سه شنبه 28 فروردین 1403
جلد 2016 -
جلد 2016 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Kurinchi Selvan Gurusamy, Charnelle Lusuku, Brian R Davidson. Pregabalin for decreasing pancreatic pain in chronic pancreatitis. 3 2016; 2016
URL: http://cochrane.ir/article-1-1791-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1791-fa.html
پیشینه
درد مزمن شکمی یکی از علائم اصلی در افراد مبتلا به پانکراتیت مزمن است. نقش پرگابالین (pregabalin) در افراد مبتلا به درد مزمن پانکراس ناشی از پانکراتیت مزمن نامشخص است.
اهداف
ارزیابی مزایا و مضرات پرگابالین در افراد مبتلا به درد مزمن شکمی به علت پانکراتیت مزمن.
روش های جستجو
ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) را در کتابخانه کاکرین 2015، شماره 6 و MEDLINE ،EMBASE ،Index Citation Index Expanded، و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌ها را تا جون 2015 جست‌وجو کردیم. همچنین منابع کارآزمایی‌های واردشده را برای شناسایی کارآزمایی‌های بیشتر جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
ما فقط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCT) را برای ورود به مرور انتخاب کردیم که در افراد مبتلا به درد مزمن پانکراس به علت پانکراتیت مزمن، بدون در نظر گرفتن زبان، کورشدگی یا وضعیت انتشار انجام شده بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را شناسایی و داده‌ها را استخراج کردند. ما خطر نسبی (RR) یا تفاوت میانگین (MD) را با 95% فاصله اطمینان (CI) با استفاده از RevMan 5، براساس آنالیز intention-to-treat محاسبه کردیم.
نتایج اصلی
فقط یک مطالعه که توسط Pfizer تأمین مالی شده بود، معیارهای ورود را برای مرور داشت. در مجموع 64 نفر (با درد مزمن ناشی از پانکراتیت مزمن) به‌طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: دوزهای افزایش‌یابنده پرگابالین (150 میلی‌گرم در روز به 600 میلی‌گرم در روز، 34 شرکت کننده) یا دارونمای تطبیق داده شده (30 نفر). شرکت‌کنندگان پرگابالین یا دارونما را به مدت سه هفته به‌صورت سرپایی دریافت کردند. نتایج در پایان درمان اندازه‌گیری شد (مثلا، سه هفته پس از شروع درمان). شرکت‌کنندگان به‌طور بالقوه همزمان داروهای ضد درد مصرف می‌کردند و انتظار می‌رفت که در طول کارآزمایی روی رژیم پایداری که باعث شده بود وارد مرور شوند، باقی بمانند. این کارآزمایی در معرض خطر کم سوگیری قرار داشت. کیفیت کلی شواهد کم یا متوسط بود.
فقط یک پیامد کوتاه‌مدت در این کارآزمایی قابل دسترس بود. پیامدهای میان و طولانی‌مدت، تعداد روزهای از دست رفته از کار، طول مدت بستری در بیمارستان به دلیل نیاز به کنترل درد قابل دسترس نبودند. این کارآزمایی دریافت که تغییرات در استفاده از اوپیوئیدها (MD: 26.00 میلی‌گرم؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 47.36 - تا 4.64 - ؛ شرکت کنندگان = 64؛ شواهد با کیفیت متوسط) و تغییرات درصد نمره درد نسبت به پایه (MD: 12.00 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 21.82 - تا 2.18 - ؛ شرکت کنندگان = 64؛ شواهد با کیفیت متوسط) در شرکت‌کنندگان دریافت کننده پرگابالین در مقایسه با افرادی که دارونما گرفتند، بهتر بود. این کارآزمایی دریافت که عوارض جانبی بیشتری در شرکت‌کنندگان دریافت کننده پرگابالین در مقایسه با افرادی که دارونما گرفتند رخ داد (RR: 1.71؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.20 تا 2.43؛ شرکت کنندگان = 64). تفاوت‌ها بین پرگابالین و دارونما از نظر کیفیت زندگی کوتاه‌مدت مرتبط با سلامت که با پرسشنامه EORTC CLQ-30 اندازه‌گیری شد، (MD: 11.40؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.28 - تا 26.08؛ شرکت کنندگان = 64؛ شواهد با کیفیت متوسط)، نسبت افراد مبتلا به حوادث عوارض جانبی (RR: 1.76؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.35 تا 8.96؛ شرکت کنندگان = 64؛ شواهد با کیفیت پائین) و نسبت افرادی که نیاز به بستری در بیمارستان داشتند جانبی (RR: 0.44؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.04 تا 4.62؛ شرکت کنندگان = 64؛ شواهد با کیفیت پائین) مبهم بودند.
