پیشینه
نقش درمان با لیزر درجه پائین (LLLT) در مدیریت سندرم تونل کارپال (CTS) مورد بحث است. در حالی که برخی از کارآزماییها فواید مشخص LLLT را در مقابل دارونما و دیگر درمانهای غیر جراحی نشان دادهاند، کارآزماییهای دیگر چنین چیزی را گزارش نکردهاند.
اهداف
بررسی منفعتها و ضررهای LLLT در مقابل دارونما و دیگر مداخلات غیر جراحی در مدیریت CTS.
روش های جستجو
در 9 دسامبر 2016، مراکز زیر را برای یافتن کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (RCT) بررسی کردیم: CENTRAL، MEDLINE، Embase، Science Citation Index Expanded. همچنین، مراکز ثبت کارآزماییهای بالینی را برای مطالعات در حال انجام جستوجو کردیم. منابع مطالعات اولیه و مقالات مروری را بررسی، و با نویسندگان کارآزماییها برای بهدست آوردن مطالعات بیشتر تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
RCTهایی را که LLLT را با دارونما یا درمان غیر جراحی برای مدیریت CTS مقایسه کرده بودند (صرفنظر از کورسازی، وضعیت انتشار، یا زبان) در نظر گرفتیم.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده مطالعه مروری مستقلا کارآزماییها را برای انتخاب و استخراج دادهها شناسایی کردند. برای نتایج پیوسته، میانگین تفاوت (MD) یا میانگین تفاوت استاندارد شده (SMD) را با 95% فاصله اطمینان (CI) با استفاده از مدل اثر تصافی، با استفاده از Review Manager محاسبه کردیم. برای نتایج دوتایی، خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) را گزارش کردیم.
نتایج اصلی
22 کارآزمایی تصادفیسازی شده را با 1153 شرکتکننده شناسایی کردیم که مناسب معیارهای انتخابمان بودند؛ 9 کارآزمایی (525 شرکتکننده؛ 256 شرکتکننده در گروه LLLT) LLLT را با دارونما، 2 کارآزمایی (150 شرکتکننده؛ 75 شرکتکننده در گروه LLLT) LLLT را با اولتراسوند، یک کارآزمایی LLLT را با دارونما و اولتراسوند، 2 کارآزمایی LLLT را با تزریق استروئید، و یک کارآزمایی LLLT را با دیگر مداخلات غیر جراحی مقایسه کردند: دستکاری فاسیال، گذاشتن میدان مغناطیسی پالسدار، تحریک الکتریکی عصب از راه پوست (TENS)، تزریق استروئید، تمرینهای gliding تاندون، و استفاده از آتل مچ به همراه داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی. 3 مطالعه LLLT را به عنوان بخشی از چندین مداخله مقایسه کردند. خطر سوگیری (bias) بین مطالعات متفاوت بود، اما در اغلب حیطههای بررسی شده در اکثر مطالعات، بالا یا نامشخص بود. اکثر مطالعات کوچک بودند، و رخدادهای کمی داشتند، و تخمینهای اثر بهطور کلی دقیق و سازگار نبودند؛ ترکیب این عوامل باعث شد که کیفیت شواهد را برای اکثر پیامدها به صورت خیلی پائین، یا پائین دستهبندی کنیم.
