پیشینه
درمانهای ترک سیگار برای تمام افراد سیگاری موثر نیستند، و محققان علاقهمند به شناسایی این زیرگروه از افراد هستند (به عنوان مثال براساس ژنوتیپ) که بهترین پاسخ را به درمانهای خاص نشان دادهاند.
اهداف
ارزیابی اینکه آیا نرخهای ترک با بیومارکرهای شناخته شده ژنتیکی در بازوهای درمان فارماکوتراپی و در مقایسه با پلاسبو متغیر است. ارزیابی اثرات فارماکوتراپیها برای ترک سیگار در زیرگروههایی از افراد سیگاری که بر اساس ژنوتیپ برای پلیمورفیسمهای شناسایی شده گسترده ژنومی تعریف شدند.
روش های جستجو
ما ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین، ثبت کارآزماییهای بالینی، و پایگاههای اطلاعاتی ژنتیکی را برای کارآزماییهای مربوط به فارماکوتراپیها برای ترک سیگار از آغاز تا 16 آگوست 2016 جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشدهای (RCTs) را انتخاب کردیم که افراد سیگاری بزرگسال را به کار گرفتند و تجزیهوتحلیل فارماکوژنومیک کارآزماییهای مربوط به فارماکوتراپیهای ترک سیگار را در مقابل کنترل گزارش کردیم. کارآزماییهای مناسب آنهایی بودند که دادههایی را در مورد پلیمورفیسم تکنوکلئوتیدی (SNPs)، شناساییشده معنیدار (P < 5 × 10-8) گسترده ژنومی، SNPs غیرتکراری، و / یا نسبت متابولیت نیکوتین (NMR) داشتند، که بعد از آن به طور کلی تحت عنوان بیومارکرها توصیف شدند.
گردآوری و تحلیل دادهها
ما از روشهای استاندارد روششناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم. پیامد اولیه پرهیز از مصرف سیگار طی شش ماه بعد از درمان بود. پیامد ثانویه پرهیز از مصرف سیگار در پایان درمان (EOT) بود. ما دو نوع متاآنالیز (meta-analysis) انجام دادیم _ در یکی از آنها، ما ترک سیگار را با درمان فعال در مقابل پلاسبو در گروههای ژنوتیپ ارزیابی کردیم، و در متاآنالیز دیگر ترک سیگار را در گروههای ژنوتیپ در بازوهای درمان مقایسه کردیم. ما تجزیهوتحلیل جداگانهای را در غیراسپانیاییهای سفیدپوست (NHWs) و غیراسپانیایی سیاهپوست (NHBs) انجام دادیم. ما ناهمگونی بین گروههای ژنوتیپ را با استفاده از آمارههای T2، I2، و Q کاکرین ارزیابی کردیم.
نتایج اصلی
تجزیهوتحلیلها 18 کارآزمایی را شامل 9017 شرکتکننده انتخاب کردند، 6924 شرکتکننده NHW و 2093 شرکتکننده NHB بودند. دادههای مربوط به بیومارکرهای زیر در دسترس بود: 9 SNPs (rs1051730 (CHRNA3)؛ rs16969968، rs588765، و rs2036527 (CHRNA5)؛ rs3733829 و rs7937 (در EGLN2، نزدیک CYP2A6)؛ rs1329650 و rs1028936 (LOC100188947)؛ و rs215605 (PDE1C))، و دو variable number tandem repeats (VNTRs؛ DRD4 و SLC6A4)، و NMR. دادههای انتخاب شده در مجموع 40 مقایسه فعال را در مقابل پلاسبو، 16 مقایسه فعال را در مقابل فعال، و 64 مقایسه بین ژنوتیپ را در بازوهای درمان ارائه کردند.
ما عموما کیفیت شواهد (GRADE) را برای متاآنالیزهای نشان دهنده ناهمگونی آماری قابلتوجه بین گروههای ژنوتیپ، متوسط یافتیم. ما کیفیت اغلب شواهد را به علت عدم دقت یا خطر سوگیری (Bias) به دلیل سوگیری انتخابی بالقوه در شرکتکنندگان کارآزمایی ژنوتیپ، کاهش دادیم.
مقایسههای اثرات درمان نسبی توسط ژنوتیپ
برای پرهیز شش ماهه، برای درمان جایگزین نیکوتین (NRT) در مقابل پلاسبو برای شرکتکنندگان NHB در شش ماه ناهمگونی آماری معنی داری بین ژنوتیپها (rs16969968) یافتیم (0.03 = P؛ n = 2 کارآزمایی)، اما برای سایر بیومارکرها یا مقایسههای درمان ناهمگونی نیافتیم. پرهیز از مصرف شش ماهه در گروه NRT فعال در مقایسه با پلاسبو در میان شرکتکنندگان با ژنوتیپ GG افزایش یافت (خطر نسبی (RR): 1.47؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.07 تا 2.03)، اما در گروه ترکیبی از شرکتکنندگان با ژنوتیپ GA یا AA افزایشی وجود نداشت (RR: 0.43؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 تا 1.26؛ نسبت خطر نسبی (RRR) GG در مقابل GA یا AA: 3.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.19 تا 10.3).