فقط یک پیامد کوتاه‌مدت در این کارآزمایی قابل دسترس بود. پیامدهای میان و طولانی‌مدت، تعداد روزهای از دست رفته از کار، طول مدت بستری در بیمارستان به دلیل نیاز به کنترل درد قابل دسترس نبودند. این کارآزمایی دریافت که تغییرات در استفاده از اوپیوئیدها (MD: 26.00 میلی‌گرم؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 47.36 - تا 4.64 - ؛ شرکت کنندگان = 64؛ شواهد با کیفیت متوسط) و تغییرات درصد نمره درد نسبت به پایه (MD: 12.00 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 21.82 - تا 2.18 - ؛ شرکت کنندگان = 64؛ شواهد با کیفیت متوسط) در شرکت‌کنندگان دریافت کننده پرگابالین در مقایسه با افرادی که دارونما گرفتند، بهتر بود. این کارآزمایی دریافت که عوارض جانبی بیشتری در شرکت‌کنندگان دریافت کننده پرگابالین در مقایسه با افرادی که دارونما گرفتند رخ داد (RR: 1.71؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.20 تا 2.43؛ شرکت کنندگان = 64). تفاوت‌ها بین پرگابالین و دارونما از نظر کیفیت زندگی کوتاه‌مدت مرتبط با سلامت که با پرسشنامه EORTC CLQ-30 اندازه‌گیری شد، (MD: 11.40؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.28 - تا 26.08؛ شرکت کنندگان = 64؛ شواهد با کیفیت متوسط)، نسبت افراد مبتلا به حوادث عوارض جانبی (RR: 1.76؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.35 تا 8.96؛ شرکت کنندگان = 64؛ شواهد با کیفیت پائین) و نسبت افرادی که نیاز به بستری در بیمارستان داشتند جانبی (RR: 0.44؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.04 تا 4.62؛ شرکت کنندگان = 64؛ شواهد با کیفیت پائین) مبهم بودند.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
بر اساس شواهد با کیفیت کم و متوسط، استفاده کوتاه‌مدت از پرگابالین باعث کاهش مصرف کوتاه‌مدت اوپیوئیدها و نمره درد در کوتاه‌مدت می‌شود؛ اما عوارض جانبی را در مقایسه با دارونما در افراد مبتلا به درد مزمن ناشی از پانکراتیت مزمن افزایش می‌دهد. کاربرد بالینی کاهش مصرف کوتاه‌مدت اوپیوئیدها و نمره‌های کوتاه مدت درد مشخص نیست.
کارآزمایی‌های آینده باید نقش پرگابالین را در کاهش درد مزمن در پانکراتیت مزمن با توجه به اثرات متوسط یا بلندمدت پرگابالین ارزیابی کنند و شامل پیامدهایی نظیر کیفیت زندگی، عوارض جانبی ناشی از درمان، تعداد روزهای کاری از دست رفته، تعداد روزهای پذیرش در بیمارستان، و طول مدت اقامت در بیمارستان، علاوه بر نمره درد، برای ارزیابی تاثیر بالینی و اجتماعی و اقتصادی باشند.
