی در مورد درمان کوموربیدیتی اضطراب و افسردگی در افراد مبتلا به IBD با داروهای ضد‐افسردگی، یا داده‌های شفافی در مورد نقش داروهای ضد‐افسردگی در مدیریت نشانه‌های فیزیکی IBD وجود ندارد.
اهداف
اهداف این مطالعه عبارت بودند از ارزیابی اثربخشی و ایمنی داروهای ضد‐افسردگی برای درمان اضطراب و افسردگی در IBD، و ارزیابی تاثیرات داروهای ضد‐افسردگی بر کیفیت زندگی (QoL) و مدیریت فعالیت بیماری در IBD.
روش های جستجو
ما MEDLINE؛ Embase؛ CINAHL؛ PsycINFO؛ CENTRAL و پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های التهابی روده (IBD) در کاکرین را از ابتدا تا 23 آگوست 2018 جست‌وجو کردیم. فهرست منابع، پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌ها، مجموعه مقالات کنفرانس و منابع علمی خاکستری نیز جست‌وجو شدند.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و مطالعات مشاهده‌ای وارد شدند که هر نوع داروی ضد‐افسردگی را با دارونما (placebo)، عدم درمان یا درمان فعال برای IBD مقایسه کردند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم نتایج جست‌وجو را غربالگری، داده‌ها را استخراج کرده و با استفاده از ابزار خطر سوگیری (bias) کاکرین، به ارزیابی سوگیری پرداختند. ما از مقیاس Newcastle‐Ottawa برای ارزیابی کیفیت مطالعات مشاهده‌ای استفاده کردیم. درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) برای ارزیابی قطعیت شواهد حمایت کننده از پیامدها مورد استفاده قرار گرفت. پیامدهای اولیه شامل اضطراب و افسردگی بودند. اضطراب با استفاده از مقیاس بیمارستانی اضطراب و افسردگی (Hospital Anxiety and Depression Scale; HADS) یا مقیاس رتبه‌بندی اضطراب همیلتون (Hamilton Anxiety Rating Scale; HARS) ارزیابی شد. افسردگی با استفاده از HADS یا پرسش‌نامه افسردگی بِک (Beck Depression Inventory) مورد سنجش قرار گرفت. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از حوادث جانبی (AEs)، AE‌های جدی، خروج از مطالعه به دلیل AEها، کیفیت زندگی (quality of life; QoL)، بهبودی بالینی، عود، درد، پذیرش در بیمارستان، جراحی و نیاز به درمان استروئیدی. QoL با استفاده از پرسشنامه WHO‐QOL‐BREF ارزیابی شد. خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) متناظر را برای پیامدهای دو‐حالتی محاسبه کردیم. برای پیامدهای پیوسته، تفاوت میانگین (MD) با 95% CI محاسبه شد. برای تجزیه‌و‌تحلیل، از یک مدل اثر‐ثابت استفاده شد.
نتایج اصلی

ما چهار مطالعه را وارد کردیم (188 شرکت‌کننده). دو مطالعه، ‌RCTهای دوسو‐کور بودند، یک مطالعه، یک کارآزمایی غیر‐تصادفی‌سازی و کنترل شده، و یک مطالعه، مطالعه مشاهده‌ای گذشته‌نگر موردی‐همسان شده بودند. سن شرکت‌کنندگان از 27 تا 37.8 سال بود. در سه مطالعه، شرکت‌کنندگان IBD خاموش داشتند و در یک مطالعه شرکت‌کنندگان دارای IBD فعال یا خاموش بودند. شرکت‌کنندگان در یک مطالعه، دارای کوموربیدیتی اضطراب یا افسردگی بودند. یک مطالعه از دولوکستین (duloxetine) (60 میلی‌گرم در روز)، یک مطالعه از فلوکستین (fluoxetine) (20 میلی‌گرم در روز)، یک مطالعه از تیانپتین (tianeptine) (36 میلی‌گرم در روز) و یک مطالعه از داروهای ضد‐افسردگی مختلف در محدوده‌های بالینی استفاده کردند. سه مطالعه، گروه کنترل با دارونما و یک مطالعه، گروه کنترل با عدم درمان داشت. یک RCT در معرض خطر پائین سوگیری و مطالعه دیگر در معرض خطر بالای سوگیری (داده‌های ناقص پیامد) رتبه‌بندی شدند. یک کارآزمایی غیر‐تصادفی‌سازی و کنترل شده، در معرض خطر بالای سوگیری (تولید تصادفی توالی، پنهان‌سازی تخصیص، کورسازی) ارزیابی شد. یک مطالعه مشاهده‌ای از نظر کیفیت روش‌شناسی، با درجه بالا رتبه‌بندی شد، اما با توجه به طراحی مشاهده‌ای آن، هم‌چنان در معرض خطر بالای سوگیری در نظر گرفته شد.