در پیگیری کوتاهمدت (کمتر از 3 ماه)، شواهد با کیفیت خیلی پائینی برای اثر LLLT بر CTS نسبت به دارونما برای پیامد اولیه Symptom Severity Score (امتیاز 1 تا 5، امتیاز بیشتر ناتوانی بیشتر را نشان میدهد؛ MD: 0.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.78 - تا تا 0.06 - ) یا Functional Status Scale (امتیاز 1 تا 5، امتیاز بالاتر ناتوانی بیشتر را نشان میدهد، MD: 0.56 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.03 - تا 0.09 - ) وجود داشت. به دلیل اینکه کیفیت شواهد خیلی پائین بود، در پیگیری کوتاهمدت (کمتر از 3 ماه)، مطمئن نیستیم که آیا LLLT باعث بهبودی بیشتری نسبت به دارونما در مقیاس آنالوگ دیداری (VAS) درد (امتیاز 0 تا 10، امتیاز بیشتر ناتوانی بیشتر را نشان میدهد؛ MD: 1.47 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.36 - تا 0.58 - ) و جنبههای مختلف مطالعات هدایت عصب (تاخیر عصب حرکتی: امتیاز بیشتر، بدتر شدن را نشان میدهد؛ MD: 0.09 - میلی ثانیه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.16 - تا 0.03- ؛ طیف 3.1 میلیثانیه تا 4.99 میلیثانیه؛ تاخیر عصب حسی: MD: 0.10 - میلیثانیه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 - تا 0.06 - ؛ طیف: 1.8 تا تا 3.9 میلیثانیه) میشود یا خیر. در پیگیری کوتاهمدت LLLT در مقایسه با دارونما، LLLT ممکن است کمی قدرت گرفتن (MD: 2.58 کیلوگرم؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.22 تا 3.95؛ طیف 14.2 تا 25.23 کیلوگرم) و قدرت نیشگون گرفتن انگشت (MD: 0.94 کیلوگرم، 95% فاصله اطمینان (CI): 0.43 تا 1.44؛ طیف 4.35 تا 5.7 کیلوگرم) را بهبود بخشد؛ اما، کیفیت شواهد پائین بود. همانطور که قبلا نیز منتشر شده، فقط نتایج درد VAS و قدرت نیشگون گرفتن انگشت دارای حداقل تفاوت بالینی مهم (MCID) بودند.
در مورد اثر LLLT در مقایسه با اولتراسوند در پیگیری کوتاهمدت برای بهبود در درد VAS (MD: 2.81؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.21 تا 4.40) و تاخیر عصب حرکتی (MD: 0.61 میلی ثانیه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.27 تا 0.95) مطمئن نیستیم، به دلیل اینکه کیفیت شواهد خیلی پائین بود. LLLT در مقایسه با اولتراسوند در پیگیری کوتاهمدت، ممکن است باعث بهبودی کمتری در قدرت نیشگون گرفتن انگشت (MD: 0.71 - کیلوگرم؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.94 - تا 0.49 - ) و دامنه عصب حرکتی (MD: 1.90 - میلیولت؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.36 - تا 0.18 - ؛ طیف: 7.10 میلیولت تا 9.70 میلیولت)؛ اما، کیفیت شواهد پائین بود.
شواهد کافی برای بررسی منفعتهای طولانیمدت LLLT در مقایسه با دارونما یا اولتراسوند وجود نداشت. شواهد کافی برای نشان دادن اینکه آیا LLLT در مدیریت CTS نسبت به دیگر اقدامات غیر جراحی بهتر یا بدتر است، وجود ندارد. برای همه پیامدهای حاصل از دیگر مقایسهها، کیفیت شواهد خیلی پائین بود.
شواهد کافی برای بررسی عوارض جانبی وجود ندارد، به دلیل اینکه فقط یک مطالعه این پیامد را گزارش کرده است.
نتیجهگیریهای نویسندگان
کیفیت شواهد خیلی پائین است و هیچ دادهای را برای حمایت از اثر بالینی LLLT در درمان CTS پیدا نکردیم. فقط درد VAS و قدرت نیشگون گرفتن انگشت دارای MCID منتشرشده قبلی بودند اما احتمالا بهدلیل مطالعات کوچک و خطر سوگیری بالا، اثرات درمانی آنها بیش از حد تخمین زده شده است. شواهد با کیفیت پائین یا خیلی پائینی برای حمایت از اینکه LLLT نسبت به اولتراسوند در مدیریت CTS بر اساس بهبودهای بالینی کوتاهمدت در درد و قدرت نیشگون گرفتن انگشت کمتر موثر است، وجود دارد.
شواهد کافی برای حمایت اینکه LLLT نسبت به انواع دیگر درمانهای غیر جراحی در مدیریت CTS بهتر یا بدتراست، وجود ندارد. مطالعات آتی LLLT باید کاملا تعیینکننده و کور شده و دارای و کیفیت بالایی باشند.