کارآزمایی‌های آینده باید نقش پرگابالین را در کاهش درد مزمن در پانکراتیت مزمن با توجه به اثرات متوسط یا بلندمدت پرگابالین ارزیابی کنند و شامل پیامدهایی نظیر کیفیت زندگی، عوارض جانبی ناشی از درمان، تعداد روزهای کاری از دست رفته، تعداد روزهای پذیرش در بیمارستان، و طول مدت اقامت در بیمارستان، علاوه بر نمره درد، برای ارزیابی تاثیر بالینی و اجتماعی و اقتصادی باشند.
خلاصه به زبان ساده
پرگابالین برای کاهش درد شکمی در افراد مبتلا به پانکراتیت مزمن
سوال مطالعه مروری
آیا پرگابالین در کاهش درد شکمی در افراد مبتلا به پانکراتیت مزمن مفید است؟
پیشینه
پانکراس یک ارگان شکمی است که چندین آنزیم گوارشی را به سیستم داکتال پانکراس ترشح می‌کند که آن‌ها به روده کوچک خالی می‌شوند. همچنین شامل جزایر لانگرهانس است که شامل هورمون‌های متعددی می‌شود، از جمله انسولین. پانکراتیت مزمن التهاب طولانی‌مدت و پیشرفته پانکراس است که منجر به تخریب و جایگزینی بافت پانکراس با بافت فیبروز می‌شود. این مساله ممکن است منجر به کمبود آنزیم‌های گوارشی و انسولین (به تنظیم قند خون کمک می‌کند)، و در نهایت منجر به دیابت شود (شرایطی که در آن سطح قند خون افراد بیش از حد بالا می‌رود). الکل به‌عنوان عامل اصلی این وضعیت محسوب می‌شود، اما برخی عوامل دیگر عبارتند از: سیگار کشیدن، برخی داروها و انواع اختلالات دیگر. درد مزمن شکمی علامت اصلی پانکراتیت مزمن است. درد معمولا در قسمت فوقانی شکم رخ می‌دهد و معمولا به صورت درد عمیق، نفوذی، و با انتشار به سمت پشت توصیف می‌شود. نظریه‌های مختلف در مورد علت درد در پانکراتیت مزمن وجود دارد. یکی از نظریه‌ها این است که روند بیماری روی اعصاب تامین‌کننده لوزالمعده تاثیر می‌گذارد. پرگابالین انتقال درد را از طریق اعصاب مهار می‌کند. پرگابالین ممکن است درد را در افراد مبتلا به پانکراتیت مزمن کاهش دهد؛ اما ممکن است تعدادی عوارض جانبی ایجاد کند. برخی از عوارض جانبی رایج عبارتند از: خواب‌آلودگی بیش از حد، تاری دید، دوبینی، دهان خشک، یبوست، استفراغ، باد بیش از حد، احساس هیجان، سردرگمی، کاهش میل جنسی، تحریک‌پذیری، احساس سرگیجه، احساس ناهماهنگی، لرزش، مشکل گفتاری، احساس سوزن زدن یا تکان دادن (پین و سوزن) و اختلالات توجه و حافظه. عوارض جانبی مکرر، اما جدی شامل موارد زیر است: کم‌خونی، نارسایی قلبی و نارسایی کلیوی برگشت‌پذیر. این مرور شامل تمام مطالعات انجام شده تا تاریخ 22 ژوئن 2015 درباره مزایا و معایب استفاده از پرگابالین برای درمان درد مزمن در افراد مبتلا به پانکراتیت مزمن است.