تاثیر داروهای ضد‐افسردگی بر اضطراب و افسردگی نامطمئن است. در 12 هفته، میانگین نمره اضطراب در شرکت‌کنندگان گروه داروهای ضد‐افسردگی، 3 + 6.11 و در شرکت‌کنندگان گروه دارونما 3.45 + 8.5 بود (MD: ‐2.39؛ 95% CI؛ 4.30‐ تا 0.48‐؛ 44 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). در 12 ماه، میانگین نمره اضطراب در شرکت‌کنندگان گروه داروهای ضد‐افسردگی، 2.5 + 3.8 و در شرکت‌کنندگان گروه دارونما 4.9 + 4.2 گزارش شد (MD: ‐0.40؛ 95% CI؛ 3.47‐ تا 2.67؛ 26 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). در 12 هفته، میانگین نمره افسردگی در شرکت‌کنندگان گروه داروهای ضد‐افسردگی، 2.42 + 7.47 و در شرکت‌کنندگان گروه دارونما 3.57 + 10.5 بود (MD: ‐3.03؛ 95% CI؛ 4.83‐ تا 1.23‐؛ 44 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). در 12 ماه، میانگین نمره افسردگی در شرکت‌کنندگان گروه داروهای ضد‐افسردگی، 2.8 + 2.9 و در شرکت‌کنندگان گروه دارونما 3.4 + 3.1 بود (MD: ‐0.20؛ 95% CI؛ 2.62‐ تا 2.22؛ 26 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین).

تاثیر داروهای ضد‐افسردگی بر AE‌ها نامطمئن است. پنجاه‌وهفت درصد (8/14) از شرکت‌کنندگان گروه داروهای ضد‐افسردگی در برابر 25% (3/12) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، AEها را گزارش کردند (RR: 2.29؛ 95% CI؛ 0.78 تا 6.73؛ شواهد با قطعیت پائین). AEهای شایع گزارش شده عبارت بودند از تهوع، سردرد، سرگیجه، خواب‌آلودگی، مشکلات جنسی، بی‌خوابی، خستگی، خلق‌و‌خوی پائین/اضطراب، خشکی دهان، اسپاسم‌های عضلانی و گُرگرفتگی. هیچ‌کدام از مطالعات وارد شده، هیچ‌یک از AEهای جدی را گزارش نکردند. هیچ‌کدام از مطالعات وارد شده، درد را گزارش نکردند.