مقایسههای اثرات درمان بین گروههای ژنوتیپ در بازوهای تصادفی شده فارماکوتراپی
برای افراد دریافت کننده NRT، درمان در دستیابی به پرهیز شش ماهه در بین افرادی که دارای NMR کمتری بودند، موثرتر از افرادی بود که NMR طبیعی در NHW و NHB ترکیبی داشتند (NMR طبیعی در مقابل NMR پایین: RR: 0.54؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.37 تا 0.78؛ n = 2 کارآزمایی). ما تفاوت مشابهی در اثرات درمان بین ژنوتیپها در شش ماه برای سایر بیومارکرهای در میان افرادی که فارماکوتراپی یا پلاسبو دریافت کردند نیافتیم.
نتیجهگیریهای نویسندگان
ما اثرات افتراقی گستردهای را از درمان فارماکوتراپی بر اساس ژنوتیپ شناسایی نکردیم. برخی از گروههای ژنوتیپ در گروههای قومی خاص ممکن است بیشتر از NRT منفعت ببرند یا ممکن است از ترکیب با بوپروپیون با NRT کمتر منفعت ببرند. خواننده باید این نتایج را با احتیاط تفسیر کند زیرا هیچ یک از متاآنالیزهای آماری معنیدار بیش از دو کارآزمایی را به ازای هر مقایسه ژنوتیپ انتخاب نکرد، فواصل اطمینان گسترده بوده، و کیفیت این شواهد (GRADE) عموما متوسط بودند. اگرچه ما شواهدی از اثربخشی برتر NRT برای NMR پایین در مقابل متابولیزرهای طبیعی یافتیم، به دلیل عدم وجود ناهمگونی گروههای NMR، ما نمیتوانیم نتیجهگیری کنیم که NRT برای متابولیسمهای آهسته موثر است. دسترسی به دادههای بیشتر به دست آمده از کارآزماییها متعدد، به ویژه برای مقایسههای فارماکوتراپیهای مختلف ضروری است.
خلاصه به زبان ساده
آیا ژنهای افراد بر چگونگی تأثیر داروهایی که میتوانند به افراد برای ترک سیگار کمک کنند، تأثیر میگذارد؟
پیشینه
ترک سیگار به طرز چشمگیری خطر مرگ زودرس را کاهش میدهد، اما نرخهای ترک سیگار حتی با کمک درمانهای ترک سیگار همچنان پایین است. مطالعات اخیر نشان دادهاند که تفاوتهایی که در برخی از ژنهای ما به نام «ژنوتیپها» وجود دارد، ممکن است به ما کمک کنند تا بگوییم کدام افراد سیگاری از درمانهای مختلف بیشتر کمک گرفتند. با این حال، مطالعات بیشتری لازم است تا تأیید کنیم که آیا ژنهای ما، بر چگونگی تاثیر درمانهای مختلف برای کمک به افراد برای ترک سیگار تاثیر میگذارند یا خیر.
ویژگیهای مطالعه
ما مطالعات مربوط به افراد سیگاری درمان شده را با دارو جستوجو کردیم تا برای ترک به آنها کمک کنیم. ما ژنهای افراد و اینکه چگونه بدن آنها میتواند نیکوتین را پردازش کند، جستوجو کردیم، به این دلیل که ممکن است به ما کمک کند تا افرادی را شناسایی کنیم که به احتمال زیاد موفق به ترک شوند. ما 33 مطالعه مربوط به مطالعه مروری خود را یافتیم، و توانستیم اطلاعات کافی را برای 18 کارآزمایی بالینی، از جمله بیش از 9000 فرد سیگاری به دست آوریم، که داروهای مختلف استفاده شده را برای کمک به افراد برای ترک سیگار مورد جستوجو قرار دادند.
نتایج اصلی
نتایج نشان میدهد که احتمال بیشتری وجود دارد افراد سیگاری دارای ژنوتیپهای خاص در مقایسه با افراد سیگاری که ژنوتیپهای خاص ندارند، با استفاده از درمان جایگزین نیکوتین به طور موفقیتآمیزی سیگار را ترک کنند. افراد سیگاری که بدن آنها فرآیند نیکوتین را آهستهتر میکند نیز ممکن است از درمان جایگزین نیکوتین منفعت ببرند. ما اثرات ژنها را بر اثربخشی داروهایی غیر از درمان جایگزین نیکوتین مشاهده نکردیم.
کیفیت شواهد
این نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند زیرا مطالعات انتخاب شده درمان را بر مبنای ژنوتیپ یا نرخی که در آنها نیکوتین پردازش میشود، به افراد سیگاری اختصاص ندادند، و همچنین تعداد کمی از کارآزماییهای بالینی در برخی مقایسهها انتخاب شدند.