پیشینه
در سراسر دنیا فنیتوئین و والپروات رایجترین داروهایی هستند که به عنوان داروهای ضدصرع استفاده میشوند. عموما این باور وجود دارد که فنیتوئین برای تشنجهای پارشیال و والپروات برای تشنجهای ژنرالیزه تونیک-کلونیک (با یا بدون انواع دیگر تشنج ژنرالیزه) اثربخشتر است. این مطالعه مروری یکی از سری مطالعات مروری کاکرین است که به بررسی درمان تکدارویی پرداخته است. این آخرین بهروزرسانی این مطالعه مروری است که اولین بار در سال 2001 چاپ شده و دوباره در 2013 بهروزرسانی شده بود.
اهداف
این مطالعه جهت مرور مدت زمان قطع دارو (withdrawal)، بهبود (remission) و بروز اولین حمله صرع در بیماران مبتلا به صرع پارشیال یا ژنرالیزه تونیک-کلونیک (با یا بدون انواع دیگر صرع ژنرالیزه) است که در مقایسه با افرادی که والپروات مصرف کردهاند، تحت درمان تکدارویی با فنیتوئین بودهاند.
روش های جستجو
ما پژوهش خود را براساس بررسی منابع زیر انجام دادیم: ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین (Cochrane Epilepsy Group's Specialised Register)(19 می 2015)، پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials)، کتابخانه کاکرین (The Cochrane Library)(شماره 4؛ 2015)، MEDLINE (از 1946 تا 19 می 2015)، SCOPUS (تا 19 فوریه 2013)، ClinicalTrials.gov (تا 19 می 2015) و پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO International Clinical Trials Registry Platform; ICTRP) (تا 19 می 2015). ما کارآزماییهای بالینی ثبت شده را بررسی کردیم، در مجلات مرتبط جستوجوی دستی انجام دادیم و با کمپانیهای دارویی و محققانی که در این زمینه کارشناس بودند، تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (RCTs؛ Randomised Controlled Trials) در کودکان و بزرگسالان مبتلا به صرع پارشیال یا صرع ژنرالیزه تونیک-کلونیک که به مقایسه درمان تکدارویی با فنیتوئین در برابر درمان تکدارویی با والپروات پرداختهاند.
گردآوری و تحلیل دادهها
این یک مطالعه مروری براساس اطلاعات فردی (IPD) است. پیامد تا 1) زمان قطع درمان (زمان باقی ماندن)، 2) زمان دستیابی به بهبود 12 ماهه (دوره بدون صرع)، 3) زمان دستیابی به بهبود 6 ماهه (دوره بدون صرع) و 4) زمان بروز اولین صرع (پس از تصادفیسازی) بوده است.
ما از مدلهای رگرسیون نسبت خطر Cox برای براورد نسبت خطر (HR) با 95% فاصله اطمینان (Cl) و روش واریانس معکوس عمومی برای بدست آوردن نسبت خطر کلی و فاصله اطمینان 95% استفاده کردیم.
نتایج اصلی
در کل IPD برای 669 بیمار از 1119 نفری که واجد شرایط بودند و از 5 کار آزمایی انتخاب شده از میان 11 کارآزمایی برگزیده، میسر شد، یعنی 60 درصد از میزانی که بالقوه واجد شرایط بودند. نتایج برای حملههای صرع پارشیال (چه ساده و چه کمپلکس و صرع ژنرالیزه تونیک-کلونیک ثانویه) و صرع ژنرالیزه تونیک-کلونیک انتخاب شد، اما انواع دیگر صرع (مانند صرع کوچک یا میوکلنوس) درنظر نگرفته شدند. در مورد پیامدهای مربوط به بهبود: HR بزرگتر از 1 نشان دهنده مزیت استفاده از فنیتوئین و پیامدها در مورد اولین حمله صرع و قطع درمان، HR بزرگتر از 1 نشان دهنده مزیت استفاده از والپروات است.
نتایج کلی اصلی (که HR ترکیبی را بر اساس نوع صرع محاسبه میکرد) در مورد زمانها به شرح زیر بود: 1) زمان سپری شده بدون درمان 1.09 (با 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 1.55)، 2) زمان دستیابی به بهبود 12 ماهه 0.98 (با 95% فاصله اطمینان (CI): 0.78 تا 1.23)، 3) زمان دستیابی به بهبود 6 ماهه 0.95 (با 95% فاصله اطمینان (CI): 0.78 تا 1.15)، و 4) زمان اولین صرع 0.93 (با 95% فاصله اطمینان (CI): 0.75 تا 1.14). بنابراین به طور کلی نتایج حاکی از این است که تفاوت چندانی بین داروها از نظر پیامد وجود ندارد. ما هیچ اثر متقابل آماری بین درمان و نوع صرع (پارشیال در برابر ژنرالیزه ) نیافتیم.