یک مطالعه (44 شرکت‌کننده)، QoL را در 12 هفته و مطالعه دیگر (26 شرکت‌کننده)، QoL را در 12 ماه گزارش کردند. Physical, Psychological, Social and Environmental QoL در 12 هفته در مقایسه با دارونما بهبود یافتند (قطعیت همه شواهد پائین بودند). تفاوت‌های گروهی در QoL در 12 ماه وجود نداشت (قطعیت همه شواهد پائین بود). تاثیر داروهای ضد‐افسردگی در حفظ بهبودی بالینی و عود اندوسکوپیک بیماری نامطمئن است. در 12 ماه، 64% (9/14) از شرکت‌کنندگان گروه داروهای ضد‐افسردگی در مقایسه با 67% (8/12) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، بهبودی بالینی را حفظ کردند (RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.55 تا 1.69؛ شواهد با قطعیت پائین). در 12 ماه، هیچ یک (0/30) از شرکت‌کنندگان گروه داروهای ضد‐افسردگی در مقایسه با 10% (3/30) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، عود اندوسکوپیک نداشتند (RR: 0.14؛ 95% CI؛ 0.01 تا 2.65؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین).

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
نتایج مربوط به پیامدهایی که در این مرور ارزیابی شدند، نامطمئن هستند و نمی‌توان در مورد اثربخشی و ایمنی داروهای ضد‐افسردگی در IBD نتیجه‌گیری کرد. مطالعات آینده باید از طرح‌های RCT، با دوره پیگیری طولانی‌تر استفاده کرده و راه‌حل‌هایی را برای بررسی ریزش نمونه (attrition) بیماران ارائه کنند. ورود نشانگرهای عینی فعالیت بیماری به شدت توصیه می‌شود، زیرا داروهای ضد‐افسردگی را از کلاس‌های مختلف تست می‌کنند و در حال حاضر مشخص نیست که داروهای ضد‐افسردگی (یا کلاس وابسته به آن) اثربخشی متفاوتی دارند یا خیر.
خلاصه به زبان ساده
داروهای ضدافسردگی برای بیماری التهابی روده
بیماری التهابی روده چیست؟
بیماری التهابی روده (IBD) یک بیماری مزمن و التهابی است که دستگاه گوارش (کولون (روده بزرگ) یا روده کوچک یا هر دو) را تحت تاثیر قرار می‌دهد. IBD عمدتا شامل بیماری کرون و کولیت اولسراتیو (زخمی) است. علائم IBD عبارتند از اسهال، فوریت در دفع مدفوع (از جمله بی‌اختیاری مدفوع)، درد شکمی، خونریزی رکتال، خستگی و کاهش وزن. هنگامی که افراد دچار علائم IBD می‌شوند، مبتلا به بیماری فعال در نظر گرفته می‌شوند. هنگامی که علائم IBD متوقف می‌شود، بیماری در حال بهبودی است. IBD با بار روانی‌اجتماعی همراه است و میزان افسردگی در افراد مبتلا به IBD دو برابر بیش‌تر از جمعیت عمومی است. اضطراب و افسردگی همراه با IBD، ممکن است همراه با کیفیت نامطلوب زندگی، بدتر شدن فعالیت IBD، میزان بالای بستری شدن در بیمارستان و پایبندی پایین به درمان باشد. تا 30% از افراد مبتلا به IBD، داروهای ضد‌افسردگی مصرف می‌کنند که برای سلامت روانی یا علائم روده‌ای یا هر دو تجویز می‌شوند.

داروهای ضدافسردگی چه هستند؟
داروهای ضد‌افسردگی، داروهایی هستند که برای درمان افسردگی و سایر اختلالات روانی مانند اضطراب مورد استفاده قرار می‌گیرند. هیچ یک از داروهای ضد‌افسردگی در حال حاضر توسط سازمان‌های نظارتی به‌طور خاص برای درمان اضطراب و افسردگی، کنترل علائم فیزیکی یا کاهش التهاب روده در افراد مبتلا به IBD تایید نشده است. با این حال، برخی از داروهای ضد‌افسردگی دارای اندیکاسیون‌هایی برای درمان درد در وضعیت‌های مزمن هستند و معمولا برای مدیریت علائم عملکردی روده در وضعیت‌هایی مانند سندرم روده تحریک‌پذیر استفاده شده‌اند.

