پیشینه
پنوموتوراکس (pneumothorax)، بیشتر در دوران نوزادی رخ میدهد تا در هر زمان دیگری از زندگی و با افزایش مرگومیر همراه است. این بیماری ممکن است با استفاده از آسپیراسیون به وسیله سرسوزن یا با استفاده از وارد کردن لوله قفسه سینهای (chest tube)، درمان شود. روش اول شامل آسپیره کردن هوا با استفاده از یک سرنگ از طریق یک سرسوزن یا یک آنژیوکاتتر (کاتتر آنژیو) (angiocatheter) معمولا از طریق فضای بین دندهای دوم یا سوم قفسه سینه در خط میدکلاویکولار (midclavicular) است. لوله قفسه سینهای معمولا در فضای جنب قدامی (anterior pleural space) قرار داده میشود که از طریق فضای بین دنده ششم به درون دریچه جنب عبور داده شده، در آنجا میچرخد و به محل پنوموتوراکس هدایت میشود و سپس به یک شیر یا سوپاپ هایملیخ (valve Heimlich) یا درزگیری در زیر آب (underwater seal) با مکش مداوم متصل میشود.
اهداف
مقایسه اثربخشی و ایمنی آسپیراسیون سوزنی و لوله تخلیه بین دندهای در مدیریت پنوموتوراکس نوزادان.
روش های جستجو
ما از استراتژی استاندارد جستوجوی گروه نوزادان در کاکرین (Cochrane Neonatal Review) برای جستوجو در پایگاههای اطلاعاتی زیر استفاده کردیم: پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials) (شماره 11، 2015)، MEDLINE از طریق PubMed (از 1966 تا 30 نوامبر 2015)، EMBASE (از 1980 تا 30 نوامبر 2015)، و CINAHL (از 1982 تا 30 نوامبر 2015). علاوه بر این در پایگاههای اطلاعاتی کارآزماییهای بالینی، مجموعه مقالات کنفرانسها و فهرست منابع مقالات بازیابی شده برای کارآزماییهای بالینی تصادفیسازی و کنترل شده و کارآزماییهای نیمهتصادفیسازی شده به جستوجو پرداختیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای بالینی تصادفیسازی و کنترل شده، کارآزماییهای شبهتصادفیسازی و کنترل شده و کارآزماییهای خوشهای که در آنها آسپیراسیون سوزنی (چه با سوزن و چه با کاتتر آنژیو که در محل نگه داشته شود یا بلافاصله بعد از آسپیراسیون برداشته شود) با لوله تخلیه بیندندهای در نوزادان تازه متولد شده مبتلا به پنوموتوراکس، مقایسه شده باشد.
گردآوری و تحلیل دادهها
برای هر یک از کارآزماییهای وارد شده، دو نویسنده بهطور مستقل از هم دادهها را استخراج (برای مثال تعداد شرکتکنندگان، وزن هنگام تولد، سن حاملگی، نوع سوزن و لوله قفسهسینهای، انتخاب فضای بین دندهای، فشار و دستگاه تخلیه) و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند (به عنوان مثال کفایت تصادفیسازی، کورسازی، کامل بودن پیگیری). پیامدهای اصلی در این مطالعه مروری مرگومیر در دوره نوزادی و در طول دوره بستری در نظر گرفته شد.
نتایج اصلی
یک کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شده (72 نوزاد)، معیارهای ورود را به مرور حاضر داشت. هیچ تفاوتی در میزان مرگومیر (خطر نسبی (RR): 1.50؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.27 تا 8.45) یا عوارض مربوط به روش یافت نشد. پس از آسپیراسیون سوزنی، کاتتر آنژیو در محل باقی گذاشته شده (میانگین: 27.1 ساعت) و بلافاصله پس از آسپیراسیون برداشته نشد. کاتتر آنژیو نسبت به لوله بیندندهای برای مدت کوتاهتری در محل باقی بود (میانگین تفاوت (MD): 11.20 - ساعت؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 15.51 - تا 6.89 - ). هیچ کدام از 36 نوزاد تحت درمان با آسپیراسیون سوزنی با استفاده از کاتتر آنژیو که در محل باقی مانده بود، نیازی به قرار دادن لوله تخلیه بین دندهای پیدا نکردند. به طور کلی، کیفیت شواهد حامی این یافته، اندک بود.
نتیجهگیریهای نویسندگان
در حال حاضر شواهد کافی برای تعیین اثربخشی و ایمنی آسپیراسیون سوزنی در مقابل لوله تخلیه بیندندهای در مدیریت پنوموتوراکس نوزادان وجود ندارد. انجام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده که در آنها به مقایسه دو روش بپردازند، ضروری است.
خلاصه به زبان ساده
آسپیراسیون پنوموتوراکس در نوزاد با یک سوزن کوچک در مقایسه با یک لوله بزرگتر که در فضای بین دندهای کارگذاشته میشود
سوال مطالعه مروری
آیا استفاده از یک سوزن برای آسپیره کردن پنوموتوراکس در مقایسه با یک لوله بین دندهای، مرگومیر را در نوزادان کاهش میدهد؟
پیشینه
پنوموتوراکس به وجود هوا در فضای جنب یا پلورال (فضای بین ریه و قفسه سینه) اطلاق میشود. این بیماری سبب به وجود آمدن شرایط بحرانی در نوزاد شده و ممکن است با استفاده از آسپیراسیون به وسیله سرسوزن یا قرار دادن لوله قفسه سینهای (chest tube) درمان شود. روش اول، کمتر تهاجمی است و ممکن است نیاز به استفاده از لوله قفسه سینهای را از بین ببرد و در نتیجه طول مدت بستری را کاهش دهد. با این حال شکست آسپیراسیون به وسیله سرسوزن ممکن است متعاقبا منجر به نیاز به قرار دادن لوله قفسهسینهای شود که یک روش تهاجمی است. این مرور سیستماتیک، شواهد موجود را درباره تاثیر این دو تکنیک در درمان پنوموتوراکس در نوزادان ارزیابی میکند.
ویژگیهای مطالعه
در این مطالعه مروری، یک کارآزمایی شامل 72 نوزاد را یافتیم که در آن آسپیراسیون با سرسوزن با استفاده از کاتتر آنژیو (که در محل باقی میماند) با روش قرار دادن لوله قفسهسینهای برای درمان پنوموتوراکس مقایسه شده بود.
نتایج اصلی
استفاده از آسپیراسیون سرسوزن با استفاده از کاتتر آنژیو که در محل باقی میماند، نسبت به قرار دادن لوله قفسه سینهای، مرگومیر و یا هر گونه عوارض مربوط به روش را کاهش نمیدهد. نوزادان مبتلا به پنوموتوراکس که با روش کمتر تهاجمی (آسپیراسیون با سوزن با استفاده از کاتتر آنژیو نگه داشته شده در محل) درمان داده شده بودند، هرگز نیاز به قرار دادن لوله بیندندهای پیدا نکرده و مدت زمان استفاده از لوله در آنها کوتاهتر بود.
نتیجهگیری
یک کارآزمایی کوچک شناسایی شده، اطلاعات کافی را برای تعیین اینکه کدام یک از دو روش برای درمان پنوموتوراکس در نوزادان بهتر است، ارائه نمیدهد.