ویژگی‌های مطالعه
ما فقط یک مطالعه را که توسط Pfizer حمایت مالی شده بود، یافتیم که واجد معیارهای ورود به این مطالعه بود. در مجموع 64 نفر (با درد مزمن ناشی از پانکراتیت مزمن) در یک کلینیک سرپایی به‌طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: دوزهای افزایش‌یابنده پرگابالین (150 میلی‌گرم در روز به 600 میلی‌گرم در روز، 34 شرکت کننده) یا دارونمای تطبیق داده شده (درمان ساختگی؛30 نفر). تصمیم‌گیری درمورد این‌که شرکت‌کننده پرگابالین یا دارونما دریافت کند، با استفاده از روش‌های مشابه شبیه به پرتاب سکه انجام شد تا اطمینان حاصل شود که شرکت‌کنندگان در دو گروه مشابه بودند. شرکت‌کنندگان پرگابالین یا پلاسبو را به مدت سه هفته دریافت کردند، سپس پیامدها اندازه‌گیری شدند. شرکت‌کنندگان بالقوه دیگری که ضددردهای دیگری استفاده کرده بودند، مجاز به شرکت در مطالعه بودند. بنابراین، این کارآزمایی نقش پرگابالین را علاوه بر سایر داروهای ضددرد برای کاهش درد مزمن شکمی به علت پانکراتیت مزمن ارزیابی می‌کند.
نتایج اصلی
فقط پیامدهای کوتاه‌مدت در این کارآزمایی در دسترس بود. این کارآزمایی دریافت که تغییرات در مصرف اوپیوئیدها (داروهایی مشابه مورفین) و نمره درد نسبت به ابتدای مطالعه در شرکت کنندگان مصرف کننده پرگابالین نسبت به کسانی که دارونما مصرف می‌کردند بهتر بود. مشخص نیست که این تغییرات تأثیر قابل توجهی بر زندگی شرکت‌کنندگان داشتند. این کارآزمایی همچنین دریافت که عوارض جانبی در شرکت‌کنندگان مصرف کننده پرگابالین در مقایسه با کسانی که دارونما مصرف می‌کنند، بیشتر وجود دارد. تفاوت بین پرگابالین و دارونما برای کیفیت زندگی مرتبط با سلامت کوتاه‌مدت، درصد افراد مبتلا به عوارض جانبی جدی و درصد افرادی که نیاز به پذیرش بیمارستان دارند، نامشخص است.
پیامدهای میان و بلندمدت، تعداد روزهای از دست رفته از کار، و طول مدت بستری در بیمارستان در این کارآزمایی مشخص نبود.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد کم تا متوسط بود. در نتیجه، انجام مطالعات بیشتر در این زمینه الزامی است.
آیا پرگابالین در کاهش درد شکمی در افراد مبتلا به پانکراتیت مزمن مفید است؟
پیشینه
پانکراس یک ارگان شکمی است که چندین آنزیم گوارشی را به سیستم داکتال پانکراس ترشح می‌کند که آن‌ها به روده کوچک خالی می‌شوند. همچنین شامل جزایر لانگرهانس است که شامل هورمون‌های متعددی می‌شود، از جمله انسولین. پانکراتیت مزمن التهاب طولانی‌مدت و پیشرفته پانکراس است که منجر به تخریب و جایگزینی بافت پانکراس با بافت فیبروز می‌شود. این مساله ممکن است منجر به کمبود آنزیم‌های گوارشی و انسولین (به تنظیم قند خون کمک می‌کند)، و در نهایت منجر به دیابت شود (شرایطی که در آن سطح قند خون افراد بیش از حد بالا می‌رود). الکل به‌عنوان عامل اصلی این وضعیت محسوب می‌شود، اما برخی عوامل دیگر عبارتند از: سیگار کشیدن، برخی داروها و انواع اختلالات دیگر. درد مزمن شکمی علامت اصلی پانکراتیت مزمن است. درد معمولا در قسمت فوقانی شکم رخ می‌دهد و معمولا به صورت درد عمیق، نفوذی، و با انتشار به سمت پشت توصیف می‌شود. نظریه‌های مختلف در مورد علت درد در پانکراتیت مزمن وجود دارد. یکی از نظریه‌ها این است که روند بیماری روی اعصاب تامین‌کننده لوزالمعده تاثیر می‌گذارد. پرگابالین انتقال درد را از طریق اعصاب مهار می‌کند. پرگابالین ممکن است درد را در افراد مبتلا به پانکراتیت مزمن کاهش دهد؛ اما ممکن است تعدادی عوارض جانبی ایجاد کند. برخی از عوارض جانبی رایج عبارتند از: خواب‌آلودگی بیش از حد، تاری دید، دوبینی، دهان خشک، یبوست، استفراغ، باد بیش از حد، احساس هیجان، سردرگمی، کاهش میل جنسی، تحریک‌پذیری، احساس سرگیجه، احساس ناهماهنگی، لرزش، مشکل گفتاری، احساس سوزن زدن یا تکان دادن (پین و سوزن) و اختلالات توجه و حافظه. عوارض جانبی مکرر، اما جدی شامل موارد زیر است: کم‌خونی، نارسایی قلبی و نارسایی کلیوی برگشت‌پذیر. این مرور شامل تمام مطالعات انجام شده تا تاریخ 22 ژوئن 2015 درباره مزایا و معایب استفاده از پرگابالین برای درمان درد مزمن در افراد مبتلا به پانکراتیت مزمن است.
