شنبه 1 اردیبهشت 1403
جلد 2017 -
جلد 2017 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Adam Dalal, Marina Eskin-Schwartz, Daniel Mimouni, Sujoy Ray, Walford Days, Emmilia Hodak, et al . Interventions for the prevention of recurrent erysipelas and cellulitis. 3 2017; 2017
URL: http://cochrane.ir/article-1-1496-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1496-fa.html
Adam Dalal* 
, Marina Eskin-Schwartz , Daniel Mimouni , Sujoy Ray , Walford Days , Emmilia Hodak , Leonard Leibovici , Mical Paul
, Marina Eskin-Schwartz , Daniel Mimouni , Sujoy Ray , Walford Days , Emmilia Hodak , Leonard Leibovici , Mical Paul
پیشینه
اریسیپلاس (Erysipelas) و سلولیت (cellulitis) (در این‌جا «سلولیت» نامیده می‌شود) عفونت‌های باکتریایی پوستی شایعی هستند که معمولا اندام‌های تحتانی را تحت تاثیر قرار می‌دهند. علی‌رغم بار بالای مرگ‌ومیر آن‌ها، شواهد مربوط به استراتژی‌های پیشگیری متفاوت، نامشخص است.
اهداف
ارزیابی اثربخشی و اثرات جانبی پروفیلاکسی آنتی‌بیوتیکی یا سایر مداخلات پروفیلاکتیک برای پیشگیری از عود اپیزودهای سلولیت در بزرگسالان بالای 16 سال.
روش های جستجو
ما پایگاه‌های اطلاعاتی زیر را تا جون 2016 جست‌وجو کردیم: ثبت تخصصی گروه پوست در کاکرین، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL) ، MEDLINE ،Embase، و LILACS. ما همچنین پنج پایگاه اطلاعاتی ثبت کارآزمایی‌ها را جست‌وجو کردیم، و فهرست منابع را شامل مطالعات و مطالعات مروری برای یافتن منابع بیشتر برای کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT) کنترل کردیم. ما دو مجموعه را از مجموعه مقالات کنفرانس‌های درماتولوژی، و مطالعات مروری BIOSIS جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که به ارزیابی هرگونه درمان برای پیشگیری از عود سلولیت پرداخته بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده به طور مستقل انتخاب مطالعه، استخراج داده‌ها، ارزیابی خطرات سوگیری (Bias) و تجزیه‌و‌تحلیل را انجام دادند. پیامد اولیه از پیش تعیین شده ما، عود سلولیت هنگام درمان و پس از درمان بود. پیامدهای ثانویه ما شامل نرخ بروز، زمان بروز اپیزود عود بعدی، بستری شدن در بیمارستان، کیفیت زندگی، افزایش مقاومت به آنتی‌بیوتیک‌ها، واکنش‌های جانبی و مرگ‌ومیر بود.
نتایج اصلی
ما شش کارآزمایی را با 573 شرکت‌کننده قابل ارزیابی، که به‌طور متوسط بین 50 تا 70 سال سن داشتند، انتخاب کردیم. تعداد کمی از سلولیت‌های قبلی در افراد وارد شده به کارآزمایی‌ها گزارش شد، بین یک و چهار اپیزود در هر مطالعه.
پنج کارآزمایی از شش کارآزمایی انتخاب شده به ارزیابی پیشگیری با آنتی‌بیوتیک‌ها در شرکت‌کنندگان مبتلا به سلولیت پاها، و یک کارآزمایی به ارزیابی سلنیوم در شرکت‌کنندگان مبتلا به سلولیت در بازوها پرداخت. در میان مطالعات ارزیابی کننده آنتی‌بیوتیک‌ها، یک مطالعه اریترومایسین خوراکی (32 مورد) و 4 مطالعه پنی‌سیلین (481 نفر) را ارزیابی کردند. طول مدت درمان از 6 تا 18 ماه متغیر بود، و دو مطالعه پیگیری شرکت‌کنندگان را پس از قطع پروفیلاکسی، به مدت یک و نیم تا دو سال ادامه دادند. چهار مطالعه تک‌مرکزی، و دو مطالعه چندمرکزی بودند؛ آن‌ها مطالعات را در پنج کشور انگلستان، سوئد، تونس، اسرائیل، و اتریش انجام دادند.