نتیجهگیریهای نویسندگان
ما مدرکی دال بر وجود تفاوت معنیدار میان استفاده از فنیتوئین و والپروات در ایجاد پیامد در این مطالعه مروری پیدا نکردیم. با این حال اشکال در طبقهبندی نوع تشنج ممکن است روی نتایج این بررسی اثر گذاشته باشد. این نتایج در مورد انواع دیگر صرع مثل صرع کوچک و میوکلنوس صدق نمیکند. هیچ مدرک آشکاری برای تقویت یا رد سیاستهای درمان وجود ندارد.
خلاصه به زبان ساده
استفاده از درمان تکدارویی فنیتوئین در مقابل استفاده از والپروات، برای بیماران مبتلا به صرع پارشیال و صرع تونیک کلونیک.
پیشینه
بیماری صرع اختلالی است که با حملات تشنج تکرار شونده مشخص میشود و با امواج الکتریکی غیرنرمال مغزی همراه است. ما درباره دو نوع صرع مطالعه کردیم: صرع ژنرالیزه که در آن تخلیه الکتریکی در یک ناحیه مشخص از مغز آغاز میشود و به نواحی دیگر مغز سرایت میکند و صرع پارشیال که یک ناحیه مشخص را درگیر میکند (یا کل یک نیمکره از مغز یا قسمتی از یک لوب از مغز را درگیر میکند). اغلب تشنجها با درمان تکدارویی ضدصرع قابل کنترل هستند. درتمام دنیا فنیتوئین و والپروات معمولترین داروهایی هستند که به عنوان ضدصرع از آنها استفاده میشود.
اهداف
فنیتوئین و والپروات شایعترین داروهای استفاده شده در درمان افراد مبتلا به صرع هستند. هدف از این مطالعه مقایسه این دو دارو از نظر چگونگی کنترل تشنج و انتخاب افراد مناسب، برای درمان موثرتر است.
روشها
آخرین جستوجو جهت نگارش این مطالعه مروری در 19 می 2015 انجام شد. ما 11 RCT را ارزیابی کردیم که فنیتوئین را با والپروات مقایسه کرده بودند، و نهایتا موفق به ترکیب دادههای 699 نفر از 5 مطالعهای شدیم که از میان 11 مطالعه انتخاب شده بودند. اما دادههای 450 نفر از 6 مطالعه باقیمانده، در دسترس نبودند تا قابل استفاده در این مطالعه باشند.
نتایج اصلی
این مطالعه مروری مطالعات موفق به پیدا کردن تفاوتی بین این دو دارو در درمان انواعی از تشنج که مطالعه شده بودند، چه در پیامد بعد از قطع دارو و چه در کنترل تشنج، نشد. از طرفی، این مطالعه دلایل کافی برای تغییر سیاستگذاری در استفاده از والپروات در صرع ژنرالیزه تونیک کلونیک و استفاده از فنیتوئین در صرع پارشیال ارایه نکرد، اگرچه تا 49% از افراد شرکتکننده در این مطالعه که به عنوان صرع ژنرالیزه شناخته شده بودند، به اشتباه در این گروه دستهبندی شده بودند و این اشتباه در طبقهبندی ممکن است در نتایج ما تاثیر گذاشته باشد. ما نمیتوانیم برای افرادی که مبتلا به صرع ژنرالیزه از نوعی غیر از تونیک کلونیک هستند، استفاده از والپروات را ارجح بدانیم.
کیفیت شواهد
ارزیابی ما از کیفیت مدارک در مورد قطع درمان، متوسط و در مورد پیامد تشنج، پائین تا بسیار پائین است و به نظر میرسد که این به علت اشتباه در طبقهبندی نوع تشنج باشد که بر نتایج اثر گذاشته است.
نتیجهگیریهای نویسندگان
فنیوئین و والپروات معمولترین داروهایی هستند که در درمان افراد مبتلا به صرع استفاده میشوند اما ما تفاوتی بین این دو دارو در درمان انواع مختلف صرع پیدا نکردیم. به این علت که اشتباه در طبقهبندی نوع صرع ممکن است روی نتایج این مطالعه مروری تاثیر گذاشته باشد، اطلاعات بیشتری مورد نیاز است.