مصرف دخانیات یکی از علل قابل پیشگیری مرگ در سراسر جهان است، که این موضوع تشویق برای ترک سیگار را ضروری می‌سازد. هزینه‌های مالی برای درمان برای ترک سیگار می‌تواند به‌عنوان مانعی برای افرادی باشد که دنبال حمایت هستند. ما فرض کردیم که ارائه کمک مالی برای افرادی که سعی در ترک سیگار دارند، یا بازپرداخت آن به ارائه‌دهندگان مراقبت از آن‌ها، می‌تواند منجر به افزایش نرخ تلاش‌های موفقیت‌آمیز ترک سیگار شود. این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری اصلی در سال 2005 است.

هدف اولیه این مطالعه مروری ارزیابی تأثیر کاهش هزینه‌های مصرف کنندگان دخانیات یا ارائه دهندگان خدمات بهداشتی برای استفاده یا ارائه درمان ترک مصرف سیگار از طریق مداخلات تامین مالی مراقبت‌های بهداشتی بر پرهیز از استعمال سیگار بود. اهداف ثانویه بررسی اثرات سطوح مختلف حمایت مالی از استفاده یا تجویز درمان ترک سیگار، یا هر دو، و تعداد افراد سیگاری بود که اقدام به ترک کردند (ترک سیگار به مدت حداقل 24 ساعت). ما همچنین تأثیر هزینه بر مداخلات مالی مختلف را ارزیابی کردیم، و هزینه‌ها را به ازای یک ترک کننده اضافی، یا مربوط به کیفیت تطبیق-زندگی سال (QALY) به دست آمده تجزیه‌و‌تحلیل کردیم.

ما ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین را در سپتامبر 2016 جست‌وجو کردیم.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT)، کارآزمایی‌های کنترل‌شده و مطالعات سری زمانی منقطع را که شامل مداخلات مفید مالی برای افراد سیگاری یا ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی، یا هر دو بود، مورد بررسی قرار دادیم.

دو نویسنده مطالعه مروری به‌طور جداگانه داده‌ها را استخراج و کیفیت مطالعات انتخاب شده را ارزیابی کردند. ما خطرات نسبی (RR) را برای مطالعات فردی بر مبنای قصد درمان محاسبه کردیم و با استفاده از مدل اثرات تصادفی متاآنالیز (meta-analysis) را انجام دادیم.

در به‌روزرسانی فعلی، ما شش مطالعه جدید مرتبط را اضافه کردیم، که در مجموع منجر به انتخاب 17 مطالعه، شامل مداخلات مالی شد که برای افراد سیگاری یا ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی، یا هر دوی آن‌ها، در این مطالعه مروری انجام شد.
مداخلات مالی کاملی که برای افراد سیگاری انجام شد در مقایسه با عدم مداخله تاثیر مطلوبی بر پرهیز از مصرف سیگار (abstinence) در شش ماه یا بیشتر داشتند (RR: 1.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.37 تا 2.28؛ 33% = I²؛ 9333 شرکت‌کننده). هیچ شواهدی وجود نداشت که نشان دهد مداخلات با پوشش کامل موجب افزایش پرهیز از سیگار کشیدن در مقایسه با مداخلات با پوشش جزئی شد (RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.71 تا 1.48؛ 64% = I²؛ 5914 شرکت‌کننده)؛ اما مداخلات با پوشش جزئی در افزایش پرهیز از سیگار کشیدن مؤثرتر از عدم مداخله نبودند (RR: 1.27؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.02 تا 1.59؛ 21% = I²؛ 7108 شرکت‌کننده). ارزیابی اقتصادی نشان داد که برای مقایسه پوشش کامل با پوشش جزئی یا عدم پوشش‌دهی، هزینه‌های هر ترک کننده اضافی بین 97 USD تا 7646 USD بوده است.
زمانی که دو کارآزمایی مربوط به منابع مالی ارائه شده را برای ارائه دهندگان خدمات بهداشتی ترکیب کردیم، شواهد واضحی از تأثیر بر ترک سیگار وجود نداشت (RR: 1.16؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98 تا 1.37؛ 0% = I²؛ 2311 شرکت‌کننده).
مداخلات مالی کامل در مقایسه با عدم مداخله، تعداد شرکت‌کنندگانی را که برای ترک تلاش کردند، افزایش داد (RR: 1.11؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.04 تا 1.17؛ 15% = I²؛ 9065 شرکت‌کننده). شواهد کافی برای نشان دادن اینکه آیا مداخلات مالی جزئی در مقایسه با عدم مداخله تلاش برای ترک را افزایش داده یا خیر، وجود نداشت (RR: 1.13؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98 تا 1.31؛ 88% = I²؛ 6944 شرکت‌کننده).
مداخلات مالی کامل در مقایسه با عدم مداخله، استفاده از درمان ترک سیگار را با توجه به درمان‌های مختلف فارماکولوژیکی و رفتاری افزایش داد: (درمان جایگزین نیکوتین (NRT): RR: 1.79؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.54 تا 2.09؛ 35% = I²؛ 9455 شرکت‌کننده؛ بوپروپیون: RR: 3.22؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.41 تا 7.34؛ 71% = I²؛ 6321 شرکت‌کننده؛ رفتار درمانی RR: 1.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.19 تا 2.65؛ 75% = I²؛ 9215 شرکت‌کننده).
شواهدی وجود داشت که نشان داد پوشش جزئی در مقایسه با عدم پوشش‌دهی تاثیر مثبت کمی را برای استفاده از بوپروپیون گزارش کرد (RR: 1.15؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.03 تا 1.29؛ 0% = I²؛ 6765 شرکت‌کننده). مداخلات ارائه شده برای ارائه‌دهندگان مراقبت بهداشتی، استفاده از رفتار درمانی را افزایش داد (RR: 1.69؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.01 تا 2.86؛ 85% = I²؛ 25820 شرکت‌کننده)، اما استفاده از NRT و / یا بوپروپیون را افزایش نداد (RR: 0.94؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 1.18؛ 6% = I²؛ 2311 شرکت‌کننده).
ما کیفیت شواهد را برای پیامد اصلی، پرهیز از مصرف سیگار، متوسط ارزیابی کردیم. در اغلب مطالعات شرکت‌کنندگان نسبت به بازوهای مختلف مطالعه و محققان نسبت به مداخلات تخصیص داده شده کورسازی نشدند. علاوه بر این، اطلاعات کافی درباره نرخ فرسایش معمولا وجود نداشت. ما مقداری عدم دقت را تشخیص دادیم؛ اما در مورد این نتایج جزئی مربوط به پیامدهای این مطالعه مروری قضاوت کردیم.

مداخلات مالی کامل ارائه‌شده برای افراد سیگاری در مقایسه با عدم مداخله مالی، نسبت افراد سیگاری را که سعی در ترک دارند، یا از درمان‌های ترک سیگار استفاده می‌کنند و در ترک موفق هستند، افزایش می‌دهد. شواهد واضح و محکمی درباره تأثیر منابع مالی ارائه شده توسط ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی بر ترک سیگار وجود نداشت. ما به برآورد این اثر فقط اطمینان متوسطی داریم، زیرا به دلیل فقدان کورسازی شرکت‌کنندگان و محققان، و اطلاعات ناکافی در مورد نرخ فرسایش، خطر سوگیری کمی وجود داشت.