بر اساس اطلاعات 5 کارآزمایی، آنتی‌بیوتیک پروفیلاکسی (در پایان مرحله درمان («در حال دریافت پروفیلاکسی»)) خطر عود سلولیت را در مقایسه با عدم درمان یا دارونما (خطر نسبی (RR): 0.31؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.13 تا 0.72؛ 513 = n؛ 0.007 = P)، تعداد مورد نیاز درمان برای یک پیامد مفید اضافی (NNTB) شش، (95% فاصله اطمینان (CI): 5 تا 15)، تا 69% کاهش داد، و ما اطمینان شواهد مربوط به این پیامد را متوسط رتبه‌بندی کردیم.
در زمان درمان پروفیلاکتیک و مقایسه آن با عدم درمان یا دارونما، پروفیلاکسی آنتی‌بیوتیکی نرخ بروز سلولیت را تا 56% کاهش داد (RR: 0.44؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.22 تا 0.89؛ 4 مطالعه؛ 473 = n؛ 0.02 = P value؛ شواهد با اطمینان متوسط) و این میزان تا زمان بروز اپیزود بعدی سلولیت‌ها به‌میزان قابل توجهی کاهش یافت (نسبت خطر (HR): 0.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.34 تا 0.78؛ 3 مطالعه؛ 437 = n؛ 0.002 = P ؛ شواهد با اطمینان متوسط).
اثرات محافظتی آنتی‌بیوتیک تا پس از توقف پروفیلاکسی، برای خطر عود سلولیت (RR: 0.88؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.59 تا 1.31؛ 2 مطالعه؛ 287 = n؛ 0.52 = P)، نرخ بروز سلولیت (RR: 0.94؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.65 تا 1.36؛ 2 مطالعه؛ 287 = n؛ 0.74 = P)، و نرخ بروز تا اپیزود بعدی سلولیت (HR: 0.78؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.39 تا 1.56؛ 2 مطالعه؛ 287 = n) باقی نماند. شواهد دارای اطمینان پائین بودند.
اثرات عمدتا مربوط به افراد پس از حداقل دو اپیزود از سلولیت پا است که طی یک دوره سه ساله اتفاق می‌افتد.
ما هیچ تفاوت معنی‌داری را در اثرات جانبی یا بستری شدن در بیمارستان بین آنتی‌بیوتیک و عدم درمان یا دارونما نیافتیم. برای اثرات جانبی (RR: 0.87؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.58 تا 1.30؛ 4 مطالعه؛ 469 = n؛ 0.48 = P) برای بستری شدن در بیمارستان (RR: 0.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.37 تا 1.57؛ 3 مطالعه؛ 429 = n؛ 0.47 = P؛ با اطمینان شواهد رتبه‌بندی شده پائین برای این پیامدها. داده‌های موجود اجازه نداد که ما به‌طور کامل تاثیر آن را بر طول مدت بستری در بیمارستان بررسی کنیم.
عوارض جانبی شایع عبارت بودند از علائم گوارشی، عمدتا تهوع و اسهال، راش (واکنش‌های جانبی شدید پوستی گزارش نشده بود)، و ریزش مو. سه مطالعه اثرات جانبی منجر به قطع درمان اختصاص داده شده را گزارش کردند. در یک مطالعه (اریترومایسین (erythromycin))، سه شرکت‌کننده درد شکم و تهوع را گزارش کردند، بنابراین درمان آن‌ها به پنی‌سیلین تغییر یافت. در مطالعه دیگری، دو شرکت‌کننده تحت درمان با پنی‌سیلین به‌علت اسهال یا حالت تهوع از درمان کنار گذاشته شدند. در در یک مطالعه، حدود 10% از شرکت‌کنندگان به دلیل درد در محل تزریق، درمان را متوقف کردند (گروه درمان فعال، تزریق عضلانی بنزاتین پنی‌سیلین (benzathine penicillin) دریافت کردند).