خلاصه به زبان ساده
درمان با لیزر برای سندرم تونل کارپال
سوال مطالعه مروری
اثرات درمان با لیزر درجه پایین (LLLT) برای درمان سندرم تونل کارپال (CTS) در مقایسه با درمان غیر فعال یا دیگر درمانهای غیر جراحی چیست؟ منفعتهای کوتاه و بلندمدت آنها کداماند؟ آیا اثرات مضری هم وجود دارد؟
پیشینه
CTS بیماری است که در آن اعصاب اصلی در مچ دست فشرده میشوند. علت زمینهای این بیماری مشخص نیست. CTS میتواند باعث درد، سوزنسوزن شدن، و بیحسی دست شود. با افزایش سن، شیوع این بیماری افزایش مییابد و زنان نسبت به مردان بیشتر مبتلا میشوند. CTS را میتوان با جراحی، درمان کرد اما این عمل بدون خطر نیست. برای بیمارانی که تمایلی به جراحی ندارند، یا اینکه مدت طولانی باید در انتظار عمل باشند، میتوان از درمان دیگری نیز استفاده کرد. LLLT یکی از درمانهای غیر جراحی است که در مدیریت CTS استفاده میشود. استفاده از LLLT مورد بحث است، به دلیل اینکه برخی از پژوهشها نشان دادهاند که اثرات منفعتی دارد و برخی از پژوهشها برعکس آن را نشان دادهاند.
تاریخ جستوجو
این شواهد تا تاریخ دسامبر 2016 بهروز است.
ویژگیهای مطالعه
برای پاسخ به سوال این مطالعه مروری، همه مطالعات مرتبط را گردآوری و تحلیل کردیم. 22 کارآزمایی بالینی پیدا کردیم که ایمنی و منفعت LLLT را در مقایسه با دارونما یا دیگر درمانهای غیر جراحی برای درمان CTS بررسی کرده بودند. درمانهای غیر جراحی شامل موارد زیر است: اولتراسوند (انتقال امواج صوتی برای کاهش درد)، دستکاری فاسیال (ماساژ بافت پیوندی عمقی)، استفاده از میدان مغناطیسی پالسدار، تحریک الکتریکی عصب از راه پوست (TENS؛ انتقال جریان الکتریکی از راه پوست به اعصاب)، تزریق استروئید، تمرینهای gliding تاندون (برای بهبود حرکت عصب)، و استفاده از آتل مچ به همراه داروهای NSAID (ضد دردهایی که باعث کاهش التهاب میشوند). این کارآزماییها شامل 1153 شرکتکننده هستند. اکثر این مطالعات ضعفهایی داشتند که میتواند نتایج آنها را مختل کند و باعث تخمین کم یا زیاد منفعت و ضررهای مداخلات شود.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد پائین یا خیلی پائین بود، به دلیل اینکه اجرای مطالعات با ضعفهایی همراه بود و طراحی آنها مشکلاتی مثل عدم کورسازی (شرکتکنندهها یا افرادی که پژوهش را بررسی میکنند میدانند که کدام درمان استفاده میشود و از اینرو نتایج را پیشبینی میکنند) و نتایج غیر مشابه در مطالعات داشتند. همچنین تعداد شرکتکنندهها کم بوده و اطلاعات کافی به دست نیامد.
نتایج اصلی
به دلیل اینکه کیفیت شواهد خیلی پائین است، مطمئن نیستیم که آیا LLLT علائم CTS را بیشتر از دارونما در کوتاهمدت بهبود میبخشد یا خیر. بهطور مشابهی، مطمئن نیستیم که آیا LLLT نسبت به درمان اولتراسوند در کوتاهمدت کمتر موثر است یا خیر، بهدلیل اینکه کیفیت شواهد خیلی پائین است. بهدلیل نبود شواهد، نمیدانیم که آیا LLLT نسبت به دیگر درمانهای غیر جراحی بهتر است یا بدتر. همچنین، شواهد کافی برای نتیجهگیری درباره عوارض جانبی LLLT وجود ندارد. برای فهمیدن میزان اثربخشی و ایمنی LLLT در مدیریت CTS به مطالعاتی با طراحی و اجرای خوب نیاز است.