ویژگی‌های مطالعه
ما فقط یک مطالعه را که توسط Pfizer حمایت مالی شده بود، یافتیم که واجد معیارهای ورود به این مطالعه بود. در مجموع 64 نفر (با درد مزمن ناشی از پانکراتیت مزمن) در یک کلینیک سرپایی به‌طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: دوزهای افزایش‌یابنده پرگابالین (150 میلی‌گرم در روز به 600 میلی‌گرم در روز، 34 شرکت کننده) یا دارونمای تطبیق داده شده (درمان ساختگی؛30 نفر). تصمیم‌گیری درمورد این‌که شرکت‌کننده پرگابالین یا دارونما دریافت کند، با استفاده از روش‌های مشابه شبیه به پرتاب سکه انجام شد تا اطمینان حاصل شود که شرکت‌کنندگان در دو گروه مشابه بودند. شرکت‌کنندگان پرگابالین یا پلاسبو را به مدت سه هفته دریافت کردند، سپس پیامدها اندازه‌گیری شدند. شرکت‌کنندگان بالقوه دیگری که ضددردهای دیگری استفاده کرده بودند، مجاز به شرکت در مطالعه بودند. بنابراین، این کارآزمایی نقش پرگابالین را علاوه بر سایر داروهای ضددرد برای کاهش درد مزمن شکمی به علت پانکراتیت مزمن ارزیابی می‌کند.
نتایج اصلی
فقط پیامدهای کوتاه‌مدت در این کارآزمایی در دسترس بود. این کارآزمایی دریافت که تغییرات در مصرف اوپیوئیدها (داروهایی مشابه مورفین) و نمره درد نسبت به ابتدای مطالعه در شرکت کنندگان مصرف کننده پرگابالین نسبت به کسانی که دارونما مصرف می‌کردند بهتر بود. مشخص نیست که این تغییرات تأثیر قابل توجهی بر زندگی شرکت‌کنندگان داشتند. این کارآزمایی همچنین دریافت که عوارض جانبی در شرکت‌کنندگان مصرف کننده پرگابالین در مقایسه با کسانی که دارونما مصرف می‌کنند، بیشتر وجود دارد. تفاوت بین پرگابالین و دارونما برای کیفیت زندگی مرتبط با سلامت کوتاه‌مدت، درصد افراد مبتلا به عوارض جانبی جدی و درصد افرادی که نیاز به پذیرش بیمارستان دارند، نامشخص است.
پیامدهای میان و بلندمدت، تعداد روزهای از دست رفته از کار، و طول مدت بستری در بیمارستان در این کارآزمایی مشخص نبود.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد کم تا متوسط بود. در نتیجه، انجام مطالعات بیشتر در این زمینه الزامی است.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Upper GI and Pancreatic Diseases Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1394/4/1 | انتشار: 1394/11/13