هیچ‌یک از مطالعات انتخاب شده افزایش مقاومت ضد میکروبی یا معیارهای کیفیت زندگی را ارزیابی نکردند.
با توجه به خطرات سوگیری، دو مطالعه انتخاب شده در معرض خطر پائین سوگیری قرار داشتند و ما سه مطالعه دیگر را عمدتا به دلیل فقدان کورسازی، در معرض خطر بالای سوگیری قضاوت کردیم.
پنج کارآزمایی از شش کارآزمایی انتخاب شده به ارزیابی پیشگیری با آنتی‌بیوتیک‌ها در شرکت‌کنندگان مبتلا به سلولیت پاها، و یک کارآزمایی به ارزیابی سلنیوم در شرکت‌کنندگان مبتلا به سلولیت در بازوها پرداخت. در میان مطالعات ارزیابی کننده آنتی‌بیوتیک‌ها، یک مطالعه اریترومایسین خوراکی (32 مورد) و 4 مطالعه پنی‌سیلین (481 نفر) را ارزیابی کردند. طول مدت درمان از 6 تا 18 ماه متغیر بود، و دو مطالعه پیگیری شرکت‌کنندگان را پس از قطع پروفیلاکسی، به مدت یک و نیم تا دو سال ادامه دادند. چهار مطالعه تک‌مرکزی، و دو مطالعه چندمرکزی بودند؛ آن‌ها مطالعات را در پنج کشور انگلستان، سوئد، تونس، اسرائیل، و اتریش انجام دادند.
بر اساس اطلاعات 5 کارآزمایی، آنتی‌بیوتیک پروفیلاکسی (در پایان مرحله درمان («در حال دریافت پروفیلاکسی»)) خطر عود سلولیت را در مقایسه با عدم درمان یا دارونما (خطر نسبی (RR): 0.31؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.13 تا 0.72؛ 513 = n؛ 0.007 = P)، تعداد مورد نیاز درمان برای یک پیامد مفید اضافی (NNTB) شش، (95% فاصله اطمینان (CI): 5 تا 15)، تا 69% کاهش داد، و ما اطمینان شواهد مربوط به این پیامد را متوسط رتبه‌بندی کردیم.
در زمان درمان پروفیلاکتیک و مقایسه آن با عدم درمان یا دارونما، پروفیلاکسی آنتی‌بیوتیکی نرخ بروز سلولیت را تا 56% کاهش داد (RR: 0.44؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.22 تا 0.89؛ 4 مطالعه؛ 473 = n؛ 0.02 = P value؛ شواهد با اطمینان متوسط) و این میزان تا زمان بروز اپیزود بعدی سلولیت‌ها به‌میزان قابل توجهی کاهش یافت (نسبت خطر (HR): 0.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.34 تا 0.78؛ 3 مطالعه؛ 437 = n؛ 0.002 = P ؛ شواهد با اطمینان متوسط).
اثرات محافظتی آنتی‌بیوتیک تا پس از توقف پروفیلاکسی، برای خطر عود سلولیت (RR: 0.88؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.59 تا 1.31؛ 2 مطالعه؛ 287 = n؛ 0.52 = P)، نرخ بروز سلولیت (RR: 0.94؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.65 تا 1.36؛ 2 مطالعه؛ 287 = n؛ 0.74 = P)، و نرخ بروز تا اپیزود بعدی سلولیت (HR: 0.78؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.39 تا 1.56؛ 2 مطالعه؛ 287 = n) باقی نماند. شواهد دارای اطمینان پائین بودند.
اثرات عمدتا مربوط به افراد پس از حداقل دو اپیزود از سلولیت پا است که طی یک دوره سه ساله اتفاق می‌افتد.
ما هیچ تفاوت معنی‌داری را در اثرات جانبی یا بستری شدن در بیمارستان بین آنتی‌بیوتیک و عدم درمان یا دارونما نیافتیم. برای اثرات جانبی (RR: 0.87؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.58 تا 1.30؛ 4 مطالعه؛ 469 = n؛ 0.48 = P) برای بستری شدن در بیمارستان (RR: 0.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.37 تا 1.57؛ 3 مطالعه؛ 429 = n؛ 0.47 = P؛ با اطمینان شواهد رتبه‌بندی شده پائین برای این پیامدها. داده‌های موجود اجازه نداد که ما به‌طور کامل تاثیر آن را بر طول مدت بستری در بیمارستان بررسی کنیم.