محققان چه چیزی را مورد بررسی قرار دادند؟
مطالعات انجام‌شده قبلی در مورد درمان ضد‌افسردگی در IBD مرور شدند. داده‌های برخی از این مطالعات با استفاده از روشی به نام متاآنالیز (meta‐analysis) ترکیب شدند. در حین انجام تجزیه‌وتحلیل، افراد دریافت‌کننده داروهای ضد‌افسردگی با افرادی که داروهای ضد‌افسردگی مصرف نکردند، از نظر میزان اضطراب و افسردگی و هم‌چنین معیارهای دیگر مانند کیفیت زندگی، عوارض جانبی و فعالیت بیماری IBD مقایسه شدند.

محققان چه چیزی را یافتند؟
محققان به جست‌وجوی منابع پزشکی تا 23 آگوست 2018 پرداختند. چهار مطالعه منتشرشده، در مجموع شامل 188 نفر، به بررسی درمان ضدافسردگی در افراد مبتلا به IBD پرداختند. سن شرکت‌کنندگان بین 27 تا 37.8 سال بود. شرکت‌کنندگان در سه مطالعه، IBD در حال بهبودی داشتند و شرکت‌کنندگان یک مطالعه IBD فعال یا IBD در حال بهبود داشتند. شرکت‌کنندگان در یک مطالعه دارای اضطراب یا افسردگی هم‌زمان بودند. یک مطالعه، از دولوکستین (60 میلی‌گرم در روز)، یک مطالعه از فلوکستین (20 میلی‌گرم در روز)، یک مطالعه از تیانپتین (36 میلی‌گرم در روز) و یک مطالعه از داروهای ضدافسردگی مختلف استفاده کردند. سه مطالعه یک گروه کنترل‌شده با دارونما (به عنوان مثال قرص قند) داشت و یک مطالعه گروه کنترل درمان نداشت.
تجزیه‌وتحلیل نشان داد که علائم اضطراب و افسردگی در افراد دریافت‌کننده داروهای ضدافسردگی در مقایسه با دارونما بهبود یافت. شرکت‌کنندگان دریافت‌کننده داروهای ضدافسردگی، دچار عوارض جانبی بیش‌تری نسبت به افراد دریافت‌کننده دارونما شدند. عوارض جانبی گزارش‌شده توسط افراد دریافت‌کننده داروهای ضدافسردگی عبارت بودند از: تهوع، سردرد، سرگیجه، خواب‌آلودگی، مشکلات جنسی، بی‌خوابی، خستگی، خلق‌و‌خوی پائین / اضطراب، خشکی دهان، خواب ضعیف، پاهای بی‌قرار و گرگرفتگی. بعضی از جنبه‌های کیفیت زندگی که بهبود یافت، فعالیت IBD در گروه داروهای ضدافسردگی بود. کیفیت کلی مطالعات واردشده در این مرور ضعیف بود زیرا این مطالعات شرکت‌کنندگان اندکی را وارد کردند و شامل جمعیت‌هایی از IBD بودند که از نظر ویژگی‌های کلیدی با یکدیگر متفاوت بودند. علاوه‌براین، انواع مختلفی از داروهای ضدافسردگی مورد بررسی قرار گرفت، بنابراین شواهد مربوط به هر یک از داروهای ضدافسردگی نامشخص بودند. بنابراین، برای تایید این مشاهدات، انجام مطالعات بیش‌تری مورد نیاز هستند.

نتیجه‌گیری
نتایج مربوط به پیامدهای ارزیابی‌شده در این مرور نامشخص هستند و نمی‌توان در مورد منافع و آسیب‌های داروهای ضدافسردگی در IBD نتایج محکمی گرفت. مطالعات بیشتری لازم است تا بتوان در مورد منافع و آسیب‌های استفاده از داروهای ضدافسردگی در افراد مبتلا به IBD نتایج محکمی گرفت.

(1322 مشاهده)
متن کامل [PDF 4 kb]   (113 دریافت)    

پذیرش: 1397/6/1 | انتشار: 1398/1/23