پیشینه
ترومبوز ورید عمقی (DVT) در حدود یک نفر در 1000 فرد بزرگسال را در هر سال درگیر میکند و مرگومیر سالانه آن به 14.6%میرسد. بهویژه، DVT ایلئوفمورال میتواند منجر به ترومبوز عودکننده و سندرم پس از ترومبوز (PTS) شود که یک بیماری دردناک است و میتواند باعث ایجاد نارسایی مزمن وریدی، ادم و زخم شود. این امر باعث ناتوانی قابلملاحظه، کیفیت مختل شده زندگی و بار اقتصادی می شود. تکنیکهای حذف اولیه ترومبوز در بیماران مبتلا به DVT ایلئوفمورال مورد حمایت قرار گرفتهاند تا باز بودن ورید بهبود یابد، از اختلال دریچه جلوگیری شود و عوارض مانند سندرم پس از ترومبوز و زخم وریدی در آینده کاهش یابد. یکی از این روشها، ترومبکتومی فارماکومکانیکال، ترکیبی از ترومبوکتومی مبتنی بر کاتتر و ترومبولیز با هدایت کاتتر است.
اهداف
ارزیابی اثرات ترومبوکتومی فارماکومکانیکال در برابر ضدانعقادها (بهتنهایی یا با جورابهای فشردهسازی)، ترومبکتومی مکانیکی، ترومبولیز یا سایر روشهای داخل عروقی در مدیریت افراد مبتلا به DVT حاد ورید ایلئوفمورال.
روش های جستجو
متخصص اطلاعات گروه عروق در کاکرین پایگاه ثبت تخصصی (آخرین جستوجو در دسامبر 2015) و پایگاه ثبت کارآزماییهای کاکرین (آخرین جستوجو در دسامبر 2015) را بررسی کرد. ما بانکهای اطلاعاتی کارآزماییهای بالینی را برای جزئیات مطالعات در حال انجام یا منتشر نشده و فهرست منابع مقالات مرتبط بازیابی شده را توسط جستجوهای الکترونیکی برای استنادهای اضافی جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده که در آن بیماران مبتلا به ترومبوز ورید عمقی ایلئوفمورال به منظور دریافت ترومبوکتومی فارماکومکانیکال در برابر درمان ضدانعقادی، ترومبوکتومی مکانیکی، ترومبولیز (ترومبولیز سیستمیک یا با هدایت کاتتر) یا سایر روشهای داخل عروقی برای درمان DVT ایلئوفمورال اختصاص داده شدند.
گردآوری و تحلیل دادهها
حداقل دو نفر از نویسندگان مرور مستقل از هم مطالعات شناسایی شده را برای ورود بالقوه ارزیابی کردند.
نتایج اصلی
ما هیچ کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده را نیافتیم که معیارهای واجد شرایط را برای این مرور داشته باشند. ما یک مطالعه در حال انجام را شناسایی کردیم.
نتیجهگیریهای نویسندگان
هیچ کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شدهای وجود نداشت که اثرات ترومبکتومی فارماکومکانیکال را در برابر درمان ضدانعقادی (به تنهایی یا با جورابهای فشردهسازی)، ترومبکتومی مکانیکی، ترومبولیز یا سایر روشهای داخل عروقی در مدیریت افراد مبتلا به DVT حاد ورید ایلئوفمورال سنجیده و واجد شرایط معیارهای ورود به این مرور باشند. به انجام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده بیشتری با کیفیت بالا نیاز است.
خلاصه به زبان ساده
ترومبکتومی فارماکومکانیکال برای ترومبوز ورید عمقی ایلئوفمورال
پیشینه
ترومبوز ورید عمقی (DVT) وضعیتی است که در آن لختهشدن خون در ورید عمقی پا یا لگن ایجاد میشود. این وضعیت حدود 1 در 1000 نفر را تحت تاثیر قرار میدهد. اگر DVT درمان نشود، لخته میتواند در خون حرکت کند و شریانها را در ریهها مسدود کند. این وضعیت تهدید کننده زندگی، آمبولی ریه نامیده میشود و در حدود 3 تا 4 در 10000 نفر اتفاق میافتد. یکی دیگر از عوارض جانبی DVT، سندروم پس از ترومبوز (PTS) است که در آن بیمار درد، تورم و تغییرات در پوست اندام تحتانی را تجربه میکند که میتواند منجر به زخم شود. این وضعیت باعث ناتوانی قابلتوجهی میشود و کیفیت زندگی را کاهش میدهد و برای سیستمهای مراقبتهای سلامت هزینه زیادی دارد.
یکی از راههای جلوگیری از لخته شدن خون یا PTS دیگر، برداشتن لخته است. برای انجام این کار چندین راه وجود دارد. یک کاتتر میتواند وارد داخل رگ شده و لخته را به طور مستقیم خارج کند (ترومبکتومی مکانیکی)، لخته میتواند از طریق استفاده از داروهای تزریق شده به ورید در پا یا به طور مستقیم در محل لخته با استفاده از کاتتر و کنترل اشعه X (ترومبولیز فارماکومکانیکال) یا ترکیبی از دو روش از بین برود. این مرور با هدف تعیین میزان ایمنی و اثربخشی ترومبکتومی فارماکومکانیکال در مقایسه با روشهای دیگر انجام شده است.
نتایج اصلی
هیچ کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده که با معیارهای ورود این مرور (اکنون تا دسامبر 2015) مطابقت داشته باشد، وجود نداشت. ما یک مطالعه در حال انجام را شناسایی کردیم.
کیفیت شواهد
در حال حاضر کمبود کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده که اثربخشی و ایمنی تطبیقی ترومبوکتومی فارماکومکانیکال را در مدیریت بیماران DVT بررسی میکنند، وجود دارد.
نتیجهگیری
تحقیقات بیشتر مورد نیاز است تا نتیجهگیری انجام شود.