عوارض جانبی شایع عبارت بودند از علائم گوارشی، عمدتا تهوع و اسهال، راش (واکنش‌های جانبی شدید پوستی گزارش نشده بود)، و ریزش مو. سه مطالعه اثرات جانبی منجر به قطع درمان اختصاص داده شده را گزارش کردند. در یک مطالعه (اریترومایسین (erythromycin))، سه شرکت‌کننده درد شکم و تهوع را گزارش کردند، بنابراین درمان آن‌ها به پنی‌سیلین تغییر یافت. در مطالعه دیگری، دو شرکت‌کننده تحت درمان با پنی‌سیلین به‌علت اسهال یا حالت تهوع از درمان کنار گذاشته شدند. در در یک مطالعه، حدود 10% از شرکت‌کنندگان به دلیل درد در محل تزریق، درمان را متوقف کردند (گروه درمان فعال، تزریق عضلانی بنزاتین پنی‌سیلین (benzathine penicillin) دریافت کردند).
هیچ‌یک از مطالعات انتخاب شده افزایش مقاومت ضد میکروبی یا معیارهای کیفیت زندگی را ارزیابی نکردند.
با توجه به خطرات سوگیری، دو مطالعه انتخاب شده در معرض خطر پائین سوگیری قرار داشتند و ما سه مطالعه دیگر را عمدتا به دلیل فقدان کورسازی، در معرض خطر بالای سوگیری قضاوت کردیم.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
از نظر عود، بروز، و زمان اپیزود بعدی، آنتی‌بیوتیک در مقایسه با دارونما یا عدم درمان، احتمالا درمان پیشگیرانه موثری برای عود سلولیت اندام تحتانی در افرادی است که با آنتی‌بیوتیک پروفیلاکتیک تحت درمان قرار گرفتند (شواهد با اطمینان متوسط). با این حال، به نظر می‌رسد که این اثرات پیشگیرانه آنتی‌بیوتیک‌ها پس از قطع مصرف آن‌ها کاهش می‌یابد (شواهد با اطمینان پائین). درمان با آنتی‌بیوتیک هیچ عارضه جانبی جدی ایجاد نمی‌کند، و موارد مرتبط با آن، مانند تهوع و راش جزئی هستند (شواهد با اطمینان پائین). شواهد مربوطه محدود به افرادی است که حداقل دو اپیزود قبلی سلولیت پا را در یک دوره زمانی سه ساله گزارش کردند، و هیچ‌یک از مطالعات، مداخلات شایع دیگر را مانند روش‌های کاهش ورم لنفاوی یا مراقبت مناسب پوست مورد بررسی قرار ندادند. مطالعات بزرگ‌تر، با کیفیت بالا، از جمله برای پیگیری طولانی‌مدت و سایر معیارهای پروفیلاکتیک ضروری هستند.
خلاصه به زبان ساده
درمان‌های پیشگیرانه برای اپیزودهای مکرر سلولیت‌ها و اریس‌پلاس
پیشینه
سلولیت و اریسیپلاس هر دو عفونت‌های باکتریایی پوست هستند که اغلب روی پا تاثیر می‌گذارند. اریس‌پلاس بر لایه‌های بالایی پوست تأثیر می‌گذارد، و سلولیت قسمت‌های عمیق‌تر پوست را تحت تاثیر قرار می‌دهند؛ اما در عمل، بیان تفاوت بین آن‌ها اغلب دشوار است، بنابراین ما هر دو را برای این مطالعه مروری در نظر می‌گیریم (و به آن‌ها تحت عنوان «سلولیت» اشاره می‌کنیم). تا 50% از افراد مبتلا به سلولیت دچار اپیزودهای مکرر می‌شوند. علی‌رغم بار این شرایط، فقدان اطلاعات مبتنی بر شواهد، با اطمینان بالا در مورد درمان مطلوب برای جلوگیری از عود سلولیت وجود دارد.
سوال مطالعه مروری
بهترین درمان‌های موجود برای پیشگیری از اپیزود مکرر سلولیت در بزرگسالان بالای 16 سال در مقایسه با عدم درمان، دارونما، مداخله دیگر، یا مداخله مشابه با برنامه‌های مختلف درمان چیست، و اثرات جانبی آن‌ها چه هستند؟
ویژگی‌های مطالعه
ما پایگاه‌های اطلاعاتی و ثبت‌های مربوطه را تا جون 2016 جست‌وجو کردیم. ما شش کارآزمایی را با 573 شرکت‌کننده، که به‌طور میانگین بین 50 تا 70 سال سن داشتند، شناسایی کردیم. هر دو جنس انتخاب شدند، اما تعداد زنان تقریبا دو برابر بودند. پنج کارآزمایی از درمان آنتی‌بیوتیک (چهار کارآزمایی از پنی‌سیلین و یک کارآزمایی از اریترومایسین) استفاده کردند، که با عدم درمان یا دارونما مقایسه شدند، و یک کارآزمایی از سلنیوم در مقایسه با محلول نمک فیزیولوژی استفاده کرد. درمان‌ها بین 6 تا 18 ماه ادامه یافتند.
شایع‌ترین محل انجام مطالعه بیمارستان، و دو مطالعه چندمرکزی بودند. این مطالعات در انگلستان، سوئد، تونس، اسرائیل و اتریش انجام شدند. تعداد کمی‌از اپیزودهای قبلی سلولیت در افرادی که در کارآزمایی‌ها به کار گرفته شدند، بین یک تا چهار اپیزود در هر مطالعه، وجود داشت. کارآزمایی‌های مربوط به آنتی‌بیوتیک، پیشگیری با آنتی‌بیوتیک‌ها را در افراد مبتلا به سلولیت پاها مورد ارزیابی قرار دادند، و کارآزمایی‌های مربوط به سلنیوم افراد مبتلا به سلولیت را در بازوها ارزیابی کردند.
نتایج اصلی
پیامد اصلی ما پیشگیری از اپیزودهای مکرر سلولیت‌ها بود. پیامدهای دیگر ما شامل تعداد حملات مکرر سلولیت‌ها، زمان حمله بعدی، بستری شدن در بیمارستان، کیفیت زندگی، افزایش مقاومت به آنتی‌بیوتیک، واکنش‌های جانبی و مرگ بود.
بر اساس ترکیب نتایج حاصل از هر پنج کارآزمایی که از آنتی‌بیوتیک‌ها استفاده کردند، ما شواهدی با اطمینان متوسط یافتیم که نشان دادند افرادی که تحت درمان پیشگیرانه، به‌طور کلی درمان با آنتی‌بیوتیک، و به‌ویژه پنی‌سیلین قرار می‌گیرند، در مقایسه با عدم درمان یا دارونما، در پیشگیری از عود اپیزودهای مکرر سلولیت پا موثر و ایمن هستند.
تجزیه‌و‌تحلیل‌ها نشان داد، که در مقایسه با عدم درمان یا دارونما، مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها باعث کاهش خطر وقوع اپیزودهای آینده تا 69%، کاهش تعداد آن‌ها بیش از 50%، و کاهش زمان حمله بعدی به میزان قابل توجهی می‌شود (شواهد با اطمینان متوسط). با این حال، ما شواهدی با اطمینان پائین یافتیم که نشان داد پس از درمان اثر محافظتی آنتی‌بیوتیک‌ها برای این سه پیامد متوقف شد. علاوه بر این، اثر سودمند آنتی‌بیوتیک‌ها برای افرادی که حداقل دو اپیزود قبلی سلولیت در یک دوره زمانی سه ساله داشتند مرتبط بود.
ما شواهدی با اطمینان پائین یافتیم که نشان داد تفاوتی بین آنتی‌بیوتیک‌ها و عدم درمان / دارونما از نظر اثر جانبی و بستری شدن در بیمارستان وجود ندارد. این شواهد اجازه بررسی کامل تاثیر درمان را بر طول مدت بستری در بیمارستان نداد.
اثرات جانبی جدی گزارش نشده بود، و اثرات جانبی شایع شامل اسهال، تهوع، راش (واکنش‌های جانبی شدید پوستی گزارش نشده بود) و ریزش مو بود. در سه مطالعه، اثرات جانبی ناشی از مصرف آنتی‌بیوتیک منجر به توقف مصرف آنتی‌بیوتیک شد. سه فرد مصرف کننده اریترومایسین، درد شکم و حالت تهوع داشتند، و باعث توقف درمان و در عوض، مصرف پنی‌سیلین شد. در یک مطالعه، دو فرد به دلیل اسهال یا تهوع از درمان با پنی‌سیلین خارج شدند. در مطالعه دیگر، به علت درد در محل تزریق، حدود 10% از افراد استفاده از تزریق عضلانی بنزاتین پنی‌سیلین را متوقف کردند.
هیچ‌یک از مطالعات انتخاب شده کیفیت زندگی یا توسعه مقاومت آنتی‌بیوتیکی را اندازه‌گیری نکردند.
اطمینان شواهد
شواهد مربوط به اثرات آنتی‌بیوتیک در مقایسه با عدم درمان یا دارونما در مورد عود، نرخ بروز و زمان اپیزود بعدی سلولیت بعد از درمان پیشگیرانه دارای اطمینان متوسط بوده، و با توجه به تعداد کم شرکت‌کنندگان و عوارض محدود بود. شواهد برای پیامدهای گزارش شده باقی مانده، به دلایل مشابه، و همچنین عدم دقت نتایج دارای اطمینان پائین بودند.
سلولیت و اریسیپلاس هر دو عفونت‌های باکتریایی پوست هستند که اغلب روی پا تاثیر می‌گذارند. اریس‌پلاس بر لایه‌های بالایی پوست تأثیر می‌گذارد، و سلولیت قسمت‌های عمیق‌تر پوست را تحت تاثیر قرار می‌دهند؛ اما در عمل، بیان تفاوت بین آن‌ها اغلب دشوار است، بنابراین ما هر دو را برای این مطالعه مروری در نظر می‌گیریم (و به آن‌ها تحت عنوان «سلولیت» اشاره می‌کنیم). تا 50% از افراد مبتلا به سلولیت دچار اپیزودهای مکرر می‌شوند. علی‌رغم بار این شرایط، فقدان اطلاعات مبتنی بر شواهد، با اطمینان بالا در مورد درمان مطلوب برای جلوگیری از عود سلولیت وجود دارد.
سوال مطالعه مروری
بهترین درمان‌های موجود برای پیشگیری از اپیزود مکرر سلولیت در بزرگسالان بالای 16 سال در مقایسه با عدم درمان، دارونما، مداخله دیگر، یا مداخله مشابه با برنامه‌های مختلف درمان چیست، و اثرات جانبی آن‌ها چه هستند؟
ویژگی‌های مطالعه
ما پایگاه‌های اطلاعاتی و ثبت‌های مربوطه را تا جون 2016 جست‌وجو کردیم. ما شش کارآزمایی را با 573 شرکت‌کننده، که به‌طور میانگین بین 50 تا 70 سال سن داشتند، شناسایی کردیم. هر دو جنس انتخاب شدند، اما تعداد زنان تقریبا دو برابر بودند. پنج کارآزمایی از درمان آنتی‌بیوتیک (چهار کارآزمایی از پنی‌سیلین و یک کارآزمایی از اریترومایسین) استفاده کردند، که با عدم درمان یا دارونما مقایسه شدند، و یک کارآزمایی از سلنیوم در مقایسه با محلول نمک فیزیولوژی استفاده کرد. درمان‌ها بین 6 تا 18 ماه ادامه یافتند.
شایع‌ترین محل انجام مطالعه بیمارستان، و دو مطالعه چندمرکزی بودند. این مطالعات در انگلستان، سوئد، تونس، اسرائیل و اتریش انجام شدند. تعداد کمی‌از اپیزودهای قبلی سلولیت در افرادی که در کارآزمایی‌ها به کار گرفته شدند، بین یک تا چهار اپیزود در هر مطالعه، وجود داشت. کارآزمایی‌های مربوط به آنتی‌بیوتیک، پیشگیری با آنتی‌بیوتیک‌ها را در افراد مبتلا به سلولیت پاها مورد ارزیابی قرار دادند، و کارآزمایی‌های مربوط به سلنیوم افراد مبتلا به سلولیت را در بازوها ارزیابی کردند.
نتایج اصلی
پیامد اصلی ما پیشگیری از اپیزودهای مکرر سلولیت‌ها بود. پیامدهای دیگر ما شامل تعداد حملات مکرر سلولیت‌ها، زمان حمله بعدی، بستری شدن در بیمارستان، کیفیت زندگی، افزایش مقاومت به آنتی‌بیوتیک، واکنش‌های جانبی و مرگ بود.
بر اساس ترکیب نتایج حاصل از هر پنج کارآزمایی که از آنتی‌بیوتیک‌ها استفاده کردند، ما شواهدی با اطمینان متوسط یافتیم که نشان دادند افرادی که تحت درمان پیشگیرانه، به‌طور کلی درمان با آنتی‌بیوتیک، و به‌ویژه پنی‌سیلین قرار می‌گیرند، در مقایسه با عدم درمان یا دارونما، در پیشگیری از عود اپیزودهای مکرر سلولیت پا موثر و ایمن هستند.
تجزیه‌و‌تحلیل‌ها نشان داد، که در مقایسه با عدم درمان یا دارونما، مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها باعث کاهش خطر وقوع اپیزودهای آینده تا 69%، کاهش تعداد آن‌ها بیش از 50%، و کاهش زمان حمله بعدی به میزان قابل توجهی می‌شود (شواهد با اطمینان متوسط). با این حال، ما شواهدی با اطمینان پائین یافتیم که نشان داد پس از درمان اثر محافظتی آنتی‌بیوتیک‌ها برای این سه پیامد متوقف شد. علاوه بر این، اثر سودمند آنتی‌بیوتیک‌ها برای افرادی که حداقل دو اپیزود قبلی سلولیت در یک دوره زمانی سه ساله داشتند مرتبط بود.
ما شواهدی با اطمینان پائین یافتیم که نشان داد تفاوتی بین آنتی‌بیوتیک‌ها و عدم درمان / دارونما از نظر اثر جانبی و بستری شدن در بیمارستان وجود ندارد. این شواهد اجازه بررسی کامل تاثیر درمان را بر طول مدت بستری در بیمارستان نداد.
اثرات جانبی جدی گزارش نشده بود، و اثرات جانبی شایع شامل اسهال، تهوع، راش (واکنش‌های جانبی شدید پوستی گزارش نشده بود) و ریزش مو بود. در سه مطالعه، اثرات جانبی ناشی از مصرف آنتی‌بیوتیک منجر به توقف مصرف آنتی‌بیوتیک شد. سه فرد مصرف کننده اریترومایسین، درد شکم و حالت تهوع داشتند، و باعث توقف درمان و در عوض، مصرف پنی‌سیلین شد. در یک مطالعه، دو فرد به دلیل اسهال یا تهوع از درمان با پنی‌سیلین خارج شدند. در مطالعه دیگر، به علت درد در محل تزریق، حدود 10% از افراد استفاده از تزریق عضلانی بنزاتین پنی‌سیلین را متوقف کردند.
هیچ‌یک از مطالعات انتخاب شده کیفیت زندگی یا توسعه مقاومت آنتی‌بیوتیکی را اندازه‌گیری نکردند.
اطمینان شواهد
شواهد مربوط به اثرات آنتی‌بیوتیک در مقایسه با عدم درمان یا دارونما در مورد عود، نرخ بروز و زمان اپیزود بعدی سلولیت بعد از درمان پیشگیرانه دارای اطمینان متوسط بوده، و با توجه به تعداد کم شرکت‌کنندگان و عوارض محدود بود. شواهد برای پیامدهای گزارش شده باقی مانده، به دلایل مشابه، و همچنین عدم دقت نتایج دارای اطمینان پائین بودند.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Skin Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1395/3/12 | انتشار: 1396/3/30
